Ημέρα χωρίς αυτοκίνητο, από το πρώτο του 1897 στα 8,2 εκατομμύρια σήμερα

Μια μεγάλη παρέα από μικρούς και μεγάλους, βρισκόταν σήμερα το πρωί στο προαύλιο χώρο του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου, θαυμάζοντας ένα HUMBER του 1919 από το γειτονικό Ελληνικό Μουσείο Αυτοκινήτου - Ίδρυμα Θεοδώρου και Γιάννας Χαραγκιώνη. Ανταποκρίθηκαν στην πρόσκληση των δύο Μουσείων, σήμερα «Ευρωπαϊκή Ημέρα Μετακινήσεων - Ημέρα χωρίς Αυτοκίνητο» και ήρθαν περπατώντας από το κέντρο. Οι μικροί της παρέας θα έχουν μεταξύ άλλων τη δυνατότητα σήμερα να ζωγραφίσουν το αγαπημένο τους εναλλακτικό μέσο μεταφοράς, να ακούσουν την ιστορία της μετάβασης από τις άμαξες στις αυτοκινούμενες άμαξες και να κερδίσουν προσκλήσεις για επίσκεψη στο Eλληνικό Mουσείο Aυτοκινήτου, στο πλαίσιο της συνεργασίας που ξεκίνησαν τα δύο Μουσεία.

Την ίδια στιγμή στους γύρω δρόμους του Μουσείου και στο κέντρο της πρωτεύουσας η κίνηση έχει ξεκινήσει, καθώς ο αριθμός πάσης φύσεως οχημάτων και μοτοσικλετών που κυκλοφορούν στην πόλη αυξάνεται διαρκώς.

Σύμφωνα με στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ ο αριθμός των επιβατικών αυτοκινήτων που κυκλοφορούσαν στη χώρα μας αυξήθηκε από 4,7 εκατομμύρια το 2007 σε 5,2 εκατομμύρια το 2017, με τα 2,8 εκατ. να κυκλοφορούν, στην Αττική και τα περισσότερα στην Αθήνα.

Στην Αττική κυκλοφορούν επιπλέον 285.000 φορτηγά από τα συνολικά 1,3 εκατ. που κυκλοφορούν στην χώρα μας, περίπου 12.000 λεωφορεία από τα συνολικά περίπου 26.000 λεωφορεία και περισσότερες από 730.000 μοτοσικλέτες, από το συνολικά 1,6 εκατ. που κυκλοφορούν στη χώρα μας. Σύνολο, περισσότερα από 8,2 οχήματα και μοτοσικλέτες σε όλη την επικράτεια.

Το πρώτο αυτοκίνητο στην Αθήνα

Πότε όμως κυκλοφόρησε το πρώτο αυτοκίνητο στην Ελλάδα; Γυρνάμε πίσω στον χρόνο και μεταφερόμαστε στην Αθήνα πριν 121 χρόνια!

Η περιγραφή από τον Μίλτο Γ.Λιδωρίκη, όπως καταγράφεται στο βιβλίο «Έζησα την Αθήνα της Μπελ Επόκ», εκδόσεις Polaris. Γράφει μεταξύ άλλων ο Μίλτος Γ. Λιδωρίκης: «Μέχρι του 1897 τα αυτοκίνητα ήσαν άγνωστα στην Ελλάδα. Γι' αυτά μιλούσαν μόνον όσοι διάβαζαν ξένες εφημερίδες και ξένα περιοδικά, που εδημοσίευαν εικόνες και περιγραφές αυτοκινητικών αγώνων. Αλλά και γνωστά να ήσαν, πώς ήτο δυνατόν να κυκλοφορήσει εντός της πόλεως και στα περίχωρα μια μηχανή τόσον λεπτής συνθέσεως, αφού οι δρόμοι μας ήσαν όχι μόνον ακατάλληλοι διά την κυκλοφορίαν αλλά και επικίνδυνοι;

Το πρώτον αυτοκίνητον στας Αθήνας το έφερε ο Νικόλαος Κοντογιαννάκης, γαμβρός του πολιτευτού και τότε υπουργού Κωνσταντίνου Καραπάνου. Εκυκλοφόρησε με αυτό κατά τα μέσα του έτους 1897, και το θυμάμαι γιατί συνέπεσε ο άτυχος πόλεμος του '97. ο καλός φίλος με παρέλαβε από το σπίτι μου την παραμονήν της αναχωρήσεώς μου διά τα σύνορα, για να πάμε στο ωραίον μέγαρόν του και εκεί να με φωτογραφήσει με την στολήν του λοχίου ευζώνων.

Με το αυτοκίνητον αυτό, μικρόν τρίκυκλο, ο Κοντογιαννάκης, επιχειρών διαδρομάς πολύ μικράς μέσα στην πόλη, υπέφερε τα πάνδεινα από την σκόνη, τις λάσπες και τους φοβερούς λάκκους των δρόμων της Αθήνας. Απαυδήσας, στο τέλος, το γύρισε πίσω στην Ευρώπη, διότι «εδώ» όπως έλεγε «του ήταν άχρηστο». Μετά ένα έτος, άλλος καλός φίλος και αλησμόνητος άνθρωπος, ο Κώστας Χρηστομάνος, ο κατόπιν ιδρυτής της νέας Σκηνής, έφερεν ένα αυτοκινητάκι με δύο θέσεις. Τον ενθυμούμαι που το οδηγούσε μόνος για να κατεβαίνει προς τα δύο Φάληρα, χωρίς ποτέ να φθάνει σε αυτά. Αλλά και το αυτοκίνητον του Χρηστομάνου είχε την ίδια τύχη με την μηχανή του Κοντογιαννάκη. Αχρηστεύθηκε κι αυτό και επεστράφη εις τον τόπον προελεύσεώς του.

Έναν χρόνο μετά, έφθανε στας Αθήνας το τρίτο αυτοκίνητο. Το έφερε τότε ο Πέτρος Καλογερόπουλος, υιός του πολιτευόμενου και πολλάκις υπουργού Νικολάου Καλογεροπούλου. Μα κι αυτό δεν έμεινε στην Ελλάδα παρά λίγους μήνας.

Τα τρία πρώτα αυτοκίνητα ήσαν εξαιρετικώς θορυβώδη, εσήκωναν δε αφάνταστα σύννεφα σκόνης όταν έτρεχαν. Γι' αυτό ο κόσμος, όταν τα άκουγε να έρχονται, έστριβε δεξιά κι αριστερά για να γλιτώσει τη σκόνη. Μα να, όμως, που στα 1900 ο κόσμος, που σιχαινόταν τα τρία πρώτα, με θαυμασμό παρακολουθούσε να τρέχει μέσα στην πόλη το τέταρτο αυτοκίνητο, ηλεκτροκίνητο, αθόρυβο, με πλούσιο φωτισμό και με επτά θέσεις, που είχε φέρει ο τότε διευθυντής της Ηλεκτρικής Εταιρείας Κ. Νικολαΐδης. Οδηγός του αυτοκινήτου αυτού ήταν ο φίλος Αλέκος Μπαχάουερ, ο πρώτος επαγγελματίας σοφέρ στην Ελλάδα, ο αρχαιότερος όλων και που έκλεισε 40 χρόνια σ' αυτή την εργασία, αφού προσέφερε ανεκτιμήτους υπηρεσίας στον κλάδο του και εξαιρετικώς εργάσθηκε για την αυτοκινητική πρόοδο στον τόπο.

Στα 1901 ο περίφημος και ιδιόρρυθμος θιασάρχης Λεωνίδας Αρνιώτης έκανε την εμφάνισήν του στας Αθήνας μ' ένα θίασον σκύλων και μ' ένα αξιοπερίεργον αυτοκίνητον που έκανε αφάνταστο θόρυβο και είχε γίνει το θέαμα των αθηνών. Με αυτό ο Αρνιώτης απεπειράθη να επισκεφθεί την πατρίδα του την Σπάρτην, το μετέφερε δε σιδηροδρομικώς εις Τρίπολην. Αλλά πριν εισέλθη θριαμβευτικώς εις Σπάρτην, έπαθε βλάβην και επανήλθεν αδόξως ρυμουλκούμενον εις Τρίπολην και μετά πάλιν σιδηροδρομικώς στας Αθήνας».

Ο Μίλτος Λιδωρίκης αναφέρει επίσης: «Στα 1903 ενεφανίσθη και το πρώτον αγοραίον, με τρεις θέσεις και οδηγόν του τον Κων. Πρίντεζην. Το αυτοκίνητον του Πρίντεζη εξετέλει διαδρομάς με τιμολόγιον δραχμών 10 διά τα Φάληρα με διαμονήν μίας ώρας, δραχμάς 15 διά Κηφισιάν, και με ιδιαιτέρας συμφωνίας διά μακρύτερα. Κατόπιν, μέσα σε λίγα χρόνια, επληθύνθησαν τα αυτοκίνητα διά της εισαγωγής πλουσιοτάτων αμαξιών και η κυκλοφορία των στην πόλη και στα περίχωρα ήρχισε να γίνεται αδιάκοπος».

*Η «Ευρωπαϊκή Εβδομάδα Κινητικότητας» (16-22 Σεπτεμβρίου) έχει καθιερωθεί ως σημαντικός θεσμός σε Ευρωπαϊκό επίπεδο για την προαγωγή εναλλακτικών προτύπων κινητικότητας. Το μότο για το 2018 είναι «Συνδυάζω και Μετακινούμαι!» εστιάζοντας στη βελτιστοποίηση της ποιότητας ζωής στον αστικό ιστό, μέσω της χρήσης διαφορετικών Μέσων Μαζικής Μεταφοράς, ποδηλάτων και οχημάτων.

Η συνεργασία του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου και του Ελληνικού Μουσείου Αυτοκινήτου σηματοδοτεί την έναρξη κοινών δράσεων των δύο φορέων με στόχο την ενδυνάμωση της πολιτιστικής ζωής με δράσεις που ενισχύουν την κινητικότητα στην ευρύτερη περιοχή και την προώθηση του πολιτισμού μέσα και έξω από τα μουσεία.

ΑΠΕ

Σε δυο άντρες και μια γυναίκα ανήκουν οι σκελετοί της γρανιτένιας σαρκοφάγου που ανακαλύφθηκε στην Αλεξάνδρεια

Σε δυο άντρες και μια γυναίκα ανήκουν οι τρεις σκελετοί της τεράστιας γρανιτένιας σαρκοφάγου που ανακαλύφθηκε τον περασμένο Ιούλιο στην Αλεξάνδρεια, σύμφωνα με τις πρώτες αναλύσεις. Όπως επισημαίνει άρθρο του ειδησεογραφικού οργανισμού Ashram online, εντός της βρέθηκαν επίσης λεπτοδουλεμένα χρυσά ελάσματα, διαστάσεων 5Χ3 εκ., με απεικονίσεις που πιθανόν παραπέμπουν σε διακριτικά στρατιωτικών.

