ΠΑΚΟΕ: Οι φώκιες δολοφονούνται χωρίς οίκτο

Όπως παρακάτω περιγράφεται από την ενημέρωση του Αρχιπελάγους οι φορείς που έπρεπε να ασχοληθούν με το παγκοσμίως απειλούμενο είδος την «Μεσογειακή Φώκια» και συγκεκριμένα περιλαμβάνεται στο Κόκκινο Βιβλίο των Απειλούμενων Σπονδυλόζωων της Ελλάδας και στο Κόκκινο Βιβλίο Απειλούμενων Ειδών της Παγκόσμιας Ένωσης για την προστασία της Φύσης (IUCN) και προστατεύεται σύμφωνα με το Π.Δ. 67/81, την Οδηγία 92/43/ΕΟΚ, τη Σύμβαση της Βέρνης για τη διατήρηση της άγριας ζωής και του φυσικού περιβάλλοντος της Ευρώπης (1979) και τη Σύμβαση της Ουάσιγκτον για το διεθνές εμπόριο των απειλούμενων ειδών άγριας πανίδας και χλωρίδας (CITES, 1973).

          Η εταιρεία για τη μελέτη και προστασία της μεσογειακής φώκιας (ΜΟm), σύμφωνα με το προφίλ που έχει αναρτήσει με ένα σύνολο εσόδων περίπου 600.000 ευρώ για το 2019 και με μηνιαία έξοδα για το προσωπικό των…εθελοντών παραπάνω από 20.000 ευρώ, τα οποία και σε περιόδους κορονοϊού είναι τα ίδια. Εν τούτοις μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα δολοφονήθηκαν άγρια επτά μεσογειακές φώκιες.

         

Χωρίς κανένα έλεγχο από τη ΜΟm, χωρίς κανένα οίκτο από τους δολοφόνους.

          Το ΠΑΚΟΕ πιστεύει ότι για τις δολοφονίες αυτές ηθική ευθύνη έχει η ΜΟm και πρέπει να δώσει εξηγήσεις άμεσα για τα εγκλήματα αυτά και όχι να παραμένει σιωπηλή γιατί όπως σαφώς αναφέρεται αρκετοί φορείς έχουν επιχορηγήσει τις καμπάνιες για τη μεσογειακή φώκια καθώς σαφώς προσδιορίζεται το γεγονός ότι  στις τοπικές κοινωνίες της Σάμου και των άλλων νησιών δεν έχει δοθεί ουδέποτε ούτε ένα ευρώ, τη στιγμή που οι κάτοικοι αυτοί θα μπορούσαν να ήταν οι καλύτεροι φύλακες της μεσογειακής φώκιας.

          Για αυτό ζητάμε την άμεση παρέμβαση του Εισαγγελέα, για να πέσει άπλετο φως στις αδιαφανείς διαδικασίες της κατασπατάλησης του δημοσίου και κοινοτικού χρήματος από μερικές περιβαλλοντικές οργανώσεις, οι οποίες δυστυχώς έχουν ξεχάσει τη λέξη εθελοντισμός και λειτουργούν με τα χρήματα του Έλληνα και του Ευρωπαίου πολίτη.

 Τα θαλάσσια οικοσυστήματα είχαν ευκαιρία ανάκαμψης λόγω των περιορισμών στα  μέτρα  μετακίνησης και της έλλειψης της έντονης ανθρώπινης πίεσης. Πιο συγκεκριμένα η απουσία χιλιάδων αλιευτικών σκαφών (ερασιτεχνικών και επαγγελματικών), ο προσωρινός περιορισμός της υπεραλίευσης και η απουσία χιλιάδων μικρών και μεγαλύτερων σκαφών που προκαλούν έντονη υποβρύχια ηχορύπανση και όχληση βοήθησαν τα οικοσυστήματα.

          Αλλά κάποιοι ψαράδες, η μειοψηφία ευτυχώς, συνεχίζουν το έργο τους, αποδεκατίζοντας σπάνια θαλάσσια είδη. Μία τέτοια περίπτωση καταγράφηκε στη Σάμο όπου άλλη μία νεκρή ενήλικη μεσογειακή φώκια έφερε σημάδια ηθελημένης θανάτωσης και σημάδια από σφιχτό δέσιμο με σκοινί, κάτι που αποτελεί συνήθη πρακτική κατά την προσπάθεια βύθισης με σκοπό την εξαφάνιση της φώκιας.

