Κατήφορος με σπασμένα φρένα

Στα 94 δισ., λένε τα επίσημα στοιχεία, έφτασαν οι οφειλές ιδιωτών προς το Δημόσιο. Τεράστιο πραγματικά νούμερο. Όμως έχει τη σημασία του να το αναλύσουμε λίγο περισσότερο το πράγμα. Γιατί τα νούμερα ορισμένες φορές δεν λένε την αλήθεια, αλλά άλλες την αποτυπώνουν γλαφυρότατα. Πόσα λοιπόν από τα "φέσια" αυτά δημιουργήθηκαν την τελευταία διετία; Σχεδόν 28 δισ.!

Κατ' αρχάς για να μην γίνονται παρανοήσεις, να σημειώσουμε ότι στο νούμερο που ανακοινώνεται συμπεριλαμβάνονται τα χρέη-φάντασμα, ίσως και πάνω από 50 δισ., καθώς προέρχονται από εταιρίες που είναι πολλά χρόνια κλειστές και δεν πρόκειται ποτέ να εισπραχθούν απλώς μεταφέρονται κακώς γιατί δημιουργούν δυσμενή εικόνα και προς το εξωτερικό από χρήση σε χρήση. Αυτό είναι το μέρος της υπόθεσης όπου οι αριθμοί δεν αποτυπώνουν την πραγματικότητα. Γιατί πρόκειται για χρέη που κανονικά θα έπρεπε να είχαν διαγραφεί πλέον. Υπάρχει όμως και το μέρος της υπόθεσης που αποτυπώνει γλαφυρά και δραματικά, την σημερινή κατάσταση και το πώς επιδεινώνεται από μέρα σε μέρα. 

Πάμε λοιπόν από εκεί και πέρα. Πέρα από λογιστικά τρυκ, μεσοσταθμικές διορθώσεις ή οτιδήποτε άλλο, το 2015 είχαμε 15 δισ. ευρώ νέα χρέη. Και άλλα 12,6 δισ. νέα χρέη δημιουργήθηκαν μέσα στο 11μηνο του 2016. Και κάπως έτσι φτάσαμε αισίως στο νούμερο των 94 δισ... Πώς να το χαρακτηρίσει κανείς αυτό όσο και αν θέλει να αποφύγει κάθε ίχνος... λαϊκισμού ή κάθε πρόθεση να αρθρώσει καταγγελτικό λόγο; Πώς αλλιώς από πλήρη καταστροφή και βάναυση διάλυση της αγοράς, των επιχειρήσεων και της κοινωνίας μπορεί να χαρακτηρισθεί το δεδομένο αυτό;

Δεν χρειάζεται να συζητήσει κανείς τίποτε άλλο για το πόσο καταστροφική ήταν η επίδραση της πολιτικής και της διαπραγμάτευσης της σημερινής κυβέρνησης, στην πρώτη και την δεύτερη φάση της, στην ελληνική οικονομία και την ελληνική κοινωνία. Τι περιγράφει αυτή η εικόνα; Την πλήρη αδυναμία των πολιτών και των επιχειρήσεων να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους και στον κορεσμό της φοροδοτικής δυνατότητας. Και παράλληλα την εξόντωση της επιχειρηματικότητας μέσω χιλιάδων νέων λουκέτων, την διάλυση των ασφαλιστικών ταμείων.

Αυτή είναι η εικόνα σήμερα. Αυτό το δράμα αντιμετωπίζει η αγορά, η επιχειρηματικότητα, η κοινωνία, οι πολίτες. Και αυτό το δράμα αντιμετωπίζει παράλληλα και το ελληνικό δημόσιο που δεν υπάρχει κανένας τρόπος να διατηρήσει τα έσοδά του. Μην ξεγελιέστε από τα αυξημένα έσοδα που ανακοινώνονται λόγω της φοροκαταιγίδας, των μη επαναλαμβανόμενων εσόδων του προϋπολογισμού και της επιλογής απελπισμένων πολιτών να πληρώσουν τους φόρους τους με πιστωτικές κάρτες. Το γνωρίζουν αυτό άλλωστε και οι ξένοι και γι αυτό εμφανίζονται τόσο σκληροί στις εξαγγελίες περί διανομής μερίσματος από το δήθεν πλεόνασμα...

Και δυστυχώς ο κατήφορος δεν έχει τέλος. Γιατί αντί να χαραχθεί μία πολιτική περιορισμού του κράτους, εξορθολογισμού των μισθών και των συντάξεων του δημοσίου αλλά του ευρύτερου τομέα του, αντί να θεσπισθούν αναπτυξιακά κίνητρα για να λειτουργήσει η αγορά και να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας, επιλέγεται το ξεζούμισμα των ήδη βαρέως φορολογούμενων, εκείνων δηλαδή που θα έρθουν να συμβάλουν ακόμη περισσότερο στην δημιουργία νέων οφειλών. Αλλά και στην αφαίμαξη του όποιου εναπομείναντος πλούτου υπάρχει από παλαιότερες εποχές, υπό το πρόσχημα της απόκρυψης στοιχείων. Ενώ αν τους δινόταν το ελεύθερο, οι φορολογικοί έλεγχοι θα έφταναν μέχρι το... προπατορικό αμάρτημα...
  Του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου

capital.gr