MEDLABNEWS.GR / IATRIKA NEA: Λεμφαδένες

Responsive Ad Slot

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Λεμφαδένες. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Λεμφαδένες. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

300 παιδιά προσβάλλονται στην χώρα μας από καρκίνο κάθε χρόνο. Συχνότερη μορφή η λευχαιμία

child with cancer



Η Παγκόσμια Ημέρα κατά του Παιδικού Καρκίνου γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 15 Φεβρουαρίου, με πρωτοβουλία της Διεθνούς Ένωσης Γονέων με Καρκινοπαθή Παιδιά (ICCCPO), με στόχο την ενημέρωση της διεθνούς κοινής γνώμης για τις παιδικές νεοπλασίες (καρκίνο). 

Σύμφωνα με τα στοιχεία, κάθε χρόνο, περισσότερα από 250.000 παιδιά πάσχουν από την ασθένεια, εκ των οποίων τα 150.000 καταλήγουν.
Ο καρκίνος παραμένει η πρώτη αιτία θνησιμότητας στα παιδιά λόγω ασθένειας.  Πρώτη σε εμφάνιση μορφή καρκίνου που εμφανίζουν τα παιδιά είναι η λευχαιμία, ενώ η ασθένεια αποτελεί τη δεύτερη συχνότερη αιτία θανάτου μετά τα ατυχήματα.

Παρόλο ότι οι γιατροί έχουν στα χέρια τους νέες θεραπευτικές μεθόδους, ένα στα τρία παιδιά που προσβάλλονται από καρκίνο ή λευχαιμία δεν καταφέρνουν να επιβιώσουν. Η νόσος εκδηλώνεται συχνότερα στις ηλικίες 3-9 ετών.


Στη χώρα μας, 280-300 παιδιά προσβάλλονται ετησίως από καρκίνο- κυρίως από λευχαιμία.

Ο καρκίνος αρχίζει να αναπτύσσεται όταν σε ένα κύτταρο του οργανισμού δημιουργηθούν βλάβες στο DNA του, με αποτέλεσμα αυτό να αρχίζει να πολλαπλασιάζεται ανεξέλεγκτα. Ο ανώμαλος πολλαπλασιασμός του κυττάρου αυτού οδηγεί στη γένεση του καρκίνου.

Οι κυριότερες μορφές παιδικού καρκίνου είναι οι λευχαιμίες, οι εγκεφαλικοί όγκοι και τα λεμφώματα. Η έγκαιρη διάγνωση και η ορθή αντιμετώπιση συμβάλλουν στην αύξηση του ποσοστού ίασης των παιδιών, που φθάνει μέχρι και το 75%. 

Οι γονείς οφείλουν να φροντίζουν, ώστε τα παιδιά να παρακολουθούνται συχνά από γιατρό και σε περίπτωση που παρατηρήσουν οποιαδήποτε ασυνήθιστα συμπτώματα - εμφάνιση μάζας, ογκιδίου, ή πρηξίματος σε οποιοδήποτε μέρος του σώματος του παιδιού, ανεξήγητη χλωμάδα, επίμονη κούραση, απότομες αλλαγές στη συμπεριφορά κ.α.- πρέπει να ζητήσουν αμέσως ιατρική συμβουλή.

Κατά τα τελευταία 30 χρόνια έχει καταγραφεί στην Ευρώπη, μια σημαντική αύξηση του αριθμού των περιπτώσεων καρκίνου σε παιδιά και σε έφηβους. Παράλληλα έχει σημειωθεί μια επιτάχυνση της τάσης αυτής.

Από το 1970 έως το 1999, σε παιδιά ηλικίας από 0 έως 14 ετών, έχει καταγραφεί μια αύξηση 1% ετησίως. Για την ίδια χρονική περίοδο, στους έφηβους ηλικίας από 15 έως 19 ετών, έχει παρατηρηθεί μια αύξηση της τάξης του 1,5% ετησίως. Οι αυξήσεις περιπτώσεων καρκίνου στα παιδιά, υπήρξαν για όλες τις μορφές. Στους έφηβους, οι σημαντικότερες αυξήσεις παρατηρήθηκαν για τα καρκινώματα, τα λεμφώματα και τους όγκους των γεννητικών κυττάρων.

Παρόλο που η πρόληψη του καρκίνου στα παιδιά είναι γενικά περιορισμένη, απαιτείται ευαισθητοποίηση από πλευράς του παιδιάτρου, και γενικά της ιατρικής κοινότητας, έτσι ώστε ύποπτα συμπτώματα ή ευρήματα να αξιολογούνται και να παραπέμπονται έγκαιρα για εξειδικευμένο έλεγχο.

Τα ασυνήθιστα σημεία ή συμπτώματα του παιδικού καρκίνου περιλαμβάνουν:

  • Εμφάνιση μάζας, όγκου ή οιδήματος σε οποιοδήποτε μέρος του σώματος του παιδιού (πρόσωπο, λαιμό, μασχάλη, κοιλιά, βουβωνικές χώρες, όρχεις, πόδια)
  • Απώλεια ενεργητικότητας του παιδιού, επίμονη κούραση
  • Απότομες αλλαγές στη συμπεριφορά του παιδιού
  • Ανεξήγητη χλωμάδα
  • Ξαφνική εμφάνιση μελανιών και μωλώπων στο παιδί
  • Επίμονος, εντοπισμένος πόνος, πόνος στα οστά, πρήξιμο ή πρόβλημα στο βάδισμα του παιδιού
  • Ανεξήγητος παρατεταμένος πυρετός
  • Επαναλαμβανόμενες μολύνσεις
  • Συχνοί πονοκέφαλοι που συχνά μπορεί να συνοδεύονται από εμετούς
  • Ξαφνικές αλλαγές στα μάτια όπως στραβισμός και αλλαγές στην όραση του παιδιού
  • Εμφάνιση προβλημάτων στην ισορροπία του παιδιού
  • Διαπίστωση ότι υπάρχει άσπρη κηλίδα που φαίνεται δια μέσου της κόρης των ματιών
  • Ανεξήγητη, υπερβολική ή γρήγορη απώλεια βάρους του παιδιού
Η ύπαρξη τέτοιων σημείων και συμπτωμάτων δεν δείχνει αναγκαστικά ότι το παιδί έχει κάποια μορφή καρκίνου αλλά επιβάλλει να γίνουν οι εξετάσεις που θα αποκλείσουν ή όχι, ένα τέτοιο ενδεχόμενο.

