Ανατροπή. Συγκλονίζει οδηγός φορτηγού που προσπάθησε να σώσει τον Ντιόγκο Ζότα και λέει δεν έτρεχε, διαψεύδοντας την ισπανική αστυνομία (video viral)

 medlabnews.gr iatrikanea

Ο Ντιόγκο Ζότα και ο Αντρέ Σίλβα έχασαν τη ζωή τους τα ξημερώματα της 3ης Ιουλίου, σε τροχαίο δυστύχημα στον αυτοκινητόδρομο A52, στη Θαμόρα. Οι δύο ποδοσφαιριστές επέβαιναν σε Lamborghini, στην εθνική οδό, με προορισμό το Σανταντέρ, απ’ όπου αργότερα θα επιβιβάζονταν σε φέρι με προορισμό την Αγγλία.

Ο επιθετικός της Λίβερπουλ Ντιόγκο Ζότα ήταν ο οδηγός και πιθανότατα έτρεχε με υπερβολική ταχύτητα όταν το αυτοκίνητό του πήρε φωτιά στην Ισπανία την Πέμπτη, σκοτώνοντας τον ίδιο και τον μικρότερο αδελφό του, σύμφωνα με την προκαταρκτική έρευνα της ισπανικής αστυνομίας.

Ο Ζότα και ο αδελφός του, Αντρέ Σίλβα, έχασαν τη ζωή τους αφού το αυτοκίνητό τους – σύμφωνα με τα ισπανικά μέσα ενημέρωσης πρόκειται για μια Λαμποργκίνι- βγήκε εκτός ελέγχου από το δρόμο μετά από ένα σκασμένο λάστιχο και στη συνέχεια τυλίχθηκε στις φλόγες τις πρώτες πρωινές ώρες της Πέμπτης.

Εκπρόσωπος της ισπανικής «Guardia Civil» δήλωσε στο CNN Sports ότι η προκαταρκτική τους έρευνα δείχνει ότι ο Ζότα βρισκόταν πίσω από το τιμόνι στο μοιραίο δυστύχημα και ότι η υπερβολική ταχύτητα ήταν πιθανότατα ένας παράγοντας λόγω των σημαδιών από τα ελαστικά που άφησαν στον αυτοκινητόδρομο.

Μόλις η ισπανική αστυνομία ολοκληρώσει την έρευνά της προς τα τέλη αυτής της εβδομάδας, θα σταλεί σε τοπικό δικαστή πριν δοθεί στη δημοσιότητα.

Ο κόσμος του ποδοσφαίρου έχει βυθιστεί στο πένθος από τη στιγμή που έγινε γνωστή η είδηση του θανάτου του Ζότα, με πρώην συμπαίκτες, μάνατζερ και οπαδούς από όλο τον κόσμο να στέλνουν αφιερώματα σε μια αγαπημένη φιγούρα στο Λίβερπουλ και όχι μόνο.

Ο αδικοχαμένος Ζότα παντρεύτηκε τη μακροχρόνια σύντροφό του, Ρούτε Καρντόσο, με την οποία είχε τρία παιδιά, λιγότερο από δύο εβδομάδες πριν από το τραγικό δυστύχημα.

Η κηδεία των δύο παικτών έγινε στη γενέτειρά τους, το Γκοντομάρ της Πορτογαλίας, το περασμένο Σάββατο.

«Προσπάθησα να σώσω τον Ζότα, δεν έτρεχε με υπερβολική ταχύτητα»

Ο οδηγός που κατέγραψε τις πρώτες εικόνες από τη φλεγόμενη Lamborghini μετά το τραγικό δυστύχημα μίλησε για τις δραματικές στιγμές και διέψευσε ότι ο Ζότα έτρεχε με υπερβολική ταχύτητα

«Τράβηξα το video, σταμάτησα, προσπάθησα να βοηθήσω, αλλά δυστυχώς δεν μπορούσε να γίνει τίποτα. Έχω τη συνείδησή μου ήσυχη. Ξέρω τι πέρασα εκείνο το βράδυ, γιατί δεν ήξερα ποιοι ήταν μέσα. Τα συλλυπητήριά μου στην οικογένεια», είπε ο Ζοζέ Αζεβέδο, όπως αυτοσυστήνεται στο video.

Ο φερόμενος ως οδηγός φορτηγού και δημιουργός του video που έγινε viral στα κοινωνικά δίκτυα, διέψευσε επίσης την υπερβολική ταχύτητα, η οποία είχε καταγραφεί στην προκαταρκτική έκθεση των ισπανικών αρχών ως μία από τις βασικές αιτίες του δυστυχήματος που κόστισε τη ζωή στους Ντιόγκο Ζότα και Αντρέ Σίλβα.

«Η οικογένεια έχει τον λόγο μου ότι δεν έτρεχαν με υπερβολική ταχύτητα. Κατάφερα να δω τη μάρκα του αυτοκινήτου, το χρώμα του. Κάνω αυτόν τον δρόμο κάθε μέρα, από Δευτέρα μέχρι Σάββατο. Ξέρω τι δρόμος είναι και έχει προβλήματα. Είναι ένας σκοτεινός δρόμος κι εγώ κατάφερα να δω μάρκα και χρώμα αυτοκινήτου, όλα κανονικά. Πιο μπροστά, δυστυχώς, ήρθε αυτό το τέλος», είπε συγκινημένος.

Πηγή: CNN

Οδήγησε σε αυτοκτονία 13 ανθρώπους. Πρόκειται για μια από τις μεγαλύτερες δικαστικές πλάνες στην ιστορία της Βρετανίας

 medlabnews.gr

Το σκάνδαλο των βρετανικών ταχυδρομείων (Post Office Horizon scandal), που θεωρείται μία από τις μεγαλύτερες δικαστικές πλάνες στην ιστορία της χώρας, ενδέχεται να ευθύνεται για 13 αυτοκτονίες, ενώ περίπου 60 άνθρωποι σκέφτηκαν να βάλουν τέλος στη ζωή τους, σύμφωνα με τα πρώτα ευρήματα έκθεσης που δόθηκε σήμερα στη δημοσιότητα.

Μεταξύ 1999 και 2015, περίπου 1.000 διαχειριστές μικρών ταχυδρομικών πρακτορείων κατηγορήθηκαν για υπεξαίρεση και οδηγήθηκαν στα δικαστήρια εξαιτίας λανθασμένων στοιχείων που παρείχε το λογισμικό λογιστικής Legacy Horizon. Περισσότεροι από 700 άνθρωποι καταδικάστηκαν για κλοπή ή πλαστογραφία.

Το 2020 ξεκίνησε δημόσια έρευνα για να ρίξει φως στην υπόθεση. Σύμφωνα με τα πρώτα στοιχεία της έρευνας, 59 άνθρωποι δήλωσαν ότι σκέφτηκαν να αυτοκτονήσουν και 10 έκαναν απόπειρα. Ανάμεσά τους ήταν τόσο διαχειριστές πρακτορείων όσο και μέλη των οικογενειών τους.

Η έκθεση αναφέρει, με βάση τις μαρτυρίες των οικογενειών, ότι 13 άνθρωποι έβαλαν τέλος στη ζωή τους λόγω της εμπλοκής τους στο σκάνδαλο, εκ των οποίων οι έξι ήταν πρώην διαχειριστές.

