Πως επηρέασε την υγεία και την ασφάλεια, η 11η Σεπτεμβρίου 2001;

του Αλέξανδρου Γιατζίδη, M.D., medlabnews.gr

To σοκ που ακολούθησε ακολούθησε την πτώση των δίδυμων πύργων, άλλαξε πολλά πράγματα σε όλο τον κόσμο. Είναι προφανές, ότι ο κόσμος δεν είναι πια ο ίδιος. Τρεις χιλιάδες άνθρωποι σκοτώθηκαν και πολλές χιλιάδες τραυματίστηκαν σωματικά και ψυχικά, η οικονομική καταστροφή ήταν ανυπολόγιστη και οι συνέπειες του χτυπήματος στην αμερικανική και παγκόσμια οικονομία οδυνηρές και μακροχρόνιες.

Η επίθεση επηρέασε πρώτα απ όλα έμμεσα, σημαντικούς τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας, δημιουργώντας νέα δεδομένα μεταξύ άλλων, στους κανόνες ασφαλείας.

Οι υπεύθυνοι ασφαλείας εφάρμοσαν αρχικά και καθιέρωσαν τελικά αυστηρότερους κανόνες, προκειμένου να αποτρέψουν ένα ενδεχόμενο χτύπημα, λίγο μετά την επίθεση.

Στα αμερικανικά αεροδρόμια (όπου ομοσπονδιακοί υπάλληλοι αντικατέστησαν άμεσα τους υπαλλήλους εταιρειών ασφαλείας) και στα ευρωπαϊκά,  οι υπεύθυνοι ασφαλείας εφαρμόζουν σε κάποιες περιπτώσεις, παράλογους και μη πρακτικούς κανόνες, στο όνομα της ασφάλειας.

Σήμερα πλέον, ορισμένοι υποστηρίζουν, ότι η ασφάλεια των επιβατών πράγματι βελτιώθηκε σημαντικά. Άλλοι εκτιμούν πως τα μέτρα δεν επαρκούν, ενώ άλλοι υπογραμμίζουν πως είναι υπεραρκετά και πως αγγίζουν τα όρια (ή και τα ξεπερνούν) της καταπάτησης ατομικών δικαιωμάτων.

Πάντως σήμερα, μετά την "αυθόρμητη" αντίδραση στην επίθεση και την εξάντληση κάθε πιθανού μέσου αποτροπής του κινδύνου, οι υπεύθυνοι ασφαλείας εκπαιδεύονται έτσι, ώστε να αποφευχθεί μαζί με κάθε άλλον κίνδυνο  και αυτός της παραβίασης των πιο προσωπικών πτυχών της ζωής των επιβατών.

Κάθε μεγάλη διοργάνωση που "σέβεται τον εαυτό της", πάντα υπό το φόβο μίας νέας επίθεσης, εφαρμόζει τα αυστηρότερα δυνατά μέτρα, φυσικά με το αζημίωτο. Χαρακτηριστική περίπτωση, οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Λονδίνου με τα πρωτοφανή μέτρα ασφαλείας, με πυραύλους σε ταράτσες πολυκατοικιών.

Οι προσωπικές ελευθερίες των πολιτών γρήγορα και βίαια καταπατήθηκαν στο όνομα του πολέμου κατά της τρομοκρατίας, ενώ ακόμα και σήμερα, είναι αμφίβολο το κατά πόσο ο κόσμος μας είναι πράγματι, ένα ασφαλέστερο μέρος.

Οι κάμερες παρακολούθησης εξαπλώνονται με ταχύτατους ρυθμούς στους δημόσιους χώρους.  Και από την 11η Σεπτεμβρίου οι τάσεις παρακολούθησης πολιτών πολλαπλασιάστηκαν σε παγκόσμιο επίπεδο, με κάμερες να έχουν τοποθετηθεί σε απλούς δρόμους, μνημεία, εμπορικά κέντρα σε πολλά κράτη του δυτικού κόσμου.

Εκτός αυτού όμως, στο αποκορύφωμά της είναι και η παρακολούθηση και καταγραφή προσωπικών δεδομένων των πολιτών, με τη συλλογή πληροφοριών από διάφορες πηγές για τις δραστηριότητες ενός μη ταυτοποιημένου προσώπου, μέσω υπολογιστών, που έχουν προγραμματιστεί να αποθηκεύουν, να εντοπίζουν και να επαναφέρουν αυτομάτως κάθε πληροφορία.

Και η υγεία;

Τα μέλη των σωστικών συνεργείων που επιχείρησαν μετά την τρομοκρατική επίθεση της 11ης Σεπτεμβρίου στους δίδυμους πύργους της Νέας Υόρκης υπέστησαν μόνιμη πνευμονική βλάβη λόγω της έκθεσης στη σκόνη, σύμφωνα με μελέτες.