ΣΥΧΝΟΤΕΡΕΣ ΜΟΡΦΕΣ ΠΑΙΔΙΚΟΥ ΚΑΡΚΙΝΟΥ

Λευχαιμία

Ο πιο συνηθισμένος καρκίνος στην παιδική ηλικία είναι η λευχαιμία, μια νόσος που προσβάλλει τα κύτταρα που παράγονται στον μυελό των οστών. Τα κύτταρα μας ομαδοποιούνται σε 3 κυρίως κατηγορίες: τα ερυθρά αιμοσφαίρια που είναι απαραίτητα για τη μεταφορά του οξυγόνου στους ιστούς και για την ευεξία του ατόμου, τα λευκά αιμοσφαίρια (πολυμορφοπύρηνα και λεμφοκύτταρα, απαραίτητα για την άμυνα του οργανισμού και την αντιμετώπιση των λοιμώξεων) και τα αιμοπετάλια που συμβάλλουν στην πήξη του αίματος.  Όταν ένα παιδί διαγνωστεί με λευχαιμία, στο μυελό των οστών του παρατηρείται υπερπαραγωγή παθολογικών λευκών αιμοσφαιρίων που δεν λειτουργούν φυσιολογικά. Αυτά τα κύτταρα στην πορεία κατακλύζουν τον μυελό των οστών και παρεμποδίζουν την παραγωγή των φυσιολογικών κυττάρων που αναφέραμε παραπάνω (ερυθρά αιμοσφαίρια, λευκά αιμοσφαίρια και αιμοπετάλια). Ως αποτέλεσμα, όσο ο αριθμός των φυσιολογικών κυττάρων μειώνεται τόσο κάνουν την εμφάνιση τους διάφορα συμπτώματα (ωχρότητα, αναιμία, κούραση, πυρετός, λοιμώξεις, αιμορραγικές εκδηλώσεις, πόνος, διόγκωση λεμφαδένων).
Καταρχήν πρέπει να αποσαφηνιστεί ότι η λευχαιμία δεν είναι μία αλλά κατατάσσεται σε πολλές υποκατηγορίες. Το κοινό στοιχείο είναι ότι πρόκειται πάντοτε για λευκά αιμοσφαίρια που έχουν εξαλλαγεί προς κακοήθη κύτταρα και πολλαπλασιάζονται ανεξέλεγκτα.
Αρχικά διακρίνεται σε δύο μεγάλες κατηγορίες: την οξεία και τη χρονία. 

Η Οξεία λευχαιμία- εξελίσσεται γρήγορα, αφορά ανώριμα κύτταρα ("βλάστες") που πολλαπλασιάζονται ταχύτατα, συσσωρεύονται σε όργανα και ιστούς προκαλώντας έντονα συμπτώματα. 

Αντίθετα, στην χρονία λευχαιμία τα συμπτώματα γενικά αργούν να εκδηλωθούν, τα ώριμα κύτταρα που εξαλλάσσονται συνεχίζουν να διατηρούν έστω μέρος της λειτουργικότητάς τους και πολλαπλασιάζονται άτακτα μεν αλλά αργά.
Αίτια
Ουδείς γνωρίζει τι ακριβώς προκαλεί την λευχαιμία. Ωστόσο, έχουν αναγνωριστεί ορισμένοι παράγοντες κινδύνου:
  • Η ραδιενέργεια - η έκθεση σε εξαιρετικά υψηλά επίπεδα ραδιενέργειας (ατομικές βόμβες στη Ιαπωνία, πυρηνικό ατύχημα στο Τσερνομπίλ) έχουν συσχετιστεί με την εμφάνιση λευχαιμίας.
  • Χημικές ουσίες - προϊόντα που χρησιμοποιούνται ευρέως στην χημική βιομηχανία όπως το βενζένιο και πιθανώς η φορμαλδεΰδη έχουν ενοχοποιηθεί, πάντα όμως σε υψηλές συγκεντρώσεις.
  • Χημειοθεραπεία - όσοι υποβλήθηκαν κάποτε σε χημειοθεραπεία διατρέχουν αυξημένο κίνδυνο να εμφανίσουν τη νόσο κάποια στιγμή στη ζωή τους.
  • Γενετικές ανωμαλίες - όπως το σύνδρομο Down αλλά ακόμη περισσότερο η παρουσία ανωμάλου χρωμοσώματος γνωστό ως χρωμόσωμα της Φιλαδέλφειας (παρόν στο 90% των περιπτώσεων ΧΜΛ)
  • Ιοί - οι HTLV-1 και HTLV-2 ενοχοποιούνται για κάποιες σπάνιες μορφές αλλά προσοχή: η λευχαιμία δεν είναι μεταδοτική!
  • Μυελοδυσπλαστικά σύνδρομα - σχετικά σπάνιες αιματολογικές παθήσεις.
Θεραπεία
Η λευχαιμία πρέπει να αντιμετωπίζεται μόνο από εξειδικευμένο αιματολόγο ή ογκολόγο. Ο ιατρός αξιολογεί πολλές παραμέτρους μέχρι να καταλήξει στη ενδεδειγμένη θεραπεία: τη μορφή και την έκταση της νόσου, την ηλικία και την κατάσταση της υγείας του πάσχοντα, ορισμένα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των κακοηθών κυττάρων, αν είναι υποτροπή και άλλα.
Όσοι πάσχουν από κάποια οξεία μορφή της νόσου πρέπει να αντιμετωπίζονται άμεσα γιατί κινδυνεύουν. Ορισμένες περιπτώσεις χρονίας νόσου αργούν πολύ να εξελιχθούν και μπορεί να συσταθεί απλή παρακολούθηση. Η θεραπεία έχει τέσσερα δυνητικά σκέλη:

  • -       Χημειοθεραπεία
  • -       Βιολογικές Θεραπείες
  • -       Ακτινοθεραπεία
  • -       Μεταμόσχευση μυελού των οστών
Παρόλο που η πορεία και η εξέλιξη της νόσου, δηλαδή η πρόγνωση της, επηρεάζεται από πολλούς παράγοντες (ηλικία παιδιού, αριθμός λευκών αιμοσφαιρίων κατά τη διάγνωση, τύπος των κακοηθών κυττάρων, κλπ) είναι πάρα πολύ σημαντικό να τονίσουμε ότι, με τα σύγχρονα πρωτόκολλα αντιμετώπισης της νόσου το 80% περίπου των παιδιών επιβιώνουν χωρίς προβλήματα. Κι αν το παιδί επιβιώνει σε ύφεση για 5 χρόνια από την αρχική διάγνωση τότε λέμε ότι έχουμε επιτύχει την ίαση του.

Οξεία Λεμφοβλαστική Λευχαιμία (ΟΛΛ)

Η οξεία λεμφοκυτταρική λευχαιμία είναι ένας καρκίνος των λεμφοκυττάρων, ενός τύπου λευκών αιμοσφαιρίων που συμμετέχουν στη λειτουργία του ανοσοποιητικού συστήματος του οργανισμού. Η ΟΛΛ καλείται επίσης οξεία λεμφοειδής λευχαιμία ή οξεία λεμφοβλαστική λευχαιμία. Οξεία σημαίνει ότι η νόσος ξεκινά και επιδεινώνεται πολύ γρήγορα. Οι ασθενείς με ΟΛΛ συνήθως χρειάζονται θεραπεία άμεσα.
Στα άτομα με ΟΛΛ, τα μη φυσιολογικά κύτταρα αποκλείουν άλλους τύπους κυττάρων στον μυελό των οστών, αποτρέποντας την παραγωγή ερυθρών αιμοσφαιρίων (τα οποία μεταφέρουν οξυγόνο), άλλων τύπων λευκών αιμοσφαιρίων και αιμοπεταλίων (στοιχείων του αίματος που απαιτούνται για την πήξη). Ως αποτέλεσμα, οι πάσχοντες από ΟΛΛ μπορεί να έχουν αναιμία, να είναι πιο επιρρεπείς στις λοιμώξεις και να παρουσιάζουν εύκολα μελανιές ή αιμορραγία. Μπορεί επίσης οι λεμφοβλάστες να συγκεντρώνονται στο λεμφικό σύστημα του ασθενούς και να προκαλούν οίδημα στους λεμφαδένες. Ορισμένα κύτταρα ενδέχεται να διηθήσουν άλλα όργανα, περιλαμβανομένου του εγκεφάλου, του ήπατος, του σπλήνα ή των όρχεων στους άνδρες.
Η ΟΛΛ αντιστοιχεί σε ποσοστό περίπου 25% των διαγνώσεων καρκίνου στα παιδιά κάτω των 15 ετών. Είναι ο συνηθέστερος καρκίνος της παιδικής ηλικίας στις ΗΠΑ. Ο κίνδυνος εμφάνισης ΟΛΛ είναι υψηλότερος σε παιδιά ηλικίας κάτω των πέντε ετών.

