Ξέρω μαμάδες που τις γνώρισε ο πόνος

Ξέρω μαμάδες που τις γνώρισε ο πόνος … που τους χάιδεψε τα μαλλιά.. που τους ψιθύρισε στο αυτί χίλιες νύχτες να κάνουν κουράγιο, υπομονή…. κάτι βράδια που αργούσε να ξημερώσει…με πνιχτή σιωπή και τον ήχο του μηχανήματος για την έγχυση φαρμάκων να εχει ρυθμιστεί με τον χτύπο της καρδιάς τους..

Ξέρω «μανούλες» που ξεχάσαν το όνομα τους γιατί οι γιατροί και οι νοσοκόμες τις αποκαλούσαν «μανούλα» ή με το επίθετο του παιδιού τους…. έκανα μήνες να ακούσω το όνομα μου… και όταν το άκουσα ξανά δεν ήμουνα η ίδια…
Ξέρω μαμάδες που ζούσαν για μήνες σε ένα δωμάτιο ογκολογικής που άπλωναν το βουβό κορμί τους δίπλα στο σπλάχνο τους … που έκαναν μπάνιο … που έπιναν και έτρωγαν εκεί…που 24 ώρες πήγαιναν πάσο στην ζωή…. τουλάχιστον ετσι όπως την νόμιζαν…
Ξέρω μαμάδες που έδιναν και δίνουν δύναμη σε άλλες μαμάδες και πλέον τις αποκαλούν «αδελφές» τους…άνθρωποι που συναντήθηκαν σε μία κουζίνα σε έναν παιδότοπο και οι ψυχές τους ακολούθησαν ενα δικό τους μονοπάτι…

Ξέρω μαμάδες που έδωσαν χρυσάνθεμα και ουρανό ..
Ξέρω μαμάδες που έλεγαν και λένε την ευχή…και κάνανε προσευχή..και τώρα απόμειναν να ανάβουν ένα καντηλάκι μπροστά απο την φωτογραφία του παιδιού τους για να ¨»νιώθουν» οτι είναι και αυτό εδώ..
Ξέρω μαμάδες που ψάχνουν σημάδια σε ένα σύννεφο, σε ενα τραγούδι, σε ένα βιβλίο, σε έναν σκοπό… ψάχνουν να καταλάβουν …για να αντέξουν.. για να διώξουν τις ρυτίδες της απελπισίας….

Ξέρω μαμάδες που τις γνώρισε ο πόνος, τις γονάτισε άλλες σηκώθηκαν άλλες προσπαθούν ακόμα και τα δύο ανθρώπινα..
Ξέρω μαμάδες και είναι πολλές…. και γονατίζω μπροστά τους … γιατί όλες … μα όλες τις αγαπώ… άλλωστε είναι αλλιώτική η σιωπή με παρέα.
Ξέρω μαμάδες.

~~Κατερίνα Σταματελατου ~~

wincancer.gr