Έρευνα υγείας σε σχεδόν 13.000 υπαλλήλους της πυροσβεστικής της Νέας Υόρκης βρήκε ότι το «σημαντικό ποσοστό» που υπέστη σοβαρή πνευμονική βλάβη μετά την έκθεση στη σκόνη εξακολουθεί να μην έχει φυσιολογική πνευμονική λειτουργία.

Τα αναπνευστικά προβλήματα που προκλήθηκαν από τη σκόνη, την αιθάλη και άλλα τοξικά χημικά, έγιναν εμφανή ένα έτος μετά την τρομοκρατική επίθεση. Η μείωση της χωρητικότητας των πνευμόνων των πληγέντων αντιστοιχούσε σε μείωση από γήρανση κατά 12 χρόνια.

Οι γιατροί έλπιζαν ότι οι πνεύμονες θα αποκαθίσταντο σταδιακά, όπως συμβαίνει συχνά μετά από συνήθη έκθεση σε καπνό. Ωστόσο, μέχρι και σήμερα, οι πνεύμονες των μελών των σωστικών συνεργείων συνεχίζουν να επιδεινώνονται. Οι πυροσβέστες που δεν ήταν ποτέ καπνιστές έχαναν περίπου 24 ml της χωρητικότητας των πνευμόνων τους κάθε χρόνο, με βάση τη μέτρηση του αέρα που εκπνέεται βίαια σε ένα δευτερόλεπτο.

18.000 άτομα υποφέρουν σήμερα από ασθένειες οι οποίες προκλήθηκαν από τη σκόνη που πλημμύρισε το Μανχάταν όταν κατέρρευσαν οι πύργοι. Αυτό που ονομαζόταν αρχικά «βήχας του WΤC (Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου)» εξελίχθηκε σε ορισμένες περιπτώσεις σε καρκίνο του πνεύμονος και άλλες θανάσιμες ασθένειες.

Τα ψυχοσωματικά προβλήματα.

Τουλάχιστον 10.000 πολίτες, πυροσβέστες και αστυνομικοί εμφάνισαν ψυχοπαθολογικά συμπτώματα μετατραυματικού στρες: διαταραχές στον ύπνο, συνεχές αναμάσημα της εμπειρίας στο μυαλό ή στους εφιάλτες τους, έλλειψη συγκέντρωσης, ευαισθησία σε συναγερμούς και δυνατούς ήχους,αίσθημα ότι είναι αβοήθητοι,ενοχές.

Ερευνητές κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η διαρκής παρακολούθηση δυσάρεστων ειδήσεων οδηγεί  σε ψυχικά και σωματικά προβλήματα. Η περίοδος του οξέος στρες αφορά τις πρώτες εβδομάδες έπειτα από ένα σοβαρό γεγονός, ενώ ένα μήνα μετά το συμβάν αρχίζει η περίοδος του μετατραυματικού στρες.

Ο κόσμος δεν αποκομίζει κάποιο όφελος από την συνεχή έκθεσή του σε εικόνες φρίκης.

Ο φόβος

Ο φόβος της  τρομοκρατίας διευθύνει και καθοδηγεί πλήθη ψυχών και συνειδήσεων.

Ο φόβος είναι ένα βασικό συναίσθημα  του ανθρώπου που προκαλείται από τη συνειδητοποίηση ενός πραγματικού ή πλασματικού κινδύνου ή απειλής. Είναι ένας μηχανισμός προστατευτικού χαρακτήρα, μια φυσιολογική αμυντική αντίδραση του οργανισμού χωρίς να απαιτείται συνειδητή σκέψη. Ο φόβος μπορεί επίσης να βιωθεί μέσα από μια μεγαλύτερη ομάδα ή κοινωνικό σύνολο, και μπορεί να συνδυάζεται με την κοινωνική επιρροή και να γίνει μαζική υστερία. Aπό την πρώτη στιγμή που έγιναν κατανοητά τα αποτελέσματα του φόβου πάνω στην ανθρώπινη ψυχοσύνθεση, πολλοί ήταν αυτοί που έσπευσαν να τα εκμεταλλευτούν.

Οι επιπτώσεις τελικά από την κατάρρευση των δίδυμων πύργων υπήρξαν πολύ μεγαλύτερες, από αυτές που φανταστήκαμε εκείνες τις λίγες ώρες,  ξεπέρασαν τα όρια του αμερικανικού εδάφους, χρονικά συνεχίζονται ακόμα και αυτή τη στιγμή, οι αλλαγές στον τρόπο ζωής, τον τρόπο σκέψης, την πολιτική, την ενημέρωση, τη διασκέδαση, τη μετακίνηση, τις ανθρώπινες σχέσεις, τα κινήματα, τις γεωστρατηγικές ισορροπίες και χιλιάδες άλλες πλευρές της ζωής μας άλλαξαν ραγδαία, και για πάντα. Και ίσως ακριβώς αυτό να ήταν το σχεδιασμένο και προσδοκώμενο αποτέλεσμα των σχεδιαστών της επίθεσης. Η αλλαγή.

