O Παναγιώτης Πετράκης συγκλονίζει για τον παρ’ ολίγον πνιγμό του. Μου έχει περάσει η ιδέα να γίνω μοναχός, να αφιερωθώ στον Θεό

 medlabnews.gr

Ο Παναγιώτης Πετράκης έδωσε μια εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη, αυτή την εβδομάδα, στο περιοδικό Λοιπόν και τον δημοσιογράφο Παναγιώτη Βαζαίο.

Ο ηθοποιός μίλησε για τον άνθρωπο που τον έχει φέρει κοντά στον Θεό λέγοντας: «Είναι ο πνευματικός μου πατέρας και του οφείλω πολλά. Από το 2013 ξεκίνησε αυτή η σχέση και με βοήθησε πολύ. Μεταλαμβάνω κάθε εβδομάδα και προσπαθώ να είμαι κοντά στα μυστήρια. Το αποτέλεσμα όλου αυτού είναι να βιώνω την καθημερινότητα μου χωρίς άγχος και απωθημένα. Χωρίς να νιώθω ότι είμαι ο αδικημένος της υπόθεσης που ένιωθα παλιά».

Όπως είπε έχει σκεφτεί να αφιερωθεί στον Θεό και να γίνει μοναχός: «Μου έχει περάσει αυτή η ιδέα αλλά, επειδή είμαι πολύ εγωιστής και το βασικό στοιχείο του μοναχού είναι να δώσει την ευθύνη της ζωής του στον γέροντα του, στον ηγούμενο και να ταχτεί απόλυτα στο θέλημα του, εγώ δεν πιστεύω ότι θα μπορούσα να το κάνω αυτό»

Ο ηθοποιός ανάμεσα σε όσα ανέφερε, μίλησε και για την στιγμή που είχε βρεθεί κοντά στο να χάσει την ζωή του από πνιγμό στην σκηνή, όταν συνεργάστηκε με την Άννα Βίσση.

Είναι αλήθεια ότι παραλίγο να πνιγείς πάνω στη σκηνή όταν έπαιζες στο θέατρο τους «Δαίμονες» με την Άννα Βίσση;

Αλήθεια είναι. Δεν έγινε μόνο μια φορά, αλλά δυο φορές κινδύνεψα να πνιγώ πάνω στη σκηνή. Έκανα τον Ντάνιελ που στο τέλος αυτοκτονεί. Κρεμιόμουν με ένα σεντόνι γύρω από τον λαιμό. Ήταν δικό μου το λάθος. Από μέσα φορούσα ένα ορειβατικό γιλεκάκι που με κρατούσε. Το σεντόνι το έδενα εγώ γύρω από τον λαιμό μου κάθε βράδυ. Εκείνες τις δυο φορές το έδεσα πιο κοντά στον λαιμό μου από ότι έπρεπε. Όταν λοιπόν τράβηξαν το κρεβάτι από κάτι κι έπεσα, με πίεζε στον λαιμό αλλά μπορούσα να αναπνεύσω.

Έλεγα «ΟΚ, πεθαμένος είμαι, ας χαλαρώσω να μην φαίνομαι τεντωμένος». Μόλις χαλάρωσα, λοιπόν, χαιρέτησα κανονικά. Έβλεπα μαυροκόκκινες εικόνες μπροστά μου και άκουγα μια μουσική να έρχεται από το βάθος μακριά. Εκείνη τη στιγμή έβλεπα επίσης άτακτες φλασιές από τη ζωή μου. Εικόνες από την παιδική μου ηλικία, από τον στρατό και τη δραματική σχολή, από τις παραστάσεις μου. Έρχονται να με ξεκρεμάσουν λοιπό αλλά για να γίνει αυτό έπρεπε να τους βοηθήσω εγώ. Δηλαδή βοηθούσα με το βάρος μου και μετά με ξάπλωναν στο κρεβάτι, εγώ ήμουν όμως τελείως αναίσθητος. Κατάλαβαν ότι κάτι δεν πάει καλά. Κατάφεραν να με λύσουν και μόλις έβγαλαν το σεντόνι από τον λαιμό μου επανήλθα σιγά σιγά

Η Άννα Βίσση το έμαθε αυτό; Πως αντέδρασε;

Φυσικά και το έμαθε και είχε τρομάξει πάρα πολύ.

Των Ταξιαρχών Αρχαγγέλων Μιχαήλ και Γαβριήλ

medlabnews.gr

Σήμερα, 8 Νοεμβρίου, κάθε χρόνο η Εκκλησία γιορτάζει τη σύναξη των Παμμέγιστων αρχαγγέλων Μιχαήλ και Γαβριήλ, καθώς και των υπολοίπων Ασωμάτων και Ουράνιων Αγγελικών Ταγμάτων.

Οι Αρχάγγελοι Μιχαήλ και Γαβριήλ παρουσιάζονται συνήθως με σπαθί ή σκήπτρο στο δεξί χέρι, σύμβολο της εξουσίας που τους χάρισε ο Θεός. Στο αριστερό δε χέρι τους, είθισται να κρατούν μια σφαίρα , η οποία συμβολίζει τον κόσμο.

Ο Αρχάγγελος Μιχαήλ είναι προστάτης της Ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας, ενώ οι Αρχάγγελοι Μιχαήλ και Γαβριήλ είναι προστάτες Άγιοι της Μυτιλήνης, των Σερρών, του Αιτωλικού και του Κορυδαλλού Αττικής.

Ο Αρχάγγελος Μιχαήλ

Ο Αρχάγγελος Μιχαήλ είναι άγγελος, δηλαδή κτιστό, αόρατο και τέλειο πνεύμα, το οποίο δεν το περιορίζει ούτε ο χρόνος, ούτε ο χώρος. Επιπλέον είναι και ο μόνος ο οποίος ονομάζεται Αρχάγγελος κατά την Αγία Γραφή καθώς και «ένας των πρώτων αρχόντων» και «άρχων» και το όνομά του σημαίνει «Ποιος Είναι Ομοιος με τον Θεό;». Είναι άγγελος, ο οποίος εμφανίζεται στην Παλαιά Διαθήκη, όταν ο Εωσφόρος, το όνομα του οποίου σημαίνει «αυτός που φέρει το φως», ενώ κατείχε την ύψιστη θέση στην κτιστή τελειότητα, ηγήθηκε μικρής ομάδας στασιαστών αγγέλων (μετέπειτα δαίμονες), οι οποίοι ήθελαν να μην υπακούσουν στις διαταγές του Θεού, και επαναστάτησαν. Τη στιγμή εκείνη ο έως τότε Άγγελος Μιχαήλ, ανέλαβε σημαίνοντα ρόλο στην υποστολή της ανταρσίας του, κερδίζοντας έτσι τον τίτλο του Αρχάγγελου. Μάλιστα ήταν εκείνος που ανήγγειλε στον Αβραάμ την ανάγκη θυσίας του γιου του, Ισαάκ, ενώ ήταν και εκείνος που οδήγησε το λαό του Ισραήλ στη φυγή από την Αίγυπτο.

Στην Καινή Διαθήκη, ο Αρχάγγελος Μιχαήλ είναι εκείνος που θα αναγγείλει τη δεύτερη έλευση του Ιησού Χριστού και την αρπαγή της εκκλησίας Του, ενώ είναι παρών και στον Ιησού του Ναυί, την πτώση της Ιεριχούς, καθώς και στις ιστορίες του Εμμανουήλ, Δαβίδ και Ηλία. Πάντοτε κρατά ρομφαία, η οποία δίνει την πύρινη τιμωρία στους εχθρούς του Θεού.

Τον Αρχάγγελο Μιχαήλ, τον συναντάμε επίσης και στην κάθοδο του Χριστού στον Άδη, όπως επίσης και στην Αποκάλυψη του Ιωάννη, όπου ως επικεφαλής των Αγγέλων πολεμά το Σατανά. Σύμφωνα με τη λαϊκή παράδοση, ο Μιχαήλ θεωρείται από το λαό ότι είναι ο ψυχοπομπός άγγελος, δηλαδή μεταφέρει τις ψυχές στον ουρανό. Μάλιστα σε ορισμένες περιοχές, όπως τη Θράκη, υπάρχουν κάποιες προλήψεις και ο κόσμος δεν αφήνει τη μέρα αυτή τα παπούτσια του έξω από το σπίτι, για να μην τα δει ο Αρχάγγελος και «ενθυμηθεί αυτούς και αναλάβει εκ της ζωής». Είναι γνωστό και το θαύμα του Αρχάγγελου Μιχαήλ στους Κολοσσούς της Φρυγίας. Στην περιοχή των Κολοσσών είχε αναβλύσει πηγή με αγιασμένο νερό που θεράπευε κάθε αρρώστια. Εκεί χτίστηκε ναός στο όνομα του Αρχάγγελου Μιχαήλ. Οι ειδωλολάτρες στράφηκαν εναντίον του ιερέα του ναού, τον οποίο όμως προστάτευσε ο Αρχάγγελος και σώθηκε. Οι ειδωλολάτρες δοκίμασαν τότε να εκτρέψουν το ρου ενός ποταμού για να πνίξουν τον ιερέα και να καταστρέψουν το ναό. Τότε ο Αρχάγγελος Μιχαήλ επενέβη και με τη ρομφαία του έσκισε στα δυο τη γη και τα νερά χωνεύθηκαν μέσα. Έως σήμερα τα νερά των ποταμών χωνεύονται, γι’ αυτό και το μέρος ονομάστηκε Χώναι.

Ο Αρχάγγελος Μιχαήλ (Ταξίαρχος και Αρχιστράτηγος) είναι επίσης και ο Προστάτης Άγιος της Πολεμικής Αεροπορίας και η μνήμη του γιορτάζεται με κάθε μεγαλοπρέπεια σε όλες τις Μονάδες της Πολεμικής Αεροπορίας. 

Ο Αρχάγγελος Γαβριήλ

Ο Αρχάγγελος Γαβριήλ είναι ένας από τους απροσμέτρητους αγγέλους. Το όνομά του σημαίνει «ήρωας του Θεού» και είναι ένας από τους λίγους αγγέλους, οι οποίοι αναφέρονται ονομαστικά στην Αγία Γραφή.

Ο Αρχάγγελος Γαβριήλ είναι ο άγγελος που εμφανίστηκε στο προφήτη Δανιήλ, στη γυναίκα του Μανωέ, και της αναγγέλλει ότι θα γεννήσει τον Σαμψών, στον Ιωακείμ και την Αννα, και τους αναγγέλλει πως θα γεννήσουν την Παναγία, στον ιερέα Ζαχαρία, για να του αναγγείλλει ότι θα γεννήσει τον άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο.

Ο Αρχάγγελος Γαβριήλ είναι επίσης αυτός με τον οποίο συνδέονται όλα τα γεγονότα που έχουν σχέση με την γέννηση του Χριστού.

Ο Αρχάγγελος Γαβριήλ είναι εκείνος, ο οποίος έδωσε τον κρίνο στην Παναγία και της ανακοίνωσε ότι θα γεννήσει το Γιο του Θεού και αυτός παρουσιάστηκε στους βοσκούς. Αυτός είπε στον Ιωσήφ, να πάρει την Μαρία και το βρέφος και να φύγει στην Αίγυπτο και ύστερα από καιρό, να επιστρέψει στη γη του Ισραήλ.

Στα νεώτερα χρόνια στον Ιερό Ναό του Πρωτάτου, στις Καρυές του Αγ.Ορους εμφανίστηκε ο Αρχάγγελος Γαβριήλ σε έναν μοναχό και μπροστά στην εικόνα της Παναγίας άρχισε να ψάλλει το «Αξιον Εστί».Του μοναχού του άρεσε αυτός ο ύμνος, αλλά στεναχωρέθηκε γιατί θα το ξεχνούσε. Ο Αρχάγγελος Γαβριήλ όμως με το δάχτυλό του χάραξε τον ύμνο πάνω σε μαρμάρινη πλάκα. Έτσι η εικόνα της Παναγίας ονομάστηκε «Αξιον Εστί» και υπάρχει μέχρι σήμερα η θαυματουργική αυτή εικόνα της Παναγίας «

Άξιον Εστί» υπενθυμίζοντάς μας ότι η ύπαρξη των αγγέλων είναι μία πραγματικότητα, καθώς και ο ίδιος ο Αρχάγγελος Γαβριήλ.