Θεραπεία της ΟΛΛ
Η ΟΛΛ είναι μοναδική δεδομένου ότι δεν πρόκειται για μία μεμονωμένη νόσο αλλά για μια ομάδα συναφών νόσων με διαφορετικούς υποτύπους. Οι ασθενείς με διαφορετικούς υποτύπους ΟΛΛ μπορεί να έχουν διαφορετικά σχήματα αγωγής που ενδέχεται να περιλαμβάνουν χημειοθεραπεία, στοχευμένη θεραπεία, ακτινοθεραπεία ή/και μεταμόσχευση μυελού των οστών. Η έκβαση της πορείας κάθε ασθενούς εξαρτάται από την απόκριση στη θεραπεία. Κατά συνέπεια, είναι σημαντικό για τους ασθενείς να συζητούν όλες τις επιλογές με τον ιατρό τους και να αναπτύσσουν ένα πλάνο που θα τους βοηθά να επιτύχουν τους θεραπευτικούς τους στόχους.
Έπειτα από την αρχική θεραπεία, ποσοστό περίπου 80%-90% των ενηλίκων θα έχουν πλήρη ύφεση. Αξίζει να σημειωθεί ότι, παρά την επιθετική θεραπεία, ποσοστό 15%-20% των παιδιών και ποσοστό 40%-45% των ενηλίκων παρουσιάζουν υποτροπή .

Καρκίνος του Εγκεφάλου

Οι εγκεφαλικοί όγκοι είναι ο δεύτερος συχνότερος καρκίνος στα παιδιά μετά από τη λευχαιμία. Κάθε φορά που ένα περιστατικό λευχαιμίας ή καρκίνου συμβαίνει σε ένα παιδί, ένα από τα πιο βασανιστικά ερωτήματα που απασχολεί τους γιατρούς του παιδιού, είναι το τι έχει προκαλέσει τη φοβερή αυτή ασθένεια.
Οι αιτίες που έχουν συσχετισθεί με την πρόκληση του παιδικού καρκίνου, περιλαμβάνουν τους κληρονομικούς, γενετικούς, περιβαλλοντικούς και μολυσματικούς παράγοντες. Οι μολυσματικοί παράγοντες, όπως η προσβολή των παιδιών από ιούς έχουν συσχετισθεί με τη γένεση της λευχαιμίας.
Νέα δεδομένα που προέκυψαν από πρόσφατες έρευνες, έρχονται να υποστηρίξουν την άποψη ότι η προσβολή των παιδιών από ορισμένους ιούς, όπως ο ιός της γρίπης και της ιλαράς, πιθανόν να προκαλούν σε παιδιά καρκίνους του εγκεφάλου.
Η θεραπεία των εγκεφαλικών όγκων στα παιδιά είναι δύσκολη. Οι κυριότερες θεραπευτικές μέθοδοι που χρησιμοποιούνται είναι η χειρουργική επέμβαση, η χημειοθεραπεία και η ακτινοθεραπεία.
Η ακτινοθεραπεία είναι αποτελεσματική μέθοδος θεραπείας στους εγκεφαλικούς όγκους. Όμως σε παιδιά κάτω των 5 ετών, μπορεί να προκαλέσει σοβαρά προβλήματα στον εγκέφαλο τους ο οποίος έρευνες έχουν δείξει ότι όσο πιο νέο σε ηλικία είναι το παιδί τόσο πιο ευάλωτος είναι.

Λεμφώματα

Το λέμφωμα είναι η τρίτη πιο πιθανή μορφή καρκίνου σε παιδιά μετά την λευχαιμία και τους όγκους του κεντρικού νευρικού συστήματος.
Τα λεμφώματα διακρίνονται σε Hodgkin και μη- Hodgkin και είναι όγκοι που προσβάλλουν τους περιφερικούς λεμφαδένες, τον λεμφικό ιστό διαφόρων οργάνων όπως είναι οι αμυγδαλές, το έντερο και άλλοι λεμφαδένες του θώρακα και της κοιλιάς.
Τύποι και συμπτώματα:
Εντόπιση του λεμφώματος στο θώρακα: η νόσος συνήθως εντοπίζεται στο μεσοθωράκιο και το παιδί έχει δύσπνοια, δυσκολία στην αναπνοή και οίδημα.
Κοιλιακή εντόπιση: Η νόσος εκδηλώνεται με κοιλιακή διόγκωση, εμετό ή εικόνα απόφραξης του εντέρου.
Η νόσος εκδηλώνεται σε οποιαδήποτε περιοχή (δέρμα, πνεύμονες, κοιλιά, οστά, κλπ). Αυτός ο τύπος λέγεται λέμφωμα από μεγάλα κύτταρα.
Η διάγνωση συνήθως επιτυγχάνεται με άντληση και επεξεργασία πλευριτικού ή ασκιτικού υγρού ή με βιοψία περιφερικών αδένων ή βιοψία με λεπτή βελόνα συμπαγούς μάζας υπό απεικονιστική εξέταση. Η θεραπεία που προτιμάται είναι η επιθετική χημειοθεραπεία η διάρκεια της οποίας εξαρτάται από τον τύπο του όγκου. Η πρόγνωση των μη Hodgkin λεμφωμάτων είναι καλή.

Καρκίνος νεφρών σε παιδιά

 Στα παιδιά η κυριότερη μορφή καρκίνου των νεφρών είναι το νεφροβλάστωμα που ονομάζεται επίσης όγκος Wilm's. Εκδηλώνεται σε περίπου 5 παιδιά για 1 εκατομμύριο παιδιών και η διάγνωση γίνεται συνήθως στις ηλικίες κάτω των 5 ετών.
Σήμερα, χάρις στην πρόοδο της ιατρικής, ένα εξαιρετικά μεγάλο ποσοστό των παιδιών με καρκίνο των νεφρών τύπου Wilm's της τάξης του 90%, επιβιώνουν έχοντας μια ανάλογη ποιότητα κα διάρκεια ζωής όπως οι  συνομήλικοι τους. Οι κυριότερες μορφές θεραπείας που χρησιμοποιούνται είναι η χημειοθεραπεία, η χειρουργική και η ακτινοθεραπεία.

Το νευροβλάστωμα.


