Τα παιδιά να μιλήσουν και οι γονείς και εκπαιδευτικοί να ξέρουν πώς να αντιμετωπίσουν τον εκφοβισμό ανηλίκων

Το 34,69% των μαθητών στην Ελλάδα έχει νιώσει εκφοβισμό. Το 6,3% των εφήβων δέχεται διαδικτυακό εκφοβισμό σε διάστημα τεσσάρων μηνών και σε ποσοστό 3,6% δηλώνουν, ότι έγιναν οι ίδιοι δράστες. Το 42% των εκπαιδευτικών πιστεύει, ότι τα περιστατικά ενδοσχολικής βίας και παραβατικότητας υποβαθμίζονται ή αποσιωπώνται. Μόνο ένα στα δέκα παιδιά, που βιώνουν κάποια μορφή βίας, λαμβάνει επαγγελματική υποστήριξη στην Ελλάδα.

Τα παραπάνω είναι κάποια διαθέσιμα στοιχεία από «Το Χαμόγελο του Παιδιού», που παρουσιάστηκαν με την ευκαιρία της σημερινής Πανελλήνιας Ημέρας κατά της σχολικής βίας. Το 2018, για υπηρεσίες συμβουλευτικής για θέματα ανηλίκων και εκφοβισμού απευθύνθηκαν στον οργανισμό 447 άτομα.

«Αν ένα παιδί δε θέλει να πάει στο σχολείο, έχει άγχος, ψυχοσωματικά ή καταθλιπτική συμπτωματολογία, μπορεί να βιώνει εκφοβισμό», ανέφερε ο ψυχολόγος του «Χαμόγελου», Δημήτρης Μπασινός. Η διαφορά πειράγματος και εκφοβισμού, έγκειται, στο ότι ο δεύτερος περιλαμβάνει συστηματικά επαναλαμβανόμενη θυματοποίηση και στοχοποίηση ενός παιδιού, ενώ το παιδί δεν μπορεί να αντιδράσει απέναντι σε ένα ή περισσότερα επιθετικά παιδιά και κλείνεται στον εαυτό του. Πολλές φορές δεν γνωρίζουν ούτε οι ίδιοι οι γονείς ή οι εκπαιδευτικοί να αναγνωρίσουν ή να αντιμετωπίσουν φαινόμενα εκφοβισμού, για το λόγο αυτό «Το Χαμόγελο του Παιδιού» διοργανώνει ενημερωτικές συναντήσεις, τόσο με ενήλικες, όσο και με ανηλίκους, ώστε να ευαισθητοποιηθεί ο κόσμος και να προληφθούν παρόμοια φαινόμενα. Το πρώτο και πιο σημαντικό πράγμα είναι το παιδί να μιλήσει στους γονείς, στους δασκάλους στο «Χαμόγελο» ή σε άλλο ειδικευμένο φορέα και να πει τι του συμβαίνει. Οι δε γονείς, πρέπει να επιβραβεύουν συνεχώς το παιδί, να ενισχύουν την αυτοπεποίθησή του και να του μαθαίνουν, πώς να αντιστέκεται σε εκφοβιστικά φαινόμενα.

Το παιδί που δέχεται εκφοβισμό, αλλά και αυτό που τον ασκεί, είναι και τα δυο πληγωμένα και χρειάζονται βοήθεια, εξήγησε ο πρόεδρος του οργανισμού, Κώστας Γιαννόπουλος και πρόσθεσε ότι «Είναι λάθος, όμως να στιγματίζουμε έναν έφηβο ή ένα παιδί και να ζητάμε αυστηροποίηση των ποινών ή να καλούμε την αστυνομία. Αυτό που θέλει είναι στήριξη». Τα παιδιά μεγαλώνουν σε μια κοινωνία με πολλή βία, ενδοοικογενειακή, στον αθλητισμό, στα θεάματα. Επηρεάζονται, δε σημαίνει ότι είναι «κακά παιδιά», είναι βαθύτερα τα αίτια. Συνήθως οι θύτες έχουν δεχθεί οι ίδιοι εκφοβισμό με διάφορους τρόπους και εκδικούνται, συμπλήρωσε ο ίδιος.

Σημαντικός είναι ο ρόλος των παιδιών-παρατηρητών, δηλαδή αυτών που βλέπουν μπροστά τους να εκτυλίσσονται σκηνές εκφοβισμού, γιατί μπορούν να αποτρέψουν κατατάσσεις. Ο Αριστοφάνης, 17 χρονών και εθελοντής και μέλος της ομάδας Δικαιωμάτων των Παιδιών στο «Χαμόγελο» περιέγραψε, ότι «οι περισσότεροι μαθητές έχουμε βρεθεί στη θέση να κάνουμε ή να δεχθούμε εκφοβισμό σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό» και πρόσθεσε, πως του ίδιου του είχε συμβεί στο δημοτικό. Από την εμπειρία του, κατάλαβε, όπως είπε, πως ο εκφοβισμός αφορά όλους και μόνο έτσι αντιμετωπίζεται, κανείς δεν πρέπει να παριστάνει «ότι δεν είδε».