Κρατώντας μια Σχεδία... καταστρώνει σχέδια για το 2019

Με πλατύ χαμόγελο, με βλέμμα γεμάτο αισιοδοξία και πείσμα, λίγο πιο δυνατός και σίγουρα πιο πλούσιος, τουλάχιστον σε εμπειρίες, ο Νίκος Θεοδωρίδης μιλάει στο Αθηναϊκό-Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων για την αστεγία, τις Αόρατες διαδρομές με το περιοδικό δρόμου «Σχεδία» και τις δυσκολίες που πέρασε και περνά ακόμη.

      Άνθρωπος του μόχθου στα ώριμα και πιο παραγωγικά του χρόνια η οικονομική κρίση τον χτύπησε χωρίς οίκτο και από μία νοικοκυρεμένη, στρωμένη ζωή, τον οδήγησε στον δρόμο.

            Δεν τα έβαλε κάτω, παρότι κρεβάτι του έγινε το παγκάκι και αντί για ταβάνι έβλεπε τον αττικό ουρανό, με αξιοπρέπεια και προσπάθεια σηκώθηκε και στάθηκε ξανά στα πόδια του, πιάνοντας τη ζωή από την αρχή.

            Στην προσπάθεια αυτή δεν ήταν μόνος του ήταν εκεί το περιοδικό δρόμου «Σχεδία» και οι άνθρωποί της.

            «Είμαι κατασκευαστής λιμενικών έργων, δύτης, εδώ και τριάντα χρόνια. Έζησα στη δουλειά μου ακραίες στιγμές, όπως το να καταδυθώ μέχρι και 30 μέτρα στον βυθό της θάλασσας χωρίς προστασία με κακές καιρικές συνθήκες», λέει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ καθώς ξετυλίγει το κουβάρι της προσωπικής του περιπέτειας.

            «Η περιπέτειά μου άρχισε όταν με την οικονομική κρίση το 2009 έκλεισε η εταιρία όπου εργαζόμουν. Έπειτα από ψάξιμο δεν μπορούσα να βρω δουλειά. Έμεινα άνεργος για δυο χρόνια, άρχισαν όμως τα έτοιμα να τελειώνουν. Κατέληξα να ζω στο αυτοκίνητό μου με προβλήματα καθαριότητας, φαγητού, μέσα στις λαμαρίνες. Το δύσκολο ήταν ότι μας κυνηγούσε τότε η αστυνομία και έπρεπε να μετακινούμαι. Δεν είχα φαγητό και έπρεπε να έχω και βενζίνη για να μπορώ να μεταφέρομαι από το ένα μέρος στο άλλο. Άρχισα τότε να απελπίζομαι και δυστυχώς ανακάλυψα ότι έχει και πιο κάτω».

      Μια καλημέρα είναι αρκετή

      Ο κ. Θεοδωρίδης χωρίς να κομπιάζει ούτε λεπτό συνεχίζει να μιλάει γι αυτή τη διαφορετική περίοδο της ζωής του. «Τότε πήρα την απόφαση να μείνω στο παγκάκι. Κανείς δεν ήξερε ότι είχα αυτά τα προβλήματα. Λειτούργησε ο εγωισμός μου και η αδρεναλίνη. Τα πράγματα βέβαια τα βρήκα πιο σκούρα απ' ό,τι τα σκεφτόμουν. Το μεγαλύτερο πρόβλημα ήταν η περιθωριοποίηση που υπάρχει. Περνάμε και δεν μιλάμε σε αυτούς τους ανθρώπους, δεν λέμε ούτε μια καλημέρα», λέει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ και συνεχίζει: «Είναι σημαντική η ηθική συμπαράσταση, αν δεν βρει κάποιος φαγητό σήμερα θα βρει αύριο. Τις περισσότερες φορές όμως θέλουν μόνο αυτό, μια καλημέρα. Υπάρχουν άνθρωποι που έπειτα από 3 χρόνια αστεγίας είχαν πρόβλημα επικοινωνίας με τον κόσμο. Έχω συναντήσει γυναίκα που μιλούσε με άναρθρες κραυγές».