Το νευροβλάστωμα, είναι ένας συνήθης συμπαγής όγκος της παιδικής ηλικίας που κατατάσσεται στην ίδια κατηγορία που ανήκουν το σάρκωμα Ewing, τα μη Hodgking λεμφώματα, νευροεκτοδερμικοί όγκοι, σαρκώματα μαλακών μορίων κ.α. Το νευροβλάστωμα προέρχεται από τα αρχέγονα κύτταρα του συμπαθητικού νευρικού συστήματος, τα οποία μεταναστεύουν, διαφοροποιούνται και εγκαθίστανται σε διάφορες θέσεις, δημιουργώντας έτσι το συμπαθητικό νευρικό σύστημα. Ανάλογα του ιστολογικού τύπου (άωρο ή ώριμο νευροβλάστωμα), η πρόγνωση και η αντιμετώπιση είναι διαφορετική.

Σαρκώματα

Τα σαρκώματα είναι κακοήθεις όγκοι εμβρυϊκής προέλευσης που εντοπίζονται είτε στα μαλακά μόρια ή στα οστά. Τα σαρκώματα μαλακών μορίων διακρίνονται σε ραβδομυωσαρκώματα και σε μη-ραβδομυωσαρκώματα μαλακών μορίων η καλύτερη θεραπεία για τα οποία είναι η πλήρης χειρουργική αφαίρεση.
Όγκοι των οστών
Οι συχνότεροι τύποι κακοήθων όγκων που προσβάλλουν τα οστά στα παιδιά είναι το οστεοσαρκωμα και το σάρκωμα Ewing.
Το οστεοσάρκωμα είναι όγκος των εφήβων που προσβάλλει τα αγόρια συχνότερα από τα κορίτσια. Προσβάλλει συνήθως οστά γύρω από την άρθρωση του γόνατος και εκδηλώνεται με πόνο και διόγκωση, αλλά σπάνια πυρετό. Η θεραπεία είναι προεγχειρητική χημειοθεραπεία και ακολούθως χειρουργική εξαίρεση του όγκου.

Ρετινοβλάστωμα

Το ρετινοβλάστωμα είναι κακοήθης όγκος στο μάτι που αναπτύσσεται στον αμφιβληστροειδή και εμφανίζεται αποκλειστικά στα παιδιά ενώ ρόλο στην εμφάνιση του παίζει και η κληρονομικότητα. Το παιδί με ρετινοβλάστωμα μπορεί να εμφανίζει λευκό μάτι, στραβισμό η κόκκινο μάτι.

Ηπατοβλάστωμα, ηπατοκυτταρικό καρκίνωμα, όγκοι από αρχέγονα γεννητικά κύτταρα

Άλλοι, σπανιότεροι όγκοι που παρουσιάζονται στα παιδιά είναι το ηπατοβλάστωμα και το ηπατοκυτταρικό καρκίνωμα καθώς και οι όγκοι από αρχέγονα γεννητικά κύτταρα.

Ο καρκίνος της παιδικής ηλικίας μπορεί να ιαθεί Τα παιδιά έχουν δικαίωμα στη σωστή ιατρική φροντίδα, ανεξάρτητα από την εθνική, κοινωνική ή οικονομική τους κατάσταση.

Τα παιδιά με καρκίνο έχουν την ανάγκη όλων μας.

Διαβάστε επίσης

Ο καρκίνος εξαπλώθηκε στους λεμφαδένες. Κατηγόρησε τα εμφυτεύματα που είχε βάλει στο στήθος της

 medlabnews.gr iatrikanea

Η ηθοποιός των «Baywatch» και «Charles in Charge» Νικόλ Έγκερτ διαγνώστηκε με καρκίνο του μαστού στις αρχές Δεκεμβρίου του 2023. Η ηθοποιός του Baywatch Νικόλ Έγκερτ αποκάλυψε πως βρέθηκε κι άλλος καρκίνος στους λεμφαδένες της εν μέσω της μάχης της με μια «πολύ σπάνια» μορφή καρκίνου του μαστού

Η 52χρονη πρώην πρωταγωνίστρια του Baywatch, δήλωσε τώρα στο Inside Edition πως μόλις έμαθε ότι οι γιατροί ανακάλυψαν κι άλλα, καθώς υποβάλλεται σε θεραπεία. Η Έγκερτ είπε ότι αυτοτιμωρείται για το γεγονός ότι δεν έλεγχε τακτικά το στήθος της και δήλωσε ότι ο ιστός από τα εμφυτεύματα στήθους που έβαλε σε ηλικία 19 ετών έκανε πιο δύσκολο να εντοπίσει τυχόν ανωμαλίες στο στήθος της.

Η σταρ δήλωσε ότι αφού πήρε περίπου 25 κιλά και αισθάνθηκε πόνο στο αριστερό της στήθος από τον Οκτώβριο, υποβλήθηκε σε μαστογραφία και τρεις βιοψίες, οι οποίες κατέληξαν στη διάγνωση καρκίνου του μαστού δεύτερου σταδίου.

Η ίδια δήλωσε: «Όταν το ένιωσα, η καρδιά μου σταμάτησε και είπα «ω Θεέ μου». Κανείς δεν μπορούσε να με δεχτεί, οπότε μπήκα σε κάθε κέντρο φροντίδας μαστού. Είναι τρομακτικό γιατί κάθε μέρα και κάθε λεπτό που περνάει, ξέρεις ότι μεγαλώνει».

Μόλις έναν μήνα αργότερα, μια μαστογραφία επιβεβαίωσε τελικά τους φόβους της: είχε καρκίνο του μαστού δεύτερου σταδίου. Συγκεκριμένα, ανέφερε: «Η καρδιά μου σταμάτησα, έχασα την ακοή, τα πάντα βυθίστηκαν. Ονομάζεται διηθητικό τριχοειδές καρκίνωμα. Είναι πολύ σπάνιο».

«Οι «αυτοεξετάσεις», σας λέω, χτυπάω τον εαυτό μου. Αυτό είναι το μόνο πράγμα που θα έπρεπε να είχα κάνει» πρόσθεσε. Ωστόσο, είπε ότι ο ιστός από τα εμφυτεύματα στήθους της δυσκόλευε τις αυτοεξετάσεις: «Αν δεν τα είχα και είχα τα μικρότερα, φυσικά μου στήθη, είμαι σίγουρη ότι θα το είχα νιώσει πολύ νωρίτερα» και χαρακτήρισε τα εμφυτεύματα «τεράστιο λάθος».

Χειρουργική επέμβαση

Η Έγκερτ αποκάλυψε ότι τα επόμενα βήματά της είναι να υποβληθεί σε χειρουργική επέμβαση για την αφαίρεση του καρκίνου και να υποβληθεί επίσης σε χημειοθεραπεία και ακτινοβολία. Η σταρ πρόσθεσε ότι προς το παρόν δεν είναι σαφές αν ο καρκίνος έχει εξαπλωθεί.

Όσον αφορά το εξόγκωμα, εξήγησε: «Το νιώθω σίγουρα. Είναι εκεί. Πρέπει να αφαιρεθεί. Οπότε το θέμα είναι αν πρέπει να κάνω θεραπεία πριν από το χειρουργείο ή μπορούν να κάνουν το χειρουργείο και μετά να κάνω τη θεραπεία».

