Οι ασθενείς με κυστική ίνωση είναι από τις πιο ευπαθείς ομάδες. Η συγκλονιστική περιγραφή ενός ασθενή

Ο Δημήτρης Κοντοπίδης είναι ασθενής με κυστική ίνωση, ο οποίος πρόσφατα χρειάστηκε να μεταφερθεί επειγόντως σε χειρουργείο, καθώς ένα πρωί ξύπνησε με σπασμούς. Οι περισσότεροι ασθενείς με κυστική ίνωση καταλήγουν από αναπνευστική ανεπάρκεια.
Η νόσος δημιουργεί μια παχιά βλέννη σε διάφορα όργανα με το πρώτο ζωτικής σημασίας όργανο που καταστρέφεται να είναι ο πνεύμονας. Με μία συγκινητική κατάθεση ψυχής, ο Δημήτρης Κοντοπίδης περιγράφει τον αγώνα που δίνει καθημερινά, ο οποίος το τελευταίο διάστημα έχει γίνει πολύ δυσκολότερος και εξαιρετικά επικίνδυνος, καθώς ο νέος κορονοϊός επιτίθεται πρωτίστως στο αναπνευστικό σύστημα....

«Το καλό της υπόθεσης είναι ότι είμαστε σχετικά εκπαιδευμένοι» 

Επειδή μια απλή γρίπη ή ίωση για εμάς μπορεί να αποβεί μοιραία –ιδίως τον χειμώνα–αποφεύγουμε ανέκαθεν χειραψίες, κλειστούς χώρους κλπ. Επίσης υπάρχουν κάποιοι κανόνες που πρέπει να τηρούμε οι ασθενείς με Κ.Ι., για τη μεταξύ μας διασταύρωση μολύσεων. Η ταινία μάλιστα που κυκλοφόρησε πέρυσι «Five feet apart», περιγράφει τη ζωή δυο ασθενών με Κ.Ι., με τον τίτλο να αναφέρεται ακριβώς σε αυτό: τα δύο μέτρα (πέντε πόδια) ελάχιστης απόστασης που πρέπει να τηρούμε μεταξύ μας. Αν τη δει κανείς, θα αναγνωρίσει τις οδηγίες προφύλαξης που περιγράφει ο ΕΟΔΥ για τον κορωνοϊό. Μόνο που αυτή είναι η καθημερινότητά μας, στην Κυστική Ίνωση. «Η “στραβή” μπορεί να γίνει ανά πάσα στιγμή» 

Παρότι τηρούσα όλα τα μέτρα προστασίας και βρισκόμουν σε αυστηρή καραντίνα, την πάτησα. Έκανα την καθιερωμένη μου 15ήμερη ενδοφλέβια θεραπεία κατ’ οίκον. Ξαφνικά, ξυπνάω το προηγούμενο Σάββατο με ρίγος, σπασμούς και πυρετό. Ειδοποιώ τη γιατρό μου, δίνω δείγμα για κορωνοϊό και περιμένω αγωνιωδώς να βγει το αποτέλεσμα. Με όση ψυχραιμία μπορώ να έχω, μιλάω με τη λογίστριά μου και προσπαθώ να κλείσω τις υποχρεώσεις μου και ενημερώνω τους δικούς μου. Ξέρω πως αν το τεστ βγει θετικό, θα είναι οι τελευταίες ώρες που θα μπορώ να αξιοποιήσω, μιας και μπορεί να μην υπάρξει επιστροφή. Πριν προλάβουν να περάσουν λίγες ώρες έρχεται ένα δεύτερο επεισόδιο, πολύ πιο δυνατό. Σπασμοί και ρίγος, το οξυγόνο μου πέφτει, παρότι έχω βάλει τη συσκευή οξυγόνου που έχω μόνιμα σπίτι στο τέρμα. Η καρδιά μου έχει ανέβει στους 175 παλμούς και είμαι στα όρια της ανακοπής. Επί 20 λεπτά οι δικοί μου έχουν παγώσει. Δεν ξέρουν τι να κάνουν, ενώ το ΕΚΑΒ είναι σίγουρο πως δεν θα με προλάβει. Δεν ξέρουν αν έχω κορωνοϊό και κατά πόσο κινδυνεύουν να με πλησιάσουν. Ευτυχώς η μάνα μου ρισκάρει και τελευταία στιγμή μου βαράει μια ένεση κορτιζόνης, υπό τις τηλεφωνικές οδηγίες των γιατρών μου. Ήταν σωτήριο. Σε μερικά λεπτά άρχισαν να πέφτουν οι παλμοί και μπόρεσα να συνέλθω μέχρι να με παραλάβει το ΕΚΑΒ. Εκεί ξεκινάει μια νέα περιπέτεια, μιας και αν είμαι θετικός πρέπει να πάω σε μονάδα για  COVID, αλλά αν είμαι αρνητικός και με πάνε στην COVID θα κολλήσω χωρίς λόγο με ολέθριες συνέπειες. Για να μην τα πολυλογώ με άμεσους χειρισμούς από τους γιατρούς μου, μπήκα σε απομόνωση μέχρι να βγουν τα αποτελέσματα. Ευτυχώς βγήκαν αρνητικά, αλλά οι σπασμοί και οι πυρετοί συνέχιζαν! Ο οργανισμός μου «δεχόταν επίθεση» και δεν ξέραμε από πού προέρχεται. Μετά από μερικές μέρες και κάνοντας ό,τι εξέταση υπήρχε, εντοπίσαμε την αιτία. Είχα μικροβιακή μόλυνση στο αίμα μέσω του «port a cath» που είχα βάλει πριν κανά χρόνο. Ενός εμφυτευμένου καθετήρα για ενδοφλέβια θεραπεία στο στήθος, που συνδέεται με την κεντρική αρτηρία, μιας και οι φλέβες μας έχουν καταστραφεί από τις θεραπείες διά βίου. Μπήκα άμεσα χειρουργείο. Δύο νέα, φοβερά τυπάκια, οι χειρουργοί, τρολάρουν την κατάστασή μας, μου πιάνουν κουβέντα για να ξεχνιέμαι, μιας και ξεκινήσαμε χωρίς ολική αναισθησία ή μέθη, ώσπου ο μεγάλος κίνδυνος πέρασε....

