MEDLABNEWS.GR / IATRIKA NEA: ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ

Responsive Ad Slot

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

H άνοιξη θέλει το αντηλιακό της. Ο ήλιος γερνά το δέρμα, οδηγεί σε καρκίνο του δέρματος και μελάνωμα



Από το κρύο του χειμώνα, περνάμε ξαφνικά στις ζέστες που θυμίζουν πιο πολύ καλοκαίρι παρά άνοιξη. Αυτή η απότομη αλλαγή από τη μια μας δίνει την ευχαρίστηση να βγούμε να χαρούμε τον ήλιο αλλά από την άλλη, η απότομη μεταβολή, μας κάνει να ξεχνάμε ότι ο ήλιος πάντα, όλες τις εποχές, μπορεί να βλάψει το δέρμα μας και χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή. Γι' αυτό χρειάζεται πολύ καλή προστασία για να μην πάθουμε ηλιακό έγκαυμα.

Όλοι μας γνωρίζουμε τις βλαβερές συνέπειες που μπορεί να έχει η παρατεταμένη έκθεση στον ήλιο.
Βραχυπρόθεσμα ξηραίνει το δέρμα, προκαλούνται δυσχρωμίες, εφηλίδες, ηλιακές φακές ή
και «σπυράκια» από τον ήλιο που είναι ένα είδος φωτοαλλεργίας. Επίσης «πέφτει» η άμυνα του οργανισμού μας και αναζωπυρώνονται φλεγμονές όπως ο επιχείλιος έρπητας, καθώς και γινόμαστε επιρρεπείς σε νέες.
Μακροπρόθεσμα λόγω της καρκινογενετικής δράσης της υπεριώδους ακτινοβολίας που δρα αυξητικά, κινδυνεύουμε από προκαρκινικές βλάβες (ακτινικές υπερκερατώσεις) αλλά και καρκίνο του δέρματος με επικινδυνότερο το μελάνωμα. Τέλος ο ήλιος γερνάει το δέρμα γιατί καταστρέφει αργά αλλά σίγουρα το κολλαγόνο του δέρματος με αποτέλεσμα το φωτοεκτεθειμένο δέρμα να έχει εκτός από ρυτίδες και έντονη (και πρώιμη) χαλάρωση.

Γι’αυτό  πολύ σημαντική είναι η χρήση αντηλιακού. Το αντηλιακό προστατεύει το δέρμα μας από τα εγκαύματα που προκαλεί ο ήλιος, την φωτογήρανση (κατάσταση η οποία προκαλείται από τις UVA ακτίνες με αποτέλεσμα την πρόωρη γήρανση της επιδερμίδας), τον καρκίνο του δέρματος και την αφυδάτωση.

Ιδιαίτερα αυτές τις μέρες της άνοιξης, μπορεί να ξεχαστούμε στον ήλιο. Όμως δεν μας ξεχνά ο ήλιος, ούτε βέβαια έχουμε κανένα συμβόλαιο που λέει ότι μόνο στις παραλίες κάνει ζημιά στο δέρμα μας. Μην ξεγελιέστε από την εποχή.

Και μην ξεχνάτε:

• Αποφεύγετε την έκθεση στον ήλιο μεταξύ 12 το μεσημέρι και 4 το απόγευμα, τις ώρες δηλαδή που οι ακτίνες του ήλιου είναι κάθετες και ισχυρές.
• Χρησιμοποιείτε πάντα αντηλιακό με δείκτη προστασίας κατάλληλο για τον τύπο του δέρματος σας.
• Απλώνετε το αντηλιακό σε στεγνό δέρμα, για να απορροφάται καλύτερα.

Τέλος καλό είναι να θυμηθείτε να κάνετε χαρτογράφηση των σπίλων του σώματός σας. Η Χαρτογράφηση Σπίλων, με τη μέθοδο της Ψηφιακής Δερματοσκόπησης, αυτή την στιγμή αποτελεί το ΠAΠ-TEΣT του δέρματος. Είναι μία εξαιρετικά σημαντική εξέταση για οποιονδήποτε έχει σπίλους ώστε να υπάρχουν καταγεγραμμένες εικόνες των ελιών (αποθηκεύονται στο μηχάνημα αλλά δίδονται και στον ασθενή) και να μπορούν να εντοπιστούν οποιεσδήποτε μεταβολές. Το Ψηφιακό Δερματοσκόπιο είναι η πιο εξειδικευμένη και αξιόπιστη συσκευή για τη διάγνωση του Καρκίνου του Δέρματος.

Διαβάστε επίσης 



Πολύποδες παχέος εντέρου. Παράγοντες που συμβάλουν στην ανάπτυξη τους. Τροφές που συμβάλλουν στην πρόληψη


του Αλέξανδρου Γιατζίδη, M.D., medlabnews.gr iatrikanea
 
Ο πολύποδας είναι ένα επιπλέον κομμάτι ιστού που αναπτύσσεται μέσα στο σώμα μας. Ο πολύποδας παχέος εντέρου αναπτύσσεται μέσα στο παχύ έντερο. Το παχύ έντερο είναι ένας μακρύς σωλήνας που έχει σαν λειτουργία του, το σχηματισμό και την αποθήκευση των κοπράνων.


Οι περισσότεροι πολύποδες είναι καλοήθεις (δηλαδή δεν είναι καρκίνος) και επομένως δεν είναι επικίνδυνοι. Με τον καιρό βέβαια ορισμένα είδη πολυπόδων μπορεί να γίνουν καρκίνος. Συνήθως πολύποδες που είναι μικρότεροι από 2 εκατοστά δεν είναι επικίνδυνοι. Μεγάλοι όμως πολύποδες μπορεί κάποια μέρα να γίνουν καρκίνος εάν δεν είναι κιόλας καρκίνος. Για να είναι σίγουρος κανείς, ύστερα από συμβουλή του γιατρού του, βγάζει τον πολύποδα που εξετάζεται από παθολογοανατόμο για να δει το είδος των κυττάρων και εάν υπάρχει ή όχι καρκίνος.