Ο επικεφαλής της έρευνας, Γουίν Γουίλιαμς, είπε ότι υπάρχει μια «πραγματική πιθανότητα» η υπόθεση να οδήγησε αυτούς τους 13 ανθρώπους στην αυτοκτονία, παραδέχτηκε όμως ότι δεν είναι σε θέση να συνδέσει «μετά βεβαιότητας» τα δύο γεγονότα.

«Οι αποδείξεις στις οποίες μπόρεσα να αποκτήσω πρόσβαση με έπεισαν ότι ορισμένα στελέχη και κατώτεροι υπάλληλοι των Βρετανικών Ταχυδρομείων (σ.σ. είναι δημόσια υπηρεσία) ήξεραν ή όφειλαν να ξέρουν ότι το Legacy Horizon περιείχε σφάλματα» γράφει ο Γουίλιαμς στην έκθεσή του. Ωστόσο, καθ’ όλο το διάστημα που χρησιμοποιήθηκε το Legacy Horizon «τα Ταχυδρομεία δήλωναν ότι τα δεδομένα του ήταν πάντα ακριβή».

Μια σειρά που μεταδόθηκε τον Ιανουάριο του 2024 από το κανάλι ITV και αφορούσε τον δικαστικό αγώνα ενός από τους διαχειριστές των πρακτορείων, του Άλαν Μπέιτς, έφερε και πάλι στην επικαιρότητα την υπόθεση. Στη συνέχεια, τα δικαστήρια ακύρωσαν πολλές καταδίκες και μια επιτροπή ανέλαβε να ερευνήσει το σκάνδαλο, «μια από τις μεγαλύτερες δικαστικές πλάνες στην ιστορία» της Βρετανίας, όπως το χαρακτήρισε ο πρώην πρωθυπουργός Ρίσι Σούνακ.

«Χαιρετίζω τη δημοσίευση της έρευνας και δεσμεύομαι να φροντίσω ώστε οι ταχυδρομικοί υπάλληλοι που ζημιώθηκαν να αποζημιωθούν πλήρως και γρήγορα» ανέφερε σήμερα ο υπουργός Εμπορίου Τζόναθαν Ρέινολντς.

Με πληροφορίες από ΑΠΕ

Ποιοι είναι πρόσφυγες και ποιοι μετανάστες; Ποιοι οι κίνδυνοι της Δημόσιας Υγείας; Για ποιες παθήσεις πρέπει να ελέγχονται;

του Αλέξανδρου Γιατζίδη, M.D., medlabnews.gr iatrikanea

Ακούμε όλο και περισσότερο τα τελευταία χρόνια τους όρους Πρόσφυγες και Μετανάστες. Ποια η διαφορά τους; 

Ποιος είναι πρόσφυγας και ποιος είναι μετανάστης; 

Πρόσφυγες είναι τα άτομα που αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τη χώρα καταγωγής τους ή συνήθους διαμονής τους (στην περίπτωση των ανιθαγενών), εξαιτίας δικαιολογημένου φόβου δίωξης, για λόγους που σχετίζονται με τις πολιτικές τους πεποιθήσεις, την εθνική ή φυλετική τους προέλευση, τη θρησκεία τους, ή με το ότι ανήκουν σε μια ιδιαίτερη κοινωνική ομάδα.

Για τους παραπάνω λόγους, δικαιούνται άσυλο και διεθνή προστασία στη χώρα όπου καταφεύγουν. Στην ευρύτερη έννοια των δικαιούχων διεθνούς προστασίας, συμπεριλαμβάνονται και τα άτομα τα οποία, χωρίς τον παραπάνω φόβο δίωξης, κινδυνεύουν να υποστούν σοβαρή βλάβη, λόγω ένοπλων συρράξεων ή γενικευμένης βίας. Χαρακτηριστικό και των δυο περιπτώσεων είναι ότι οι πρόσφυγες δεν μπορούν να απολαύσουν προστασίας στη χώρα καταγωγής ή συνήθους διαμονής τους. 

Μετανάστες είναι τα άτομα που εγκαταλείπουν τη χώρα καταγωγής τους προσβλέποντας σε καλύτερες συνθήκες εργασίας και γενικά διαβίωσης, στις χώρες τελικού προορισμού τους. Αν και ολοένα περισσότερο σήμερα οι λόγοι του ξεριζωμού είναι αναγκαστικοί, παρά αποτέλεσμα «ελεύθερης επιλογής» (ιδιαίτερα σε περιπτώσεις φυσικών ή περιβαλλοντικών καταστροφών ή απόλυτης φτώχειας), οι μετανάστες έχουν καταρχήν τη δυνατότητα να επιστρέψουν στην πατρίδα τους όποτε το θελήσουν, σε αντίθεση με τους πρόσφυγες. 

Η διάκριση των δύο κατηγοριών εξακολουθεί να έχει νόημα και μεγάλη σημασία, δεδομένου ότι οι πρόσφυγες, ελλείψει εθνικής προστασίας, προστατεύονται από τη Σύμβαση της Γενεύης του 1951 για το Καθεστώς των Προσφύγων και άλλα διεθνή και ευρωπαϊκά κείμενα. Σο δικαίωμά τους να ζητήσουν άσυλο αποτελεί βασική αρχή της Οικουμενικής Διακήρυξης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Επομένως, η χορήγηση ασύλου δεν αποτελεί πράξη «φιλανθρωπίας» ούτε εναπόκειται στη διακριτική ευχέρεια της Ελλάδας, αλλά υποχρέωσή της με βάση τις διεθνείς συνθήκες, την ευρωπαϊκή και την ελληνική νομοθεσία.

Κατά την άφιξή τους στο ελληνικό έδαφος, η διάκριση των δυο κατηγοριών δεν είναι άμεσα δυνατή.  Τόσο οι πρόσφυγες, όσο και οι μετανάστες χρησιμοποιούν σήμερα τους ίδιους δρόμους διέλευσης και εισόδου, και συχνά καταφεύγουν στα ίδια «κυκλώματα» διακινητών προκειμένου να αποφύγουν τους αυξημένους ελέγχους στα σύνορα και να φτάσουν στη χώρα προορισμού τους (που, για τους περισσότερους, δεν είναι η Ελλάδα). Γι’ αυτό γίνεται λόγος για «μικτές μεταναστευτικές ροές». 

Στη συντριπτική τους πλειοψηφία, στερούνται νομιμοποιητικών εγγράφων (π.χ. διαβατήριο, βίζα ή άλλα έγγραφα), γεγονός που κάνει ακόμα πιο δύσκολη την εξακρίβωση της ταυτότητάς τους, της χώρας καταγωγής ή της ανάγκης τους για διεθνή προστασία, όταν περνούν τα σύνορα. Μόνο εάν ζητήσουν άσυλο και ενταχθούν στη σχετική διαδικασία, και εφόσον το σύστημα ασύλου είναι δίκαιο και αποτελεσματικό, θα είναι δυνατό στο τέλος της διαδικασίας να εξακριβωθεί ποιοι είναι πραγματικά πρόσφυγες και ποιοι όχι.

