Ήταν μόλις 16 χρονών όταν της είπαν ότι έχει λέμφωμα Hodgkin και της δίνουν 2 μέρες ζωής.

επιμέλεια medlabnews.gr iatrikanea

Είσαι 16 ετών, μόλις ξεκίνησες τη Β’ Λυκείου κι εκεί που ονειρεύεσαι έρωτες, ταξίδια και τρέλες νεανικές, μια επίμονη αδιαθεσία σε οδηγεί στον γιατρό. Τα αποτελέσματα των εξετάσεων σκάνε ως κεραυνός εν αιθρία: λέμφωμα Hodgkin. Η πρόγνωση ακόμα χειρότερη: 48 ώρες… Η απόφαση δική σου. Μα εσύ είσαι ακόμα ένα παιδί. Πώς μπορείς να ξέρεις; Πώς μπορείς να διαχειριστείς μια κατάσταση ζωής και θανάτου; Εσύ απλά θα έπρεπε να λύνεις προβλήματα Μαθηματικών και Χημείας…

Εκτός κι αν είσαι μια θαρραλέα Κρητικοπούλα, με μια μάνα οπλισμένη με πίστη στην Παναγιά, αποφασισμένη να σε κρατήσει στη ζωή, αρνούμενη κατηγορηματικά να χάσει ένα ακόμα παιδί. Εκτός κι αν μέσα σου ξέρεις πως έχεις ακόμα πολλά να δεις και να ζήσεις. Εκτός κι αν σε λένε Μαίρη Τσουβαλάκη.

Σχεδόν τέσσερις δεκαετίες μετά, το κορίτσι με την τρομακτική διάγνωση και την απελπιστική πρόγνωση είναι ακόμα εδώ, υγιέστατη και δυναμική, με πλήθος ιστορίες να διηγηθεί από μια ζωή γεμάτη ρίσκα και γνωριμίες με σημαντικές προσωπικότητες, όπως ο Μίκης Θεοδωράκης και ο Nick Bolkus.

Η Μαίρη Τσουβαλάκη είναι νομική σύμβουλος του Υπουργείου Υγείας της Βικτώριας και μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Οργανισμού Πειραματικών Θεραπειών για το Μελάνωμα και τους Δερματικούς Καρκίνους. Έχει έναν γιο 13 ετών, λίγους αλλά πολύ καλούς φίλους και μια απέραντη αισιοδοξία και διάθεση για ζωή που μεταδίδεται αμέσως σε όποιον βρίσκεται στον ίδιο χώρο μαζί της.

Η Μαίρη είναι έμπνευση και ζωντανό παράδειγμα δύναμης και αποφασιστικότητας, καθώς μετέτρεψε τον πόνο και το τραύμα που βίωσε, σε δύναμη και αγάπη για τη ζωή και τους ανθρώπους. «Όλα μπορεί ο άνθρωπος να τα ξεπεράσει και να επιστρέψει πιο δυνατός», λέει η ίδια στον «Νέο Κόσμο».

Η ΠΡΩΤΗ ΓΝΩΡΙΜΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΠΟΝΟ

Αντικρίζοντας τη Μαίρη Τσουβαλάκη, αισθάνθηκα αμέσως την θετική αύρα της και με τίποτα δεν θα υποψιαζόμουν το πόσο νωρίς στη ζωή της γνώρισε τον πόνο και το φόβο του θανάτου, της απώλειας. Στα 5 της πήρε την πρώτη λαχτάρα όταν η μητέρα της, Αντωνία, είχε ένα τραγικό ατύχημα στο μετρό.