Και η αλλαγή αυτή στην ασφάλεια και την υγεία έγινε προς το χειρότερο επηρεάζοντας χιλιάδες ανθρώπους στην Αμερική και τις ζωές όλων μας στον υπόλοιπο κόσμο

Η άσκηση, για να κάνει καλό στην υγεία, πρέπει να αναζωογονεί, χωρίς όμως να φτάνει στα όρια της εξάντλησης

Επιμέλεια Αλέξανδρος Γιατζίδης, M.D., medlabnews.gr

Η τακτική άσκηση που αυξάνει την καρδιακή συχνότητα στο 60%-80% της μέγιστης τιμής της, όλες ή τις περισσότερες ημέρες της εβδομάδας μπορεί να οδηγήσει στην αύξηση των επιπέδων της HDL χοληστερόλης έως και 30% και να συμβάλλει στην πρόληψη ή τη βελτίωση της υπέρτασης, της αντίστασης στην ινσουλίνη και του σακχαρώδη διαβήτη, της παχυσαρκίας, του άγχους και της κατάθλιψης. Η τακτική άσκηση μπορεί, επίσης, να βοηθήσει τους καπνιστές να διακόψουν και να μειώσουν τον κίνδυνο εμφράγματος ή αγγειακού εγκεφαλικού επεισοδίου κατά 50% ή περισσότερο, να ελαττώσει τον κίνδυνο μετεμφραγματικής θνητότητας κατά 25% και να βελτιώσει τα συμπτώματα σε ασθενείς με διαλείπουσα χωλότητα εξαιτίας περιφερικής αρτηριοπάθειας. Στα μη καρδιακά οφέλη περιλαμβάνονται η μείωση του κινδύνου εμφάνισης καρκίνου (παχέος εντέρου, προστάτη, μαστού) και η ευεργετικά επίδραση στην οστεοπόρωση, την αρθρίτιδα, τη δυσκοιλιότητα, την αϋπνία και τα μετεμμηνοπαυσιακά συμπτώματα.

Ποσότητα της άσκησης

Παραδοσιακά τα προγράμματα άσκησης εστιάζονται αποκλειστικά αερόβιες δραστηριότητες, όπως το βάδισμα, το τρέξιμο, η ποδηλασία και η κολύμβηση. Πρόσφατα δεδομένα δείχνουν ότι ένα πρόγραμμα δυναμικής προπόνησης (με βάρη) είναι σημαντικό συμπλήρωμα της αερόβιας άσκησης, αυξάνει τη μυϊκή μάζα (με συνοδό αύξηση του ρυθμού του μεταβολισμού), βελτιώνει την ευαισθησία των περιφερικών ιστών στη δράση της ινσουλίνης και βοηθά στην διατήρηση της οστικής μάζας και της μυϊκής ισχύος, ώστε να προλαμβάνονται κακώσεις ή αναπηρίες. Πρόσφατες μελέτες έδειξαν ότι η σωματική άσκηση δεν χρειάζεται να γίνεται με ένα παραδοσιακά δομημένο πρόγραμμα, και ότι η ενσωμάτωση της σωματικής δραστηριότητας στην καθημερινή ζωή βελτιώνει αποτελεσματικά τους παράγοντες κινδύνου, το βάρος και τη μακροχρόνια πρόγνωση της καρδιαγγειακής νόσου. Αυτό μπορεί να γίνει με την ενθάρρυνση των ασθενών να χρησιμοποιούν τις σκάλες, να περπατούν όταν έχουν τη δυνατότητα, να ασχολούνται με την κηπουρική, να παίζουν με τα παιδιά κ.τ.λ.

Παραδείγματα μέτριας σωματικής δραστηριότητας:

•   Το πλύσιμο και το κέρωμα του αυτοκινήτου ή το πλύσιμο των παραθύρων ή του πατώματος για 45 λεπτά

•   Την κηπουρική, το χορό (σε κοινωνικές εκδηλώσεις), τη χρήση φτυαριού στον κήπο για 30 λεπτά

•   Το βάδισμα 2,5 χλμ. για 35 λεπτά

•   Το σπρώξιμο στο καροτσάκι του μωρού για 2,5 χλμ. ή η την ποδηλασία για 8 χλμ. για 30 λεπτά

•   Τη χρησιμοποίηση της σκάλας, το φτυάρισμα του χιονιού ή το σχοινάκι για 15 λεπτά