Υπάρχουν τέσσερα διαφορετικά είδη  καλοήθων  πολυπόδων παχέος.

- Ο αδενωματώδης πολύποδας προκύπτει από τον πολλαπλασιασμό των κυττάρων των αδένων
του Lieberkühn. Η  ταξινόμηση  από τον παγκόσμιο οργανισμό υγείας διακρίνει τρεις τύπους ιστολογικά:
α)σωληνώδες αδένωμα (75%)
β)σωληνολαχνωτό αδενώμα (20%)
γ)λάχνωτό αδένωμα (5%).

Το αδένωμα είναι το μόνο που μπορεί να μετατραπεί σε καρκίνο. Η δυσπλασία  έχει προηγηθεί  του καρκίνου. Ο μόνος τρόπος να προληφθεί η ανάπτυξη καρκίνου πάνω σε αδενωματώδη πολύποδα είναι αν αυτός αφαιρεθεί πιο πριν.
Τα αδενώματα διακρίνονται με βάση την ιστολογική τους εικόνα σε τρεις τύπους. Τα σωληνωτά αδενώματα, τα μικτά ( σωληνώδη και λαχνωτά ) και στα λαχνωτά αδενώματα. Η διάκριση τους μας ενδιαφέρει επειδή έχουν διαφορετική πιθανότητα να εξελιχθούν σε καρκίνο (σωληνωτά 5%, μικτά 22%, λαχνωτά 40%)

Περιγράφονται δύο βαθμοί δυσπλασίας: χαμηλού βαθμού  και υψηλού βαθμού. Η παρουσία των αδενωμάτων αυξάνεται με την ηλικία, φθάνοντας να είναι 30% σε ατόμα ηλικίας 65 ετών.
-Ο υπερπλαστικός πολύποδας είναι απλή προέκταση των κρυπτών των οποίων το περίγραμμα  στο εσωτερικό τοίχωμα του παχέος παίρνει scalloped εμφάνιση.
-Ο νεανικός πολύποδας σχηματίζεται από κύστεις που αναπτύχθηκαν στο χορίου που είναι συχνά φλεγμονώδης.
- Ο ψευδο-φλεγμονώδης πολύποδας σχηματίζεται  από  βλεννογόνο και κοκκιώδη ιστό. Υπάρχει  νησίδα υγιούς ιστού μετά την επούλωση των ελκών της ελκώδης κολίτιδας και της νόσο του Crohn.

Το 15% των ασθενών έχουν περισσότερους από ένα πολύποδες, ενώ στο 25% των ατόμων που  στην πρώτη τους κολονοσκόπηση  βρίσκονται πέντε ή περισσότεροι πολύποδες, έχουν ήδη καρκίνο  σε κάποιο σημείο του εντέρου.

Η πιθανότητα να αναπτυχθεί καρκίνος πάνω σε έναν  αδενωματώδη πολύποδα αυξάνεται όσο αυξάνει το μέγεθος του. Ένα αδένωμα μικρότερο του ενός εκατοστού έχει 1% πιθανότητα να έχει καρκίνο,  σε μέγεθος 1-2 εκ.  η πιθανότητα είναι 10%, ενώ αδένωμα μεγαλύτερο από 2 εκ. έχει 45% πιθανότητα να έχει καρκίνο ήδη την στιγμή της διάγνωσης. 

Υπάρχουν παράγοντες που συμβάλουν στην ανάπτυξη πολυπόδων;

Διάφοροι παράγοντες μπορεί να συμβάλλουν στο σχηματισμό πολυπόδων και κατ’ επέκταση καρκίνου στο παχύ έντεροΤέτοιοι είναι:
Η ηλικία Οι περισσότεροι άνθρωποι με πολύποδες στο παχύ έντερο είναι άνω των 50 ετών.
Το οικογενειακό ιστορικό. Είναι πιθανότερο να αναπτύξει κάποιος  πολύποδες παχέος εντέρου ή και καρκίνο, αν έχει  ο ένας γονέας, ο αδελφός ή το παιδί του. Εάν έχουν πολύποδες πολλά μέλη της οικογένειάς του, ο κίνδυνος είναι ακόμα μεγαλύτερος. 
Η διατροφή, πλούσια σε κόκκινο κρέας, σε λίπος και χαμηλή σε φυτικές ίνες.

Η παχυσαρκία, η καθιστική ζωή  και το κάπνισμα είναι επίσης επιβαρυντικοί παράγοντες.
Μπορεί να συμμετέχουν γενετικοί παράγοντες όπως αλλαγές (μεταλλάξεις) σε γονίδια που είναι υπεύθυνα για  κάποιες σημαντικές πρωτεΐνες των κυττάρων.  Όσο μάλιστα περισσότερες είναι οι μεταλλάξεις στα  γονίδια  των κυττάρων, τόσο πιο πιθανό είναι αυτά να εξελιχθούν σε καρκινικά. Κάποιες από τις μεταλλάξεις αυτές κληρονομούνται και σε επόμενα μέλη της οικογένειας. Σπάνια κληρονομικά  είδη καρκίνων μπορούν να εμφανισθούν και από πολύ λίγες μεταλλάξεις,  όπως εκείνη  του γονιδίου APC στη λεγόμενη οικογενή αδενωματώδη πολυποδιάση  στην οποία βρίσκουμε εκατοντάδες πολύποδες στο έντερο από την ηλικία των 20 ετών.

