Οι τέσσερις πρώτες ημέρες ήταν εφιαλτικές. Δεν ξέρω που κόλλησα. Είχα εμβολιαστεί, φορούσα τις μάσκες μου, πρόσεχα

medlabnews.gr iatrikanea

 «Δεν ξέρω που κόλλησα. Φορούσα τις μάσκες μου, πρόσεχα. Μια Τετάρτη βράδυ, άρχισα να έχω κρυάδες. Την επόμενη μέρα, ο δήμος Νέας Φιλαδέλφειας έκανε rapid test. Βγήκε θετικό. Αμέσως πήγα για μοριακό. Στο σπίτι, ξεκίνησα να παίρνω αντιπυρετικά, γιατί εντωμεταξύ άρχισε να ανεβαίνει ο πυρετός- 39 και μετά 40. Έκατσα στο σπίτι τέσσερις ημέρες. Δύο-τρεις φίλους μου που είχα πετύχει πριν από μια ημέρα σε ένα café, τους πήρα όλους τηλέφωνο να τους πω ότι κόλλησα. Τους είπα: “οικογένειες έχετε κι εσείς, ψαχτείτε”. Με το οξύμετρο που έχω σπίτι, άρχισα να παρατηρώ ότι το οξυγόνο μου δεν βελτιωνόταν.

«Το Σάββατο το μεσημέρι, φώναξα ιδιώτη γιατρό και έκανα ακτινογραφία στο σπίτι. Βγήκε καθαρή. Ήμουν συνεχεία σε επικοινωνία με τους γιατρούς μου και βλέπαμε πως εξελισσόταν η κατάσταση. Μου είχαν μάλιστα συνταγογραφήσει και αντιβίωση, μέχρι να πάω στο νοσοκομείο πρόλαβα να πάρω τα τρία από τα επτά χάπια. Ως τότε, το οξυγόνο μου ήταν “υποφερτό” στο 94% με 95%. Η γυναίκα μου έλειπε σε ταξίδι για να δει την κόρη μας και εγώ ήμουν στο σπίτι με την άλλη μας κόρη. Έκανε και εκείνη ένα τεστ και βγήκε αρνητική. Για τρεις ημέρες με “γιατροπόρεψε”, φορώντας διπλές μάσκες και πλένοντας διαρκώς τα πάντα. Εγώ κλεισμένος στο δωμάτιο. Την Κυριακή το βράδυ το οξυγόνο μου έπεσε στο 94% και τότε κάλεσα το ΕΚΑΒ και με πήγαν στο νοσοκομείο».

«Όταν έφτασα στα εξωτερικά ιατρεία, στα ΤΕΠ, είδα ράντζα και κάποιον που ερχόταν με το μηχάνημα και έβγαζε στον κόσμο ακτινογραφίες. Μου έκαναν και εμένα μια ακτινογραφία και μετά μου έβαλαν αμέσως οξυγόνο. Την πρώτη μέρα ήμουν με μάσκα οξυγόνου. Παρότι μια μέρα πριν η ακτινογραφία μου ήταν καθαρή, τα ξημερώματα της Δευτέρας η νέα ακτινογραφία ήταν χάλια. Σκέψου τι συνέβη μέσα σε λιγότερο από 48 ώρες. Άτιμο πράγμα ο κοροναϊός.

Όταν ήρθε να με δει η γιατρός μού είπε: “κε Ευαγγελινέ μη φοβάστε, είστε εμβολιασμένος και ήρθατε εγκαίρως”. Είμαι διπλά εμβολιασμένος και μάλιστα έχασα την τρίτη δόση για δύο ημέρες. Το ραντεβού μου ήταν για το Σάββατο και εγώ βρέθηκα θετικός την Πέμπτη. Είχε μεσολαβήσει εξάμηνο από την δεύτερη δόση. Έχω διαβήτη τύπου 2, μου τον διέγνωσαν πριν από 25 χρόνια. Τα τελευταία 10 χρόνια κάνω και ινσουλίνη».

