Τι είναι ο διαφυλισμός ή δυσφορία του φύλου

Πολλή συζήτηση έχει γίνει τον τελευταίο καιρό για το διαφυλισμό ή δυσφορία του φύλου, με αφορμή το νόμο για την αλλαγή ταυτότητας φύλου, αλλά πόσοι γνωρίζουν τι είναι ο διαφυλισμός και πότε είναι το άτομο έτοιμο να προχωρήσει στην μεταβολή του φύλου του; 

Ο όρος «διαφυλικός» (τρανσέξουαλ) εισήχθη για πρώτη φορά το 1923 από τον γερμανοεβραίο καθηγητή Magnus Hirschfeld, που θεωρείται πρωτοπόρος της σεξολογίας και των δικαιωμάτων των ομοφυλοφύλων και διαφυλικών ατόμων. Ο  Hirschfeld εισήγαγε τον όρο για να περιγράψει τα άτομα εκείνα που πιστεύουν πως είναι «παγιδευμένα στο λάθος σώμα» και θέλουν να ζήσουν με το αντίθετο από το γενετικά καθορισμένο φύλο.

Ο διαφυλισμός ή δυσφορία του φύλου (gender dysphoria) κατατάσσεται από τα εγχειρίδια ψυχικής υγείας του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας και άλλων  υγειονομικών οργανισμών στις ψυχιατρικές παθήσεις. Όπως, όμως, διευκρίνισε το 2013 η Αμερικανική Ψυχιατρική Εταιρεία στην αναθεωρημένη έκδοση του «Διαγνωστικού και Στατιστικού Εγχειριδίου Ψυχικών Διαταραχών» (DCM-5) «η μη-συμφωνία με το φύλο καθαυτή δεν αποτελεί ψυχική διαταραχή. Το κρίσιμης σημασίας στοιχείο είναι η παρουσία κλινικώς σημαντικής δυσφορίας που απορρέει από αυτήν». Η δυσφορία αυτή μπορεί να οδηγήσει το άτομο στην ανάπτυξη συμπτωμάτων όπως η κοινωνική απομόνωση, οι αγχώδεις διαταραχές, η μοναξιά, η κατάθλιψη κ.λπ.

Το πως ακριβώς αναπτύσσεται ο διαφυλισμός παραμένει άγνωστο, αλλά φαίνεται πως στη διαμόρφωση της ταυτότητας του φύλου συμβάλλουν καθοριστικά τόσο βιολογικοί (γενετικοί, ορμονικοί) όσο και περιβαλλοντικοί παράγοντες.

Η επιβεβαίωση του διαφυλισμού είναι αρκετά δύσκολη, αφού πολλές φορές μπορεί να συνοδεύεται ή να επικαλύπτεται από ψυχολογικά ή ψυχιατρικά προβλήματα. Για το λόγο αυτό, πρέπει να τίθεται από εξειδικευμένους ιατρούς με ανάλογη κλινική εμπειρία και να στηρίζεται σε αυστηρά κριτήρια, τα οποία διαφοροποιούνται ανάλογα με την ηλικία του ατόμου. 

Όταν πρόκειται για ενήλικες, η διαγνωστική διαδικασία είναι λιγότερο επίπονη, αφού το άτομο έχει ήδη αναπτύξει μία ψυχοκοινωνική ωριμότητα που του επιτρέπει να λάβει μία συνειδητή απόφαση. 

Αντίθετα, ένα καίριο ερώτημα γεννάται σχετικά με το πότε είναι σωστό και πότε πρέπει να αρχίζει η θεραπεία σε ανήλικα διαφυλικά άτομα. Ο γενικός κανόνας είναι ότι: 

* Προεφηβικά παιδιά: Καμία θεραπευτική παρέμβαση δεν πρέπει να αρχίζει πριν από την έναρξη της ήβης, διότι στη συντριπτική πλειονότητα των παιδιών η δυσφορία του φύλου δεν επιμένει κατά την εφηβεία ή την ενήλικο ζωή.  Οι σωματικές αλλαγές, η εξέλιξη της κοινωνικής νοημοσύνης και οι πρώτες εξερευνήσεις για τον έρωτα και τη σεξουαλικότητα, που λαμβάνουν χώρα κατά την ήβη, μπορεί να οδηγήσουν είτε στην ενίσχυση είτε στην αποδυνάμωση της δυσφορίας του φύλου.

* Εφηβεία: Σε περίπτωση που η δυσφορία του φύλου συνεχίζεται στην εφηβεία, πρέπει να εκτιμάται η πιθανότητα θεραπευτικής αντιμετώπισης. Ωστόσο, η απόφαση για έναρξη  ορμονοθεραπείας δεν θα πρέπει να γίνεται βεβιασμένα, αλλά να αποτελεί αποτέλεσμα μίας κλιμακωτής διαδικασίας λήψης αποφάσεων στο πλαίσιο μιας πολυεπιστημονικής αντιμετώπισης.

Στην όλη διαδικασία καθοριστικός είναι ο ρόλος του ενδοκρινολόγου ιατρού ως κύριου γνώστη των ορμονικών αλλαγών και επιδράσεων στο σώμα του εφήβου. Για τον λόγο αυτό, η συμμετοχή και η συνεργασία του με τις άλλες ομάδες των ειδικών είναι απαραίτητη και κομβική σε όλα τα στάδια της αντιμετώπισης. 

