Ένα εγκεφαλικό την οδήγησε από το μαραθώνιο στο αμαξίδιο. Δε σταμάτησε ποτέ όμως να αγωνίζεται

Με τη Μόνικα(Monika Schmidt) γνωριστήκαμε πρόσφατα όταν ανακάλυψε ο ένας τον άλλον. Η Μόνικα μοιράστηκε ένα άρθρο μου, εγώ τη βρήκα μέσα από την πλούσια δράση της στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Ξεκινήσαμε να μιλάμε και έμαθα για το παρελθόν της, ποια ήταν η ζωή της πριν το εγκεφαλικό. Μια ιστορία που μιλά για δύναμη, πείσμα, προσπάθεια, αγάπη για το συνάνθρωπο. Μια γυναίκα και μητέρα που αναφέρεται συχνά στον αλληλοσεβασμό, την αποδοχή, την κατανόηση της αναπηρίας από όλους.

Προσπαθεί να ενημερώνονται οι πολίτες για τις δυνατότητες που έχουν να αλλάξουν τις καταστάσεις. Να αναλαμβάνουν την ευθύνη για την ποιότητα της ζωής τους και να αλλάξει ο τρόπος αντιμετώπισης των ΑμεΑ, που τον θεωρεί αδικημένο! «Ο κόσμος θα πρέπει να μάθει ότι μια αναπηρία δεν είναι τιμωρία του θεού! Αν ήταν  έτσι ο μισός κόσμος θα είχε αναπηρία», τονίζει κάθε φορά που επικοινωνούσαμε. Καλή ανάγνωση σας εύχομαι και ελπίζω μέσα από τα λόγια της, να ξυπνήσουμε όλοι σε ένα καλύτερο αύριο!

Μόνικα, θα ήθελα πρώτα να σε γνωρίσουν καλύτερα οι αναγνώστες του Newsitamea. Που γεννήθηκες και πως μεγάλωσες;

Γεννήθηκα σε μια κωμόπολη στη νότια Γερμανία όπου πήγα σχολείο, ζούσα και δούλευα  λίγα χρόνια μέχρι που στα 24 μου. Πραγματοποίησα το τότε όνειρό μου και πήγα να ζήσω στην Ελλάδα, γνώρισα τον άντρα μου ο οποίος ήταν από Θεσσαλονίκη και έτσι εγκαταστάθηκα εκεί. Την αγαπούσα την πόλη και τους ανθρώπους της, για 21 υπέροχα χρόνια. Μέχρι που κυκλοφόρησα σε αναπηρικό καρότσι. Τότε το όνειρο έγινε εφιάλτης.

Τι ήταν διαφορετικό από τη Γερμανία και σε προσέλκυσε να μείνεις εδώ;

Γνώρισα τον άντρα μου και κάναμε οικογένεια. Το διαφορετικό ήταν πως μου αρέσει ο ελληνικός τρόπος ζωής, με εκφράζει περισσότερο από τον γερμανικό.

Αγαπούσες από πάντα την αθλητική ζωή όπως έχω καταλάβει. Την ορειβασία, το τρέξιμο και τους μαραθώνιους. Τι είναι για σένα ο αθλητισμός, πόση σημασία και βαρύτητα έχει ή θα έπρεπε να έχει στον άνθρωπο;

Ναι, από τα 13 μου έκανα στίβο με προτίμηση το τρέξιμο αντοχής στο βουνό. Μέχρι μαραθώνιο κανονικό στο δρόμο έφτασα να κάνω. Ήταν τρόπος ζωής για μένα. Όταν έτρεχα ήμουνα ο εαυτός μου. Για μένα ήταν τα πάντα, αν είχα κάποιο πρόβλημα ή στρες, το τρέξιμο ήταν η καλύτερη διέξοδος μου. Άλλοι πάνε σε ψυχολόγο ή πίνουν, εγώ έτρεχα και γινόμουν καλά, ήταν η θεραπεία μου.

