Πάσχουν και οι δύο από λεύκη. Η ιστορία του μικρού Κάρτερ που γνώρισε το λαμπραντόρ Ρόουντι

 

medlabnews.gr iatrikanea

Όταν ο μικρούλης Κάρτερ γνώρισε τον Ρόουντι, ένα λαμπραντόρ, γεννήθηκε μία μοναδική φιλία κάνοντας εκείνη τη μέρα την πιο ευτυχισμένη της ζωής και των δύο. Τόσο ο Κάρτερ όσο και ο Ρόουντι πάσχουν από λεύκη, μία δερματική πάθηση που δημιουργεί κηλίδες στο χρώμα του δέρματος.

Ο Κάρτερ, ο οποίος ζει στην πολιτεία Αρκάνσας των ΗΠΑ, διαγνώστηκε με την ασθένεια της λεύκης όταν ήταν στο νηπιαγωγείο.

«Πήγαινε σε ένα μεγάλο σχολείο με πολλά παιδιά και οι κηλίδες στο πρόσωπό του άρχισαν να εμφανίζονται πολύ γρήγορα,» δήλωσε η μητέρα του Στέφανι. «Το πρώτο πράγμα που μου έλεγε όταν πήγαινα να τον πάρω με το αυτοκίνητο ήταν ότι μισούσε το πρόσωπό του και το πώς έδειχνε.»

Την ίδια περίπου χρονική περίοδο στο Όρεγκον, η ιδιοκτήτρια του Ρόουντι, Νίκι, άρχισε να παρατηρεί πως ξαφνικά ξεφύτρωναν λευκές κηλίδες στο μαύρο τρίχωμα του σκύλου της. Στην αρχή πίστεψε πως η απότομη αυτή αλλαγή οφείλεται στη μεγάλη ηλικία του, όμως ύστερα από μία επίσκεψη στον κτηνίατρο πληροφορήθηκε πως η αιτία ήταν η πάθηση της λεύκης.

Μια μέρα, καθώς η μητέρα του Κάρτερ χάζευε στο Facebook βρήκε τυχαία τη σελίδα του Ρόουντι.  Επικοινώνησε με τη Νίκι αμέσως και άρχισε να ανταλλάσσει συστηματικά μηνύματα μαζί της με σκοπό ο 8χρονος γιος της να αγαπήσει την εμφάνιση και τον εαυτό του.

Και τα κατάφερε! 

«Η λεύκη είναι μία σπάνια κατάσταση και ο Κάρτερ είχε αναστατωθεί πολύ όταν άρχισε να εκδηλώνεται. Πλέον είναι υπερήφανος που η ίδια η λεύκη τον επέλεξε, έχει αποδεχτεί την εμφάνισή του και δεν θα ήθελε με τίποτα να είναι διαφορετικός. Πιστεύει πως το δέρμα όλων των άλλων είναι πολύ βαρετό!» ανέφερε η μητέρα του στο ABC.

Ύστερα από τη δημοσίευση της ιστορίας τους, ένας ανώνυμος τηλεθεατής αποφάσισε να δωρίσει 5.000 δολάρια προκειμένου ο μικρός Κάρτερ να ταξιδέψει με τη μητέρα του στο Όρεγκον για να γνωρίσει από κοντά τον Ρόουντι. Η στιγμή ήταν ιδιαίτερα συγκινητική για τον μικρούλη και τη μητέρα του και άγγιξε όλους τους τηλεθεατές.

«Όταν φτάσαμε, δεν ένιωθα πως ήταν η πρώτη φορά που βρισκόμουν εκεί. Όλοι αισθανθήκαμε αμέσως πως το παιδί και ο σκύλος ήταν ήδη «οικογένεια». Ο Κάρτερ τον αγκάλιασε αμέσως και για  δύο συνεχόμενες ώρες τον κρατούσε κοντά του. Από τότε είναι αχώριστοι.»