Μου μένουν 20 τουλάχιστον μέρες ακόμα, με 4 αντιβιώσεις, μέχρι να βγω. Να επιστρέψω με χαρά, από τον θάλαμο της μονάδας, στην καραντίνα του σπιτιού! Οι φίλοι μου κάθε λίγο μαθαίνουν και μια νέα τρελή ιστορία μου και είναι σίγουροι ότι είμαι εφτάψυχος. Τη γλίτωσα λοιπόν για μία ακόμη φορά. 
«Για πρώτη φορά το ελληνικό κράτος θέλει να λειτουργήσει σωστά και το μπουρδ@λο είμαστε εμείς» 

Είναι μια αστεία ατάκα που κυκλοφορεί λόγω κορωνοϊού και περιγράφει μια μεγάλη αλήθεια. Η ευθύνη του κράτους είναι να έχει επαρκή κρεβάτια στις ΜΕΘ, να ενισχύσει το σύστημα Υγείας, να πάρει μέτρα. Μετά από κάποιο σημείο, όμως, η ευθύνη είναι ατομική και για πρώτη φορά τα αποτελέσματα της συμπεριφοράς του κάθε πολίτη έχουν τόσο άμεσο αντίκτυπο στους υπόλοιπους. Στις αρχές, η μεγάλη μας ανησυχία ήταν τα λίγα κρεβάτια ΜΕΘ που έχουμε σχετικά με το μέσο όρο της Ευρώπης, οι άνθρωποι εδώ όμως πεθαίνουν όχι εξαιτίας κάποιας έλλειψης αλλά επειδή δεν υπάρχει ακόμη φάρμακο. Επειδή κάποιοι από εμάς είναι πιο ευάλωτοι. Η αυτοσυγκράτηση που θα δείξουμε λοιπόν εφαρμόζοντας τα περιοριστικά μέτρα θα ανακόψει την εξάπλωση και θα προστατευτούν οι συμπολίτες μας. 

«Μια χρυσή ευκαιρία να γίνουμε σύγχρονοι-μικροί ήρωες» 

Όταν κάποια στιγμή περάσει η πανδημία, αυτό που θα μείνει, είναι η στάση που δείξαμε. Αλληλεγγύη στην πράξη είναι όταν σέβεσαι τον κόπο, την εξάντληση και το ρίσκο της ζωής του προσωπικού των νοσοκομείων. Όταν σέβεσαι τις απώλειες εισοδήματος που έχουμε όλοι όσοι δεν δουλεύουμε, που αιμορραγούμε οικονομικά και κάνουμε ό,τι μπορούμε ώστε να τελειώσει σύντομα και να γυρίσουμε στις δουλειές μας. Ατομική ευθύνη είναι όταν θυσιάζεις με τη θέληση σου την ελευθερία σου, ώστε να προστατέψεις τις ευπαθείς ομάδες. Ενεργός πολίτης είσαι όταν προσφέρεσαι να κάνεις τα ψώνια του supermarket για τον άγνωστο γείτονα. Είναι μια σπάνια ευκαιρία να κάνουμε κάτι μεγάλο, κάτι ηρωικό – από τον καναπέ. Έστω και αν η άνοιξη έχει «βαρέσει στο κόκκινο»....