Μετά τη διαγνωστική (ψυχολογική) φάση, όπου εξερευνώνται η φύση και τα χαρακτηριστικά της ταυτότητας του φύλου και της ψυχοκοινωνικής λειτουργίας του ατόμου, το πρώτο βήμα στην αντιμετώπιση των διαφυλικών εφήβων αποτελεί η καταστολή της εφηβείας με ειδικές ορμονικές παρεμβάσεις, υπό την προϋπόθεση ότι πληρούνται τα παρακάτω κριτήρια: 

* Έχει τεθεί η διάγνωση της δυσφορίας του φύλου

* Η εφηβεία έχει αρχίσει (στάδιο 2-3, με βάση την κατάταξη Tanner)

* Ο έφηβος έχει επιδείξει μακροχρόνια και έντονη δυσφορία

* Τα συναισθήματα δυσφορίας εντάθηκαν με την έναρξη της εφηβείας 

* Αντιμετωπίστηκαν συνοδά ιατρικά, ψυχολογικά ή/και κοινωνικά προβλήματα

* Τόσο ο έφηβος όσο και οι γονείς του έχουν συναινέσει (εάν ο έφηβος δεν έχει φθάσει στην ηλικία της ιατρικής συναίνεσης).

Η καταστολή της εφηβείας με τη χρήση αναλόγων της εκλυτικής ορμόνης των γοναδοτροπινών (GnRHa) εμποδίζει την ανάπτυξη ανεπιθύμητων δευτερογενών χαρακτηριστικών του φύλου και επιτρέπει στους εφήβους να διερευνήσουν περαιτέρω την ταυτότητα του φύλου τους,  αποφεύγοντας το άγχος και τη δυσφορία που θα μπορούσε να τους επιφέρει η σωματικής τους εξέλιξη. Αποτελεί ουσιαστικά ένα μεταβατικό στάδιο, κατά το οποίο δίδεται χρόνος στον έφηβο και στην οικογένεια του να πάρουν οριστικές αποφάσεις και να κατανοήσουν τις ανεπιθύμητες ενέργειες των μελλοντικών θεραπευτικών παρεμβάσεων (ορμόνες και χειρουργικές επεμβάσεις) για την αλλαγή του φύλου.

Οι ενδοκρινολόγοι μπορούν να προσθέσουν ορμονική θεραπεία μεταβολής του φύλου, αφού επιβεβαιώσουν πρώτα την επιμονή της δυσφορίας του φύλου σε συνεργασία με διεπιστημονική ομάδα, αλλά και την παρουσία επαρκούς πνευματικής ικανότητας του ατόμου να δώσει συνειδητή συναίνεση σε αυτή την εν μέρει μη αναστρέψιμη θεραπεία. Προτείνεται η διατήρηση των  επιπέδων των ορμονών του επιθυμητού φύλου εντός φυσιολογικών ορίων και η τακτική παρακολούθηση για γνωστούς ανεπιθύμητους κινδύνους και επιπλοκές. 

Όταν απαιτούνται υψηλές δόσεις ορμονών του φύλου για την καταστολή των ενδογενών ορμονών ή/και σε ασθενείς προχωρημένης ηλικίας, οι κλινικοί ιατροί θα πρέπει να εξετάσουν την πιθανότητα χειρουργικής αφαίρεσης των γενετικά προκαθορισμένων γεννητικών οργάνων του ασθενούς, μαζί με ταυτόχρονη μείωση των χορηγούμενων δόσεων της ορμονικής θεραπείας. 

Στο τελικό στάδιο της χειρουργικής μεταβολής του φύλου, ο θεράπων ιατρός θα πρέπει να συνεργαστεί με τον παραπέμποντα ιατρό και να επιβεβαιώσει εκ νέου την παρουσία των κριτηρίων διάγνωσης του διαφυλισμού. Οι ενδοκρινολογοι και οι άλλοι κλινικοί ιατροί θα πρέπει να παρακολουθούν τους διαφυλικούς άντρες και γυναίκες για πιθανότητα εμφάνισης καρκίνου των γονιδιακά προκαθορισμένων αναπαραγωγικών τους οργάνων, όταν η χειρουργική τους αφαίρεση είναι μερική. Επιπρόσθετα, οι ενδοκρινολόγοι ως οι πλέον ειδικοί θα πρέπει να παρακολουθούν συστηματικά τους ασθενείς για τυχόν ανεπιθύμητες ενέργειες των χορηγούμενων ορμονών  του φύλου.

Ωστόσο, καθοριστική στη λήψη τέτοιων αποφάσεων δεν πρέπει να είναι μόνο η ηλικία αλλά, πρωτίστως, η ικανότητα του εφήβου να κατανοήσει τους κινδύνους και τα οφέλη των θεραπευτικών χειρισμών και να λάβει μία ορθά τεκμηριωμένη απόφαση. Ο βαθμός της ψυχολογικής ωρίμανσης, αν και συχνά είναι φυσικό παράγωγο της ηλικίας, μπορεί να διαφέρει σημαντικά μεταξύ των εφήβων. Ως εκ τούτου, η ψυχολογική ωρίμανση φαίνεται να αποτελεί ένα κριτήριο για την καταλληλότητα έναρξης θεραπείας σε διαφυλικούς εφήβους πιο έγκυρο απ’ όσο ένα αυστηρό ηλικιακό κριτήριο.

