Συγκλονίζει η Ευδοκία Τσαγκλή επιζήσασα της τραγωδίας των Τεμπών. «Πεθαίνουμε κάθε μέρα με αυτήν την υπόθεση»

  επιμέλεια medlabnews.gr iatrikanea

Η Ευδοκία Τσαγκλή κατάφερε από το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη αλλά τίποτα δεν μπορεί να σβήσει τις μνήμες που έζησε από την επίγεια κόλαση. 

«Εμείς που βλέπουμε την επιτροπή πάμε να δούμε μια σωστή και σοβαρή διαδικασία που να υπάρχουν επιχειρήματα και διάλογο και τελικά βλέπουμε όλο αυτό να ”ξεφτιλίζεται”. Εχθές υπήρχαν πολύ επιχειρήματα, μιλούσαμε για μη τήρηση νόμων και εκεί που είναι να πουν κάτι που πραγματικά έχει ουσία, είναι δυνατόν να κόβει ο πρόεδρος και να παίρνει το λόγο; Δηλαδή αυτό είναι ένα μοτίβο που το βλέπουμε συνέχεια. 

Όταν πάει να ξεφύγει η συζήτηση σε κομμάτια που δεν τους αρέσει, υπάρχει μια επιβολή. 

Φιμώνεται η αλήθεια, δηλαδή εχθές ο κύριος Μαρκόπουλος ήταν συνήγορος του κυρίου Καραμανλή. Όταν η συζήτηση πήγαινε σε μονοπάτια που δεν τους συνέφερε, είχαμε συνέχεια διακοπές». 

 «Πεθαίνουμε κάθε μέρα με αυτήν την υπόθεση, ειδικά όταν έχουμε να αντιμετωπίσουμε και τόσο μεγάλη διαφθορά και συγκάλυψη. Όση ψυχολογική υποστήριξη και να έχεις, από την οικογένειά σου, από τους φίλους σου, από το περιβάλλον σου, το θέμα είναι εσωτερικό. Πρέπει να το δουλέψεις μόνος σου και να συνειδητοποιήσεις κάποια πράγματα», συμπλήρωσε.

Στη συνέχεια, αναφέρθηκε στην ίδια και τα συναισθήματα που βιώνει από την ημέρα του δυστυχήματος.

«Υπάρχουν φάσεις θυμού, οργής, στενοχώριας και όλα αυτά είναι μια διαδικασία που εξελίσσεται. Η μανούλα μου ήταν δίπλα μου κι η αλήθεια είναι ότι για ένα διάστημα, είχα πάρει την απόφαση να μην είμαι τόσο με τους φίλους μου, γιατί δεν ήθελα να μοιράζομαι αυτό το μαύρο που είχα μέσα μου. Κάποιες μέρες είναι διαφορετικές, κάποιες έχω λίγο περισσότερο κουράγιο κι άλλες κλείνομαι στον εαυτό μου. Φυσιολογικό είναι», εξήγησε.

Τέλος, τόνισε: «Τίποτα δεν θα είναι ίδιο από εδώ και πέρα. Από εκείνη την ημέρα, όλα είναι διαφορετικά. Κι εγώ έχω αλλάξει ως άνθρωπος. Θα κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ και θα προσπαθήσω να είμαι δυνατή. Σε χαράζει τόσο πολύ και δεν γίνεται να ξεχαστεί. Μακάρι μια μέρα, σύντομα, να δικαιωθούμε και ίσως αυτό να είναι κατευναστικό για την ψυχή μας. Οι μνήμες σίγουρα θα μας βασανίζουν».

Τι λέει σήμερα

Αρχικά, για το εάν έλαβε ψυχολογική υποστήριξη όπως είχε υποσχεθεί το κράτος πως θα κάνει για τους επιζήσαντες και τις οικογένειες που έχασαν ανθρώπους στο δυστύχημα, σχολιάζει:

«Εγώ δεν έχω κάποια τέτοια εμπειρία. Όταν μάλιστα βγήκε η εγκύκλιος για τα θύματα και την ψυχολογική υποστήριξη, είχα πει στους ψυχιάτρους πως βγήκε αυτό, εφόρου ζωής και γέλασαν και είπαν ‘’με ποιες πλάτες θα το κάνουν αυτό;’’. 

