MEDLABNEWS.GR / IATRIKA NEA: Ενδοκρινολογία

Responsive Ad Slot

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Ενδοκρινολογία. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Ενδοκρινολογία. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Υπερπαραθυρεοειδισμός με αδυναμία, κόπωση, οστεοπόρωση, νεφρολιθίαση. Παραθυρεοειδείς αδένες, παραθορμόνη, καλσιτονίνη.


Οι παραθυρεοειδείς αδένες είναι 4 μικροί αδένες στο μέγεθος "φακής" που βρίσκονται πίσω από το θυρεοειδή αδένα. Οι αδένες αυτοί παράγουν μια ορμόνη που λέγεται παραθορμόνη και ρυθμίζει τα επίπεδα ασβεστίου στο αίμα.

Παρουσιάζονται αρκετές ανατομικές παραλλαγές, τόσο σε σχέση με τον αριθμό τους, όσο και με την εντόπισή τους. Μπορούν να διακριθούν από τη διαφορετική χροιά που έχουν σε σχέση με το γειτονικό παρέγχυμα του θυρεοειδούς.
Οι παραθυρεοειδείς αδένες εκκρίνουν την παραθορμόνη (PTH), μια πεπτιδική ορμόνη, που συμμετέχει στο μεταβολισμό του ασβεστίου μαζί με την καλσιτονίνη και τη βιταμίνη D.

Σπάνια σε μερικούς ανθρώπους κάποιος από αυτούς τους αδένες μπορεί να υπερτραφεί. Αυτό σημαίνει ότι παράγει περισσότερη παραθορμόνη από ότι χρειάζεται ο οργανισμός.

Ποια είναι η δράση της παραθορμόνης (PTH) στον οργανισμό;

Ερέθισμα για την έκκριση παραθορμόνης από τους παραθυρεοειδείς αδένες είναι η πτώση της τιμής του ασβεστίου στο αίμα. Όταν λοιπόν το ασβέστιο του αίματος μειωθεί τότε ενεργοποιούνται οι παραθυρεοειδείς και εκκρίνουν την παραθορμόνη. Με την δράση της, η παραθορμόνη οδηγεί σε αύξηση του ασβέστιου του πλάσματος. 
Η αυξημένη ποσότητα παραθορμόνης που κυκλοφορεί στο σώμα μπορεί να οδηγήσει σε σοβαρά προβλήματα υγείας, όπως:
  • Οστεοπόρωση: όσο πιο πολύ παραθορμόνη παράγεται τόσο περισσότερο ασβέστιο χάνουν τα οστά, με αποτέλεσμα να γίνονται αδύναμα, εύθραυστα, με αυξημένη πιθανότητα καταγμάτων. Σε μεγάλες συγκεντρώσεις της ορμόνης, διεγείρεται η δράση των οστεοκλαστών, δηλαδή των κυττάρων εκείνων του οστίτη ιστού, που απορροφούν τις οστικές δοκίδες, στα πλαίσια της οστικής αναδόμησης. Το αποτέλεσμα είναι η απελευθέρωση ασβεστίου στην κυκλοφορία, που προέρχεται από την αποδόμηση του οστού. Αξίζει να σημειωθεί ότι τόσο τα ερεθίσματα για την έκκριση της παραθορμόνης, όσο και η δράση της είναι ακριβώς τα αντίθετα, απ'ό,τι ισχύει για την καλσιτονίνη. Αυτός είναι και ο λόγος που η καλσιτονίνη χρησιμοποιείται κατά της οστεοπόρωσης.
  • Νεφρολιθίαση: ο οργανισμός προσπαθεί αποβάλει το επιπλέον ασβέστιο με τα ούρα με αποτέλεσμα να αυξάνεται ο κίνδυνος για δημιουργία νεφρολιθίασης. Διεγείρει την επαναρρόφηση του ασβεστίου, ενώ αναστέλλει την επαναρρόφηση του φωσφόρου. Στους νεφρούς, επίσης, διεγείρει τη σύνθεση της δραστικής μορφής της βιταμίνης D (1,25-διυδροξυχοληκαλσιφερόλη ή καλσιτριόλη), και με τον τρόπο αυτό αυξάνει την εντερική απορρόφηση του ασβεστίου, που εξαρτάται από τη βιταμίνη D
  • Πεπτικό έλκος: τα υψηλά επίπεδα ασβεστίου διεγείρουν την έκκριση υδροχλωρικού οξέος.
  • Αρτηριακή υπέρταση: αυξημένος κίνδυνος για αρτηριακή υπέρταση και καρδιακή ανεπάρκεια πιθανόν λόγω αγγειοσύσπασης και βλάβης των νεφρών.
  • Ψυχολογικές διαταραχές: κατάθλιψη, αλλαγή συμπεριφοράς, συναισθηματική αστάθεια κ.α.

Υπερπαραθυρεοειδισμός

Η υπερλειτουργία (υπερπαραθυρεοειδισμός) διακρίνεται σε πρωτοπαθή, σε δευτεροπαθή και τριτοπαθή.
Ο δευτεροπαθής και ο τριτοπαθής υπερπαραθυρεοειδισμός παρατηρείται σε ασθενείς με χρόνια νεφρική ανεπάρκεια που υποβάλλονται σε κάθαρση και σε ορισμένες περιπτώσεις (ειδικά πριν τη μεταμόσχευση νεφρού) θα πρέπει να αντιμετωπίζονται χειρουργικά.

Ο πρωτοπαθής υπερπαραθυρεοειδισμός διακρίνεται σε σποραδικό, κληρονομούμενο και τον καρκίνο του παραθυρεοειδούς.


Ο πρωτοπαθής υπερπαραθυρεοειδισμός οφείλεται συνήθως σε ένα καλοήθες αδένωμα (90% των περιπτώσεων) και σπανιότερα σε αύξηση μεγέθους των όλων παραθυρεοειδών αδένων (υπερπλασία). Εξαιρετικά σπάνια οφείλεται σε καρκίνο σε κάποιον από τους αυτούς τους αδένες. Ο καρκίνος των παραθυρεοειδών αφορά σε λιγότερο του 1% των ασθενών που έχουν πρωτοπαθή υπερπαραθυρεοειδισμό.

Στον πρωτοπαθή υπερπαραθυρεοειδισμό παρατηρείται ανεξέλεγκτη παραγωγή παραθορμόνης, με αποτέλεσμα την υπερασβεστιαιμία και την οστεοπενία. Σε εγχειρήσεις του θυρεοειδούς αδένα είναι δυνατόν να εξαιρεθούν μαζί και οι παραθυρεοειδείς αδένες (μετεγχειρητικός υποπαραθυρεοειδισμός). Αυτό προκαλεί την πτώση του ασβεστίου του αίματος και την κλινική εμφάνιση της τετανίας (ανεξέλεγκτες μυϊκές συσπάσεις συνοδευόμενες από παραισθησίες).

Ποια είναι τα συμπτώματα του υπερπαραθυρεοειδισμού;

Τα συμπτώματα του υπερπαραθυρεοειδισμού είναι ήπια και έτσι δεν γίνονται άμεσα αντιληπτά από τον πάσχοντα. Στα αρχικά στάδια, μπορεί κάποιος να παραπονείται για αδυναμία, εύκολη κόπωση και μυϊκή εξασθένιση. Σε ποιο προχωρημένο στάδιο, αναφέρονται άτυπα κοιλιακά άλγη, ατονία, τάση απομόνωσης και κατάθλιψη. Με την πάροδο των χρόνων παρουσιάζονται υποτροπιάζουσες νεφρολιθιάσεις, αναίτια κατάγματα λόγω οστεοπόρωσης, πεπτικό έλκος λόγω υπερέκκρισης υδροχλωρικού οξέως, αρτηριακή υπέρταση, δίψα, απώλεια όρεξης, εμετοί, διαταραχές μνήμης, και σύγχυση.

Πως γίνεται η διάγνωση του υπερπαραθυρεοειδισμού;

Η διάγνωση του υπερπαραθυρεοειδισμού γίνεται με ακόλουθες εξετάσεις:

Αιματολογικές εξετάσεις. Για την μέτρηση των τιμών του ολικού ασβεστίου, του ιονισμένου ασβεστίου, του φωσφόρου και της αλκαλικής φωσφατάσης.
Μέτρηση οστικής πυκνότητας, για έλεγχο της αντοχής των οστών και της οστεοπόρωσης.

Απεικονιστικός έλεγχος για να διαπιστωθεί η θέση του πάσχοντος παραθυρεοειδούς. 
Ο υπέρηχος μπορεί να εντοπίσει έναν υπερτροφικό παραθυρεοειδή ή το αδένωμα του παραθυρεοειδούς και να βοηθήσει σε ενδεχόμενη χειρουργική αφαίρεσή του.

Το σπινθηρογράφημα παραθυρεοειδών με Sestamibi. Στο ειδικό αυτό Σπινθηρογράφημα με sestamibi ο ασθενής λαμβάνει μια πολύ μικρή ποσότητα μιας ραδιενεργούς ουσίας, η οποία απορροφάται μόνο από τον υπερλειτουργούντα παραθυρεοειδή αδένα και μας οδηγεί στον εντοπισμό του. 
Να σημειωθεί ότι, η αξονική και η μαγνητική τομογραφία τραχήλου έχουν μικρότερη αξιοπιστία από τις προαναφερόμενες εξετάσεις.