Τα συμπτώματα που εμφανίζονται οι πολύποδες:

Σε πολλές περιπτώσεις οι πολύποδες είναι ασυμπτωματικοί και αποκαλύπτονται σε τυχαίο έλεγχο.Σε λιγότερες περιπτώσεις μπορεί το πρώτο σύμπτωμα να είναι αιμορραγία από το ορθό αιμορραγία από το ορθό με ζωηρό κόκκινο ή σκούρο κόκκινο αίμα ανάλογα με το που εντοπίζεται ο πολύποδας. Η αιμορραγία εμφανίζεται κατά διαστήματα και  συνήθως δεν είναι πολύ μεγάλη. Τις περισσότερες φορές είναι απλώς λίγο αίμα ανακατεμένο με βλέννες.
Μία  αλλαγή στις συνήθειες του εντέρου (εναλλαγή διάρροιας – δυσκοιλιότητας) μπορεί να οφείλεται σε πολύποδες . Ένας μεγάλος πολύποδας μπορεί να αποφράζει περιοδικά το αυλό  και να προκαλεί κωλικούς στο έντερο. Επίσης ένας μεγάλος λαχνωτός πολύποδας μπορεί να παράγει μεγάλες ποσότητες βλέννας με αποτέλεσμα να προκαλεί διάρροιες.   
Μερικοί ασθενείς έχουν συμπτώματα που είναι:
  • πρόσφατες διαταραχές του εντέρου
  • λειτουργικές διαταραχές του εντέρου
  • αιμορραγία από το ορθό
  • σιδηροπενική αναιμία
  • θετική  εξέταση για αίμα στα κόπρανα
  • έλεγχος σε άτομα με υψηλό κίνδυνο για καρκίνο του παχέος εντέρου.



Πώς γίνεται η διάγνωση;
Οι εξετάσεις του προσυμπτωματικού ελέγχου του παχέος εντέρου και του ορθού περιλαμβάνουν:
1)Με την δακτυλική εξέταση του ορθού. Ο γιατρός φορά γάντια, βάζει ξυλοκαίνη(αναισθητικό) στο δείκτη(δάκτυλο) και ελέγχει το ορθό που είναι το τελευταίο τμήμα του εντέρου. Εάν θέλουμε να ελέγξουμε παραπάνω το έντερο πρέπει να γίνουν τα παρακάτω.
2)Διάβαση παχέος εντέρου. Με τη χρησιμοποίηση ενός υγρού που λέγεται βάριο και κάνει το παχύ έντερο να φαίνεται άσπρο σε ακτινογραφίες. Έτσι παίρνονται πολλές φωτογραφίες. Ο πολύποδας φαίνεται μαύρος, έτσι είναι σχετικά εύκολο να τον δει κανείς.
3)Σιγμοειδοσκόπηση ή κολονοσκόπηση: Αυτή τη μέθοδος θεωρείται η καλύτερη γιατί μπορεί ο γιατρός να δει εσωτερικά το έντερο, τμήμα του ή όλο το παχύ έντερο άμεσα σε οθόνη, υπάρχει δυνατότητα λήψης βιοψιών ή ακόμη αφαίρεση του ίδιου του πολύποδα κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις (συνήθως σε κλινική).
4)Τεστ κοπράνων. Το τεστ αυτό χρησιμοποιείται για να ελεγχθεί ο γενικός πληθυσμός για καρκίνο παχέος εντέρου. Το τεστ ελέγχει την παρουσία αίματος σε δείγματα κοπράνων. Επί θετικής εξέτασης, διενεργείται στη συνέχεια κολονοσκόπηση για έλεγχο καρκίνου. Το τεστ έχει χαμηλή ευαισθησία και δεν συνιστάται σε ασθενείς με συμπτώματα ή με οικογενειακό ιστορικό καρκίνου παχέος εντέρου. Προτιμότερη εξέταση παραμένει η κολοσκόπησηκολονοσκόπηση)

Πώς γίνεται η θεραπεία;
Aν διαγνωσθεί πολύποδας ενδείκνυται η άμεση ενδοσκοπική αφαίρεση, μόνο εφόσον αυτό κριθεί τεχνικά εφικτό και ασφαλές. Η άποψη αυτή στηρίζεται στο γεγονός ότι 80% των πολυπόδων του παχέος εντέρου είναι αδενώματα, τα οποία εν δυνάμει έχουν την τάση για κακοήθη εξαλλαγή.
Τελευταία, ιδιαίτερη προσοχή επιδίδεται στους μικρούς (μέχρι 10 mm) και στους μικροσκοπικούς (μέχρι 5 mm) πολύποδες. Έχει βρεθεί ότι 30%-80% των μικρών αυτών πολυπόδων είναι νεοπλασματικής φύσεως. Αν και η συχνότητα της κακοήθους εξαλλαγής είναι μικρή (0,1% έως 3,2%), υπάρχει πλέον ομοφωνία μεταξύ των ερευνητών ότι οι μικροί και οι μικροσκοπικοί πολύποδες πρέπει να αφαιρούνται ενδοσκοπικά, μόλις διαγνωσθούν.
Πολύποδες, των οποίων η βάση εκτείνεται σε μήκος πάνω από 25% της περιμέτρου του εντερικού αυλού, δεν δύνανται να αφαιρεθούν ενδοσκοπικά. Παρομοίως, η ενδοσκοπική προσέγγιση και αφαίρεση των πολυπόδων με ευρεία βάση, η οποία εκτείνεται σε όλο το μήκος μεταξύ των βλεννογόνιων πτυχών μιας κολικής κυψέλης, είναι σχεδόν αδύνατη. Τα λαχνώδη αδενώματα, που εκτείνονται σε μήκος πάνω από το μισό της περιμέτρου τού εντερικού αυλού, δεν πρέπει να αφαιρούνται ενδοσκοπικά, γιατί σε 30% των περιπτώσεων υπάρχει ήδη διηθητικό καρκίνωμα.
Ο γαστρεντερολόγος μπορεί να αφαιρέσει τον πολύποδα ενδοσκοπικά ή εάν ο πολύποδας είναι μεγάλος ή υπάρχει υποψία ή ένδειξη καρκίνου τότε είναι προτιμότερη η χειρουργική μέθοδος-άνοιγμα δηλαδή της κοιλιάς και αφαίρεση του πολύποδα. Εάν έχει κανείς πολύποδα χρειάζεται τακτική παρακολούθηση στο μέλλον.