Το πρόβλημα είναι πως αντί να θεραπευόμαστε και να προσπαθούν να θρηνούν οι άνθρωποι ήρεμα και να έχουν χώρο και χρόνο να θρηνήσουν, πρέπει να κυνηγάμε τη δικαιοσύνη. Και η διαμαρτυρία είναι κάτι πολύ άσχημο που πρέπει να κάνουμε».

«Ποια δικαιοσύνη; 

 Σε ερώτηση για το πού θεωρεί πως πρέπει να φτάσει η απόδοση ευθυνών, απαντά: «μέχρι όσο πιο μακριά γίνεται. Η πολιτική δεν είναι μόνο προνόμια και στα καλά είμαστε εμείς, η πολιτική είναι κατά βάση ευθύνη»

Η ώρα της τραγωδίας Περιγράφει καρέ καρέ τα όσα έζησε.

Όταν συνέβη προφανώς ο κόσμος ούρλιαζε πολύ και δεν θα το ξεχάσω. Εγώ φώναζα όλα καλά θα πάνε, ηρεμία. Το έλεγα πιο πολύ στον εαυτό μου, δεν πίστεψα στιγμή ότι θα πεθάνω. Καθόμουν στη θέση 104 μαζί με 5 παιδιά και έναν γάτο. Ήταν μια κοπέλα που είχε τον γάτο και τον πήγαινε βόλτα για να μην κλαίει. Τον περπατούσε 2.5 ώρες πάνω κάτω και της λέω “Έλα κάτσε θα τον κάνω εγώ βόλτα”. Κάποια στιγμή σήκωσε τα αυτιά του πάνω και νιαούριζε πολύ και λέω “Μάλλον, Λου θες τη μαμά σου”. Πάω πίσω, καθόμαστε αλλά σύντομα έγινε αυτό.

Εγώ ήταν να ήμουν στο σύμπαν και να με κοπανούσαν σε μια αιωνιότητα. Μαυρίζουν όλα και αρχίζει “ξύλο”. Κουλουριάζομαι. Ήμουν μια μπάλα που κοπανιόταν ανελέητα σε ένα μαύρο. Εάν υπάρχει κάτι σε κόλαση, είναι ό,τι πιο κοντά έχω φτάσει. Δεν ήταν βαγόνι πια αυτό που έχω εικόνα. Σήκωσα μέταλλα, σίδερα, είχε φωτιά από κάτω. Η πρώτη σκέψη ήταν “πρέπει να βγεις, θα καείς”. Το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να δω ότι είμαι αρτιμελής. Θυμάμαι την αγωνία ότι μετακινούσα σίδερα, βλέπω τον ουρανό και βλέπω και είμαι πάνω και κάτω είχε πέτρες. Μία κοπέλα ουρλιάζει και πέφτει κάτω και σπάει. Μία άλλη κοπέλα κρέμεται να πέσει και με παρακάλεσε να τη σηκώσω γιατί δεν θέλει να πεθάνει. Αισθάνεσαι ότι είναι 3 κιλά εκείνη τη στιγμή από την αδρεναλίνη. Δεν θα ξεχάσω τα μάτια της.

Είχε φωτιά από κάτω, από πίσω και αριστερά. Εκείνη την ώρα σκέφτεσαι “Θα γίνει έκρηξη; Μήπως έχω δευτερόλεπτα; Κλάσματα δευτερολέπτου;”. Συγγνώμη, κάνω κάποια black out, έχω διαλείψεις. Μου έχουν πει ότι θα σταματήσει γιατί είναι σοκ του οργανισμού. Βλέπω μια μάζα με σίδερα στο πλάι και λέω ότι δεν θα πάω εκεί γιατί θα σκοτωθώ. Και θυμάμαι να φυσάει και να φέρνει φωτιά, πίσσα, σκόνη, ζέστη. Αφήνω τα χέρια μου και πέφτω κάτω. Πέταξα το μπουφάν για να κάνω πιο μαλακή την επιφάνεια. Σκέφτηκα να μην πέσω με τα πόδια γιατί μπορεί να γίνει κάτι και να μην μπορέσω να τρέξω», ανέφερε αρχικά.

Και συνέχισε: «Κατάλαβα ότι χτύπησα αλλά δεν πονάς εκείνη την ώρα. Μου θύμισε όπως όταν ρίχνεις νερό σε μυρμήγκια και φεύγουν σε διάφορες κατευθύνσεις. Έτσι και εμείς, δεν ξέραμε που να πάμε. Ήμουν η πρώτη που μπήκα στο ασθενοφόρο, η πρώτη που μπήκε στο νοσοκομείο.