Ποια είναι η θεραπευτική αντιμετώπιση του υπερπαραθυρεοειδισμού;

Η χειρουργική αντιμετώπιση είναι η μέθοδος εκλογής του πρωτοπαθή υπερπαραθυρεοειδισμού και περιλαμβάνει την ανεύρεση και τη χειρουργική αφαίρεση του παθολογικού αδένα. Η φαρμακευτική αντιμετώπιση που εφαρμόζεται το τελευταία χρόνια σε ορισμένα κέντρα, δεν έχει τα αναμενόμενα αποτελέσματα παρά το υψηλό της κόστος. Ενώ η αποτελεσματικότητα της χειρουργικής θεραπείας, όταν διενεργείται από εξειδικευμένο χειρουργό, ανέρχεται σε ποσοστό 95-99%.

Υποπαραθυρεοειδισμός

Πρόκειται για κατάσταση στην οποία υπάρχουν μειωμένα επίπεδα παραθορμόνης, παρά την ύπαρξη χαμηλών επιπέδων ασβεστίου αίματος. Η συχνότερη αιτία είναι μετά από χειρουργείο στον τράχηλο (θυρεοειδεκτομή, ή παραθυρεοειδεκτομή), ενώ άλλες είναι η ακτινοβολία τραχήλου, διηθητικά νοσήματα (σαρκοείδωση, αιμοχρωμάτωση), αυτοάνοσες και  συγγενείς παθήσεις, καθώς και η υπομαγνησιαιμία.

Καρκίνος παραθυρεοειδών

Είναι σπάνιος, και εκδηλώνεται με υπερασβεστιαιμία, με ψηλαφητή  μάζα στον τράχηλο και αρκετά συχνά με νεφρολιθίαση (λόγω αυξημένων επιπέδων ασβεστίου) και οστικές διαταραχές. Δίνει μεταστάσεις  τοπικά στις γύρω ανατομικές δομές, αλλά και λεμφογενώς και αιματογενώς σε οστά – πνεύμονες – ήπαρ – επινεφρίδια

ΘΕΡΑΠΕΙΑ

Στη θεραπεία τόσο του αδενώματος όσο και της υπερτροφίας των παραθυρεοειδών αδένων, οδηγεί η χειρουργική αφαίρεση. Η επέμβαση είναι σχετικά απλή, αρκεί να έχει προηγηθεί σωστή μελέτη εντοπισμού των παθολογικών παραθυρεοειδών με υπερηχογράφημα και σπινθηρογράφημα. Πριν ολοκληρωθεί η επέμβαση, θα ζητηθεί ταχεία βιοψία του αδένα ή των αδένων που αφαιρέθηκαν, προκειμένου να επιβεβαιωθεί ότι πρόκειται για παθολογικούς παραθυρεοειδείς. Υπάρχει η πιθανότητα, ο ασθενής να νοσηλευθεί και για δεύτερο 24ωρο, προκειμένου να λάβει ενδοφλέβια αγωγή, καθώς το ασβέστιο στο αίμα μπορεί να πέσει σε επικίνδυνα επίπεδα μετά την αφαίρεση των παθολογικών παραθυρεοειδών. Μακροπρόθεσμα, οι υπόλοιποι παραθυρεοειδείς θα ανακάμψουν και το ασβέστιο θα επανέλθει στα φυσιολογικά του επίπεδα.

ΠΡΟΓΝΩΣΗ
Η πρόγνωση της νόσου αφού αντιμετωπισθεί είναι εξαιρετική.

Διαβάστε επίσης

Ορμόνες του έρωτα και ερωτική συμπεριφορά. Φερομόνες, τεστοστερόνη, ντοπαμίνη, οξυτοκίνη, βασοπρεσίνη, κορτιζόνη

της Κλεοπάτρας Ζουμπουρλή, μοριακής βιολόγου, medlabnews.gr iatrikanea
Τα τελευταία χρόνια η νευροενδοκρινολογία έχει εξηγήσει σχεδόν ολοκληρωτικά την ερωτική συμπεριφορά.

Όπως αποδεικνύεται από τις μελέτες και έρευνες που έχουν πραγματοποιηθεί πάνω στο θέμα, η ερωτική αγάπη και οι ερωτικοί δεσμοί είναι προϊόν νευροχημικών διαδικασιών. Συγκεκριμένα κάθε ερωτική έκφραση έχει και ανάλογο ορμονικό υπόβαθρο.

Η φύση παίζει μαζί μας παράξενα ερωτικά παιχνίδια με όπλο τις ορμόνες που εκκρίνονται, ιδίως από κάποιους νευρώνες του νωτιαίου μυελού. Η στιγμή της κορύφωσης της ερωτικής πράξης παρομοιάζεται από τους νευροεπιστήμονες με θύελλα που ξεσπά στον εγκέφαλο κάτι σαν έκρηξη πυροτεχνημάτων στο κέντρο του εγκεφάλου , στον υποθάλαμο, που δημιουργείται λόγω της μαζικής παραγωγής ορμονών. Υπάρχουν, επίσης, κάποιες ορμόνες, οι φερομόνες, από τις οποίες ξεκινά το παιχνίδι της σαγήνης επειδή σχετίζονται με την ερωτική ορμή. Είτε το θέλουμε είτε όχι, είμαστε δέσμιοι της χημείας και της φύσης. Κι αυτή η δέσμευση, που άρχισε εκατομμύρια χρόνια πριν, εξακολουθεί να ασκεί την ίδια έντονη επιρροή «τραβώντας» μας κυριολεκτικά από τη μύτη! Γι αυτό, άλλωστε, έχουμε την τάση να φοράμε κολόνιες και αρώματα. Θέλουμε να εκπέμπει το σώμα μας μυρωδιές και αρώματα για να είμαστε πιο ελκυστικοί και αρεστοί στους άλλους. Οι εταιρίες καλλυντικών δημιουργούν αρώματα και κολόνιες που είναι πραγματικά ακαταμάχητα. Όχι επειδή απλώς μυρίζουν ωραία αλλά επειδή περιέχουν παράγωγα φερομονών όπως η ανδροστενόνη, η γαλακτολίνη και εξαλτονίνη. Αυτού του τύπου οι κολόνιες μας κάνουν να νιώθουμε μια ευχάριστη έλξη για τους ανθρώπους που τα φορούν μόνο και μόνο γιατί μας άγγιξε το άρωμά τους!

Η παραγωγή φερομονών σχετίζεται και με το ανοσοποιητικό σύστημα. Θεωρείται ότι πρόκειται για μια προσπάθεια του οργανισμού να επιλέξει -βάσει της μυρωδιάς- τον ιδανικό σύντροφο, ώστε να υπάρχει η μεγαλύτερη δυνατή συμβατότητα των ανοσοποιητικών συστημάτων των δύο ατόμων, με απώτερο σκοπό να αποκτήσουν γερά παιδιά.
Όταν κάποιος είναι ερωτευμένος, το σώμα του βιώνει πραγματικές αλλαγές. Από πλευράς νευροχημείας, το ερωτικό φαινόμενο περιγράφεται ως διακρινόμενο σε τρεις φάσεις: τη φάση της Λαγνείας, τη φάση της Έλξης και τη φάση της Προσκόλλησης. Τα έντονα συναισθήματα που βιώνει ο ερωτευμένος σε κάθε μία από αυτές τις φάσεις οφείλονται σε συγκεκριμένες – ανά φάση – νευροχημικές ουσίες.




Η φάση της Λαγνείας οφείλεται στην παραγωγή τεστοστερόνης στους άντρες και οιστρογόνων στις γυναίκες, γεγονός που τους ωθεί να συνάψουν σεξουαλικές σχέσεις. Η τεστοστερόνη, πρόκειται για μια ορμόνη που αυξομειώνεται ανεβοκατεβάζοντας έτσι και την επιθυμία στο ερωτικό παιχνίδι. Η έλλειψή της είναι και καταλυτική για την εμφάνιση της κατάθλιψης. Πράγμα που συνοδεύεται και από την έλλειψη της επιθυμίας. Στους άνδρες, η ορμόνη τεστοστερόνη που μεταξύ άλλων αυξάνει την επιθετικότητα και τη σεξουαλική ορμή, μειώνεται. Αντίθετα στις γυναίκες, η τεστοστερόνη που συνήθως βρίσκεται σε χαμηλά επίπεδα και είναι υπεύθυνη για τη σεξουαλική ορμή των γυναικών, αυξάνεται. Το γεγονός ότι η τεστοστερόνη μειώνεται στους άνδρες ενώ αυξάνεται στις γυναίκες, ερμηνεύεται ως μια προσπάθεια της φύσης να μειώσει τις διαφορές μεταξύ των δύο. Η μείωση των διαφορών συμβάλλει στη σύναψη στενών και ισχυρών σχέσεων μεταξύ των ερωτευμένων. Ερευνητές μέτρησαν τα επίπεδα τεστοστερόνης στα ερωτευμένα ζευγάρια από ένα μέχρι δύο χρόνια μετά την έναρξη του έρωτά τους και βρήκαν ότι η τεστοστερόνη επέστρεψε στα φυσιολογικά της επίπεδα.

