Συγκλονιστικό. Όλος ο τελικός της Παρί αφιερωμένος στην Χάνα. Την 9χρονη κόρη του Λουις Ενρίκε που έφυγε από καρκίνο

 medlabnews.gr iatrikanea

Η ονειρική Παρί του Λουίς Ενρίκε τα κατάφερε. Πήρε αυτό που της άξιζε με ΤΡΟΜΕΡΗ εμφάνιση διαλύοντας την Ίντερ με 5-0 στον τελικό του Μονάχου, τον οποίο μετέτρεψε σε ατελείωτο και ιστορικό πάρτι κατακτώντας για πρώτη φορά στην ιστορία της την κούπα με τα μεγάλα αυτιά!

Μετά το σφύριγμα της λήξης ακολούθησαν δάκρυα χαράς και συγκίνησης. Δάκρυα που έφτασαν μέχρι τον ουρανό για χάρη της Χάνα, της αδικοχαμένης κορούλας του Λουίς Ενρίκε, στην οποία ο Ισπανός τεχνικός είχε δώσει την υπόσχεση να καρφώσει ξανά, μετά από 10 χρόνια τη σημαία της Παρί αυτή τη φορά στο κέντρο του γηπέδου της «Αλιάντς Αρίνα», όπως είχε κάνει μαζί με την κόρη του από το πρώτο Champions League της προπονητικής του καριέρας ως τεχνικός της Μπαρτσελόνα το 2015.

Οι οπαδοί των Παριζιάνων τού χάρισαν ένα μπλουζάκι αφιερωμένο στην κόρη του και στην υπόσχεση που της είχε δώσει. Την κάρφωσαν μαζί τη σημαία της Παρί, 10 χρόνια μετά, έστω κι έτσι. Από τον ουρανό…

Το ίδιο σκηνικό και στην κερκίδα με ένα ανατριχιαστικό πανό στη μνήμη της Χάνα.

Στις δηλώσεις του μετά τον τελικό, ο Ισπανός τεχνικός όντας φανερά συγκινημένος είπε για την Χάνα:

«Η Χάνα είναι με την οικογένειά και τους φίλους της κάθε μέρα ανεξάρτητα από τη διάθεση που έχουμε. Ξέρουμε πως εάν αγαπάς κάποιον μέσα από την καρδιά σου είναι μαζί σου. Σήμερα σίγουρα ήταν κάπου εδώ και έτρεχε μαζί μας».

Η Χάνα, η κόρη του, έφυγε το 2019, σε ηλικία μόλις 9 ετών, νικημένη από μια σπάνια μορφή καρκίνου στα οστά. Οι φωτογραφίες από τον τελικό Champions League που είχε κατακτήσει με την Μπαρτσελόνα και είναι μαζί της, δεν ξεχνιούνται. Ο Λουίς Ενρίκε άφησε τότε την Εθνική Ισπανίας. Έμεινε δίπλα της μέχρι το τέλος. Κι από τότε, όλα έχουν αλλάξει. Μα και τίποτα δεν έχει αλλάξει.

Σε μια συγκλονιστική του εξομολόγηση, ο ίδιος θυμάται:

«Η μητέρα μου δεν μπορούσε να έχει φωτογραφίες της Χάνα στο σπίτι. Όταν τη ρώτησα γιατί, μου είπε “Δεν μπορώ… δεν αντέχω”. Της είπα: “Μαμά, πρέπει να τις βάλεις. Η Χάνα είναι ζωντανή. Δεν είναι εδώ σωματικά, αλλά είναι εδώ πνευματικά”».

Ο πόνος έγινε δύναμη. Η απουσία έγινε παρουσία.

«Κάθε φορά που μιλάμε για εκείνη, γελάμε, θυμόμαστε. Γιατί πιστεύω ότι η Χάνα μας βλέπει ακόμα. Και θέλω να σκέφτεται πως συνεχίσαμε… με χαμόγελο».

Κι έτσι κάνει.

Με κάθε νίκη, με κάθε πρόκριση, δεν πανηγυρίζει απλώς σαν προπονητής.

Πανηγυρίζει σαν πατέρας που ψιθυρίζει στον ουρανό:

«Για σένα είναι αυτό».