Στ. Κυμπουρόπουλος: «Όσο δεν υφίσταται το σύστημα των προσωπικών βοηθών για τα άτομα με αναπηρία, θα συνεχίσουμε να έχουμε ανθρώπους β΄ κατηγορίας»

«Δεν πρέπει να είμαστε οι παθητικοί αποδέκτες πολιτικών, αλλά συμμετέχοντες, διαμορφωτές στην Ευρώπη, που θέλουμε», αναφέρει ο Στέλιος Κυμπουρόπουλος, υποψήφιος ευρωβουλευτής με τη Νέα Δημοκρατία στις προσεχείς ευρωεκλογές. 

 
Ο κ. Κυμπουρόπουλος έγινε γνωστός το 1999, όταν, ανατρέποντας ένα μεταξικό νόμο, έγινε ο πρώτος αριστούχος μαθητής που παρέλασε κρατώντας τη σημαία στο αναπηρικό καροτσάκι του. Σήμερα είναι 34 χρονών, εργάζεται ως ψυχίατρος στο Αττικό Νοσοκομείο και διατελεί πρόεδρος του Οργανισμού Ανεξάρτητης Διαβίωσης Ελλάδας (i-living). 
 
Ανεξάρτητη Διαβίωση σημαίνει οι άνθρωποι με αναπηρία να έχουν ίσες ευκαιρίες στη ζωή, να μπορούν αν εργαστούν, να διασκεδάσουν, να κάνουν ό,τι και οι υπόλοιποι συμπολίτες τους. Και αυτό μπορεί να επιτευχθεί με τον προσωπικό βοηθό, μια υπηρεσία, που θα τους παρέχει το κράτος, «μια κανονικότητα σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες», εξηγεί ο κ. Κυμπουρόπουλος. 
 
Ακολουθεί το κείμενο της συνέντευξης του Στέλιου Κυμπουρόπουλου στη Μαργαρίτα Κιάου για το Αθηναϊκό/Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων.
 
Ερ.: Είναι η δεύτερη φορά, που θέτετε υποψηφιότητα στις ευρωεκλογές. Η πρώτη ήταν με το κόμμα «Πράσινοι - Αλληλεγγύη». Γιατί τώρα στη Νέα Δημοκρατία;
 
Απ.: Τα πολιτικά κόμματα είναι οργανισμοί. Ως οργανισμοί έχουν μια εξέλιξη. Από τη στιγμή που υπήρχε ένα κάλεσμα, η επιθυμία μου ήταν να προσπαθήσω για κάτι καλύτερο από τη δική μου την πλευρά, του ψυχιάτρου, των αναπήρων. Για αυτό προχώρησε και αυτή η συνεργασία με τη Νέα Δημοκρατία.
 
Ερ.: Γιατί προτιμάτε την Ευρωβουλή;
 
Απ.: Η Ελλάδα δεν έχει αποκομίσει την ομαδικότητα και τα οφέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Σίγουρα αυτό το οικοδόμημα χρειάζεται αλλαγές και εξέλιξη, ώστε να γίνει καλύτερο από αυτό που είναι σήμερα. Η Ελλάδα έχει πολλά να πάρει από την Ευρώπη, και να δώσει, δεν πρέπει να είμαστε οι παθητικοί αποδέκτες πολιτικών, αλλά συμμετέχοντες, διαμορφωτές στην Ευρώπη, που θέλουμε.
 
Ερ.: Ποια είναι η κατάσταση του χώρου των ατόμων με αναπηρία στην Ελλάδα και την Ευρώπη; Τι γίνεται με την ευρωπαϊκή πολιτική, τις οδηγίες, και πώς ανταποκρίνεται η Ελλάδα;
 
Απ.: Η Ευρώπη έχει δώσει τις κατευθύνσεις, τι χρειάζεται για μια λειτουργική και αποδοτική κατάσταση απέναντι στα άτομα με αναπηρία. Δυστυχώς, η Ελλάδα δεν έχει εφαρμόσει σε βαθμό ικανοποιητικό αυτές τις οδηγίες, πρέπει να γίνουν πολλά βήματα ακόμα. Ένα από τα βασικά, ειδικά μετά το 2012, όπου η Ελλάδα επικύρωσε τη Διεθνή Σύμβαση Δικαιωμάτων των Ατόμων με Αναπηρία, είναι η εφαρμογή της Ανεξάρτητης Διαβίωσης. Ανεξάρτητη Διαβίωση σημαίνει οι άνθρωποι με αναπηρία να έχουν ίσες ευκαιρίες στη ζωή με τους υπόλοιπους συμπολίτες τους. Αυτό επιτυγχάνεται με την υπηρεσία του προσωπικού βοηθού, η οποία παρέχεται από το κράτος. Είναι η υπηρεσία, που υποστηρίζει τις ανάγκες ενός ατόμου, από το ντύσιμο, πλύσιμο, μέχρι τη διασκέδαση ή κάθε άλλη ανάγκη. Και αφορά όλες τις αναπηρίες: νοητική, κινητική, ή οποιαδήποτε άλλη αισθητηριακή αναπηρία. Στην Ευρώπη, σε μεγάλο βαθμό και σε πολλές χώρες, αυτό ισχύει. Στην Ελλάδα δεν έχει προχωρήσει τίποτα για το συγκεκριμένο θέμα.
 
Ερ.: Οι παροχές του τομέα της δημόσιας υγείας, είναι δωρεάν, ενώ στον ιδιωτικό, όχι. Ποια η γνώμη σας, δεδομένου ότι δουλεύετε σε ένα μεγάλο δημόσιο νοσοκομείο;
 
Απ.: Επικρατεί ένα χάος στη δημόσια υγεία. Μπορεί να λέμε, ότι έχουμε μια δημόσια παροχή υγείας, αλλά η πραγματικότητα δεν είναι αυτή. Έχουμε μάθει να πληρώνουμε για να εξυπηρετούμαστε πιο εύκολα, πιο γρήγορα. Το ιατρικό προσωπικό είναι εξαιρετικό. Η δυσκολία ενός ατόμου είναι να μπει στο σύστημα. Για παράδειγμα στο δικό μου τομέα. Ένας άνθρωπος με ψυχιατρικό θέμα, καταφέρνει να κλείσει ραντεβού με ψυχίατρο μετά από τέσσερις, πέντε και έξι μήνες. Αυτός ο άνθρωπος, δεν μπορεί να αντέξει τόσο καιρό. Αν, ας πούμε, έχει αγχώδη διαταραχή και το αφήνει, ο άνθρωπος γίνεται δυσλειτουργικός.
 
Ερ.: Για σας πόσο εύκολο ήταν να σπουδάσετε και να εργαστείτε στην Ελλάδα;
 
Απ.: Για όλα τα άτομα με αναπηρία, που θέλουν να έχουν μια παραγωγική ζωή στην κοινωνία, όσο δεν υφίσταται το σύστημα των προσωπικών βοηθών, θα συνεχίσουμε να έχουμε ανθρώπους β΄ κατηγορίας, μη παραγωγικούς και μη συμμετέχοντες στα τεκταινόμενα της ζωής. Προσωπικά, είχα υποστήριξη από την οικογένειά μου. Τώρα, πληρώνω από τον προσωπικό μου μισθό τον βοηθό μου. Αυτή την υπηρεσία έπρεπε να την παρέχει το κράτος, μια κανονικότητα σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες.

ΑΠΕ-ΜΠΕ