Η συγγνώμη της Ταμίλα Κουλίεβα στη Λένα Δρόσακη για ό,τι υπέφερε από τον Φιλιππίδη το 2018

medlabnews.gr 

Με μια φωτογραφία της πλάι στη Λένα Δροσάκη και την Όλγα Πολίτου από τα παρασκήνια της παράστασης «Έγκλημα στο Orient Express», που ανέβηκε το 2018 στο θέατρο «Κάτια Δανδουλάκη», με αρχικό σκηνοθέτη τον Πέτρο Φιλιππίδη ο οποίος απομακρύνθηκε, η Ταμίλα Κουλίεβα θέλησε να εκφράσει δημόσια τη δική της θέση για τις αλλεπάλληλες καταγγελίες σεξουαλικής παρενόχλησης, βίας και κακοποιητικής συμπεριφοράς στον χώρο του θεάματος.

Η πρεμιέρα της συγκεκριμένης παράστασης είχε δοθεί με μεγάλη καθυστέρηση στις 30 Νοεμβρίου, καθώς είχε αντικατασταθεί στις τελευταίες πρόβες ο σκηνοθέτης της, Πέτρος Φιλιππίδης από τον Αντώνη Καλογρίδη.

Οι πρόσφατες καταγγελίες της Λένας Δροσάκη προς το Πειθαρχικό Συμβούλιο του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών που στρέφονται κατά του Πέτρου Φιλιππίδη, για «προσβολή της γενετήσιας αξιοπρέπειας» αφορούσαν μεταξύ άλλων και τη συγκεκριμένη συνεργασία τους.

Η Ταμίλα Κουλίεβα στην μακροσκελή ανάρτηση της στο instagram, αναφέρεται και στην πρόσφατη τοποθέτηση του πρώην καλλιτεχνικού διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου, Στάθη Λιβαθινού, από συνέντευξή του στην εφημερίδα «Καθημερινή».

Η ίδια γράφει στην ανάρτησή της: «“Έγκλημα στο Orient Εxpress” Αγκάθα Κρίστι Θέατρο «Κάτια Δανδουλάκη»

Όταν το θέατρο είναι οι άνθρωποι …

@lenakidrs @theatrekatiadandoulaki #όλγαπολίτου Αλήθεια αναρωτιέμαι,τι είναι το θέατρο τελικά;

Μην είναι τα ντουβάρια;

Μην είναι οι κουίντες;

Μην είναι τα ψηλά τα σκηνικά;

Διότι όταν διαβάζω και ξαναδιαβάζω πως:

» …το μεγάλο θύμα θα είναι το ίδιο το θέατρο. Το θέατρο δεν είναι μια δουλειά, είναι μια αποστολή και δεν θα ήθελα να τραυματιστεί σε μια τόσο σημαντική στιγμή. Αυτά τα θέματα θέλουν προσοχή. Πάντα ελλοχεύει η κοινωνική υποκρισία. Λυπάμαι για τους ανθρώπους που υπέφεραν και υποφέρουν. Δυστυχώς η βία υπάρχει παντού. ελπίζω να μην επικρατήσει ο κυνισμός, γιατί οδηγεί στην καταστροφή » ,

Όταν διαβάζω λοιπόν, προσπαθώ να χωνέψω την εικόνα που μου έρχεται από αυτά τα λόγια.

Ένα χέρι που σηκώνει ένα χαλί και θέλει να κρύψει τη σκόνη από κάτω.

Που είναι σ’ αυτά τα λόγια οι άνθρωποι;

Γιατί το θέατρο είναι ΑΝΘΡΩΠΟΙ.

Είναι μια συλλογικότητα.

Ένας ιερός αόρατος δεσμός, θεατών, καλλιτεχνών, τεχνικών συντελεστών, σε μια αέναη ανταλλαγή, συναισθηματικών εκρήξεων, συγκινήσεων και εκπλήξεων.

Μια χαρμολύπη κάθαρσης, μια πρωτίστως ψυχική διαδρομή.

Σ’ αυτή λοιπόν την κοινή διαδρομή, κυνισμός είναι να μην αναγνωρίζει κάποιος την διαφορά ανάμεσα στον ΘΥΤΗ και το ΘΥΜΑ, να μην αναφέρει τον πόνο που προκαλεί στην ψυχή και το σώμα ή εκμετάλλευση της θέσης ισχύος, του ενός στον άλλο, με σκοπό την ικανοποίηση του σκοτεινού ΕΓΩ του. Το Θέατρο όμως δεν είναι ΕΓΩ είναι ΕΜΕΙΣ.

Και εδώ δεν χωράνε λεκτικές παραφυάδες.

Είμαστε δίπλα σε όλες τις φωνές που πνίγονται κάτω από το βάρος του φόβου, σε όλες και όλους, όσους αισθάνονται την βία και την ακαθαρσία, να τους πνίγει την φωνή. 

Τους κρατάμε το χέρι σιωπηλά και τους ζητάμε συγγνώμη, συγγνώμη που δεν μπορέσαμε να το σταματήσουμε»