Η άσκηση δεν πρέπει να είναι εξαντλητική αλλά αναζωογονητική και να αυξάνει την καρδιακή συχνότητα. Τα άτομα γυμνάζονται στο σωστό επίπεδο έντασης για να μπορούν να μιλήσουν χωρίς να λαχανιάζουν αλλά η αναπνοή τους δεν επαρκή για να τραγουδήσουν (ζωηρό βάδισμα για 4-5 χλμ./ώρα, όπως όταν προσπαθούμε να προλάβουμε το λεωφορείο). Για τους ασθενείς που μπορούν και είναι πρόθυμοι να παίρνουν το σφυγμό τους, ένας λογικός στόχος είναι να ασκούνται μέχρι να φτάσουν στο 60-80% της μέγιστης καρδιακής συχνότητας (220-ηλικία σε χρόνια). Επιπρόσθετα, η άσκηση δεν χρειάζεται να γίνεται όλη μια φορά κατά τη διάρκεια της ημέρας για να αποκομίσουμε οφέλη για την υγεία. Είναι σημαντικό η σωματική δραστηριότητα να γίνεται σε μέτρια επίπεδα για 30 λεπτά την ημέρα, όλες ή τις περισσότερες ημέρες της εβδομάδας (και μπορεί σε 3 δεκάλεπτα). Τα οφέλη νια την υγεία μεγιστοποιούνται με την κατανάλωση 3500 Kcal/εβδομάδα, που είναι το ισοδύναμο μέτριας έντασης τρεξίματος ή ποδηλασίας για 1 ώρα την ημέρα.

Πρακτικά βήματα για να γίνουμε περισσότερο δραστήριοι

Είναι σημαντικό, σε τοπικό και εθνικό επίπεδο, να δημιουργείται το κατάλληλο περιβάλλον, που θα ενθαρρύνει τη σωματική δραστηριότητα και σε ατομικό, όμως, επίπεδο είναι αναγκαίο να ληφθεί η απαραίτητη δράση. 

Για εκείνους που δεν έχουν συνηθίσει έως τώρα να είναι σωματικά δραστήριοι, το βασικό μήνυμα είναι να κάνουν σταδιακά βήματα μέχρι να φτάσουν σε ένα κατάλληλο επίπεδο, το οποίο θα μπορεί να διατηρηθεί σε μακροχρόνια βάση.

Ένας εργαζόμενος μπορεί να αρχίσει με κάτι τόσο απλό όσο είναι το να αποβιβάζεται από το λεωφορείο μία στάση νωρίτερα από την καθιερωμένη και να περπατά την πρόσθετη αυτή απόσταση. Σταδιακά μπορεί να αυξάνει την απόσταση και να χρησιμοποιεί έναν βηματομετρητή για να ελέγχει την πρόοδο που επιτυγχάνει. 

Μια νοικοκυρά θα μπορούσε να επιλέξει να παρκάρει το αυτοκίνητό της μακριά από το μπακάλικο που θα ψωνίσει και να μεταφέρει τις σακούλες στην απόσταση αυτή. 

Για όλους τους ανθρώπους, ο καθορισμός στόχων, ίσως με τη βοήθεια ενός επαγγελματία υγείας που μπορεί να παρέχει συμβουλές σχετικά με το τι είναι κατάλληλο για τον ίδιο, είναι ένα χρήσιμο πρώτο βήμα.

Πίνακας 1. Αμερικάνικες και ευρωπαϊκές συστάσεις για τη σωματική δραστηριότητα για ενήλικες

Αμερικάνικες συστάσεις	Ευρωπαϊκές συστάσεις (βασισμένες στις συστάσεις του WHO3)
Τουλάχιστον 150 λεπτά/εβδομάδα σωματικής δραστηριότητας μέτριας έντασης ή 75 λεπτά/εβδομάδα έντονης αερόβιας δραστηριότητας	30 λεπτά, κατ’ελάχιστον, σωματικής δραστηριότητας μετρίας έντασης 5 ημέρες την εβδομάδα ή τουλάχιστον 20 λεπτά έντονης αερόβιας δραστηριότητα 3 ημέρες την εβδομάδα
Η δραστηριότητα θα πρέπει να γίνεται σε διαστήματα διάρκειας 10 λεπτών, τουλάχιστον, και να είναι μοιρασμένη κατά μήκος ολόκληρης της εβδομάδας	Η συνολικά επιθυμητή διάρκεια της σωματικής δραστηριότητας μπορεί να επιτυγχάνεται και από διαστήματα σωματικής δραστηριότητας διάρκειας τουλάχιστον 10 λεπτών
Για να έχουν πρόσθετο όφελος οι ενήλικες θα πρέπει να αυξήσουν την αερόβια σωματική δραστηριότητα σε 300 λεπτά/εβδομάδα μέτριας έντασης ή σε 150 λεπτά/εβδομάδα έντονης δραστηριότητας Οι ενήλικες θα πρέπει ακόμα να εφαρμόζουν δραστηριότητες μυϊκής ενδυνάμωσης, μέτριας ή υψηλής έντασης, στις οποίες θα συμμετέχουν όλες οι κύριες μυϊκές ομάδες, 2 ή περισσότερες μέρες της εβδομάδας	Δραστηριότητες που αυξάνουν τη μυϊκή δύναμη και αντοχή θα πρέπει να συμπεριλαμβάνονται στις παραπάνω συστάσεις 2 έως 3 ημέρες την εβδομάδα

