Δωρεά Οργάνων: «Πέθανε» στα 29 του αλλά ζει μέχρι σήμερα…

Μία από τις πιο προβληματικές «τελευταίες θέσεις» που καταλαμβάνει η Ελλάδα σε ευρωπαϊκό επίπεδο αφορά στον σημαντικότερο τομέα της ζωής. Την υγεία. Με μόλις 4,2 δότες ανά ένα εκατομμύριο κατοίκους (σ.σ. ποσοστά 2017), αυτό που εύχεσαι -εκτός όλων των προφανών λόγων- είναι να μην χρειαστείς ποτέ μεταμόσχευση καρδιάς. 

Όχι ότι τα στατιστικά για δωρεές άλλων οργάνων είναι πιο ενθαρρυντικά…
Όσο κι αν θα εξακολουθεί να φαντάζει μικρό και ασήμαντο, αν αυτό το 4,2 διπλασιαστεί ή ακόμα καλύτερα, οι δότες φτάσουν τους 10 ανά εκατομμύριο, η αλλαγή δεδομένων για τους πάσχοντες από προβλήματα καρδιάς και τους έχοντες ανάγκη για μόσχευμα θα είναι αδιανόητη. Διότι διαβάστε τι μπορεί να συμβεί από τη μεγαλοψυχία, την ψυχραιμία και την ασύλληπτη δύναμη ψυχής ενός πατέρα.

Από το γήπεδο στην Εντατική, μια μεγάλη περιπέτεια

1989. Στα 29 του χρόνια, ο κ. Δημήτρης Μαγγίνας έσφυζε από ενέργεια. Ανήσυχο πνεύμα στην καθημερινότητά του, ακούραστος κι αθλητής, καθώς έγραφε χιλιόμετρα στο γήπεδο παίζοντας στη Δ’ Εθνική με την Τριγλία Ραφήνας. Το ιδανικό πακέτο για να νιώθει δυνατός και ασφαλής από πλευράς υγείας. Μύθος… Ποιος μπορεί να νιώθει ασφαλής όταν πρόκειται για ζητήματα μπροστά στα οποία είμαστε αδύναμοι να παρέμβουμε…;

Σε ένα ταξίδι στα Χανιά, για παιχνίδι με τον Πλατανιά, αισθάνθηκε αδιαθεσία, η οποία την ώρα της προθέρμανσης έγινε πολύ έντονη. Το ίδιο και λίγες μέρες μετά την επιστροφή. Νοσοκομείο, από το πουθενά εντατική γιατί η κατάσταση ήταν σοβαρή, και… έμφραγμα. «Έφυγε» για τρία ολόκληρα λεπτά. Το πνεύμα του εγκατέλειψε το σώμα και βίωσε μια επιθανάτια εμπειρία.

«Όπως πολλοί άλλοι έχουν περιγράψει, έβλεπα από ψηλά τον εαυτό μου και τους γιατρούς να έχουν πέσει πάνω μου και να παλεύουν. Ήταν η πιο όμορφη, μαγική και γαλήνια στιγμή στη ζωή μου. Μια στιγμή που δεν ήθελα να τελειώσει».

Ευτυχώς για τον κ. Μαγγίνα, τελείωσε. Επέστρεψε, αλλά όφειλε στον εαυτό του να αρχίσει να προσέχει. Ακολούθησε αντίθετο δρόμο. Συνέχισε να κάνει τη ζωή του με όλες τις μικρές ευχάριστες καταχρήσεις, όπως για παράδειγμα τα τσιγάρα και το ποτό. Ήταν τυχερός. Έζησε όπως ήθελε για 20 ολόκληρα χρόνια. Η τύχη όμως κάποτε στερεύει…

Σε ηλικία 47 ετών πια, το καλοκαίρι του 2007 νιώθει και πάλι δυσφορία. Υποβάλλεται σε επέμβαση μπάι πας και για τρεις μήνες όλα κυλούν ομάδα. Δεν έχει την παραμικρή ιδέα ότι η μία από τις δύο κοιλίες που λειτουργούν την καρδιά έχει… τερματίσει.

Φτάνουμε στο σημείο που ο κ. Μαγγίνας γίνεται αυτός που περιμένει τον έναν στους 250.000 πολίτες που έχει μεταφέρει στους οικείους του ότι θέλει να γίνει δωρητής αν του συμβεί κάτι. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά πρέπει αυτός ο ένας, να είναι και συμβατός δότης.
Μέχρι να έρθει η στιγμή της λύτρωσης, εφοπλίζεται με το γνωστό βαλιτσάκι. Ελπίζει όχι για πολύ αν και «το τελευταίο που περιμένει κάποιος που θέλει μόσχευμα, είναι να πεθάνει κάποιος άλλος. Το λέω με απόλυτη ειλικρίνεια».