          Υπήρχαν όμως και άλλα περιστατικά με νεκρές φώκιες και ειδικότερα:

• Μία μητέρα με το μικρό της βρέθηκαν δυτικά της Σάμου Έφεραν ένα σχοινί δεμένο γύρω τους και εκτιμάται ότι πρόκειται για το ίδιο περιστατικό με τη νεκρή ενήλικη φώκια που εντοπίστηκε εκβρασμένη λίγες μέρες αργότερα, όπως αναφέρθηκε παραπάνω.
• Στα βόρεια Δωδεκάνησα σημειώθηκαν δύο αναφορές για νεκρές φώκιες, όπου η μία θανατώθηκε και βυθίστηκε με παρόμοιο τρόπο
• Την ίδια χρονική περίοδο εντοπίστηκαν νεκρές τρεις μεσογειακές φώκιες  σε Σκιάθο, Κω και Γύθειο.

Τα περιστατικά αυτά σημειώθηκαν σε παραλίες, δηλαδή περιοχές με εύκολη πρόσβαση. Υπάρχουν όμως και πολλές άλλες παραλίες όπου η πρόσβαση δεν είναι εύκολη και υπολογίζεται ότι σε τέτοιες παραλίες καταλήγουν τα κουφάρια και άλλων, περισσότερων θαλάσσιων θανατωμένων ζώων.

Έτσι η ανάγκη για τον εντοπισμό των περιστατικών και των ψαράδων-δολοφόνων που συνεχίζουν το έργο τους είναι άμεση.

Το Ινστιτούτο Αρχιπέλαγος εξετάζει την κατάσταση και από άλλη μία σκοπιά όπως φαίνεται στα παρακάτω. Παράλληλα όμως εγείρονται πολλά εύλογα ερωτήματα. Στη χώρα μας έχει δαπανηθεί τις τελευταίες δεκαετίες πακτωλός δημόσιων και ιδιωτικών πόρων για την «προστασία» της Μεσογειακής  Φώκιας, από τα οποία ποτέ δεν έφτασε ούτε ένα ευρώ στις κοινωνίες που ζουν και συνυπάρχουν με αυτά τα ζώα και θα μπορούσαν να αποτελέσουν ουσιαστικό μέρος της λύσης. Οι περιβαλλοντικοί φορείς – διαχειριστές αυτών των δεκάδων εκατομμυρίων αξιοποιώντας την ανωνυμία των πόλεων, επιμένουν να παρουσιάζουν μία ωραιοποιημένη εικόνα από ανέμελες φώκιες που προσεγγίζουν τις ακτές στην αναζήτηση της τροφής τους. Αυτή η σπατάλη πόρων στο όνομα της φύσης, χωρίς να γίνει ποτέ ουσιαστικός (όχι λογιστικός) έλεγχος για τα αποτελέσματα αυτών των δράσεων και προγραμμάτων, είναι κάτι για το οποίο εμείς στο Ινστιτούτο Αρχιπέλαγος, ζώντας εδώ και δεκαετίες κοντά στις νησιωτικές κοινωνίες, πρέπει να απολογούμαστε καθημερινά, παρόλο που απέχουμε συνειδητά από αυτού του τύπου τις επιδοτήσεις.

Εν μέσω της καταστροφής και του αποδεκατισμού του είδους, δεν υπάρχει χώρος για ωραιοποιημένες προσεγγίσεις, για ένα θαλάσσιο θηλαστικό που έχει ήδη εξαφανιστεί από τη δυτική και κεντρική Μεσόγειο και εάν δεν λάβουμε αποτελεσματικά  μέτρα, απλώς θα μετράμε τους θανάτους του έως ότου εξαφανιστεί και από τις ελληνικές θάλασσες. Το σίγουρο είανι ότι εάν δεν αλλάξει κάτι δραστικά, όταν αντιληφθούμε το μέγεθος της καταστροφής που ανεχόμαστε, θα είναι πάρα πολύ αργά.

Από τη Γραμματεία του ΠΑΚΟΕ