Μόνικα, θα ήθελα πρώτα να σε γνωρίσουν καλύτερα οι αναγνώστες του Newsitamea. Που γεννήθηκες και πως μεγάλωσες;

Γεννήθηκα σε μια κωμόπολη στη νότια Γερμανία όπου πήγα σχολείο, ζούσα και δούλευα  λίγα χρόνια μέχρι που στα 24 μου. Πραγματοποίησα το τότε όνειρό μου και πήγα να ζήσω στην Ελλάδα, γνώρισα τον άντρα μου ο οποίος ήταν από Θεσσαλονίκη και έτσι εγκαταστάθηκα εκεί. Την αγαπούσα την πόλη και τους ανθρώπους της, για 21 υπέροχα χρόνια. Μέχρι που κυκλοφόρησα σε αναπηρικό καρότσι. Τότε το όνειρο έγινε εφιάλτης.

Τι ήταν διαφορετικό από τη Γερμανία και σε προσέλκυσε να μείνεις εδώ;

Γνώρισα τον άντρα μου και κάναμε οικογένεια. Το διαφορετικό ήταν πως μου αρέσει ο ελληνικός τρόπος ζωής, με εκφράζει περισσότερο από τον γερμανικό.

Αγαπούσες από πάντα την αθλητική ζωή όπως έχω καταλάβει. Την ορειβασία, το τρέξιμο και τους μαραθώνιους. Τι είναι για σένα ο αθλητισμός, πόση σημασία και βαρύτητα έχει ή θα έπρεπε να έχει στον άνθρωπο;

Ναι, από τα 13 μου έκανα στίβο με προτίμηση το τρέξιμο αντοχής στο βουνό. Μέχρι μαραθώνιο κανονικό στο δρόμο έφτασα να κάνω. Ήταν τρόπος ζωής για μένα. Όταν έτρεχα ήμουνα ο εαυτός μου. Για μένα ήταν τα πάντα, αν είχα κάποιο πρόβλημα ή στρες, το τρέξιμο ήταν η καλύτερη διέξοδος μου. Άλλοι πάνε σε ψυχολόγο ή πίνουν, εγώ έτρεχα και γινόμουν καλά, ήταν η θεραπεία μου.

Έχεις μια πλούσια δράση να παρουσιάσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Μίλησε μας για τις ομάδες και τα γκρουπ που έχεις δημιουργήσει. Πως σε βοήθησαν εσένα προσωπικά και χιλιάδες άλλους;

Από την πρώτη στιγμή που κατάλαβα την άδικη απαξίωση που ζει ένα ΑμεΑ στην Ελλάδα  έψαχνα τρόπο πως μπορεί να αλλάξει αυτό γιατί μου τη δίνει η αδικία! Ένας τρόπος, για μένα ο πιο εύκολος, ήταν το βιβλίο μου. Πάθος για νέα ζωή, το έγραψα για να είναι ένα  εργαλείο στήριξης, οδηγός ελπίδας και ενθάρρυνσης για άτομα με ξαφνική αναπηρία στη μέση της ζωής. Για να μην απελπιστούν, να ξέρουν ότι δεν είναι μόνοι γιατί εγώ η ίδια  ένοιωθα τόσο μόνη! Ειδικά όταν αποχωρούσαν οι τάχα φίλοι και φιλενάδες, ο ένας μετά από τον άλλον. Αυτό ήταν εξίσου πικρό με την αλλαγή του σώματος.