Για την Ελληνική Ενδοκρινολογική Εταιρεία - Πανελλήνια Ένωση Ενδοκρινολόγων

Ο Πρόεδρος                                       Η Γεν. Γραμματέας  

Ζ. Μούσλεχ                                      Ε. Διαμάντη-Κανδαράκη

Σύνδρομο των Πολυκυστικών Ωοθηκών. Μύθοι και αλήθειες για τις πολυκυστικές ωοθήκες

Το Σύνδρομο των Πολυκυστικών Ωοθηκών είναι μία ορμονική διαταραχή που εκδηλώνεται σε μία στις δέκα, περίπου, γυναίκες αναπαραγωγικής ηλικίας και μπορεί να πλήξει την γονιμότητα και μακροπρόθεσμα την υγεία τους.

Τι είναι όμως ακριβώς αυτό το σύνδρομο και τι σχέση έχει με τις κύστεις στις ωοθήκες; Ποια είναι τα συμπτώματά του και πόσο σοβαρό είναι; Ο χειρουργός γυναικολόγος Δρ. Δημήτρης Μπιλάλης, ειδικός στην Ιατρικώς Υποβοηθούμενη Αναπαραγωγή και Ενδοσκοπική Χειρουργική, «ξεδιαλύνει» τους μύθους από τις αλήθειες.

Κάθε γυναίκα με κύστεις στις ωοθήκες έχει σύνδρομο πολυκυστικών ωοθηκών.

Μύθος. Άλλο είναι το Σύνδρομο των Πολυκυστικών Ωοθηκών και άλλο οι πολυκυστικής μορφολογίας ωοθήκες. Αν και το 25-30% των γυναικών έχουν πολλαπλές κύστεις στις ωοθήκες τους, λιγότερες από τις μισές πάσχουν από το σύνδρομο, αφού για να διαγνωστεί αυτό οι γυναίκες πρέπει να έχουν δύο από τρία πιθανά συμπτώματα.

Τα συμπτώματα αυτά είναι:

1. Χρόνιες διαταραχές του έμμηνου κύκλου (δηλαδή διαταραχές της ωορρηξίας). Πχ η γυναίκα μπορεί να έχει εμμηνόρροια κάθε 35 μέρες ή σπανιότερα, να μην έχει καθόλου έμμηνο ρύση για μερικούς μήνες ή να έχει παρατεταμένη περίοδο με πολύ μικρή ή πολύ μεγάλη απώλεια αίματος.

2. Χρόνια υπερανδρογοναιμία (υψηλά επίπεδα τεστοστερόνης στο αίμα).

3. Χαρακτηριστική πολυκυστική μορφολογία ωοθηκών. 

Επομένως, αν μία γυναίκα έχει μεν κύστεις στις ωοθήκες της, αλλά ο έμμηνος κύκλος της είναι ομαλός και τα επίπεδα των ανδρογόνων της φυσιολογικά, δεν πάσχει από Σύνδρομο Πολυκυστικών Ωοθηκών.

Κατ' αντίστοιχο τρόπο, όλες οι γυναίκες με Σύνδρομο Πολυκυστικών Ωοθηκών δεν είναι παχύσαρκες ούτε έχουν όλες δασυτριχία (παθολογική τριχοφυΐα). Ουσιαστικά, υπάρχουν τουλάχιστον 10 διαφορετικοί φαινότυποι που σχετίζονται με το σύνδρομο (δηλαδή δέκα διαφορετικές μορφές με τα δικά τους χαρακτηριστικά γνωρίσματα και συνδυασμούς συμπτωμάτων).

Το Σύνδρομο των Πολυκυστικών Ωοθηκών δεν είναι κάτι σοβαρό.

Μύθος. Είναι πολύ σοβαρό και μπορεί να δημιουργήσει επιπλοκές όχι μόνο στην καθημερινότητα της γυναίκας και τη γονιμότητά της, αλλά μακροπρόθεσμα μπορεί να υπονομεύσει και την υγεία της.

Η γυναίκα με Σύνδρομο Πολυκυστικών Ωοθηκών μπορεί να είναι υπέρβαρη ή παχύσαρκη, να έχει αυξημένη τριχοφυΐα στο πρόσωπο και στο σώμα, αυξημένη λιπαρότητα, ακμή, αραιά μαλλιά ή/και ανδρικού τύπου αλωπεκία (τριχόπτωση), δηλαδή μια σειρά συμπτωμάτων που μοιραία δυσκολεύουν την καθημερινότητά της.

Το σύνδρομο αποτελεί επίσης ένα από τα κύρια αίτια γυναικείας υπογονιμότητας, ενώ ακόμα κι αν η γυναίκα μείνει έγκυος έχει αυξημένη πιθανότητα αποβολής και πρόωρης γέννησης του μωρού, καθώς και εκδήλωσης διαβήτη ή υπέρτασης κυήσεως.

Επιπρόσθετα, πολλές ασθενείς έχουν επίσης μειωμένη βιταμίνη D, η οποία είναι απαραίτητη για τη γονιμότητα αλλά και για καλή υγεία, ενώ μία στις δέκα έχουν και αντίσταση στην ινσουλίνη ή διαταραγμένη ανοχή στη γλυκόζη, οπότε διατρέχουν αυξημένο κίνδυνο να εμφανίσουν τύπου 2 διαβήτη.

Η παχυσαρκία, τέλος, αποτελεί γνωστό παράγοντα κινδύνου για άλλα μεταβολικά προβλήματα, όπως η υπέρταση και η αυξημένη χοληστερίνη, και μακροπρόθεσμα η καρδιοπάθεια.