«Οι τέσσερις πρώτες ημέρες ήταν εφιαλτικές. Υψηλός πυρετός, 40άρια και βάλε. Με την κορτιζόνη κατάφεραν όμως να μου φρενάρουν την πνευμονία. Εκεί που είχε ομαλοποιηθεί η κατάσταση, ξαφνικά, μια μέρα, εμφανίστηκε ξανά λίγος πυρετός και αφού απέκλεισαν ότι δεν έχει εμφανιστεί κάποια άλλη λοίμωξη, είδαν ότι είναι από τον κοροναϊό που επέμενε και αποφάσισαν να με κρατήσουν παραπάνω.

«Εντωμεταξύ, έχω μεγάλο πρόβλημα με τις φλέβες και τις αρτηρίες- σκέψου έχω στα χέρια 19 άστοχα χτυπήματα! Το βράδυ που είχα 41 πυρετό και έπρεπε να πέσει αμέσως το αντιπυρετικό στο αίμα, είπα στις δύο νοσηλεύτριες: “τρυπάτε μέχρι να βρείτε!”. Ήταν το βράδυ….του Αγίου Βαρθολομαίου. Παλεύαμε από τις 00:30 μέχρι τις 2 παρά, σκέτη μάχη. Το ένα κορίτσι μου είχε πιάσει το ένα χέρι και η άλλη το άλλο. Και να ανεβαίνει ο πυρετός. Έβρεχε εντωμεταξύ πολύ. Τους λέω κάποια στιγμή “θα γράψω για εσάς μια νουβέλα”. Μιλάγαμε για την περιοχή που μένω, για την Νέα Φιλαδέλφεια και την ΑΕΚ. Μου λέει αυτή: “εγώ είμαι Ολυμπιακός”. “Εντάξει θα βάλω μέσα και τον Ολυμπιακό” της απαντώ. Όταν μετά από ώρα βρήκε τη φλέβα μου λέει: “Έτσι σκοράρει ο Πειραιάς!”

Οι συνθήκες στο νοσοκομείο είναι πάρα πολύ καλές, δεν είμαι πεταμένος σε μια γωνιά. Ήμουν τυχερός δηλαδή που με έφεραν στο Αλεξάνδρα, εδώ όπου οι απλές νοσηλείες είναι σε μονόκλινα και δίκλινα δωμάτια. Και τα 20 κρεβάτια είναι γεμάτα. Το νοσοκομείο έχει μια μικρή ΜΕΘ για να κάνουν διασωληνώσεις που μετά τις στέλνουν στα νοσοκομεία που διαθέτουν κανονικές κλινικές ΜΕΘ-covid».

«Οι γιατροί δίνουν μάχη με τους ανεμβολίαστους. Τους τελευταίους, τους ακούω που φωνάζουν στον διάδρομο “βοήθεια” και “βοήθεια”. Γιατί πονάνε. Η κατάσταση είναι απελπιστική. Απ ’ο, τι λένε εδώ, οι ανεμβολίαστοι είναι 8 στους 10, μπορεί και παραπάνω. Σήμερα έμαθα ότι διασωλήνωσαν μια 60χρονη γυναίκα, ανεμβολίαστη. Σκεφτείτε κάποια στιγμή ήρθε εδώ και ένας άντρας 27 ετών, ανεμβολίαστος και αυτός. Κάθονται δέκα ημέρες στο σπίτι και μετά έρχονται στο νοσοκομείο. Είναι πάρα πολύ αργά. Το χάνεις το παιχνίδι.

Να φανταστείτε, όταν έβαλαν σε εμένα τη μάσκα, μου διοχέτευαν 7 με 8 λίτρα οξυγόνου το λεπτό. Αυτή τη στιγμή το παίρνω υποβοηθητικά γιατί μετά από τόσες μέρες νοσηλείας και το οξυγόνο μου έχει φτάσει στο 97%. Τώρα, παίρνω δύο λίτρα οξυγόνου το λεπτό. Αυτοί που έρχονται ανεμβολίαστοι και καθυστερημένα και που τα πνευμόνια τους είναι σε κακή κατάσταση, ξέρεις πόσο οξυγόνο τους φυσάνε μέσα; 80 λίτρα το λεπτό! Πολλοί κάθονται κυρίως στο πλάι, γιατί έτσι διοχετεύεται καλύτερα το οξυγόνο στους πνεύμονες. Δυστυχώς, μερικοί δε συνεργάζονται, βγάζουν τον αναπνευστήρα γιατί δεν αντέχουν, πονάνε. Πονάει αυτό το πράγμα. Δέχεσαι ξαφνικά μεγάλη πίεση στα πνευμόνια.