Εδώ στην Ελλάδα δεν υπάρχουν ομάδες αυτοβοήθειας όπως στο εξωτερικό. Σκεφτόμουν να κάνω μια τέτοια ομάδα στη Θεσσαλονίκη. Αλλά ακόμα και να έφτιαχνα μια τέτοια ομάδα στη Θεσσαλονίκη, το ΑμεΑ σε ένα νησί ή σε χωριό πάλι μόνο του θα ήταν, οπότε έγραψα ένα βιβλίο που μπορεί να φτάσει παντού. Ακόμα και σε απομακρυσμένα νησιά ή χωριά, όπου δεν υπάρχει κοινωνική ζωή ή ψυχική στήριξη για ένα ΑμεΑ. Αντιθέτως υπάρχει  απαξίωση και αποκλεισμός. Αν δεν υπάρχει οικογένεια, δεν μπορεί να ζει το ΑμεΑ στην Ελλάδα.

Αυτός ήταν και ο λόγος που αναγκάστηκα να φύγω τελικά. Δεν ήθελα να φορτωθώ ως εμπόδιο στο γιο μου που ήταν στην αρχή της ζωής του, όσο σπούδαζε ακόμα συζούσε μαζί μου και με βοηθούσε. Όταν τελείωσε τις σπουδές του όμως δεν μπόρεσα να μείνω άλλο και γύρισα στη Γερμανία τέλος του 2017. Ακριβώς μετά από 30 χρόνια, 20 υπέροχα χρόνια και 10 ως ΑμεΑ σε κόλαση.

Όπως προανέφερα συνειδητά δεν έφυγα αμέσως. Αφενός γιατί πίστευα ότι μπορώ να στηρίζω υπάρχοντα κινήματα για την κοινωνική αναγνώριση των ΑμεΑ που ήταν και δικός μου στόχος. Αφ’ ετέρου νόμιζα ότι είχα πολλούς φίλους στην Ελλάδα, ξεγελάστηκα όμως  αφού εξαφανίστηκαν οι περισσότεροι. Τελικά εκτός από λίγους και όντως άξιους φίλους ήμουνα πολύ μόνη. Όλο το βάρος το σήκωνε ο γιος μου, ο Μάρκος.

Μπορεί να μας φέρει πιο κοντά η χρήση του Διαδικτύου και όχι να μας αποξενώσει όπως αρκετοί φοβούνται;

Θεωρώ ότι στην εποχή του ίντερνετ δεν υπάρχουν αποστάσεις ή δεν θα έπρεπε. Ειδικά αν τα χρησιμοποιούμε σωστά είναι ένα χρυσό εργαλείο. Ακόμα και το κακόφημο Facebook,  ειδικά οι ομάδες του, με βοηθούσαν άριστα. Να συγκεντρωθούν και να γνωριστούν άτομα στο ίδιο μήκος κύματος. Να πραγματοποιήσω τη βασική σκέψη μου ότι οι συνθήκες σε μια  πόλη μπορούν  να αλλάξουν όταν όλοι, μα όλοι, συμμετέχουν στην προσπάθεια αυτή. Να τους γίνει τρόπος ζωής.

Διότι η μάζα έχει μεγάλη δύναμη! Η μεγαλύτερη αδυναμία είναι να μην ξέρεις τη δύναμή σου. Αυτό θέλω να διαδοθεί. Ο κάθε πολίτης θα πρέπει να καταλάβει ότι έχει τη δύναμη να κινήσει πράγματα. Και ότι δεν εξαρτώνται όλα από το κράτος και από το Δήμο!

Τι προσπαθείς να πετύχεις με τις δράσεις σου;

Αφενός την κοινωνική  αναγνώριση των ΑμεΑ στην Ελλάδα και αφ ‘ετέρου προσβάσιμες πόλεις για όλους. Για το άτομο σε αμαξίδιο, για γονείς με μωρό στο καρότσι και για  παππούδες. Με πρότυπο τη Θεσσαλονίκη, με την ομάδα «Την πόλη μου, ΕΓΩ!! την φτιάχνω όμορφη». Με λίγα λόγια αφύπνιση προσπαθώ να πετύχω.