Πρακτικά όλα αυτά σημαίνουν ότι η γυναίκα πρέπει να είναι υποψιασμένη για τα ύποπτα συμπτώματα του συνδρόμου, ώστε να απευθύνεται νωρίς σε έναν γιατρό και να κάνει άμεσα την απαιτούμενη θεραπεία για το σύνδρομο, αλλά και τις απαραίτητες προσαρμογές στον τρόπο ζωής της, οι οποίες θα βελτιώσουν τα συμπτώματά της και θα περιορίσουν τις μακροπρόθεσμες επιπλοκές.

Οι γυναίκες με το σύνδρομο δεν μπορούν να κάνουν παιδιά.

Μύθος. Αρκετές γυναίκες κατορθώνουν να μείνουν έγκυοι δίχως ιατρική υποβοήθηση, ενώ πολλές άλλες καταφέρνουν να αποκτήσουν παιδί με ορμονική υποβοήθηση ή με εξωσωματική γονιμοποίηση. Το αν θα γίνει μια ασθενής, μητέρα ή όχι, εξαρτάται από τη σοβαρότητα του συνδρόμου της και το αν άρχισε εγκαίρως θεραπευτική αγωγή γι΄ αυτό ή όχι.

Δεν θέλω να κάνω παιδιά, οπότε δεν έχει σημασία αν θα έχω περίοδο ή όχι.

Μύθος. Η ωορρηξία είναι πολύ σημαντική για την υγεία της γυναίκας, καθώς μετά την απελευθέρωση του ωαρίου αυξάνονται τα επίπεδα της ορμόνης προγεστερόνη στο αίμα, για να εξασφαλιστεί η εμφύτευση του εμβρύου στη μήτρα σε περίπτωση που επιτευχθεί γονιμοποίηση.

Χωρίς ωορρηξία, ο οργανισμός στερείται αυτή τη βασική ορμόνη, χάνεται η ορμονική ισορροπία και τελικά τα οιστρογόνα γίνονται η κυρίαρχη ορμόνη του φύλου. Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε πλήθος συμπτωμάτων και ασθενειών, όπως αύξηση του σωματικού βάρους, μειωμένη ερωτική επιθυμία, διακυμάνσεις στην ψυχική διάθεση, κατάθλιψη, προεμμηνορροϊκό σύνδρομο, ευαισθησία των μαστών, ινοκυστικοί μαστοί, ινομυώματα μήτρας, ενδομητρίωση, προβλήματα με τη χοληδόχο κύστη, δυσλειτουργία του θυρεοειδούς αδένα κ.λπ.

Η εγκυμοσύνη θεραπεύει το σύνδρομο.

Μύθος. Δεν το θεραπεύει, απλώς τα συμπτώματά του είναι ηπιότερα στη διάρκειά της. Επειδή, όμως, το σύνδρομο των πολυκυστικών ωοθηκών συχνά συνοδεύεται από αυξημένο κίνδυνο αποβολής, πρόωρου τοκετού, διαβήτη κύησης και υπέρτασης κύησης, οι γυναίκες χρειάζονται προσεκτική παρακολούθηση κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης ώστε όλα να πάνε καλά.

Το σύνδρομο των πολυκυστικών ωοθηκών δεν μπορεί να θεραπευτεί.

Μύθος και αλήθεια. Αν και δεν υπάρχει τρόπος ίασης, υπάρχουν θεραπευτικές επιλογές οι οποίες συνδυάζουν φαρμακευτική αγωγή με υγιεινοδιαιτητικά μέτρα (προσεγμένη διατροφή, συστηματική γυμναστική, λήψη διατροφικών συμπληρωμάτων) για να προστατεύσουν την υγεία και την γονιμότητα της γυναίκας.

Ο υποθυρεοειδισμός μπορεί να ξεκινά από μια ανεξήγητη αδυναμία και να φτάνει στο κώμα ή και στο θάνατο

Ελάχιστοι άνθρωποι γνωρίζουν πραγματικά τις δυσλειτουργίες του θυρεοειδούς αδένα, εκατομμύρια, όμως, συνάνθρωποί μας σε ολόκληρο τον κόσμο υφίστανται τις συνέπειές τους, και, ιδίως, του υποθυρεοειδισμού. Συνέπειες οι οποίες ξεκινούν από μια απλή, αλλά ανεξήγητη αδυναμία, και μπορούν να φτάσουν στο κώμα ή, ακόμη, και στον θάνατο! 

Είναι χαρακτηριστικό ότι ο υποθυρεοειδισμός, η πιο συχνή λειτουργική διαταραχή του θυρεοειδούς μαζί με τον υπερθυρεοειδισμό, ταλαιπωρεί έναν στους 15 συνανθρώπους μας (5-7%), ενώ ιδιαίτερη «προτίμηση» δείχνει στις γυναίκες, καθώς μια στις 7 (15%) άνω των 65 ετών εκδηλώνει συμπτώματα της πάθησης. 

Με τα εντυπωσιακά αυτά στοιχεία, ο διάσημος Αμερικανός Καθηγητής Ενδοκρινολογίας στο Πανεπιστήμιο Georgetown κ. Leonard Wartofsky έριξε άπλετο φως στην καλά κρυμμένη και αθέατη πλευρά μιας από τις πιο παρεξηγημένες και υποτιμημένες παθήσεις παγκοσμίως. Ο κορυφαίος Αμερικανός επιστήμονας αναγορεύτηκε Επίτιμος Διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Αθηνών την Τρίτη 27 Ιουνίου 2017, μετά από πρόταση του Καθηγητή Παιδιατρικής και Ενδοκρινολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, Διευθυντή της Α΄ Παιδιατρικής Κλινικής της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Γεωργίου Χρούσου και του Καθηγητή Ενδοκρινολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, Μονάδα Ενδοκρινολογίας, Σακχαρώδη Διαβήτη & Μεταβολισμού, Ιατρική Σχολή Πανεπιστημίου Αθηνών, Γ.Ν.Α. «Αρεταίειο» κ. Γεωργίου Μαστοράκου, οι οποίοι έδωσαν σήμερα κοινή συνέντευξη τύπου μαζί με τον Καθηγητή. 

