Συγκλονίζει 75χρονος. Γύρισε μετά από ένα μήνα νοσηλεία στο νοσοκομείο και βρήκε το σπίτι του σφραγισμένο

επιμέλεια το νομικό τμήμα του medlabnews.gr

Ήταν 75 ετών. Εύθραυστος στο σώμα, πεισματάρης στην ψυχή. Εδώ και χρόνια ζούσε με το άσθμα να τον ταλαιπωρεί καθημερινά, κι όμως κρατούσε μια αξιοπρέπεια που δύσκολα συναντάς σήμερα. Πριν έναν μήνα, η δύσπνοια έγινε επικίνδυνη. Πνευμονία, του είπαν. «Χρειάζεται νοσηλεία». Το άκουσε χωρίς αντίρρηση—ήταν κουρασμένος. Από τις αναπνοές που δεν έβγαιναν σωστά, από τη μοναξιά, από τον χρόνο.

Στο νοσοκομείο έμεινε σχεδόν έναν μήνα. Μέρες με ορό και αντιβιοτικά, νύχτες με φως χαμηλό και τον ήχο των μηχανημάτων να τον νανουρίζει. Από τότε που έχασε τη γυναίκα του από καρκίνο, πριν δύο χρόνια, οι νύχτες ήταν το πιο δύσκολο κομμάτι. Τα παιδιά του ζούσαν πια στο εξωτερικό. Μιλούσαν συχνά, αλλά η απόσταση δεν παρηγορεί πάντα.

Όταν επιτέλους πήρε εξιτήριο, γύρισε στο σπίτι του με ένα χαμόγελο συγκρατημένο—σαν να ήθελε να πει στον εαυτό του ότι όλα πάνε καλύτερα. Αλλά κάτι δεν πήγαινε.

Η πόρτα ήταν σφραγισμένη. Κόκκινη ταινία. Σφραγίδες. Ένα βλέμμα πάγωσε στο πρόσωπό του. Στην πρώτη στιγμή, πίστεψε πως έκανε λάθος. Πλησίασε στο γραμματοκιβώτιο με χέρια που έτρεμαν. Εκεί υπήρχαν τα επίσημα έγγραφα: Πρωτόκολλο κατάσχεσης. Δικαστική απόφαση. Εντολή εκτέλεσης.

Χρέη. Ένα γνωστό fund. Μια διαδικασία που κυλούσε αθόρυβα όσο εκείνος πάλευε να πάρει ανάσα, κλεισμένος σε έναν νοσοκομειακό θάλαμο. Ο δικαστικός επιμελητής είχε περάσει, είχε σφραγίσει, είχε αφήσει όσα έπρεπε. Όλα σύμφωνα με τον νόμο.

Μόνο που κανένας νόμος δεν προβλέπει το σοκ όταν ένας άνθρωπος, που μόλις βγήκε από το νοσοκομείο, βρίσκει τη ζωή του εγκλωβισμένη πίσω από μια ταινία σφράγισης.

Στάθηκε εκεί για αρκετή ώρα. Το κρύο του Νοέμβρη έμπαινε μέσα από το πανωφόρι, αλλά εκείνος δεν το ένιωθε. Σκεφτόταν τη γυναίκα του· πώς θα αντιμετώπιζε εκείνη αυτό το χτύπημα. Σκεφτόταν τα παιδιά του· πώς να τους το πει χωρίς να τους τρομάξει. Σκεφτόταν το σπίτι του· κάθε δωμάτιο, κάθε αναμνήση, κάθε γέλιο, κάθε ίχνος ζωής.

Και μετά συνέβη κάτι που δεν περίμενε.

Με τη φωνή σπασμένη, αλλά με βήμα σταθερό, πήγε στο κατώφλι. Άγγιξε τη σφραγίδα με τα δάχτυλά του.

Και είπε χαμηλόφωνα, σαν να απαντούσε σε κάποιον αόρατο αντίπαλο:

— Δεν θα μ’ έχετε έτσι. Θα σταθώ όρθιος.

Γιατί η πόρτα μπορεί να σφραγίστηκε, αλλά εκείνος όχι.

Η ιστορία του είναι από εκείνες που δεν κάνουν θόρυβο, αλλά αφήνουν βαθύ αποτύπωμα. Ένας άνθρωπος 75 ετών, μόνος, άρρωστος, χαμένος μέσα στις σφραγίδες και τα χαρτιά ενός συστήματος που δεν βλέπει πάντα τον άνθρωπο πίσω από τα νούμερα. Κι όμως, ακόμη στέκεται.

Με την ανάσα δύσκολη. Με την καρδιά βαριά.

Αλλά όρθιος.