Για την αντιμετώπιση, βέβαια, των υπαρκτών και σύνθετων προβλημάτων ασφάλειας και δημόσιας τάξης, χρειάζονται παράλληλα μέτρα πάταξης των κυκλωμάτων εγκληματικότητας, σε συνδυασμό με παρεμβάσεις κοινωνικής πολιτικής για την αναβάθμιση των βεβαρημένων περιοχών και ανακούφιση των κατοίκων τους.

Το 2015, 856.723 πρόσφυγες και μετανάστες έφτασαν στη χώρα μας μέσω της θαλάσσιας οδού του Ανατολικού Αιγαίου.

Η Ελλάδα είναι η χώρα που υποδέχεται μεγάλο ποσοστό των προσφύγων και μεταναστών που κατευθύνονται προς την Ευρώπη.

Το 70% από αυτούς είναι πρόσφυγες, (43% από τη Συρία), το 34% είναι παιδιά και το 21% είναι γυναίκες.

Το 2015, περίπου 2.000 πρόσφυγες ή μετανάστες έτυχαν νοσοκομειακής περίθαλψης με κόστη που ξεπέρασαν τις 800.000 ευρώ.

Με τον πρόσφατο πόλεμο Ρωσίας - Ουκρανίας, έχει προκύψει ένα μεγάλο κύμα Ουκρανών που εγκαταλείπουν την Ουκρανία και πηγαίνουν σε χώρες γειτονικές για να γλιτώσουν. Δηλαδή είναι πρόσφυγες. Στην Ελλάδα έχουν περάσει τα σύνορα της ήδη πάνω από 30.000 Ουκρανοί υπήκοοι (μέχρι τα τέλη Μαΐου 2022) από τους οποίους πάνω από 8.000 είναι παιδιά.

Το κοινωνικό και επιδημιολογικό προφίλ αυτών των πληθυσμών έχει τροποποιηθεί το τελευταίο διάστημα και κυριαρχούν οι οικογένειες, τα βρέφη, τα μικρά παιδιά, οι έγκυες και οι ηλικιωμένοι. 

Κοινή παραδοχή είναι ότι οι πρόσφυγες και οι μετανάστες δεν αποτελούν κίνδυνο για μεταδιδόμενα λοιμώδη νοσήματα, έχουν όμως ανάγκη προκαταρκτικού ελέγχου και επείγουσας υγειονομικής φροντίδας λόγω των ειδικών συνθηκών υπό τις οποίες ζουν και ταξιδεύουν ενώ πρέπει να συνεκτιμάται το υγειονομικό τους προφίλ όπως τα χρόνια νοσήματα.

Η επιδημιολογία των ασθενειών των προσφύγων είναι ένα θέμα σύνθετο και ευρύ, ιδιαιτέρως αν λάβει κανείς υπόψη τις μεγάλες αποκλίσεις που παρουσιάζουν οι πληθυσμοί σε εθνική καταγωγή, γεωγραφική προέλευση, κοινωνικοοικονομικό επίπεδο κτλ. Παρά τις σημαντικές αυτές διαφορές, όμως, οι περισσότεροι πρόσφυγες μοιράζονται κοινές εμπειρίες, κατά βάση μέσω της εμπειρίας του να είναι πρόσφυγες. Για παράδειγμα, έχουν υποστεί σημαντική σωματική και ψυχολογική ταλαιπωρία για να φύγουν από τη χώρα από την οποία κατάγονταν, ενώ κατά κανόνα αποχωρούν με ελάχιστη προετοιμασία και χωρίς να παίρνουν μαζί τους ιατρικά έγγραφα. Συχνά, αυτά έχουν καταστραφεί ή είναι αδύνατο να ανακτηθούν λόγω της εχθρικής κυβέρνησης της χώρας καταγωγής.

Ο κίνδυνος προηγούμενης έκθεσης των εισερχόμενων στα νοσήματα τα οποία ενδημούν στις χώρες προέλευσής τους εξαρτάται από τις περιοχές και τις συνθήκες διαβίωσής τους στις χώρες αυτές και μπορεί να παρουσιάζει σημαντικές διακυμάνσεις μεταξύ προερχόμενων από την ίδια χώρα.

Για χώρες με ασταθές εσωτερικό περιβάλλον, π.χ. λόγω πολεμικών και άλλων συρράξεων, τα επιδημιολογικά δεδομένα μπορεί να παρουσιάσουν ταχεία και σημαντική απόκλιση από το προηγουμένως γνωστό επιδημιολογικό προφίλ της χώρας.

Πέρα από τη χώρα και συγκεκριμένη περιοχή προέλευσης, ο κίνδυνος νόσησης των εισερχόμενων συναρτάται με τις συνθήκες υγιεινής κατά το ταξίδι τους και μετά την άφιξή τους στη χώρα υποδοχής, πχ για νοσήματα, όπως βακτηριακές και παρασιτικές διάρροιες ή φυματίωση. Παράγοντες, όπως στενός συγχρωτισμός ή ανεπαρκής πρόσβαση σε εγκαταστάσεις υγιεινής, αυξάνουν τον κίνδυνο νόσησης. Μεγαλύτερος εκτιμάται ο κίνδυνος ευρείας διασποράς των υδατογενώς και τροφιμογενώς μεταδιδόμενων νοσημάτων, που παρουσιάζουν και κοπρανοστοματική μετάδοση, όπως οι βακτηριακές και παρασιτικές διάρροιες. Η έμφαση στις συνθήκες και εγκαταστάσεις υγιεινής είναι σημαντική και για την πρόληψη της εισαγωγής στον τοπικό πληθυσμό νοσημάτων για τα οποία δεν υπάρχει συλλογική ανοσία. Παράδειγμα αποτελεί ο τυφοειδής πυρετός, για τον οποίο δεν εφαρμόζεται μαζικός εμβολιασμός στις ευρωπαϊκές χώρες, σε αντιδιαστολή με την ηπατίτιδα Α, για την οποία υπάρχει στην Ελλάδα συλλογική ανοσία σε μεγάλο μέρος του πληθυσμού (μέσω εμβολιασμού για τα παιδιά και τους νέους ενήλικες, και μέσω φυσικής νόσησης στους ηλικιωμένους).

Μεταδοτικά νοσήματα με κίνδυνο εξάπλωσης στον πληθυσμό, όπως η ελονοσία από Plasmodium vivax, χαρακτηρίζονται από μακρούς χρόνους επώασης και επιπλέον απαιτούν ειδικό εργαστηριακό έλεγχο για τη διάγνωσή τους.

Νοσήματα, όπως η ηπατίτιδα Β, μπορεί να μεταδίδονται από ασυμπτωματικό χρόνιο φορέα, ενώ για τη διάγνωση χρειάζεται αιματολογικός εργαστηριακός έλεγχος. Για τον Αφγανικό πληθυσμό, συγκεκριμένα, σημαντικό ποσοστό της χρόνιας ηπατίτιδας Β σχετίζεται με πρωτολοίμωξη κατά τη γέννηση (μετάδοση στο νεογνό από μητέρα- φορέα) ή την πρώτη παιδική ηλικία, οπότε και παρατηρούνται και τα υψηλότερα ποσοστά μετάπτωσης σε χρονιότητα, σε σύγκριση με τη μετάδοση στην ενήλικη ζωή μέσω σεξουαλικής επαφής, ενδοφλέβιας χρήσης ουσιών ή παραγόντων αίματος.