           Ο κ. Θεοδωρίδης δεν ξεχνά και τους κινδύνους που είχε να αντιμετωπίσει ζώντας ως άστεγος. «Ήμουν επί 8 μήνες σε παγκάκι στο Ζάππειο κι ακόμη και την ημέρα έβλεπες πράγματα που δεν ήθελες να δεις και άκουγες πράγματα που δεν θα ήθελες να ακούσεις. Αν παρέμβεις παίζεις με τη ζωή σου», λέει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ και προσθέσει: «Δεν κοιμάσαι στην ουσία, είσαι στον αέρα. Και να αναφέρουμε βέβαια και τις καιρικές συνθήκες αλλά και ότι είσαι ευάλωτος στον αλκοολισμό και τις ουσίες. Για να μπορέσει πολύς κόσμος να κοιμηθεί, είτε λόγω κρύου, είτε λόγω των προβλημάτων, πίνει κρασί κάθε βράδυ».

            Κι όπως παραδέχεται, αυτή η δύσκολη φάση άλλαξε τον τρόπο σκέψης του. «Αλλάζει η οπτική γωνία που βλέπεις τη ζωή. Ξέρω ότι μπορώ να στηριχτώ στις δυνάμεις μου, είμαι πιο δυνατός. Μπορώ να τα καταφέρω ό,τι κι αν γίνει». Έτσι κι έγινε. Άρχισε να είναι πωλητής της «Σχεδίας», στάθηκε στα πόδια του και σε διάστημα έξι μηνών κατάφερε κι έμεινε «στην δική του σουίτα, των 15 τμ», όπως χαρακτηριστικά λέει.

        «Το περιοδικό δίνει δυο δυνατότητες, η μια είναι κοινωνική και η άλλη οικονομική, είναι η "πλάτη" μας. Όσο πωλούσα τη "Σχεδία" έβγαζα, όσο μπορούσα, τα προς το ζην, ενώ μπορείς να ψάχνεις, ταυτόχρονα, δουλειά έχοντας αξιοπρεπή παρουσία. Μάλιστα, μου τηλεφώνησαν από την εταιρεία που είχα σταματήσει και ξανάπιασα δουλειά, μόνο που κράτησε δυο χρόνια η λειτουργία της κι έτσι ξαναγύρισα στο δρόμο να πουλάω "Σχεδία"», λέει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ.

        Τώρα, ο κ. Θεοδωρίδης βλέπει κατάματα τη νέα χρονιά με ελπίδα, δύναμη κι αισιοδοξία. «Υπάρχουν σχέδια ήδη για κάποιες δουλειές. Ποτέ δεν ρίχνουμε κεφάλι, πάντα προχωράμε. Είμαι πάντα αισιόδοξος. Προσπαθούμε πάντα». Πάντως, όπως δηλώνει ξεκάθαρα ο κ. Θεοδωρίδης «ακόμη κι αν βρω τη δουλειά που θέλω θα βρίσκω πάντα χρόνο να αφιερώνω στη "Σχεδία" και τους ανθρώπους της».

      Περνώντας από... Αόρατες διαδρομές

      Εδώ κι έναν χρόνο, κάθε Κυριακή πρωί, με διαφορετική σύνθεση παρέας, ο κ. Θεοδωρίδης ξεκινά για δυο ώρες τις Αόρατες Διαδρομές του, ένα πρόγραμμα περιηγήσεων στο κέντρο της Αθήνας του περιοδικού δρόμου «Σχεδία». Οι διαδρομές που ακολουθούν, περιλαμβάνουν κάποιες από τις σημαντικότερες κοινωνικές δομές του κέντρου της πόλης -συσσίτια, υπνωτήρια, κέντρα απεξάρτησης, κέντρα ημέρας κ.α- μέχρι και το Εθνικό Θέατρο. «Έρχονται στην περιήγηση από αστυνομικοί, μέχρι Γερμανοί ανώτατοι δικαστικοί, μαθήτριες χριστιανικών σχολείων, Έλληνες μαθητές γυμνασίων και λυκείων και βιώνουν μια τελείως πρωτόγνωρη εμπειρία ζωής. Βλέπουν και την άλλη όψη της ζωής και της κοινωνίας μας», καταλήγει μιλώντας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο πρώην άστεγος Νίκος Θεοδωρίδης.