Σύμφωνα με τις προκαταρκτικές μελέτες, ο πρώτος σκελετός ανήκει σε γυναίκα ηλικίας 20 ως 25 ετών και ύψους ως 1,64 μ., ο δεύτερος σε άντρα ηλικίας 35 ως 39 ετών και ύψους ως 1,65 μ. και ο τρίτος σε άντρα 40 ως 44 ετών και ύψους ως 1,84 μ. Ο τελευταίος μάλιστα φέρει μια στρογγυλή κοιλότητα στο κρανίο, πλάτους 17 εκ., την οποία είχε πολύ καιρό πριν πεθάνει.

Όπως ανέφεραν οι μελετητές στο Ahram Online, η κοιλότητα αυτή οφείλεται σε τρυπανισμό, δηλαδή στη διάνοιξη οπής στο κρανίο. Πρόκειται για την αρχαιότερη χειρουργική τεχνική, η οποία έχει εντοπιστεί σε προϊστορικά ανθρώπινα υπολείμματα. Ωστόσο, σπάνια συναντιέται στην αρχαία Αίγυπτο, όπου λίγα κρανία με αυτή την οπή έχουν εντοπιστεί. Όπως αναφέρει το δημοσίευμα, δείγματα υπάρχουν στο Μουσείο του Νοσοκομείου Qasr Al-Eini, ενώ κρανία με οπές από τρυπανισμό έχουν βρεθεί στον τάφο του θησαυροφύλακα Μάγια (Maya) και της συζύγου του Μέριτ (Merit), ο οποίος ανήκει στη 18η Δυναστεία.

Ο Δρ. Μουσταφά Ουαζίρι, γενικός γραμματέας του Ανώτατου Συμβουλίου Αρχαιοτήτων, δήλωσε στο Ashram online ότι πολύ πιθανόν η διαδικασία της ταφής μέσα στη σαρκοφάγο να έγινε σε δυο διαδοχικές φάσεις, καθώς οι σκελετοί βρέθηκαν ο ένας πάνω στον άλλον. Από τη μεριά του, ο Ayman Ashmawy, επικεφαλής τμήματος στο Υπουργείο Αρχαιοτήτων, είπε ότι οι ερευνητές έχουν καθαρίσει όλα τα υπολείμματα που εντοπίστηκαν μέσα στη σαρκοφάγο και πως έχουν τεκμηριωθεί αρχαιολογικά όλα τα οστά και τα κρανία, καθώς και τα χρυσά ελάσματα. Ο ίδιος εξήγησε ότι το περίεργο χρώμα του υγρού που βρέθηκε μέσα στη σαρκοφάγο είναι αποτέλεσμα μόλυνσης από τα λύματα, που προκάλεσε την αποσύνθεση των περιτυλιγμάτων των σκελετών, ενώ επιπλέον αναλύσεις διεξάγονται στο υγρό ώστε να ανακαλυφθούν περαιτέρω στοιχεία για τα συστατικά του. Όπως ανέφερε ο Ουαζίρι, θα γίνουν κι άλλες έρευνες και αναλύσεις, συμπεριλαμβανομένων τεστ DNA και αξονικών τομογραφιών, ώστε να συναχθούν περισσότερες πληροφορίες για τους σκελετούς, καθώς και το αν σχετίζονταν γενετικά.

Η σαρκοφάγος βρέθηκε στην περιοχή Sidi Gaber της Αλεξάνδρειας κατά τη διάρκεια εργασιών για τη θεμελίωση κτιρίου. Αξιωματούχοι έχουν πει ότι ανήκει στην Πτολεμαϊκή (332-30 π. Χ.) ή στη Ρωμαϊκή (30 π. Χ.-642 μ. Χ.) περίοδο. Η είδηση της ανακάλυψής της τον περασμένο Ιούλιο έκανε τον γύρο του κόσμου, προκαλώντας σάλο ως προς τις προσδοκίες -και όχι μόνο: Κάποιοι είπαν ότι μπορεί να περιλάμβανε τα υπολείμματα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ενώ άλλοι εξέφρασαν ανησυχίες ότι το άνοιγμά της θα έφερνε κατάρα στον κόσμο. Ίσως όμως η πιο εντυπωσιακή (και επικίνδυνη) αντίδραση ήταν όταν έκκληση με χιλιάδες υπογραφές ζητούσε από την αιγυπτιακή κυβέρνηση να επιτρέψει στους ανθρώπους να πιουν από το υγρό που βρέθηκε μέσα στη σαρκοφάγο.

Πηγή: http://english.ahram.org.eg/News/309896.aspx

ΑΠΕ

Χιροσίμα: Τελετή μνήμης 73 χρόνια μετά τη ρίψη της πρώτης ατομικής βόμβας

Μια καμπάνα ήχησε σήμερα στη Χιροσίμα, 73 χρόνια μετά τον πρώτο βομβαρδισμό με ατομικό όπλο στην παγκόσμια ιστορία, σε μια τελετή μνήμης που σημαδεύτηκε από την προειδοποίηση του δημάρχου της πόλης για την άνοδο του εθνικισμού σε διεθνές επίπεδο.

Ο ουρανός ήταν καθαρός, όπως ακριβώς και την 6η Αυγούστου 1945, όταν, στις 08:15 τοπική ώρα, ένα αμερικανικό βομβαρδιστικό B-29, το Enola Gay, έριχνε την ατομική βόμβα Little Boy, η οποία την ίδια ημέρα και τις εβδομάδες που ακολούθησαν στοίχισε τη ζωή σε 140.000 ανθρώπους.

«Αν η ανθρωπότητα ξεχάσει την ιστορία ή πάψει να την κοιτάει καταπρόσωπο, μπορεί να διαπράξουμε άλλο ένα φρικιαστικό λάθος. Αυτός ακριβώς είναι ο λόγος για τον οποίο πρέπει να συνεχίσουμε να μιλάμε για τη Χιροσίμα», υπογράμμισε ο δήμαρχος της πόλης Καζούμι Ματσούι.

«Οι προσπάθειες για την εξάλειψη των πυρηνικών όπλων πρέπει να συνεχιστούν», συνέχισε.

«Ορισμένες χώρες εμφανίζονται να υιοθετούν ανοικτά εθνικιστικές θέσεις και εκσυγχρονίζουν τα πυρηνικά τους οπλοστάσια, αναζωπυρώνοντας τις εντάσεις που είχαν αμβλυνθεί με το τέλος του ψυχρού πολέμου», συμπλήρωσε ο δήμαρχος.

Ο Ιάπωνας πρωθυπουργός, Σίνζο Άμπε, πάντως υιοθέτησε πολύ λιγότερο αιχμηρό τόνο στην ομιλία του, αφήνοντας να διαφανούν οι διαφωνίες στην Ιαπωνία όσον αφορά το ζήτημα των πυρηνικών όπλων.

Πέρυσι, η δεξιά, εθνικιστική κυβέρνηση της Ιαπωνίας επέλεξε να μην υπογράψει μια διεθνή συνθήκη για την απαγόρευση των πυρηνικών όπλων, που υιοθετήθηκε από τον ΟΗΕ, ευθυγραμμιζόμενη με τις μεγάλες δυνάμεις, οι οποίες επικαλούμενες τη βορειοκορεατική απειλή κατήγγειλαν την αφέλεια του κειμένου.

«Τα τελευταία χρόνια, έχει γίνει προφανές ότι υπάρχουν διχογνωμίες ανάμεσα σε διάφορες χώρες για το πώς πρέπει να προχωρήσουμε στη μείωση των πυρηνικών όπλων», είπε ο Άμπε, χωρίς να αναφερθεί άμεσα στο κείμενο αυτό.

«Η χώρα μας θέλει να εργαστεί υπομονετικά για να αποτελέσει γέφυρα ανάμεσα στις δύο πλευρές και να συμμετάσχει στις προσπάθειες της διεθνούς κοινότητας», προς την αποπυρηνικοποίηση, πρόσθεσε.

Τρεις ημέρες μετά την καταστροφή στη Χιροσίμα, μια δεύτερη ατομική βόμβα, η Fat Man, ισοπέδωνε την πόλη Ναγκασάκι. Τη 15η Αυγούστου, η Ιαπωνία ανακοίνωνε τη συνθηκολόγησή της, ανοίγοντας τον δρόμο για να τερματιστεί ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος.

Ο Αμερικανός πρώην πρόεδρος, Μπαράκ Ομπάμα, επισκέφθηκε τη Χιροσίμα τον Μάιο του 2016. Ήταν η πρώτη επίσκεψη Αμερικανού προέδρου εν ενεργεία στην πόλη

Το τελευταίο επεισόδιο στην ιστορία του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Οι Αμερικανοί χρησιμοποίησαν για πρώτη φορά ως όπλο την ατομική βόμβα, που πρώτοι αυτοί είχαν κατασκευάσει τον Ιούνιο του 1945, και σκόρπισαν τον όλεθρο σε δύο ιαπωνικές πόλεις, τη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι (6 και 9 Αυγούστου 1945).

Με την ενέργειά τους αυτή, που βρήκε πολλούς επικριτές, κατόρθωσαν να επισπεύσουν το τέλος του πολέμου στα μέτωπα του Ειρηνικού και να ελαχιστοποιήσουν τις δικές τους απώλειες. Παράλληλα, δήλωσαν με εμφατικό τρόπο ποιος θα είναι το αφεντικό στις παγκόσμιες υποθέσεις μετά τη λήξη του πολέμου.