Η υπάρχουσα εμπειρία για τον έλεγχο των εισαγόμενων μεταδοτικών νοσημάτων αφορά κατά βάση σε εισερχόμενους πληθυσμούς που προτίθενται να παραμείνουν στη χώρα υποδοχής για ικανό διάστημα, ιδανικά με ενσωμάτωση στην τοπική κοινωνία.

Για την περίπτωση των εισερχομένων μεταναστών οι οποίοι προβλέπεται να διαμείνουν για ικανό διάστημα σε μια περιοχή, υφίστανται αποκλίνουσες οδηγίες διαλογής στα διάφορα κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης και λοιπά κράτη του λεγόμενου Δυτικού Κόσμου.

Οι εναλλακτικές προσεγγίσεις που εφαρμόζονται από τα κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, σύμφωνα με πρόσφατη (Οκτώβριος 2015) καταγραφή του ECDC, περιλαμβάνουν:

1. Διαλογή για λοιμώδη νοσήματα: Οι περισσότερες χώρες επικεντρώνονται στην ανίχνευση της ενεργούς πνευμονικής φυματίωσης είτε κατά το χρόνο άφιξης των εισερχομένων είτε σε δεύτερο χρόνο στους χώρους φιλοξενίας τους. Μερικές χώρες προβλέπουν πρόσθετο έλεγχο για ιογενείς ηπατίτιδες Β και C, σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα, νοσήματα προλαμβανόμενα με εμβολιασμό, χολέρα, ελονοσία και άλλα παρασιτικά νοσήματα.

2. Επιδημιολογική επιτήρηση συνδρόμων, όπως αναπνευστικών λοιμώξεων, γαστρεντερίτιδας, εμπύρετου εξανθήματος, εμπύρετης λεμφαδενοπάθειας, οξέος ικτέρου, παρασιτικής δερματοπάθειας και αιφνίδιου θανάτου. Το ECDC βρίσκεται σε διαδικασία διαμόρφωσης πρωτοκόλλων για την επιτήρηση συνδρόμων σε νεοεισερχομένους πληθυσμούς.

3. Μαζικό εμβολιασμό, π.χ. με ΜΜR (ιλαρά- ερυθρά-παρωτίτιδα), κατά προτεραιότητα σε παιδιά και εφήβους ως 15 ετών και με εμβόλιο πολιομυελίτιδας, σε πληθυσμούς με προέλευση χώρες με συνεχιζόμενη δραστηριότητα της νόσου, όπως το Αφγανιστάν, το Πακιστάν, η Νιγηρία και η Σομαλία.

Σύνοψη υγειονομικού ελέγχου σε μετανάστες που αιτούνται νομιμοποιητικά έγγραφα

Ι. Aξιολόγηση υγείας: Ιατρικό ιστορικό και γενική κλινική εξέταση

ΙΙ. Έλεγχος για μεταδιδόμενα νοσήματα σημαντικά για τη δημόσια υγεία

1.Έλεγχος για Φυματίωση (δοκιμασία Mantoux, ακτινογραφία θώρακος)

2.Έλεγχος για ελονοσία (RDT, δοκιμασία παχείας και λεπτής σταγόνας κατά Laveran)

3.Έλεγχος για αιματογενώς μεταδιδόμενα νοσήματα: HIV, ηπατίτιδα B & ηπατίτιδα C

4.Παρασιτολογική εξέταση κοπράνων (± ούρων για σχιστόσωμα) και καλλιέργεια κοπράνων

5.Έλεγχος για σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα (σύφιλη, Chlamydia trachomatis, Neisseriae gonorrhoeae)

Γενικά, θεωρείται ότι η υγεία ενός πρόσφυγα περνά από τρία στάδια που σχετίζονται απόλυτα με την εξέλιξη της διαδικασίας της αίτησης ασύλου και της εγκατάστασης στο νέο περιβάλλον:

-  Η πρώτη, οξεία  φάση παρουσιάζει το μεγαλύτερο ιατρικό ενδιαφέρον, λόγω της άγνοιας της φύσης των ασθενειών που παρουσιάζουν οι αφιχθέντες πρόσφυγες και των ερωτημάτων που είναι δεδομένο ότι υπάρχουν για το αν κάποιος πάσχει από μεταδοτική ασθένεια και πόσο σοβαρή είναι αυτή. Πέρα από τις οξείες παθήσεις, στην πρώτη φάση, δεν αποκλείεται να εμφανίζονται και χρόνιες νόσοι (όπως τραυματισμοί πολέμου ή χρόνια εκφυλιστικά νοσήματα) που οι πρόσφυγες συχνά έχουν παραμελήσει κατά τη διάρκεια της φυγής τους.

-  Η δεύτερη, μεταβατική φάση αφορά πρόσφυγες από χώρες που συνήθως βρίσκονται σε εμπόλεμη ζώνη, που έχουν εγκατασταθεί σε μία περιοχή και ελπίζουν ότι η διαμονή τους εκεί είναι προσωρινή και σύντομα, με το τέλος των συρράξεων, θα επιστρέψουν στη χώρα τους. Σε αυτές τις καταστάσεις, οι ενήλικοι συνήθως ενσωματώνονται στο εργατικό δυναμικό της περιοχής και επιδιώκουν να παρέχουν στα παιδιά τους την καλύτερη δυνατή υγειονομική περίθαλψη, συχνά παραβλέποντας την προσωπική τους υγεία.

-  Η τρίτη, χρόνια φάση αφορά πρόσφυγες που έχουν εγκατασταθεί πλέον μόνιμα στη νέα χώρα (συνήθως όριο θεωρούνται τα 10 χρόνια) και μπορεί να υποφέρουν από διάφορες χρόνιες παθήσεις, από τις οποίες δεν έπασχαν στη χώρα καταγωγής τους, οπότε μπορούν να θεωρηθούν ως συνέπειες της εγκατάστασής τους στη χώρα παραμονής.

Οι πιο συχνές παθήσεις από τις οποίες πάσχουν οι πρόσφυγες και οι αιτούντες άσυλο τον πρώτο καιρό παραμονής τους στη νέα χώρα συνοψίζονται στον παρακάτω Πίνακα (πρόκειται δηλαδή για τις πιο συχνές ασθένειες και καταστάσεις από τις οποίες πάσχουν οι άνθρωποι που περνούν τα σύνορα ζητώντας άσυλο και οι οποίες θα πρέπει να λαμβάνονται υπόψη κατά την πρωτοβάθμια περίθαλψη). Αξιοπρόσεκτο είναι ότι, παγκοσμίως κάθε χρόνο, παρατηρούνται συχνότερα αυξημένα επίπεδα μολύβδου σε παιδιά αλλά και η υψηλή επίπτωση της ηπατίτιδας Β (όπως έχει καταγραφεί σε πρόσφυγες που καταφεύγουν στις ΗΠΑ). 