«Διαβάζω τι παθαίνουν οι άλλοι και ξέρω ότι απέφυγα τα χειρότερα λόγω του εμβολίου αλλά και του γεγονότος ότι ήρθα έγκαιρα στο νοσοκομείο. Κάποιοι εδώ δεν μπορούν να φάνε, δεν μπορούν να ξυριστούν, δεν μπορούν καν να σηκωθούν από το κρεβάτι. Εγώ κάνω βόλτες στο δωμάτιο!

Και οι γιατροί και οι νοσηλευτές μάλιστα λένε πως δεν υπάρχουν μόνο αυτοί που είναι ανεμβολίαστοι αλλά και αυτοί που δεν δέχονται τη διασωλήνωση. Ένας 45άρης δεν ήθελε διασωλήνωση, αλλά στο τέλος δέχτηκε. Μιλάμε για παράκρουση.

Προχθές, είχε διοργανωθεί συγκέντρωση έξω από το νοσοκομείο κατά της υποχρεωτικότητας του εμβολιασμού. Δεν τους έβλεπα, αλλά τους άκουγα. Ήθελα να τους πω: “ελάτε λίγο να δείτε πως είναι ο αναπνευστήρας”.

Βέβαια, όλοι, όταν έρχονται μπροστά από το πρόβλημα λένε: “Γιατί να συμβεί σε εμένα;” Tο λένε, αλλά δεν έχει κανένα νόημα πλέον όταν αυτός πρέπει να μείνει στο οξυγόνο τουλάχιστον μια εβδομάδα και με τόση πίεση μπας και “γυρίσουν” τα πνευμόνια του και αναπνέει ξανά κανονικά. Τι είναι νομίζεις; Θεραπεία μισής ώρας; Εδώ εγώ έχω αυτά τα σωληνάκια για τα δύο λίτρα οξυγόνο και η μύτη μου ματώνει, με τόσο αέρα που φυσάει μέσα 24ώρες το 24ωρο».

«Πώς κυλάει ο καιρός μεσα στο νοσοκομείο; Βάζω τραγούδια και ακούω, σερφάρω λίγο, βλέπω καμιά ταινία στο ERTflix. Μη φανταστείς, δεν έχω και πολλή όρεξη. Στα νοσοκομεία άλλωστε δεν μπορείς να κοιμηθείς και πολύ. Δεν γκρινιάζω όμως, είμαι προσαρμοστικός. Και φυσικά μιλάω με την γυναίκα μου και τις κόρες μου στο messenger. Προσπαθούν να μου δώσουν κουράγιο, μου λένε “καλά πας”, “άντε θα βγεις”. Από το νοσοκομείο, παίρνουν τηλέφωνο την γυναίκα μου κάθε μέρα. Ενημερώνουν όλες τις οικογένειες.

«Φαντάζομαι πως σε δύο-τρεις μέρες θα φύγω. Τώρα, μου έχουν ρυθμίσει το ζάχαρο, είμαι απύρετος και συνεχίζω να κάνω αντιπηκτικές ενέσεις. Ο κύκλος του κοροναϊού πέρασε, αλλά κοιτάνε προσεχτικά τα σημάδια που αφήνει ο covid. Μου είπαν ότι εφεξής θα με παρακολουθούν συστηματικά οι γιατροί εδώ και πως ίσως σε 3 μήνες χρειαστεί να κάνω αξονική».

Στο τέλος της κουβέντας μας ρωτάμε τον κο Κώστα τι συμπέρασμα έχει βγάλει από αυτή την εμπειρία. Μας απαντά: «Το συμπέρασμα είναι πως ορισμένα πράγματα είναι αντικειμενικά και δεν πρέπει να παίζουμε με αυτά. Δεν είναι ζήτημα φιλοσοφίας. Δεν υπάρχει σκευωρία. Την πραγματικότητα πρέπει να την αντιμετωπίζεις ως πραγματικότητα. Δεν μπορείς να λες: “δεν υπάρχει ιός” ή “εγώ δεν κολλάω” και μετά να σε μαζεύουν».