Η ηθοποιός μίλησε με ειλικρίνεια για τη δυσκολία της αναμονής, εκφράζοντας: «Έχω πανικό και σκέφτομαι, «απλά βγάλτε το από μέσα μου»». Και πρόσθεσε: «Κάθεσαι εκεί και είναι μέσα σου και σκέφτεσαι, κάθε δευτερόλεπτο που περνάει και είναι μέσα μου. Μεγαλώνει, και απλά θέλεις να το βγάλεις».


Διαβάστε επίσης

Οι λεμφαδένες της μασχάλης. Η σημασία των λεμφαδένων στον καρκίνο του μαστού. Πόσοι και που είναι;

του Γιώργου Μονεμβασίτη, M.D., medlabnews.gr iatrikanea


Οι λεμφαδένες είναι μικροί σχηματισμοί μεγέθους ολίγων χιλιοστών, οι οποίοι φιλτράρουν υγρά, που κυκλοφορούν στο σώμα κι έτσι αποτελούν σταθμοί συλλογής ξένων σωμάτων, όπως βακτηρίων ιών ή καρκινικών κυττάρων. 
Στη συνέχεια λευκά αιμοσφαίρια επιτίθενται επί των συλλεχθέντων ξένων σωμάτων εντός των λεμφαδένων και τα εξολοθρεύουν.
Σε κάποιες μορφές καρκίνου η μετανάστευση (μετάσταση) των καρκινικών κυττάρων γίνεται αρχικά προς τους επιχώριους (γειτονικούς) λεμφαδένες κι εν συνεχεία προς τους πιο απομακρυσμένους σταθμούς λεμφαδένων. Αυτή η μεταστατική οδός ονομάζεται λεμφογενής. 
Η γενική ιδέα του φρουρού λεμφαδένα συνίσταται στο, ότι η πιο πρώιμη μετάσταση λεμφογενώς γίνεται προς τον πιο κοντινό λεμφαδένα κι επομένως εάν η βιοψία του συγκεκριμένου λεμφαδένα αποβεί αρνητική, υπάρχει βάσιμη αποδοχή, πως ο καρκίνος δεν έχει διασπαρεί προς άλλα μέρη του σώματος. Περίπου 500-600 λεμφαδένες υπάρχουν στο ανθρώπινο σώμα. Οι ομάδες των λεμφαδένων που βρίσκονται στο λαιμό, την κλείδα, η υπό τα όπλα (μασχάλη) και στη βουβωνική χώρα. Οι λεμφαδένες ονομάζονται σύμφωνα με τη θέση τους στον οργανισμό.
Oι φυσιολογικοί λεμφαδένες (λεμφογάγγλια), το σχήμα των οποίων μοιάζει με αυτό των νεφρών, είναι ευκίνητοι και ελαστικοί και λειτουργούν ως «ισθμός» μέσω του οποίου συγκρατούνται υπολείμματα κατεστραμμένων κυττάρων, νεοπλασματικά κύτταρα αλλά και ξένα σωματίδια, μικρόβια κ.λπ. 
Οι λεμφαδένες που σχετίζονται με τον μαστό βρίσκονται στο λίπος της μασχάλης (μασχαλιαίοι λεμφαδένες), στην περιοχή πάνω από την κλείδα (υπερκλείδιος χώρος), στο κατώτερο τριτημόριο του λαιμού (κατώτεροι τραχηλικοί λεμφαδένες) καθώς και στο έσω ημιθωράκιο πίσω από την πλάγια επιφάνεια του στέρνου (έσω μαστικοί λεμφαδένες).
Από όλες αυτές τις ομάδες λεμφαδένων το μεγαλύτερο ενδιαφέρον συγκεντρώνεται στους μασχαλιαίους λεμφαδένες, καθότι είναι αυτοί που επηρεάζονται πιο συχνά στον καρκίνο του μαστού. Με την σειρά τους οι μασχαλιαίοι λεμφαδένες διακρίνονται σε τρεις ομάδες με βάση την ανατομική τους θέση:
1) Ομάδα Ι: αφορά τους κεντρικούς λεμφαδένες της μασχάλης που βρίσκονται προς τα έξω του ελάσσονος θωρακικού μυός.
2) Ομάδα ΙΙ: αφορά τους λεμφαδένες που βρίσκονται ακριβώς πίσω από τον ελάσσονα θωρακικό μυ.
3) Ομάδα ΙΙΙ: αφορά τους λεμφαδένες που βρίσκονται προς τα έσω του ελάσσονος θωρακικού μυ.
Προσέξτε ότι στους λεμφαδένες της μασχάλης έρχεται και η λέμφος από το χέρι. 
Η πιο συχνή αρχική θέση επέκτασης του καρκίνου του μαστού είναι οι μασχαλιαίοι λεμφαδένες.
Η κατάσταση της μασχάλης, το κατά πόσο δηλαδή έχει εξαπλωθεί η νόσος στους λεμφαδένες της μασχάλης, αποτελεί έναν από τους πιο σημαντικούς ανεξάρτητους προγνωστικούς δείκτες της νόσου. Η διήθηση των λεμφαδένων υποδηλώνει την επέκταση της νόσου πέρα από το μαστό και αυτό έχει αντίκτυπο στην επιλογή της συμπληρωματικής θεραπείας. Στην ουσία αποτελεί δείκτη επικινδυνότητας να κυκλοφορούν καρκινικά κύτταρα και σε άλλα σημεία και όργανα του σώματος.  Όταν δεν υπάρχουν θετικοί λεμφαδένες, τότε οι πιθανότητες για κάτι τέτοιο είναι πολύ μικρότερες. Όσο μικρότερος σε μέγεθος είναι ο καρκίνος τόσο μικρότερες είναι και οι πιθανότητες να έχουν προσβληθεί οι μασχαλιαίοι λεμφαδένες. Σε γενικές γραμμές αν υπολογίσουμε όλα τα στάδια της νόσου μαζί (από το πιο αρχικά μέχρι και τα πιο προχωρημένα) μόνο το 30% των περιπτώσεων καρκίνου του μαστού θα εμφανίζουν διηθημένους (θετικούς) λεμφαδένες. Στα αρχικά στάδια της νόσου, δηλαδή σε όγκους μέχρι 1εκατοστό σε διάμετρο, η πιθανότητα να υπάρχουν θετικοί λεμφαδένες ανέρχεται στο 5-10%. Στον καθαρά μη-διηθητικό καρκίνο η πιθανότητα αυτή είναι μηδενική, ενώ αν ο μη-διηθητικός καρκίνος συνοδεύεται από εστίες μικροδιήθησης η πιθανότητα ανέρχεται στο 1-5%. Η γνώση της πραγματικής κατάστασης των λεμφαδένων δυστυχώς δεν γίνεται (στην πλειονότητα των περιπτώσεων) να προσδιοριστεί με απεικονιστικές εξετάσεις και μόνο δια της χειρουργικής αφαίρεση και ιστολογικής εξέτασης μπορούμε να είμαστε βέβαιοι. Ο τρόπος για να το πετύχουμε αυτό είναι η αφαίρεση μερικών ή και όλων των λεμφαδένων ταυτόχρονα με την αφαίρεση του όγκου.  Όμως όπως συμβαίνει σε κάθε χειρουργική επέμβαση έτσι και η αφαίρεση των λεμφαδένων μπορεί να έχει επιπλοκές. Η συχνότητα εμφάνισης αλλά και η βαρύτητα των επιπλοκών αυτών είναι ανάλογη της έκτασης του λεμφαδενικού καθαρισμού. Έτσι όταν εφαρμόζεται η ελάχιστη επεμβατική τεχνική του λεμφαδένα φρουρού (αφαιρούνται μερικοί μόνο λεμφαδένες) το ποσοστό των επιπλοκών είναι πολύ χαμηλό, σε αντίθεση με τον πλήρη λεμφαδενικός καθαρισμός που περιλαμβάνει την αφαίρεση όλων των μασχαλιαίων λεμφαδένων.
Η κατάσταση των μασχαλιαίων λεμφαδένων είναι σημαντικός προγνωστικός παράγων σε ασθενείς με χειρουργήσιμο καρκίνο του μαστού και παραμένει ισχυρός προγνωστικός δείκτης της υποτροπής και της επιβίωσης.
Ο ακριβής προσδιορισμός της κατάστασης των μασχαλιαίων λεμφαδένων είναι σημαντικός για α) την σταδιοποίηση, β) την πρόγνωση, γ) την καθοδήγηση για την επιλογή της θεραπείας και δ) τον τοπικό έλεγχο της νόσου.