Εδώ πρέπει να σημειωθεί και ένα σημαντικός κίνδυνος για την Δημόσια Υγεία στην Ευρώπη λόγω της μαζικής μετακίνησης πληθυσμών από χώρες όπου τα προγράμματα εμβολιασμού έχουν σταματήσει εξαιτίας των εχθροπραξιών, επισημαίνει ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ), και συστήνει το μαζικό εμβολιασμό προσφύγων και μεταναστών μέσα από τα Εθνικά Προγράμματα Εμβολιασμού. Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας εκτιμά, παράλληλα, ότι η πρόσβαση στις υπηρεσίες υγείας όπως και στα εμβόλια οφείλει να είναι διακριτική, χωρίς προκαταλήψεις και δίκαια. Γι’ αυτό και προτείνει τα εμβόλια να διατεθούν μέσα από το εκάστοτε Εθνικό Πρόγραμμα Εμβολιασμού. Επίσης παράγοντες όπως η μαζική μετακίνηση πληθυσμού, έλλειψη στέγης και υγιεινής και φτωχή πρόσβαση σε υπηρεσίες υγείας μπορεί να οδηγήσουν σε αυξημένο κίνδυνο μεταδιδόμενων νοσημάτων.

Οι συχνότερες φυσικές ασθένειες και καταστάσεις που απαντώνται, και πρέπει να λαμβάνονται υπόψη, σε πρόσφυγες, παγκοσμίως:

• Υποσιτισμός
• Σύφιλη
• Ηπατίτιδα Β
• AIDS
• Φυματίωση
• Διαρροϊκά σύνδρομα
• Ελονοσία
• Νεογνικός τέτανος
• Ρευματικές καρδιοπάθειες
• Ανοσοανεπάρκεια
• Οδοντιατρικά προβλήματα
• Ψώρα
• Παρασιτώσεις του εντέρου
• Πνευμονοκονιώσεις

 (ΠΗΓΗ: Kemp & Rasbridge, 1999-2006).

Σημαντικά είναι και τα ψυχικά προβλήματα που φαίνεται να εμφανίζουν οι πρόσφυγες και μπορεί να οφείλονται σε ψυχικά τραύματα, δυσκολίες προσαρμογής, απώλεια της κουλτούρας και του πολιτισμού, έλλειψη εμπιστοσύνης και στήριξης. Οι συνηθέστερες ψυχιατρικές καταστάσεις των προσφύγων περιλαμβάνουν συναισθηματικές διαταραχές  και μετατραυματικό stress (όπως εκδηλώνονται μετά από θάνατο κάποιου, επαπειλούμενο θάνατο του ίδιου του ατόμου και συνθήκες όπως ο πόλεμος, μια εγκληματική ενέργεια ή ένας βιασμός).

Πηγές

Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας

Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, 2012

ΕΟΔΥ

Kemp & Rasbridge, 1999-2006

Μουρτζούκου: «Οι δαίμονες με κυρίευαν» – Ποιος φταίει; Έχει ευθύνες η μητέρα; Η κοινωνία τι κάνει;

 του Αλέξανδρου Γιατζίδη, M.D., διευθυντή σύνταξης, medlabnews.gr iatrikanea

Η υπόθεση της 25χρονης Ειρήνης Μουρτζούκου, που ομολόγησε τον θάνατο τεσσάρων βρεφών (συμπεριλαμβανομένων δύο δικών της παιδιών), καθώς και της μικρής αδελφής της πριν από 11 χρόνια, προκαλεί ερωτήματα σχετικά με τη «μητρική ευθύνη» και την ψυχοπαθολογία.

Η Ειρήνη ομολόγησε ότι σκότωσε:

Την αδερφή της το 2014 (όταν ήταν 14 ετών),

Το μωρό της φίλης της (Φεβρουάριος 2021),

Το πρώτο της παιδί (Ιούνιος 2022),

Το δεύτερο παιδί της (Οκτώβριος 2023), από το οποίο αποδίδει τον θάνατο σε ασφυξία ή «ατύχημα»

Υποστήριξε ότι την κυρίευαν «δαίμονες» όταν μαλώ­νά με τη μητέρα της 

Οι ιατροδικαστικές αναλύσεις δείχνουν ασφυξία σε όλα τα περιστατικά καθώς επίσης αντιφάσεις με τα παθολογικά αίτια 

Η μητέρα της

Η Πόπη Αναγνωστοπούλου ισχυρίστηκε πως φρόντισε την κόρη της από την ηλικία των 9-10, την υποστήριξε με ψυχολόγο, ειδικό σχολείο και προσπάθησε, όπως είπε, «όσο άντεχε η τσέπη μου» 

Πρόσθεσε πως δεν είχε σκεφθεί ότι θα μπορούσε να γίνει «φόνισσα» κι απέδωσε τη συμπεριφορά της σε ζήλια ή προσωπικά προβλήματα.

Τι λένε ειδικοί ψυχολόγοι

• Χαρακτηριστικά διαταραχής προσωπικότητας: απουσία ενοχής και επαναλαμβανόμενες σοβαρές πράξεις ειρηνικής ή ψυχρής πρόθεσης
• Ψυχωσικά στοιχεία: χρήση λέξεων όπως «δαίμονες», έντονα ψευδαισθητικά επεισόδια ή συμβολισμοί στην ψυχοπαθολογία της
• Η συμπεριφορά της δείχνει έλλειψη ενσυναίσθησης και πιθανή αντικοινωνική διαταραχή προσωπικότητας .

Ψυχολόγοι τονίζουν ότι:

Η μητέρα έχει περιβάλει την κόρη της με φροντίδα και θεραπευτική υποστήριξη.

Ωστόσο, όταν ο ψυχικός κόσμος ενός παιδιού περιέχει βαριές συναισθηματικές ψευδαισθήσεις, ούτε η καλύτερη ανατροφή αρκεί χωρίς επαγγελματική παρέμβαση.

Η ευθύνη «κουβαλείται» στον συνδυασμό γενετικής ευαλωτότητας και ψυχικού τραύματος — αν και μόνο η μητέρα να φταίει, ότι δηλαδή δεν έκανε «αρκετά», δεν εξηγεί τα περιστατικά.

Εχει ευθύνες η μητέρα της;

Όχι νομικά — τουλάχιστον με τα μέχρι τώρα στοιχεία. Δεν έχει απαγγελθεί κατηγορία κατά της μητέρας.

Όμως υπάρχει ηθική και κοινωνική ευθύνη;

Εδώ οι γνώμες διχάζονται:

Υπάρχει η πλευρά που λέει: «Μια μάνα δεν μπορεί να βλέπει το παιδί της να πνίγει μωρά χωρίς να καταλάβει κάτι».

Κι η άλλη που απαντά: «Έκανε ό,τι μπορούσε – δεν είναι όλοι οι γονείς ψυχίατροι».

Η αλήθεια ίσως βρίσκεται στη μέση.

Ακόμα κι αν η μάνα δεν είχε δόλο, είναι πιθανό να υποτίμησε τα σημάδια. Να παραγνώρισε τις αλλαγές στη συμπεριφορά της κόρης της. Να κουράστηκε να παλεύει. Και εκεί ίσως μπήκε η κοινωνική αποτυχία: Δεν ζήτησε βοήθεια εγκαίρως.

Η Ειρήνη εμφανίζει συμπτώματα βαριάς ψυχικής διαταραχής — δεν είναι απλά «κακή μητέρα».

Η Πόπη φρόντισε, επένδυσε σε υποστήριξη και εκπαίδευση.

Ακόμη κι έτσι, αν υπήρχε ανίσχυρη αναγνώριση ή παρακολούθηση από ειδικούς, ενδέχεται να είχε αναδειχθεί πολύ νωρίτερα κάποιο βαθύτερο πρόβλημα.