«Ήταν τότε που πρωτοξεκίνησαν οι ηλεκτρικές πόρτες στα τρένα. Σε κάποια στάση, η τσάντα κάποιου δικηγόρου πιάστηκε στην πόρτα και η μητέρα μου, που βρισκόταν στο βαγόνι προσπάθησε να την ξεκολλήσει θέλοντας να βοηθήσει τον συνάνθρωπό της. Κάποια στιγμή η πόρτα άνοιξε και η μητέρα μου πετάχτηκε έξω και χτύπησε στην πλατφόρμα του σταθμού με αποτέλεσμα να ανοίξει κυριολεκτικά το κεφάλι της», περιγράφει η Μαίρη. Η γυναίκα χρειάστηκε να νοσηλευτεί για τρεις μήνες και για το υπόλοιπο της ζωής της υπέφερε από φοβερές ημικρανίες που συχνά την έφερναν στα όρια της απελπισίας κάνοντάς την να πιστεύει πως θα πεθάνει.

Η καρδούλα της 5χρονης τότε Μαίρης έσπαγε κάθε φορά που άκουγε τη μανούλα της να λέει: «Θα πεθάνω, θα πεθάνω». Αυτή η αγωνία κράτησε αρκετές δεκαετίες κι όταν πια χρόνια αργότερα μάνα και κόρη κουβέντιασαν γι΄αυτό, η μητέρα της Μαίρης τής εξομολογήθηκε: «Ήθελα να σε προετοιμάσω, παιδί μου».

Η Μαίρη, όμως, ξέρει πως δεν υπάρχει τρόπος αλλά ούτε και λόγος για να προετοιμάζεται κανείς για τα κακά που ίσως του συμβούν. «Δεν πρόκειται ούτε να πονέσουμε λιγότερο, ούτε και να απογοητευτούμε περισσότερο αν προετοιμαζόμαστε για κάτι. Ας πιστέψουμε απλά πως δεν θα συμβεί ποτέ. Αν συμβεί, τότε συνέβη», είναι η φιλοσοφία της.

Έτσι δεν υπήρχε τρόπος να είναι προετοιμασμένη για τη δοκιμασία που της χτύπησε την πόρτα στο απόγειο της εφηβείας της. ωστόσο, όπως απέδειξε η ιστορία της, ήταν πανέτοιμη να την αντιμετωπίσει.

Η ΜΕΓΑΛΗ ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ

Μετά τις χημειοθεραπείες στις οποίες υποβλήθηκε η Μαίρη στα 16 της, ο καρκίνος υποχώρησε αυθόρμητα και αυτό κράτησε μέχρι τα 21 της. Τότε εμφανίστηκε ξανά και ο αγώνας που ακολούθησε για την καταστολή του διήρκεσε δύο χρόνια.

Η ίδια περιγράφει με τον χαρακτηριστικό της τρόπο πως υποβλήθηκε σε τόσες ακτινοβολίες που «τα καλοκαίρια στη θάλασσα όταν το αλάτι ακουμπούσε στο «καμένο» δέρμα μου μύριζα σαν μπάρμπεκιου»…

Οι επιλογές που προσφέρονταν εκείνη την εποχή για την καλυτέρευση των δραματικών αλλαγών που επιφέρουν οι χημειοθεραπείες στην εξωτερική εμφάνιση δεν ήταν και οι καλύτερες. «Οι περούκες δεν ήταν όμορφες με ξανθά μαλλιά όπως σήμερα και μου έδωσαν μια με γκρίζα μαλλιά 80ρας», ίσως για να ταιριάζει καλύτερα στο δωμάτιο με τους ηλικιωμένους καρκινοπαθείς που την έβαλαν. «Αυτές οι εικόνες δεν φεύγουν ποτέ από το μυαλό μου», λέει και προσθέτει: «Το όλο σύστημα ήταν τραγικό τότε».