Η ερωτική έλξη είναι καθαρά θέμα βιοχημικών μεταβολών στο σώμα μας. Η φάση της Έλξης χαρακτηρίζεται από παραγωγή φαινυλεθυλαμίνης που απελευθερώνει ντοπαμίνη και σεροτονίνη, νευροδιαβιβαστές που ευθύνονται για τη ρύθμιση συναισθημάτων χαράς, ευτυχίας και ενθουσιασμού. Το αποτέλεσμα είναι ένα αίσθημα ευδαιμονίας. Τα προβλήματα προσωρινά εξαφανίζονται, το ίδιο και αισθήματα άγχους ή στρες, και κάποιες φορές παρατηρείται και αναλγητική δράση. Αξίζει επίσης να σημειωθεί εδώ πως, χημικά, τα αποτελέσματά της σεροτονίνης στην ερωτική τρέλα, είναι παρόμοια με τα συμπτώματα ανθρώπων με ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή, πράγμα που μπορεί να εξηγήσει γιατί οι ερωτευμένοι δεν μπορούν να σκεφτούν τίποτε άλλο. Το ερωτικό πάθος, το «κουμαντάρει» η ορμόνη ντοπαμίνη. Είναι ο νευροδιαβιβαστής που έχει άμεση πρόσβαση στο κέντρο «επιβράβευσης – ικανοποίησης» του εγκεφάλου. Ανάλογα με την ποσότητα της ντοπαμίνης έχουμε και την μεγαλύτερη ή μικρότερη αίσθηση της ηδονής.
Στο στάδιο της καταπληκτικής εκείνης περίοδου που αισθανόμαστε πραγματικά ερωτοχτυπημένοι και δεν μπορούμε να σκεφτούμε τίποτα άλλο τρεις βασικοί νευροδιαβιβαστές, η αδρεναλίνη, η ντοπαμίνη και η σεροτονίνη, αποτελούν τους κύριους υπαίτιους για τα ακραία, αλλά υπέροχα αισθήματά μας.
Η αρχική κατάσταση κατά την οποία κάποιος αισθάνεται ότι ερωτεύεται συνδέεται με το άγχος που προκαλεί η επικείμενη συνάντηση με το αγαπημένο του πρόσωπο, που επιφέρει αύξηση των επιπέδων αδρεναλίνης και κορτιζόλης στο αίμα του. Αυτός είναι και ο λόγος που αισθανόμαστε την καρδιά μας να χτυπάει δυνατά, να ιδρώνουμε και να στεγνώνει το στόμα μας, όταν συναντηθούμε αναπάντεχα με το πρόσωπο που μας ενδιαφέρει.
Η ντοπαμίνη προκαλεί μία έντονη ορμή προς ευχαρίστηση, η οποία διεγείρει την επιθυμία και την ανάγκη ανταμοιβής, προκαλώντας στον εγκέφαλο τα ίδια αποτελέσματα που έχει η κοκαΐνη. Η αυξημένη έκκριση ντοπαμίνης ευθύνεται για το γεγονός ότι οι ερωτευμένοι νιώθουν μικρότερη ανάγκη για ύπνο και φαγητό, καθώς η προσοχή τους εστιάζεται και αντλεί ευχαρίστηση από τις πιο μικρές λεπτομέρειες της νέας σχέσης.
Ο τρίτος νευροδιαβιβαστής που συνθέτει την εικόνα του ερωτευμένου ατόμου, η σεροτονίνη, είναι μία από τις πιο σημαντικές χημικές ουσίες του έρωτα που μπορεί να εξηγήσει το γεγονός ότι το πρόσωπο με το οποίο είμαστε ερωτευμένοι εμφανίζεται συνεχώς στις σκέψεις μας.
Επίσης, με τη βοήθεια πλέον και μηχανημάτων, όπως ο μαγνητικός τομογράφος, οι επιστήμονες μπορούν να αντλήσουν στοιχεία για τη λειτουργία του εγκεφάλου την ώρα της διέγερσης τους. Έρευνες σε ερωτευμένα ζευγάρια έδειξαν ότι υπάρχει ενεργοποίηση ενός πολύπλοκου συστήματος στον εγκέφαλο, που προσομοιάζει με αυτό που συμβαίνει όταν γίνεται λήψη κοκαΐνης.

Η φάση της Προσκόλλησης έρχεται συνήθως ως μοιραία κατάληξη των δύο προηγούμενων σταδίων. Κατά την φάση αυτή, δημιουργούνται συναισθηματικοί δεσμοί ανάμεσα στο ζευγάρι ενώ οι συσχετιζόμενες χημικές ουσίες εκκρίνονται σε περίοδο από 90 μέρες έως και 3 χρόνια μετά τη φάση της Έλξης. Τα χημικά αυτά συνιστούν η ορμόνες οκυτοκίνη και βασοπρεσσίνη. Μια ηδονή που γίνεται σιγά – σιγά συναίσθημα όταν ενεργοποιείται η ορμόνη του έρωτα που είναι η οκυτοκίνη. Η οξυτοκίνη εκκρίνεται από τον υποθάλαμο στο κεντρικό νευρικό σύστημα και αποθηκεύεται στην υπόφυση. Είναι η ορμόνη της αφής και της αγάπης. Διεγείρει τα άτομα στο να είναι μαζί και να συνυπάρχουν αγαπημένα. Από αυτή την ορμόνη δημιουργείται και η αίσθηση της στοργής.

Η οκυτοκίνη είναι μία ισχυρή ορμόνη που παράγεται στους άντρες και τις γυναίκες κατά τη διάρκεια του οργασμού και ενισχύει το αίσθημα της σύνδεσης, της εγγύτητας και της οικειότητας που δημιουργείται ανάμεσα στο ζευγάρι. Συμβάλλει αποφασιστικά στη δημιουργία των συσπάσεων της μήτρας (οργασμό), την αγγειοδιαστολή (ξάναμμα), και στο θηλασμό (στοργική μητέρα).
Θεωρείται πάντως ως η ορμόνη της προσκόλλησης και της δέσμευσης, δημιουργεί αισθήματα ικανοποίησης, ασφάλειας και ηρεμίας και είναι επίσης εκείνη η οποία βοηθά, μέσω της έκκριση της κατά το θηλασμό, στο να δημιουργηθούν και να εδραιωθούν δεσμοί αγάπης μεταξύ μητέρας και παιδιού. Με παρόμοιο και ανάλογο τρόπο ενεργεί και μεταξύ των ερωτευμένων.
Η βασοπρεσσίνη ενισχύει τη μακροπρόθεσμη δέσμευση του ζευγαριού και επίσης εκλύεται μετά την ερωτική συνεύρεση. Πρόκειται για την ορμόνη που σχετίζεται με τα νεφρά και ελέγχει το αίσθημα της δίψας. Η ίδια αυτή ορμόνη αυξάνει την αφοσίωση του ενός ατόμου στο άλλο και ενισχύει την τάση τους να προστατεύουν το σύντροφό τους από άλλους επίδοξους διεκδικητές.
Σύμφωνα με έρευνα που έγινε το 2004, φέρεται να είναι υπεύθυνη για τη θεμελίωση της πίστης ανάμεσα σε ένα ζευγάρι που έχει εισέλθει στη φάση Προσκόλλησης. Σύμφωνα με τους ερευνητές, κατά τη διάρκεια της σεξουαλικής πράξης συμβαίνει στη γυναίκα έκλυση βασοπρεσσίνης, η οποία κατόπιν συλλαμβάνεται από τον άνδρα μέσω ειδικών υποδοχέων, δίνοντας του αίσθημα πληρότητας και ικανοποίησης, και άρα την επιθυμία να παραμείνει με τη σύντροφο που έχει. Εντυπωσιακό εύρημα αποτελεί το ότι μια γενετική διαφοροποίηση σε έναν από αυτούς τους υποδοχείς βασοπρεσσίνης συνδέεται με το φόβο της δέσμευσης και κατά συνέπεια την απιστία. Θα μπορούσαμε λοιπόν να πούμε ότι η βασοπρεσσίνη σχετίζεται με το συναισθηματικό δέσιμο και την ερωτική πίστη στους άντρες.

Και στα δύο φύλα αυξάνεται σημαντικά η κορτιζόνη που είναι η κατ’ εξοχήν ορμόνη του στρες.

O συντονισμός όλων αυτών των ορμονών γίνεται από τον εγκέφαλο με βάση την μνήμη και καθοδήγηση από διάφορα γονίδια.
Όπως αποδεικνύεται, η ερωτική αγάπη και οι ερωτικοί δεσμοί είναι προϊόν νευροχημικών διαδικασιών. Αντίθετα με ό,τι πιστεύουμε και μας κάνει πολύ συχνά να απογοητευόμαστε και να εγκαταλείπουμε, φαίνεται πως η αντίληψη ότι όταν ο έρωτας σβήνει, δεν ξανανάβει, δεν είναι και τόσο σωστή. Το ερωτικό πάθος, αν και λιγότερο έντονο από ό,τι στην αρχή, μπορεί να αναβιώσει ξανά και ξανά σε μια σχέση στην οποία έχει αναπτυχθεί εμπιστοσύνη και οικειότητα. Διότι, επίσης αντίθετα με αυτό που πιστεύεται, δεν είναι η σεξουαλική επιθυμία που τροφοδοτεί το ερωτικό συναίσθημα, αλλά τα τρυφερά συναισθήματα που ξυπνούν την επιθυμία για τον άλλον.