Ποια είναι η κατάλληλη διατροφή για να προληφθούν οι πολύποδες;

Δεν υπάρχει βέβαια απόλυτος τρόπος προφύλαξης αλλά μπορεί κανείς να περιορίσει τον κίνδυνο εάν κάνει τα παρακάτω.

1) τρώει περισσότερα φρούτα και λαχανικά και λιγότερα λιπαρά φαγητά

2) δεν καπνίζει

3) αποφεύγει την κατανάλωση αλκοόλ.

4) κάνει καθημερινή άσκηση

5) χάσει βάρος εάν είναι υπέρβαρος

6) Παίρνοντας περισσότερο φυλλικό οξύ και ασβέστιο.

Μερικές τροφές που είναι πλούσιες σε ασβέστιο είναι: το γάλα , το τυρί και το μπρόκολο. Μερικές τροφές που είναι πλούσιες σε φυλλικό είναι; Τα εντόσθια από το κοτόπουλο , το σπανάκι.
Επίσης υποστηρίζεται ότι ή λήψη ασπιρίνης βοηθά στην πρόληψη των πολυπόδων. Γι αυτό γίνονται πολλές μελέτες.

Συμπερασματικά λοιπόν, μπορούμε να πούμε ότι η εκτομή των πολυπόδων είναι μια χρήσιμη πράξη που προλαμβάνει συχνά τον καρκίνο, αλλά και συνήθως απλή στην εφαρμογή της. Επίσης, έχει αντικαταστήσει τις χειρουργικές επεμβάσεις που γίνονταν στο παρελθόν.      

Γυναικείες ασθένειες και εξετάσεις, που σώζουν ζωές

της Κλεοπάτρας Ζουμπουρλή, μοριακής βιολόγου, medlabnews.gr iatrikanea

Γιατί η πρόληψη είναι σημαντική;
Είναι ευρέως γνωστή η φράση «η πρόληψη είναι καλύτερη από τη θεραπεία». Η πρόληψη μας βοηθά να ανιχνεύσουμε ασθένειες όπως ο διαβήτης, ο καρκίνος και η οστεοπόρωση σε αρχικά στάδια οπότε και είναι ευκολότερη η αντιμετώπισή τους. Τα διαγνωστικά τεστ μπορούν να ανιχνεύσουν το πρόβλημα πριν καν εμφανιστούν τα συμπτώματα. Υπάρχουν ασθένειες που είναι «γυναικείο προνόμιο» όπως ο καρκίνος του μαστού και του τραχήλου. Άλλες πάλι επηρεάζουν περισσότερο της γυναίκες λόγω της φύσης τους, όπως η οστεοπόρωση και η σιδηροπενική αναιμία.

Καρκίνος του μαστού

Όσο νωρίτερα διαγνωστεί ο καρκίνος του μαστού, τόσο υψηλότερα είναι τα ποσοστά επιτυχούς θεραπείας. Εάν βρεθεί σε αρχικό στάδιο είναι μικρότερες οι πιθανότητες ο καρκίνος να έχει επεκταθεί στους λεμφαδένες και σε ζωτικά όργανα όπως οι πνεύμονες και ο εγκέφαλος. Στις ηλικίες των 20 και των 30 ετών, ο έλεγχος των μαστών  πρέπει να συμπεριλαμβάνεται στο τακτικό σας check up, κάθε 1-3 χρόνια, ή και συχνότερα εάν υπάρχουν άλλοι παράγοντες όπως το βεβαρημένο ιστορικό που το απαιτούν. Ο Υπέρηχος Μαστού είναι μία διαγνωστική μέθοδος ανώδυνη και ακίνδυνη (δεν υπάρχει κανενός είδους ακτινοβολία) και μπορεί να επαναλαμβάνεται όσο συχνά χρειάζεται άφοβα. Αφορά τη χρήση υπερήχων για τον πλήρη έλεγχο του μαστού και της μασχαλιαίας χώρας (έλεγχος λεμφαδένων αυτής). Σε ηλικίες άνω των 40 ετών κάθε χρόνο απαιτείται μαστογραφία. Βέβαια την συχνότητα με την οποία θα πρέπει να ελέγχονται οι μαστοί σας θα την καθορίσει ο γιατρός σας ανάλογα με το ιστορικό σας.

Καρκίνος του τραχήλου

Ο τράχηλος είναι ένα στενό πέρασμα ανάμεσα στην μήτρα και τον κόλπο. Το γνωστό σε όλους ΤΕΣΤ ΠΑΠ μπορεί να ανιχνεύσει μη φυσιολογικά κύτταρα στον τράχηλο τα οποία μπορούν να αφαιρεθούν πριν μεταλλαχθούν σε καρκινικά. Η βασική αιτία ανάπτυξης καρκίνου του τραχήλου είναι ο ιός HPV. Κατά το ΤΕΣΤ ΠΑΠ λαμβάνονται κύτταρα από τον τράχηλο τα οποία και αναλύονται εργαστηριακά. Το ΤΕΣΤ ΠΑΠ συστήνεται να γίνεται σε ετήσια βάση σε γυναίκες που έχουν ξεκινήσει να έχουν σεξουαλικές επαφές. Επίσης εκτός από το ΤΕΣΤ ΠΑΠ υπάρχουν μοριακά τεστ που ανιχνεύουν τον ιό HPV και προτείνονται κυρίως σε γυναίκες άνω των 30 ετών.