Θυμάται με αγάπη και σεβασμό, τον Έλληνα γενικό γιατρό κ. Μέλιο, που διέγνωσε αμέσως τη σοβαρότητα της κατάστασής της από τα συμπτώματα αλλά και το κίτρινο χρώμα του δέρματός της. «Ήταν πολύ καλός μαζί μου. Όλοι όσοι ακολούθησαν είχαν απαίσια συμπεριφορά. Θυμάμαι τον αιματολόγο που μου είπε πως η πρόγνωσή μου ήταν έξι μήνες χωρίς χημειοθεραπεία και πέντε χρόνια με χημειοθεραπεία. Όταν του απάντησα πως αν είναι να ζήσω πέντε άθλια χρόνια λόγω των παρενεργειών της χημειοθεραπείας –που εκείνα τα χρόνια ήταν τρομερά– προτιμώ τους έξι μήνες. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την απάντησή του: ‘Τότε μπορείς απλά να βγεις έξω, να ξαπλώσεις στο δρόμο και να περιμένεις μέχρι ένα λεωφορείο να περάσει από πάνω σου’. Έτσι απάντησε σε ένα δεκαεξάχρονο παιδί που, όπως θεώρησε ο ίδιος, τόλμησε να αμφισβητήσει την αυθεντία του», λέει και το βλέμμα της σκοτεινιάζει.

ΔΙΨΑ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ

Από το συγκλονιστικό ταξίδι της από το σκοτάδι στο φως κι από τον πόνο στη λύτρωση, η Μαίρη Τσουβαλάκη συνειδητοποίησε πως ό,τι αξίζει είναι η συμπόνια προς τον συνάνθρωπο και η δίψα για τη ζωή. Και τα δύο, όπως λέει η ίδια, της φάνηκαν πολύ χρήσιμα στη ζωή.

«Η μητέρα μου ήταν πολύ συμπονετικός άνθρωπος και νοιαζόταν για όλους. Το ίδιο έγινα κι εγώ. Πιστεύω ότι πρέπει να επιτρέπουμε στον εαυτό μας να βιώνει τα συναισθήματα στο μέγιστο βαθμό, όπως την αγάπη ή ακόμα και τον πόνο. Έχω απογοητευθεί πολλές φορές, αλλά δεν πρόκειται να αλλάξω την πεποίθησή μου ότι αν δεν μπορείς να αισθανθείς με όλο σου το είναι, τότε δεν είσαι άνθρωπος», λέει με πάθος.

Με αυτή τη δυναμική και με την πίστη της μητέρας της που ακόμα και στις πιο δύσκολες φάσεις των εντατικών θεραπειών που ακολούθησαν όταν εμφανίστηκε ο καρκίνος στα 16 της, δεν έπαψε να λέει στην πολυαγαπημένη της κόρη: «Οι γιατροί δεν είναι Θεοί. Θα ζήσεις. Η Παναγία δεν θα μου πάρει κι άλλο παιδί», εννοώντας την 10 μηνών κόρη της και αδελφή της Μαίρης που είχε χάσει στο παρελθόν μάλλον από μηνιγγίτιδα. Έτσι κι έγινε. Η Μαίρη διέψευσε όλες τις προγνώσεις και οι δύο μέρες ζωής έγιναν χρόνια, δεκαετίες.

Σήμερα, πιο ώριμη, αναπολώντας τις εμπειρίες της πιστεύει σε κάτι πέρα και πάνω από εμάς. «Πιστεύω στα θαύματα γιατί τα έχω δει και τα έχω ακούσει», λέει και συμπληρώνει πως «πρέπει να ζούμε τη ζωή στο έπακρο γιατί κανείς δεν ξέρει τι του ξημερώνει».

Εκτός από το θαύμα της ζωής, η Μαίρη Τσουβαλάκη απολαμβάνει και το θαύμα της μητρότητας μεγαλώνοντας τον 13χρονο γιο της, Πάρη, που ήρθε ως δώρο γι’ αυτήν καθώς οι γιατροί της είχαν μειώσει τις ελπίδες για μια εγκυμοσύνη ύστερα από τις τόσες χημειοθεραπείες στις οποίες είχε υποβληθεί. «Το μόνο που με φοβίζει είναι να μην συμβεί κάτι στο παιδί μου. Τίποτε άλλο», λέει στον «Νέο Κόσμο» και τα μάτια της βουρκώνουν.