Κύριο καθήκον παρέμβασης φέρουν οι ψυχικές υπηρεσίες — με ευθύνη της πολιτείας, όχι μόνο της οικογένειας.

Η μητέρα της Ειρήνης φρόντισε σύμφωνα με τις οικονομικές και συναισθηματικές της δυνατότητες. Ωστόσο, όταν προκύπτει τέτοιο βίαιο μοτίβο, απαιτείται έγκαιρη παρέμβαση από ψυχιατρικές υπηρεσίες, κάτι που φαίνεται να έλειπε. Η ευθύνη δεν είναι μονοδιάστατη — η κοινωνία και το σύστημα υγείας πρέπει να ενισχύσουν τις δομές πρόληψης και αντιμετώπισης.

Η Κοινωνία τι κάνει;

Η υπόθεση Μουρτζούκου δεν είναι μεμονωμένη. Είναι κραυγή για:

• Περισσότερες μονάδες ψυχικής υγείας σε κάθε πόλη,
• Καμπάνιες ευαισθητοποίησης για τους γονείς παιδιών με ψυχικά προβλήματα,
• Υποχρεωτική παρέμβαση κοινωνικών υπηρεσιών όταν υπάρχουν «κόκκινες σημαίες».

Το έγκλημα αυτό δεν είναι μόνο οικογενειακό. Είναι κοινωνική αποτυχία διάγνωσης, πρόληψης και παρέμβασης.

Τέσσερα βρέφη, τέσσερις “φυσικοί θάνατοι”. Η αλήθεια που οι ιατροδικαστές δεν είδαν. Διεθνή ανάλογα

 του Αλεξανδρου Γιατζιδη, M.D., medlabnews.gr iatrikanea

Η υπόθεση της Ειρήνης Μουρτζούκου συγκλόνισε τη χώρα. Μια νέα γυναίκα από την Αμαλιάδα, που σκότωσε —όπως η ίδια ομολόγησε— την αδερφή της, τα δύο της παιδιά και το βρέφος μιας φίλης της. Κι όμως, κανένας δεν κατάλαβε τίποτα. Οι ιατροδικαστές μιλούσαν για «αιφνίδιο θάνατο», «παθολογικά αίτια», «αναπνευστικά προβλήματα». Όλα φαίνονταν φυσιολογικά… μέχρι που η ίδια ομολόγησε.

Το ερώτημα λοιπόν είναι σαφές: πώς γίνεται τέσσερις δολοφονίες να περάσουν ως φυσικοί θάνατοι; Έχουν ευθύνη οι ιατροδικαστές;

Δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο. Σε διεθνές επίπεδο, πλήθος υποθέσεων δείχνει ότι η διάγνωση ασφυξίας σε βρέφη είναι από τις πιο δύσκολες στην ιατροδικαστική. Το λεγόμενο SIDS (Sudden Infant Death Syndrome – Σύνδρομο Αιφνίδιου Βρεφικού Θανάτου) μπορεί σε ποσοστό έως 5% να καλύπτει στην πραγματικότητα εγκληματικές ενέργειες.

Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η υπόθεση της Mary Beth Tining, στις ΗΠΑ. Η γυναίκα αυτή έχασε διαδοχικά 8 παιδιά, με όλους τους θανάτους να αποδίδονται αρχικά σε SIDS. Χρειάστηκαν χρόνια και υπομονή από τις αρχές, για να αποδειχθεί ότι η ίδια τα είχε σκοτώσει.

Τι δεν βλέπουν οι ιατροδικαστές;

Η ασφυξία, ειδικά σε μωρά, δεν αφήνει πάντα εμφανή ίχνη. Δεν υπάρχουν πάντα μώλωπες, κατάγματα ή εξωτερικά τραύματα. Τα πνευμόνια μπορεί να φαίνονται φυσιολογικά. Αν δεν γίνει εξειδικευμένος ιστολογικός και τοξικολογικός έλεγχος —αν δεν εξεταστεί η σκηνή, η στάση του παιδιού, οι συνθήκες— ο θάνατος μπορεί εύκολα να καταγραφεί ως «ανεξήγητος» ή «παθολογικός».

Επιπλέον, σε πολλές χώρες —και στην Ελλάδα— οι παιδικοί θάνατοι δεν εξετάζονται πάντα με την αυστηρότητα που θα έπρεπε. Υπάρχουν ελλείψεις σε προσωπικό, περιορισμένοι πόροι, φόβος κοινωνικού σκανδάλου. Ένας γιατρός μπορεί εύκολα να επιλέξει τη «σίγουρη» διάγνωση, χωρίς να ρισκάρει την εμπλοκή σε πολύπλοκη υπόθεση.

Τα λάθη στην περίπτωση Μουρτζούκου

Όπως φάνηκε, κανείς δεν υποψιάστηκε τίποτα. Ούτε οι γιατροί στα νοσοκομεία, ούτε οι ιατροδικαστές, ούτε οι κοινωνικές υπηρεσίες. Το ένα παιδί πέθανε «ξαφνικά», το άλλο «κατάπιε γάλα και πνίγηκε», το παιδί της φίλης «έπεσε από τον καναπέ» και πέθανε. Καμία έρευνα δεν πήγε σε βάθος. Καμία υποψία δεν καταγράφηκε επίσημα. Και όλα αυτά… μέχρι που η ίδια είπε την αλήθεια.

Η ερώτηση είναι απλή: αν δεν μιλούσε η Ειρήνη, θα μαθαίναμε ποτέ την αλήθεια;

Υπάρχουν ευθύνες;

Ναι, υπάρχουν. Όχι μόνο ποινικές — τουλάχιστον όχι με τα μέχρι τώρα δεδομένα — αλλά σίγουρα ηθικές και επιστημονικές. Όταν ένας ιατροδικαστής παραδίδει πιστοποιητικό θανάτου χωρίς πλήρη διερεύνηση, όταν δεν ζητούνται περαιτέρω εξετάσεις, όταν δεν ειδοποιούνται οι κοινωνικές υπηρεσίες για «ύποπτα μοτίβα», τότε το σύστημα έχει αποτύχει.

Και δεν είναι μόνο θέμα ατομικής ευθύνης. Είναι και θέμα δομών. Στην Ελλάδα δεν υπάρχουν εξειδικευμένες ομάδες διερεύνησης παιδικών θανάτων, όπως υπάρχουν σε Ηνωμένο Βασίλειο, Καναδά και Σκανδιναβικές χώρες. Δεν υπάρχουν ενιαίοι κανόνες για πότε πρέπει να ελέγχεται μια οικογένεια, πότε ενεργοποιείται η κοινωνική πρόνοια, πότε γίνεται επανεξέταση υπόθεσης.

Τι πρέπει να αλλάξει

• Κάθε βρεφικός θάνατος πρέπει να ερευνάται με ειδικό ιατροδικαστικό και κοινωνικό πρωτόκολλο.
• Οι ιατροδικαστές να έχουν πρόσβαση σε προηγμένα εργαλεία ανάλυσης και εκπαίδευσης.
• Να γίνεται σκηνική αναπαράσταση σε θανάτους βρεφών με ασαφή αιτία.
• Να δημιουργηθεί εθνικό μητρώο παιδικών θανάτων με δυνατότητα επανελέγχου όταν υπάρξουν νέα στοιχεία.