Οστεοπόρωση

Η οστεοπόρωση είναι μία ασθένεια που χαρακτηρίζεται από κακή ποιότητα οστού και αυξημένο κίνδυνο πρόκλησης κατάγματος. Χαρακτηρίζεται ως η «σιωπηλή επιδημία» της εποχής μας καθώς αναπτύσσεται χωρίς πόνους και συμπτώματα μέχρι να εμφανιστεί το πρώτο κάταγμα. Επηρεάζει κυρίως τις γυναίκες και μπορεί να προληφθεί πλήρως εάν η οστεοπενία (χαμηλότερη οστική πυκνότητα από το φυσιολογικό) ανιχνευθεί σε νεαρή ηλικία. Η εξέταση Μέτρησης Οστικής Πυκνότητας μετρά την αντοχή του οστού και προτείνεται να γίνεται από νεαρή ηλικία ώστε να υπάρξει πραγματική πρόληψη της νόσου, και όχι απλά πρόληψη των καταγμάτων.

Πρόληψη του καρκίνου του δέρματος

Υπάρχουν αρκετοί τύποι καρκίνου του δέρματος και όλοι μπορούν να θεραπευτούν εάν ανιχνευθούν εγκαίρως. Ο πιο επικίνδυνος είναι το μελάνωμα, που επηρεάζει τα μελανοκύτταρα και μπορεί να μεταφερθεί σε άλλα όργανα του σώματος επιφέροντας τον θάνατο. Η πρόληψη του καρκίνου του δέρματος γίνεται με τη σωστή προστασία από τον ήλιο και την τακτική παρακολούθηση των σπίλων (ελιών). Οποιαδήποτε αλλαγή σε προϋπάρχουσα ελιά (όπως στο χρώμα, το μέγεθος, το σχήμα, ή την αίσθησή της – ματώνει, φαγουρίζει, πονάει κλπ) πρέπει να εξετάζεται, όπως και η εμφάνιση μίας καινούριας ελιάς σε καθαρό δέρμα. Η ολοκληρωμένη πρόληψη περιλαμβάνει την χαρτογράφηση σπίλων με ψηφιακή δερματοσκόπηση μία φορά τον χρόνο (ή και συχνότερα ανάλογα με το ιστορικό) όπου όλες οι ελιές του σώματος ελέγχονται, φωτογραφίζονται με το ειδικό μηχάνημα και αρχειοθετούνται για να υπάρχει σωστή παρακολούθηση.

Υψηλή πίεση

Όσο μεγαλώνουμε ο κίνδυνος εμφάνισης υψηλής  πίεσης αυξάνεται, ειδικά σε γυναίκες με μεγαλύτερο βάρος ή με κακή διατροφή και ανθυγιεινές συνήθειες. Η υψηλή πίεση μπορεί να απειλήσει τη ζωή προκαλώντας καρδιακή ανακοπή ή εγκεφαλικό χωρίς καμία προειδοποίηση. Έτσι ο σωστός χειρισμός της πίεσης μαζί με τον γιατρό σας μπορεί να σώσει τη ζωή σας, ενώ επίσης μπορεί να αποτρέψει κινδύνους όπως οι καρδιακές παθήσεις και η ανεπάρκεια νεφρών.
Η καταγραφή της πίεσης περιλαμβάνει δύο αριθμούς. Η συστολική πίεση ή συχνά αναφερόμενη ως «μεγάλη» είναι η πίεση που προκαλεί το αίμα στα τοιχώματα των αγγείων κατά τη στιγμή της συστολής της καρδιάς. Η διαστολική πίεση ή συχνά αναφερόμενη ως «μικρή» είναι η πίεση κατά τη στιγμή διαστολής της καρδιάς, όταν δηλαδή ετοιμάζεται για το επόμενο κτύπημα. Η φυσιολογική πίεση για τους ενήλικες είναι μικρότερη από 120/80. Υψηλή πίεση ή «υπέρταση» θεωρείται η πίεση 140/90 ή μεγαλύτερη. Οι ανάμεσες τιμές θεωρούνται «προϋπέρταση» ένα πρώιμο προειδοποιητικό στάδιο που πρέπει να παρακολουθηθεί. Συζητήστε με τον γιατρό σας για το πόσο συχνά πρέπει να ελέγχετε την πίεσή σας.

Επίπεδα χοληστερίνης

Η υψηλή χοληστερόλη μπορεί να δημιουργήσει πλάκα που συσσωρεύεται στις αρτηρίες (όπως φαίνεται και με πορτοκαλί χρώμα στην εικόνα). Η πλάκα μπορεί να συσσωρεύεται για πολλά χρόνια χωρίς συμπτώματα, προκαλώντας τελικά καρδιακή ανακοπή ή εγκεφαλικό. Η υψηλή πίεση, ο διαβήτης και το κάπνισμα μπορούν να προκαλέσουν επίσης συσσώρευση πλάκας στις αρτηρίες. Είναι μία κατάσταση που ονομάζεται αρτηριοσκλήρωση. Οι αλλαγές στον τρόπο ζωής και η σωστή φαρμακευτική αντιμετώπιση μπορούν να μειώσουν τον κίνδυνο. Ο έλεγχος της χοληστερόλης γίνεται με λήψη αίματος, μετά από νηστεία 12 ωρών. Μετράται η ολική χοληστερόλη, η LDL (γνωστή ως «κακή χοληστερόλη») η HDL (γνωστή ως «καλή χοληστερόλη») και τα τριγλυκερίδια.