Ο ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ

Στα 24 της και μόλις είχε βγει νικήτρια από τον μεγάλο της αγώνα για να κερδίσει τη ζωή της, η Μαίρη Τσουβαλάκη γνωρίζει τον άνθρωπο που, όπως η ίδια δηλώνει, «μου άλλαξε τη ζωή», τον Μίκη Θεοδωράκη. Η γυναίκα που ανέκαθεν αγαπούσε τα ρίσκα αποφασίζει να φέρει τον μεγάλο συνθέτη για μια περιοδεία στην Αυστραλία, σε μια εποχή που οι συγκυρίες δεν ήταν καθόλου ευνοϊκές. Ήταν τότε που οι πολιτικές επιλογές του Θεοδωράκη, με δεδομένη την ιστορία του, είχε ενοχλήσει αρκετούς εντός της Ελλάδας αλλά και στη Διασπορά.

«Όλοι μου έλεγαν να μην το κάνω γιατί δεν θα ερχόταν κανείς. Όλοι, εκτός από τη μητέρα μου που επέμενε: ‘Να το κάνεις, παιδί μου και θα δεις που δεν θα μείνει καρέκλα αδειανή’». Και η Μαίρη την άκουσε και το έκανε και πραγματικά δεν έμεινε κάθισμα κενό. «Θυμάμαι πως εκείνη τη βραδιά βρήκα μια θέση και πήγα και κάθισα και απόλαυσα τη συναυλία σαν απλή θεατής. Αυτό ήθελα να κάνω», λέει η Μαίρη.

Εκτός από τη μητέρα της που είχε αυτή την τεράστια πίστη στην κόρη της, η Μαίρη αναφέρεται και στον πατέρα της Νικόλαο ο οποίος, όπως λέει η ίδια, «ήταν πολύ υποστηρικτικός σε όλες τις περιοδείες που διοργάνωσα και ήταν εξαιρετικά υπερήφανος που έφερα τον Θεοδωράκη στην Αυστραλία. Ο πατέρας μου και ο Μίκης μιλούσαν για την κοινή κρητική τους κληρονομιά και την αγάπη τους για τον τόπο τους. Είμαστε κι εμείς από τα Χανιά. Ο Πάρις και εγώ θα τιμήσουμε τον Μίκη και θα επισκεφθούμε την τελευταία του κατοικία στον Γαλατά στα Χανιά φέτος. Αυτό θα είναι μια πολύ συγκινητική εμπειρία για μένα, καθώς ο Μίκης είχε τεράστιο αντίκτυπο στη ζωή μου. Με εμπιστεύτηκε και συμφώνησε να έρθει στην Αυστραλία σε περιοδεία με μια 25χρονη κοπέλα».

«Ο Μίκης Θεοδωράκης έφερε τους μεγάλους ποιητές στον απλό λαό. Ήταν μοναδικός. Κουβέντιαζες μαζί του και σε έκανε να αισθάνεσαι σα να ήσουν το μοναδικό πρόσωπο μέσα στο δωμάτιο. Η γνωριμία και η συναναστροφή μου μαζί του ήταν για μένα σταθμός στη ζωή μου», καταλήγει.

«ΖΟΡΜΠΑΣ – ΤΟ ΜΠΑΛΕΤΟ»

Το 2002 η Ελλάδα, εμπιστεύεται τη Μαίρη Τσουβαλάκη αποκλειστικά για να φέρει στην Αυστραλία το Μπαλέτο «Ζορμπάς» που αποτελούνταν από 215 χορευτές. «Ήξερα πως μπορούσα να το κάνω όμως δεν είχα τα χρήματα που απαιτούνταν. Τότε ζήτησα από την Ελληνική Κοινότητα να το κάνει, που είχε τα χρήματα, αλλά εκείνοι αρνήθηκαν», λέει στον «Νέο Κόσμο».

Όπως προανέφερα, η Μαίρη αγαπά το ρίσκο κι έτσι προχώρησε μόνη της. Και με τη βοήθεια του τότε γερουσιαστή, Nick Bolcus, που της δάνεισε τα χρήματα που χρειαζόταν για να καλύψει τα έξοδα διαμονής των μελών του μπαλέτου, τα κατάφερε ξανά.