Πάθος για νέα ζωή, ο τίτλος του βιβλίου σου. Τι σημαίνει για σένα αυτό το βιβλίο;

Όπως προανέφερα είναι ένας τρόπος να βρει στήριξη ένα άτομο με ξαφνική αναπηρία στην μέση της ζωής του. Το καλύτερο feedback(ανατροφοδότηση) ότι πέτυχε ο στόχος μου ήταν όταν μια κυρία με αναπηρία από την Πελοπόννησο, γύρω στα 20, με πλησίασε και με ευχαρίστησε για το βιβλίο.

Λίγο καιρό μετά μια κυρία με αναπηρία από Θεσσαλονίκη με πλησίασε και με ευχαρίστησε, με την οποία μάλιστα γνωριστήκαμε. Το κακό είναι ότι στην Ελλάδα υπάρχουν ακόμα γονείς που κρύβουν τα ΑμεΑ παιδιά τους.  Έτσι και η κυρία αυτή στην Πελοπόννησο, οι γονείς της ούτε ήθελαν  να διαβάσουν το βιβλίο μου, μου είπε θλιμμένη.

Αυτό το μεσαιωνικό σκεπτικό και το ταμπού θα πρέπει να ξεπεραστεί επιτέλους, αυτό προσπαθώ με τις ομάδες μου. Αυτός ήταν και ένας λόγος που επέλεξα να μην επιστρέψω  αμέσως στη Γερμανία, πίστευα ότι έχω την δύναμη να στηρίζω υπάρχουσες προσπάθειες  για βελτίωση της ζωής των ΑμεΑ. Διαπίστωσα όμως στην πορεία  ότι στις περισσότερες ΑμεΑ ομάδες(στο Facebook) τα άτομα ήταν μόνοι μεταξύ τους, σαν γκέτο. Αυτό ήταν μια ένδειξη για μένα ότι τα ίδια τα ΑμεΑ απομακρύνονται από τους άλλους. Έτσι έφτιαξα την  ομάδα «Ένας όμορφος κόσμος των ΑμεΑ» .

Μίλησε μας περισσότερο για την ομάδα αυτή.

Στην ομάδα «Ένας όμορφος κόσμος των ΑμεΑ» συνυπάρχουν ΑμεΑ με αρτιμελείς ως πρότυπο για τον έξω κόσμο. Να μάθουν οι αρτιμελείς ότι τα ΑμεΑ «δεν είναι τέρατα», αλλά κανονικοί άνθρωποι με έναν περιορισμό στην κίνηση(όσοι βρίσκονται σε αμαξίδιο). Ένας ιντερνετικός φίλος μου με αναπηρία ήθελε μια ομάδα για γνωριμίες ατόμων με αναπηρία μεταξύ τους. Με στόχο την καταπολέμηση της μοναξιάς, έτσι δώσαμε στην ομάδα και τον στόχο αυτόν.

Τα άτομα με αναπηρία πρέπει να έχουν υπόψιν τους ότι ο αρτιμελής δεν ξέρει πως είναι να είσαι ΑμεΑ. Γι’ αυτό θεωρώ ότι θα πρέπει εμείς να τους το δείξουμε, να εξηγούμε και ειδικά σ’ αυτούς  που θέλουν να μας προσβάλουν! Χρειάζεται επιμονή, αγάπη και κατανόηση, γιατί απλά δεν ξέρουν οι αρτιμελείς! Η υπομονή θα ήταν λάθος, αλλά αγάπη χρειάζεται.

Πως μπορεί ο κάθε πολίτης να συνεισφέρει στην βελτίωση των συνθηκών ζωής σε μια μικρή ή μεγάλη πόλη;

Σε όλες τις πόλεις μπορεί να εφαρμοστεί αυτό, και στην Αθήνα, γειτονιά με γειτονιά, με τον εξής τρόπο. Με το να βλέπει, να παρατηρήσει ο κάθε πολίτης συνειδητά το άμεσο περιβάλλον του στην πόλη του και να αναλάβει την ευθύνη για την κατάσταση στην πόλη ή τη γειτονιά του. Όταν βλέπει κάτι που θέλει διόρθωση ή βελτίωση να το αναφέρει στον Δήμο και να το παρακολουθεί μέχρι να γίνει!