Ο κ. Wartofsky αναφέρθηκε και στην αντιμετώπιση του υποθυρεοειδισμού, για την οποία τόνισε ότι σήμερα είναι πιο απλή και πιο αποτελεσματική από ποτέ, καθώς οι μεγάλες πρόοδοι στη φαρμακολογία έχουν καταστήσει τα θεραπευτικά σχήματα πολύ πιο ευέλικτα, με αποτέλεσμα να ανταποκρίνονται στις ιδιαιτερότητες του κάθε ασθενή. «Η βάση της θεραπευτικής αγωγής είναι η ορμόνη θυροξίνη», είπε ο Καθηγητής, «η οποία πρέπει να χορηγείται κατά τέτοιο τρόπο ώστε να επιφέρει την επιθυμητή ορμονική ισορροπία στον ασθενή». 

Όπως τόνισε ο κ. Wartofsky, το «κλειδί» για την αποτελεσματική αντιμετώπιση της νόσου είναι η όσο το δυνατόν πιο εξατομικευμένη θεραπευτική αγωγή. Χαρακτηριστικό το οποίο σήμερα είναι πιο εφικτό από ποτέ, καθώς οι νέες μορφές θυροξίνης που κυκλοφορούν επιλύουν το πιο συχνό πρόβλημα που αντιμετώπιζαν μέχρι πρότινος οι ασθενείς στη θεραπεία τους: τη δυσκολία στην απορρόφηση της ορμόνης από τον οργανισμό, η οποία σε πολλές περιπτώσεις έφτανε έως το σύνδρομο δυσαπορρόφησης. 

Σύμφωνα με τους ομιλητές, η δυσκολία στην απορρόφηση της θυροξίνης μπορεί να οφείλεται σε πολλούς παράγοντες, όπως είναι οι γαστρεντερικές διαταραχές, η λήψη διαφόρων φαρμάκων, όπως συμπληρώματα σιδήρου και ασβεστίου ή και αντιόξινα. Η ταυτόχρονη λήψη πρωινού επηρεάζει, επίσης, την απορρόφηση. 

Πλέον, τα προβλήματα αυτά παρακάμπτονται με την κυκλοφορία της θυροξίνης σε μια νέα υγρή μορφή σε μαλακή κάψουλα που κυκλοφορεί στην Ευρώπη και, προσφάτως, και στη χώρα μας, όπως, επίσης, και σε υγρή μορφή υδατικού διαλύματος που κυκλοφορεί στις Η.Π.Α.,με αποτέλεσμα να απορροφάται γρήγορα και πλήρως, επιτυγχάνοντας φυσιολογικά επιθυμητά επίπεδα θυροξίνης με μεγαλύτερη ευκολία από τα παραδοσιακά δισκία.

Αναφερόμενος στην αναγόρευσή του, ο κ. Wartofsky υπογράμμισε τις μεγάλες προοπτικές που ανοίγει σήμερα η ζεύξη της τεχνολογίας με τα υπόλοιπα εκπαιδευτικά μέσα, για την παραγωγή νέων επιστημόνων υψηλού επιπέδου. Οι τεχνολογικές εξελίξεις, σημείωσε ο Καθηγητής, θα οδηγήσουν τη μαθησιακή μεθοδολογία με τη χρήση προσομοιωτών, βελτιωμένων βίντεο, εικονικών εργαστηρίων χαμηλού κόστους και συσκευών επαυξημένης πραγματικότητας, που θα επιτρέψουν στους μαθητές να μαθαίνουν ταχύτερα, να απομνημονεύουν αποτελεσματικά, να διδάσκουν καλύτερα. 

Με την ηλεκτρονική μάθηση, οι σπουδαστές θα μαθαίνουν σε διαφορετικές χρονικές στιγμές και σε διαφορετικούς χώρους. Η αυτο-ρυθμιζόμενη εξατομικευμένη μάθηση είναι και βολική και λιγότερο δαπανηρή. Η μάθηση θα γίνει πιο διεθνοποιημένη και σε μια μεταβαλλόμενη παγκόσμια αγορά εργασίας οι σπουδαστές θα πρέπει να βοηθηθούν στην προετοιμασία της αντιμετώπισης του ανταγωνισμού για τις νέες θέσεις εργασίας με ένα δυναμικό βιογραφικό.

Για να διατηρήσουν την αποστολή τους, τα πανεπιστήμια μπορούν να εκμεταλλευτούν τα φυσικά τους πλεονεκτήματα για την προσφορά ηλεκτρονικής μάθησης με στοιχεία όπως η τεχνογνωσία των καθηγητών, τα υπολογιστικά συστήματα των πανεπιστημιουπόλεων και οι υποδομές πληροφορικής. Θα πρέπει, όμως, να εφαρμόζουν και συνεχή καινοτομία, ενώ θα αντιστέκονται στην αχαλίνωτη και δαπανηρή επέκταση, καλλιεργώντας την αλλαγή και μια μοναδική ταυτότητα. Τα πανεπιστήμια που δεν σχεδιάζουν και δεν προετοιμάζονται για το μέλλον θα μείνουν πίσω.