Διαβάστε επίσης

Ο έρωτας μπορεί να κάνει καλό στην Υγεία; Τι γίνεται όταν υπάρχει πρόβλημα;


επιμέλεια Κασσιανή Τσώνη, medlabnews.gr iatrikanea

Μπορεί να υπάρχουν πιο συναρπαστικά θέματα που να αφορούν στην βελτίωση της υγείας των πολιτών από το ακριβώς πόσες μερίδες λαχανικών ημερησίως μπορούν να ενισχύσουν την υγεία, ή από το να ανακαλύπτεται ότι το κάπνισμα κάνει ακόμα μεγαλύτερο κακό από όσο αρχικά υπολογίσθηκε; τόλμησε πρώτος να αναρωτηθεί το 1997 ο G. D. Smith, καθηγητής επιδημιολογίας του Πανεπιστημίου του Bristol.

Μήπως ο έρωτας μπορεί να κάνει καλό στην υγεία; Η σεξουαλική δραστηριότητα και ο θάνατος μπορεί να είναι κοινές μεταβλητές στην επιστήμη της επιδημιολογίας, αλλά μέχρι σήμερα η σχέση τους έχει ελάχιστα μελετηθεί. Ωστόσο, οι γνώσεις που έχουν πλέον αποκτηθεί μας οδηγούν με ασφάλεια στο συμπέρασμα πως: ΝΑΙ!

Ο έρωτας κάνει καλό στην υγεία

Οι συχνές ερωτικές επαφές έχουν δείξει ότι συνδέονται ακόμα και με μακροημέρευση. Πρωτότυπες μελέτες έχουν δείξει πως ο κίνδυνος θνησιμότητας ήταν 50% χαμηλότερος στα άτομα εκείνα που είχαν αυξημένη συχνότητα σεξουαλικής ευχαρίστησης, συγκριτικά με τα άτομα που είχαν μικρή συχνότητα σεξουαλικών επαφών και κυρίως οργασμού. Το θέμα της αιτιολογίας είναι σύνθετο, όπως συμβαίνει σε όλες τις επιδημιολογικές μελέτες παρατήρησης, αλλά τα στοιχεία για την αιτιολογία του είναι πραγματικά πειστικά. Στις ίδιες μελέτες βρέθηκε πως η σχέση μεταξύ της συχνότητας του οργασμού και της θνησιμότητας μάλιστα είναι τόσο δυνατή ώστε ακόμη και παράγοντες όπως πχ το κάπνισμα δεν ήταν δυνατόν να την επηρεάσουν σημαντικά!
Εντυπωσιακό είναι πως αν και ασθένειες όπως η ισχαιμία και το έμφραγμα του μυοκαρδίου μπορούν να προκληθούν από τη σεξουαλική δραστηριότητα, στην περίπτωση που δεν αντέξει ο οργανισμός την άσκηση στην οποία υποβάλλεται, οι μελέτες τελικά δείξανε πως υπάρχει μια αντίστροφη συσχέτισή τους: Όσο μεγαλύτερη είναι η συχνότητα του οργασμού, τόσο μικρότερες είναι οι πιθανότητες να επέλθει θάνατος κάποια στιγμή από κάποια στεφανιαία καρδιακή πάθηση!


Για να φτάσουν όλοι σε βαθιά γεράματα

Στην πρώτη σε βάθος χρόνου μελέτη που έγινε για την μελέτη της γήρανσης του πληθυσμού το 1982, διαπιστώθηκε πως η συχνότητα των σεξουαλικών επαφών συνδέεται αντιστρόφως ανάλογα με την θνησιμότητα στους άνδρες, και η απόλαυση της επαφής σχετιζόταν αντιστρόφως ανάλογα με τη θνησιμότητα μεταξύ των γυναικών. Δηλαδή, όσο πιο συχνές ήταν οι ερωτικές επαφές τόσο μακροβιότεροι ήταν οι άνδρες και όσο μεγαλύτερη ήταν η απόλαυση που βιώνανε οι γυναίκες κατά την επαφή τόσο αυξανότανε το όριο διαβίωσής τους! (Αν και η διαφοροποίηση στην αντίληψη του τι επιδιώκουν οι άνδρες και τι οι γυναίκες ίσως ξαφνιάζει, τα ευρήματα της μελέτης συμφωνούν με τα στοιχεία που δείχνουν πως η ‘ποσότητα’ της σεξουαλικής δραστηριότητας έχει ταυτιστεί με την ανδρική κυρίως νοοτροπία, ενώ οι γυναίκες δείχνουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον για την ‘ποιότητα’ της επαφής.)
Επιπλέον, στις γυναίκες…
Σε μια σουηδική μελέτη, η πρόωρη διακοπή της σεξουαλικής δραστηριότητας και επαφής βρέθηκε να συνδέεται με αυξανόμενο τον κίνδυνο θνησιμότητας. Αλλά όχι μόνο η αναστολή της δραστηριότητας, μα και η έλλειψη σεξουαλικής ευχαρίστησης σχετίζεται με την μακροημέρευση! Η σεξουαλική δυσαρέσκεια και η κακής ποιότητας σεξουαλική επαφή βρέθηκαν να αποτελούν έως και παράγοντα κινδύνου για το έμφραγμα του μυοκαρδίου των γυναικών! Και στην περίπτωση αυτή, η πρόωρη εκσπερμάτωση και η στυτική δυσλειτουργία των συζύγων/συντρόφων τους αποδείχθηκε πως αποτελούνε τις σημαντικότερες αιτίες αυτής της έλλειψης σεξουαλικής ικανοποίησης από τις γυναίκες.

Τι γίνεται όμως, όταν υπάρχει πρόβλημα; 

Τα στοιχεία προέρχονται από την 7χρονη λειτουργία της ανοικτής γραμμής (2310 99 90 99) του Κέντρου Σεξουαλικής και Αναπαραγωγικής Υγείας της χώρας:
το 41% των ελλήνων που καλούν στην γραμμή αντιμετωπίζοντας στυτική δυσλειτουργία, έχουν και κάποιο άλλο οργανικό (40.3%)  ή κλινικά διαπιστωμένο ψυχολογικό (3.7%) πρόβλημα υγείας. Και ομοίως, άνδρες που αντιμετωπίζουν πρόβλημα εκσπερμάτισης ή εμφανίζουν μειωμένη σεξουαλική επιθυμία, ζητώντας ενημέρωση αναφέρουν τόσο οργανικά (18%) όσο και ψυχολογικά (5-8%) προβλήματα.
Επιπλέον η τυχόν παρουσία σεξουαλικών δυσλειτουργιών μπορεί να αποτελεί το πρώτο σημάδι/σύμπτωμα κάποιας πάθησης. Σήμερα γνωρίζουμε πως, η στυτική δυσλειτουργία μπορεί να είναι το πρώτο σύμπτωμα σακχαρώδη διαβήτη (5-10%), καρδιαγγειακής νόσου (5-20%) ή ακόμη νευρολογικών παθήσεων όπως η σκλήρυνση κατά πλάκες (2-7%).

Πότε ο έρωτας δεν είναι «καλός»;

Τι σχέση μπορεί να έχει ένα πρόβλημα με την στύση πχ με την στεφανιαία νόσο ή την υπέρταση; Πολύ μεγάλη! Όταν το αίμα δυσκολεύεται να κυκλοφορήσει στα αγγεία, αυξάνει την πίεση (αρτηριακή πίεση) και δεν είναι αρκετό για να προκληθεί στύση κατάλληλη για διείσδυση. Εντυπωσιακές μελέτες που δημοσιεύθηκαν πρόσφατα, έδειξαν πως σχεδόν 3 στους 4 άνδρες με στεφανιαία νόσο (δηλαδή το 49 με 75%) αντιμετώπιζε κάποιου βαθμού στυτική δυσλειτουργία. Και ακόμα πιο εντυπωσιακό ήταν το γεγονός πως βρέθηκε, στο 67% των ανδρών με στυτική δυσλειτουργία, ότι τα συμπτώματα είχαν αρχίσει περίπου 3 χρόνια πριν καν αρχίσουν να γίνονται αντιληπτά τα συμπτώματα της στεφανιαίας νόσου!

Ο έρωτας…

ως μορφή αγάπης, βοηθά την ψυχολογική υγεία του ανθρώπου και ως πράξη, βοηθά την υγεία, προειδοποιώντας!