Δοκιμασία Κόπωσης

Στους ασθενείς με καρδιαγγειακά ή αναπνευστικά προβλήματα ή ασθενείς που διάγουν έναν καθιστικό τρόπο ζωής με πολλαπλούς παράγοντες κινδύνου και που ενδιαφέρονται να συμμετέχουν σε ένα πρόγραμμα έντονης άσκησης πρέπει να διενεργείται δοκιμασία κόπωσης.

Η απότομη έντονη σωματική δραστηριότητα, ίσως αυξάνει σημαντικά τον κίνδυνο εμφράγματος ή άλλου μοιραίου καρδιακού επεισοδίου, ιδίως για τους ανθρώπους που κάνουν καθιστική ζωή και δεν ασκούνται τακτικά. 

Για να αναπτυχθεί ο ιατρικός τουρισμός στην χώρα μας θα πρέπει να υπάρξει σοβαρή πρόβλεψη για τα άτομα με αναπηρία.

του Αλέξανδρου Γιατζίδη, M.D., medlabnews.gr

Ο κόσμος που επισκέπτεται μια χώρα για να συνδυάσει τις τουριστικές υπηρεσίες και τις ιατρικές υπηρεσίες, πρέπει να έχει ευκολίες στην περίπτωση που είναι άτομα σε φάση αποκατάστασης ή ανάρρωσης από κάποια επέμβαση. Φυσικά πρέπει να υπάρχει πρόβλεψη για τα άτομα με αναπηρία (ΑμεΑ). Η  προσβασιμότητα δεν νοείται μόνο ως διεύρυνση της χρηστικής δυνατότητας συγκεκριμένων δομημένων (δημόσιων ή όχι) χώρων, δε νοείται μόνο ως παράμετρος κατασκευαστικής αρτιότητας ενός κτηρίου ως προς τα δομικά του στοιχεία, ούτε ως δυνατότητα μετακίνησης μόνο.

Τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, ενώ αποτελούν ένα σημαντικό κομμάτι μιας τουριστικής δραστηριότητας, στην περίπτωση ΑμΕΑ αποτελούν φραγμό στην ομαλή διαμονή και μετακίνηση τους στα μεγάλα αστικά κέντρα της Ελλάδας, άλλα και στην επαρχία. Σαν αποτέλεσμα, πάρα πολύ λίγοι παρατετραπληγικοί μπορούν να κυκλοφορήσουν αφού ακόμα και αν προσπαθήσουν θα συναντήσουν τεράστια προβλήματα.

Η πόλη και συγκεκριμένα τα εμπορικά και δημόσια κτίρια, οι κοινωνικοί, αθλητικοί και θρησκευτικοί χώροι, τα Νοσοκομεία ,οι δρόμοι και όλοι οι δημόσιοι χώροι καθώς και οι χώροι πολιτιστικών εκδηλώσεων πρέπει να είναι προσπελάσιμοι και προσιτοί στα μειονεκτούντα και ανάπηρα άτομα.

Ενδεικτικά αναφέρεται ότι μετά από έρευνα επιτόπιας καταγραφής στην Αθήνα, η προσπελασιμότητα σε μουσεία είναι μέτρια έως πολύ κακή σε ποσοστό 83,3% (με το πολύ κακή να ανέρχεται στο 50%)

Εκτιμάται ότι πάνω από 40 εκατομμύρια Ευρωπαίοι πολίτες ακόμη δεν πηγαίνουν διακοπές. Για πολλούς από αυτούς η κάποια μορφή αναπηρίας τους θεωρείται το κυρίως εμπόδιο που παρακωλύει την πρόσβαση τους σε πολλές από τις υφιστάμενες προσφερόμενες τουριστικές υπηρεσίες. Ωστόσο, η ζήτηση για πρόσβαση σε