Διαβήτης τύπου 2

Ο διαβήτης μπορεί να προκαλέσει καρδιακά και νεφρικά προβλήματα, εγκεφαλικό, τύφλωση από τη βλάβη των αγγείων στον αμφιβληστροειδή (όπως φαίνεται και στην εικόνα) και άλλα σοβαρά προβλήματα. Ο διαβήτης μπορεί να ελεγχθεί με τη διατροφή, την άσκηση, την απώλεια βάρους και τη φαρμακευτική αντιμετώπιση, ειδικά εάν ανιχνευθεί νωρίς.

Σιδηροπενική αναιμία

Η σιδηροπενική αναιμία οφείλεται συνήθως σε κατανάλωση τροφών που έχουν μικρή περιεκτικότητα σε σίδηρο, καθώς και σε τακτικές απώλειες μικρών ποσοτήτων αίματος, όπως συμβαίνει στις γυναίκες κατά την έμμηνο ρύση. Επίσης μπορεί να παρατηρηθεί κατά την εγκυμοσύνη, επειδή αυξάνονται οι ανάγκες του οργανισμού σε σίδηρο. Τα συμπτώματα περιλαμβάνουν: αίσθηση κόπωσης, ωχρότητα δέρματος, δύσπνοια μετά από κόπωση, ζάλη, κεφαλαλγία, ανορεξία, αδυναμία πνευματικής συγκέντρωσης, αίσθημα παλμών. Η διάγνωση γίνεται με μία απλή εξέταση αίματος, που περιλαμβάνει την γενική αίματος, την μέτρηση του σιδήρου και της φερριτίνης.

Διαταραχές του θυρεοειδούς αδένα

Ο θυρεοειδής είναι ένας πολύ σημαντικός αδένας του σώματος. Διαχειρίζεται με ακρίβεια σημαντικές λειτουργίες του οργανισμού, ρυθμίζοντας τις  καύσεις, την ανάπτυξη, τον μεταβολισμό και έμμεσα την ψυχική μας υγεία και ισορροπία. Επιτελεί τις βασικές βιολογικές δράσεις μέσω των ορμονών που παράγει. Οι πιο συχνές παθήσεις του θυρεοειδούς είναι ο υποθυρεοειδισμός, ο υπερθυρεοειδισμός και η βρογχοκήλη. Η διάγνωση των διαταραχών γίνεται με μία απλή αιματολογική εξέταση που περιλαμβάνει την μέτρηση των θυρεοειδικών ορμονών και των αντισωμάτων, καθώς και με τον υπέρηχο θυρεοειδούς.

Συζητήστε με τον γιατρό σας
Είναι σημαντικό να συζητάμε με τον γιατρό μας για τα απαραίτητα για εμάς διαγνωστικά τεστ. Κάποια από αυτά, όπως το ΤΕΣΤ ΠΑΠ και ο έλεγχος των μαστών πρέπει να είναι μέρος της ρουτίνας κάθε γυναίκας όσον αφορά την φροντίδα της υγείας της, ενώ κάποια άλλα είναι απαραίτητα με βάση και το ιατρικό ιστορικό. Η σωστή πρόληψη δεν μπορεί να αποτρέψει πάντα την εμφάνιση μίας ασθένειας αλλά βοηθά στην έγκαιρη ανίχνευση που αυξάνει τις πιθανότητες επιτυχούς αντιμετώπισης. 

Διαβάστε επίσης

Οι διαταραχές του θυρεοειδούς αδένα. Τι προκαλούν, πώς ανιχνεύονται και πώς αντιμετωπίζονται

Σιδηροπενική αναιμία: τι είναι, που οφείλεται, τι προκαλεί, ποιοι κινδυνεύουν, πώς γίνεται η διάγνωση.


Μελάνωμα. Τι είναι; Πώς το καταλαβαίνουμε; Θεραπεύεται;

Τι σημαίνει ένα παθολογικό - μη φυσιολογικό, ΠΑΠ ΤΕΣΤ

Υπερπαραθυρεοειδισμός με αδυναμία, κόπωση, οστεοπόρωση, νεφρολιθίαση. Παραθυρεοειδείς αδένες, παραθορμόνη, καλσιτονίνη.


Οι παραθυρεοειδείς αδένες είναι 4 μικροί αδένες στο μέγεθος "φακής" που βρίσκονται πίσω από το θυρεοειδή αδένα. Οι αδένες αυτοί παράγουν μια ορμόνη που λέγεται παραθορμόνη και ρυθμίζει τα επίπεδα ασβεστίου στο αίμα.

Παρουσιάζονται αρκετές ανατομικές παραλλαγές, τόσο σε σχέση με τον αριθμό τους, όσο και με την εντόπισή τους. Μπορούν να διακριθούν από τη διαφορετική χροιά που έχουν σε σχέση με το γειτονικό παρέγχυμα του θυρεοειδούς.
Οι παραθυρεοειδείς αδένες εκκρίνουν την παραθορμόνη (PTH), μια πεπτιδική ορμόνη, που συμμετέχει στο μεταβολισμό του ασβεστίου μαζί με την καλσιτονίνη και τη βιταμίνη D.

Σπάνια σε μερικούς ανθρώπους κάποιος από αυτούς τους αδένες μπορεί να υπερτραφεί. Αυτό σημαίνει ότι παράγει περισσότερη παραθορμόνη από ότι χρειάζεται ο οργανισμός.