Το καλοκαίρι του 1945, τα τύμπανα του πολέμου είχαν σιγήσει στην Ευρώπη, ενώ παρά τη συνεχιζόμενη προέλαση των Συμμάχων στον Ειρηνικό, η μιλιταριστική Ιαπωνία αρνείτο να παραδοθεί. Ο Aμερικανός πρόεδρος Χάρι Τρούμαν ήταν ανήσυχος για τις μεγάλες αμερικανικές απώλειες κατά την κατάληψη της Οκινάβας στις 22 Ιουνίου 1945 (12.000 νεκροί και 38.000 τραυματίες), που δημιουργούσαν το φόβο για μακροχρόνιο πόλεμο και τεράστιο αριθμό θυμάτων, σε περίπτωση που τα συμμαχικά στρατεύματα θα αποβιβάζονταν στα κύρια νησιά της Ιαπωνίας, όπου στάθμευαν 2 εκατομμύρια στρατιώτες. Ο στρατηγός Καρλ Σποτς, αρχηγός της αεροπορίας του Ειρηνικού, πρότεινε στον Τρούμαν τη ρίψη ατομικής βόμβας πάνω από μία πυκνοκατοικημένη ιαπωνική πόλη. Με την πρόταση Σποτς συμφώνησε και ο στρατηγός Ντάγκλας ΜακΆρθουρ, που έχει το γενικό πρόσταγμα στις επιχειρήσεις του Ειρηνικού.

Αφού πήραν το «πράσινο φως» από την πολιτική ηγεσία, οι στρατιωτικοί επέλεξαν την πόλη της Χιροσίμα (στο νότιο άκρο του Χόνσου, του μεγαλύτερου νησιού της μητροπολιτικής Ιαπωνίας), για τη ρίψη της πρώτης ατομικής βόμβας. Την επιχείρηση ανέλαβε ο σμήναρχος Πολ Τίμπετς, ο οποίος είχε εκπαιδευτεί ειδικά γι' αυτό το σκοπό. Οδήγησε ένα στρατηγικό βομβαρδιστικό τύπου B29, το οποίο έφερε την ονομασία Enola Gay (το όνομα της μητέρας του) και ακριβώς στις 8:15 το πρωί απελευθέρωσε πάνω από την πόλη τη βόμβα ουρανίου, που είχε την κωδική ονομασία Little Boy. Περίπου 45 δευτερόλεπτα αργότερα, η βόμβα εξερράγη 600 μέτρα πάνω από τη Χιροσίμα. Μία φωτεινή λάμψη τύφλωσε το πλήρωμα του βομβαρδιστικού και κατόπιν σχηματίστηκε πάνω από το σημείο της έκρηξης ένα κόκκινο νεφέλωμα σε σχήμα μανιταριού.

Το ωστικό κύμα της έκρηξης, σε συνδυασμό με τη θερμότητα που εκλύθηκε, κονιορτοποίησε τα πάντα σε μία περιοχή 11 τετραγωνικών χιλιομέτρων. Ποτέ άλλοτε στην παγκόσμια ιστορία μία και μόνη βόμβα δεν προκάλεσε τόσους πολλούς θανάτους. Επί τόπου σκοτώθηκαν πάνω από 20.000 στρατιώτες και 78.000 άμαχοι. Οι αγνοούμενοι ξεπέρασαν τις 13.000 και οι βαριά τραυματίες τις 10.000. Για πολλούς από τους επιζήσαντες η ζωή θα είναι μαρτυρική τα επόμενα χρόνια και αρκετές χιλιάδες θα πεθάνουν από καρκίνους.

Η πολιτική και στρατιωτική ηγεσία της Ιαπωνίας δεν συνειδητοποίησε πλήρως τη σημασία του γεγονότος και συνέχισε τις πολεμικές επιχειρήσεις. Στο διπλωματικό πεδίο, το Τόκιο ζήτησε τη μεσολάβηση της Μόσχας, αλλά στις 8 Αυγούστου, ο Στάλιν, ενήμερος για τις κινήσεις των Αμερικανών, της κήρυξε τον πόλεμο και ο «Κόκκινος Στρατός» προέλασε στη Μαντζουρία.

Οι Αμερικανοί ανυπομονούσαν να τελειώσουν τον πόλεμο και στις 12 το μεσημέρι της 9ης Αυγούστου έριξαν και δεύτερη ατομική βόμβα, αυτή τη φορά στην πόλη Ναγκασάκι. Οι νεκροί έφθασαν τις 36.000 και οι τραυματίες τις 40.000. Το ωστικό κύμα κατέστρεψε εντελώς τα κτήρια της πόλης σε μία ζώνη 5 τετραγωνικών χιλιομέτρων.

Μόνο μετά και την καταστροφή του Ναγκασάκι οι Ιάπωνες κατανόησαν την ισχύ του νέου όπλου και τη δική τους αδυναμία να συνεχίσουν τον πόλεμο. Στις 10 Αυγούστου ξεκίνησε η διαδικασία παράδοσης της Ιαπωνίας, η οποία ολοκληρώθηκε στις 2 Σεπτεμβρίου 1945, με την επίσημη τελετή επί του αμερικανικού πολεμικού «Μιζούρι», που ναυλοχούσε στον κόλπο του Τόκιο.

Χιροσίμα σήμερα

«Φως» στα φωτιστικά, τους μύθους, τους θρύλους και τις ανάγκες του Βυζαντίου

Πυρσοί, δάδες, λυχνάρια, λαμπάδες, κεριά, καντήλια και καντηλέρια, πολυέλαιοι και...πολυέλεοι (έλαιον ή ...έλεος; ),  καντήλες και πολυκάντηλα, φακοί και φλόγιστρα,  φανάρια και ...πυροφάνια, ζωικό λίπος, λαρδί και μελισσοκέρι, ελαιόλαδο, φιτίλια από λινάρι και κάνναβη, λουμίνια, και φιτιλάκια,  είναι παγκοσμίως τα ... «Εν νυκτί» υποκατάστατα του φυσικού φωτισμού αρχαιόθεν. Και κυρίως ...βυζαντινόθεν.  

Ο φωτισμός κατά τη βυζαντινή περίοδο, που αποτέλεσε χρονικό διάστημα - «κλειδί», λόγω και των κοινωνικών και θρησκευτικών ιδιαιτεροτήτων της εποχής, συνέχισε μια μακρά παράδοση που ξεκίνησε από την ανακάλυψη της φωτιάς και συνεχίστηκε χωρίς διακοπή μέχρι τις μέρες μας -οπότε και επιστρέφουμε συχνά στο ... «βυζαντινώ τω τρόπω» φωτισμό, αν δεν έχουμε άλλη λύση ή σκοπίμως επιλέγουμε να μη χρησιμοποιήσουμε άλλες σύγχρονες πηγές φωτισμού (ανάβουμε κεριά και ρεσώ -όρος για τα σύγχρονα λυχναράκια- σε περιπτώσεις διακοπής του ηλεκτρικού ρεύματος, στις εκκλησίες καντήλια με λάδι ως ταφικό έθιμο ή απλά γιατί επιλέγουμε να κάνουμε «ατμόσφαιρα»).
Στις ιδιαιτερότητες που χαρακτηρίζουν τον τεχνητό φωτισμό κατά τη βυζαντινή περίοδο ρίχνει ...φως (μέσω επιστημονικής μελέτης της γλώσσας, της παράδοσης, της θρησκείας κ.α) η εισήγηση - Θεματική ξενάγηση με τίτλο «Φωτιστικά μέσα» που προετοιμάζεται στο Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού Θεσσαλονίκης από τον αρχαιολόγο-μουσειολόγο, Ιωάννη Μότσιανο, και θα πραγματοποιηθεί την Πέμπτη 2 Αυγούστου 2018.
Η εισήγηση - ξενάγηση εντάσσεται στο πλαίσιο σειράς δράσεων με γενικό τίτλο «Εν νυκτί» («α?το? γ?ρ ?κριβ?ς ο?δατε ?τι ? ?μέρα Κυρίου ?ς κλέπτης ?ν νυκτ? ο?τως ?ρχεται» - έκφραση αντλημένη από τον αποστολικό λόγο - την επιστολή Αποστόλου Παύλου προς Θεσσαλονικείς Α΄), που καθιέρωσε από την περασμένη χρονιά το υπουργείο Πολιτισμού. Στόχος  -σύμφωνα με το σκεπτικό του  ΥΠΠΟ- είναι η ανάδειξη της ανθρώπινης δραστηριότητας διαχρονικά, η εναλλακτική προσέγγιση των αρχαιολογικών χώρων και μουσείων και η ενίσχυση της επισκεψιμότητάς τους (Η περίοδος των εκδηλώσεων ξεκινά στις 28 Ιουλίου, αμέσως μετά την Πανσέληνο του Ιουλίου, έως τη Νέα Σελήνη στις 11 Αυγούστου).