τουριστικές υπηρεσίες αυξάνεται σε τέτοιο βαθμό ώστε όλοι εκείνοι που εμπλέκονται στην τουριστική βιομηχανία αναγκάζονται να αναγνωρίσουν στους τουρίστες με αναπηρία ότι αντιπροσωπεύουν μια πολύ σημαντική ομάδα καταναλωτών που περιμένουν ακόμη για αύξηση διαθέσιμων, κατάλληλων ποιοτικών τουριστικών προσφορών και υπηρεσιών που να ανταποκρίνονται στις ανάγκες και στις απαιτήσεις τους. Επιπλέον αξίζει να σημειωθεί ότι οι περισσότεροι τουρίστες με αναπηρία συνοδεύονται στα ταξίδια τους από τουλάχιστον άλλο ένα άτομο, οπότε και η εν λόγω ομάδα καταναλωτών είναι μεγαλύτερη, επομένως αξίζει σοβαρότερης εμπορικής προσοχής.

Ένα από τα κύρια εμπόδια που αντιμετωπίζουν τα άτομα με ειδικές ανάγκες είναι η αρνητική στάση και η προκατάληψη της κοινωνίας. Παρά την αξιοσημείωτη πρόοδο, οι αντιλήψεις για το τι σημαίνει να έχει ένα άτομο ειδικές ανάγκες παραμένουν βαθιά ριζωμένες στις εκπαιδευτικές, κοινωνικές και πολιτισμικές πρακτικές. Συνεπώς τα άτομα με ειδικές ανάγκες έχουν περιορισμένες ευκαιρίες για

εκπαίδευση, συμμετοχή στην κοινωνική ζωή, ενίσχυση της αυτοεκτίμησης και ανάπτυξη των προσόντων. Πρέπει συνεπώς να γίνουν πολλά για να αλλάξουν τα στερεότυπα για τα άτομα με ειδικές ανάγκες στην κοινωνία. Σε αντίθετη περίπτωση δεν θα αξιοποιηθούν οι δυνατότητες των ατόμων με ειδικές ανάγκες, ούτε η συμβολή

τους στην κοινωνία.

Όλοι όσοι έρχονται σε επαφή με άτομα με αναπηρία πρέπει να είναι σε θέση να τα εξυπηρετήσουν όσο το δυνατόν καλύτερα. Στις επαφές αυτές περιλαμβάνονται διαπροσωπικές συνομιλίες, μέσω τηλεφώνου, δια αλληλογραφίας ή μέσω ταξιδιωτικών γραφείων ή τρίτων.

Στις περισσότερες περιπτώσεις πρέπει να αντιμετωπίζονται τα άτομα με αναπηρία κατά τον ίδιο ακριβώς τρόπο όπως και οποιονδήποτε άλλο πελάτη, με τη διαφορά ότι ίσως χρειάζεται λίγο παραπάνω χρόνο εάν υπάρχουν προβλήματα επικοινωνίας.

Οι τουρίστες με αναπηρία αποδέχονται σε γενικές γραμμές ότι τα επίπεδα προσβασιμότητας που παρέχονται από τα ξενοδοχεία κάθε άλλο παρά τέλεια μπορούν να θεωρηθούν, και ότι ο ρυθμός προόδου προκειμένου να επιτευχθεί πλήρης προσβασιμότητα δυσχεραίνεται από οικονομικά εμπόδια. 

Πολλά από τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα άτομα με αναπηρία δεν είναι προβλήματα υποδομής, αλλά συμπεριφοράς. Αναμφισβήτητα, η αρνητική συμπεριφορά θεωρείται το μεγαλύτερο εμπόδιο για άτομα με προβλήματα ψυχικής υγείας ή μαθησιακές δυσκολίες που επιθυμούν να ταξιδέψουν.

Η αλλαγή στη συμπεριφορά μπορεί να ενέχει ελάχιστο κόστος

Ο αριθμός των προσπελάσιμων ξενοδοχείων και των άλλων αντίστοιχων καταλυμάτων ανά την Ευρώπη είναι πολύ χαμηλός, ενώ ακόμα και εκείνα που θεωρούνται προσπελάσιμα πολύ σπάνια καλύπτουν απολύτως τις ανάγκες των φιλοξενούμενων με αναπηρία. Το 10-20% των Ευρωπαίων πολιτών έχει κάποιου είδους αναπηρία και τα ποσοστά αυτά αυξάνονται σταδιακά με τη γήρανση του πληθυσμού της Ευρώπης.