Αν δεν είχε μιλήσει η Ειρήνη Μουρτζούκου, σήμερα θα πιστεύαμε πως τα παιδιά της πέθαναν από κακή τύχη. Και δεν θα ήταν η πρώτη φορά.

Το μεγαλύτερο ερώτημα λοιπόν δεν είναι αν φταίνε οι γιατροί ή οι ιατροδικαστές. Το ερώτημα είναι:

Πόσα άλλα παιδιά πεθαίνουν δίπλα μας — κι εμείς κοιτάμε αλλού;

Ομολόγησε η Μουρτζούκου για τέσσερις δολοφονίες. Πώς έφτασε στην ομολογία; Τι μεσολάβησε;

 medlabnews.gr iatrikanea

Η Ειρήνη Μουρτζούκου ομολόγησε τις δολοφονίες τεσσάρων βρεφών.

Κατά τις ίδιες πληροφορίες, η Ειρήνη Μουρτζούκου ομολόγησε πριν μεταφερθεί στον Ανακριτή στην Πάτρα.

Υπενθυμίζεται ότι η Ειρήνη Μουρτζούκου συνελήφθη για τις δολοφονίες των δύο δικών της παιδιών, αλλά και του γιου της φίλης της πριν από λίγα χρόνια. Κατηγορείται επίσης και για μια απόπειρα δολοφονίας φίλης της.

Η 25άχρονη, το βράδυ της Τρίτης 8 Ιουλίου, ομολόγησε στα στελέχη του Τμήματος Ανθρωποκτονιών τις δολοφονίες τεσσάρων βρεφών. Πληροφορίες του ΕΡΤNews από αστυνομικές πηγές αναφέρουν ότι είπε πως σκότωσε τα δύο δικά της βρέφη καθώς και άλλα δύο, το ένα μίας φίλης της και το τέταρτο που ήταν η αδελφή της.

Η τέταρτη δολοφονία είχε γίνει όταν ήταν δεκατεσσάρων ετών, πριν από 11 χρόνια, στην περιοχή του Άργους, όπου διέμενε η οικογένεια. Πληροφορίες αναφέρουν ότι η Μπουρτζούκου έσπασε και φέρεται να είπε στους αστυνομικούς ότι «θέλω να σας τα πω και να τα βγάλω από μέσα μου. Θόλωσα και έκανα τις ανθρωποκτονίες», για να καταλήξει «όταν τσακωνόμουν με τη μητέρα μου ήθελα να κάνω κακό».

Αυτή την ώρα μετάγεται στην Πάτρα προκειμένου να οδηγηθεί ενώπιον του εκεί ανακριτή, ο οποίος και εξέδωσε το ένταλμα σύλληψης σε βάρος της, και συνελήφθη χθες (8/7) σε ξενοδοχείο στην Αθήνα.

Υπενθυμίζεται ότι τα δύο από τα βρέφη ήταν δικά της παιδιά και οι ανθρωποκτονίες φέρεται να τελέστηκαν στις 19 Ιουνίου 2022 και στις 17 Οκτωβρίου 2023. Το τρίτο βρέφος ήταν μιας φίλης της στις 4 Φεβρουαρίου 2021 και κατηγορείται και για την απόπειρα δολοφονίας μιας ενήλικης γυναίκας που ήταν φίλη της το 2020, όπου φέρεται να είχε αποπειραθεί να τη δολοφονήσει, πνίγοντας την.

Σε δικογραφία είχε συμπεριληφθεί και η περίπτωση απόπειρας ανθρωποκτονίας σε βάρος ενός βρέφους μιας άλλης φίλης της το 2016, όταν ήταν ανήλικη η κατηγορούμενη και για το λόγο αυτό δεν της ασκήθηκε δίωξη για τη συγκεκριμένη περίπτωση.

Για να μπορέσουν να την εξετάσουν, τα στελέχη της ΕΛ.ΑΣ. κράτησαν σε εκκρεμότητα την προκαταρκτική του εισαγγελέα Ναυπλίου για τον θάνατο της αδελφής της και έτσι κατάφεραν να λάβουν ανωμοτί κατάθεση, αφού θεωρούσαν ότι βρίσκονταν ένα βήμα πριν από την ομολογία της.

Κατά τις ίδιες πληροφορίες, εκτιμώντας πως «κλειδί» στη συγκεκριμένη υπόθεση ήταν η σχέση της Μουρτζούκου με τη μητέρα της, επικεντρώθηκαν σε αυτό το κομμάτι.

Αλλωστε, προ μηνών οι δύο γυναίκες είχαν έρθει σε σύγκρουση στον αέρα τηλεοπτικής εκπομπής, με τη μητέρα της να την κατηγορεί για τον θάνατο της αδελφής της.

Ξεκίνησαν λοιπόν από το βράδυ την εξέταση εστιαζόμενα, κατά πληροφορίες, στην απόρριψη που νιώθει από τη μητέρα της. Στη συνέχεια, προχώρησαν στον θάνατο της αδελφής της, λέγοντάς της ότι έχει παραγραφεί. Αυτό φαίνεται πως ήταν το κρίσιμο σημείο για την ομολογία της, η όποια έγινε σήμερα το πρωί λίγο πριν ξεκινήσει η μεταγωγή της για την Πάτρα.

«Το έκανα, το μετάνιωνα, αλλά ήταν ήδη αργά» Αρχικά, κατά πληροφορίες, ομολόγησε πως δολοφόνησε την αδελφή της, πριν από 11 χρονια.

«Κάθε φορά που μάλωνα με τη μητέρα μου ήθελα να κάνω κακό. Κλείδωνε το μυαλό μου. Το έκανα, το μετάνιωνα, αλλά ήταν ήδη αργά», φέρεται να ισχυρίστηκε, μεταξύ άλλων.

Στη συνέχεια, ομολόγησε πως δολοφόνησε και τα άλλα τρία βρέφη, ενώ φαίνεται να αρνείται πως είναι υπεύθυνη για τον θάνατο του μικρού Παναγιώτη, του τελευταίου παιδιού που φέρεται να ξεψύχησε παρουσία της Ειρήνης Μουρτζούκου, τον Αύγουστο του 2024.

Πάντως, σύμφωνα με τις έως τώρα πληροφορίες, φέρεται πως η ίδια μετά την ομολογία της αρνήθηκε να αποκαλύψει στους αστυνομικούς τον τρόπο με τον οποίο δολοφόνησε τα παιδιά.

Ποιοι, πως και με ποιο τρόπο εξασφάλισαν την ομολογία της, οι αστυνομικοί αναλυτές των συνεντεύξεων της και γιατί αρνείται τον φόνο του τελευταίου παιδιού στην Αμαλιάδα όπως κι άλλες ενέργειες που της αποδίδονται.

Ένα τηλεφώνημα στη μία η ώρα το βράδυ της Τρίτης της ίδιας της Ειρήνης Μουρτζούκου στον έμπειρο διοικητή του Τμήματος Ανθρωποκτονιών του ελληνικού FBI Γιάννη Δροσίνη (σ.σ. ο οποίος συμμετείχε στην τουλάχιστον 20ωρη εξέταση της) ήταν αυτό που σηματοδότησε – όπως αποκαλύπτει το in – την αρχή της ομολογίας της 25χρονης για τον φόνο τριών παιδιών στο θρίλερ της Αμαλιάδας.