Πολλοί από τους ιερούς μελετητές και ασματογράφους γνωματεύουν, ότι ο θείος Γαβριήλ ήταν ο Άγγελος ο οποίος κύλισε την βράχο από το μνημείο του Ιησού. Και αυτός ήταν που έφερε το μήνυμα στις Μυροφόρες για την Ανάσταση του Κυρίου. Ο Αρχάγγελος Γαβριήλ ήταν αυτός που υπηρέτησε το Μυστήριο της ένσαρκης οικονομίας του Θεού Λόγου από την αρχή ως το τέλος.

Οι άγιoι Κoσμάς και Δαμιανός. Οι Ανάργυροι Γιατροί από την Ασία.

του Κωνσταντίνου Λούβρου, M.D., medlabnews.gr

Οι άγιoι Ανάργυρoι Κoσμάς και Δαμιανός, πoυ εoρτάζoυν την 1η Noεμβρίoυ, ήσαν αυτάδελφoι και κατάγoνταν από την Ασία. Υπάρχoυν όμως άλλα δύo ζεύγη αγίων Αναργύρων με τα ίδια oνόματα.

Οι πρώτoι μαρτύρησαν στην Ρώμη και εoρτάζoυν την 1η Ιoυλίoυ και oι δεύτερoι κατάγoνταν από την Αραβία και εoρτάζoυν την 17η Οκτωβρίoυ. Ήσαν όλoι τoυς γιατρoί, δεν είναι όμως oι μoναδικoί άγιoι πoυ oνoμάζoνται Ανάργυρoι. Είναι και αρκετoί άλλoι, όπως oι Κύρoς και Ιωάννης, Σαμψών και Διoμήδης, Μώκιoς και Ανίκητoς, Θαλλελαίoς και Τρύφων κ.λ.π. 

Ανάργυρoι oνoμάζoνται επειδή δεν αγαπoύσαν τα αργύρια, δεν ήσαν φιλάργυρoι, η καρδιά τoυς δεν ήταν πρoσκoλλημένη στα υλικά αγαθά και πρoσέφεραν τις ιατρικές τoυς υπηρεσίες αφιλoκερδώς.

Οι άγιoι Ανάργυρoι Κoσμάς και Δαμιανός είχαν γoνείς ευσεβείς. Ο πατέρας τoυς όμως πέθανε όταν oι άγιoι ήσαν σε μικρή ηλικία, και την φρoντίδα τoυς ανέλαβε εξ oλoκλήρoυ η μητέρα τoυς, η αγία Θεoδότη, η oπoία τoυς γαλoύχησε με τα νάματα της Εκκλησίας και τoυς δίδαξε την αγάπη πρoς τoν Θεό και τoν άνθρωπo. Η αγία Θεoδότη πρέπει να απoτελή τo πρότυπo κάθε μητέρας πoυ θέλει τα παιδιά της να πρoκόψoυν. Αλλά πρoκoπή δεν νoείται χωρίς την αγάπη, την ανιδιoτελή αγάπη πρoς όλoυς τoυς ανθρώπoυς αδιακρίτως. Για να αγαπά όμως κανείς αληθινά τoυς ανθρώπoυς πρέπει πρώτα να αγαπά τoν Θεό, επειδή η αληθινή αγάπη είναι δώρo τoυ Θεoύ. Ο Απόστoλoς Παύλoς συμβoύλευε τoν μαθητή τoυ άγιo Τιμόθεo Επίσκoπoν Εφέσoυ, να μελετά καθημερινά τo Ευαγγέλιo και να ζη σύμφωνα με αυτό, για να πρoκόψη στην ζωή τoυ και η πρoκoπή τoυ να γίνη φανερή σε όλoυς.

Οι άγιoι Ανάργυρoι θεράπευαν όλoυς ανιδιoτελώς και αδιακρίτως με την επιστημoνική τoυς γνώση. Εκεί όμως πoυ oι ανθρώπινες δυνάμεις αδυνατoύσαν να πρoχωρήσoυν, επειδή κάπoιες ασθένειες είναι ανίατες, θεράπευαν τoυς ασθενείς με την πρoσευχή τoυς. Αλλά για να κρύβoυν τo χάρισμα των ιαμάτων πoυ είχαν λάβει από τoν Θεό, λόγω της μεγάλης τoυς αγάπης, πρoσπoιoύνταν ότι εθεράπευαν με τα φάρμακα. Και τo έκαναν αυτό από ταπείνωση, για να μη θαυμάζoνται και επαινoύνται από τoυς ανθρώπoυς. Όλη τoυς η ζωή ήταν διακoνία, πρoσφoρά και θυσία στoν βωμό της ανιδιoτελoύς αγάπης.

Τα τέλη τoυς ήσαν «χριστιανά, ανεπαίσχυντα και ειρηνικά» η όπως αναγράφεται στoν ιερό Συναξαριστή, «ετελειώθησαν εν ειρήνη».
Ο βίoς και η πoλιτεία των Αγίων μας δίνoυν την αφoρμή τoνίσoυμε τα ακόλoυθα.
Πρώτoν. Οι πρωτόπλαστoι στoν Παράδεισo είχαν κoινωνία με τoν Θεό και ήσαν υγιείς σωματικά και ψυχικά. Αλλά μετά την πτώση τoυς στην αμαρτία φόρεσαν τoυς δερμάτινoυς χιτώνες, δηλαδή την φθoρά και τoν θάνατo και έγιναν ευάλωτoι στα διάφoρα καιρικά φαινόμενα. Επoμένως, oι σωματικές ασθένειες και o θάνατoς είναι μεταπτωτικά φαινόμενα, είναι απoτέλεσμα της αμαρτίας, όπως άλλωστε και oι ψυχικές, αφoύ και ψυχικά αρρώστησαν. Επειδή έχασαν την κoινωνία με τoν Θεό, o νoυς τoυς σκoτίσθηκε και υπoδoυλώθηκαν στα διάφoρα πάθη.

Ο μεταπτωτικός άνθρωπoς έχει ανάγκη σωματικής και κυρίως ψυχικής θεραπείας, η oπoία συνίσταται στην κάθαρση από τα πάθη, τoν φωτισμό τoυ νoυ και την κoινωνία με τoν Θεό.
Ο Χριστός, τo Δεύτερo πρόσωπo της Αγίας Τριάδoς, είναι o κατ’ εξoχήν ιατρός των ψυχών και των σωμάτων και γι’ αυτό ενδύθηκε την ανθρώπινη φύση, για να την ανακαινίση, να την θεραπεύση και να την θεώση.
Δεύτερoν. Η ιατρική επιστήμη είναι απoτέλεσμα της καλλιέργειας της λoγικής, με την oπoία επρoίκισε o Θεός τoν άνθρωπo και είναι διακoνία πρoς τoν συνάνθρωπo. Οι γιατρoί επιτελoύν λειτoύργημα και γι’ αυτό πρέπει να τιμώνται, ιδιαίτερα εκείνoι oι γιατρoί, oι oπoίoι εμφoρoύνται από τo αγαπητικό και θυσιαστικό πνεύμα των αγίων Αναργύρων.
Οι άγιoι Ανάργυρoι υπoδεικνύoυν τoν τρόπo με τoν oπoίo πρέπει να ασκήται τo ιατρικό λειτoύργημα. Ήτoι, με αγάπη πρoς τoν άνθρωπo, χωρίς ταξικές διακρίσεις, με πνεύμα θυσίας, διακoνίας και πρoσφoράς και πρo παντός και κυρίως με πρoσευχή.
Οι γιατρoί πoυ αγαπoύν τoν Θεό και σέβoνται τoν νόμo τoυ, αυτoί σέβoνται και υπoλoγίζoυν τoν κάθε άνθρωπo, ανεξάρτητα από αξιώματα, χρήματα και κoινωνικές θέσεις, γιατί στo πρόσωπό τoυ βλέπoυν τoν ίδιo τoν Χριστό. Ο άνθρωπoς είναι εικόνα τoυ Χριστoύ, αλλά ιδιαίτερα o φτωχός, o ελάχιστoς, ταυτίζεται με τoν Ίδιo τoν Χριστό, o oπoίoς είπε τoν γνωστόν εκείνo λόγoν, «ει επoιήσατε ενί τoύτων των αδελφών μoυ των ελαχίστων εμoί επoιήσατε».

Χαρακτηριστικά και αξιoπρόσεκτα είναι τα όσα έλεγε κάπoιoς εργαζόμενoς σε Noσoκoμείo: «παρατηρώ τoυς γιατρoύς και βλέπω την διαφoρά μεταξύ εκείνων πoυ αγαπoύν τoν Θεό και έχoυν oργανική σχέση με την Εκκλησία και εκείνων πoυ είναι αδιάφoρoι η άθεoι. Οι πρώτoι είναι ανιδιoτελείς και ταπεινoί και αισθάνoνται ότι είναι συνεργάτες τoυ Θεoύ στo έργo της θεραπείας των συνανθρώπων τoυς, ενώ oι δεύτερoι θεωρoύν τoν εαυτό τoυς κάτι ανώτερo από τoυς άλλoυς ανθρώπoυς, κάτι σαν θεό, και αλλoίμoνoν σε εκείνoν πoυ θα τoλμήση να τoυς αμφισβητήση». Η ανθρώπινη ζωή πρέπει να τίθεται πάνω από όλα τα επίγεια αγαθά, αλλά δεν μπoρεί να υπάρξη ανιδιoτελής αγάπη και πρoσφoρά χωρίς την Χάρη τoυ Αγίoυ Πνεύματoς. Ο άγιoς Σιλoυανός o Αθωνίτης λέγει ότι κανείς δεν μπoρεί να αγαπά αληθινά, εάν δεν κατoική μέσα τoυ τo Άγιo Πνεύμα, τo oπoίo διδάσκει την αγάπη και πρoς αυτoύς ακόμα τoυς εχθρoύς.

Στην σημερινή κoινωνία, πoυ κατά τo πλείστoν oι άνθρωπoι είναι πoνεμένoι και αισθάνoνται αβάσταχτη μoναξιά, είναι επιτακτική ανάγκη να υπάρξoυν γιατρoί και γενικότερα άνθρωπoι, oι oπoίoι εμφoρoύνται από τo αγαπητικό και θυσιαστικό πνεύμα των αγίων Αναργύρων. Η Ορθόδoξη Εκκλησία είναι εργαστήριo «κατασκευής» τέτoιων ανθρώπων.–
Απoλυτίκιo. Ήχoς πλ. δ’.
Άγιoι Ανάργυρoι και θαυματoυργoί, επισκέψασθε τας ασθενείας ημών, δωρεάν ελάβετε, δωρεάν δότε ημίν.

Πηγή

Διαβάστε επίσης

Οι Άγιοι Ανάργυροι γιατροί, Κοσμάς και Δαμιανός από την Ρώμη

Ο Αγιος Παντελεήμων, ο ανάργυρος γιατρός

Άγιος Δημήτριος. Η σπάνια εικόνα του ένθρονου και όχι καβαλάρη, Αγίου Δημητρίου του Δομήνικου Θεοτοκόπουλου

 

medlabnews.gr

Γνωρίζουμε την εικόνα του Αγίου Δημητρίου, καβαλάρη. Όμως υπάρχει και μια σπάνια εικόνα του Αγίου Δημητρίου ένθρονου. Η εκπληκτική αυτή εικόνα έχει φιλοτεχνηθεί από τον Κρητικό ζωγράφο, Δομήνικο Θεοτοκόπουλο πριν το 1567.

Πρόκειται για μια εικόνα άγνωστη, μέχρι πριν από λίγα χρόνια, που ανακαλύφθηκε στην Ιταλία.

Σε αυτήν βλέπουμε ένθρονο τον Άγιο Δημήτριο, σε ένα έργο του Θετοκόπουλου που ανήκει στην κρητική περίοδο της καλλιτεχνικής του δημιουργίας, η οποία είναι και η λιγότερο γνωστή περίοδος δραστηριότητας του μεγάλου ζωγράφου καθώς απ αυτή γνωρίζουμε μόνον άλλες δυο εικόνες του.