Ελαιόλαδο και μελισσοκέρι: το ... «σκληρό νόμισμα» της εποχής
Οι Βυζαντινοί εξακολούθησαν να μετέρχονται τις μεθόδους αφής της φωτιάς που χρησιμοποιούνταν και στην αρχαιότητα: 1) με κρούση, 2) με τριβή και 3) με κοίλους γυάλινους φακούς ή κάτοπτρα. «Άλλωστε, με τη μορφή που τα γνωρίζουμε σήμερα, τα σπίρτα δεν υπήρχαν πριν το 1827 και ο αναπτήρας δεν ήταν σε χρήση πριν τις αρχές του 20ού αιώνα» λεει στο AΠΕ-ΜΠΕ ο εισηγητής αρχαιολόγος-μουσειολόγος, Ιωάννης Μότσιανος. 
Σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει σήμερα που ζούμε στην εποχή του ηλεκτρισμού, στη βυζαντινή και μεταβυζαντινή περίοδο, όπως άλλωστε και έως τα τέλη του 19ου αι., ο τεχνητός φωτισμός ταυτιζόταν με τη φωτιά. Και ως  καύσιμη ύλη για τη συντήρηση των φωτιστικών στα βυζαντινά χρόνια χρησιμοποιήθηκαν α) στερεά καύσιμα, όπως το ξύλο και οι φυτικοί βλαστοί, το ζωικό λίπος και το μελισσόκερο και β) ρευστά καύσιμα όπως το κατράμι, η πίσσα και άλλες ρητίνες, ορυκτά ρευστά καύσιμα και φυτικά ρευστά καύσιμα που χρησιμοποιήθηκαν για φωτιστικά ελαίου. Από την πρώιμη βυζαντινή περίοδο τα καύσιμα που χρησιμοποιήθηκαν για να φωτίσουν τους τόπους λατρείας ήταν αποκλειστικά το ελαιόλαδο και το μελισσόκερο. Πίσω από τις θρησκευτικές διατάξεις υποκρύπτονται επιλογές πρακτικού χαρακτήρα. Σαφώς έπρεπε να αποφεύγουν να καπνίσουν και να μαυρίσουν τα κτήρια με τη χρήση καυσίμων κακής ποιότητας με δυσάρεστες μυρωδιές, όπως αυτές των ρητινών ή των ζωικών λιπών, ενώ, από την άλλη, φωτιστικά που ανέδιδαν έντονο και ενοχλητικό καπνό και αντίστοιχη οσμή σίγουρα θα απέτρεπαν τους πιστούς από τη μακρόχρονη παραμονή στους ναούς. Έτσι, πολύ γρήγορα, ήδη από τον 4ο αι. μ.Χ.  το ελαιόλαδο και το μελλισόκερο που προορίζονταν για την παραγωγή φωτός έπρεπε να διατίθενται σε ...βολική αξία. Στην προσπάθεια αυτή μάλιστα φαίνεται ότι επιστρατεύτηκαν και παλιότεροι μύθοι και συμβολισμοί. Έτσι, θεωρήθηκε ότι το έλαιον συμβολίζει «την ειρήνην και την ευσπλαχνία του Θεού (τ?ν το? Θεο? ?λεον)» και όπως το κερί παράγεται από τις μέλισσες, που είναι παρθένοι, έτσι και από την Παρθένο Μαρία προήλθε ο Χριστός, το Φως το Αληθινό, «τ? φωτίζον κα? ?γιάζον πάντα ?νθρωπον, ?ρχόμενον ε?ς τ?ν κόσμον». 
Εδώ, βρίσκεται και η «λογική απάντηση» στο ... έκτοτε «λογικό» ερώτημα:  Γιατί στη διάρκεια των νηστειών επιτρέπεται η κατανάλωση ελαιών και όχι ελαιολάδου; 
«Η αποχή από το ελαιόλαδο κατά τις χριστιανικές νηστείες είχε προφανώς και οικονομική σημασία, αφού ο καρπός της ελιάς και το μεταποιημένο προϊόν (ελαιόλαδο) διαφέρουν πολύ ως προς το κόστος παραγωγής τους και η συνήθεια της αποχής από το ελαιόλαδο φαίνεται ότι αποδεικνυόταν πολύ πρακτική. Η ποσότητα του ελαιόλαδου που περίσσευε μπορούσε να προσφερθεί στις εκκλησίες για να φωτιστούν με ιδιαίτερο τρόπο κατά τη διάρκεια των εορτών (που έπονται των μεγάλων νηστειών)» λεει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο κ. Μότσιανος. Είναι προφανές, λοιπόν, ότι ο φωτισμός γινόταν ανταγωνιστής της πλούσιας σε λίπη διατροφής, καθώς «? το? ?λα?ου τροφή» δεν προοριζόταν μόνο για «τ? λυχνια?ον π?ρ» και για άλλα φωτιστικά μέσα όπως οι καντήλες, αλλά αφορούσε και τη δίαιτα των ανθρώπων. Τα έλαια που χρησιμοποιούνταν ως καύσιμο για τα φωτιστικά μέσα ήταν κατά κανόνα βρώσιμα. Έτσι, λοιπόν, η ανεπάρκεια των φυτικών ελαίων και ζωικών λιπών επηρέαζε τόσο τη διατροφή όσο και τον φωτισμό. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι όσοι δεν διέθεταν λάδι για το λυχνάρι τους ονομάζονταν «?λυχνοι», χαρακτηρισμός έσχατης ένδειας.
Καθώς στον εκκλησιαστικό βίο κυριάρχησαν ως καύσιμη ύλη για τον φωτισμό το ελαιόλαδο και το μελισσόκερο, στην πορεία του χρόνου ήταν σαφής η προσπάθεια των εκκλησιών και των μονών να εξασφαλίσουν εκκλησιαστικούς ελαιώνες και μελισσουργεία, αλλά και ελαιοτριβεία και κηροπλαστεία, προκειμένου να εξασφαλίζουν τα απαραίτητα για τον φωτισμό τους καύσιμα, περιορίζοντας παράλληλα το κόστος τους, ενώ στην περίπτωση των αγιορείτικων μονών οι φωτιστικές ανάγκες ήταν αυτές που τις ώθησαν στην καλλιέργεια και οργάνωση ιδιόκτητων ελαιώνων και μελισσουργείων. Η δε συνήθεια της προσφοράς κεριών, η οποία επιβεβαιώνεται από πολλές αναφορές στις γραπτές βυζαντινές πηγές, συνεχίζεται στη χριστιανική εκκλησία αδιάλειπτα έως τις μέρες μας... 

Ιστορικός Σαράντος Καργάκος: «Τρομερή συμφορά έρχεται εαν η Ελλάδα επιτρέψει στα Σκόπια να κλέψουν το όνομα Μακεδονία»!

«ΟΙ ΔΩΡΙΕΙΣ ΤΗ ΝΥΧΤΑ ΜΠΗΚΑΝ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΚΑΤΕΣΦΑΞΑΝ ΟΛΟΥΣ».

ΘΑ ΠΑΘΟΥΜΕ ΤΑ ΙΔΙΑ ΚΑΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ.

Ο ΠΑΤΡΙΩΤΗΣ ΣΑΡΑΝΤΟΣ ΚΑΡΓΑΚΟΣ ΚΡΟΥΕΙ ΤΗΝ ΚΑΜΠΑΝΑ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ ΚΙΝΔΥΝΟΥ

Ο Ιστορικός Σαράντος Ι. Καργάκος για το Σκοπιανό: «Ἀμυκλαῖοι σιγῆ ἀπώλοντο»

Ἐάν τό Σκοπιανό ζήτημα εἶχε ἀντιμετωπισθεῖ ἀπό τή διεθνῆ κοινωνία μέ τούς κανόνες τῆς ὀρθῆς λογικῆς, ἡ λύση τοῦ ὀνόματος θά εἶχε βρεθεῖ ἀμέσως μετά τήν κατάρρευση τῶν τιτοϊκῶν κατασκευῶν.

Στό μάθημα τῆς Λογικῆς, πού διδαχθήκαμε οἱ παλαιότεροι, μάθαμε ὅτι ὑπάρχουν ἔννοιες ΟΛΟΥ καί ΜΕΡΟΥΣ.

Ἡ Ἑλλάς, ὡς κράτος, εἶναι ἔννοια ὅλου πού ἐμπεριέχει καί τήν Μακεδονία ἀλλά ὡς ἔννοια μέρους.

Ἐπί Γιουγκοσλαβίας, τό νῦν κράτος τῶν Σκοπίων ἦταν ἔννοια μέρους πού δέν τό νιώθαμε –καί πολύ κακῶς– σάν κάτι ἔντονα ἐνοχλητικό.

Μετά τή διάλυση τῆς Γιουγκοσλαβίας, ἡ σκοπιανή κατασκευή, ὡς ἀνεξάρτητο κράτος, ἔκανε τό ὄνομα Μακεδονία ἔννοια ὅλου ἀλλά γιά τόν ἑαυτό της.

Ἔτσι, μονοπώλησε τό ὄνομα Μακεδονία, κάτι πού κάνει τή δική μας Μακεδονία στά μάτια τῆς διεθνοῦς γνώμης νά φαίνεται σάν μιά ἑλληνική κατάκτηση καί ὄχι ὡς ἑλληνικό ἔδαφος. Διότι, ἐφόσον τά Σκόπια θά ἔχουν τό μονοπώλιο τοῦ ὀνόματος τῆς Μακεδονίας, ἠθικά θά φαίνονται σάν κληρονόμοι ὅλης τῆς Μακεδονίας, δηλαδή ὅλης σχεδόν τῆς Βορείου Ἑλλάδος.

Τό ὄνομα ἀπό μόνο του ἐγκρύπτει τόν ἀλυτρωτισμό.

Συνεπῶς, ἄς ἀφήσουμε τίς ἀερολογίες, ὅτι θά δεσμευθοῦν πώς δέν θά ἔχουν ἀλυτρωτικές τάσεις.
Ἀλλά ἄς ποῦμε ὅτι ἔχουν.

Αὐτό μᾶς φοβίζει; Εἶναι ἐντροπή γιά τή χώρα μας νά μᾶς τρομάζει μιά τέτοια ἀπειλή ἀπό ἕνα ἑτοιμόρροπο μόρφωμα 2,5 ἑκατομμυρίων κατοίκων.

Ἄν οἱ Σκοπιανοί ἐκδηλώσουν ἀλυτρωτικές τάσεις, τότε μπορεῖ νά ἐκδηλώσουμε κι ἐμεῖς.

Τό Μοναστήρι ἦταν μέχρι τό 1912 τό ἑλληνικό Παρίσι τῆς Βαλκανικῆς.

Κάποιοι δικοί μας μέ βολική συνείδηση διατυπώνουν τή θεωρία περί «καινούργιου ἔθνους».

Καί ἀπορῶ: γιατί αὐτή ἡ θεωρία δέν προεκτείνεται μέχρι τή δημιουργία ἑνός καινούργιου ὀνόματος;

Γιατί αὐτοί οἱ τάχα νεοφανεῖς γείτονες θέλουν νά μονοπωλοῦν τό πανάρχαιο ὄνομα τῆς Μακεδονίας, πού πάντα θά τούς φέρνει σέ ἀντιπαράθεση –πιθανῶς καί σέ σύγκρουση– μέ τούς Ἕλληνες καί αὔριο μέ τούς Βουλγάρους;

Μέ τούς Ἀλβανούς βρίσκονται ἤδη σέ ρήξη.

—-Καί μιά ἀκόμη ἀπορία:

ἀφοῦ ἡ ἀλβανική γλῶσσα ἀναγνωρίστηκε πρόσφατα σάν ἰσότιμη τῆς σλαβικῆς, πού βαφτίστηκε ἀπό αὐτούς σάν μακεδονική, μήπως καί οἱ Ἀλβανοί τοῦ κρατιδίου θά συγκαταλεχθοῦν στούς Μακεδόνες; Καί μιά ἐπιπρόσθετη ἀπορία: ὅταν οἱ Σκοπιανοί μιλοῦν μέ τούς Σέρβους καί τούς λοιπούς Σλάβους, μιλοῦν μακεδονικά; Ἄν ναί, τότε ὅλοι οἱ Σλάβοι –ἄρα καί ὁ Πούτιν– εἶναι… Μακεδόνες;

Ὅλα αὐτά τά παράλογα, τά παρά τήν ἱστορία, τήν πληθυσμιακή σύνθεση καί τή νεώτερη γεωγραφική δομή, χάρη στήν εὐφυῆ ὄντως σκοπιανή προπαγάνδα καί τήν ὑπναλέα δική μας πολιτική, θεωρήθηκαν ἀπό τή διεθνῆ κοινότητα λογικά.

