Οταν πέθανε ο άντρας του 509 στο νοσοκομείο του Ρίου με «ελεφαντίαση» ανέδειξε το ανθρώπινο δράμα και την αδυναμία της πολιτειας

  medlabnews.gr iatrikanea

Ο άντρας στο δωμάτιο 509 του Νοσοκομείου του Ρίου νοσηλευόταν από το 2019, στην παθολογική κλινική. 

Ηταν ένα ανθρώπινο δράμα, με μία βαριά ασθένεια που ούτε καν να αυτοεξυπηρετείται δεν του επέτρεπε. Τα κάτω του άκρα είχαν διογκωθεί και είχαν την εικόνα «ελεφαντίασης»! Ο άνδρας ήταν παραπληγικός και πραγματικά γιατροί και νοσηλευτές, παρά τα προβλήματα έλλειψης προσωπικού που αντιμετωπίζει το Νοσοκομείο έδιναν καθημερινά μάχη για να του προσφέρουν ότι το δυνατόν.

Μάλιστα είχαν γίνει και προσπάθειες να βρεθεί μία δομή για να φιλοξενηθεί ο συγκεκριμένος άνδρας, όμως στερείτο «χαρτιά» νομιμοποίησης στην χώρα μας κι έτσι δεν μπορούσε να μεταφερθεί αλλού.

Ο άνδρας τελικά εξέπνευσε λίγο πριν την εκπνοή του 2023 και… «το κρεββάτι άδειασε». Βαριά η έκφραση, αλλά καταδεικνύει το ανθρώπινο δράμα και την αδυναμία της Πολιτείας να παρεμβαίνει και να λύνει τέτοια ζητήματα.

Το μείζον κοινωνικό πρόβλημα των ατόμων που νοσηλεύονται στα νοσοκομεία, ακόμη και για χρόνια, καθώς δεν έχουν πού να πάνε, ανέδειξε προχθές και ο πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Εργαζομένων Δημόσιων Νοσοκομείων (ΠΟΕΔΗΝ), Μιχάλης Γιαννάκος. Όπως είπε «στον ανθρωπισμό των γιατρών και νοσηλευτών του ΕΣΥ φαίνεται ότι επαφίεται σε ορισμένες περιπτώσεις ο κρατικός μηχανισμός, με τις δομές φιλοξενίας και αποκατάστασης πασχόντων να είναι ελάχιστες και ανεπαρκώς στελεχωμένες, όπως αναδεικνύεται χαρακτηριστικά από την ιστορία ασθενή στην Πάτρα, ο οποίος έμεινε επί 4 χρόνια στο νοσοκομείο καθώς δεν είχε πού να πάει, μέχρι που κατέληξε! «Πολύ καλά κάνουν οι γιατροί και δεν τους εκδίδουν εξιτήρια για να μην βρεθούν το δρόμο. Το νοσηλευτικό προσωπικό τους παρέχει τη καλύτερη δυνατή φροντίδα. Οι κοινωνικές υπηρεσίες των νοσοκομείων συναντούν τείχος στη προσπάθειά τους να λύσουν προβλήματα και να γυρίσουν σπίτι τους ή να βρουν κοινωνική δομή για τη φιλοξενία τους. Πάνω από όλα το χρήμα. Και όλα αυτά γιατί οι δημόσιες μονάδες πρόνοιας λόγω ελλείψεων προσωπικού έχουν δεκάδες θέσεις φιλοξενίας κλειστές με τη λίστα αναμονής για φιλοξενία πάνω από ένα χρόνο».

Τι αναφέρει η Διευθύντρια της Παθολογικής κλινικής του Νοσοκομείου του Ρίου, κα. Ιουλία Συροκώστα

Όπως δήλωσε η γιατρός παθολόγος Ιουλία Συροκώστα, η οποία είναι και διευθύντρια ΕΣΥ στο νοσοκομείο του Ρίου «στη χώρα μας και η κοινωνική πολιτική δυστυχώς έχει θέματα και δεν υπάρχουν δομές χρονίως πασχόντων. Ειδικά για μία περίπτωση όπως αυτή, που ήταν ένας άνθρωπος αλλοδαπός ο οποίος δεν είχε ΑΜΚΑ. Ειλικρινά, όταν δεν έχεις ΑΜΚΑ δεν έχεις σχεδόν καμία επιλογή στη χώρα. Αναγκαστήκαμε για αρκετό καιρό να φιλοξενήσουμε έναν άνθρωπο ο οποίος είχε ένα χρόνιο πρόβλημα υγείας, δεν μπορούσε να αυτοεξυπηρετηθεί και να φύγει να πάει στο σπίτι του. Είχε υποστεί ένα εγκεφαλικό και ήταν σχεδόν παραπληγικός, μιλούσε, επικοινωνούσε αλλά δεν είχε τη δυνατότητα να αυτοεξυπηρετηθεί»!

Η ίδια πρόσθεσε πως, «η κοινωνική υπηρεσία του νοσοκομείου ασχολήθηκε πολύ σοβαρά και έκανε πολύ μεγάλες προσπάθειες. Δυστυχώς, δεν είναι μόνο αυτό το περιστατικό καθώς φαίνεται ότι περίπου, ίσως και 500 τέτοια περιστατικά να υπάρχουν σε όλη τη χώρα, που διαμένουν μόνιμα στο νοσοκομείο. Υπάρχουν και άνθρωποι που έχουν ΑΜΚΑ αλλά δεν μπορούν να πάνε σε κάποια δομή καθώς οι δομές είναι περιορισμένες και ο αριθμός αυτών που μπορούν να εξυπηρετηθούν είναι συγκεκριμένος» ενώ εξήγησε ότι, το περιστατικό αυτό δεν είναι το μόνο καθώς συχνά, ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό αναγκάζεται να μη δίνει εξιτήριο στους ασθενείς μόνο και μόνο για να έχουν κάπου να μείνουν. «Το νοσοκομείο του Ρίου είναι τριτοβάθμιο οπότε δεν έχει τη δυνατότητα φιλοξενίας τέτοιων περιστατικών. Οφείλει να τελειώσει η νοσηλεία και να πάρει εξιτήριο γιατί υπάρχει και πάρα πολύ μεγάλη πίεση στις κλίνες. Παρόλα αυτά είναι θέμα ανθρωπισμού, δηλαδή πώς να διώξεις έναν άνθρωπο ο οποίος δεν έχει πού να πάει;», υπογράμμισε και εξήγησε ότι, και στο παρελθόν στο ίδιο νοσοκομείο, υπήρξε περιστατικό στην ορθοπεδική κλινική, το οποίο έμεινε εκεί για εξήμισι χρόνια. «Ήταν ένα παιδί τετραπληγικό», εξήγησε και πρόσθεσε πως, «μετά άνοιξε η κλινική αποκατάστασης και είναι ο πρώτος ασθενής που είχαμε νοσηλεύσει. Μάλιστα, μετά από την κλινική αποκατάστασης πήγε πολύ καλά. Δηλαδή, δεν είναι μόνο ότι δεν υπάρχουν δομές χρονίως πασχόντων αλλά δεν υπάρχουν και ούτε και δομές αποκατάστασης, που είναι πολύ σημαντικό. Στην Πάτρα υπάρχει μόνο η πανεπιστημιακή κλινική αποκατάστασης, η οποία έχει τη δυνατότητα φιλοξενίας 22 ατόμων και μόνο 8 λειτουργικά κρεβάτια επειδή δεν έχει επαρκές προσωπικό».

με πληροφορίες από την flamis.gr