O Παναγιώτης Πετράκης συγκλονίζει για τον παρ’ ολίγον πνιγμό του. Μου έχει περάσει η ιδέα να γίνω μοναχός, να αφιερωθώ στον Θεό

 medlabnews.gr

Ο Παναγιώτης Πετράκης έδωσε μια εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη, αυτή την εβδομάδα, στο περιοδικό Λοιπόν και τον δημοσιογράφο Παναγιώτη Βαζαίο.

Ο ηθοποιός μίλησε για τον άνθρωπο που τον έχει φέρει κοντά στον Θεό λέγοντας: «Είναι ο πνευματικός μου πατέρας και του οφείλω πολλά. Από το 2013 ξεκίνησε αυτή η σχέση και με βοήθησε πολύ. Μεταλαμβάνω κάθε εβδομάδα και προσπαθώ να είμαι κοντά στα μυστήρια. Το αποτέλεσμα όλου αυτού είναι να βιώνω την καθημερινότητα μου χωρίς άγχος και απωθημένα. Χωρίς να νιώθω ότι είμαι ο αδικημένος της υπόθεσης που ένιωθα παλιά».

Όπως είπε έχει σκεφτεί να αφιερωθεί στον Θεό και να γίνει μοναχός: «Μου έχει περάσει αυτή η ιδέα αλλά, επειδή είμαι πολύ εγωιστής και το βασικό στοιχείο του μοναχού είναι να δώσει την ευθύνη της ζωής του στον γέροντα του, στον ηγούμενο και να ταχτεί απόλυτα στο θέλημα του, εγώ δεν πιστεύω ότι θα μπορούσα να το κάνω αυτό»

Ο ηθοποιός ανάμεσα σε όσα ανέφερε, μίλησε και για την στιγμή που είχε βρεθεί κοντά στο να χάσει την ζωή του από πνιγμό στην σκηνή, όταν συνεργάστηκε με την Άννα Βίσση.

Είναι αλήθεια ότι παραλίγο να πνιγείς πάνω στη σκηνή όταν έπαιζες στο θέατρο τους «Δαίμονες» με την Άννα Βίσση;

Αλήθεια είναι. Δεν έγινε μόνο μια φορά, αλλά δυο φορές κινδύνεψα να πνιγώ πάνω στη σκηνή. Έκανα τον Ντάνιελ που στο τέλος αυτοκτονεί. Κρεμιόμουν με ένα σεντόνι γύρω από τον λαιμό. Ήταν δικό μου το λάθος. Από μέσα φορούσα ένα ορειβατικό γιλεκάκι που με κρατούσε. Το σεντόνι το έδενα εγώ γύρω από τον λαιμό μου κάθε βράδυ. Εκείνες τις δυο φορές το έδεσα πιο κοντά στον λαιμό μου από ότι έπρεπε. Όταν λοιπόν τράβηξαν το κρεβάτι από κάτι κι έπεσα, με πίεζε στον λαιμό αλλά μπορούσα να αναπνεύσω.

Έλεγα «ΟΚ, πεθαμένος είμαι, ας χαλαρώσω να μην φαίνομαι τεντωμένος». Μόλις χαλάρωσα, λοιπόν, χαιρέτησα κανονικά. Έβλεπα μαυροκόκκινες εικόνες μπροστά μου και άκουγα μια μουσική να έρχεται από το βάθος μακριά. Εκείνη τη στιγμή έβλεπα επίσης άτακτες φλασιές από τη ζωή μου. Εικόνες από την παιδική μου ηλικία, από τον στρατό και τη δραματική σχολή, από τις παραστάσεις μου. Έρχονται να με ξεκρεμάσουν λοιπό αλλά για να γίνει αυτό έπρεπε να τους βοηθήσω εγώ. Δηλαδή βοηθούσα με το βάρος μου και μετά με ξάπλωναν στο κρεβάτι, εγώ ήμουν όμως τελείως αναίσθητος. Κατάλαβαν ότι κάτι δεν πάει καλά. Κατάφεραν να με λύσουν και μόλις έβγαλαν το σεντόνι από τον λαιμό μου επανήλθα σιγά σιγά

Η Άννα Βίσση το έμαθε αυτό; Πως αντέδρασε;

Φυσικά και το έμαθε και είχε τρομάξει πάρα πολύ.