Καί ἔτσι, οἱ Σκοπιανοί ἰδιοποιήθηκαν de facto καί de jure τό ὄνομα τῆς Μακεδονίας, μέ ἐκείνη τήν ἐνδιάμεση συμφωνία μέ τήν δῆθεν προσωρινή ὀνομασία.

Δέν μπορῶ νά εἶμαι ἱκανοποιημένος ἀπό τή δική μας διπλωματία.

Θυμᾶμαι τό «κάζο» μιᾶς ἐρίτιμης κυρίας πού ἦταν πρόξενος ἤ πρέσβυς στά Σκόπια, πού, γιά νά γίνει πιό φιλική, ἔγινε σκοπιανικώτερη τῶν Σκοπιανῶν.

Δέν λείπουν ἀκόμη κάποιες ἄτσαλες ἐνέργειες.

Ἄν ὄντως ὁ κ. ὑπουργός τῶν ἐξωτερικῶν ἐκφράστηκε μέ ἕνα τόσο βαρύ τρόπο κατά τοῦ ἀρχιεπισκόπου, μποροῦμε νά καταλάβουμε τό γιατί τά κάναμε μούσκεμα στόν διπλωματικό μας τομέα.

Ἄν ὁ ἐπί κεφαλῆς τῆς ἑλληνικῆς διπλωματίας ἐκφράζεται ὅπως ἐκφράστηκε κατά τοῦ Ἱερωνύμου, τότε «κλαύσατε πικρῶς, διότι ἔρχεται ὁ νεκρός», ὅπως ἔλεγε καί ὁ Μπόστ.

Καί ἔρχομαι στόν εὐφυέστατο κυβερνητικό ἐκπρόσωπο πού, ἔχοντας σπουδάσει τήν τεχνική τῆς ταμπέλλας, ἔσπευσε νά δώσει στό συλλαλητήριο τῆς Θεσσαλονίκης ἀκροδεξιά ἀπόχρωση. Ὥστε, λοιπόν, εἶναι ἀκροδεξιοί οἱ χιλιάδες πολῖτες πού, ὑπό δυσμενεῖς συνθῆκες (κακοκαιρία καί προβοκάτσιες), συμμετεῖχαν στό ἐκπληκτικό σέ ὄγκο συλλαλητήριο;

Καί εἶναι δημοκρατικοί οἱ οὐδέποτε συλλαμβανόμενοι λιθοβολιστές, βομβιστές καί σημαιοκάφτες;

Ἄν ὑπῆρχε ἐθνικό φιλότιμο, ἔπρεπε ὅλοι σύσσσωμοι νά ἀπαιτήσουμε τήν ἐκδίωξη τοῦ ἀνεκδιήγητου σκοπιανόφρονα Νίμιτς πού, πέρα ἀπό τά τωρινά ἀτοπήματά του, εἶχε πρό ἐτῶν ὀνομάσει τόν Ἀλέξανδρο σφαγέα τῶν λαῶν, λές καί ὁ Ἀλέξανδρος ἦταν συμπατριώτης του!

Αὐτή ἡ δική μας παθητικότητα φέρνει στή μνήμη μου τό ἐπιφώνημα ἀπογοητεύσεως τοῦ μεγάλου τοῦ Γένους δασκάλου Βενιαμίν τοῦ Λεσβίου:

«Ὤ, πόσο νήπιοι καί ψοφοδεεῖς εἴμεθα.»

Καί κάτι τελευταῖο γιά τόν κυβερνητικό ἐκπρόσωπο: τόν ἀκροδεξιό δέν τόν γεννᾶ ἡ μάνα του, τόν γεννᾶ ἡ ἀναπηρία ἤ ὁ σαλτιμπαγκισμός τῶν δῆθεν δημοκρατικῶν κυβερνήσεων.

Ἄν δέν τοῦ ἀρέσει ὁ λαός, τότε ἄς ἀλλάξει τόν λαό, κατά τήν εἰρωνική σύσταση τοῦ Μπρέχτ.

Ὅσο γιά τόν ἀρχιεπίσκοπο, πού τόσο συχνά χαμηλώνει τά φτερά γιά νά μή δυσαρεστήσει τόν πρωθυπουργό, ἄς θυμηθεῖ πόσες φορές μέ εἶχε καλέσει ὡς μητροπολίτης νά μιλήσω γιά τό Σκοπιανό στή Θήβα καί στή Λειβαδιά ἀλλά καί τίς πιέσεις πού δέχθηκε καί στίς ὁποῖες ὑπέκυψε γιά νά μήν εἶμαι ὁμιλητής σέ μιά ἀνοιχτή συγκέντρωση στή Λειβαδιά.

Βέβαια, ὅπως ἔλεγε ὁ στρατηγός Ντέ Γκώλ, τά γηρατειά εἶναι ναυάγιο.

Γιά μένα, πάντως, ὄχι.

Ταῦτα ἔλεγα καί πρίν, ταῦτα λαλῶ καί νῦν.

Τό ὅτι χρειάζεται προσοχή στίς λαοσυνάξεις, εἶναι ἀναμφισβήτητο.

Μπορεῖ ἀπό αὐτές νά προκύψει ἕνας δημεγέρτης πού νά ὁδηγήσει τή χώρα στήν καταστροφή.

Ἀλλά ὁ κ. Τσίπρας ἀπό ποῦ βγῆκε;

Δέν εἶναι γέννημα λαοσυνάξεων;

Καί ἐκεῖνο τό «φωνή λαοῦ» θά πεταχτεῖ στά σκουπίδια;

Πρό ἐτῶν στήν «Ἑστία» εἶχα γράψει τήν ἀρχαία φράση: «Ἀμυκλαῖοι σιγῆ ἀπώλοντο».

Εἶχα ὑποσχεθεῖ νά τήν ἐξηγήσω.

Κατά μία παράδοση, οἱ κάτοικοι τῶν Ἀμυκλῶν εἶχαν λάβει ὅλα τά ἀναγκαῖα μέτρα γιά τήν προάσπιση τῆς πόλης τους, ὅταν οἱ Δωριεῖς κατέλαβαν τήν Σπάρτη καί τήν Λακωνία.

Νύκτα καί ἡμέρα ἦσαν ὑπό τά ὅπλα.

Οἱ Δωριεῖς τῆς Σπάρτης τούς ἄφησαν ἐπί πολύ ἀνενόχλητους.

Ἔτσι, οἱ Ἀμυκλαῖοι χαλάρωσαν σταδιακά καί, ἀκολούθως, ὁλικά τήν ἀμυντική τους ἐπαγρύπνηση.

Καί κάποιο βράδυ, οἱ Δωριεῖς τῆς γειτονικῆς Σπάρτης μπῆκαν στήν πόλη τους ἀμαχητί καί τούς κατέσφαξαν.

Τό πάθημα τῶν Ἀμυκλαίων ἔγινε παροιμιακό.

Μήπως κάποιοι τέτοιο πάθημα μᾶς ἑτοιμάζουν καί στόν παρόντα καιρό;

(τοῦ Σαράντου Ι. Καργάκου), Ἑστία, 26/1/18

ΠΗΓΗ diaforetiko

«ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗ» ΓΛΩΣΣΑ! ΜΑΣ ΕΙΠΑΝ ΕΝΑΝ ΜΥΘΟ ΣΑΝ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΑΙΔΙΑ

Έλαμψε η αιτία επικλήσεως τού 1977 και πολλών άλλων χρονολογιών: αναγνωρίστηκε επισήμως κατά τη διαπραγμάτευση με τα Σκόπια η βουλγαροσερβική σλαβική γλώσσα των Σκοπίων ως «μακεδονική». Δόθηκε επισήμως ένα όνομα με το οποίο η γλώσσα αυτή δεν έχει καμία σχέση. Τόσος μόχθος, τόσες προσδοκίες, γέννησαν τόση πίκρα και τόση αίσθηση ματαίωσης…

Γράφαμε, εξηγούσαμε, τεκμηριώναμε, επιχειρηματολογούσαμε και νομίζαμε ότι κάποιος από τους ιθύνοντες που διαπραγματεύονται και λαμβάνουν τις αποφάσεις για το σκοπιανό θέμα θα μας ακούσει. Τίποτε. Τώρα ο αφελής γράφων τις γραμμές αυτές καταλαβαίνει γιατί ο ευφυής υπουργός παρέπεμπε πεισματικά στο 1977. Γιατί επιζητείτο εκ των υστέρων δικαιολογία για τα αδικαιολόγητα. Είχε αποφασισθεί προφανώς μέσα στο δούναι και λαβείν της διαπραγμάτευσης να αναγνωριστεί και να προσφερθεί χαριστικά η ονομασία της σλαβικής γλώσσας των Σκοπιανών σαν «μακεδονική» και ανεζητείτο δήθεν «προηγούμενο» και δήθεν «ιστορικό έρεισμα». Ετσι το των Σκοπιανών διπλωματικό «επιχείρημα» (ρητά μόλις από το 1991 που αυτονομήθηκε η ΠΓΔΜ) πως τάχα η γλώσσα τους είναι η «μακεδονική», η χρήση δηλ. εκ μέρους των Σκοπιανών μιας ψευδώνυμης ονομασίας για μια γλώσσα η οποία δεν είναι παρά ένα βουλγαροσερβικό ιδίωμα, δηλ. μια σλαβική γλώσσα, που γι’ αυτό άλλωστε γράφεται με το σλαβικό κυριλλικό αλφάβητο όπως όλες οι σλαβικές γλώσσες, αναπαρήχθη κατά κόρον από γνωρίζοντες την αλήθεια και από άλλους μη έχοντες ιδέαν του θέματος ως μη ώφελον.

Εγώ να εξηγώ δημόσια [Protagon, Τα Νέα, Ελεύθερος Τύπος, πλήθος ραδιοφωνικών συνεντεύξεων και μια τηλεοπτική] τι συζητήθηκε το 1977, ένα τεχνικό θέμα πώς θα τυποποιηθούν αποκλειστικώς τα γεωγραφικά ονόματα χωρών με λατινικό αλφάβητο (όπως η Γιουγκοσλαβία τότε, αλλά και η Ελλάδα και η Κίνα και οι αραβικές χώρες και το Ισραήλ και οι χώρες τής Σοβιετικής Ενωσης και πολλές άλλες χώρες), να εξηγώ ως συμμετασχών ότι αυτό ήταν το θέμα της 3ης Διάσκεψης την Ηνωμένων Εθνών στην Αθήνα («the standardization of geographical names») και κάποιοι επίσημοι (υπουργοί και βουλευτές τής κυβέρνησης) να συνεχίζουν να μιλούν αυτοί -όχι οι Σκοπιανοί!- για δήθεν αναγνώριση εκ μέρους μας της γλώσσας των Σκοπίων ως «μακεδονικής»!… Στην Αθήνα, επί Κωνσταντίνου Καραμανλή, με υπουργό τον (επιστήθιο φίλο και συνεργάτη του) υπουργό του Πολιτισμού Κωνσταντίνο Τρυπάνη, με εμάς μια ομάδα γλωσσολόγων και γεωγράφων, δηλ. ειδικών για το θέμα επιστημόνων και όχι διπλωματών (όλων μας εκπεφρασμένα αντίθετων με διάφορες ευκαιρίες σε κάθε σκέψη για ψευδώνυμη ονομασία της γλώσσας των Σκοπίων ως «μακεδονικής») αναγνωρίστηκε -άκουσον άκουσον- το 1977 «μακεδονική» γλώσσα!