Η ερωτική ζωή συνεπώς είναι ένας καθρέφτης της υγείας. Κακή ή ανύπαρκτη ερωτική ζωή συνοδεύεται από κακή ποιότητα ζωής, αφού όλες οι μελέτες δείχνουν ότι εκφράζει ένα σημαντικό κομμάτι της ευεξίας του ατόμου. Σε μελέτη του Κέντρου Σεξουαλικής και Αναπαραγωγικής Υγείας της χώρας, μετά από ειδική συνέντευξη σε άνδρες ηλικίας 22 έως και 71 ετών με στυτική δυσλειτουργία, αποδείχθηκε πως οι άνδρες επειδή είχαν σεξουαλικό πρόβλημα, ήταν πολύ πιο δυστυχισμένοι και δηλώνανε λιγότερο ικανοποιημένοι τόσο από την σεξουαλική όσο και γενικότερα από την ζωή τους (90%), σε σχέση με τον υγιή γενικό πληθυσμό.
Προφανώς, η έκφραση των συναισθημάτων και ιδιαίτερα των θετικών συναισθημάτων, βοηθά στην διατήρηση της υγείας σε καλύτερη κατάσταση, αφού είναι γνωστός ο ρόλος του stress –και ιδιαίτερα όταν το κρατάμε μέσα μας όχι μόνο- στην σεξουαλική λειτουργία, αλλά και στην γενικότερη υγεία.  Η ερωτική πράξη μας κάνει να αισθανόμαστε αγαπητοί και ποθητοί, εκτονώνει το stress, και ως εκ τούτου φέρνει υγεία. Είναι εξάλλου γνωστό πως τα καρδιακά νοσήματα, ο σακχαρώδης διαβήτης, η υπέρταση, είναι μερικά από τα νοσήματα που ταλαιπωρούν όλο τον ανεπτυγμένο κόσμο, και στα οποία το άγχος παίζει καταλυτικό ρόλο τόσο στην εμφάνιση, όσο και στον έλεγχό τους.
Το μήνυμα λοιπόν για όλες τις χώρες της Ευρώπης είναι να ενημερωθούν οι πολίτες πως:

Ο έρωτας κάνει καλό στην υγεία. Ρωτήστε.
Σε 13 χώρες υπάρχουν Κέντρα Σεξουαλικής και Αναπαραγωγικής Υγείας που διαθέτουν ανοικτή γραμμή βοήθειας για την έγκυρη και έγκαιρη ενημέρωση των πολιτών τους.
Στην Ελλάδα, στο νούμερο 2310 99 90 99, η γραμμή λειτουργεί από τις 14.2.1999.

Αυξημένη τριχοφυΐα, υπερτρίχωση, δασυτριχισμός στις γυναίκες; Oρμονικές διαταραχές


των Γιώργου Μονεμβασίτη, M.D.* και Θάλειας Γούτου, κοσμετολόγου, medlabnews.gr iatrikanea

Ο ορός υπερτρίχωση αναφέρεται σε καταστάσεις που χαρακτηρίζονται από αυξημένη τριχοφυΐα, σε διάφορα σημεία του σώματος, με φυσιολογική όμως για το φύλο κατανομή.

Ενώ ο όρος δασυτριχισμος χρησιμοποιείται για να περιγράψει την αυξημένη, περισσότερο από το φυσιολογικό, τριχοφυΐα σε μια γυναίκα, σε περιοχές που συνήθως υπάρχει μονό χνούδι και όχι κανονικές τρίχες, όπως το πρόσωπο, ο λαιμός, η πλάτη, η κοιλιά και το στήθος.
Η ανώμαλη τριχοφυΐα εντοπίζεται κυρίως στο πρόσωπο (ιδίως στο πιγούνι, στο άνω χείλος και στις παρειές), γύρω από τη θηλαία άλω του στήθους (θηλές μαστού), ανάμεσα στους μαστούς (στο στέρνο), στο εσωτερικό των μηρών και στο κάτω τμήμα της κοιλιάς (υπογάστριο).
Πρέπει να σημειωθεί ότι η περιορισμένη ύπαρξη τριχών στις παραπάνω περιοχές δεν αποτελεί σημείο δασυτριχισμού. Πρόκειται απλώς για υπερτρίχωση και πολλές φορές αποτελεί οικογενειακό ή φυλετικό χαρακτηριστικό.
Συχνά η ήπια αύξηση στην παραγωγή των τριχών είναι θέμα καταγωγής και εθνότητας, αλλά πολλές φορές, και ειδικά όταν η υπερτρίχωση συνοδεύεται και από διαταραχές στην περίοδο η άλλα συμπτώματα, μπορεί να είναι εκδήλωση μιας σημαντικής ορμονικής διαταραχής.
Οι γυναίκες που έχουν δασυτριχισμό εμφανίζουν σκούρες, σκληρές τρίχες στο πρόσωπο, στο στήθος, στην κοιλιά και στην πλάτη. Αυτές οι σκληρές μαύρες τρίχες διαφέρουν από τις απλές τριχούλες (το λεγόμενο 'χνούδι') που έχουν στο πρόσωπο ή στις ίδιες περιοχές συνήθως οι σκουρόχρωμες γυναίκες.

Η υπερτρίχωση υποδηλώνει ορμονική διαταραχή συνήθως όταν συνοδεύεται και από:

• Διαταραχή στην περίοδο
• Τριχόπτωση
• Ακμή
• Αυξημένη περίμετρο κοιλιάς (αυξημένο κοιλιακό λίπος)
• Αυξημένο σωματικό βάρος
• Πολύ γρήγορη εμφάνιση και επιδείνωση της τριχοφυΐας σε γυναίκα που δεν είχε πριν πρόβλημα

Όπως είναι ευρέως γνωστό οι γυναίκες παράγουν σε ορισμένη ποσότητα ανδρικές ορμόνες (ανδρογόνα), τόσο από τις ωοθήκες όσο και από τα επινεφρίδια τους. Η ανάπτυξη του δασυτριχισμού καθώς και η βαρύτητα του εξαρτάται από τα επίπεδα των ανδρογόνων στο αίμα αλλά και από την τοπική δράση τους στην ρίζα της τρίχας.
Αν μια γυναίκα έχει αυξημένα επίπεδα ανδρικών ορμονών, τότε μπορεί να εμφανίσει διάφορα συμπτώματα που προκαλούνται από τις ανδρικές ορμόνες όπως αυξημένη τριχοφυΐα, ακμή, απώλεια μαλλιών (ανδρικού τύπου αλωπεκία), διαταραχές στην περίοδο κτλ. Aνωμαλίες των ανδρογόνων παρατηρούνται περίπου στο 5-10% των γυναικών. Οι γυναίκες με δασυτριχισμό εμφανίζουν υπερπαραγωγή τεστοστερόνης και ανδροστενδιόνης
Η πιο συχνή διαταραχή που σχετίζεται με τα αυξημένα επίπεδα ανδρογόνων στο αίμα είναι το Σύνδρομο των Πολυκυστικων Ωοθηκών (ΣΠΩ), που επηρεάζει μέχρι και το 10% των γυναικών αναπαραγωγικής ηλικίας. Οι γυναίκες με ΣΠΩ εκτός από υπερτρίχωση και αυξημένα ανδρογόνα έχουν συνήθως και διαταραχές στην περίοδο, ακμή, υπογονιμότητα και, αρκετά συχνά προβλήματα με το βάρος τους. Όμως, σε αυτές τις γυναίκες, πριν υποθέσουμε πως η αίτια είναι το ΣΠΩ θα πρέπει να αποκλείσουμε άλλες ορμονικές διαταραχές όπως ο υποθυρεοειδισμός, η υπερπρολακτιναιμία, το Σύνδρομο Cushing (υπερέκκριση κορτιζόλης), η συγγενής υπερπλασία των επινεφριδίων (ενζυματική διαταραχή) καθώς και τα νεοπλάσματα των επινεφριδίων και ωοθηκών που παράγουν ανδρικές ορμόνες.
Η υπερτρίχωση μπορεί να οφείλεται σε φάρμακα όπως τα αναβολικά στεροειδή που περιέχουν ανδρογόνα, τα γλυκοκορτικοειδή (κορτιζόνη, πρδνιζόνη, δεξαμεθαζόνη), η φαινυτοίνη και η κυκλοσπορίνη. Στις περισσότερες γυναικές με υπερτρίχωση παρατηρούνται και διαταραχές του κύκλου.

Τέλος, είναι συχνό φαινόμενο μια γυναίκα να έχει υπερτρίχωση χωρίς όμως να έχει αυξημένα επίπεδα ανδρογόνων στο αίμα και χωρίς συγκεκριμένη ορμονική διαταραχή. Αυτή η περίπτωση είναι γνωστή ως «Ιδιοπαθής δασυτριχισμος». Στον Ιδιοπαθής δασυτριχισμός υπάρχει υπερβολική τριχοφυΐα σε συνδυασμό με φυσιολογικούς εμμηνορρυσιακούς κύκλους και φυσιολογικά επίπεδα ανδρογόνων.