Από την πλευρά του, ο Καθηγητής κ. Χρούσος αναφέρθηκε στη μεγάλη σημασία της αναγόρευσης του κ. Wartofsky σε Επίτιμο Διδάκτορα του Πανεπιστημίου Αθηνών, για τον οποίο τόνισε ότι αποτελεί μια εξέχουσα προσωπικότητα της Ενδοκρινολογίας σε παγκόσμιο επίπεδο. Παράλληλα, επεσήμανε ότι σημαντική αύξηση των ποσοστών του υποθυρεοειδισμού παρατηρείται σήμερα και στα παιδιά. 

Τα επίπεδα των θυρεοειδικών ορμονών θα πρέπει να προσδιορίζονται σε τακτά χρονικά διαστήματα και να προσαρμόζεται η δόση της θυροξίνης καθώς το παιδί μεγαλώνει. Και κατά την διάρκεια της παιδικής ηλικίας, αν παρουσιαστεί υπολειτουργία, συνήθως λόγω αυτοάνοσης προσβολής του θυρεοειδούς, μπορεί να επηρεαστεί η απόδοση του παιδιού στο σχολείο, ή, αντίθετα, αν προκληθεί υπερλειτουργία, το παιδί μπορεί να παρουσιάσει έντονη υπερκινητικότητα και διάσπαση προσοχής, πέρα από τα άλλα συμπτώματα που έχουν αναφερθεί και για τα μεγαλύτερα άτομα.

Ο Καθηγητής κ. Μαστοράκος υπογράμμισε ότι οι διαταραχές στη λειτουργία του θυρεοειδούς μπορούν να έχουν σοβαρές επιπτώσεις σε πολλά συστήματα του ανθρώπινου οργανισμού, καθώς οι δύο ζωτικής σημασίας ορμόνες που παράγει, η θυροξίνη και η τριιωδοθυρονίνη, ρυθμίζουν απαραίτητες κυτταρικές λειτουργίες για την κατανάλωση ενέργειας στους ιστούς. Γι’ αυτό, ο έλεγχος της λειτουργίας του αδένα είναι απαραίτητος για την πρόληψη των παθήσεων του θυρεοειδούς, ιδιαίτερα στις ομάδες που είναι πιο εκτεθειμένες, όπως τα παιδιά, οι έγκυες γυναίκες και οι ηλικιωμένοι.

Τέλος, ο Καθηγητής σημείωσε ότι οι παθήσεις του θυρεοειδούς μπορούν να  επηρεάσουν τη γονιμότητα, τόσο του άνδρ

α, όσο και της γυναίκας και, για το λόγο αυτόν, σε περιπτώσεις προβλημάτων γονιμότητας θα πρέπει πάντα να διερευνάται η πιθανή παρουσία τους. Αυτές οι δύο παθήσεις εμφανίζονται και κατά τη διάρκεια της κύησης. Ο υπερθυρεοειδισμός διαγιγνώσκεται πιο εύκολα, λόγω της εμφανούς νευρικότητας και έντονης καρδιακής ενεργοποίησης που προκαλεί στις πάσχουσες, αλλά ο υποθυρεοειδισμός μπορεί να διαλάθει της προσοχής. Και τούτο διότι χαρακτηρίζεται, κυρίως, από κόπωση και γενικευμένη υποτονικότητα, οι οποίες πολλές φορές μπορεί να συγχέονται με τα συμπτώματα της ίδιας της εγκυμοσύνης. Με δεδομένο το γεγονός ότι και τα δύο νοσήματα συσχετίζονται με σοβαρές επιπλοκές, που μπορεί να φτάσουν μέχρι και απώλεια του εμβρύου, και, επιπλέον, ο υποθυρεοειδισμός, ακόμα και σε ήπιες μορφές, συνδέεται με προβληματική ανάπτυξη του κεντρικού νευρικού συστήματος του εμβρύου, η πιθανότητα παρουσίας τους πρέπει να διερευνάται με την παραμικρή, έστω, υποψία. Σημειώνεται ότι και τα δύο  νοσήματα, ιδίως ο υποθυρεοειδισμός, μπορούν να εμφανιστούν και στη λοχεία, δημιουργώντας σημαντικά προβλήματα στη μητέρα.      

Παγκόσμια Ημέρα Θυρεοειδούς 2017 25η Μαίου. Δράσεις της Ενδοκρινολογικής εταιρείας

Ανοδική πορεία σε διεθνές επίπεδο καταγράφουν στις μέρες μας οι παθήσεις τουθυρεοειδούς αδένα, αποτελώντας μια μεγάλη και συνεχώς αυξανόμενη αιτία νοσηρότητας, ενώ επιβαρύνουν σημαντικά και τα οικονομικά της δημόσιας υγείας!

Η αυτοάνοση θυρεοειδίτιδα Ηashimoto είναι πιο συχνή νόσος του θυρεοειδούς, ιδιαίτερα στον γυναικείο πληθυσμό, και αποτελεί την κύρια αιτία υποθυρεοειδισμού, ενώ σημαντική αύξηση των ποσοστών της αυτοάνοσης θυρεοειδίτιδας παρατηρείται και στα παιδιά. Οι παθήσεις του θυρεοειδούς οφείλονται, κυρίως, σε περιβαλλοντικούς παράγοντες μεταξύ των οποίων η ανεπαρκής ή η αυξημένη πρόσληψη ιωδίου σε πολλές περιοχές του πλανήτη, η μειωμένη πρόσληψη σεληνίου, πιθανώς η ανεπάρκεια βιταμίνης D, η βαριά ρύπανση, η έκθεση σε ακτινοβολία από πυρηνικά ατυχήματα και δοκιμές πυρηνικών όπλων, τα χημικά πρόσθετα τροφίμων και τα συντηρητικά, ο καπνός, καθώς και άλλοι παράγοντες. Αυτές οι καταστάσεις μπορούν να επηρεάσουν επιγενετικά τα άτομα που έχουν την προδιάθεση και να πυροδοτήσουν διάφορες παθήσεις του θυρεοειδούς. 