«Ο Nick Bolcus είναι ο άνθρωπος που θαυμάζω περισσότερο στον κόσμο. Έλεγε πως θα κάνει κάτι και το έκανε», λέει η Μαίρη.

ΜΑΚΡΟΝΗΣΟΣ 54 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ

Ο πρώην πολιτικός ταξίδεψε κι αυτός με το σκάφος που έφερε τη Μαίρη Τσουβαλάκη και μερικές ακόμα επιφανείς προσωπικότητες στη Μακρόνησο, για τη μεγάλη συναυλία του Μίκη στο νησί της εξορίας του τον Αύγουστο του 2003. Ήταν η πρώτη φορά που ο μεγάλος συνθέτης επισκεπτόταν τον τόπο του μαρτυρίου του όπου μαζί με άλλους αγωνιστές της Αριστεράς, βασανίστηκε λόγω των πολιτικών πεποιθήσεών του από το φθινόπωρο του 1948 μέχρι τον Αύγουστο του 1949.

«Οι στιγμές ήταν μοναδικές ήταν όλοι εκεί. Δεν θα ξεχάσω όλο τον κόσμο όρθιο να κλαίει και να τραγουδά: «Τη Ρωμιοσύνη μην την κλαις», «Αυτό το χώμα είναι δικό τους και δικό μας», «Γιε μου, σπλάχνο των σπλάχνων μου…»», θυμάται η Μαίρη που στη συνέχεια αλλάζει την ατμόσφαιρα διηγούμενη ένα ευτράπελο που συνέβη στην ίδια εκείνη την ημέρα.

«Μπήκαμε στο σκάφος για να περάσουμε στη Μακρόνησο και μαζί μας ταξίδευε και ο πρέσβης του Ισραήλ, κάτι το οποίο εγώ αγνοούσα. Όταν έκλεισα τις θέσεις δήλωσα μόνο το δικό μου όνομα και όχι και του πρώην συζύγου μου ο οποίος με συνόδευε. Έτσι δεν μας επέτρεψαν να επιβιβαστούμε στο ίδιο σκάφος με τον Ισραηλινό πρέσβη και μείναμε εκτός», λέει γελώντας.

Μένοντας στα ευτράπελα από τις μέρες των συναυλιών και των περιοδειών που διοργάνωνε, κοπελίτσα ακόμη, μού περιγράφει μια σκηνή από τότε που είχε φέρει το μπαλέτο «Ζορμπάς».

«Είχα κλείσει ξενοδοχείο στην οδό Exhibition και με καλούσαν συνέχεια οι υπεύθυνοι να κατέβω στο ξενοδοχείο για να πείσω τους χορευτές και τα μέλη της αποστολής να μην καπνίζουν στο λόμπι και στο δρόμο. Φαντάζεσαι τι γινόταν».

ΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ-ΕΠΙΘΥΜΙΕΣ-ΑΓΑΠΕΣ

Η Μαίρη αισθάνεται συμφιλιωμένη με το χρόνο και δεν αγχώνεται για να προλάβει πράγματα. «Θέλω μόνο να μπορέσω να απολαύσω πάρα πολύ χρόνο στην Ελλάδα. Σε συναυλίες, στην παραλία. Να τρώω και να πίνω καφέ κάτω από την Ακρόπολη και γενικά να αποκτήσω αληθινές εμπειρίες. Θα μου άρεσε να κάνω κάποιες συναυλίες ξανά και πιστεύω ότι θα γίνει κάτι», λέει στον «Νέο Κόσμο».

Αν δεν ήταν δικηγόρος θα ήθελε πολύ να είχε σπουδάσει γιατρός, γιατί αυτή ήταν η επιθυμία της πριν η ασθένεια της αλλάξει τα σχέδια αναγκαστικά. Ό,τι κι αν είχε γίνει, σίγουρα το τραγούδι και η μουσική θα ήταν ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής της, αν όχι και της καριέρας της.