1. ΕΠΙΠΕΔΟ Ι, (Χαμηλό) [Λεμφαδένες επί τα εκτός του ελάσσονος θωρακικού μυός]
2. ΕΠΙΠΕΔΟ ΙΙ, (Μεσαίο) [Λεμφαδένες πίσω από τον ελάσσονα θωρακικό μυ]
3. ΕΠΙΠΕΔΟ ΙΙΙ, (Υψηλό-κορυφαίο) [Λεμφαδένες επί τα εντός του ελάσσονος θωρακικού μυός]
4. Υπερκλείδιοι λεμφαδένες
5. Λεμφαδένες έσω μαστικής

Οι μασχαλιαίοι λεμφαδένες διηθούνται συνήθως διαδοχικά: 

Αρχικά του επιπέδου Ι, κατόπιν του επιπέδου ΙΙ και τελικά του επιπέδου ΙΙΙ. Μπορεί όμως να συμβεί και μεμονωμένη διήθηση του επιπέδου ΙΙ και/ή του επιπέδου ΙΙΙ (διήθηση “καθ' άλματα” “skip involvement”). Η διήθηση μόνο του επιπέδου ΙΙΙ είναι σπάνια. Με την εκτομή των επιπέδων Ι και ΙΙ συνήθως προκύπτουν περί τους 10 λεμφαδένες, αριθμός ικανοποιητικός για την ακριβή σταδιοποίηση της νόσου στο 97% περίπου των ασθενών. Όταν η εκτομή περιοριστεί στο επίπεδο Ι η σταδιοποίηση μπορεί να είναι ανακριβής στο 25% των ασθενών.
Η 5ετής και 10ετής συνολική επιβίωση και η επιβίωση ελεύθερης νόσου επιδεινώνονται με την αύξηση του αριθμού των διηθημένων λεμφαδένων. Ο αριθμός επίσης των μεταστατικών μασχαλιαίων λεμφαδένων σχετίζεται με την τοπική-περιοχική υποτροπή. Όταν οι λεμφαδένες είναι αρνητικοί το ποσοστό τοπικής υποτροπής είναι 0%-11%, ενώ με >ή=4 θετικούς λεμφαδένες, φτάνει το 40%-50%. Οι υποτροπές αυτές εμφανίζονται κυρίως στο θωρακικό τοίχωμα, στις παραστερνικές και στις υπερκλείδιες χώρες. Τα δεδομένα αυτά συνηγορούν υπέρ του ΜΛΚ των επιπέδων Ι και ΙΙ.


Διαβάστε επίσης


Πέθανε ο άντρας του 509 στο νοσοκομείο του Ρίου με «ελεφαντίαση». Νοσηλευόταν από το 2019.

  medlabnews.gr iatrikanea

Ο άντρας στο δωμάτιο 509 του Νοσοκομείου του Ρίου νοσηλευόταν από το 2019, στην παθολογική κλινική. Ηταν ένα ανθρώπινο δράμα, με μία βαριά ασθένεια που ούτε καν να αυτοεξυπηρετείται δεν του επέτρεπε. Τα κάτω του άκρα είχαν διογκωθεί και είχαν την εικόνα «ελεφαντίασης»! Ο άνδρας ήταν παραπληγικός και πραγματικά γιατροί και νοσηλευτές, παρά τα προβλήματα έλλειψης προσωπικού που αντιμετωπίζει το Νοσοκομείο έδιναν καθημερινά μάχη για να του προσφέρουν ότι το δυνατόν.

Μάλιστα είχαν γίνει και προσπάθειες να βρεθεί μία δομή για να φιλοξενηθεί ο συγκεκριμένος άνδρας, όμως στερείτο «χαρτιά» νομιμοποίησης στην χώρα μας κι έτσι δεν μπορούσε να μεταφερθεί αλλού.

Ο άνδρας τελικά εξέπνευσε λίγο πριν την εκπνοή του 2023 και… «το κρεββάτι άδειασε». Βαριά η έκφραση, αλλά καταδεικνύει το ανθρώπινο δράμα και την αδυναμία της Πολιτείας να παρεμβαίνει και να λύνει τέτοια ζητήματα.

Το μείζον κοινωνικό πρόβλημα των ατόμων που νοσηλεύονται στα νοσοκομεία, ακόμη και για χρόνια, καθώς δεν έχουν πού να πάνε, ανέδειξε προχθές και ο πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Εργαζομένων Δημόσιων Νοσοκομείων (ΠΟΕΔΗΝ), Μιχάλης Γιαννάκος. Όπως είπε «στον ανθρωπισμό των γιατρών και νοσηλευτών του ΕΣΥ φαίνεται ότι επαφίεται σε ορισμένες περιπτώσεις ο κρατικός μηχανισμός, με τις δομές φιλοξενίας και αποκατάστασης πασχόντων να είναι ελάχιστες και ανεπαρκώς στελεχωμένες, όπως αναδεικνύεται χαρακτηριστικά από την ιστορία ασθενή στην Πάτρα, ο οποίος έμεινε επί 4 χρόνια στο νοσοκομείο καθώς δεν είχε πού να πάει, μέχρι που κατέληξε! «Πολύ καλά κάνουν οι γιατροί και δεν τους εκδίδουν εξιτήρια για να μην βρεθούν το δρόμο. Το νοσηλευτικό προσωπικό τους παρέχει τη καλύτερη δυνατή φροντίδα. Οι κοινωνικές υπηρεσίες των νοσοκομείων συναντούν τείχος στη προσπάθειά τους να λύσουν προβλήματα και να γυρίσουν σπίτι τους ή να βρουν κοινωνική δομή για τη φιλοξενία τους. Πάνω από όλα το χρήμα. Και όλα αυτά γιατί οι δημόσιες μονάδες πρόνοιας λόγω ελλείψεων προσωπικού έχουν δεκάδες θέσεις φιλοξενίας κλειστές με τη λίστα αναμονής για φιλοξενία πάνω από ένα χρόνο».

