Ο Ρομπέρ Λεπάζ παρουσιάζει στη Στέγη το αυτοβιογραφικό σόλο του «887»

«Αν θέλεις να προχωρήσεις στη ζωή, δεν έχεις παρά να συμφιλιωθείς με το παρελθόν σου. Αν δεν κάνεις αυτή την "άσκηση", τότε δεν υπάρχει μέλλον. Γιατί όλοι επιχειρούμε να πάμε παρακάτω αγνοώντας αλήθειες που έχουν γράψει ιστορία» υποστηρίζει ο Ρομπέρ Λεπάζ που επιστρέφει στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση από τις 24 έως τις 27 Οκτωβρίου με το πιο αυτοβιογραφικό σόλο της ζωής του, υπό τον τίτλο «887».

O σπουδαίος Καναδός multimedia δημιουργός με την ομάδα Ex Machina, κάνει μια βαθιά βουτιά στις παιδικές του αναμνήσεις στο Κεμπέκ σε μια παράσταση που αντλεί τον τίτλο της από τον αριθμό της πολυκατοικίας στην οποία μεγάλωσε, στη λεωφόρο Μάρεϊ. Λυρικό και στοχαστικό, ενίοτε παιγνιώδες και άλλοτε πάλι μελαγχολικό, το «887» είναι ένα υπαρξιακό σκηνικό ταξίδι που μοιάζει να αποτίει φόρο τιμής σε μια διάσημη ρήση του Γάλλου φιλοσόφου Ρολάν Μπαρτ: «Η μόνη μας πατρίδα είναι η παιδική μας ηλικία».

«Είναι ένα έργο για τη μνήμη, ένα σημαντικό κεφάλαιο στην πορεία κάθε ηθοποιού. Πάντα θεωρούσα πως το θέατρο είναι το σπορ της μνήμης. Γι' αυτό και κάνω μια επίσκεψη στα χρόνια της παιδικής μου ηλικίας, τη δεκαετία του 1960-1970, όταν μόλις είχα αρχίσει να μπαίνω στην εφηβεία και διατηρούσα ακόμα μια ευαίσθητη αντίληψη για τον κόσμο, όταν ήμουν απλώς παρατηρητής. Ο Καναδάς τότε βίωνε μια περίοδο κοινωνικο-πολιτικής αναταραχής, συνέβαιναν ή επρόκειτο να συμβούν αλλαγές μα τότε δεν μπορούσα να καταλάβω το γιατί» ανέφερε σήμερα στους Έλληνες δημοσιογράφους, ο Ρομπέρ Λεπάζ, τονίζοντας πως το «887» δεν είναι μια νοσταλγική παράσταση που αναβιώνει μία χαριτωμένη παιδικότητα. «Είναι μια διαδικασία ενεργοποίησης της προσωπικής μνήμης που αντικατοπτρίζει τη συλλογική μνήμη των ανθρώπων. Μια προσπάθεια επανασύνδεσης με τον Καναδά του παρελθόντος, μια προσπάθεια να μεταφέρω την ηχώ της εποχής. Γιατί σήμερα, η χώρα μου, μοιάζει να μην θυμάται τα κοινωνικοπολιτικά ζητήματα που μας απασχολούσαν την δεκαετία του '60 και τη διαμάχη σχετικά με την ανεξαρτησία του Κεμπέκ. Είναι σημαντικό, λοιπόν, οι καλλιτέχνες να θυμίζουν τι συνέβη στο παρελθόν και τι επίδραση έχει αυτό σήμερα».

Όπως είπε, συνήθως οι παραστάσεις του είναι ομαδικές δημιουργίες. «Κάθε πέντε με δέκα χρόνια όμως, μου δημιουργείται η ανάγκη να κάνω κάτι μόνος μου, να παρουσιάσω ένα δικό μου σόλο. Το να δουλεύεις με πολλούς ανθρώπους είναι μία διαδικασία ιδιαίτερα απαιτητική και ορισμένες φορές χρειάζεται να κάνεις συμβιβασμούς. Ωστόσο, όταν παρουσιάζω κάτι δικό μου, μπορώ να εκφράσω κάποιες προσωπικές μου σκέψεις που θέλω να ειπωθούν, καθώς και να λειτουργήσω σαν ηθοποιός αφού η πλειονότητα των δραστηριοτήτων μου εντοπίζεται στη σκηνοθεσία» δήλωσε ο διεθνής δημιουργός.