Λατρεύει τη λογοτεχνία και την ποίηση και ο αγαπημένος της ποιητής είναι ο Καβάφης. «Ξεχωρίζω την «Ιθάκη» γιατί με συγκλονίζει ο τρόπος με τον οποίο ο Καβάφης κλείνει μέσα σε αυτό το ποίημα όλα τα νοήματα της ζωής», λέει.

ΑΓΑΠΗ ΑΝΕΥ ΟΡΩΝ

Ολοκληρώνοντας απρόθυμα την κουβέντα μας, ζήτησα από τη Μαίρη Τσουβαλάκη να μοιραστεί με τους αναγνώστες του «Νέου Κόσμου» το απαύγασμα της μέχρι τώρα πορείας της στη ζωή, με τις δυσκολίες, τις προκλήσεις αλλά και τις μοναδικές στιγμές που έζησε συναναστρεφόμενη προσωπικότητες του βεληνεκούς του Μίκη Θεοδωράκη.

«Μόνο μια απλή λέξη με τεράστια έννοια: Αγάπη. Αγάπη πλήρης, αγάπη άνευ όρων. Και η ζωή σας θα αλλάξει. Ας μην αγαπάμε μόνο τους ανθρώπους. Ας αγαπάμε τη ζωή, ας αγαπάμε τη φύση, ας αγαπάμε τα ζώα. Αγαπήστε το σύντροφό σας. Αγαπήστε το παιδί σας πραγματικά και νιώστε ευγνωμοσύνη για όλα όσα έχετε και δείτε πώς θα αλλάξει αμέσως η ζωή σας. Αυτό είναι που θεωρώ ως το πιο σπουδαίο, γιατί πιστεύω ότι η αγάπη είναι το μόνο που υπάρχει», απαντά η Μαίρη στωικά και συμπληρώνει: “μην τα παρατάτε ποτέ! Δεν ξέρετε τι σας επιφυλάσσει το αύριο. Και μην επιτρέπετε στις δοκιμασίες της ζωής να σας τσακίσουν. Μην φοβάστε ότι θα πληγωθείτε. Κάθε φορά που ένα κομμάτι της καρδιάς μας “σπάει”, πιστέψτε με, εμείς γινόμαστε πιο δυνατοί”.

Η Μαίρη πιστεύει στο κάρμα αλλά όχι με τη μορφή της εκδίκησης. Η θεωρία της είναι “αν κάνω καλό, το καλό θα γυρίσει σε μένα. Μπορεί εσύ να με πληγώσεις αλλά κάποιος άλλος εκεί έξω που δεν περιμένω δεν θα με απογοητεύσει”.

ΜΙΑ ΑΤΕΛΕΙΩΤΗ ΚΟΥΒΕΝΤΑ

Με τη Μαίρη Τσουβαλάκη είπαμε κι άλλα πολλά. Μιλήσαμε για την ιστορία των γονιών της, για το κάρμα, για την «μπέσα», για τις τόσες προσωπικότητες που γνώρισε κατά την ενασχόλησή της με τα καλλιτεχνικά και πόσα άλλα που, δυστυχώς, ήταν αδύνατον να χωρέσουν σε ένα άρθρο εφημερίδας.

Είναι πράγματι εντυπωσιακό το πώς οι «δυο μέρες μόνο» που οι γιατροί πρόβλεψαν για τη Μαίρη πριν κάποια χρόνια, εξελίχθηκαν σε μια τόσο γεμάτη και πλούσια ζωή. Μόνο η ίδια η γενναία Κρητικιά κι ο Θεός το ξέρουν…

Εμείς δεν μένει παρά να συμφωνήσουμε μαζί της πως “η ζωή είναι απλά υπέροχη. Είναι ένα τεράστιο δώρο”.

Πηγή neoskosmos.com

Διαβάστε επίσης

• Τι είναι η ασθένεια Hodgkin’s, ποια η διαφορά από την μη Hodgkin’s, πώς γίνεται η διάγνωση και ποια η θεραπεία;