Άλλο παράδειγμα με την ατομική ευθύνη: «δεν έμπλεξες στην κίνηση, είσαι η κίνηση»! Η  όποια αλλαγή στην πόλη μου ξεκινάει και από εμένα. Ο καθένας έχει τη δύναμη να αλλάξει έστω τον μικρόκοσμο γύρω του και όταν αλλάζουν πολλοί μικρόκοσμοι, μοιραία αλλάζει η πόλη και το σύνολο της κοινωνίας. Το φαντάζομαι σαν μια πέτρα που κυλάει, σαν χείμαρρος, μέχρι που μπορεί να θεωρηθεί μαγκιά να ασχολείσαι με την πόλη σου.

Μέσα από τις συζητήσεις μας, έχουμε συμφωνήσει πως μερίδιο ευθύνης για την κατάσταση που επικρατεί έχουν και τα ίδια τα Άτομα με Αναπηρία. Θα ήθελες να μας μιλήσεις για τη δική σου άποψη;

Παίρνω παράδειγμα τη Γερμανία: πριν 50 χρόνια, όταν ήμουνα παιδί, η Γερμανία ήταν περίπου σαν τη σημερινή Ελλάδα. Σήμερα η Γερμανία είναι σχεδόν παράδεισος για ένα ΑμεΑ. Και αυτό έγινε όχι μόνο χάρη των κυβερνήσεων, αλλά χάρις στην επιμονή των ΑμεΑ. Και δεν μιλάω για συλλόγους, αλλά για τα μεμονωμένα ΑμεΑ στην καθημερινότητά τους, που με κάθε ευκαιρία που τους δίδεται θα πρέπει να ξυπνάνε συνειδήσεις, ευγενικά, ήρεμα και επίμονα, να διεκδικούν το αυτονόητο.

Άλλο παράδειγμα από Γερμανία: ακόμα και σήμερα, μετά από 50 χρόνια ο σταθμός των τρένων της μικρής πόλης μου δεν έχει πρόσβαση για ΑμεΑ σε καρότσι. Εξακολουθούν να το διεκδικούν τα ΑμεΑ της πόλης είναι ένας αγώνας που διαρκεί χρόνια και στη Γερμανία! Θέλω να το τονίσω αυτό: πουθενά στον κόσμο το κράτος δεν σέβεται τα ΑμεΑ από μόνο του! Πρέπει τα ΑμεΑ να διεκδικούν το αυτονόητο.

Τα ΑμεΑ στην Ελλάδα θα πρέπει να αποκτήσουν αυτοπεποίθηση. Να καταλάβουν όλοι αλλά ακόμα και οι ίδιοι, ότι μια αναπηρία δεν είναι τιμωρία του θεού! Ακόμα και η Αγία Γραφή το αναφέρει. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να ντραπεί κανείς για την αναπηρία του. Αφού ο καθένας είναι ένας εν δυνάμει ανάπηρος.

Πως άλλαξε ο τρόπος που ζεις την καθημερινότητα σου και τα σχέδια που κάνεις για το μέλλον;

Η ζωή μου σήμερα ως ΑμεΑ έχει αποκτήσει πιο πολύ νόημα αφού ασχολούμαι με τα κοινά. Παλιά δεν είχα χρόνο για τέτοια και ούτε ανάγκη. Ευτυχώς που τότε δεν με πάτησε φορτηγό και που ζω ακόμα! Μ ’αρέσει η ζωή μου σήμερα μπορώ να πω.

Συνέντευξη – επιμέλεια: Βογιατζής Ηλίας

newsitamea.gr