Ποια είναι η δράση της παραθορμόνης (PTH) στον οργανισμό;

Ερέθισμα για την έκκριση παραθορμόνης από τους παραθυρεοειδείς αδένες είναι η πτώση της τιμής του ασβεστίου στο αίμα. Όταν λοιπόν το ασβέστιο του αίματος μειωθεί τότε ενεργοποιούνται οι παραθυρεοειδείς και εκκρίνουν την παραθορμόνη. Με την δράση της, η παραθορμόνη οδηγεί σε αύξηση του ασβέστιου του πλάσματος. 
Η αυξημένη ποσότητα παραθορμόνης που κυκλοφορεί στο σώμα μπορεί να οδηγήσει σε σοβαρά προβλήματα υγείας, όπως:
  • Οστεοπόρωση: όσο πιο πολύ παραθορμόνη παράγεται τόσο περισσότερο ασβέστιο χάνουν τα οστά, με αποτέλεσμα να γίνονται αδύναμα, εύθραυστα, με αυξημένη πιθανότητα καταγμάτων. Σε μεγάλες συγκεντρώσεις της ορμόνης, διεγείρεται η δράση των οστεοκλαστών, δηλαδή των κυττάρων εκείνων του οστίτη ιστού, που απορροφούν τις οστικές δοκίδες, στα πλαίσια της οστικής αναδόμησης. Το αποτέλεσμα είναι η απελευθέρωση ασβεστίου στην κυκλοφορία, που προέρχεται από την αποδόμηση του οστού. Αξίζει να σημειωθεί ότι τόσο τα ερεθίσματα για την έκκριση της παραθορμόνης, όσο και η δράση της είναι ακριβώς τα αντίθετα, απ'ό,τι ισχύει για την καλσιτονίνη. Αυτός είναι και ο λόγος που η καλσιτονίνη χρησιμοποιείται κατά της οστεοπόρωσης.
  • Νεφρολιθίαση: ο οργανισμός προσπαθεί αποβάλει το επιπλέον ασβέστιο με τα ούρα με αποτέλεσμα να αυξάνεται ο κίνδυνος για δημιουργία νεφρολιθίασης. Διεγείρει την επαναρρόφηση του ασβεστίου, ενώ αναστέλλει την επαναρρόφηση του φωσφόρου. Στους νεφρούς, επίσης, διεγείρει τη σύνθεση της δραστικής μορφής της βιταμίνης D (1,25-διυδροξυχοληκαλσιφερόλη ή καλσιτριόλη), και με τον τρόπο αυτό αυξάνει την εντερική απορρόφηση του ασβεστίου, που εξαρτάται από τη βιταμίνη D
  • Πεπτικό έλκος: τα υψηλά επίπεδα ασβεστίου διεγείρουν την έκκριση υδροχλωρικού οξέος.
  • Αρτηριακή υπέρταση: αυξημένος κίνδυνος για αρτηριακή υπέρταση και καρδιακή ανεπάρκεια πιθανόν λόγω αγγειοσύσπασης και βλάβης των νεφρών.
  • Ψυχολογικές διαταραχές: κατάθλιψη, αλλαγή συμπεριφοράς, συναισθηματική αστάθεια κ.α.

Υπερπαραθυρεοειδισμός

Η υπερλειτουργία (υπερπαραθυρεοειδισμός) διακρίνεται σε πρωτοπαθή, σε δευτεροπαθή και τριτοπαθή.
Ο δευτεροπαθής και ο τριτοπαθής υπερπαραθυρεοειδισμός παρατηρείται σε ασθενείς με χρόνια νεφρική ανεπάρκεια που υποβάλλονται σε κάθαρση και σε ορισμένες περιπτώσεις (ειδικά πριν τη μεταμόσχευση νεφρού) θα πρέπει να αντιμετωπίζονται χειρουργικά.

Ο πρωτοπαθής υπερπαραθυρεοειδισμός διακρίνεται σε σποραδικό, κληρονομούμενο και τον καρκίνο του παραθυρεοειδούς.


Ο πρωτοπαθής υπερπαραθυρεοειδισμός οφείλεται συνήθως σε ένα καλοήθες αδένωμα (90% των περιπτώσεων) και σπανιότερα σε αύξηση μεγέθους των όλων παραθυρεοειδών αδένων (υπερπλασία). Εξαιρετικά σπάνια οφείλεται σε καρκίνο σε κάποιον από τους αυτούς τους αδένες. Ο καρκίνος των παραθυρεοειδών αφορά σε λιγότερο του 1% των ασθενών που έχουν πρωτοπαθή υπερπαραθυρεοειδισμό.

Στον πρωτοπαθή υπερπαραθυρεοειδισμό παρατηρείται ανεξέλεγκτη παραγωγή παραθορμόνης, με αποτέλεσμα την υπερασβεστιαιμία και την οστεοπενία. Σε εγχειρήσεις του θυρεοειδούς αδένα είναι δυνατόν να εξαιρεθούν μαζί και οι παραθυρεοειδείς αδένες (μετεγχειρητικός υποπαραθυρεοειδισμός). Αυτό προκαλεί την πτώση του ασβεστίου του αίματος και την κλινική εμφάνιση της τετανίας (ανεξέλεγκτες μυϊκές συσπάσεις συνοδευόμενες από παραισθησίες).

Ποια είναι τα συμπτώματα του υπερπαραθυρεοειδισμού;

Τα συμπτώματα του υπερπαραθυρεοειδισμού είναι ήπια και έτσι δεν γίνονται άμεσα αντιληπτά από τον πάσχοντα. Στα αρχικά στάδια, μπορεί κάποιος να παραπονείται για αδυναμία, εύκολη κόπωση και μυϊκή εξασθένιση. Σε ποιο προχωρημένο στάδιο, αναφέρονται άτυπα κοιλιακά άλγη, ατονία, τάση απομόνωσης και κατάθλιψη. Με την πάροδο των χρόνων παρουσιάζονται υποτροπιάζουσες νεφρολιθιάσεις, αναίτια κατάγματα λόγω οστεοπόρωσης, πεπτικό έλκος λόγω υπερέκκρισης υδροχλωρικού οξέως, αρτηριακή υπέρταση, δίψα, απώλεια όρεξης, εμετοί, διαταραχές μνήμης, και σύγχυση.

