Γιάννης Πρασσάς: Η σωστή ερώτηση είναι να εκτεθώ στον ιό; Να κολλήσω τον ιό; Να αρρωστήσω βαριά; Η ανοσία δεν είναι άσπρο - μαύρο

   

 medlabnews.gr iatrikanea

Ο Γιάννης Πρασσάς, Διδάκτωρ Μοριακής Βιολογίας του Πανεπιστημίου του Τορόντο, αναφέρει πως η «ανοσία» είναι ένας ακόμη όρος που εξακολουθεί να δημιουργεί τεράστια σύγχυση στο δημόσιο διάλογο.

Σημειώνει, δε, τα εξής:

Remaining Time-0:00

Fullscreen

Mute

Ας το ξαναπούμε. Η ανοσία δεν είναι άσπρο/μαύρο (έχεις ή δεν έχεις). Είναι ενα συνεχές από αλληλοεπικαλυπτόμενες γραμμές άμυνας που έχουν εξελιχθεί, ώστε να μας προστατεύουν από το να μην αρρωσταίνουμε βαριά (α + νόσος).

"Δηλαδή, εντελώς υποθετικά, ακόμη και αν έχω 0% προστασία από πιθανή μόλυνση σε κάποιο ιό, αλλά έχω 50% - 70% προστασία από βαριά νόσηση εάν τον κολλήσω, θεωρείται ότι έχω κάποια ανοσία";

Ναι, σωστά. Θα έχεις μερική ανοσία. Είναι λάθος να θεωρούμε "ανοσία" μόνο την "αποστειρωτική ανοσία", δηλαδή την απόλυτη προστασία ακόμη και από την πιθανότητα επαναμόλυνσης (κάτι που είναι ούτως η άλλως εξαιρετικά δύσκολο να επιτευχθεί για ιούς του αναπνευστικού).

Η σωστή ερώτηση λοιπόν δεν είναι "έχω ανοσία τώρα"; Η σωστή (και δύσκολη) ερώτηση είναι "πόσο κινδυνεύω αυτήν την περίοδο":

• Να εκτεθώ στον ιό.
• Να κολλήσω τον ιό.
• Να αρρωστήσω βαριά (μετά από πιθανή μόλυνση);

Και είναι δύσκολο, γιατί είναι πολλοί παράγοντες at play: πόσος ιός κυκλοφορεί, τα χαρακτηριστικά της κάθε παραλλαγής, το lifestyle σου, το ανοσολογικό σου fitness.

Το πόσο πιο εγγενώς παθολογικός ή μεταδοτικός μπορεί να γίνει ο ιός στο μέλλον δεν το ξέρουμε (είναι πολύ πιθανόν να συμβούν και τα δυο. Δεν ισχύει ότι οι ιοί γίνονται πάντα εγγενώς ηπιότεροι). Αυτό όμως που ξέρουμε σίγουρα, είναι ότι κάθε φορά που ο οργανισμός μας βλέπει τον ιό (ή κομμάτια αυτού), τόσο περισσότερο ισχυρές γραμμές προστασίας χτίζουμε έναντι της πιθανότητας να μας στείλει αδιάβαστους όταν μας ξανασυναντήσει. Έχει μεριμνήσει η εξέλιξή μας για αυτό.

Τόσο τα ασφαλή εμβόλια, όσο και η (εν δυνάμει επικίνδυνη) φυσική έκθεση, αφήνουν πίσω τους στρώσεις προστασίας (ειδικά έναντι βαριάς νόσησης) που καμία παραλλαγή έως τώρα δεν έχει καταφέρει να κάμψει πλήρως. Κάθε στρώση κάτι αφήνει και έτσι, ούτε ατομικά ούτε συλλογικά δεν θα πάμε πίσω στο μηδέν ξανά. Όσο κλείνουν οι δεξαμενές των ανοσιακά ευάλωτων, τόσο λιγότερο εκτεθειμένοι θα είμαστε συλλογικά στον ιό.

Η συμβίωση μας με τον ιό θα είναι μακρά και, αν βιαστούμε να το λήξουμε στο μυαλό μας πρόωρα, θα συνεχίσει ο ιός εποχιακά να μας χτυπάει. Σε μεγάλο βαθμό, είναι στο χέρι μας να κάνουμε την μακρά συμβίωση μαζί του όσο πιο ομαλή γίνεται. Νέα γνώση και νέα εργαλεία θα έρχονται διαρκώς. Απαιτείται διάρκεια και επιδημιολογική ετοιμότητα. Κατά βάση, από τα κράτη, που αν θέλουν να συνεχίσουν να ζητάνε προσαρμογή και σύνεση από τους πολίτες, θα πρέπει επιτέλους να κάνουν πρώτα τα ίδια αυτά που πρέπει. Να αφήσουν τα υγειονομικά θέατρα και τα ευχολόγια και να ξεκινήσουν συστηματικά την αναβάθμιση των επιδημιολογικών δομών τους. Μόνον έτσι θα έχουν πλέον επαρκές κεφάλαιο να συνεχίσουν να ζητάνε την οποία σύνεση από τον κόσμο.

Υπάρχουν ακόμη πολλά κρίσιμα αναπάντητα ερωτήματα (κυρίως αναφορικά με τη διάρκεια της επαγόμενης ανοσίας μετά από εμβόλιο/έκθεση και πιθανές μακροχρόνιες επιπλοκές της COVID19). Απαντήσεις θα έρθουν. Αν κάνουμε αυτό που μας λένε οι επίσημες επιστημονικές αρχές, μπορούμε να κάνουμε τον χρόνο να δουλεύει υπέρ μας, γρηγορότερα και ασφαλέστερα.