Στην Ελλάδα ο τουρισμός για άτομα με ειδικές ανάγκες δεν είναι ανεπτυγμένος όσο θα έπρεπε για μια ευρωπαϊκή πόλη. Αυτή η κατηγορία επισκεπτών στην Ελλάδα δεν είχε ποτέ προβλεφθεί τα προηγούμενα χρόνια για αυτό και δεν υπήρξε καμία υποδομή στα ξενοδοχεία. Τα τελευταία χρόνια γίνανε και γίνονται κάποιες προσπάθειες για την νέα αυτή κατηγορία καταλυμάτων αλλά θα πρέπει να είναι υποχρεωτικές οι υποδομές σε όλες τις κατηγορίες ξενοδοχείων και σε κάθε είδους καταλύματα, καθώς και να δοθούν

ειδικά κίνητρα στους επιχειρηματίες έτσι ώστε ανεξαρτήτου κόστους οι επιχειρήσεις να προχωρήσουν σε αυτές τις υποδομές των μονάδων.

Αν θέλουμε ιατρικό τουρισμό, το κράτος , η πολιτεία , η κυβέρνηση , η αυτοδιοίκηση και όλοι οι αρμόδιοι φορείς, θα πρέπει επιτέλους, να δώσουν την κατάλληλη σημασία και την οριστική λύση στο θέμα των ΑΜΕΑ όχι μόνο στον τουριστικό τομέα αλλά και σε όλα τα δημόσια ή ιδιωτικά κτίρια που λειτουργούν για το κοινό, είτε είναι δημόσιες υπηρεσίες είτε ιδιωτικές επιχειρήσεις.

Το τέλος του καλοκαιριού, μας φέρνει πιο κοντά στο Σύνδρομο Κατάθλιψης Μετά τις Διακοπές. Που οφείλεται και πώς το αντιμετωπίζουμε;

Συντάκτης Βικτωρία Πολύζου, συμβουλευτική ψυχοθεραπεύτρια, medlabnews.gr

Αν και λόγω της οικονομικής κρίσης οι διακοπές έχουν περιοριστεί, σε διάρκεια, σε προορισμούς, αν και όλο και πιο πολλοί φέτος δεν μπόρεσαν να πάνε διακοπές, παρά ταύτα το καλοκαίρι συνδυάζεται με χαλαρότητα, με καλύτερη διάθεση, με διασκέδαση, με ταβερνάκια, με θάλασσα έστω και κοντά στην πόλη.

Και μόνο λοιπόν ότι φεύγει το καλοκαίρι και ερχόμαστε πιο κοντά στις υποχρεώσεις, που ίσως προσωρινά είχαμε αναβάλει ή τις είχαμε βγάλει από το μυαλό μας, μας φέρνουν πιο κοντά στο Σύνδρομο Κατάθλιψης Μετά τις Διακοπές ή συντομογραφικά PVDS (Post-Vacations Depression Syndrome). Πρόκειται για μια ιδιαίτερη μορφή στρες. Εκδηλώνεται ύστερα από ξεκούραστες περιόδους της ζωής μας, συνήθως ύστερα από μικρές ή μεγάλες «αποδράσεις» και μπορεί να φτάσει μέχρι τα όρια της κατάθλιψης.

Η επαναφορά από τις παραλίες στον χώρο εργασίας και η απαιτητική καθημερινότητα, που ανακάμπτει με όλα τα καθήκοντα και τις υποχρεώσεις, δημιουργούν άγχος και ανησυχία, που πολλές φορές οδηγούν στη μελαγχολία. Το σύνδρομο του στρες μετά τις διακοπές είναι συχνό φαινόμενο και μεταξύ των Ελλήνων, που ζουν σε εξοντωτικούς ρυθμούς, ειδικά δε τα τελευταία χρόνια που η κρίση έχει προσθέσει πάρα πολύ πίεση σε όλους τους τομείς.

Τα συναισθήματα είναι απόλυτα φυσιολογικά, ιδιαίτερα για τους κατοίκους των μεγαλουπόλεων, που το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου τους το περνάνε μακριά από τη φύση, ζώντας σε εξωφρενικούς ρυθμούς, με άγχος και κάτω από απάνθρωπη πίεση χρόνου.

Η επιστροφή από τις διακοπές για αρκετούς είναι μια εξαιρετικά σκληρή περίοδος, ένα τεστ αντοχής για την ψυχολογία τους.

Το Σύνδρομο της Κατάθλιψης μετά τις Διακοπές, χρόνο με το χρόνο, πλήττει όλο και περισσότερους ανθρώπους των μεγάλων πόλεων.

Ευτυχώς στη χώρα μας δεν έχουν σημειωθεί ακραίες συμπεριφορές όπως η αυτοκτονία, ωστόσο πολλοί επιστρέφουν από τις διακοπές κουβαλώντας στις βαλίτσες τους εκτός από σουβενίρ και την... κατάθλιψη που θα τους συντροφεύει το χειμώνα.

