Ο σκηνοθέτης με τις άρρωστες επιθυμίες και οι μαχαιριές από τον πατέρα θύματος

 medlabnews.gr

Όταν η Πηνελόπη Δέλτα έγραφε το 1909 το «Παραμύθι δίχως όνομα» πιθανότατα δεν φανταζόταν ότι μετά από έναν αιώνα και δώδεκα χρόνια, μια άλλη, πολύ πιο νέα ιστορία θα «δανειζόταν» τον τίτλο του βιβλίου της. Μια ιστορία που δεν έχει καμία σχέση με παραμύθι, αλλά είναι ένα δράμα με πρωταγωνιστές έναν διάσημο εδώ και χρόνια ηθοποιό, ένα ανήλικο αγόρι και έναν πατέρα.

Έναν πατέρα που δεν άντεξε όταν έμαθε τι έπαθε ο 15χρονος τότε γιος του στα χέρια του σκηνοθέτη και αποφάσισε να μην περιμένει ή να μην απευθυνθεί στην δικαιοσύνη.

Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που «γράφτηκε» το συγκεκριμένο δράμα, αλλά συζητιέται πολύ έντονα τις τελευταίες εβδομάδες μετά από όσα έχουν δει το φως της δημοσιότητας.

Κυρίως όμως, κουβεντιάζεται σχεδόν καθημερινά, πρωτίστως για τα όσα παραμένουν ακόμη μακριά από την λέξη «καταγγελία» για τον συγκεκριμένο ηθοποιό-σκηνοθέτη.

Έναν άνθρωπο πάρα πολύ γνωστό, όσο και καταξιωμένο στον χώρο του ελληνικού θεάτρου, που διέθετε ισχυρές γνωριμίες και άρρωστες σεξουαλικές επιθυμίες.

Η αγαπημένη του έκφραση όταν κανόνιζε κάποια έξοδο μετά το θέατρο και επικοινωνούσε με φίλους του ήταν «βάλε ένα βρακί και έλα», ατάκα με την οποία γέλαγαν όλοι.

Μόνο που τα γέλια για τον συγκεκριμένο άνθρωπο έχουν κοπεί πλέον, από την στιγμή που ξέσπασε η θύελλα των καταγγελιών, στην οποία δεν φαίνεται να συμπεριλαμβάνεται μέχρι στιγμής επίσημα, αφού δεν έχει δημοσιοποιηθεί καμία που να τον αναφέρει.

Προς το παρόν είναι αθώος μέχρι αποδείξεως του εναντίον, όσοι όμως ακούνε κάτι τέτοιο στον χώρο του θεάτρου, απλά θυμούνται το «δράμα» που εκτυλίχθηκε πριν αρκετά χρόνια.

Τότε που ο ταλαντούχος ηθοποιός φέρεται να ασέλγησε με τον χειρότερο τρόπο σε ένα νεαρό αγόρι μόλις δεκαπέντε ετών τότε, χρησιμοποιώντας την γοητεία και την φήμη του.

Το βίασε λένε πολλοί, έγινε συναινετικά επιμένουν άλλοι γνώστες του δράματος, όμως έστω και αν ισχύει το τελευταίο, πως κάνεις σεξ με έναν ανήλικο;

Η νύχτα της επίθεσης και η εντατική

Ότι και να ισχύει, ο ηθοποιός δεν φαντάστηκε ποτέ ότι θα πλήρωνε ακριβά την άρρωστη επιθυμία του, αφού το αγόρι εκείνο δεν σιώπησε, αλλά βίωσε συναισθήματα που το έσπρωξαν σε ένα απονενοημένο διάβημα.

Έζησε αλλά κι αν σιώπησε αρχικά, αν έκλαιγε μόνο του το βράδυ, ο πατέρας του δεν άργησε να καταλάβει τι είχε συμβεί, ειδικά όταν πληροφορήθηκε τις ιδιαίτερες προτιμήσεις του ηθοποιού.
Δεν ήταν και πολύ δύσκολο άλλωστε.

Ήταν κοινό μυστικό στα θεατρικά πηγαδάκια ότι ο ηθοποιός που έγινε μετά και σκηνοθέτης παθιαζόταν με την άγουρη εφηβική σάρκα των αγοριών.

Όταν έκανε ότι έκανε με το νεαρό αγόρι -δεν ήταν το μόνο επιμένουν οι άνθρωποι που τον ξέρουν καλά- πιθανά να πίστεψε ότι τίποτε δεν θα συνέβαινε.

Ενίοτε μάλιστα διατηρούσε σχέσεις με κοπέλες από το χώρο και όχι μόνο, τις οποίες ήθελε πάντα να έχουν πολύ κοντά μαλλιά, σχεδόν αγορίστικα, ίσως επειδή αυτό τον εξίταρε, τον έκανε να νιώθει ότι ήταν μαζί με ένα αγόρι.

Μόνο που εκείνο το βράδυ που επέστρεφε σπίτι του, ένιωσε κάτι άλλο να καρφώνεται στο κορμί του, την λάμα ενός μαχαιριού που κρατούσε ο πατέρας του ανήλικου.

Αυτός που αποφάσισε να πάρει την κατάσταση στα χέρια του και ως αυτόκλητος τιμωρός μαχαίρωσε πολλές φορές, αυτόν που θεωρούσε υπαίτιο, για το δράμα του γιου του.

Τον άφησε σχεδόν πεθαμένο και όταν τον βρήκαν μέσα σε μια λίμνη αίματος πολλοί είπαν ότι δεν θα βγάλει εκείνη την νύχτα που δεν ξέχασαν όσοι έμαθαν την επίθεση, όμως η μοίρα είχε αντίθετη άποψη για τον γοητευτικό ηθοποιό.

Εγχειρίστηκε άμεσα και νοσηλεύθηκε πολλές ημέρες στην εντατική μονάδα του νοσοκομείου που διακομίστηκε, πριν γλιτώσει τον κίνδυνο και επιστρέψει πάλι στην κανονικότητά του.

Μια κανονικότητα που δεν άλλαξε, παρά την επίθεση που δέχθηκε από τον άνθρωπο που πήρε τον νόμο στα χέρια του, ως πατέρας.

Ένας πατέρας που μαχαίρωσε σχεδόν μέχρι θανάτου και δεν καταδικάστηκε ποτέ για την πράξη του, αφού η υπόθεση σύμφωνα με τα όσα ακούστηκαν λύθηκε εξωδικαστικά.

Ο ηθοποιός-σκηνοθέτης συνέχισε να ανεβαίνει και να απολαμβάνει τη ζωή και τις ιδιαίτερες οντισιόν στην κατοικία του, μαζί με άλλους και τον ενίοτε βοηθό του.

Αυτόν που ήταν πάντα δίπλα του για ό,τι κι αν χρειαζόταν, αυτόν που δεν θα μίλαγε ποτέ για ότι έβλεπε ή σε ό,τι συμμετείχε, πρωταγωνιστής και αυτός σε ένα δράμα χωρίς όνομα, με πολλές παράπλευρες απώλειες νεανικών ψυχών.

Αυτών που βγαίνουν δειλά-δειλά και αρχίζουν να μιλάνε...