Και εγένετο φως. Ελαμψε η αιτία επικλήσεως του 1977 και πολλών άλλων χρονολογιών: αναγνωρίστηκε επισήμως κατά τη διαπραγμάτευση με τα Σκόπια η βουλγαροσερβική σλαβική γλώσσα των Σκοπίων ως «μακεδονική». Δόθηκε επισήμως ένα όνομα με το οποίο η γλώσσα αυτή δεν έχει καμία σχέση. Αντιστάθμισμα: Θα αναφέρεται κάπου στη συμφωνία ότι η επισήμως αναγνωριζομένη από την Ελλάδα γλώσσα των Σκοπίων ως «μακεδονική» δεν είναι μακεδονική αλλά σλαβική!… Τότε, αφού και οι δύο πλευρές συνομολογούν ρητά ότι είναι (όπως πράγματι είναι) σλαβική γλώσσα, γιατί συμφωνούμε να λέγεται «μακεδονική», όνομα που παραπέμπει ρητά στην ελληνική γλώσσα τής Μακεδονίας (αρχαία, νέα και σύγχρονη); Δεν είναι αυτό ιδιοποίηση και σφετερισμός ενός εθνικού ονόματος για μια γλώσσα που σε σχέση με τους ομιλητές της (εννοώ τους Σκοπιανούς) έχει άλλη εθνική προέλευση; Και δεν γίνεται ο σφετερισμός αυτός για τον προφανή λόγο, ότι μια εθνική γλώσσα είναι και καθοριστικό συστατικό εθνικής ταυτότητας, μιας άλλης δηλ. ταυτότητας από την πραγματική ιστορική ταυτότητα που έχουν οι πολίτες των Σκοπίων; Είναι σοβαρό και πειστικό να επιχειρηματολογούμε ότι ο κόσμος που θα λέει τη γλώσσα των Σκοπίων «μακεδονική» θα σπεύδει εν συνεχεία να αναζητεί τη συμφωνία που θα έχει υπογραφεί και στην οποία θα πληροφορείται ποια είναι η καταγωγή και η υπόσταση αυτής της δήθεν «μακεδονικής»;

Ο Πλάτων λέει κάπου στον Σοφιστή «φαίνεται να μας είπαν έναν μύθο ο καθένας σαν να είμαστε παιδιά» (μῦθόν τινα ἕκαστος φαίνεταί μοι διηγεῖσθαι παισίν ὡς οὖσιν ἡμῖν). Αυτό συμβαίνει και στην αντιμετώπιση που έχουμε όσοι πονάμε την Ελληνική της δικής μας, ιστορικά καταξιωμένης, Μακεδονίας που αναγκαζόμαστε -έστω και με καθυστέρηση- να υποστηρίζουμε στην παρούσα συγκυρία. «Μας λένε έναν μύθο σαν να είμαστε παιδιά»…

Τόση διαπραγμάτευση, τόσος μόχθος, τόσες προσδοκίες, γέννησαν τόση πίκρα και τόση αίσθηση ματαίωσης. Τελικά, ως προς τη γλώσσα τουλάχιστον φαίνεται να ισχύει το ὤδινεν ὄρος καί ἔτεκε μῦν…

απο ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΑΜΠΙΝΙΩΤΗΣ (author) /

kirkinews.g

Επιστήμονες με επικεφαλής μια Ελληνίδα «διάβασαν» το DNA της πανούκλας

Δύο σκελετοί θαμμένοι μαζί σε ένα τάφο στην περιοχή της Σαμάρας στη Ρωσία, οι οποίοι ανήκουν σε δύο ανθρώπους που πέθαναν από βουβωνική πανώλη (πανούκλα) πριν από περίπου 3.800 χρόνια και αποτελούν τα αρχαιότερα γνωστά περιστατικά της τρομερής λοιμώδους νόσου, αποκάλυψαν τα μυστικά τους στους επιστήμονες.

Είναι η πρώτη φορά που υπάρχουν βάσιμες ενδείξεις ότι η νόσος «θέριζε» ήδη από την Εποχή του Χαλκού, 1.000 χρόνια νωρίτερα από ό,τι πίστευαν οι επιστήμονες έως τώρα.

Μια διεθνής ερευνητική ομάδα, με επικεφαλής την ελληνίδα επιστήμονα της διασποράς, δρα Μαρία Σπύρου του Τμήματος Αρχαιογενετικής του γερμανικού Ινστιτούτου Μαξ Πλανκ για την Επιστήμη της Ανθρώπινης Ιστορίας, που έκανε τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό "Nature Communications", κατάφερε να «διαβάσει» το DNA του βακτήριου Yersinia pestis, το οποίο προκάλεσε τη θανατηφόρα πανώλη στο άτυχο ζεύγος.

Η αποκωδικοποίηση του γονιδιώματος του αρχαίου βακτηριακού στελέχους θα βοηθήσει τους επιστήμονες να κατανοήσουν καλύτερα την εξέλιξη της νόσου, που έγινε γνωστή ως «Μαύρος Θάνατος» στη μεσαιωνική Ευρώπη και η οποία έχει προκαλέσει μερικές από τις χειρότερες επιδημίες στο πέρασμα της ιστορίας.

Το αρχαίο βακτήριο ηλικίας 3.800 ετών είναι πρόγονος αυτού που προκάλεσε την Πανώλη του Ιουστινιανού (μέσα έκτου αιώνα μ.Χ.), τον Μαύρο Θάνατο και τις θανατηφόρες επιδημίες στην Κίνα τον 19ο αιώνα. Αρχικός φορέας της νόσου ήταν οι ψύλλοι, που τη μετέδωσαν στα τρωκτικά και αυτά στους ανθρώπους.

Όπως δήλωσε η Μ.Σπύρου, «το Yersinia pestis είχε ήδη πριν από περίπου 4.000 χρόνια όλα τα γενετικά χαρακτηριστικά που επέτρεπαν την ταχεία εξάπλωση του βακτηρίου από τους ψύλλους στα τρωκτικά, στους ανθρώπους και στα άλλα θηλαστικά».