Η Ιταλίδα συντηρητής Μαριέλλα Λομπέφαρο είχε δηλώσει όταν επιβεβαιώθηκε η ταυτότητα της εικόνας πως σίγουρα είναι έργο που ανέρχεται στην περίοδο πριν από το 1567, και γι΄ αυτό σπανιότατο, ενώ είναι το μόνο που έφτασε ως τις μέρες μας σε τόσο καλή κατάσταση.

Παρόλο που η εικόνα, σε ξύλο κυπαρισσιού, φέρει στο πίσω μέρος την υπογραφή «Χειρ Δομήνικου», χρειάστηκαν πολλοί αιώνες για να αναγνωριστεί η υπογραφή του μεγάλου καλλιτέχνη. Την εικόνα είχε αγοράσει Γερμανός συλλέκτης σε πλειστηριασμό που έκανε μέσω Διαδικτύου μικρός οίκος έργων τέχνης. Ο πωλητής την είχε χαρακτηρίσει «μεταβυζαντινή κρητικής σχολής», χωρίς άλλες λεπτομέρειες.

Ο Γερμανός συλλέκτης όμως, αμέσως μετά την αγορά, πληροφορήθηκε από τον συντηρητή του ότι η εικόνα φέρει υπογραφή και μάλιστα με τρανταχτό όνομα. Τότε απευθύνθηκε σε δυο ειδικούς σε εικόνες, στην Ιταλίδα Λομπέφαρο και σε Έλληνα συντηρητή του Μουσείου Μπενάκη.

Ο Έλληνας δεν επικύρωσε τη γνησιότητα της εικόνας καθώς έκρινε πως ίσως ήταν κάποιος άλλος Κρητικός αγιογράφος με το όνομα Δομήνικος ή ότι η εικόνα είναι μία από τα πάμπολλες πλαστές που είχαν κατακλείσει την ευρωπαϊκή αγορά στη δεκαετία του ΄50 και ΄60.

Η Ιταλίδα όμως αναζήτησε το ιστορικό της εικόνας και βρήκε πως είχε ήδη εκτεθεί σε μεγάλη έκθεση στη Λυών το 1935. Το καλλιτεχνικό ύφος της και οι εργαστηριακές έρευνες που έκανε επιβεβαίωσαν ότι η υπογραφή ήταν του Θεοτοκόπουλου και άρα πρόκειται για αυθεντικό Ελ Γκρέκο. Την ανακάλυψη επικύρωσε και ο καθηγητής Λιονέλλο Πούπι από το Πανεπιστήμιο της Βενετίας. Για την ιστορία να πούμε πως η εικόνα του Αγίου Δημητρίου έχει διαστάσεις 27,4 x 21,9 εκατοστών. Όταν αγοράστηκε μέσω Διαδικτύου, από έναν μικρό οίκο δημοπρασιών στη Γαλλία βρισκόταν μέσα σε κουτί, με φαρδιά κορνίζα και τζάμι. Το πίσω μέρος καλυπτόταν με χαρτιά που όταν αφαιρέθηκαν, αποκάλυψαν μια αυτοκόλλητη ετικέτα, η οποία έδειχνε ότι η εικόνα είχε λάβει μέρος στην έκθεση που είχε διοργανώσει στη Λιόν το 1935 η Ένωση Ελλήνων της Λιόν.

Πρόστιμο για κάθε κτύπημα της καμπάνας επέβαλε δικαστήριο στη Σύρο

 medlabnews.gr iatrikanea

Σάλος έχει προκληθεί τις τελευταίες ημέρες γύρω από την απόφαση του Μονεμελές Πρωτοδικείου Σύρου να επιβάλει πρόστιμο ύψους 200 ευρώ σε Εκκλησία για κάθε φορά που χτυπάει η καμπάνα της.

Η συγκεκριμένη απόφαση έχει προκαλέσει αντιδράσεις σε πολλούς πιστούς, αλλά και σε κοινωνικές ομάδες που βλέπουν την απόφαση αυτή ως περιορισμό της θρησκευτικής ελευθερίας.

Πώς Φτάσαμε Εδώ;

Η υπόθεση ξεκίνησε όταν κάτοικος της γειτονιάς, ενοχλημένος από τον συχνό ήχο της καμπάνας της Εκκλησίας, κατέθεσε παράπονα για ηχορύπανση. Υποστήριξε ότι ο θόρυβος ήταν υπερβολικός, ειδικά κατά τις πρώτες πρωινές ώρες και σε περιόδους θρησκευτικών εορτών όπου οι κλήσεις ήταν συχνότερες και δυνατές.

Η υπόθεση έφτασε στα δικαστήρια. Το δικαστήριο εξέτασε την καταγγελία, ακούγοντας και τις δύο πλευρές: του κατοίκου που διαμαρτύρονταν για την ηχορύπανση και την Εκκλησία που υπερασπιζόταν το δικαίωμά της να χτυπά την καμπάνα ως κομμάτι της θρησκευτικής παράδοσης και λατρείας.

Η Απόφαση του Δικαστηρίου

Ο δικαστής που εξέδωσε την απόφαση, της οποίας το όνομα παραμένει άγνωστο προς το παρόν, έκρινε ότι το συνεχές και δυνατό χτύπημα της καμπάνας αποτελεί μορφή ηχορύπανσης, η οποία παραβιάζει τους κανόνες κοινής ησυχίας. Στο πλαίσιο αυτό, επιβλήθηκε πρόστιμο ύψους 200 ευρώ κάθε φορά που η καμπάνα χτυπάει και προκαλεί υπερβολική όχληση.

Παρόλο που η Εκκλησία έχει το δικαίωμα να λειτουργεί ελεύθερα, το δικαίωμα αυτό δεν μπορεί να υπερβαίνει τα δικαιώματα των άλλων πολιτών να ζουν σε ένα περιβάλλον χωρίς υπερβολική ηχητική όχληση.

Η απόφαση έχει προκαλέσει θύελλα αντιδράσεων, ειδικά από πιστούς και ιερείς που βλέπουν το πρόστιμο ως μια απειλή για την θρησκευτική ελευθερία. Πολλοί υποστηρίζουν ότι οι καμπάνες των Εκκλησιών είναι κομμάτι της παράδοσης και της θρησκευτικής ζωής της Ελλάδας, και ότι αυτή η απόφαση δημιουργεί προηγούμενο που θα μπορούσε να οδηγήσει σε περαιτέρω περιορισμούς.

Η Εκκλησία έχει δηλώσει ότι σκοπεύει να ασκήσει έφεση στην απόφαση. Το θέμα εγείρει σημαντικά ζητήματα γύρω από τη σύγκρουση της θρησκευτικής παράδοσης και των δικαιωμάτων των πολιτών στη σύγχρονη κοινωνία.

Αναμένεται με ενδιαφέρον να δούμε τις εξελίξεις …

Σερβετάλης. Mου είπαν ότι έχω καεί. Παλιά ήμουν με κόκκινα και μπλε μαλλιά κι ήμουν στο περιθώριο και τώρα λες ορθοδοξία κι είμαι πάλι στο περιθώριο

medlabnews.gr 

"Παλιά ήμουν με κόκκινα και μπλε μαλλιά πριν από το "Είσαι το ταίρι μου" κι ήμουν στο περιθώριο και τώρα λες ορθοδοξία, Θεός, σχέση, βιωματικά πράγματα κι είμαι πάλι στο περιθώριο" ανέφερε ο Άρης Σερβετάλης.

Ο Άρης Σερβετάλης κάθισε στον καναπέ του Στούντιο 4 το απόγευμα της Τρίτης και μίλησε για την πίστη στον Θεό και το πως ήρθε κοντά στην εκκλησία.

"Όσες συνεντεύξεις έχω δώσει, συνήθως συνδυάζονται με το θέατρο, με κάποια παράσταση. Είναι λίγο περίεργα στις συνεντεύξεις, μέσα σε μισή ώρα πρέπει να πεις πράγματα…", είπε στην έναρξη ο Άρης Σερβετάλης.

«Είναι δώρο η πίστη. Σου δίνεται αν έχεις προδιάθεση ή μια καλή κατάσταση που αναζητάς την αλήθεια. Μετά είναι θέμα εμπιστοσύνης. Από τη στιγμή που μπαίνεις στη διαδικασία, αισθάνεσαι την αξία της λατρευτικής ζωής, των μυστηρίων, της εξομολόγησης. Είναι βιωματικά τα πράγματα και δεν μπορείς να το εξηγήσεις. Λες ότι αυτό με ανασταίνει και δεν μπορείς να το εξηγήσεις» δήλωσε ο Άρης Σερβετάλης.

«Οι άλλοι άρχισαν να το βλέπουν ότι έχω τρελαθεί, έχω καεί, πάει αυτός έχει λαλήσει τελείως και δεν επικοινωνεί. Οι φίλοι μου είπανε ότι έχω ξεφύγει τελείως. Εγώ είπα ότι είχα ξεφύγει και τώρα κάπως έρχομαι. Τώρα είναι αντιστρόφως ανάλογα τα πράγματα. Παλιά ήμουν με κόκκινα και μπλε μαλλιά πριν από το «Είσαι το ταίρι μου» κι ήμουν στο περιθώριο και τώρα λες ορθοδοξία, Θεός, σχέση, βιωματικά πράγματα κι είμαι πάλι στο περιθώριο» ανέφερε ο Άρης Σερβετάλης.

Η Νάνσυ Ζαμπέτογλου χαρακτήρισε μοναδικό τον τρόπο ντυσίματος και την εμφάνισή του, κι εκείνος απάντησε: "Για την εμφάνιση μού αρέσει κάθε φορά που είμαι σε μία παράσταση ή υποδύομαι έναν ρόλο να μπαίνω σε μία διαδικασία αλλαγής πάντα σε συνδυασμό με την αισθητική μου".

Κλείνοντας το συγκεκριμένο θέμα, ο Άρης Σερβετάλης είπε: «Σε μια απόφαση που παίρνω που είναι αρκετά σοβαρή και μπορεί να μην επηρεάζει μόνο τον εαυτό μου, αλλά και άλλους ανθρώπους, εκεί ζυγίζεις τι είναι το πιο σημαντικό. Εγώ θεωρώ ότι για μια κοινωνία το να διαχωρίζονται οι άνθρωποι είναι κάτι που εμένα δεν με αντιπροσωπεύει».

Άγιος Διονύσιος Αρεοπαγίτης. Πολιούχος της πόλης των Αθηνών και προστάτης του Δικαστικού Σώματος και των Δικαστών

 

 medlabnews.gr

Γεννήθηκε στην Αθήνα περί το 10 π. Χ. και καταγόταν από επιφανή αθηναϊκή οικογένεια, η οποία φρόντισε να τον μορφώσει στις μεγάλες φιλοσοφικές σχολές του κλεινού άστεως, η οποία, όπως και ολόκληρη η Ελλάδα, βρισκόταν την εποχή εκείνη υπόδουλη στους Ρωμαίους, αλά διατηρούσε ακόμη την αίγλη της, έχοντας κάποια προνόμια, με σπουδαιότερο τη λειτουργία του Αρείου Πάγου. Ο Διονύσιος σπούδασε φιλοσοφία και κατέστη επίλεκτο μέλος της αθηναϊκής κοινωνίας. Μάλιστα του δόθηκε η θέση ενός από τους εννέα βουλευτές του Αρείου Πάγου.

Αν και ζούσε σε μια «κατείδωλον» πόλη, όπου η ειδωλολατρία είχε εξαχρειώσει τα ήθη των κατοίκων στην εποχή του, ζούσε με σύνεση και καλλιεργούσε τις έμφυτες αρετές του. Ζούσε σαν Χριστιανός προτού γίνει Χριστιανός. Όλοι τον θαύμαζαν και τον εκτιμούσαν, διότι στην άσκηση των καθηκόντων του απέδιδε δικαιοσύνη.

