Η σκληρή πραγματικότητα του παιδικού καρκίνου

Είναι από εκείνα τα άρθρα που με πονάνε πολύ. Είναι ο πόνος της μαμάς ενός δεκάχρονου αγοριού που δίνει τη μάχη με τη λευχαιμία. Είναι ο πόνος του ίδιου του παιδιού που δίνει αυτή τη μάχη, την πιο σημαντική. Την μάχη για την ίδια του τη ζωή. Στην πιο τρυφερή ηλικία. Πονάω γιατί κανένα παιδί στον κόσμο δεν πρέπει να κάνει την ερώτηση «Θα πεθάνω;» Κανείς δεν είναι έτοιμος για κάτι τέτοιο…

Η μαμά του Drake ανέβασε αυτή τη φωτογραφία στη σελίδα του facebook “Love What Matters” για να μοιραστεί την πραγματικότητα του παιδικού καρκίνου.

Προτού αναρωτηθείτε γιατί η μαμά ανέβασε μια τόσο σκληρή φωτογραφία του παιδιού της, διαβάστε το κείμενο της που συνόδευσε τη φωτογραφία:

«Για όποιον δίνει μάχη με τον καρκίνο ή υποβάλλεται σε χημειοθεραπεία. Για όποιον έρχεται αντιμέτωπος με αυτή την φρικτή ασθένεια. Έτσι συμβαίνει όταν αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα και συμβαίνει γρήγορα. Η εικόνα που δημοσίευσα είναι από σήμερα το πρωί.

Προτού ουρλιάξετε ή κλάψετε λέγοντας «γιατί να δημοσιεύσει η μαμά μια φωτογραφία του παιδιού της με το βρακάκι, τι απρέπεια;» Πρώτον: δεν δείχνει τίποτα παραπάνω από ότι θα έδειχνε ένας κολυμβητής και Δεύτερον: Επειδή η ζωή δεν είναι πάντα πολιτικώς ορθή και όμορφη, είναι πραγματική. Η ζωή δεν είναι ωραία και ο καρκίνος καταστρέφει τον άνθρωπο.

Αυτή η φωτογραφία τραβήχτηκε σήμερα το πρωί, αφού μετέφερα τον Drake στο μπάνιο. Ναι, φοράει βρακάκι γιατί στο 75% της ημέρας δεν μπορεί να ελέγξει τις ανάγκες του.

Αυτό είναι το δέρμα και τα κόκκαλα του, γιατί έπρεπε να τον παρακαλέσω να φάει ένα φασόλι για δείπνο, ή να πιεί ένα φλιτζάνι νερό όλη την ημέρα.

Αυτός είναι ο γιος μου όταν θέλει να κοιμάται μαζί μου το βράδυ γιατί φοβάται ότι κάτι θα του συμβεί και θα είναι μόνος. Και όταν λέω κάτι, εννοώ να πεθάνει.

Έτσι συμβαίνει όταν έχεις μεταμεσονύκτιες συζητήσεις με ένα δεκάχρονο, ρωτώντας αν θα πεθάνει και πάει στον παράδεισο αν θα δει τον πατέρα του. Αν εκεί που θα πάει θα μπορεί να του μιλήσει και να παίξει μαζί του μπάλα.

Αυτός είναι ο γιος μου όταν είναι πολύ αδύναμος για να σηκωθεί από το κρεβάτι ή να περπατήσει και θα πρέπει να τον κουβαλάω εγώ με αναπηρικό καροτσάκι.

Αυτός είναι ο γιος μου όταν αποκοιμιέται ακόμα και στη μέση μιας συζήτησης, γιατί είναι τόσο εξαντλημένος.

Αυτός είναι ο γιος μου όταν κάνει εμετό τα φάρμακα που του δίνω, γιατί το στομάχι του είναι άδειο. Εκτός από τη μια κουταλιά γιαούρτι που του έδωσα μαζί με τα χάπια του.

Αυτός είναι ο γιος μου όταν παίρνει 44 χάπια χημειοθεραπείας, μέσα σε 24 ώρες.

Αυτός είναι ο γιος μου όταν μου λέει «Μαμά, δεν θα τα καταφέρω»

Αυτός είναι ο γιος μου όταν δεν θέλει να τον αγγίξει κανείς γιατί πονάει πολύ και χρησιμοποιεί μορφίνη για να βγάλει τη μέρα.

Αυτός είναι ο γιος μου όταν μου λέει ότι φοβάται και ότι δεν θα προλάβει τα 11 γενέθλια του.

Αυτός είναι ο γιος μου και εγώ είμαι η μαμά του. Να του λέω κάθε φορά ότι θα παλεύω εγώ για εκείνον όταν εκείνος δεν μπορεί. Αυτός είναι ο γιος μου, εγώ είμαι η μαμά του και αυτός είναι ο κόσμος μας.

Αυτός είναι ο γιος μου ο Drake, ο κόσμος μου όλος. Από τη στιγμή που έμαθα ότι είμαι έγκυος και για πάντα, είναι ο λόγος που ζω. Είναι το χαμόγελο μου, η αγάπη μου, ο χτύπος της καρδιάς μου. Είναι επίσης τα δάκρυα μου, ο πόνος στην καρδιά μου, ο λόγος που στεναχωριέμαι. Είναι η ζωή μου.»

.