Τέμπη. Που βρίσκεται η διαδικασία εκταφής; Τι λέει ο Πάνος Ρούτσι;

 medlabnews.gr 

Mία συκλονιστική συνέντευξη παραχώρησε ο Πάνος Ρούτσι στο «Χαμογέλα και Πάλι!» και στον Νίκο Συρίγο για την νύχτα του σιδηροδρομικού δυστυχήματος στα Τέμπη όπου σκοτώθηκε ο γιος του.Ο κ. Ρούτσι ανακαλεί τη στιγμή που η ζωή του μεταμορφώθηκε οριστικά, ενώ παράλληλα συνειδητοποιεί με πίκρα ότι, την ώρα που ο ίδιος παλεύει για δικαίωση, οι κυβερνώντες δείχνουν μια αμείλικτη αδιαφορία.

«Δεν καταλαβαίνω πώς αυτή η κυβέρνηση δεν μπορεί να καταλάβει τον πόνο τον δικό μας»

«Από την στιγμή που σταμάτησα την απεργία πείνας, ξεκίνησε ένας άλλος αγώνας. Όσο ήμουν στο Σύνταγμα ο κόσμος που ήταν δίπλα μου, ήταν δύναμη. Ξέρω ότι θα είναι δίπλα μου μέχρι το τέλος για να δικαιωθούμε. Πώς γίνεται να κάνω 23 μέρες απεργία πείνας και να μην θέλω μετά την εκταφή του παιδιού μου; δεν εμπιστευόμαστε την χώρα πλέον, έχουμε δικούς μας πραγματογνώμονες, ιατροδικαστές και περιμένουμε τον εισαγγελέα να μας δώσει ημερομηνία εκταφής. Δεν είναι καθόλου εύκολο για μένα να ξεθάψω το παιδί μου για να μάθω την αλήθεια. Δεν θα είμαι παρών γιατί δεν θα το αντέξω. Δεν έχουμε προλάβει να πενθήσουμε όλον αυτόν τον καιρό. Δεν καταλαβαίνω πώς αυτή η κυβέρνηση δεν μπορεί να καταλάβει τον πόνο τον δικό μας. δεν με έχει πάρει τηλέφωνο κανένας από την κυβέρνηση, και όταν ήμουν στο Σύνταγμα, δεν ήρθε κανείς», είπε.

«Έλεγα στους διασώστες να ανοίξουν τη σακούλα να δω το παιδί μου»

Για την μοιραία νύχτα του φρικτού δυστυχήματος ο ίδιος περιγράφει: « Δεν περίμενα να με πάρει τηλέφωνο κάποιος άλλος εκτός από το παιδί μου, εκείνη την νύχτα. Δεν με πήρε ποτέ. Με το που φτάνω στον σταθμό, είδα κόσμο, λεωφορεία, κόσμο να αγκαλιάζεται και να κλαίει. Ρώτησα έναν οδηγό ταξί τι συνέβη και έχει τόσο κόσμο και μου είπε «δεν το έμαθες; Είχες κάποιον δικό σου μέσα;». Του είπα ότι είχα το παιδί μου και αμέσως κατέβασε το κεφάλι και μου είπε “εύχομαι να είναι καλά”. Δεν ξέρω πώς έφτασα μέχρι τη Λάρισα. Ήμασταν ακριβώς πάνω από το σημείο άκουγα φωνές, είχε ασθενοφόρα και φωτιά. Δεν μας άφησαν να κατέβουμε κάτω, μας είπε η αστυνομία να πάμε στο νοσοκομείο και να περιμένουμε εκεί. Τα ασθενοφόρα έβγαζαν μαύρες σακούλες όχι φορεία. Έλεγα στους διασώστες να ανοίξουν τη σακούλα να δω το παιδί μου. Ουρλιάζαμε όλοι μας».

Παρά το πέρασμα του χρόνου, ο πόνος παραμένει αξεπέραστος και η μάχη για διαφάνεια και λογοδοσία δεν έχει σταματήσει.

Όπως αναφέρει, από τότε που έληξε η απεργία πείνας του στο Σύνταγμα, η ζωή του έχει μετατραπεί σε μια αδιάκοπη προσπάθεια για την αλήθεια. «Δεν προλάβαμε να πενθήσουμε», σημειώνει χαρακτηριστικά, τονίζοντας πως το πένθος αντικαταστάθηκε από έναν διαρκή αγώνα δικαίωσης.

Ο ίδιος περιγράφει τη μοιραία νύχτα σαν εικόνα που δεν μπορεί να σβηστεί. Θυμάται την αγωνία, την αναμονή, τις πρώτες πληροφορίες, αλλά και την σιωπηλή βεβαιότητα ότι κάτι τρομερό είχε συμβεί. Όταν έφτασε στον σταθμό, αντί για απαντήσεις βρήκε χάος, δάκρυα και φόβο.

Όπως αναφέρει συγκλονισμένος, στο νοσοκομείο αντί για τραυματίες έβλεπε «μαύρες σακούλες». Η στιγμή της αναγνώρισης, μέσω DNA αρκετές ημέρες μετά, έγινε το σημείο όπου η πραγματικότητα έπεσε ως βάρος αβάσταχτο.

Ο Ρούτσι εκφράζει τη βαθιά του απογοήτευση από την πολιτεία. Όπως υποστηρίζει, κανένας από τους υπεύθυνους δεν επικοινώνησε μαζί του, ούτε στάθηκε στο πλευρό των οικογενειών. Θεωρεί πως από τις πρώτες ώρες κάποιοι προσπάθησαν να προστατεύσουν τους εμπλεκόμενους και όχι τους αθώους που χάθηκαν.

«Νιώθω προδοσία», λέει. «Υποσχέθηκα στο παιδί μου πως δεν θα σταματήσω».

Παρά τον πόνο του, ο Ρούτσι χρειάστηκε να απαντήσει και σε επικριτικά σχόλια, ακόμη και για την παρουσία του σε δημόσιους χώρους. Σε αυτά απαντά με απλότητα: όπως κάθε άνθρωπος, έχει ανάγκη να αναπνέει, να περπατά, να προσπαθεί έστω για λίγο να ξεχάσει την απώλεια.

Οι επισκέψεις του σε ψυχολόγους και υπνοθεραπευτές, όπως εξηγεί, δεν έγιναν από αδυναμία, αλλά από ανάγκη να διαχειριστεί μια πραγματικότητα αβάσταχτη.

Ο πατέρας μιλά με τρυφερότητα για τον Ντένις, για το χαμόγελό του και για τις στιγμές που πλέον ζει μόνο μέσα στους εφιάλτες και τα όνειρά του. Εκεί, όπως λέει, ο γιος του εμφανίζεται «γελαστός, σαν να του λέει πως είναι καλά».

Η έλλειψη της λέξης «μπαμπά», όπως εξομολογείται, είναι αυτό που πονά περισσότερο από όλα.