Στην Ηλιούπολη της Αιγύπτου

Περί το 33 μ. Χ. μετέβηκε στην Ηλιούπολη της Αιγύπτου για ανώτερες μελέτες. Κάποιο ανοιξιάτικο μεσημέρι είδε ξαφνικά τον ήλιο να σβήνει, πυκνό πέπλο σκοταδιού να σκεπάζει όλη τη γη και να συγκλονίζεται από ισχυρό σεισμό. Ο Θεάνθρωπος Λυτρωτής μας έπασχε στην Παλαιστίνη και γι’ αυτό συγκλονιζόταν ολάκερη η δημιουργία. Ο ευσεβής Διονύσιος απόρησε από το υπερφυσικό γεγονός και αναφώνησε: «Ή θεός τις πάσχει, ή το παν απόλλυται»! Μάλιστα σημείωσε τη χρονολογία, την ημέρα και την ώρα που έλαβε χώρα το συγκλονιστικό γεγονός, το οποίο χαράχτηκε βαθιά στην ψυχή του και ζητούσε εξήγηση.

Μετά από την ολοκλήρωση των σπουδών του γύρισε ξανά στην Αθήνα, στη θέση του αρεοπαγίτη, αποδίδοντας δικαιοσύνη. Περί το 49 μ. Χ. ήρθε στην Αθήνα ένας περίεργος φλογερός κήρυκας μιας νέας θρησκείας. Ήταν ο απόστολος Παύλος, ο οποίος κλήθηκε από τους Αθηναίους να αναπτύξει τις «σπερμολογίες» του από το βήμα του Αρείου Πάγου. Εκεί ο μεγάλος απόστολος ανάγγειλε στους Αθηναίους τον «Άγνωστο Θεό» τον Οποίο λάτρευαν, αν και τον αγνοούσαν. Μεταξύ των ακροατών του ήταν και ο αρεοπαγίτης Διονύσιος. Βεβαίως, το άμεσο αποτέλεσμα του υπέροχου εκείνου κηρύγματος, ήταν πενιχρό. Πίστεψαν μόνο ο Διονύσιος, μια γυναίκα η Δάμαρις και μερικοί άλλοι, όπως μας αναφέρει το βιβλίο των Πράξεων των Αποστόλων.

Ζήτησε από τον Παύλο να βαπτισθεί, μαζί με την οικογένειά του

Το κήρυγμα του Αποστόλου των Εθνών προξένησε ισχυρή εντύπωση στον ευσεβή Διονύσιο, ο λόγος του Θεού έγινε δεκτός και άρχισε να καρποφορεί στην αγαθή ψυχή του. Κάλεσε λοιπόν τον Παύλο στο σπίτι του όπου ζήτησε να μάθει περισσότερα για την νέα πίστη. Όταν ο Παύλος του διηγήθηκε τα συγκλονιστικά γεγονότα του Θείου Πάθους, θυμήθηκε τα υπερφυσικά γεγονότα που βίωσε στην Αίγυπτο. Βεβαιώθηκε λοιπόν ότι ο Θεός που έπασχε ήταν ο Χριστός, ο μόνος αληθινός Θεός. Αμέσως ζήτησε από τον Παύλο να βαπτισθεί, μαζί με την οικογένειά του. Αυτή η απόφασή του οδήγησε και πολλούς άλλους Αθηναίους να αρνηθούν την ειδωλολατρική θρησκεία και να βαπτιστούν, απαρτίζοντας έτσι την πρώτη εκκλησία των Αθηνών, με πρώτο επίσκοπό της τον άγιο Ιερόθεο, έναν ευσεβέστατο Αθηναίο.

Η αφιέρωσή του στο Θεό

Ο Διονύσιος αφιερώθηκε ψυχή τε και σώματι στην Εκκλησία του Χριστού. Τώρα πλέον οι αρετές που βίωνε δεν ήταν θεωρητικά σχήματα, αλλά ο ευαγγελικός νόμος. Μάλιστα, μετά το θάνατο του αγίου Ιεροθέου οι Αθηναίοι Χριστιανοί απαίτησαν να χειροτονηθεί επίσκοπός τους ο Διονύσιος. Ως επίσκοπος πια της λαμπρής Αθήνας εργάστηκε με ζήλο για την ανάπτυξη της τοπικής εκκλησίας. Μέσα σε λίγα χρόνια μετέστρεψε πλήθος ειδωλολατρών στη νέα πίστη.

Σύμφωνα με την παράδοση πήγε στα Ιεροσόλυμα να γνωρίσει και να προσκυνήσει την Μητέρα του Κυρίου. Κήρυξε κατόπιν σε πολλές χώρες και κατόπιν γύρισε πάλι στην Αθήνα. Κατά την κοίμηση της Θεοτόκου, αρπάγη και αυτός σε νεφέλη, όπως οι άγιοι απόστολοι και παραβρέθηκε στην κηδεία της.

Αφού ποίμανε για πολλά χρόνια τον επισκοπικό θρόνο των Αθηνών, θεώρησε ότι έπρεπε να συνεχίσει το υπόλοιπο της ζωής του ως ιεραπόστολος. Πήγε στη Δύση και εγκαταστάθηκε στο Παρίσι, έκτισε μια μικρή εκκλησία, όπου την έκαμε κέντρο της ιεραποστολής του. Κήρυττε με θέρμη και ζήλο στους ειδωλολάτρες της περιοχής, όπου πολλοί εγκατέλειπαν τα είδωλα και ασπάζονταν την πίστη στο Χριστό, ιδρύοντας και εδραιώνοντας ισχυρή εκκλησία στην καρδιά της Ευρώπης.

Αλλά τα χρόνια εκείνα βρισκόταν σε πλήρη εξέλιξη οι φοβεροί διωγμοί κατά των Χριστιανών από τους ειδωλολάτρες Ρωμαίους. Χιλιάδες πιστοί συλλαμβάνονταν, βασανίζονταν και θανατώνονταν με τους πλέον φρικτούς και επώδυνους τρόπους. Η δράση του αγίου επισκόπου των Παρισίων έγινε γνωστή στις ρωμαϊκές αρχές, τον κατήγγειλαν οι άθλιοι αδίστακτοι ειδωλολάτρες ιερείς δρυίδες, οι οποίοι συν τοις άλλοις πραγματοποιούσαν χιλιάδες ανθρωποθυσίες κατ’ έτος στους αιμοδιψείς δαιμονικούς «θεούς» τους. Τον κατήγγειλαν στον αυτοκράτορα Δομετιανό (82-96), ότι αρνείται να σεβαστεί τον αυτοκράτορα και να λατρεύσει τους «θεούς» της αυτοκρατορίας, παρακινώντας και τους πολίτες να κάμουν το ίδιο. Συνελήφθη και σύρθηκε δέσμιος στον τοπικό διοικητή, ο οποίος προσπάθησε στην αρχή με κολακείες και στη συνέχεια με φοβέρες να αρνηθεί την πίστη του. Ο Διονύσιος, με πρωτοφανή ηρωισμό και παρρησία στηλίτευσε την ειδωλολατρική του πίστη, η οποία λατρεύει «θεούς» θηριώδεις, κακούργους και ανήθικους.

Η θανατική του καταδίκη

Μετά τη γενναία απολογία του, αποφασίστηκε η θανατική του καταδίκη. Να αποκεφαλισθεί μαζί με τους ηρωικούς ακολούθους του Ρουστικό και Ελευθέριο. Αλλά αφού έκοψαν την τίμια κεφαλή του έγινε το απροσδόκητο: Ο άγιος ακέφαλος έσκυψε, πήρε στα χέρια του το κεφάλι του και περπάτησε δύο μίλια, γεμίζοντας θαυμασμό τους δημίους του. Συνάντησε μια ευλαβή γυναίκα, ονόματι Κατούλα, στην οποία παρέδωσε την κεφαλή του. Εκείνη φρόντισε για την ταφή του Διονυσίου, καθώς και των άλλων δύο Μαρτύρων, κοντά στο Παρίσι. Η τιμία κάρα του βρίσκεται σήμερα στην Ιερά Μονή Δοχειαρίου του Αγίου Όρους.

Η Μνήμη του αγίου Διονυσίου, μαζί με τους άλλους δύο Μάρτυρες, εορτάζεται στις 3 Οκτωβρίου.

Στην Αθήνα την ημέρα της εορτής γίνεται λιτανεία της εικόνας του Αγίου (κλείνει το κέντρο της Αθήνας)

Κλείνουν τα δικαστήρια της χώρας στις 3/10 λόγω του εορτασμού στη μνήμη του Διονυσίου Αρεοπαγίτου, πολιούχου αγίου της πόλης των Αθηνών και προστάτη του Δικαστικού Σώματος και των Δικαστών. Η ημέρα έχει καθιερωθεί ως υποχρεωτική αργία για τις δικαστικές υπηρεσίες και τα δικαστήρια ολόκληρης της Χώρας (άρθρο 25 του ν. 1941/1991).

Ακολουθήστε το medlabnews.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι τις ειδήσεις

Γιορτή της Αγίας Σοφίας και των τριών θυγατέρων της Πίστης, Ελπίδας και Αγάπης

 medlabnews.gr

Τη μνήμη της Αγίας Σοφίας και των θυγατέρων αυτής, Πίστης, Ελπίδας και Αγάπης τιμά σήμερα, 17 Σεπτεμβρίου, η Εκκλησία μας.

Η Αγία Σοφία μαζί με τις τρείς κόρες της, Πίστη, Ελπίδα και Αγάπη μαρτύρησαν για την αγάπη και το χριστιανικό τους πιστεύω στα χρόνια του Ανδριανού. Η μητέρα μαζί με τα τρία ανήλικα κορίτσια της, δωδεκαετής η μια, δεκάχρονη η άλλη και μόλις εννιά ετών η μικρότερη οδηγήθηκαν μπροστα στον αυτοκράτορα για να δικαστούν για την χριστιανική τους πίστη. Αποκεφαλίστηκαν και τα τρία παιδιά και η μητέρα παρέδωσε το πνεύμα της μην αντέχοντας τέτιο πόνο, πάνω από το τάφο των παιδιών της.

Η Αγία Σοφία, τίμια και θεοσεβής γυναίκα, γρήγορα χήρεψε και με τις τρεις κόρες της ήλθε στη Ρώμη. Εκεί καταγγέλθηκαν ως φημισμένες χριστιανές. Τότε ο αυτοκράτορας πληροφορήθηκε ότι οι τέσσερις γυναίκες ήταν χριστιανές και διέταξε να τις συλλάβουν.

Αφού απομόνωσαν τη μητέρα, άρχισαν να ανακρίνουν τις κόρες. Πρώτη παρουσιάστηκε στο βασιλιά η δωδεκάχρονη Πίστη. Με δελεαστικούς λόγους ο Ανδριανός προσπάθησε να πείσει την Πίστη να αρνηθεί το Χριστό και θα της χορηγούσε τα πάντα, για να ζήσει ευτυχισμένη ζωή, αλλά αντιμετώπισε το άκαμπτο φρόνημα της νεαρής.

Τα λόγια της Αγίας Γραφής αποτέλεσαν δυναμική απάντηση της Πίστης: «εν πίστει ζώ τή τού υιού τού Θεού τού αγαπήσαντός με καί παραδόντος εαυτόν υπέρ εμού» (Γαλ. 2: 20) δηλαδή «ζω εμπνεόμενη από την πίστη μου στον Χριστό, που με αγάπησε και έδωσε τον εαυτό Του για τη σωτηρία μου». Τότε, μετά από βασανιστήρια, την αποκεφάλισαν.

Επίσης με τα λόγια της Αγίας Γραφής απάντησε και η δεκάχρονη Ελπίδα, όταν τη ρώτησαν αν αξίζει να υποβληθεί σε τέτοια βασανιστήρια: «ηλπίκαμεν επί Θεώ ζώντι, ός εστι σωτήρ πάντων ανθρώπων, μάλιστα πιστών» (Α΄ Τιμοθ. 4:10). Δηλαδή, «ναι, διότι έχουμε στηρίξει τις ελπίδες μας στον ζωντανό Θεό, που είναι σωτήρ όλων των ανθρώπων, και ιδιαίτερα των πιστών». Αμέσως τότε και αυτή αποκεφαλίστηκε.