ΑΠΕ

Αριστοτελικό μενού: πρόταση για υγιεινή διατροφή σε εστιατόρια της Χαλκιδικής

Την πεμπτουσία της γεύσης, μια εμπειρία που βασίζεται στην αριστοτελική φιλοσοφία για τα πέντε δομικά στοιχεία του κόσμου, υπόσχεται το "Αριστοτελικό μενού". Η εν λόγω δημιουργία του καθηγητή γαστρονομίας, Γιώργου Παλησίδη, βασίστηκε σε υλικά και συνταγές, ηλικίας χιλιάδων χρόνων αλλά και αρχαιολογικά ευρήματα για την ταυτοποίηση των πρώτων υλών που χρησιμοποιούνταν στην καθημερινή διατροφή των αρχαίων. Συνταιριάζει, άλλωστε, προϊόντα από τη γη της Χαλκιδικής, βότανα, κρασί και μέλι, που ήταν ιδιαίτερα διαδεδομένα την εποχή του Αριστοτέλη. Στόχος της ήταν να αποτελέσει μια πρόταση για υγιεινή διατροφή στο καθημερινό τραπέζι αλλά και μέρος ενός τουριστικού προϊόντος που είναι ήδη πραγματικότητα τα τρία τελευταία χρόνια, καθώς το "Αριστοτελικό Μενού" φιλοξενείται ήδη σε δέκα ξενοδοχεία, επτά εστιατόρια, δύο μπακάλικα και τρεις συνεταιρισμούς και Κοινωνικές Συνεταιριστικές Επιχειρήσεις της Χαλκιδικής.
"Στα τέσσερα στοιχεία της θεωρίας του Εμπεδοκλή, τη γη, το νερό, τη φωτιά και τον αέρα, ο Αριστοτέλης πρόσθεσε τον αιθέρα, το πέμπτο στοιχείο, για να περιγράψει το αγέννητο, το άφθαρτο, το αναλλοίωτο, εκείνo το στοιχείο που συνδυάζει όλα τα άλλα σε μια ουσία. Παράλληλα οι αναφορές του μεγάλου Έλληνα φιλοσόφου στις βασικές γεύσεις, του αλμυρού, του ξινού, του γλυκού και του πικρού συνοδεύτηκαν από συστάσεις για τον συνδυασμό τουλάχιστον δύο από αυτές κάθε φορά, με στόχο το αποκορύφωμα της γεύσης, μια εκρηκτική εμπειρία. Αυτή την εμπειρία προσδιόρισαν πολύ αργότερα οι Ιάπωνες με τη λέξη 'umami' (που μπορεί να μεταφραστεί σαν 'ευχάριστη νόστιμη γεύση') για να περιγράψουν μια ένταση γεύσεων, παρόμοια με εκείνη που υφίσταται σε τροφές όπως το μοσχάρι, ο κρόκος, το κάρδαμο, το αρνί, το μανιτάρι, η τρούφα" εξηγεί στο ΑΠΕ - ΜΠΕ ο κ. Παλησίδης. Ο ίδιος, άλλωστε, διευκρινίζει ότι η γλώσσα του ανθρώπου έχει υποδοχές για το L - γλουταμινικό, την ουσία που προκαλεί τη γεύση umami. Γι' αυτό το λόγο οι επιστήμονες το θεωρούν διαφορετική γεύση από εκείνη του αλμυρού.
Η αρχική ιδέα
Αφετηρία της προσπάθειας αυτής αποτέλεσε το επετειακό έτος Αριστοτέλη το 2016. "Συνεργαστήκαμε με την Ένωση Ξενοδόχων Χαλκιδικής και διαπιστώσαμε ότι ο μεγάλος φιλόσοφος αποτελεί τεράστιο πολιτισμικό απόθεμα του τόπου. Στη βάση αυτή διαμορφώθηκε ένα τουριστικό προϊόν που φέρει την ονομασία 'Αριστοτέλης - το 5ο στοιχείο'" τονίζει, από την πλευρά του, στο ΑΠΕ - ΜΠΕ ο επίκουρος καθηγητής διοίκησης επιχειρήσεων στο ΤΕΙ Θεσσαλονίκης, Σπύρος Αβδημιώτης.
Στο πλαίσιο του τουριστικού αυτού προϊόντος οι επισκέπτες καλούνταν να απολαύσουν τα τέσσερα στοιχεία της φύσης, (φωτιά, μέσα από την τοπική γαστρονομία, αέρα, μέσα από επισκέψεις σε σημεία με πολύ όμορφη θέα, νερό, μέσα από τη γνωριμία με τα μυστικά του αρχαίου βυθού και γη μέσα από τη γνωριμία με το κρασί, το τσίπουρο, την ελιά και το λάδι). Επόμενο βήμα ήταν να ανακαλύψουν το πέμπτο στοιχείο, το μυστήριο που καλείται ο κάθε επισκέπτης να ανακαλύψει από την επίσκεψή του στα Αρχαία Στάγειρα και το Πάρκο του Αριστοτέλη.
Ειδικά στο κομμάτι της γαστρονομίας, τη σκυτάλη πήρε ο κ. Παλησίδης ο οποίος μελέτησε και παρουσίασε ένα πρότυπο μενού ώστε να γίνει μια προσπάθεια επεξήγησης και εφαρμογής της φιλοσοφίας του Αριστοτέλη. Σκοπός του μενού είναι να προκαλεί μια βιωματική εμπειρία δοκιμάζοντας εδέσματα και προϊόντα από τον τόπο όπου γεννήθηκε ο μεγάλος φιλόσοφος.
Σε αυτή τη βάση, το μενού περιλαμβάνει πέντε πιθάρια και όχι πέντε πιάτα, καθώς σε πιθάρια μαγείρευαν οι αρχαίοι Έλληνες. Κάθε ένα από τα στοιχεία της φύσης, όπως περιγράφονται από τον Αριστοτέλη, συνδυάστηκαν με ένα βασικό υλικό. Έτσι ο αέρας συνδυάστηκε με κάποιο πτηνό, η γη με το κρασί που παράγεται από το αμπέλι, το ύδωρ με το νερό της θάλασσας, η φωτιά με το στοιχείο που συνταιριάζει και ενώνει στο μαγείρεμα τα θαλασσινά και ο αιθέρας με μια γεύση που προκύπτει από λιαστά φρούτα, μέλι, βότανα, κρασί και πετιμέζι.
Οι συνταγές του μενού
Οι συνταγές που προέκυψαν ήταν αντίστοιχα:
-φασιανός με πληγούρι, κρασί Μαλαγουζιά, αποξηραμένα σύκα και κολοκυθάκι (για τον αέρα)
-το γάλα της Αφροδίτης που αποτελείται από κρασί Λημνιό (το οποίο περιγράφει ο Όμηρος στην Ιλιάδα), με ροδοπέταλα και βρώσιμους ανθούς (για τη γη),
-πικρά χόρτα με θαλασσινό νερό, βερίκοκα, κατσικίσιο τυρί και ξύδι (για το νερό),
-θαλασσινά με κριθάρι, σταφίδες και ελιές (για τη φωτιά) και
-φρούτα με κυδώνια και κρασί (για τον αιθέρα).
Τα αντίστοιχα πιάτα σερβίρονται σε μονάδες εστίασης της Χαλκιδικής, έχουν προκαλέσει το ενδιαφέρον των επισκεπτών, ενώ οι τιμές τους κινούνται σε χαμηλά επίπεδα με ενδεικτική την τιμή των επτά ευρώ ανά πιάτο. Οι ιδιοκτήτες, άλλωστε, ξενοδοχείων και εστιατορίων τα υποδέχτηκαν με ενθουσιασμό καθώς είναι εύκολα στην παρασκευή, ενσωματώνουν τοπικές πρώτες ύλες και χαρακτηρίζουν την περιοχή τους.
Οι πρώτες ύλες
"Οι συνταγές όμως αυτές δεν είναι οι μόνες που μπορούν να γίνουν με την Αριστοτελική λογική. Στο ίδιο μήκος κύματος θα μπορούσε κανείς να φτιάξει μόνος του ψάρι με βερίκοκα και αμύγδαλα, σιτάρι με γάλα, μέλι και σταφίδες, και οτιδήποτε άλλο ενσωματώνει βασικές αρχές της γαστρονομίας της εποχής του Αριστοτέλη", σχολιάζει ο κ. Παλησίδης. Σύμφωνα με αυτές, στη διαδικασία της προετοιμασίας των φαγητών χρησιμοποιούνταν πάρα πολλά βότανα, μέλι αντί για ζάχαρη, αποξηραμένα φρούτα, ξηροί καρποί, πτηνά, ψάρια, λαχανικά, ελιές, λάδι, κρασί, τυρί, ξύδι και όχι λεμόνι. Εντύπωση προκαλεί ότι το μενού δεν περιέχει υλικά όπως ντομάτα, πατάτες, φασόλια, μελιτζάνα, λεμόνι, πορτοκάλι και πιπέρι, υλικά που χαρακτηρίζουν την τωρινή ελληνική γαστρονομία και χρονολογούνται από το 1700 και μετά.
Μια σύγχρονη διατροφική πρόταση
"Το Αριστοτελικό μενού είναι σήμερα μια ιδανική διατροφική πρόταση για οποιονδήποτε, καθώς συνταιριάζει τα χαρακτηριστικά της μεσογειακής διατροφής, τροφές πλούσιες σε φυτικές ίνες, προβιοτικά, αντιοξειδωτικά και ιχνοστοιχεία, τροφές που καταναλώνονται ωμές, όπως οι ελιές, ευκολία στην παρασκευή καθώς δεν προϋποθέτει σύνθετες μορφές μαγειρέματος αλλά και χορταστικά φαγητά" τονίζει. Δεν παραλείπει, τέλος, να αναφερθεί και στο πέμπτο στοιχείο της Αριστοτελικής φιλοσοφίας, εκείνο που κατά τον ίδιο, προσφέρει μια εμπειρία αυτογνωσίας μέσα από τη γαστρονομία. "Γνωρίζοντας κανείς όλα τα αντιπροσωπευτικά υλικά της φύσης, μέσα από τις δυνάμεις του αέρα, της γης, του νερού και της φωτιάς, μπορεί να διαθέτει καλύτερη υγεία, να γνωρίσει τον οργανισμό του, να εξελιχθεί ως άνθρωπος και να κατανοήσει καλύτερα τον κόσμο..." προσθέτει με νόημα.

ΑΠΕ - ΜΠΕ

Ο Χίτλερ πέθανε το 1945 επιβεβαιώνει μια νέα βιοϊατρική εξέταση των δοντιών του

Ο Αδόλφος Χίτλερ πέθανε χωρίς αμφιβολία στο υπόγειο καταφύγιό του στο Βερολίνο τον Απρίλιο του 1945, χρησιμοποιώντας χάπι υδροκυάνιου και στη συνέχεια μια σφαίρα, σύμφωνα με Γάλλους επιστήμονες που απέκτησαν σπάνια πρόσβαση στα δόντια του, που βρίσκονται στη Μόσχα, επιβεβαιώνοντας έτσι την επίσημη περιγραφή του θανάτου του. Οι Γάλλοι ερευνητές έκαναν σχετική δημοσίευση στο ευρωπαϊκό ιατρικό περιοδικό "European Journal of Internal Medicine", σύμφωνα με το Γαλλικό Πρακτορείο, τη βρετανική «Ιντιπέντεντ» και την «Ουάσιγκτον Ποστ».

«Τα δόντια είναι αυθεντικά, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία. Η μελέτη μας αποδεικνύει ότι ο Χίτλερ πέθανε το 1945. Μπορούμε να σταματήσουμε όλες τις θεωρίες συνωμοσίας για τον Χίτλερ. Δεν διέφυγε στην Αργεντινή με υποβρύχιο, δεν βρίσκεται σε κρυφή βάση στην Ανταρκτική ούτε στη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού» δήλωσε ο καθηγητής Φιλίπ Σαρλιέ, ειδικός στην ιατρική ανθρωπολογία.

Η σύγκριση των δοντιών με τα ήδη γνωστά οδοντιατρικά αρχεία του Χίτλερ, πριν από τον θάνατό του, επιβεβαιώνει ότι πρόκειται για τα δικά του δόντια. Επίσης, η ανάλυση με ηλεκτρονικό μικροσκόπιο των δοντιών, όπου δεν βρέθηκαν τα παραμικρά ίχνη κρέατος, επιβεβαίωσε ότι ο Χίτλερ ήταν φυτοφάγος. Παρόλο που πέθανε σε ηλικία μόνο 56 ετών, ο Χίτλερ είχε διατηρήσει μόνο πέντε από τα δικά του δόντια και τα άλλα ήσαν τεχνητά, πράγμα που βοήθησε στην ταυτοποίησή του. Οι Γάλλοι ερευνητές ανέφεραν ότι το 2017 η ρωσική μυστική υπηρεσία FSB και τα ρωσικά κρατικά αρχεία τούς έδωσαν άδεια να εξετάσουν τα δόντια του ηγέτη του ναζιστικού κόμματος για πρώτη φορά από το 1946.

Οι επιστήμονες μπόρεσαν, επίσης, να δουν ένα μέρος κρανίου που θεωρείται ότι προέρχεται από τον Χίτλερ και το οποίο φέρει μια τρύπα κατά πάσα πιθανότητα από σφαίρα στην αριστερή πλευρά. Αλλά, ενώ πήραν δείγματα από τα δόντια, δεν επετράπη στους ερευνητές να πάρουν δείγματα DNA από αυτό το κρανίο. Πάντως η μορφολογία του είναι «απολύτως συγκρίσιμη», όπως είπαν, με ακτινογραφίες του κρανίου του που είχαν ληφθεί ένα έτος προτού πεθάνει.

ΑΠΕ

Αφιέρωμα Al Jazeera: Οι Έλληνες της Αντίς Αμπέμπα

Αφιέρωμα στις μακραίωνες σχέσεις Ελλάδας και Αιθιοπίας και στην ελληνική κοινότητα που ζει στην Αντίς Αμπέμπα και τις διατηρεί ζωντανές σήμερα, φιλοξενεί στην ιστοσελίδα του το διεθνές αραβικό δίκτυο Al Jazeera. «Η σχέση της Αιθιοπίας και της Ελλάδας χρονολογείται από την αρχαιότητα και μια μικρή ελληνική κοινότητα διατηρεί ζωντανούς και τους δυο πολιτισμούς» αναφέρει στην εισαγωγή του το δημοσίευμα, που έχει τίτλο «Οι τελευταίοι Έλληνες της Αντίς Αμπέμπα».

