Εφικτή η Δημιουργία Εθνικού Συστήματος Τραύματος

Εφικτή, μέσα σε δύο με τρία χρόνια, χαρακτηρίζει τη δημιουργία Εθνικού Συστήματος Τραύματος ο συντονιστής των καθηγητών της Διασποράς, καθηγητής Χειρουργικής στο πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ, Γιώργος Βέλμαχος.

Δεδομένου ότι το τραύμα είναι στην Ελλάδα η πρώτη αιτία θανάτου σε ανθρώπους ηλικιών από μηδέν έως 45 ετών, ο κ. Βέλμαχος τονίζει ότι «είναι ανάγκη για τη χώρα να δημιουργήσει ένα σύστημα ώστε να προλαμβάνονται οι θάνατοι των πιο νεαρών και παραγωγικών ατόμων της ελληνικής κοινωνίας». 

«Όλα αυτά τα πράγματα που υπάρχουν σε άλλες χώρες, ομάδες τραύματος, κέντρα τραύματος, συστήματα και πρωτόκολλα τραύματος εδώ δεν υπάρχουν. Υπάρχει όμως η δυνατότητα να τα φτιάξουμε γιατί έχει ενδιαφερθεί και ο πολιτικός παράγοντας. Χρειαζόμαστε οικονομική υποστήριξη, που δεν θα είναι εύκολη. Ωστόσο νομίζω ότι με τα φιλανθρωπικά ιδρύματα και με κάποια συμβολή του κράτους θα μπορέσει το Σύστημα αυτό να γίνει σε 2-3 χρόνια» αναφέρει στο Αθηναϊκό/Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων. Δεν παραλείπει, μάλιστα, να επισημάνει ότι ο ίδιος έθεσε το ζήτημα και στο ιατρικό φόρουμ της Ελληνικής Διασποράς (Hellenic Diaspora Medical Forum), που διοργάνωσε στη Θεσσαλονίκη η Ιατρική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης σε συνεργασία με την Ελληνική Εταιρεία Ιατρικής Εκπαίδευσης.

Οι συνεργασίες με το εξωτερικό και το brain drain

Ο κ. Βέλμαχος χαρακτηρίζει πολύ θετική την πρωτοβουλία της Γενικής Γραμματείας Αποδήμου Ελληνισμού για την υποστήριξη της συνεργασίας μεταξύ των ομογενών επιστημόνων σε όλο τον κόσμο, όπως αυτή εκφράστηκε από τον Γενικό Γραμματέα Ιωάννη Χρυσουλάκη. 
Στο ερώτημα, ωστόσο, τι ελπίδες μπορεί να δημιουργούνται για την επιστροφή νέων ανθρώπων από το εξωτερικό, απαντά: «Το ζήτημα δεν είναι κατ’ ανάγκη η επιστροφή των νέων ανθρώπων. Το θέμα των συνεργασιών μεταξύ των Ελλήνων γιατρών του εσωτερικού και των Ελλήνων γιατρών του εξωτερικού δεν λύνεται κατ΄ ανάγκη μόνο με επιστροφή ανθρώπων πίσω στη χώρα, λύνονται με οποιεσδήποτε συνεργασίες». Σύμφωνα με τον ίδιο, «κάποιοι άνθρωποι πρέπει και μπορούν να γυρίσουν, κάποιοι άνθρωποι δεν μπορούν να γυρίσουν για τον α' ή β' λόγο αλλά μπορούν να βοηθήσουν». 
Σε ό,τι αφορά τις προτεραιότητες που τίθενται στο εξής, διευκρινίζει: «Εμείς κατά κάποιο τρόπο θα πρέπει να κοιτάξουμε πώς κάποιο αξιόλογο διανοητικό δυναμικό μπορεί να γυρίσει, αλλά ακόμα περισσότερο πρέπει να εστιαστούμε στο πώς μπορούν να συνεργαστούν οι Έλληνες του εξωτερικού με τους Έλληνες του εσωτερικού άσχετα από το αν γυρίζουν ή όχι». 

Για το πεδίο των συνεργασιών που μπορούν να ξεκινήσουν, φέρνει ως πρώτο παράδειγμα της εκπαίδευση. «Μπορούμε να βοηθήσουμε πάρα πολλούς Έλληνες να βρουν το δρόμο της εκπαίδευσης στο εξωτερικό, πιθανόν με κάποια εχέγγυα που θα τους δώσουν την δυνατότητα, αφού εκπαιδευτούν να γυρίσουν πίσω στην Ελλάδα» σημειώνει και προσθέτει: «Θα πρέπει να δημιουργήσουμε, λοιπόν, δρόμους που να μπορούν να τους περπατήσουν οι Έλληνες και να έρθουν στο εξωτερικό, ειδικά στην Αμερική που είναι αρκετά δύσκολο, ώστε να πάρουν την εκπαίδευσή τους, ιατρική, ερευνητική ή μεταδιδακτορική».
 
Συμφωνίες μεταξύ πανεπιστημίων και συμμετοχή σε κλινικές πολυκεντρικές μελέτες

Παράλληλα προτείνει να προωθηθούν συμφωνίες μεταξύ της Ελλάδας και κάποιων πανεπιστημίων του εξωτερικού, λέγοντας χαρακτηριστικά ότι το Χάρβαρντ έχει πολλές συμφωνίες με πανεπιστήμια της Ολλανδία, της Δανίας, της Αιγύπτου, της Ταϊλάνδης αλλά όχι με πανεπιστήμια της Ελλάδας.
«Οι συνεργασίες στον τομέα της έρευνας είναι μια ακόμη δυνατότητα, ιδιαίτερα σε κλινικές πολυκεντρικές μελέτες, οι οποίες χρειάζονται ανθρώπους από διαφορετικές χώρες, ώστε να έχουν εφαρμοσιμότητα παντού και όχι μόνο στο κέντρο που κάνει την έρευνα».