Είναι πολύ σημαντικό λοιπόν να δούμε τι είχαμε στις διακοπές μας, που δεν έχουμε στην καθημερινότητά μας και να προσπαθήσουμε τις συνήθειες ή τα πράγματα που μας ευχαριστούν να τα εντάξουμε στη ζωή μας όλο το χρόνο ή όσο πιο συχνά γίνεται. Απλά πράγματα και εύκολα, όπως να βγαίνουμε με φίλους, να πηγαίνουμε εκδρομές, δηλαδή να βρίσκουμε χρόνο για εμάς! Κάτι που δεν κάνουμε συνήθως...

Τα πιο συνηθισμένα συμπτώματα είναι:

- δυσφορία

- ταχυπαλμίες

- ζαλάδες

- αϋπνία

- τάση προς έμετο

- απώλεια ή αύξηση βάρους

- υπερβολικό άγχος

- έλλειψη προσαρμοστικότητας

- έλλειψη διάθεσης,

- χαμηλή ενεργητικότητα,

- υπνηλία,

- υπερφαγία,

- αφαγία,

- μελαγχολία.

- κατάθλιψη

Πώς μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε;

Η πρόληψη είναι η καλύτερη θεραπεία.

Καλό είναι λοιπόν, να προνοούμε ώστε στην επιστροφή να μη δημιουργούνται αρνητικά συναισθήματα που ίσως εμποδίσουν τη φυσιολογική ένταξη στη ρουτίνα μας. Ας σκεφτούμε:

- Μήπως πάμε διακοπές όχι γιατί το έχουμε πραγματικά ανάγκη για ξεκούραση αλλά γιατί "πρέπει" (παιδιά, γονείς κλπ);

- Μήπως τα άτομα της παρέας μας μας κάνουν να πλήττουμε και οι ο τρόπος ζωής τους, οι προσδοκίες και οι δραστηριότητές τους κατά την περίοδο των διακοπών δεν συμβαδίζουν με τις δικές μας;

- Μήπως αισθανόμαστε ότι "δεν ορίζουμε τον εαυτό μας ούτε καν στις διακοπές μας";

Μερικές λύσεις:

- Να κάνουμε μια καταγραφή των δραστηριοτήτων που μας ευχαριστούν κατά τη διάρκεια των διακοπών, και ας προσπαθήσουμε να τις χαρούμε όσο περισσότερο μπορούμε.

- Αν φοβόμαστε ότι επιστρέφοντας από τις διακοπές θα βρούμε μπροστά μας ένα "βουνό" από επαγγελματικές υποχρεώσεις, το οποίο θα μας δημιουργήσει ανεπανόρθωτο άγχος, ας φροντίσουμε να κρατήσουμε μια τακτική επικοινωνία με τους συναδέλφους και το χώρο της εργασίας μας.

- Να οργανώσουμε μια ομάδα "ομοιοπαθών" συναδέλφων, με τους οποίους αντιμετωπίζουμε το ίδιο πρόβλημα. Τις περισσότερες φορές το να μοιράζεται κανείς τις σκέψεις του βοηθάει πολύ στη λύση του προβλήματος.

- Βάζουμε σε τάξη εκκρεμότητες που αφήσαμε το καλοκαίρι και τακτοποιούμε οικονομικές εκκρεμότητες κάνοντας μια καταγραφή υποχρεώσεων.

- Κάνουμε διακανονισμούς για την αποπληρωμή δανείων,  φόρων,  εισφορών, κ.λπ., δεδομένου ότι για τους περισσότερους δεν είναι δυνατή η ταυτόχρονη εξόφληση όλων.

- Μικρά ταξιδάκια αυθημερόν, βοηθούν να προσαρμοστείτε σταδιακά. Φυλάξτε τις αναμνήσεις σας ζωντανές. Κρατήστε επαφή με τους νέους σας φίλους. Εμφανίστε τις φωτογραφίες σύντομα και δώστε πνοή γιορτής στην επιστροφή σας, καλώντας π.χ. σε δείπνο όλους τους φίλους σας για να μοιραστείτε τις εμπειρίες σας.

- Το μυστικό είναι να μη περνάμε μεγάλες περιόδους έντασης χωρίς διαλείμματα. Καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους, φροντίστε να έχετε σύντομες διακοπές και διαφυλάξτε την αυτοφροντίδα σας, για να έχετε καλή υγεία και διάθεση. Τότε, φυσικά, η απόδοση στις υποχρεώσεις σας θα είναι πιο ποιοτική και στις επόμενες διακοπές θα είστε πέρα από κάθε κίνδυνο προσβολής αυτού του Συνδρόμου.

-Μάλιστα ο ασθενής, μετά τη διάγνωση, μπορεί να χρειαστεί φαρμακευτική αγωγή με αντικαταθλιπτικά χάπια που θα τον βοηθήσουν να σταθεί και πάλι στα πόδια του.

Καλό φθινόπωρο!!!