Κι αυτό μετά από εκατοντάδες συνεντεύξεις της στα ΜΜΕ την τελευταία διετία που δήλωνε απολύτως αθώα κι εξέφραζε τον «εκνευρισμό» της για τα υπονοούμενα σε βάρος της.

Χωρίς όμως να παραδέχεται ούτε της δολοφονία του μικρού Παναγιώτη στην Αμαλιάδα το 2024, ούτε την απόπειρα δολοφονίας μίας ενήλικης, αλλά και τις προηγηθείσες απόπειρες δολοφονίες μέσα στο νοσοκομείο Παίδων της δεύτερης κόρης της, την οποία τελικά σκότωσε.

Κάτι και το οποίο παραδέχθηκε.

Κύριο ρόλο στην εξέταση της είχε κι ο διοικητής του Ανθρωποκτονιών στον οποίο ουσιαστικά ομολόγησε η Ειρήνη Μουρτζούκου.

Οι περισσότεροι από τους εν λόγω αστυνομικούς παρακολουθούσαν όλες τις συνεντεύξεις της Ειρήνης Μουρτζούκου και ανέλυαν τους ισχυρισμούς, τις κινήσεις και τις αντιφάσεις της.

Γνωρίζοντας που μπορεί να στοχεύσουν όταν ερχόταν πιθανόν η ώρα η 25χρονη να οδηγείτο στην Αστυνομία.

Σύμφωνα με πληροφορίες οι αξιωματικοί της ΕΛ.ΑΣ προσπάθησαν να δημιουργήσουν ένα κλίμα «κατανόησης» για τις επιλογές της 25χρονης, για τις «πιέσεις» που δεχόταν από τους οικείους της, για τις αντιξοότητες – τις οποίες όπως υποστήριζε – αντιμετώπισε. Δημιουργώντας μία «δικαιολογητική βάση» για να εξασφαλίσουν την παραδοχή και ομολογία της που έγινε σύμφωνα με τις περιγραφές των αστυνομικών μέσα σε γοερό κλάμα.

Όσον αφορά την υπόθεση του θανάτου του 15 μηνών Παναγιωτάκη στην Αμαλιάδα η Ειρήνη Μουρτζούκου υποστήριξε ότι δεν σκότωσε το παιδί κι ότι αυτό είχε προβλήματα υγείας.

Όμως πλαισίωσε αυτή την άρνηση της με αναφορές αγάπης κι αφοσίωσης για την μητέρα του παιδιού που, όπως είπε, ήταν η μόνη που «όταν την άγγιζε στο χέρι έδιωχνε τους δαίμονες από μέσα της».

Αυξημένος ο ΚΙΝΔΥΝΟΣ πυρκαγιάς στα Αυτοκίνητα λόγω καύσωνα. Τι πρέπει να προσέξετε;

επιμέλεια medlabnews.gr iatrikanea

Τα κακοσυντηρημένα αυτοκίνητα, η παλαιότητα των οχημάτων στη χώρα μας, οι αυξημένες θερμοκρασίες αλλά και η πιθανότητα κακής ποιότητας (νοθευμένα) των καυσίμων, δημιουργούν ένα εκρηκτικό… κοκτέιλ στους Ελληνικούς δρόμους…

Σύμφωνα με πηγές της Τροχαίας, αυτές τις ημέρες σχεδόν καθημερινά, αυτοκίνητα αναφλέγονται στους Εθνικούς δρόμους. Η συντήρηση του αυτοκινήτου σε αυτές τις περιπτώσεις είναι το Α και το Ω.

Ποιο τεχνικά, ας δούμε τι γίνεται όσον αφορά στην απαγωγή θερμότητας στο χώρο του κινητήρα. Πρόκειται για ένα ιδιαίτερα στριμωγμένο περιβάλλον στο οποίο γειτνιάζουν συμπιεστές και εναλλάκτες που δουλειά τους είναι αποβάλλουν θερμότητα στο περιβάλλον ψύχοντας τον αέρα είτε του θαλάμου επιβατών, είτε αυτόν που προορίζεται για συμπίεση και εισαγωγή στο θάλαμο καύσης του κινητήρα.

Επιπλέον καθότι στο χώρο του κινητήρα συντελείται καύση, αναπτύσσονται υψηλές θερμοκρασίες. Η θερμότητα αποβάλλεται μέσω του συστήματος εξάτμισης αλλά και από τα ψυγεία νερού και λαδιού. Τελικά όλη αυτή η θερμότητα καταλήγει στην ατμόσφαιρα. Η αύξηση της θερμοκρασίας του αέρα πάνω από ένα σημείο οδηγεί σε αντίστοιχη μείωση της θερμοχωρητικότητας του μέσου, για συγκεκριμένη χρονική στιγμή και συγκεκριμένη ποσότητα αέρα.

Διευκρινίζουμε εδώ ότι ναι μεν οι μηχανικοί ορθώς θεωρούν άπειρη τη θερμοχωρητικότητα του περιβάλλοντος, στη συγκεκριμένη περίπτωση όμως δε θέλουμε να ψυχθεί κάποτε ο χώρος του κινητήρα αλλά άμεσα. Επιπλέον ο αέρας χρήζει περισσότερης ψύξης για να συμπιεστεί ή να δροσίσει.

Ως αποτέλεσμα της αύξησης θερμοκρασίας του αέρα έχουμε αρχικά αύξηση της θερμοκρασίας στο χώρο του κινητήρα. Μετά από ένα σημείο αυτό οδηγεί σε αύξηση της κατανάλωσης, πτώση της απόδοσης και τελικά σε λειτουργία ασφαλείας εφόσον τα μεγέθη ξεπεράσουν κάποιες κρίσιμες τιμές. Επηρεάζονται περισσότερο οι υπερτροφοδοτούμενοι κινητήρες τόσο βενζίνης όσο και πετρελαίου. Να τονίσουμε εδώ πως όλοι οι ντίζελ κινητήρες είναι υπερτροφοδοτούμενοι.

Μ’ αυτό τον τρόπο πιθανόν αμβλύνονται τα προβλήματα και πιθανόν θα ξεπεράσουμε τον καύσωνα χωρίς προβλήματα. Περιττό ίσως αλλά θα το αναφέρουμε ξανά ότι είναι απαραίτητο το αυτοκίνητό μας να είναι καλοσυντηρημένο για να ανταπεξέρχεται χωρίς προβλήματα σε τέτοιες συνθήκες.

Προτείνουμε ανεπιφύλακτα να μην ανεβάζετε στροφές στον κινητήρα, να μην τον πιέζετε για ώρα, να οδηγείτε ήπια και να μην ρυθμίζετε το κλιματιστικό κάτω από τους 22 βαθμούς Κελσίου.

Διαβάστε περισσότερα:

Ο καύσωνας μπορεί να οδηγήσει σε επικίνδυνες για την υγεία καταστάσεις; Χρήσιμες οδηγίες

Τι συνέβη στον καύσωνα του 1987, με τους Χιλιάδες Νεκρούς. Έλιωσαν ακόμα και οι ράγες των τρένων