Τι αναφέρει η Διευθύντρια της Παθολογικής κλινικής του Νοσοκομείου του Ρίου, κα. Ιουλία Συροκώστα

Όπως δήλωσε η γιατρός παθολόγος Ιουλία Συροκώστα, η οποία είναι και διευθύντρια ΕΣΥ στο νοσοκομείο του Ρίου «στη χώρα μας και η κοινωνική πολιτική δυστυχώς έχει θέματα και δεν υπάρχουν δομές χρονίως πασχόντων. Ειδικά για μία περίπτωση όπως αυτή, που ήταν ένας άνθρωπος αλλοδαπός ο οποίος δεν είχε ΑΜΚΑ. Ειλικρινά, όταν δεν έχεις ΑΜΚΑ δεν έχεις σχεδόν καμία επιλογή στη χώρα. Αναγκαστήκαμε για αρκετό καιρό να φιλοξενήσουμε έναν άνθρωπο ο οποίος είχε ένα χρόνιο πρόβλημα υγείας, δεν μπορούσε να αυτοεξυπηρετηθεί και να φύγει να πάει στο σπίτι του. Είχε υποστεί ένα εγκεφαλικό και ήταν σχεδόν παραπληγικός, μιλούσε, επικοινωνούσε αλλά δεν είχε τη δυνατότητα να αυτοεξυπηρετηθεί»!

Η ίδια πρόσθεσε πως, «η κοινωνική υπηρεσία του νοσοκομείου ασχολήθηκε πολύ σοβαρά και έκανε πολύ μεγάλες προσπάθειες. Δυστυχώς, δεν είναι μόνο αυτό το περιστατικό καθώς φαίνεται ότι περίπου, ίσως και 500 τέτοια περιστατικά να υπάρχουν σε όλη τη χώρα, που διαμένουν μόνιμα στο νοσοκομείο. Υπάρχουν και άνθρωποι που έχουν ΑΜΚΑ αλλά δεν μπορούν να πάνε σε κάποια δομή καθώς οι δομές είναι περιορισμένες και ο αριθμός αυτών που μπορούν να εξυπηρετηθούν είναι συγκεκριμένος» ενώ εξήγησε ότι, το περιστατικό αυτό δεν είναι το μόνο καθώς συχνά, ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό αναγκάζεται να μη δίνει εξιτήριο στους ασθενείς μόνο και μόνο για να έχουν κάπου να μείνουν. «Το νοσοκομείο του Ρίου είναι τριτοβάθμιο οπότε δεν έχει τη δυνατότητα φιλοξενίας τέτοιων περιστατικών. Οφείλει να τελειώσει η νοσηλεία και να πάρει εξιτήριο γιατί υπάρχει και πάρα πολύ μεγάλη πίεση στις κλίνες. Παρόλα αυτά είναι θέμα ανθρωπισμού, δηλαδή πώς να διώξεις έναν άνθρωπο ο οποίος δεν έχει πού να πάει;», υπογράμμισε και εξήγησε ότι, και στο παρελθόν στο ίδιο νοσοκομείο, υπήρξε περιστατικό στην ορθοπεδική κλινική, το οποίο έμεινε εκεί για εξήμισι χρόνια. «Ήταν ένα παιδί τετραπληγικό», εξήγησε και πρόσθεσε πως, «μετά άνοιξε η κλινική αποκατάστασης και είναι ο πρώτος ασθενής που είχαμε νοσηλεύσει. Μάλιστα, μετά από την κλινική αποκατάστασης πήγε πολύ καλά. Δηλαδή, δεν είναι μόνο ότι δεν υπάρχουν δομές χρονίως πασχόντων αλλά δεν υπάρχουν και ούτε και δομές αποκατάστασης, που είναι πολύ σημαντικό. Στην Πάτρα υπάρχει μόνο η πανεπιστημιακή κλινική αποκατάστασης, η οποία έχει τη δυνατότητα φιλοξενίας 22 ατόμων και μόνο 8 λειτουργικά κρεβάτια επειδή δεν έχει επαρκές προσωπικό».

με πληροφορίες από την flamis.gr

Το πρήξιμο, η διόγκωση λεμφαδένα είναι επικίνδυνο; Ποιες εξετάσεις θα πρέπει να κάνετε;

Το πρήξιμο, διόγκωση, λεμφαδένα είναι επικίνδυνο; Ποιες εξετάσεις θα πρέπει να κάνετε;


Στο ανθρώπινο σώμα υπάρχουν περίπου 500-600 λεμφαδένες. Οι λεμφαδένες είναι μικροί σχηματισμοί μεγέθους ολίγων χιλιοστών, οι οποίοι φιλτράρουν υγρά, που κυκλοφορούν στο σώμα κι έτσι αποτελούν σταθμοί συλλογής ξένων σωμάτων, όπως βακτηρίων ιών ή καρκινικών κυττάρων.

Στη συνέχεια τα λευκά αιμοσφαίρια επιτίθενται επί των συλλεχθέντων ξένων σωμάτων εντός των λεμφαδένων και τα εξολοθρεύουν. Οι φυσιολογικοί λεμφαδένες (λεμφογάγγλια), το σχήμα των οποίων μοιάζει με αυτό των νεφρών, είναι ευκίνητοι και ελαστικοί και λειτουργούν ως «ισθμός» μέσω του οποίου συγκρατούνται υπολείμματα κατεστραμμένων κυττάρων, νεοπλασματικά κύτταρα αλλά και ξένα σωματίδια, μικρόβια κ.λπ. Τα μέρη του σώματός μας όπου συνήθως εντοπίζονται διογκωμένοι λεμφαδένες είναι ο λαιμός, οι μασχάλες και οι βουβωνικές χώρες. Εσωτερικές λεμφαδενικές διογκώσεις μπορούν όμως να παρουσιαστούν και στους πνεύμονες, στην κοιλιά καθώς και σε άλλα, σπανιότερα μέρη.

Σε ποιες παθήσεις πρήζονται οι λεμφαδένες;

Τα νοσήματα που μπορούν να δώσουν την εικόνα παθολογικής λεμφαδενικής διόγκωσης είναι αρκετά, με σημαντικότερα τα εξής:

Λοιμώδη νοσήματα. Κάποιες ιογενείς λοιμώδεις νόσοι συχνά συνοδεύονται από πρησμένους λεμφαδένες. Μερικές από αυτές είναι 
  • η ερυθρά,
  • η ιλαρά,
  • η ανεμοβλογιά,
  • ο έρπης,
  • η λοιμώδης μονοπυρήνωση,
  • το AIDS κ.ά.
Επίσης κάποιες μικροβιακές λοιμώξεις όπως
  • η φυματίωση,
  • η βρουκέλλωση,
  • η οστρακιά κ.λπ.,
ενώ το ίδιο σύμπτωμα μπορεί να εμφανίζεται και σε αρκετά παρασιτικά νοσήματα όπως
  • η τοξοπλάσμωση,
  • η λεϊσμανίαση,
  • η ακτινομυκητίαση κ.λπ.