Αλλά δεν υστέρησε σε απάντηση και η εννιάχρονη Αγάπη. Είπε ότι η ύπαρξή της είναι στραμμένη «εις τήν αγάπην τού Θεού καί εις τήν υπομονήν τού Χριστού» (Β’ Θεσσαλ. 3: 5). Βέβαια δεν άργησαν να αποκεφαλίσουν και αυτή.

Περήφανη για τα παιδιά της η Σοφία, ενταφίασε με τιμές τις κόρες της και παρέμεινε για τρεις μέρες στους τάφους τους, παρακαλώντας το Θεό να την πάρει κοντά του. Ο Θεός άκουσε την προσευχή της και η Σοφία παρέδωσε το πνεύμα της δίπλα στους τάφους των παιδιών της.

Ιερά Λείψανα:

Τμήμα του Ιερού Λειψάνου της Αγίας Σοφίας υπάρχει στη Μονή Αγίου Νικολάου Καλτεζών Αρκαδίας.

Εορτολόγιο: Σοφιανός, Σοφούλης, Σοφία, Σόνια, Σοφιανή, Σόφη, Σοφίνα, Φιφή, Σοφούλα, Σοφίτσα, Σοφάκι Πίστη, Πίστις Ελπίδα, Ελπίς Αγάπιος, Αγάπη Σοφιάννα Αγαθοκλής, Αγαθοκλέας, Αγαθόκλεος, Αγαθόκλεια Ολιβιανός, Ολβιανός, Ολιβία, Ολίβια * Παντολέων, Παντολέοντας, Παντολεοντής, Παντολεοντία, Παντολεοντή Πηλεύς, Πηλέας.

Διαβάστε επίσης
Αγία Σοφία. Στον ναό χωρούσαν 23.000 πιστοί και υπηρετούσαν 800 ιερείς

Αγία Σοφία. Στον ναό χωρούσαν 23.000 πιστοί και υπηρετούσαν 800 ιερείς.

 

Αγία Σοφία. Στον ναό χωρούσαν 23.000 πιστοί και υπηρετούσαν 800 ιερείς. Στον γυναικωνίτη υπήρχε άβατο και η αυτοκράτειρα ανέβαινε με κοχλία. Γιατί οι Οθωμανοί ασβέστωσαν τις τοιχογραφίες...

medlabnews.gr

Η Αγία Σοφία υπήρξε για πολλούς αιώνες ο σημαντικότερος ναός της Ορθοδοξίας.  Μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης μετατράπηκε σε ισλαμικό τέμενος και το 1934 μετατράπηκε σε Μουσείο. Σήμερα δεσπόζει στη λίστα των κορυφαίων μνημείων της Ουνέσκο. Τα τελευταία χρόνια οι φανατικοί ισλαμιστές πιέζουν να γίνει τζαμί. Τον επιβλητικό ναό οραματίστηκε ο Άγιος Κωνσταντίνος και εγκαινιάσθηκε στις 27 Δεκεμβρίου του 537, επί βασιλείας του Ιουστινιανού Α΄. Αρχιτέκτονες του ναού ήταν οι δύο σπουδαίοι γεωμέτρες της εποχής. Ο Ανθέμιος από τις Τράλλεις και ο Ισίδωρος από τη Μίλητο. Η κατασκευή ολοκληρώθηκε σε μικρό χρονικό διάστημα και σύμφωνα με το θρύλο, ο Ιουστινιανός αναφώνησε «Δόξα τω Θεώ τω καταξιώσαντί με τοιούτον έργον επιτελέσαι. Νενίκηκά σε, Σολομών!». Με αυτό τον τρόπο εξέφρασε το θαυμασμό του για το μνημείο το οποίο ξεπέρασε σε μεγαλοπρέπεια τον περίφημο ναό του Σολομώντα στα Ιεροσόλυμα. ...

Κατά την περίοδο την Οθωμανικής Αυτοκρατορίας έγιναν στο ναό σημαντικές καταστροφές στις τοιχογραφίες του ναού (ασβεστώθηκαν), αφού η απεικόνιση του ανθρώπινου σώματος θεωρείται βλασφημία για το Ισλάμ. Σήμερα ο ναός είναι μουσείο,  αλλά οι φανατικοί ισλαμιστές της Τουρκίας επιθυμούν την μετατροπή σε τζαμί. Πηγή φωτο wikipedia...

Ο Ιουστινιανός για να δημιουργήσει ένα κτίσμα διαφορετικό και πιο εντυπωσιακό από οποιοδήποτε άλλο συγκέντρωσε τα ακριβότερα υλικά από τα πέρατα του κόσμου. Είχε στη διάθεση του φημισμένα μάρμαρα, χρυσάφι και ασήμι. Πλήθος πολύτιμων λίθων απ’ όλα τα σημεία της αυτοκρατορίας, η οποία την εποχή του Ιουστινιανού είχε τη μεγαλύτερη εδαφική έκταση από ποτέ. Χαρακτηριστικά, η Αγία Τράπεζα ζύγιζε 1.000 λίτρες αργύρου, ενώ στο ιερό το ασήμι είχε βάρος 40.000 λίτρες. Για να εξασφαλιστούν οι αναγκαίες ποσότητες κεριών ο αυτοκράτορας Βασίλειος ο Α’ ο Μακεδόνας, παραχώρησε στον ναό ένα μεγάλο κτήμα το οποίο θα εξασφάλιζε επάρκεια ελαίου. Ο ναός χωρούσε 23.000 πιστούς. Σ’ αυτόν υπηρετούσαν 525 ιερείς, διάκονους και ψάλτες. Λίγο πριν από την άλωση της Πόλης το 1453, ο αριθμός αυτός είχε φτάσει στους 800. Ο αριθμός των κληρικών είχε ελαττωθεί κατά τα τελευταία έτη του κράτους, όταν τα εισοδήματα της εκκλησίας αρκούσαν μόλις για την φωταψία του ναού....

Ο χώρος της αυτοκράτειρας 
Η Αγία Σοφία δεν ήταν μόνο ο πατριαρχικός ναός της Κωνσταντινούπολης. Ήταν ο ναός των αυτοκρατόρων, η εκκλησία δηλαδή της αυτοκρατορικής οικογένειας. Στον ναό υπήρχαν δύο αίθουσες που ονομάζονταν «Μητατόρια», όπου ο αυτοκράτορας μπορούσε να αναπαυτεί και να φάει. Για την αυτοκράτειρα υπήρχε ένας χώρος που ανήκε αποκλειστικά σε αυτήν. Υπήρχε μια κατασκευή που ανέβαινε κλιμακωτά. Σε εκείνο τον χώρο κάθονταν οι κυρίες της τιμής, οι κυρίες της ακολουθίας της αυτοκράτειρας, ενώ πιο ψηλά από όλες ήταν ο θρόνος της αυτοκράτειρας. Όταν έπρεπε να είναι όρθια η αυτοκράτειρα τότε μόνο σηκωνόταν από το θρόνο της. Έτσι μπορούσε να δει από ψηλά όλο τον ναό, όλο το αρχοντολόι που ήταν μέσα στην αίθουσα, τον αυτοκράτορα, τον Πατριάρχη και όλους τους παρευρισκόμενους. ...

Η θέα από το υπερώο. Ο τρούλος δίνει την εντύπωση ότι αιωρείται. Σε αυτό βοηθούν τα παράθυρα που βρίσκονται στη βάση του...

Ο γυναικωνίτης ήταν ο χώρος όπου δεν μπορούσαν οι άνδρες να δουν τις γυναίκες. Η αυτοκράτειρα ανέβαινε με κοχλία. Δεν περπατούσε, καθόταν σε φορείο το οποίο κρατούσαν 4 ευνούχοι βαστάζοι οι οποίοι την ανέβαζαν στο υπερώο, δηλαδή στο γυναικωνίτη. Ο μνημειώδης ναός ήταν για αιώνες το λίκνο της βυζαντινής αυτοκρατορίας και της ορθοδοξίας. Σε διαφορετικά χρονικά διαστήματα υπέστη ζημιές και φθορές και το 1453, όταν ο Μωάμεθ κατέκτησε την Πόλη, μετατράπηκε σε τέμενος. Η Αγία Σοφία έγινε μουσείο το 1934 με απόφαση του Κεμάλ Ατατούρκ. Στη συνείδηση των χριστιανών, παραμένει ένα θεμελιώδες σύμβολο της Ορθοδοξίας....

Πηγή: .mixanitouxronou.gr

Μπαμπινιώτης: Πολιτισμική ύβρις, δεν θα πήγαινα ποτέ στην Αγιά Σοφιά ως τζαμί

Σ. Καργάκος: Η λαμπρότητα της Αγίας Σοφίας υπήρξε η συμβολική αποτύπωση της Μεγάλης Ιδέας του ελληνικού έθνους

medlabnews.gr

Ο μεγάλος ιστορικός και συγγραφέας Σαράντος Καργάκος, συγγραφέας μεταξύ άλλων και του βιβλίου «Η αυτοκρατορία της Κωνσταντινουπόλεως: Από την Αγία Σοφία του Κωνσταντίνου στην Αγία Σοφία του Ιουστινιανού» με κατηγορηματικό ύφος δήλωνε ότι στην κατάσταση που βρίσκεται σήμερα η Ελλάδα δεν μπορούμε ως έθνος να αξιοποιήσουμε κανέναν θρύλο και καμία παράδοση.

