Πώς μπορούμε να μάθουμε να μην παίρνουμε τα πράγματα τόσο προσωπικά

Οι γνωστικές διαστρεβλώσεις είναι λάθη στα μοτίβα σκέψης. Αν και είναι εύκολο να τις προσδιορίσουμε και συχνά να τις αναγνωρίσουμε, είναι πολύ δύσκολο να τις ξεπεράσουμε. Αξίζει όμως να μάθουμε να τις χειριζόμαστε, επειδή μπορεί να μας κάνουν δυστυχισμένους.

Μία από τις πολλές διαστρεβλώσεις ονομάζεται προσωποποίηση. Όταν παγιδευόμαστε σε αυτό το μοτίβο σκέψης, θεωρούμε λανθασμένα ότι ο εαυτός μας είναι η αιτία όλων όσων συμβαίνουν. Γι’ αυτό το λόγο, η προσωποποίηση είναι μία από τις κυριότερες πηγές άγχους και δυστυχίας. Οδηγεί επίσης σε αυτοενοχοποίηση και αυτό δεν αποδεικνύεται ποτέ θετικό για εμάς.

Η προσωποποίηση εμφανίζεται σε δύο μορφές, οι οποίες παρουσιάζονται ξεχωριστά παρακάτω.

Πρώτη μορφή: Παίρνουμε τις δυσκολίες και τις απογοητεύσεις προσωπικά

Όλοι βιώνουμε απογοητεύσεις και προκλήσεις στη ζωή. Όταν προσωποποιούμε, αντιμετωπίζουμε αυτά τα αναπόφευκτα γεγονότα ως το αποτέλεσμα κάποιου λάθους από εμάς.

Για παράδειγμα, αν απορρίψουν την αίτησή μας για προαγωγή, υποθέτουμε ότι οφείλεται στο ότι δεν είμαστε αρκετά καλοί στη δουλειά μας, ενώ στην πραγματικότητα, θα μπορούσαν να υπάρχουν πολλές άλλες εξηγήσεις. Ίσως η εταιρία να έχει οικονομικά προβλήματα. Ίσως την προαγωγή να πήρε ο συγγενής του εργοδότη. Αντί να σκεφτούμε αυτές τις εναλλακτικές, όταν προσωποποιούμε, εξάγουμε το συμπέρασμα ότι δεν είμαστε αρκετά καλοί. Πώς μπορούμε να μάθουμε να αντιστρέφουμε αυτή την τάση να κατηγορούμε τον εαυτό μας για τις απογοητεύσεις και τις δυσκολίες; Υπάρχουν δύο στρατηγικές:

1. Εξασκήστε την επίγνωση αυτής της τάσης να κατηγορείτε τον εαυτό σας, όταν τα πράγματα δεν πάνε όπως το επιθυμείτε ή όπως το έχετε σχεδιάσει.
2. Αποδεχτείτε το γεγονός ότι συχνά δεν γνωρίζετε γιατί οι άνθρωποι συμπεριφέρονται με αυτό τον τρόπο.

 Δεύτερη μορφή: Νιώθουμε υπεύθυνοι για τη δυστυχία των άλλων ανθρώπων – και για τις δικές τους απογοητεύσεις και δυσκολίες

Αυτή είναι η δεύτερη μορφή που παίρνει η προσωποποίηση. Νιώθετε ότι είστε υπεύθυνοι για το πώς τα πάνε οι άλλοι, είτε είναι η ικανότητά τους να γίνουν ευτυχισμένοι, να πετύχουν με κάποιο τρόπο, ή και μικρότερης σημασίας πράγματα, όπως το αν πέρασαν καλά όταν είχατε βγει μαζί τους. Πόσο βάρος μπορεί να κουβαλάμε σε αυτή την περίπτωση! Δεν είναι τυχαίο που η προσωποποίηση συχνά αποκαλείται «η μητέρα κάθε ενοχής». Να μια στρατηγική για να αντιστρέψουμε αυτή τη μορφή προσωποποίησης:

1. Αμφισβητείστε την εγκυρότητα της πεποίθησής σας ότι είστε υπεύθυνοι για τους άλλους ανθρώπους.

Σκεφτείτε αρχικά για ποιο πράγμα νιώθετε υπεύθυνοι. Συμπληρώστε την πρόταση: Νιώθω υπεύθυνος/η για…. (την ευτυχία, την κοινωνική ζωή, τους βαθμούς, την επιτυχία, την ικανότητά του/της να μείνει σε μια σχέση). Στη συνέχεια, σκεφτείτε αν αυτή η πεποίθησή σας είναι ρεαλιστική. Η ευτυχία ή επιτυχία των άλλων εξαρτάται από πολλούς παράγοντες: την προσωπική ιστορία της ζωής τους, τις επιρροές της παιδικής ηλικίας, ακόμα και το κληρονομικό τους προφίλ.

Αυτή η δεύτερη μορφή προσωποποίησης μπορεί να αποδειχθεί δύσκολη. Απαιτεί σοβαρή προσπάθεια να σταματήσουμε να νιώθουμε υπεύθυνοι για τις ζωές των άλλων. Όταν όμως το καταφέρουμε, θα νιώσουμε μια μοναδική απελευθέρωση.

enallaktikiagenda.gr