Διάγνωση
Για την επιβεβαίωση της διάγνωσης της υπερανδρογοναιμίας και για να βρεθεί η αιτία ο γιατρός σας θα μετρήσει τα επίπεδα των ανδρογόνων στο αίμα και θα ζητήσει υπερηχογραφική εξέταση των ωοθηκών. Εξετάσεις πρέπει να γίνουν αν η υπερτρίχωση είναι σοβαρού βαθμού, αν εμφανισθεί απότομα ή εξελίσσεται γρήγορα (ύποπτα για όγκο) ή αν η ασθενής παρουσιάζει και άλλα συμπτώματα, όπως εμφάνιση ακμής ή φαλάκρα, διακοπή της περιόδου ή ανωμαλίες της περιόδου. 
Πως αντιμετωπίζεται η υπερτρίχωση;
Η θεραπεία της αυξημένης τριχοφυίας μπορεί να είναι φαρμακευτική με λήψη σκευασμάτων από το στόμα όπως αντιανδρογόνα (οξεική κυπροτερόνη, φιναστερίδη, σπιρονολακτόνη, φλουταμίδη), αντισυλληπτικά και ρυθμιστικά της έκκρισης ορμονών όπως κορτικοστεροειδή και αντιδιαβητικά δισκία). Σε κάθε περίπτωση απαιτείται λεπτομερής γνώση της αιτίας της υπερτρίχωσης και της δράσης και των παρενεργειών των φαρμάκων.

Θεραπεία
Η αντιμετώπιση του δασυτριχισμού με φάρμακα, απαιτεί υπομονή από την μεριά της ασθενούς. Τα φάρμακα δεν δρουν στις τρίχες που έχουν ήδη αναπτυχθεί, αλλά μπλοκάρουν την ανάπτυξη νέων. Επειδή ο θύλακας της τρίχας έχει μια περίοδο ζωής περίπου 6 μήνες, οπότε και η τρίχα “πεθαίνει”, θα πρέπει η θεραπεία να διαρκέσει τουλάχιστον 6-12 μήνες προκειμένου να υπάρξει μια αξιοπρόσεκτη βελτίωση, δηλαδή αφού προηγουμένως οι παλιές έχουν αποπέσει. Στο μεσοδιάστημα μπορεί να χρησιμοποιηθούν οι κοινές μέθοδοι αποτρίχωσης. Αν η φαρμακευτική θεραπεία σε αρχική φάση αποδειχθεί αναποτελεσματική, μπορεί να χρειαστεί αλλαγή στη δόση ή τον τύπο των φαρμάκων μετά από τουλάχιστον 6 μήνες χρήσης. Δυστυχώς δεν αποδεικνύονται το ίδιο αποτελεσματικά σε όλες τις περιπτώσεις.

Οι περισσότερες γυναίκες με υπερτρίχωση πριν μιλήσουν με ένα γιατρό προσπαθούν να αντιμετωπίσουν την υπερτρίχωση με αισθητικά μέτρα (αφαίρεση με τσιμπηδάκι, ξύρισμα, αποτρίχωση). Η αποτρίχωση με ξύρισμα ή με τσιμπηδάκι έχει παροδικό αποτέλεσμα (από μερικές μέρες ως εβδομάδες). Με το ξύρισμα δεν επηρεάζεται η ανάπτυξη των τριχών και οι τρίχες έχουν περισσότερο πάχος σε σχέση με την αφαίρεση με τσιμπηδάκι. Επίσης, μπορεί να χρησιμοποιηθούν και χημικά αποτριχωτικά αλλά έχουν άσχημη μυρωδιά και μπορεί να ερεθίσουν το δέρμα. Η αποτρίχωση με κερί είναι σχετικά ασφαλής και δεν κοστίζει πολύ αλλά μπορεί να είναι επώδυνη, να προκαλέσει ουλές ή οίδημα. Για τις γυναίκες που επιλέγουν θεραπεία μόνιμης αφαίρεσης των ανεπιθύμητων τριχών, προτείνεται υποβοηθούμενη μείωση τριχοφυΐας με λέιζερ. Το laser είναι δαπανηρό αλλά συνάμα αποτελεσματικό, γρήγορο και ελάχιστα επώδυνο. Η αποτρίχωση με laser περιλαμβάνει τη χρήση συμπυκνωμένων ακτινών φωτός για να βλάψουν τα θυλάκια της τρίχας σας. Τα κατεστραμμένα θυλάκια δεν μπορούν να παράγουν εκ νέου τρίχα. 
Η απώλεια βάρους σε υπέρβαρες γυναίκες μπορεί να μειώσει τα επίπεδα των ανδρογόνων και το δασυτριχισμό. Η παχυσαρκία μπορεί να αλλάξει τον τρόπο που το σώμα παράγει και επεξεργάζεται τις ορμόνες. Η διατήρηση ενός υγιούς σωματικού βάρους μπορεί να διορθώσει το επίπεδο των ανδρογόνων, χωρίς τη χρήση φαρμάκων. 
Να σημειωθεί ότι οι γυναίκες με δασυτριχισμό που προσπαθούν να συλλάβουν ή είναι ήδη έγκυες απαγορεύεται να λάβουν φάρμακα για ανεπιθύμητη τριχοφυΐα και πρέπει να συμβουλευτούν το γιατρό τους για την ασφάλεια των άλλων μεθόδων αποτρίχωσης κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης.

* Ο Γιώργος Μονεμβασίτης είναι Μαιευτήρας-Γυναικολόγος.
Επ. Καθηγητής Παν/μίου Cornell, H.Π.Α., 
Εξειδικευτής στην Ουρογυναικολογία και Χειρουργική Χαλάρωσης Πυέλου.
Τηλ. 210 8053176 Μαρούσι, τηλ 210 7777787 Δορυλαίου 10-12 Αθήνα

Διαβάστε επίσης

Καλπάζει ο καρκίνος του θυρεοειδούς. Αιτίες που εκδηλώνει ο θυρεοειδής καρκίνο;

growing cancer thyroid

Ο καρκίνος του θυρεοειδούς αποτελεί τη συχνότερη κακοήθεια του ενδοκρινικού συστήματος (95% του συνόλου) και το 1,5% όλων των κακοήθων νεοπλασιών του ανθρώπινου οργανισμού. 

Σήμα κινδύνου για τον καρκίνο του θυρεοειδούς εκπέμπουν οι επιστήμονες καθώς σύμφωνα με τα αποτελέσματα μεγάλης πολυκεντρικής μελέτης ανασκόπησης, η επίπτωση του καλά διαφοροποιημένου καρκίνου του θυρεοειδούς, έχει υπερδιπλασιαστεί παγκοσμίως τα τελευταία 20 χρόνια!

Πρέπει να τονίσουμε ότι οι περισσότερες μάζες που εμφανίζονται στο θυρεοειδή αδένα, μέχρι και το 90%, είναι καλοήθεις. Επιπρόσθετα οι μάζες που αποδεικνύονται ότι είναι καρκίνοι, έχουν πολύ καλή πρόγνωση. Όμως οποιαδήποτε μάζα του θυρεοειδούς, μικρή ή μεγάλη, πρέπει να τυγχάνει πλήρους διερεύνησης.

Ο καρκίνος του θυρεοειδούς εμφανίζεται σχεδόν αποκλειστικά με την μορφή ψυχρού όζου (οι ψυχροί -μη λειτουργικοί- όζοι αποτελούν το 80% του συνόλου των όζων). Ο καρκίνος του θυρεοειδούς συνήθως εμφανίζεται στην περιοχή του λαιμού σαν ένα οζίδιο ή μια μάζα που δεν προκαλεί πόνο.  Εάν μια μάζα του θυρεοειδούς αφεθεί και μεγαλώσει, είναι δυνατόν να προκαλέσει προβλήματα στην κατάποση και στην αναπνοή όπως επίσης και βραχνάδα. Σε περιπτώσεις που δημιουργείται αιμορραγία εντός του όγκου, μπορεί να υπάρχει πόνος.

Ο διαχωρισμός των κακοηθών από τους καλοήθεις όγκους του θυρεοειδούς είναι ένα πρόβλημα της καθημερινής ιατρικής πράξης διότι ενώ οι καλοήθεις όζοι είναι συχνοί (60% σε γυναίκες άνω των 60 ετών), το ποσοστό της κακοήθειας είναι περίπου 5%.
Οι περισσότερες περιπτώσεις καρκίνου του θυρεοειδούς αδένα είναι ιάσιμες. Υπάρχουν όμως περιπτώσεις που έχουν τη δυνατότητα να εξελιχθούν και να προχωρήσουν γρήγορα γι' αυτό και η έγκαιρη ανίχνευση έχει καθοριστική σημασία.
Ο καρκίνος του θυρεοειδούς αδένα μπορεί να εμφανιστεί σε οποιαδήποτε ηλικία. Οι περισσότερες περιπτώσεις εκδηλώνονται μετά την ηλικία των 40 ετών.
Οι γυναίκες έχουν δύο με τρεις φορές περισσότερες πιθανότητες να προσβληθούν από τη νόσο σε σύγκριση με τους άνδρες. 
Εκδηλώνεται κύρια στις ηλικίες μεταξύ 25 και 65 ετών (η μέση ηλικία εμφάνισης του είναι τα 48 έτη), με τον ισόβιο κίνδυνο νόσησης να είναι 0,8 και 0,3 για το γυναικείο και το αντρικό φύλο αντίστοιχα.
Όταν υπάρχει οικογενειακό ιστορικό καρκίνου του θυρεοειδούς, ο κίνδυνος εκδήλωσης της νόσου και σε άλλα μέλη της οικογένειας, είναι μεγαλύτερος.