Νεοπλασίες. Σε αυτή την κατηγορία ανήκουν όλα:

  • τα κακοήθη νεοπλάσματα,
  • λεμφώματα,
  • λευχαιμίες και
  • άλλα σπάνια κακοήθη νοσήματα που μπορεί να χαρακτηρίζονται από διογκωμένους λεμφαδένες.

Αυτοάνοσα νοσήματα. Τα νοσήματα του συνδετικού ιστού όπως αποκαλούνται διαφορετικά τα αυτοάνοσα, για παράδειγμα
  • ο λύκος,
  • η ρευματοειδής αρθρίτιδα,
  • η σαρκοείδωση,
  • η αμυλοείδωση κ.λπ., μπορούν επίσης να συνοδεύονται από παθολογικούς λεμφαδένες.


Πόσο επικίνδυνη είναι η διόγκωση των λεμφαδένων;

Πρέπει να γνωρίζουμε ότι η ηλικία και η πιθανή ευαισθησία του ασθενούς καθώς και το μέγεθος των διογκωμένων λεμφαδένων, η σύστασή τους και η διάρκεια της διόγκωσης παίζουν σημαντικό ρόλο στη διάγνωση. Ειδικά στα μικρά παιδιά εντοπίζονται συχνά πρησμένοι λεμφαδένες, κάτι που όμως θεωρείται φυσιολογικό. Κάθε ανησυχητική διαπίστωση κατά την ψηλάφηση ωστόσο πρέπει να οδηγεί αμέσως στον γιατρό.

Εργαστηριακός έλεγχος.

Ο αιματολογικός έλεγχος θα μας δώσει μια εικόνα της γενικής κατάστασης της υγείας του ασθενούς, ενώ κάποιες ειδικές αιματολογικές εξετάσεις ή η ανίχνευση αντισωμάτων κατά ορισμένων ιών, μπορεί και να αποκαλύψει την αιτία της διόγκωσης, όπως στην περίπτωση των διογκωμένων λεμφαδένων φλεγμονώδους αιτιολογίας.
Η πρώτη απεικονιστική εξέταση που χρειάζεται να ζητηθεί είναι το υπερηχογράφημα. Εξέταση εύκολη, ανώδυνη και άριστα ανεκτή από τον ασθενή, είναι σε θέση σε ικανά χέρια να μας δώσει πληροφορίες, όχι απλά εφάμιλλες τη αξονικής ή και της μαγνητικής τομογραφίας, αλλά να προσεγγίσει και αυτήν ακόμα την ιστολογική ταυτότητα της διόγκωσης. Σε μεμονωμένες, πάντως, περιπτώσεις, θα χρειασθεί να συμπληρωθεί ο απεικονιστικός έλεγχος με αξονική και σπανιότερα, μαγνητική τομογραφία

H εξέταση ΡΕΤ/CT. Η εξέταση σε ποζιτρονικό / αξονικό τομογράφο (PET/CT) συνδυάζει την αξονική τομογραφία με την ποζιτρονική τομογραφία. Παρέχει εικόνες υψηλής ποιότητας συνδυάζοντας την ανατομική πληροφορία που παρέχει ο αξονικός τομογράφος (CT) με την πληροφορία για τη μεταβολική δραστηριότητα των μελετώμενων ιστών και οργάνων από τον ποζιτρονικό τομογράφο (ΡΕΤ). Στην κλινική πράξη η ποζιτρονική τομογραφία (PET) σήμερα χρησιμοποιείται για την καλύτερη διερεύνηση κυρίως ογκολογικών και νευρολογικών παθήσεων, όπως επίσης και για τη μελέτη της βιωσιμότητας του μυοκαρδίου σε προχωρημένα στάδια ισχαιμικής καρδιοπάθειας. Οι ενδείξεις όμως διευρύνονται και σε άλλα πεδία συνεχώς.

Οι εξετάσεις αυτές θα πρέπει να γίνουν με χορήγηση σκιαγραφικής και παραμαγνητικής ουσίας αντίστοιχα. Ο απεικονιστικός έλεγχος θα μας πληροφορήσει για το μέγεθος της διόγκωσης, για το αν είναι συμπαγής ή κυστική και για τη σχέση της με τα μεγάλα αγγεία ή άλλα σημαντικά όργανα. Τα στοιχεία αυτά θα βοηθήσουν και στο σχεδιασμό ενδεχόμενης χειρουργικής επέμβασης για την αφαίρεση του όγκου.
Με την ολοκλήρωση του απεικονιστικού ελέγχου, έχουν συλλεχτεί αρκετές πληροφορίες, ώστε να μπορούμε, στις περισσότερες περιπτώσεις, να προχωρήσουμε στη θεραπευτική αντιμετώπιση. Σε ορισμένες περιπτώσεις ωστόσο, είναι απαραίτητο να γνωρίζουμε την ιστολογική ταυτότητα της διόγκωσης, για παράδειγμα όταν πρόκειται να προχωρήσουμε σε μεγάλη και ακρωτηριαστική επέμβαση, όπως ο λεμφαδενικός καθαρισμός. Στις περιπτώσεις αυτές, προχωρούμε σε παρακέντηση της διόγκωσης. Η παρακέντηση με λεπτή βελόνα και η λήψη υλικού για κυτταρολογική εξέταση (FNA) μπορεί σε μεγάλο ποσοστό να αποκαλύψει την ιστολογική ταυτότητα της διόγκωσης.
Αν η κυτταρολογική εξέταση δεν αποδώσει τα αναμενόμενα αποτελέσματα, είναι προτιμότερο να επαναληφθεί, παρά να προχωρήσουμε σε ανοικτή βιοψία. 
Η ανοικτή βιοψία έχει το μειονέκτημα ότι παραβιάζει τα όρια του όγκου και σε περιστατικά κακοήθειας ενδέχεται να οδηγήσει σε ανεπιθύμητη διασπορά. Σε ειδικές περιπτώσεις πάντως, όπως στα λεμφώματα, η ανοικτή βιοψία ίσως να είναι απαραίτητη. Η τομή για την ανοικτή βιοψία θα πρέπει να είναι τέτοια, ώστε να μπορεί σε δεύτερο χρόνο, να επεκταθεί για την ολική αφαίρεση του όγκου ή για να διενεργηθεί λεμφαδενικός καθαρισμός του τραχήλου.
Με την ολοκλήρωση των διαγνωστικών εξετάσεων, λαμβάνεται η απόφαση για τη θεραπευτική αντιμετώπιση της διόγκωσης.

Η οποιαδήποτε διόγκωση λεμφαδένα στο σώμα μας, θα πρέπει να μας οδηγήσει άμεσα στον ιατρό. Οι διογκωμένοι λεμφαδένες είναι τα καμπανάκια που χτυπούν πάντα όταν τα όργανα που φρουρούν πάσχουν από οτιδήποτε.

Διαβάστε επίσης

Copyright © 2015-2022 MEDLABNEWS.GR / IATRIKA NEA All Right Reserved. Τα κείμενα είναι προσφορά και πνευματική ιδιοκτησία του medlabnews.gr
Kάθε αναδημοσίευση θα πρέπει να αναφέρει την πηγή προέλευσης και τον συντάκτη. Aπαγορεύεται η εμπορική χρήση των κειμένων