Δεν θέλω εκλογές. Βαρέθηκα να ακούω για τους πολιτικούς που θα μας σώσουν

του Αλέξανδρου Γιατζίδη, M.D.,  medlabnews.gr

Από το 2008 (γιατί τότε ξεκίνησε επίσημα η κρίση για την αγορά και όχι με την ένταξη στο μνημόνιο) όλοι εμείς που έχουμε μάθει να δουλεύουμε, που δεν τα έχουμε έτοιμα, χτυπιόμαστε με μια αδυσώπητη κρίση. Από το 2008 στην αρχή οι τράπεζες σταμάτησαν να χορηγούν οτιδήποτε και άρχισαν να έχουν απαιτήσεις που δεν μπορούσε πριν να διανοηθεί κανείς. Βαρεθήκαμε για να κρατάμε μια σχέση υποτυπώδη με την κάθε τράπεζα να μαζεύουμε χαρτιά για το κάθε τι, προκειμένου η τράπεζα να καταλάβει αν κινδυνεύεις να φαλιρίσεις  οπότε μην χάσει η τράπεζα. 

Βαρεθήκαμε να έχουμε απο το 2008 να παλεύουμε με μια αγορά που συρρικνώνεται και που το μόνο που παράγει είναι χρεοκοπίες, ακάλυπτες επιταγές, κλειστά μαγαζιά, περιοχές που μαραζώνουν οικονομικά. 

Βαρεθήκαμε επίσης να έχουμε δουλειές χωρίς πελάτες ή πελάτες που δεν έχουν ευρώ στην τσέπη τους. 

Βαρεθήκαμε τους φόρους για πράγματα που δεν έχουμε και δεν παράγουμε (πχ φόρος για κλειστά ακίνητα). 

Όλα αυτά τα χρόνια ακούμε από τους ανθρώπους που εκλέγουμε στην Βουλή των Ελλήνων που είναι εντεταλμένοι να μας σώσουν, ο,τι θα μας σώσουν. Την μια μας λένε τάχα μου την αλήθεια ότι για να βγούμε από την κρίση πρέπει να μας φορολογήσουν αλλά μετά θα είναι όλα καλά!! Την άλλη ότι θα μας δώσουν πίσω από τα χαμένα γιατί “λεφτά υπάρχουν”. Στη συνέχεια ήρθαν τα μνημόνια και κηδεμονία από τους δανειστές μας. Και εμείς βλέπουμε φόρους - φόρους - φόρους, που τελειωμό δεν έχουν. Έχουμε πια μάθει να δουλεύουμε για τους φόρους  Τώρα σε παίρνουν τηλέφωνο ή σου στέλνουν ραβασάκι για να σου πουν οτι έχετε ληξιπρόθεσμες οφειλές. Έφτασαν ακόμα και για ,8 λεπτά να σε παίρνουν τηλέφωνο και να σου λένε ότι χρωστάς. Όλοι πια οι Έλληνες πρέπει να χρωστάνε κάπου!!

Τόσα χρόνια λοιπόν κάνουμε υπομονή. Λέμε άντε πιάσαμε πάτο. Δεν υπάρχουν χειρότερα. Και λέμε φαίνεται ήρθε η ανάπτυξη να δούμε λίγο άσπρη μέρα.  Έχουμε βαρεθεί να πιάνουμε πάτο και να διαπιστώνουμε ότι υπάρχει και άλλο χειρότερο. 

Είναι γεγονός οτι πριν λίγο καιρό είχαμε αρχίσει να βλέπουμε φως. Τους τελευταίους μήνες είχαν αρχίσει να αλλάζουν τα πράγματα. Θες ο τουρισμός, το νέο χρήμα που εισέρρευσε, θες νέα σχέδια, θες τα νέα προγράμματα της ΕΕ που πρέπει από υποχρέωση να τρέξουν, η αγορά γενικά είχε αρχίσει να ελπίζει. 

Και εδώ έρχονται οι προεδρικές εκλογές και τα ανατρέπουν όλα,

Οι φιλοδοξίες όλων των πολιτικών προσώπων που έχουν μάθει να απομυζούν όλους εμάς πουλώντας ανέφικτες και ανεκπλήρωτες υποσχέσεις έφτασαν να ανατρέπουν τα πράγματα και να σβήνουν το λίγο φως ανάπτυξης που είχε φανεί στον ορίζοντα.

Θα μου πείτε καλύτερα, μπορεί να έρθουν καλύτερες μέρες και να πάμε σε καλύτερες προοπτικές. Το πιστεύετε μετά από τόσα χρόνια πραγματικά; 

Έχουμε μάθει ότι δεν πρέπει να πιστεύουμε σε λύσεις από τους πολιτικούς. Έχουμε μάθει ότι όλοι αυτοί οι ανεπάγγελτοι λύσεις δεν μπορούν να δώσουν και είμαστε υποχρεωμένοι να βρίσκουμε εμείς μόνοι μας τρόπους επιβίωσης. 

Δεν ξέρω ποιος έχει την καλύτερη λύση αλλά από την στιγμή που πληρώνω για να γίνουν οι εκλογές, με τους φόρους μου, απαιτώ τα λεφτά μου και ο κόπος μου, να πιάνουν τόπο. Δεν μπορώ να πληρώνω κάθε λίγο για εκλογές που λύσεις δεν θα μου δώσουν. Απεναντίας ειναι πολύ πιθανό να φέρουν προβλήματα μεγαλύτερα, αφού μπορεί να μην εκλεγεί κανείς και ή θα πρέπει να ξαναπληρώνουμε για εκλογές ή θα πρέπει να γίνουν περίεργες ανίερες συμμαχίες όπως αυτή που έχουμε σήμερα, με περίεργα αποτελέσματα.

Δεν είμαι με κανέναν, γιατί δεν περιμένω από κανέναν.

Έτσι απαιτώ να αφήσουμε την αγορά να σταθεί στα πόδια της και όχι να της βάζουμε τρικλοποδιές. Και μόνο που ακούστηκαν τα διάφορα σενάρια στην αγορά, όλα σταμάτησαν. Και είναι λογικό, ποιος θα μπορούσε να σκέφτεται να κάνει κάτι, από αγορά, μέχρι επενδυτικά σχέδια την στιγμή που δεν ξέρει τι του ξημερώνει;

Καλή η Δημοκρατία αλλά δεν είναι σχοινί που το τεντώνουμε όπως θέλουμε εμείς.

Διαβάστε επίσης

Οι μεγάλοι ευεργέτες του ΕΟΠΥΥ

Μέρες Κυβερνητικής βλακείας... Ως εδώ και μη παρέκει, κύριε Πρωθυπουργέ.