Η ιονίζουσα ακτινοβολία είναι βασικός παράγοντας πρόκλησης καρκίνου του θυρεοειδούς

Στην περίπτωση του πυρηνικού ατυχήματος στο Τσερνομπίλ, οι ραδιενεργές ουσίες που απελευθερώθηκαν στο περιβάλλον, ιδιαίτερα το ραδιενεργές ιώδιο, απορροφήθηκε από τον οργανισμό ατόμων της περιοχής που έγινε το ατύχημα. Τα παιδιά απορρόφησαν πολύ περισσότερο ραδιενεργές ιώδιο λόγω της ανάπτυξης τους με αποτέλεσμα ο καρκίνος του θυρεοειδούς να αυξηθεί δραματικά σε παιδιά και έφηβους στις πληγείσες περιοχές μετά το ατύχημα.

Είναι σημαντικό ασθενείς που εκτέθηκαν για οποιαδήποτε λόγο σε ιονίζουσα ακτινοβολία ή που έλαβαν ακτινοθεραπεία που θα μπορούσε να επηρεάσει το θυρεοειδή τους αδένα, να γνωρίζουν ότι έχουν περισσότερες πιθανότητες για καρκίνο του θυρεοειδούς ή και για υποθυρεοειδισμό. Η πρόγνωσή του θυρεοειδικού καρκίνου είναι εξαιρετική με τη μεγαλύτερη πλειοψηφία των ασθενών να θεραπεύονται εφόσον ακολουθηθεί το σωστό πρωτόκολλο αντιμετώπισης της παθήσεως.
Ασθενείς που υποβλήθηκαν σε ακτινοθεραπεία λόγω καρκίνων της κεφαλής, του λαιμού ή του θώρακα, επειδή ο θυρεοειδής αδένα βρισκόταν στο πεδίο ακτινοβολίας, έχουν περισσότερες πιθανότητες να παρουσιάσουν καρκίνο θυρεοειδούς. Για παράδειγμα οι ασθενείς με λέμφωμα τύπου Hodgkin's, συχνά υποβάλλονται σε ακτινοθεραπεία. Λόγω εμπλοκής του θυρεοειδούς, παρουσιάζουν υποθυρεοειδισμό και έχουν αυξημένο κίνδυνο για καρκίνο του οργάνου αυτού.

Τα παιδιά με οζώδη ή πολυοζώδη βρογχοκήλη, οι άντρες κύρια με μονήρεις όζους, οι ενήλικες πάνω από τα 60, οι ασθενείς με μεγάλους όζους, εκείνοι που προσέρχονται με ένα ταχέως αυξανόμενο σε μέγεθος θυρεοειδικό όζο και οι ασθενείς με ατομικό ιστορικό κακοήθειας του μαστού εμφανίζουν αυξημένο κίνδυνο εμφάνισης της νόσου.

Τέλος ύπαρξη συνδρόμων σχετίζονται με την εμφάνιση του καρκίνου του  θυρεοειδούς (πχ Πολλαπλή Ενδοκρινική Νεοπλασία MEN, σύνδρομο Oικογενούς
 Αδενοματώδους Πολυποδίασης FAP, σύνδρομο Gardner κλπ). Τελευταία ερευνάται και η πιθανότητα συσχέτισης της αυτοανόσου θυρεοειδίτιδας με την ανάπτυξη καρκίνου του θυρεοειδούς.

Ο θυρεοειδικός καρκίνος την τελευταία δεκαετία, παρουσιάζει τη μεγαλύτερη ετήσια αύξηση της επίπτωσής μιας νεοπλασίας σε σχέση με όλες τις λοιπές κακοήθεις παθήσεις των διαφόρων οργάνων, γεγονός που πιθανότατα οφείλεται σε περιβαλλοντικούς παράγοντες αλλά και στη σαφή βελτίωση των μεθόδων διάγνωσης του.

Ο καρκίνος του θυρεοειδούς ταξινομείται βάσει της προέλευσής του. Έτσι έχουμε τις κακοήθεις παθήσεις που προέρχονται από τα θυλακιώδη κύτταρα του αδένα και τις αντίστοιχες από τα μη θυλακιώδη.
Στην πρώτη κατηγορία ανήκουν:
1. Ο Θηλώδης τύπος (ο πιο συχνός τύπος θυρεοειδικής κακοήθειας) Αποτελεί το 80% των περιπτώσεων. Αναπτύσσεται στα κύτταρα που παράγουν τη θυροξίνη. Μπορεί να εμφανίζει συχνές υπότροπες. Στους ηλικιωμένους είναι σοβαρότερη η κατάσταση. Το ποσοστό ίασης ανέρχεται στο 90 έως 95% 

2. Ο Θυλακιώδης (10%) Αναπτύσσεται στα ίδια κύτταρα και έχει επίσης ψηλό ποσοστό ίασης που ανέρχεται στο 75% στα 5 χρόνια από τη διάγνωση. Είναι συχνότερο στις γυναίκες. Μπορεί να διηθήσει τους λεμφαδένες που γειτνιάζουν με το θυρεοειδή και έχει τη δυνατότητα να κάνει μεταστάσεις

3. Ο μυελοειδής. Αποτελεί το 5%-10% των περιπτώσεων καρκίνων του θυρεοειδούς. Μπορεί να κάνει μεταστάσεις. Εκκρίνει την ορμόνη καλσιτονίνη. Μπορεί να συνυπάρχει και με άλλους καρκίνους του ενδοκρινολογικού συστήματος. Στα 5 χρόνια το ποσοστό επιβίωσης ανέρχεται στο 70%

4. Ο Αναπλαστικός ή Αμετάπλαστος τύπος (1-2%) Εκδηλώνεται κυρίως σε άτομα άνω των 65 ετών. Είναι η σπανιότερη μορφή και η πλέον επικίνδυνη από τους καρκίνους του θυρεοειδούς. Εξελίσσεται πολύ γρήγορα, είναι ιδιαίτερα επιθετικός. Διηθεί γρήγορα τους τοπικούς ιστούς, τις δομές του λαιμού και προκαλεί αναπνευστικά προβλήματα

Στη δεύτερη ανήκουν:

1. Το Μυελοειδές καρκίνωμα (4-5%)

2. Το Λέμφωμα (2%)

3. Το Τεράτωμα (Πολύ σπάνιος τύπος)

4. Οι μεταστάσεις από κακοήθεις παθήσεις άλλων οργάνων όπως του νεφρού, του πνεύμονα, του μαστού ή από μελάνωμα (Σπάνια)

Ποια είναι τα συμπτώματα;
▪ διόγκωση θυρεοειδούς
▪ λεμφαδενοπάθεια
▪ δυσκολία στην κατάποση
▪ βήχας 
▪ δύσπνοια
▪ βραχνάδα φωνής
Πολλοί ασθενείς με καρκίνο του θυρεοειδούς δεν παρουσιάζουν συμπτώματα. Οι ασθενείς αυτοί συνήθως ανακαλύπτουν τυχαία ένα οζίδιο στο θυρεοειδή αδένα μετά από μία φυσική εξέταση ρουτίνας ή κάποια απεικονιστική εξέταση του λαιμού που έγινε για διαφορετικό λόγο.
1. Κάποιοι ασθενείς αντιλαμβάνονται μία μάζα που μεγαλώνει σταδιακά στο μπροστινό μέρος του λαιμού τους, η οποία συνήθως μετακινείται όταν καταπίνουν.
2. Κάποιες φορές η μάζα αυτή μπορεί να προκαλέσει πόνο.
Σε κάθε περίπτωση η ανεύρεση ενός οζιδίου στο λαιμό πρέπει να αναφερθεί στο γιατρό, ακόμη και αν δεν υπάρχουν συμπτώματα.

Η διάγνωση του θυρεοειδικού καρκίνου πραγματοποιείται:

1. Με το λεπτομερές ιστορικό.

2. Με την ψηλάφηση του τραχήλου (40% των όζων άνω των 15 mm και 4% του συνόλου των όζων είναι ψηλαφητοί.)

3. Με τον αιματολογικό έλεγχο (TSH, καλσιτονίνη, θυρεοσφαιρίνη, αντισώματα κ.α).

4. Με το υπερηχογράφημα (ύποπτα απεικονιστικά κριτήρια αποτελούν οι μικροαποτιτανώσεις, η αυξημένη αγγείωση, η υποηχογένεια, τα ανώμαλα όρια κ.α).

5. Με την ελαστογραφία (ελέγχει την σκληρότητα του όζου και επισημαίνει τους ύποπτους όζους με υψηλό ποσοστό αξιοπιστίας) .
6. Το σπινθηρογράφημα του θυρεοειδούς συμβάλλει ουσιαστικά στη διάγνωση των διαφόρων ανωμαλιών που εκδηλώνονται στο όργανο αυτό. Στο σπινθηρογράφημα ο καρκίνος φαίνεται σαν ψυχρός όζος. Δηλαδή δεν προσλαμβάνει το ραδιοϊσότοπο που χορηγείται για την εξέταση στον ίδιο βαθμό που το προσλαμβάνει ο υπόλοιπος υγιής θυρεοειδής ιστός. 

