Πέθανε ξαφνικά σε ηλικία 29 ετών ο γκραν μάστερ στο σκάκι Daniel Naroditsky. Είχε εκφράσει ανοιχτά την ψυχολογική πίεση που βίωνε

 medlabnews.gr iatrikanea

Ο κόσμος του σκακιού είναι σοκαρισμένος μετά τον θάνατο του Daniel Naroditsky, ενός γκραν μάστερ που κέρδισε αρκετούς τίτλους και δημοφιλής για τα κανάλια του στο YouTube και στο Twitch, όπου δίδαξε τεχνικές και στρατηγικές σκακιού. Ήταν μόλις 29 ετών.

Θρίλερ έχει προκαλέσει ο θάνατος του 29χρονου Αμερικανού γκρανμάστερ Ντάνιελ Ναροντίτσκι, με τη Διεθνή Ομοσπονδία Σκακιού (FIDE) να διερευνά τον ρόλο του πρώην παγκόσμιου πρωταθλητή Βλαντιμίρ Κράμνικ στις επιθέσεις που δεχόταν. 

Ο Ρώσος σκακιστής κατηγορούσε τον Ναροντίτσκι, χωρίς αποδείξεις, ότι χρησιμοποιούσε υπολογιστή σε online αγώνες, επιμένοντας δημόσια επί μήνες. Ο 29χρονος είχε εκφράσει ανοιχτά την ψυχολογική πίεση που βίωνε, δηλώνοντας ότι «οι άνθρωποι έχουν τις χειρότερες προθέσεις όταν αρχίζω να παίζω καλά». Στην τελευταία του ζωντανή μετάδοση στο Twitch, στις 17 Οκτωβρίου, εμφανίστηκε καταβεβλημένος και αποχαιρέτησε τους θεατές του με τη φράση: «Να είστε καλά, να είστε ασφαλείς. Θα σας δω μετά τον αγώνα». Λίγες μέρες αργότερα, βρέθηκε νεκρός στο σπίτι του.

Το Σκακιστικό Κέντρο Σάρλοτ ανακοίνωσε το απόγευμα της Δευτέρας τον απροσδόκητο θάνατο του Ναροντίτσκι, χωρίς να αναφέρει τα αίτια του θανάτου του και να ζητήσει ιδιωτικότητα για την οικογένεια του Ντάνιελ. «Ο Ντάνιελ ήταν ένας ταλαντούχος σκακιστής, σχολιαστής και εκπαιδευτικός και ένα αγαπημένο μέλος της σκακιστικής κοινότητας, τον οποίο θαύμαζαν και σέβονταν οι θαυμαστές και οι παίκτες σε όλο τον κόσμο».

Ο Naroditsky, γεννημένος στην Καλιφόρνια από γονείς μετανάστες από τη Σοβιετική Ένωση, έμαθε να παίζει σκάκι σε ηλικία έξι ετών και κέρδισε το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Σκακιού Νέων το 2007, σε ηλικία μόλις 11 ετών. Εμφανιζόταν σταθερά στις κορυφαίες θέσεις των Chess.com και Lichess.org και ήταν στους 200 κορυφαίους της FIDE στον κόσμο, συμπεριλαμβανομένου του top 15 στις ΗΠΑ στο Κλασικό Σκάκι και στο Νο 18 του κόσμου στο σκάκι blitz.

Με το παρατσούκλι Danya, ο Naroditsky απολάμβανε επίσης να διδάσκει σκάκι σε άλλους. Έγραψε το πρώτο του βιβλίο σε ηλικία μόλις 14 ετών και έγραψε στήλες για το περιοδικό Chess Life και τους New York Times, με σκακιστικά παζλ βασισμένα σε πραγματικούς αγώνες. Το 2020 δημιούργησε ένα κανάλι στο YouTube, το οποίο είχε 486.000 συνδρομητές. Το τελευταίο βίντεο δημοσιεύτηκε μόλις πριν από δύο ημέρες.

The Naroditsky family shares the sad news of Daniel’s unexpected passing. Daniel was a talented chess player, educator, and beloved member of the chess community. We ask for privacy as the family grieves. pic.twitter.com/otNdUxDKtL

— Charlotte Chess Center (@CLTchesscenter) October 20, 2025

Σκέψεις & προβληματισμοί

Το γεγονός ότι ένας ταλαντούχος νέος άνθρωπος, με τόσο ζωτική και παραγωγική παρουσία, έφυγε ξαφνικά ανοίγει ερωτήματα για την πίεση που ασκείται στους παίκτες υψηλού επιπέδου — όχι μόνο αθλητικά αλλά και ψυχικά.

Η ροπή του προς το διαδικτυακό σκάκι και τα live streams δείχνει πόσο πολύ η εξέλιξη του μαθήματος και της παιδείας στο σκάκι αλλάζει μορφή — και πόσο γρήγορα εμφανίζονται νέοι «ήρωες» του παιχνιδιού που συνδυάζουν παράδοση με τεχνολογία.

Η έλλειψη της επίσημης πληροφορίας για την αιτία θανάτου είναι πραγματικά δυσάρεστη αλλά και σεβαστή — κάποιες φορές το πιο σοφό είναι να αφήσουμε χώρο για πένθος και επεξεργασία.

Τι μας αφήνει

Το έργο και η παρουσία του Naroditsky μάς υπενθυμίζουν:

Ότι το σκάκι δεν είναι μόνο η «μάχη των 64 τετράγωνων», αλλά μια κουλτούρα, ένας τρόπος σκέψης, μια κοινότητα.

Ότι η επιτυχία στο σκάκι μπορεί να έρθει νωρίς, αλλά η επιρροή ενός ατόμου μπορεί να αποδειχθεί διαχρονική.

Ότι η ανθρώπινη πλευρά του παιχνιδιού — το πάθος, η μετάδοση γνώσης, η κοινότητα — είναι τόσο σημαντική όσο οι βαθμοί Elo και οι διακρίσεις.

Κλείνοντας

Αποχαιρετάμε τον Daniel Naroditsky με σεβασμό και ευγνωμοσύνη — για το ταλέντο του, για τη συνεισφορά του στο σκάκι, για τις στιγμές που χάρισε σε όσους τον παρακολουθούσαν. Οι ράντες των 64 τετράγωνων και το κλικ των ρολογιών στο σκάκι σήμερα ακούγονται πιο βαρύ.

Το μόνο που μένει είναι ένα μεγάλο «ευχαριστώ» — και η ευχή η ανάμνησή του να συνεχίσει να εμπνέει.