Πως γίνεται η διάγνωση του υπερπαραθυρεοειδισμού;

Η διάγνωση του υπερπαραθυρεοειδισμού γίνεται με ακόλουθες εξετάσεις:

Αιματολογικές εξετάσεις. Για την μέτρηση των τιμών του ολικού ασβεστίου, του ιονισμένου ασβεστίου, του φωσφόρου και της αλκαλικής φωσφατάσης.
Μέτρηση οστικής πυκνότητας, για έλεγχο της αντοχής των οστών και της οστεοπόρωσης.

Απεικονιστικός έλεγχος για να διαπιστωθεί η θέση του πάσχοντος παραθυρεοειδούς. 
Ο υπέρηχος μπορεί να εντοπίσει έναν υπερτροφικό παραθυρεοειδή ή το αδένωμα του παραθυρεοειδούς και να βοηθήσει σε ενδεχόμενη χειρουργική αφαίρεσή του.

Το σπινθηρογράφημα παραθυρεοειδών με Sestamibi. Στο ειδικό αυτό Σπινθηρογράφημα με sestamibi ο ασθενής λαμβάνει μια πολύ μικρή ποσότητα μιας ραδιενεργούς ουσίας, η οποία απορροφάται μόνο από τον υπερλειτουργούντα παραθυρεοειδή αδένα και μας οδηγεί στον εντοπισμό του. 
Να σημειωθεί ότι, η αξονική και η μαγνητική τομογραφία τραχήλου έχουν μικρότερη αξιοπιστία από τις προαναφερόμενες εξετάσεις.

Ποια είναι η θεραπευτική αντιμετώπιση του υπερπαραθυρεοειδισμού;

Η χειρουργική αντιμετώπιση είναι η μέθοδος εκλογής του πρωτοπαθή υπερπαραθυρεοειδισμού και περιλαμβάνει την ανεύρεση και τη χειρουργική αφαίρεση του παθολογικού αδένα. Η φαρμακευτική αντιμετώπιση που εφαρμόζεται το τελευταία χρόνια σε ορισμένα κέντρα, δεν έχει τα αναμενόμενα αποτελέσματα παρά το υψηλό της κόστος. Ενώ η αποτελεσματικότητα της χειρουργικής θεραπείας, όταν διενεργείται από εξειδικευμένο χειρουργό, ανέρχεται σε ποσοστό 95-99%.

Υποπαραθυρεοειδισμός

Πρόκειται για κατάσταση στην οποία υπάρχουν μειωμένα επίπεδα παραθορμόνης, παρά την ύπαρξη χαμηλών επιπέδων ασβεστίου αίματος. Η συχνότερη αιτία είναι μετά από χειρουργείο στον τράχηλο (θυρεοειδεκτομή, ή παραθυρεοειδεκτομή), ενώ άλλες είναι η ακτινοβολία τραχήλου, διηθητικά νοσήματα (σαρκοείδωση, αιμοχρωμάτωση), αυτοάνοσες και  συγγενείς παθήσεις, καθώς και η υπομαγνησιαιμία.

Καρκίνος παραθυρεοειδών

Είναι σπάνιος, και εκδηλώνεται με υπερασβεστιαιμία, με ψηλαφητή  μάζα στον τράχηλο και αρκετά συχνά με νεφρολιθίαση (λόγω αυξημένων επιπέδων ασβεστίου) και οστικές διαταραχές. Δίνει μεταστάσεις  τοπικά στις γύρω ανατομικές δομές, αλλά και λεμφογενώς και αιματογενώς σε οστά – πνεύμονες – ήπαρ – επινεφρίδια

ΘΕΡΑΠΕΙΑ

Στη θεραπεία τόσο του αδενώματος όσο και της υπερτροφίας των παραθυρεοειδών αδένων, οδηγεί η χειρουργική αφαίρεση. Η επέμβαση είναι σχετικά απλή, αρκεί να έχει προηγηθεί σωστή μελέτη εντοπισμού των παθολογικών παραθυρεοειδών με υπερηχογράφημα και σπινθηρογράφημα. Πριν ολοκληρωθεί η επέμβαση, θα ζητηθεί ταχεία βιοψία του αδένα ή των αδένων που αφαιρέθηκαν, προκειμένου να επιβεβαιωθεί ότι πρόκειται για παθολογικούς παραθυρεοειδείς. Υπάρχει η πιθανότητα, ο ασθενής να νοσηλευθεί και για δεύτερο 24ωρο, προκειμένου να λάβει ενδοφλέβια αγωγή, καθώς το ασβέστιο στο αίμα μπορεί να πέσει σε επικίνδυνα επίπεδα μετά την αφαίρεση των παθολογικών παραθυρεοειδών. Μακροπρόθεσμα, οι υπόλοιποι παραθυρεοειδείς θα ανακάμψουν και το ασβέστιο θα επανέλθει στα φυσιολογικά του επίπεδα.

ΠΡΟΓΝΩΣΗ
Η πρόγνωση της νόσου αφού αντιμετωπισθεί είναι εξαιρετική.

Διαβάστε επίσης

Copyright © 2015-2022 MEDLABNEWS.GR / IATRIKA NEA All Right Reserved. Τα κείμενα είναι προσφορά και πνευματική ιδιοκτησία του medlabnews.gr
Kάθε αναδημοσίευση θα πρέπει να αναφέρει την πηγή προέλευσης και τον συντάκτη. Aπαγορεύεται η εμπορική χρήση των κειμένων