7. Με την παρακέντηση είτε ενός όζου είτε ενός διογκωμένου τραχηλικού λεμφαδένα (η FNA αποτελεί το σημαντικότερο εργαλείο για τη διάγνωση των κακοήθων παθήσεων και πρέπει να διενεργείται για κάθε όζο μεγαλύτερο του 1 εκατοστού είτε για κάθε όζο ανεξαρτήτως μεγέθους αλλά με ύποπτα απεικονιστικά χαρακτηριστικά ή οικογενειακό ιστορικό θυρεοειδικής κακοήθειας). Η κυτταρολογική εξέταση, για την οποία υπάρχει πλέον μεγάλη εμπειρία, βοηθάει να ξεχωρίσουμε τους όζους εκείνους που υποκρύπτουν κακοήθεια και πρέπει ως εκ τούτου να χειρουργηθούν. Με τις μεθόδους μοριακής βιολογίας, βρίσκουμε νέους μοριακούς δείκτες που βοηθούν στην ακριβέστερη κατηγοριοποίηση του όγκου και τον καθορισμό της πρόγνωσης.

Θεραπεία
Η χειρουργική επέμβαση για αφαίρεση του καρκίνου του θυρεοειδούς, είναι η πρώτη θεραπευτική ενέργεια που γίνεται.  Εξαιρείται το λέμφωμα. Συνίσταται στην ολική αφαίρεση του αδένα (ολική θυρεοειδεκτομή), καθώς επίσης και σε κάποιες περιπτώσεις στην εξαίρεση των λεμφαδένων του τραχήλου (κεντρικός – ετερόπλευρος ή αμφοτερόπλευρος λειτουργικός ριζικός λεμφαδενικός καθαρισμός ) όταν ανευρίσκεται νόσος και σε αυτούς ή υπάρχει σαφής κλινικοεργαστηριακή ή/και απεικονιστική υποψία.

Ένα πολύ σημαντικό στοιχείο στη θεραπεία του καρκίνου του θυρεοειδούς αποτελεί το ραδιενεργό ιώδιο. Τα κύτταρα του θυρεοειδούς αδένα, φυσιολογικά και καρκινικά, είναι μοναδικά στον ανθρώπινο οργανισμό, αφού έχουν την ιδιότητα να προσλαμβάνουν το ιώδιο. Το ραδιενεργό ιώδιο, (Ι131) αφού ταξιδέψει μέσω της κυκλοφορίας του αίματος, καταλήγει στο θυρεοειδή όπου και προσλαμβάνεται από τα κύτταρά του, τα οποία και καταστρέφει τελικά στο σύνολό τους αφού είναι τοξικό. Χρησιμοποιείται ως συμπληρωματική θεραπεία μετά από χειρουργική αφαίρεση του οργάνου για την καταστροφή των υπολειμματικών κυττάρων που δεν ήταν δυνατόν να αφαιρεθούν χειρουργικά. Δεδομένου ότι οι υπόλοιποι ιστοί του σώματος δεν απορροφούν το ραδιενεργό ιώδιο, είναι τελείως αβλαβές για τα υπόλοιπα όργανα του τραχήλου.

Οι ασθενείς με μυελοειδές καρκίνωμα θυρεοειδούς δε χρειάζεται να υποβληθούν σε θεραπεία με ραδιενεργό ιώδιο, αφού τα συγκεκριμένα κύτταρα αδυνατούν να το απορροφήσουν. Η θεραπεία με ιώδιο ξεκινά συνήθως 4-6 εβδομάδες μετά την θυρεοειδεκτομή. Είναι απλή ως διαδικασία και περιλαμβάνει τη λήψη ενός χαπιού, του οποίο η δόση έχει ρυθμιστεί στον κάθε ασθενή. Καλό είναι ο ασθενής για 2 ημέρες να απομονώνεται λόγω του κινδύνου να εκτεθεί το συγγενικό του περιβάλλον σε ραδιενεργό ακτινοβολία. Συνιστάται για 1-2 εβδομάδες πριν την έναρξη θεραπείας με ραδιενεργό ιώδιο, ο ασθενής να αποφεύγει κάποιες συγκεκριμένες τροφές που περιλαμβάνουν ιώδιο, όπως τα οστρακοειδή, το ζαμπόν, το μπέικον, το αλάτι, το γιαούρτι και το παγωτό ενώ θα πρέπει να αποφεύγονται και τα φάρμακα που περιέχουν ιώδιο. Κατά τη διάρκεια της θεραπείας, οι ασθενείς ενθαρρύνονται να καταναλώνουν μεγάλες ποσότητες υγρών για την προστασία της ουροδόχου κύστεως. Σπανίως εμφανίζονται διαταραχές κατά τη θεραπεία με ιώδιο και όταν εμφανίζονται είναι συνήθως ήπιες και περιλαμβάνουν ναυτία, ξηρότητα στόματος και ήπιο πόνο στο λαιμό.

Περίπου 1-2 εβδομάδες μετά τη θεραπεία με ιώδιο, οι ασθενείς πρέπει να ξεκινήσουν τη θεραπεία υποκατάστασης, που περιλαμβάνει τη λήψη χαπιών που περιέχουν θυρεοειδικές ορμόνες. Αυτό είναι απολύτως απαραίτητο, δεδομένου ότι είναι αδύνατο να ζήσει κάποιος χωρίς θυροειδικές ορμόνες, οι οποίες δεν παράγονται πλέον από τον οργανισμό αφού ο αδένας έχει αφαιρεθεί χειρουργικά. Η δόση του χαπιού ρυθμίζεται από τον υπεύθυνο ενδοκρινολόγο.
Η θεραπευτική προσέγγιση ολοκληρώνεται με τη χορήγηση της κατάλληλης φαρμακευτικής αγωγής. Η εξωσωματική ακτινοβολία μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως προεγχειρητική ή συμπληρωματική θεραπεία στα αναπλαστικά καρκινώματα ενώ η χημειοθεραπεία χρησιμοποιείται πολύ σπάνια και μόνο για τα αναπλαστικά (προ- ή μετεγχειρητικά), καθώς παρουσιάζει αμφίβολα ή καθόλου αποτελέσματα.Ο ασθενής μετά από την επέμβαση και την οποιαδήποτε συμπληρωματική θεραπεία στην οποία υποβληθεί, τίθεται σε τακτική παρακολούθηση για την έγκαιρη διαπίστωση πιθανής υποτροπής.

Η μεγάλη πλειονότητα των περιπτώσεων με θυρεοειδικό καρκίνωμα έχει άριστη πρόγνωση εφόσον διαγνωσθεί έγκαιρα και θεραπευθεί σύμφωνα με τις οδηγίες της Ευρωπαϊκής Θυρεοειδικής Εταιρείας.

Ωστόσο, ένα μικρό ποσοστό γύρω στο 10% αποδιαφοροποιείται και χάνει την ικανότητα να προσλαμβάνει το ραδιενεργό ιώδιο, με αποτέλεσμα η κλασική θεραπεία που αναφέρθηκε να μην μπορεί να εφαρμοστεί ή να μην οδηγεί σε συρρίκνωση των μεταστάσεων. Οι μεταστάσεις αυτές δεν απαντούν καθόλου στα διάφορα γνωστά χημειοθεραπευτικά φάρμακα που χρησιμοποιούμε για τα άλλα είδη καρκίνου. Και στον τομέα αυτό είχαμε τα τελευταία χρόνια μια σημαντική εξέλιξη. Χρησιμοποιήθηκε για την αντιμετώπιση αυτών των «δύσκολων» περιπτώσεων καρκίνου του θυρεοειδούς μια νέα κατηγορία φαρμάκων που στοχεύουν απ' ευθείας στους μοριακούς μηχανισμούς που κάνουν την καρκινογένεση. Τα φάρμακα αυτά είναι αναστολείς της τυροσινικής κινάσης, ενός συστήματος ενζύμων, το οποίο είναι ενεργοποιημένο στον καρκίνο και μεταδίδει συνέχεια μηνύματα πολλαπλασιασμού και διευκόλυνσης των μεταστάσεων. Με τα φάρμακα αυτά αναστέλλεται η μετάδοση μηνυμάτων μέσα στο κύτταρο και ο όγκος μπορεί να συρρικνώνεται.

Πρόληψη
Ο καλύτερος τρόπος για να προλάβετε αυτόν τον τύπο καρκίνου, είναι να αποφύγετε την ιονίζουσα ακτινοβολία και να διατηρείτε μια καλή φυσική κατάσταση, ελέγχοντας το βάρος σας και προσέχοντας τη διατροφή σας. Οι πάσχοντες από θυρεοειδική νόσο πρέπει να είναι πιο προσεκτικοί και να παρακολουθούν την κατάσταση της υγείας τους συστηματικά.

Διαβάστε επίσης


Copyright © 2015-2022 MEDLABNEWS.GR / IATRIKA NEA All Right Reserved. Τα κείμενα είναι προσφορά και πνευματική ιδιοκτησία του medlabnews.gr
Kάθε αναδημοσίευση θα πρέπει να αναφέρει την πηγή προέλευσης και τον συντάκτη. Aπαγορεύεται η εμπορική χρήση των κειμένων