Την ίδια αυξητική πορεία καταγράφει παγκοσμίως και η επίπτωση του καρκίνου του θυρεοειδούς, ο οποίος υπολογίζεται ότι το 2019 θα αποτελεί τον πιο συχνό καρκίνο στις γυναίκες, με παράλληλο ετήσιο κόστος διαχείρισης τα 2 δισ. δολάρια. Ταυτόχρονα, αξιοσημείωτο είναι ότι τα θυρεοειδικά νοσήματα αποτελούν τη δεύτερη πιο συχνή διαταραχή στην εγκυμοσύνη, κατά τη διάρκεια της οποίας έκδηλος υποθυρεοειδισμός παρουσιάζεται σε ποσοστό 0.3 – 0.5%, υποκλινικός υποθυρεοειδισμός 2 – 3% και υπερθυρεοειδισμός 0.1 – 0.4% αντίστοιχα.

Ιδιαίτερη σημασία έχουν οι ορμόνες του θυρεοειδούς και κατά την ενδομήτρια ζωή και μπορεί να έχουν μακροχρόνιες, μη αναστρέψιμες συνέπειες στην υγεία του παιδιού που θα γεννηθεί. Έτσι, αν η έγκυος γυναίκα κατά το 1ο τρίμηνο της κύησης παρουσιάζει υποθυρεοειδισμό, μπορεί να επηρεάσει αρνητικά το δείκτη νοημοσύνηςτου παιδιού. Παράλληλα, ο υπερθυρεοειδισμός κατά τη διάρκεια της κύησης μπορεί να έχει σοβαρές συνέπειες στην νευροανάπτυξη και εξέλιξη του παιδιού. 

Τα παραπάνω τόνισαν σήμερα σε συνέντευξη τύπου, με την ευκαιρία του εορτασμού της Παγκόσμιας Ημέρας Θυρεοειδούς (25 Μαΐου), οι Υπεύθυνοι του Τμήματος Θυρεοειδούς (ΤΘ) της Ελληνικής Ενδοκρινολογικής Εταιρείας (Ε.Ε.Ε.) – Πανελλήνιας Ένωσης Ενδοκρινολόγων (Π.Ε.Ε.), o Καθηγητής Ενδοκρινολογίας του Πανεπιστημίου της Ουλμ Γερμανίας, Ενδοκρινολογική Μονάδα Ευγενιδείου Θεραπευτηρίου, Ιατρική Σχολή Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Λεωνίδας Ντούντας και η Καθηγήτρια Παιδικής Ενδοκρινολογίας – Νεανικού Διαβήτη, Α΄ Παιδιατρική Κλινική Ιατρικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών, Νοσοκομείο Παίδων "Η ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ" κ. Χριστίνα Κανακά – Gantenbein.

Όπως υπογράμμισαν οι ειδικοί, οι διαταραχές στη λειτουργία του θυρεοειδούς μπορούν να έχουν σοβαρές επιπτώσεις σε πολλά συστήματα του ανθρώπινου οργανισμού. Ο αδένας είναι ιδιαίτερα σημαντικός, καθώς παράγει δύο ζωτικής σημασίας ορμόνες, τη θυροξίνη (Τ4) και την τριιωδοθυρονίνη (Τ3), οι οποίες, με τη σειρά τους, ρυθμίζουν απαραίτητες κυτταρικές λειτουργίες για την κατανάλωση ενέργειας στους ιστούς. Γι’ αυτό, ο έλεγχος της λειτουργίας του θυρεοειδούς είναι απαραίτητος για την πρόληψη των παθήσεων του θυρεοειδούς, ιδιαίτερα στις ομάδεςπου είναι πιο εκτεθειμένες, όπως τα παιδιά, οι έγκυες γυναίκες και οι ηλικιωμένοι.

Παράλληλα, η μεγάλη σημασία της επάρκειας των θυρεοειδικών ορμονών για κάθε νεογέννητο παιδί οδήγησε και στην ένταξη του συγγενούς υποθυρεοειδισμού στανεογνικά ανιχνευτικά προγράμματα, που γίνονται σε όλες τις ανεπτυγμένες χώρες. Δηλαδή, κατά την 3η-4η ημέρα ζωής προσδιορίζεται σε αποξηραμένη σταγόνα αίματος η τιμή της TSH, η οποία είναι αυξημένη όταν ο θυρεοειδής δεν παράγειεπαρκείς ποσότητες θυρεοειδικών ορμονών, ώστε να τεθεί η διάγνωση νωρίς, προτού εκδηλωθούν οποιαδήποτε συμπτώματα, και να καλυφθεί το νεογνό με την απαραίτητη ποσότητα θυροξίνης, ώστε να εξασφαλιστεί η φυσιολογική του ψυχοκινητική ανάπτυξη. 