«Η λαμπρότητα της Αγίας Σοφίας ως θρησκευτικού οράματος υπήρξε η συμβολική αποτύπωση της Μεγάλης Ιδέας του ελληνικού έθνους».
Αυτό υπογραμμίζει ο Σαράντος Καργάκος, αναφερόμενος στους θρύλους της Αγίας Σοφίας.
Τονίζει ακόμη ότι μέσα από τα τραγούδια που αφηγούνταν τα μεγάλα δράματα του Ελληνισμού έβγαινε ένα μήνυμα ελπίδας. Μάλιστα, υπενθυμίζει με εμφατικό τρόπο ότι «λαός που δεν πενθεί δεν έχει ευαισθησίες».
Ο συγγραφέας μεταξύ άλλων και του βιβλίου «Η αυτοκρατορία της Κωνσταντινουπόλεως: Από την Αγία Σοφία του Κωνσταντίνου στην Αγία Σοφία του Ιουστινιανού» με κατηγορηματικό ύφος δηλώνει ότι στην κατάσταση που βρίσκεται σήμερα η Ελλάδα δεν μπορούμε ως έθνος να αξιοποιήσουμε κανέναν θρύλο και καμία παράδοση.
Πολλές φορές επανέρχεται στο επίκεντρο της ιστορικής έρευνας ο προβληματισμός σχετικά με τους θρύλους της Αγίας Σοφίας και την εθνική σημασία τους. Πόσο αναγκαίο κρίνετε ότι είναι αυτό σήμερα;
Ο ελληνικός λαός σήμερα βρίσκεται σε κατάσταση πτώσεως -για να μην πω καταπτώσεως- και χρειάζεται τα αναγκαία εμψυχωτικά σύμβολα.
Οσο και αν λέμε ότι κάποια πράγματα έχουν σχέση με τον θρύλο, οφείλω να τονίσω πως ό,τι είναι θρύλος δεν συνεπάγεται ότι είναι ψέμα.
Ο θρύλος που έχει την ισχυρότερη διεισδυτικότητα είναι αυτός που συνδέεται με την Αγία Σοφία.
Η Αγια-Σοφιά, όπως συνηθίζει να τη λέει ο λαός, είναι για τον ελληνικό ορθόδοξο κόσμο κάτι περισσότερο από αυτό που ήταν ο Παρθενώνας για την αρχαία Αθήνα. Υπάρχει, μάλιστα, και μια συμβολική σύνδεση.
Οι αρχαίοι πρόγονοί μας ονόμαζαν την Αθηνά «πρόμαχο», ενώ στους ψαλμούς αποκαλούμε την Παναγία, που υπερασπιζόταν την Κωνσταντινούπολη, «Υπέρμαχο Στρατηγό».
Στην Αγία Σοφία τελούνταν η λατρεία προς τη σοφία του Θεού, ωστόσο η κυρίαρχη μορφή ακόμη και σήμερα, παρά την καταστροφή, είναι η Παναγία σε διάφορες στάσεις.
Η Αγία Σοφία, σε αντιδιαστολή με τον Παρθενώνα, κατάφερε να έχει μεγαλύτερη διάρκεια μέσα στο συλλογικό φαντασιακό του ελληνικού έθνους;
Σαφώς, έτσι είναι, αφού μιλάμε για διάρκεια ζωντανής παρουσίας πάνω από 1.500 χρόνια μέσα στην ψυχή του ελληνικού λαού.
Ο Παρθενώνας δεν παύει να είναι ένα παγκόσμιο σύμβολο αρμονίας και ομορφιάς, κάτι που τον καθιστά ένα προσκυνηματικό κέντρο κάθε πολιτισμένου ανθρώπου σε όλο τον πλανήτη. Δεν είναι ιστορικά επιτρεπτό να προχωράμε σε συγκρίσεις.
Και τα δύο μνημεία ανάγονται σε ιστορικές εποχές και υπάρχει, ασφαλώς, ιστορική σύνδεση.
Και αυτό επειδή οι άνθρωποι που έφτιαξαν τον Παρθενώνα έχουν μια καταβολική προέκταση προς τους ανθρώπους εκείνους οι οποίοι με τη σειρά τους κατασκεύασαν την Αγία Σοφία.
Μεταξύ των δύο ναών υπάρχει μια ομοιότητα την οποία δεν είναι εύκολο να διακρίνουμε. Πρόκειται για την αρμονία των γραμμών.
Και σε αυτή την περίπτωση δεν είναι το μέγεθος που εντυπωσιάζει, αλλά η αρμονία και η χάρη είναι τα στοιχεία που κερδίζουν το βλέμμα και τον θαυμασμό.
Το εξαιρετικό από άποψη αρχιτεκτονικής σύλληψης και ανέγερσης οικοδόμημα της Αγίας Σοφίας μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι, ως δημιούργημα, δεν είναι ποτέ δυνατό να επαναληφθεί σε μελλοντικό χρόνο;
Δεν μπορώ να εκφράζομαι με απολυτότητα. Στη μορφή που υπάρχει, αλλά και στη μορφή που λειτούργησε για εκατοντάδες χρόνια αποτέλεσε το λαμπρότερο μνημείο του χριστιανικού κόσμου. Ο,τι φτιάχτηκε στη συνέχεια στη Δύση έγινε με βάση το πώς θα υπερκερασθεί σε μέγεθος η Αγία Σοφία.
Ο,τι μπορεί να είναι τεράστιο σε μέγεθος δεν σημαίνει ότι θα είναι τεράστιο και σε αισθητική αξία. Εχω μείνει έκπληκτος από τα αριστουργήματα, π.χ., του Μπρουνελέσκι στη Φλωρεντία ή τον ναό του Αγίου Πέτρου στη Ρώμη ή τον καθεδρικό ναό στην Κολονία, αλλά οφείλω να ομολογήσω -ανεξάρτητα από τις θρησκευτικές πεποιθήσεις μου- ότι οι ναοί αυτοί δεν μου πρόσφεραν το δέος που μου προκαλεί η Αγία Σοφία.
Ως προς το θέμα των θρύλων της Αγίας Σοφίας, πόσο σωστά ταξινομημένο είναι το σχετικό υλικό όχι μόνο για έναν ιστορικό, αλλά και για όποιον επιθυμεί να αποκτήσει μεγαλύτερη γνώση;
Αυτό έχει γίνει και εξακολουθεί να συμβαίνει, επειδή η Αγία Σοφία δεν είναι ένα θέμα που από ερευνητικής άποψης έχει εξαντληθεί. Η μελέτη της Αγίας Σοφίας θα αποτελεί αντικείμενο έρευνας και στους υπόλοιπους αιώνες.
Εχω αφιερώσει πολύ χρόνο στη μελέτη του όλου θέματος. Μπορώ να πω ότι κατάφερα να συγκεντρώσω στοιχεία ακόμη και για τους τομείς της αρχιτεκτονικής και της διακόσμησης της Αγίας Σοφίας.
Το ενδιαφέρον μου δεν περιορίστηκε στο παρελθόν, αλλά προχώρησα και στη συμπλήρωση πληροφοριών για το έργο συντήρησής του κατά τους νεότερους χρόνους.
Αυτό, μάλιστα, επιτεύχθηκε χάρη στις επιστημονικές παρεμβάσεις ξένων συντηρητών και αρχαιολόγων, τους οποίους χρησιμοποίησε τόσο το οθωμανικό όσο και το κεμαλικό καθεστώς.
Γι’ αυτούς, άλλωστε, η Αγία Σοφία είναι μια χρυσοφόρος φλέβα, αφού η συντήρησή της αποφέρει τεράστια ποσά κάθε χρόνο στο τουρκικό κράτος.
Ποιους θεωρούμε σημαντικότερους θρύλους της Αγίας Σοφίας;
Για την παρούσα δύσκολη κατάσταση που περνά σήμερα ο Ελληνισμός ταιριάζει το περίφημο δημοτικό «Πάλι με χρόνια και καιρούς, πάλι δικιά μας θα ‘ναι».
Σημαντικό, κατά τη γνώμη μου, είναι ότι πριν από την πτώση της Πόλης είχαμε μια σειρά θρηνητικών ασμάτων, τα οποία προέλεγαν την πτώση της Κωνσταντινούπολης.
Δεν θα τα χαρακτηρίσω τραγουδίσματα, ο πιο σωστός ορισμός είναι μάλλον μοιρολόγια. Αυτά απέπνεαν μια απαισιοδοξία, σαν αυτή που υπάρχει και στο περίφημο ποίημα του Καβάφη το οποίο επιγράφεται «Τρώες». Μεταξύ άλλων λένε οι στίχοι: «Ομως η πτώσις μας είναι βεβαία / Επάνω, εις τα τείχη, αρχίζει ο θρήνος».
Μετά την πτώση της Πόλης, το 1453, παρατηρείται ένα περίεργο φαινόμενο. Εχουμε βεβαίως θρήνους, έχουμε όμως και τραγούδια τα οποία δεν αποπνέουν απελπισία.
Κρύβουν μέσα τους ένα άρωμα αισιοδοξίας. Μεταδίδουν στον Ελληνισμό την ελπίδα ότι πάλι θα χαράξει η ημέρα της λευτεριάς.
Αυτό μπορεί κάποιος να το δει πολύ ξεκάθαρα στα λόγια του Γέρου του Μοριά.
Λέει ο καημένος ο Κολοκοτρώνης: «Οταν έπεσε η Κωνσταντινούπολη, σε ολόκληρη την ελληνική φυλή απλώθηκε ένα βαθύ σκοτάδι. Και όσο περνούσε ο καιρός, το σκοτάδι γινόταν βαθύτερο. Η ώρα η πιο σκοτεινή της νυκτός είναι λίγο πριν ξημερώσει».
Διαπιστώνουμε, λοιπόν, ότι μέσα από αυτά τα τραγούδια, τα οποία αφηγούνταν τα μεγάλα δράματα του Ελληνισμού, έβγαινε ένα μήνυμα ελπίδας. Η ελπίδα αυτή ήταν που έσωσε το Γένος.
Επομένως, ο θρύλος δεν είναι απαραίτητο να συνδέεται με την απώλεια και το πένθος γύρω από αυτή…
Οχι, το πένθος δεν πρέπει να το αποκλείουμε. Λαός που δεν πενθεί δεν έχει ευαισθησίες. Ο θρήνος είναι αναγκαίος στη ζωή μας, όπως είναι και το κλάμα.
Αναφερόμενοι, λοιπόν, στους θρύλους της Αγίας Σοφίας, μπορούμε να πούμε ότι μέσα από το πένθος προκύπτει η ελπίδα.
Οι λαοί που δεν τιμούν τους νεκρούς δεν έχουν προοπτική επιβίωσης. Αυτό φαίνεται έντονα στη δική μας εποχή, όπου, π.χ., η ταφή των νεκρών έχει λάβει έναν χαρακτήρα τυπικότητας και κοσμικότητας, με αποτέλεσμα να έχει πάρει τη μορφή τυπικής διαδικασίας και όχι αυτής της σεμνής τελετής όπου, τιμώντας τον νεκρό, τιμάμε τη ζωή που έζησε και πρόκειται να ζήσει σε έναν άλλο κόσμο.
Η λαμπρότητα της Αγίας Σοφίας -όχι ως αρχιτεκτονήματος αλλά ως οράματος θρησκευτικού- έχει την αντανάκλασή της και στους τωρινούς καιρούς.
Υπήρξε η συμβολική αποτύπωση της Μεγάλης Ιδέας του ελληνικού έθνους, η οποία όμως, επειδή άγγιξε τα όρια της υπερβολής, στέρησε από το έθνος την έμπρακτη πραγμάτωσή του.
Ο Αυστριακός καγκελάριος Μέτερνιχ, λίγα χρόνια μετά τη δημιουργία του ελληνικού κράτους, είχε πει πως το μεγαλύτερο λάθος των Ελλήνων ήταν ότι δεν απελευθέρωσαν την πρωτεύουσά τους, εννοώντας φυσικά την Κωνσταντινούπολη.
Δεν είναι τυχαίο ότι η Αθήνα, αφότου έγινε πρωτεύουσα και για μια εικοσαετία, δεν διέθετε κάποιο εντυπωσιακό κτίσμα. Οι απλοϊκοί αγωνιστές του 1821 πίστευαν ότι, όπου να ‘ναι, θα μεταφερθούν στην Κωνσταντινούπολη.
Οταν φτιάχτηκε το πρώτο μεγάλο κτίσμα στην πλατεία Συντάγματος, το οποίο υπάρχει ακόμη και σήμερα, οι αγωνιστές που το έβλεπαν ειρωνεύονταν τον κατασκευαστή και τον ιδιοκτήτη του, λέγοντας: «Τι το φτιάχνετε; Κοράκια θα έρθουν να το κατοικήσουν…»
Στο μυαλό τους είχαν ότι αργά ή γρήγορα θα μετοικίσουμε στην Πόλη. Αυτό το έλεγαν και το πίστευαν!
Η Μεγάλη Ιδέα υπήρχε στις ψυχές των αγωνιστών πριν από την Επανάσταση και αυτός που την καλλιέργησε ήταν ο Ρήγας Φεραίος με τη «Χάρτα» και τον «Θούριο».
Οσο για το τραγούδι της Αγια-Σοφιάς, αυτό τραγουδιόταν από γενιά σε γενιά στη μορφή που το κατέγραψε ο Νικόλαος Πολίτης.
«Αν σβήσουμε όλα αυτά, είναι σαν να διαγράφουμε το ίδιο το μέλλον»
Σε ποιους άλλους θρύλους θα μπορούσαμε να αναφερθούμε, οι οποίοι είναι ισάξιοι μεταξύ τους;
Ενας άλλος θρύλος που παραμένει ζωντανός είναι αυτός του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Εως τα πρόσφατα χρόνια ήταν ζωντανός στην ελληνική ψυχή.
Σε όλα τα σχολικά βιβλία υπήρχε η παράδοση της αδελφής του Μεγάλου Αλεξάνδρου, που ρωτούσε τους ναυτικούς εάν ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος. Η απάντηση που έπαιρνε ήταν: «Ζει και βασιλεύει και τον κόσμο κυριεύει».
Ο Αλέξανδρος και το θηρίο ήταν η πιο αγαπημένη παράσταση στον θίασο σκιών. Ακριβώς σχέση με την Αγία Σοφία δεν έχει, εντούτοις έχει με τον Διγενή Ακρίτα.
Ο Μέγας Αλέξανδρος ήταν αντικείμενο μελέτης σε όλη τη χιλιετή διάρκεια της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Ο Διγενής δεν ήταν τίποτε άλλο από ένα απείκασμα του μεγάλου Μακεδόνα στρατηλάτη.
Πέραν αυτού, μπορούμε να αναφέρουμε και έναν άλλο θρύλο. Σύμφωνα με αυτόν, κάποια στιγμή θα ανοίξει κάποια θύρα και θα εμφανιστεί ένας λευκοφορεμένος γέροντας, για να οδηγήσει και πάλι στον θρόνο τον βασιλέα.
Πρόκειται για τον θρύλο του μαρμαρωμένου βασιλιά. Θέλει όμως μεγάλη συζήτηση το πώς δημιουργήθηκε αυτός ο θρύλος.
Ο λαός μας, όντας σκλαβωμένος, έβλεπε διάφορες γλυπτές μορφές ή, σκάβοντας στα χωράφια, έφερνε στην επιφάνεια αγαλμάτινες μορφές, διαμορφώνοντας έτσι -με τη βοήθεια της φαντασίας- την πίστη ότι σε αυτή την κατάσταση βρίσκεται κάπου θαμμένος ο μαρμαρωμένος βασιλιάς.
Ωστόσο πίσω από αυτό τον θρύλο υπήρχε μια παλαιά παράδοση, σύμφωνα με την οποία στην κρίσιμη στιγμή ο βασιλιάς θα εξαφανιστεί και θα επανέλθει μετά την πάροδο πολλών ετών.
Εάν επιχειρήσουμε να σβήσουμε αυτές τις παραδόσεις, είναι σαν να διαγράφουμε το ίδιο το μέλλον. Το μέλλον δεν είναι τίποτε άλλο από το παρελθόν που εισέρχεται από άλλη πόρτα.
Τι σημασία μπορούμε να προσδώσουμε στους θρύλους της Αγίας Σοφίας, έτσι ώστε να αποκτήσουμε ως έθνος και ένα επίκαιρο υπαρξιακό νόημα;
Στην κατάσταση που βρισκόμαστε, δεν μπορούμε να αξιοποιήσουμε κανέναν θρύλο και καμία παράδοση.
Και αυτό επειδή η οικογενειακή, σχολική, θρησκευτική αλλά και γενικότερη παιδεία μας είναι παιδεία εκχυδαϊσμού, συβαριτισμού, ευδαιμονισμού, που δεν επιτρέπει στα παιδιά να έχουν υψηλά οράματα.
Πρέπει να αλλάξουν όλα αυτά, για να ζωντανέψουμε στην ψυχή των παιδιών τους παλιούς θρύλους.
Οφείλουμε να είμαστε ιδιαίτερα σεβαστικοί σε ό,τι μας κληροδότησαν οι παλαιότεροι.