«Γνωρίζατε ότι η Αιθιοπία πήρε το όνομά της από την ελληνική λέξη "Αιθίοψ", που χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από τον Όμηρο;» δηλώνει με περηφάνια ο πρεσβευτής της Ελλάδας στο κράτος αυτό της ανατολικής Αφρικής -γνωστό παλιότερα και ως Αβησσυνία- Νικόλαος Πατακιάς.

Καθισμένος στο γραφείο του στην πρωτεύουσα της Αντίς Αμπέμπα, ο κ. Πατακιάς δείχνει το αρχαίο ελληνικό μυθιστόρημα, Τα Αιθιοπικά. Είναι μια ιστορία αγάπης για τη σχέση μεταξύ της κόρης της βασίλισσας της Αιθιοπίας και ενός Έλληνα απογόνου του Αχιλλέα. Επίσης στην κατοχή του πρέσβη υπάρχουν φωτογραφίες κειμηλίων από το αρχαίο αιθιοπικό βασίλειο της Αξώμης. Περιλαμβάνουν μία στήλη του Εζάνα (ένας από τους σημαντικότερους αρχαίους βασιλιάδες της Αξώμης) και μερικά χρυσά νομίσματα, τα οποία -και τα δύο- φέρουν αρχαίες ελληνικές επιγραφές.

ΑΠΕ

Σμηναγός Κώστας Ηλιάκης: Έγκλημα χωρίς τιμωρία

Πώς έγινε η κατάρριψη από τον Τούρκο πιλότο που συνεχίζει να κυκλοφορεί ελεύθερος - Τι είχε πει ο πιλότος του δεύτερου ελληνικού μαχητικού – Τι αναφέρει το Ημερολόγιο του Εθνικού Κέντρου Επιχειρήσεων

Δώδεκα χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από το θάνατο του ήρωα πιλότου της Πολεμικής Αεροπορίας, Κώστα Ηλιάκη.

Στις 23 Μαΐου του 2006, ο Σμηναγός της Ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας Κωνσταντίνος Ηλιάκης, έχασε τη ζωή του, όταν το αεροσκάφος του κατέπεσε κοντά στην Κάρπαθο, μετά από θερμό επεισόδιο με τουρκικά μαχητικά.

Ήταν 36 ετών και πατέρας δύο ανηλίκων παιδιών, 5 και 2 ετών. Επισήμως ο θάνατος του αποδόθηκε σε «ατύχημα» που προήλθε από «ανθρώπινο λάθος» του Τούρκου πιλότου με τον οποίο ενεπλάκη σε αερομαχία.

Η επίσημη εκδοχή

Με απίστευτα ψέματα, οι ελληνικές κυβερνήσεις διαστρεβλώνουν τα γεγονότα για να μην διαταραχθούν οι... καλές ελληνοτουρκικές σχέσεις. Στην πραγματικότητα, πολλά από τα «ατυχήματα» έχουν όλα τα στοιχεία που αποδεικνύουν ότι οι ‘Έλληνες ιπτάμενοι έχουν πέσει θύματα δολοφονικών ενεργειών των Τούρκων πιλότων.

Από την στιγμή που έγινε γνωστή η είδηση της συντριβής του αεροσκάφους του Κώστα Ηλιάκη και του θανάτου του σμηναγού, εκφράστηκαν υποψίες για κατάρριψή του από Τούρκο πιλότο.

Οι μαρτυρίες και οι απόρρητες αναφορές που είχε φέρει στο φως η εφημερίδα Real news αποκαλύπτουν ότι ο Έλληνας σμηναγός δέχθηκε απροκάλυπτα δολοφονική επίθεση από το τουρκικό μαχητικό που καταδίωκε.

Ο σχηματισμός «Αλεπού-370» των δύο ελληνικών F-16 βγήκαν για καταδίωξη τεσσάρων τουρκικών αεροσκαφών, τα οποία είχαν εισβάλει στον εθνικό εναέριο χώρο μας, ξεκινώντας από το αεροδρόμιο της 133 Σμηναρχίας Μάχης στην Κρήτη.

Όταν συναντήθηκαν οι δύο σχηματισμοί στον αέρα και ξεκίνησε η καταδίωξη τους, ο Κ. Ηλιακής δέχθηκε ξαφνικά επίθεση από το ένα τουρκικό μαχητικό. Ο Τούρκος χειριστής Χαλί Ιμπραήμ Οσκεμπίρ, χτυπώντας με το δεξί φτερό του RF-4 την καλύπτρα του αεροσκάφους του Ηλιάκη, το οδήγησε σε κάθετη και ανεξέλεγκτη πτώση, στέλνοντας τον στον θάνατο.

Το Γενικό Επιτελείο Αεροπορίας (ΓΕΑ), μετά από «έρευνες», είχε προχωρήσει στη σύνταξη επισήμου πορίσματος για τις συνθήκες της κατάρριψης του ελληνικού μαχητικού αυτό αναγνωρίζοντας το γεγονός ότι ο Ηλιάκης εκτέλεσε άψογα την αποστολή του.

«Ο σμηναγός Ηλιάκης κατευθύνθηκε προς το τουρκικό αεροσκάφος RF-4, στο πλαίσιο διατεταγμένης και σύμφωνης με το περιεχόμενο και τα δεδομένα αποστολής του προσπάθειας αναχαίτισης – αναγνώρισης σε ευθεία και οριζόντια πτήση, χωρίς να ελιχθεί καθ’ οποιονδήποτε τρόπο και χωρίς να παραβιάσει την απόσταση ασφαλείας των 1000 ποδών που ορίζεται για την αποφυγή εναέριων συγκρούσεων μεταξύ αεροσκαφών».

Η ελληνική πλευρά, ωστόσο, φρόντισε να είναι πολύ προσεχτική στο σημείο του πορίσματος στο οποίο γινόταν αναφορά στο Τούρκο πιλότο, περιγράφοντας το όλο περιστατικό ως «ατύχημα» που οφειλόταν σε «ανθρώπινο λάθος», χωρίς να υπάρχει ίχνος δόλου:

«Αντίθετα, προέκυψε σαφώς ότι ο χειριστής του leader (αρχηγού) αεροσκάφους του τουρκικού σχηματισμού προέβη στην εκτέλεση βίαιου και επικίνδυνου ελιγμού σε απόσταση μικρότερη των 100 ποδών, προς παρενόχληση – αποτροπή προσέγγισης του Ηλιάκη στο τουρκικό RF-4, αναπτύσσοντας έτσι υψηλή ταχύτητα (εμμονή να παραμείνει εσωτερικά και ψηλότερα από το ελληνικό μαχητικό, έχοντας πορεία σύγκρουσης, αντί να περάσει από κάτω). Συνέπεια όλων αυτών ήταν ο Τούρκος χειριστής να απολέσει τον έλεγχο του αεροσκάφους του, το οποίο ανεξέλεγκτο προσέκρουσε βίαια σε εκείνο του Ηλιάκη».

Τι είπε ο Έλληνας πιλότος του δεύτερου μαχητικού

Η εφημερίδα Real news επικαλούμενη την αναφορά του σμηναγού Ι. Αγγέλη, που πετούσε στο δεύτερο ελληνικό αεροσκάφος ως Νο 1 του σχηματισμού και είδε πως ακριβώς εκτυλίχθηκε το περιστατικό που οδήγησε στη συντριβή του αεροπλάνου του Έλληνα σμηναγού. Από την περιγραφή του αυτόπτη μάρτυρα προκύπτει πέρα από κάθε αμφιβολία πως υπήρχε πρόθεση εκ μέρους του Τούρκου πιλότου, συνεπώς ο θάνατος του Ηλιάκη ήταν δολοφονική ενέργεια και όχι «ανθρώπινο λάθος»:

«Το F-16 που βρισκόταν πίσω από τον Νο 2 (σ.σ. τον Κώστα Ηλιάκη) του σχηματισμού προσέγγισε σε πολύ μικρή απόσταση και εκτελούσε επικίνδυνους ελιγμούς επί 10 λεπτά, προσπαθώντας να χτυπήσει την καλύπτρα του ελληνικού αεροσκάφους με το πτερό του, αλλά και να το ρίξει στα καυσαέρια σε χαμηλό ύψος. Παρόμοιές ενέργειες, σε μικρότερο βαθμό, εκτελούσε και το άλλο τουρκικό που βρισκόταν πίσω μου. Οι ενέργειες αυτές αναφέρθηκαν και στο R/T».

Έγκλημα χωρίς τιμωρία

Δέκα χρόνια μετά τη δολοφονία του σμηναγού Κώστα Ηλιάκη φθάσαμε στο σημείο να ακούμε την Άγκυρα να μας ζητά... αποζημίωση για έναν πιλότο της που χάθηκε στο Αιγαίο το 1996 σε δυστύχημα που οι Τούρκοι θέλουν να παρουσιάζουν ως κατάρριψη από ελληνικό αεροσκάφος.

Κανείς δεν ασχολείται πλέον με τον Τούρκο πιλότο που αποδεδειγμένα παραβίασε όχι μόνο τον ελληνικό εναέριο χώρο αλλά και κάθε γραμμένο και άγραφο κανόνα ηθικής στο πεδίο της μάχης. Γιατί μην ξεχνάμε ότι εμείς οι ίδιοι του επιτρέψαμε να φύγει σαν ...κύριος από το Αιγαίο! Εμείς τον παραδώσαμε στους Τούρκους!

Τα ημερολόγια του Εθνικού Κέντρου Επιχειρήσεων είναι άκρως αποκαλυπτικά για το πως αποχώρησε από το δεξαμενόπλοιο στο όποιο είχε ανέβει μετά από την εγκατάλειψη του αεροσκάφους του ο Τούρκος πιλότος. Ελληνικό Super Puma είχε φθάσει πρώτο για να τον παραλάβει. Εκείνος τράβηξε πιστόλι απειλώντας το πλήρωμα και απαίτησε να τον αφήσουν για να τον παραλάβει τουρκικό ελικόπτερο. Όπως προκύπτει από τα ημερολόγια του ΕΘΚΕΠΙΧ το... αίτημά του έγινε δεκτό.

Read more: newsbomb.gr