Τα επίπεδα των θυρεοειδικών ορμονών θα πρέπει, στη συνέχεια, να προσδιορίζονται σε τακτά χρονικά διαστήματα και να προσαρμόζεται η δόση της θυροξίνης καθώς το παιδί μεγαλώνει. Και κατά την διάρκεια της παιδικής ηλικίας, αν παρουσιαστεί υπολειτουργία, συνήθως λόγω αυτοάνοσης προσβολής του θυρεοειδούς, μπορεί να επηρεαστεί η απόδοση του παιδιού στο σχολείο, ή, αντίθετα, αν προκληθεί υπερλειτουργία, το παιδί μπορεί να παρουσιάσει έντονη υπερκινητικότητα και διάσπαση προσοχής, πέρα από τα άλλα συμπτώματα που έχουν αναφερθεί και για τα μεγαλύτερα άτομα. Επιπλέον, και ο καρκίνος του θυρεοειδούς απαντάται πια πιο συχνάκαι στην εφηβεία και θα πρέπει να αντιμετωπίζεται σύμφωνα με τις διεθνείς κατευθυντήριες οδηγίες.

Σε ό,τι αφορά τη θεραπευτική αντιμετώπιση των νοσημάτων του θυρεοειδούς, αυτή πραγματοποιείται, κατά κύριο λόγο με φαρμακευτική αγωγή. Η θυροξίνη είναι, σύμφωνα και με όλες τις διεθνείς κατευθυντήριες οδηγίες, η πρώτη επιλογή στη θεραπεία του υποθυρεοειδισμού. Στην χώρα μας έχουμε αξιόπιστα και σταθερά σκευάσματα θυροξίνης, σε διάφορες δοσολογίες, έτσι ώστε να παρέχεται στον θεράποντα ιατρό η δυνατότητα εξατομίκευσης της αγωγής. 

Στο πλαίσιο αυτό, η 25η Μαΐου είναι η Παγκόσμια Ημέρα του Θυρεοειδούς(ΠΗΘ). Έχει καθιερωθεί από την Ευρωπαϊκή Θυρεοειδική Εταιρία (ΕΤΑ) το 2008, έχει υιοθετηθεί από όλες τις «αδελφές» Θυρεοειδικές Εταιρείες (Αμερικανική, Λατινοαμερικανική και Ασιατική) και εορτάζεται με ενθουσιασμό σε όλο τον κόσμο.  

Εφέτος, η ΠΗΘ εορτάζεται για 10η χρονιά, και για τη δεκαετή επέτειο το Τμήμα Θυρεοειδούς (ΤΘ) της Ελληνικής Ενδοκρινολογικής Εταιρείας (Ε.Ε.Ε.) – Πανελλήνιας Ένωσης Ενδοκρινολόγων (Π.Ε.Ε.) διοργανώνει και ενθαρρύνει εκδηλώσεις, με στόχοτην ευαισθητοποίηση του κοινού για τις παθήσεις του θυρεοειδούς και τις σοβαρές επιπτώσεις τους στη σωματική, αλλά και, συχνά, στην ψυχική υγεία των ασθενών. Κυρίως, όμως, μεριμνά για την ορθή ενημέρωση των πολιτών στην πρόληψη, μέσω ενός τακτικού ελέγχου του θυρεοειδούς.  

Αυτή τη χρονιά, η ΠΗΘ είναι αφιερωμένη στους ηλικιωμένους, μια ιδιαίτερα ευαίσθητη ομάδα ασθενών. Συχνά, τα συμπτώματα των παθήσεων του θυρεοειδούς είναι ήπια στους ηλικιωμένους και είναι δύσκολο να γίνουν αντιληπτά με κλινική μόνο εξέταση, καθώς επικαλύπτονται από συμπτώματα συνοδών νόσων και πολυφαρμακίας. Έτσι, είναι απαραίτητη η εργαστηριακή εξέταση των ασθενών.  

           Οι εφετινές δράσεις που διοργανώνονται από το ΤΘ της ΕΕΕ είναι:

Η πρόσφατη κυκλοφορία θυροξίνης και σε υγρή μορφή, σε μαλακή κάψουλα, εμπλουτίζει την φαρμακευτική μας φαρέτρα, καθώς, σύμφωνα με διεθνείς μελέτες,φαίνεται να είναι μια καλή επιλογή σε ασθενείς με φλεγμονώδεις παθήσεις του γαστρεντερικού και σύνδρομο δυσαπορρόφησης. Σύμφωνα με πολύ πρόσφατες μελέτες, η μορφή υγρής θυροξίνης σε μαλακή κάψουλα φαίνεται να αποτελεί μια εναλλακτική λύση σε ασθενείς που δεν ανέχονται σκευάσματα θυροξίνης σε δισκία και χρήζουν αλλαγής της αγωγής τους. Πάντως, η συχνή αλλαγή σκευασμάτων πρέπει να αποφεύγεται, λόγω του υψηλού κόστους που συνεπάγεται, και να διενεργείται μόνο όταν είναι απαραίτητο.

α) Σε συνεργασία με την Αρχιεπισκοπή Αθηνών και το Κέντρο Στήριξης της Οικογένειας (ΚΕΣΟ), θα πραγματοποιηθεί έλεγχος του θυρεοειδούς σε όλες τις οικογένειες που καλύπτονται από το ΚΕΣΟ. 

β) Στο πλαίσιο της ενημέρωσης του κοινού, και σε συνεργασία με τους Δήμους Αθηνών και Θεσσαλονίκης, με την ευγενική χορηγία της εταιρίας Uni-Pharma, θα διανεμηθούν ενημερωτικά φυλλάδια για τις παθήσεις του θυρεοειδούς την Τετάρτη 25 Μαΐου το πρωί, στην έξοδο του Μετρό στο Σύνταγμα και στη Θεσσαλονίκη.