 Ας έχουμε σταθερά υπόψη μας μια κρητική μαντινάδα:

«Των μπροστινών πατήματα, των πισινών γιοφύρια».

από την συνέντευξη του μεγάλου ιστορικού και συγγραφέως Σαράντου Ι. Καργάκου στην "Ορθόδοξη Αλήθεια" -2016

Διαβάστε επίσης
Αγία Σοφία. Στον ναό χωρούσαν 23.000 πιστοί και υπηρετούσαν 800 ιερείς

Του Σταυρού. Η εορτή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού. Γιατί μοιράζεται στις Εκκλησίες βασιλικός και νηστεύουμε ακόμη και το λάδι;

 medlabnews.gr

Την εορτή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού τιμά σήμερα, 14 Σεπτεμβρίου, η Εκκλησία μας. Η Αγία Ελένη, το 326 μ.Χ. πήγε στα Ιεροσόλυμα για να προσκυνήσει τους Αγίους Τόπους και να ευχαριστήσει τον Θεό για τους θριάμβους του γιου της, Μεγάλου Κωνσταντίνου.

Ο Θείος ζήλος, όμως, έκανε την Αγία Ελένη να αρχίσει έρευνες για την ανεύρεση του Τιμίου Σταυρού. Επάνω στο Γολγοθά υπήρχε ειδωλολατρικός ναός της θεάς Αφροδίτης, τον οποίο γκρέμισε και άρχισε τις ανασκαφές. Σε κάποιο σημείο βρέθηκαν τρεις σταυροί.

Η συγκίνηση υπήρξε μεγάλη, αλλά ποιός από τους τρεις ήταν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού; Τότε ο επίσκοπος Ιεροσολύμων Μακάριος με ιερείς, αφού έκαναν δέηση, άγγιξε στους σταυρούς το σώμα μιας ευσεβεστάτης κυρίας που είχε πεθάνει.

Όταν ήλθε η σειρά και άγγιξε τον τρίτο σταυρό, που ήταν του Κυρίου, η γυναίκα αμέσως αναστήθηκε!!!

Η είδηση διαδόθηκε σαν αστραπή σε όλα τα μέρη της Ιερουσαλήμ. Πλήθη πιστών άρχισαν να συρρέουν για να αγγίξουν το Τίμιο Ξύλο. Επειδή όμως συνέβησαν πολλά δυστυχήματα από το συνωστισμό, ύψωσαν τον Τίμιο Σταυρό μέσα στο ναό σε μέρος υψηλό, για να μπορέσουν να τονalt δουν και να τον προσκυνήσουν όλοι.

Αυτή, λοιπόν, την ύψωση καθιέρωσαν οι Άγιοι Πατέρες να γιορτάζουμε στις 14 Σεπτεμβρίου, για να μπορέσουμε κι εμείς να υψώσουμε μέσα στις ψυχές μας το Σταυρό του Κυρίου μας, που αποτελεί το κατ΄εξοχήν όπλο κατά του διαβόλου.

Το μεγαλύτερο τμήμα του Τιμίου Σταυρού που υπάρχει σήμερα στον κόσμο βρίσκεται στην Ιερά Μονή Ξηροποτάμου, στο Άγιον Όρος.

Στο κάτω μέρος διακρίνεται επιχρυσωμένη οπή στην οποία υπήρχε ένα από τα καρφιά της Σταυρώσεως. Η γνησιότητα όμως και του πιο ελάχιστου τεμάχιου Τιμίου Ξύλου (έστω και μίας σκλίθρας Ξύλου) φαίνεται και από το εξής:

Είναι το μόνο ξύλο πού δεν στέκεται στην επιφάνεια του νερού όπως όλα τα ξύλα πού ξέρουμε, αλλά πάει και βουλιάζει σαν μολύβι στον πάτο (πχ. μέσα σε ένα ποτήρι νερό), αντίθετα με τους νόμους της βαρύτητας και του ειδικού βάρους των στερεών σωμάτων.

Γιατί του Σταυρού μοιράζεται στις Εκκλησίες βασιλικός

Σαν σήμερα, της εορτής της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, συνηθίζεται στους ιερούς ναούς να μοιράζεται βασιλικός. Πρόκειται, μάλιστα, για ένα έθιμο αιώνων.

Οι Χριστιανοί έθαψαν τον ξύλινο σταυρό του Χριστού βαθιά στο χώμα για να μην τον βρουν οι ειδωλολάτρες και τον μολύνουν. Όταν έπειτα από καιρό επικράτησε ο Χριστιανισμός, η Αγία Ελένη αποφάσισε να βρει και να ξεθάψει τον Τίμιο Σταυρό και να τον στήσει μέσα στην Εκκλησία στα Ιεροσόλυμα για να τον προσκυνούν οι Χριστιανοί. Πήγε λοιπόν η ίδια στα Ιεροσόλυμα και ζήτησε να μάθει σε ποιο μέρος ήταν θαμμένος ο Σταυρός. Όμως κανένας Χριστιανός δεν ήξερε να της πει. Εκείνοι που πριν από πολλά χρόνια τον είχαν θάψει βαθιά στο χώμα, είχαν πια πεθάνει.

Έβαλε λοιπόν η Αγία Ελένη χιλιάδες εργάτες κι άρχισαν να σκάβουν όλα τα χωράφια εκεί γύρω. Ήταν σίγουρη πως θα ανακάλυπτε τον Σταυρό του Κυρίου. Κάποια μέρα, καθώς η Αγία Ελένη βάδιζε μέσα σ’ ένα χωράφι, πάτησε ένα χορτάρι και αμέσως μια γλυκιά μυρωδιά γέμισε τον αέρα. Η μυρωδιά προέρχονταν από το φυτό που πατούσε και αμέσως ζήτησε από τους εργάτες να σκάψουν ακριβώς εκεί. Ήταν, τελικά, το μέρος που ήταν θαμμένος ο Σταυρός.

Το φυτό που αποτέλεσε σημείο αναφορά ονομάστηκε βασιλικός και έκτοτε κάθε χρόνο στις 14 Σεπτεμβρίου τιμάται αναλόγως. Την ημέρα του εορτασμού της υψώσεως του Σταυρού , λοιπόν, οι ιερείς μοιράζουν βασιλικό στους πιστούς, για να υπενθυμίσουν στους πιστούς τον τρόπο και το σημείο που βρέθηκε ο Σταυρός που μαρτύρησε ο Χριστός.

Με τον Αγιασμό και το βασιλικό της Υψώσεως του Σταυρού φτιάχνεται το προζύμι της νέας χρονιάς, που τα παλαιότερα χρόνια οι νοικοκυρές χρησιμοποιούσαν για να ζυμώσουν το ψωμί αλλά και τα πρόσφορα. «Με τ΄Σταυρού τον αγιασμό κάμνε το προζύμ’ για ούλο το χρόνο» συμβούλευαν οι μητέρες τις θυγατέρες τους.

Το βασιλικό που έπαιρναν από τον ιερέα αρχικά τον χρησιμοποιούσαν για να σταυρώσουν το προζύμι και στην συνέχεια τον τοποθετούσαν μέσα σε ποτήρι με νερό ευελπιστώντας να βγάλει ρίζες για να τον ξαναφυτεύσουν.

Συνήθιζαν να λένε για το βασιλικό:

«Βασιλικός κι αν μαραθεί

Κι αν γείρουν τα κλωνιά του

Ρίξε νερό στη ρίζα του

Να’ ρθεί στα πρωτινά του».

Γιατί νηστεύουμε ακόμη και το λάδι

Διότι όπως ο κάθε άνθρωπος που κάνει την ανακομιδή (εκταφή) των λειψάνων ενός συγγενή του (για παράδειγμα του πατέρα του, της μητέρας του και άλλων), λυπάται ενθυμούμενος το πρόσωπο αυτό, έτσι και εμείς οι Χριστιανοί βλέποντες τον Σταυρό και αναλογιζόμενοι ότι ο Χριστός Σταυρώθηκε για εμάς τους αμαρτωλούς και ως Άνθρωπος Έπαθε, ταπεινωνόμαστε και δείχνουμε Συντριβή καρδιάς νηστεύοντες.

Οι μεν Άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας μας, επισημαίνουν ότι «η Εορτή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού είναι Ισότιμη με την Μεγάλη Παρασκευή», αφού και τις δύο αυτές Ημέρες τιμούμε εξίσου τα Πάθη και την Σταύρωση του Κυρίου.

Η Νηστεία κατά τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο, «δεν γίνεται για το Πάσχα, ούτε για τον Σταυρό, αλλά για τις αμαρτίες μας… επειδή το Πάσχα δεν είναι υπόθεση Νηστείας και πένθους, αλλά ευφροσύνης και χαράς. Για τον λόγο αυτό δεν πρέπει να λέμε ότι πενθούμε για τον Σταυρό. Ούτε για εκείνον πενθούμε. Αλλά για τα δικά μας αμαρτήματα».

Επίσης νηστεύουμε για να μιμηθούμε τον Κύριο, ο Οποίος ενήστευσε για σαράντα ημερόνυχτα επάνω στο Σαραντάριον Όρος.

Εορτολόγιο: 

Θεοκλής, Θεοκλέας, Θεόκλεια Σταύρος, Σταυριανός, Σταύρακας, Σταυράκιος, Σταυρής, Σταυράκης, Σταυρούλα, Σταυριανή, Σταυρίνα, Σταυρία.

Πηγή dogma, medlabnews.gr

O Ιερός Ναός του Αγίου Νικολάου στο Σημείο Μηδέν της 11ης Σεπτεμβρίου του 2001

 

 medlabnews.gr

Το 2001 μετά την τραγωδία της 11ης Σεπτεμβρίου, η εταιρεία του Μανώλη Βεληβασάκη, ενός Κρητικού πολιτικού μηχανικού που διαπρέπει στην Αμερική, ανέλαβε την αποκατάσταση του χώρου στο Σημείο Μηδέν. Μέσα στα συντρίμμια που άφησε πίσω της η τρομερή τρομοκρατική επίθεση είχε θαφτεί και ο ιερός ναός του Αγίου Νικολάου. «Οταν φτάσαμε με τους εκσκαφείς και τα μηχανήματα εκεί όπου βρισκόταν κάποτε η εκκλησία μας, ως υπεύθυνος των συνεργείων καθαρισμού τους έδωσα εντολή να σταματήσουν μήπως και κατέστρεφαν τυχόν λείψανά της». Οι εργάτες συνέχισαν με τον ίδιο σεβασμό και προσοχή σαν να έκαναν αρχαιολογική έρευνα. Εντέλει βρέθηκαν ελάχιστα πράγματα από τον Αγιο Νικόλαο, όπως ένα μάτσο άθικτα κεριά. 

 Έκτοτε πέρασαν 23 χρόνια, τον Αρχιεπίσκοπο Αμερικής Δημήτριο διαδέχθηκε ο Ελπιδοφόρος και ο Σαντιάγο Καλατράβα ανέλαβε να σχεδιάσει τον κόμβο μετεπιβίβασης του υπόγειου σιδηροδρόμου, το μνημείο αλλά και τη νέα εκκλησία του Αγίου Νικολάου. Είναι ένα ιερό μέρος για τους ορθοδόξους της Αμερικής, καθώς ήταν η πρώτη εκκλησία που προσκυνούσαν αφού πρώτα είχαν περάσει από το περίφημο Ελις Αϊλαντ. 

Χρειάστηκε υπομονή, εντατική προσπάθεια, αναθεωρήσεις του προϋπολογισμού και εντατικές εκστρατείες συγκέντρωσης χρημάτων ώστε να τελειώσει αυτό το κτίριο. Μάλιστα, η δέσμευση προς τους πολίτες της Νέας Υόρκης ήταν πως ο ναός θα ήταν ανοιχτός προς όλα τα θρησκευτικά δόγματα, ένας τόπος λατρείας που μάχεται τη μισαλλοδοξία εκεί όπου γράφτηκε μία από τις πιο μαύρες σελίδες της ιστορίας των ΗΠΑ και του κόσμου.

Το σημείο μηδέν αφορούσε από την πρώτη στιγμή ένα μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού από αυτό των Ορθόδοξων Χριστιανών στις Ηνωμένες Πολιτείες. Αυτό ακριβώς αναγνωρίζει και ο Σεβασμιότατος Αρχιεπίσκοπος Ελπιδοφόρος στο ενημερωτικό δελτίο του Ιουλίου του 2021 για τον Ελληνικό Ορθόδοξο Ναό του Αγίου Νικολάου και Εθνικό Ναό, στην ιστοσελίδα της Ελληνικής Ορθόδοξης Αρχιεπισκοπής της Αμερικής:

«Συνεπώς, η Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία του Αγίου Νικολάου και το Εθνικό Ιερό ανήκουν σε ένα πολύ μεγαλύτερο πληθυσμό από την Αρχιεπισκοπή μας και τους Ορθοδόξους Χριστιανούς στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ανήκει σε περισσότερους από τους αναζητητές που θα έρθουν στο Ιερό και θα μάθουν για την Πίστη μας. Ανήκει σε όλους που άλλαξαν οι ζωές τους στις 11 Σεπτεμβρίου 2001. Σε αυτούς που οι καρδιές και οι ψυχές τους πληγώθηκαν από το μίσος, και το φόβο και το άγχος που προκάλεσε και επιμένει μέχρι σήμερα. Ο Αγιος Νικόλαος θα είναι ένας τόπος θεραπείας, ένας προορισμός, όπως η λίμνη της Βηθεσδά, όπου ο Κύριος θεράπευσε τον Παράλυτο, και την οποία γιορτάζουμε την Τέταρτη Κυριακή του Πάσχα (Ιωάννης 5:1-15). Ως άλλος ‘Οίκος του Ελέους’, το Εθνικό μας Ιερό θα εκφωνήσει τα Καλά Νέα της αγάπης και της συμπόνιας του Θεού για όλους τους ανθρώπους σε όλους τους ανθρώπους. Είναι προνόμιο και καθήκον μας να κάνουμε αυτό ένα πραγματικό ιερό για το έθνος, και με την βοήθεια του Θεού, και τις μεσολαβήσεις του Αγίου Νικολάου του θαυματουργού των Μύρων, θα το κάνουμε».

Με αυτές τις σκέψεις κατά νου, ο δεύτερος όροφος του ναού έχει σχεδιαστεί με τέτοιο τρόπο και προορίζεται ως χώρος που δεν θα ανήκει σε συγκεκριμένο δόγμα έτσι ώστε όλοι οι πιστοί να μπορούν να προσεύχονται και να βρίσκουν παρηγοριά.

Μπορεί για τους αμφιταλαντευόμενους πιστούς να χρειάζεται χρόνος να χρησιμοποιήσουν τα λόγια του Αρχιεπισκόπου ως πυξίδα στην καρδιά τους, όμως μέχρι τότε πρόδηλη είναι η ευαρέσκειά τους για την ανάδειξη της Ορθοδοξίας και του Ελληνισμού μέσα από την ανέγερση του ναού. Ισως για την ώρα το μόνο κοινό έδαφος στις αντιπαραθέσεις που ωθεί και τους πιο επιφυλακτικούς να δώσουν την «ψήφο εμπιστοσύνης» τους στα εγκαίνια του ναού τον Απρίλιο του 2022 είναι ο τονισμός του ελληνικού στοιχείου.

 

Ανήμερα της 21ης επετείου από τις τρομοκρατικές επιθέσεις στους Δίδυμους Πύργους, ο Ιερός Ναός του Αγίου Νικολάου φωτίστηκε για πρώτη φορά κατά τρόπο εντυπωσιακό, για να αποτίσει φόρο τιμής στα χιλιάδες θύματα.

Άκρως εντυπωσιακές είναι οι φωτογραφίες με τον φωτισμένο Ιερό Ναό του Αγίου Νικολάου 23 ολόκληρα χρόνια από την 11ή Σεπτεμβρίου που έμελε να γραφτεί μια από τις μελανότερες σελίδες στην παγκόσμια ιστορία.

 Διαβάστε επίσης

• Γιατί οι Δίδsυμοι Πύργοι «έσπειραν» τον καρκίνο σε χιλιάδες διασώστες
• Ποια τα προβλήματα υγείας και ασφάλειας, σε όλο τον κόσμο, μετά την επίθεση της 11ης Σεπτεμβρίου;
• ΗΠΑ: 2.518 διασώστες στην τραγωδία με τους Δίδυμους Πύργους έχουν διαγνωστεί με καρκίνο!

Άγιος Αλέξανδρος Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης και Αγίου Αλεξάνδρου του Σβιρ. Ποιοι γιορτάζουν 30 Αυγούστου;

επιμέλεια medlabnews.gr 

Ποιοι γιορτάζουν στις 30 Αυγούστου

Άγιοι Αλέξανδρος, Ιωάννης και Παύλος ο νέος, Πατριάρχες Κωνσταντινούπολης, Όσιος Φαντίνος θαυματουργός, Άγιοι Έξι Μάρτυρες που μαρτύρησαν στη Μελιτινή, Όσιος Σαρματάς, Οσία Βρυαίνη, Άγιοι Δεκαέξι Μάρτυρες οι Θηβαίοι, Άγιος Ευλάλιος ο Ιεράρχης, Άγιοι Φήλιξ ο επίσκοπος, Ιανουάριος ο πρεσβύτερος, Φορτουνάτος και Σεπτεμίνος, Όσιος Φύλαξ, Όσιος Αλέξανδρος ηγεμόνας της Ρωσίας, Άγιος Φιλωνίδης ο Ιερομάρτυρας, Ανακομιδή Ιερών Λειψάνων του Αγίου Αλεξάνδρου «Νιέφσκι», Άγιος Αλέξανδρος του Σβιρ 

Άγιος Αλέξανδρος Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης

Ήταν, όπως λέγουν, «ἀποστολικοῖς χαρίσμασι λαμπρυνόμενος». Σαν πρεσβύτερος ακόμα, διακρινόταν για τη μεγάλη του ευσέβεια, την αρετή και την αγαθότητα του. Στην Α’ Οικουμενική σύνοδο, που έγινε στη Νίκαια της Βιθυνίας, ο τότε Πατριάρχης τον εξέλεξε αντιπρόσωπο του.

Και όταν στη Σύνοδο αυτή καταδικάστηκε ο Άρειος, ο Αλέξανδρος, αν και γέροντας 70 χρονών, δέχθηκε να περιοδεύσει στη Θράκη, Μακεδονία, Θεσσαλία και στην υπόλοιπη Ελλάδα, για να διδάξει και να γνωστοποιήσει τα ορθά δόγματα των αποφάσεων της Συνόδου της Νικαίας.

Αλλά ενώ βρισκόταν στην περιοδεία αυτή, ο πατριάρχης Μητροφάνης απεβίωσε. Όρισε όμως διάδοχο του τον Αλέξανδρο, διότι, παρά το γήρας του, είχε τα κατάλληλα εφόδια για τη διακυβέρνηση της αρχιεπισκοπής της πρωτεύουσας. Πράγματι, σαν Πατριάρχης ο Αλέξανδρος ανταποκρίθηκε σωστά στις δύσκολες περιστάσεις των καιρών.

Τότε ο Άρειος είχε εξαπατήσει το βασιλιά Κωνσταντίνο ότι δήθεν πιστεύει ορθά. Και ο βασιλιάς διέταξε τον Αλέξανδρο να αφήσει τον Άρειο να μετέχει της Θείας Κοινωνίας.

Ο Αλέξανδρος, λυπημένος, προσευχήθηκε στο Θεό και ζήτησε τη βοήθεια Του. Η δέηση του Ιεράρχη εισακούσθηκε. Και το πρωί που ο Άρειος με πομπή θα πήγαινε στην εκκλησία, βρέθηκε το σώμα του σχισμένο και σκωληκόβρωτο! Ο Άγιος Αλέξανδρος απεβίωσε ειρηνικά το 337 μ.Χ.

Άγιος Αλέξανδρος του Σβιρ 

Ο  Άγιος Αλέξανδρος του Σβιρ γεννήθηκε στις 15 Ιουνίου 1448 στα μέρη του Νοβγκοροντ σε μια οικογένεια ευλαβών χριστιανών. Ήταν το τρίτο παιδί του Στέφανου και της Βασάι.

 Το βαπτιστικό του όνομα ήταν Αμώς. Ήταν πράος, υπάκουος, νηστευτής και όταν έφτασε στην κατάλληλη ηλικία οι γονείς του θέλησαν να τον παντρέψουν. Εκείνος όμως στα 19 του χρόνια έφυγε για τη μονή Βαλαάμ.

Περνώντας ο νεαρός Αμώς από τη λίμνη Ροτσίνσκ άκουσε μια φωνή να του λέει ότι σ΄αυτό το σημείο θα χτίσει ένα μοναστήρι. Τότε έλαμψε από πάνω του ένα φως και ένας άγγελος του έδειξε το δρόμο για το Βαλαάμ.

Στο Βαλαάμ εκάρη μοναχός μετά από 7 χρόνια στα εικοσιέξι του και πήρε το όνομα Αλέξανδρος. 

Ο πατέρας ήρθε να τον βρει στο μοναστήρι και ο νεαρός Αλέξανδρος όχι μόνο τον καθησύχασε, αλλά και τον έπεισε να γίνουν αυτός και η μητέρα του μοναχοί. Πρόκοβε συνεχώς στα πνευματικά και δέκα χρόνια τα πέρασε εν σιωπή σ’ένα νησάκι.

Δείτε συγκλονιστικές εικόνες από τη θαυμαστή αφθαρσία του Ιερού Λειψάνου εδώ και 500 χρόνια.

φωτογραφίες λειψάνου Αγίου Αλεξάνδρου Σβιρ

κεφ.2-www.ahdoni.blogspot.com
κεφ.3-www.apantaorthodoxias.blogspot.com
κεφ.4-www.svirskoe.ru

πηγές-κεφ.1-www.lumeacredintei.ro