Το πιο έντονο που μου έρχεται στο μυαλό είναι φρενάρισμα, φωνές και ουρλιαχτά. Έχουν υπάρξει βράδια που δεν έχω κοιμηθεί

medlabnews.gr iatrikanea

O Πέτρος Βερτζάγιας, φοιτητής στη Θεσσαλονίκη, ήταν ένας από τους επιζώντες της τραγωδίας στα Τέμπη και μιλώντας στην εκπομπή «Mega Stories» του τηλεοπτικού σταθμού Mega που μεταδόθηκε τα ξημερώματα της Τρίτης (28/3) αναφέρθηκε στη φρίκη που βίωσε.

«Το πιο έντονο που μου έρχεται στο μυαλό είναι φρενάρισμα, οι φωνές και τα ουρλιαχτά. Με τον τρόπο που βρέθηκα στο βαγόνι, είχα μια εμπειρία κοντά στον θάνατο. Ήμουν στο Β4. Πεταχτήκανε όλα πάνω μας, παράθυρα, χαλίκια, σπίθες από το φρενάρισμα. Στην αρχή ήταν σαν να καθόσουν σε φούρνο, την ένιωθες την ζέστη της σύγκρουσης. Δεν έβλεπες λόγω της σκόνης και του καπνού. Δύσκολες στιγμές αυτές που πέρασα στο βαγόνι, δεν ξεχνιέται τόσο εύκολα», είπε αρχικά μιλώντας στη δημοσιογράφο Δώρα Αναγνωστοπούλου.

«Εκείνη τη στιγμή κάποιος έπρεπε να κρατήσει τα ηνία της ηρεμίας γιατί όλοι φώναζαν και έτρεχαν γύρω στο βαγόνι. Επειδή έβλεπα έξω από το βαγόνι και είχα αποδεχτεί ότι θα πεθάνω, ήμουν σχετικά ήρεμος. Μου ήταν εύκολο να σκεφτώ τρόπους να βγούμε από μέσα… Πήρα την βαλίτσα μου και την πετάξαμε από το ραγισμένο τζάμι γιατί δεν έσπασε τελείως. Βγάλαμε γυναικόπαιδα και μετά εμείς… Όταν έβλεπες λιπόθυμο, ακρωτηριασμένο, ήθελες να τους βοηθήσεις. Δεν μπορούσες να τους αφήσεις έτσι. Φως δεν υπήρχε. Υπήρχε ένα απόλυτο τίποτα και δύο βαγόνια να έχουν γεμίσει φλόγες και δεν μπορούσες να καταλάβεις τι είχε γίνει. Εγώ στην αρχή νόμιζα υπήρχε εκτροχιασμός. Βιβλικές καταστάσεις, επικρατούσε χάος. Οι κραυγές ήταν το λιγότερο που άκουγες», συνέχισε ο φοιτητής.

«Τελευταία στιγμή δεν το έκλεισα»

Ο Πέτρος Βερτζάγιας, είπε επίσης πως «είχα προγραμματίσει ότι θα φύγω με των 17:00 και καθυστερήσαμε με έναν φίλο μου και πήρα των 19:00. Είναι η πρώτη φορά που μπαίνω σε βραδινό τρένο και σκεφτόμουν να κλείσω στο πρώτο βαγόνι. Γιατί ήταν βράδυ, δωματιάκι και να ξάπλωνα και λίγο. Είναι ανατριχιαστική αυτή η σκέψη, τελευταία στιγμή δεν το έκλεισα».

«Νιώθω ταυτόχρονα τυχερός που έζησα και θλίψη για όσους έφυγαν. Θα μπορούσα να ήμουν εγώ, ο αδερφός μου, ο κολλητός μου. Και η κοινωνία θεωρεί ότι μπορώ να προχωρήσω έτσι σαν να ήταν απλά μια καθυστέρηση.

Αν μείνεις πίσω χάνεις σε άλλα κομμάτια πίσω, δεν γίνεται να μείνεις στο παρελθόν! Είτε πάρεις βοήθεια είτε όχι. Αποφάσισα ότι ήθελα ψυχολογική στήριξη όχι τόσο για να κατανοήσω τα συναισθήματα αλλά το πώς λειτουργεί ένας άνθρωπος σε αυτές τις καταστάσεις. Είναι πράγματα που σου μένουν! Έχουν υπάρξει βράδια που δεν έχω κοιμηθεί και άλλες που έχω κοιμηθεί καλά. Έχω σταματήσει να βλέπω όνειρα, δεν μπορώ να φέρω εικόνες από το τρένο. Άλλα παιδιά λένε ότι δεν μπορούν να κοιμηθούν!», πρόσθεσε.

Ερωτώμενος για το ποια θα ήταν η ιδανική αντιμετώπιση από την κοινωνία, απάντησε: «Το γεγονός ότι έγινε αυτό το δυστύχημα στο βαθμό που έγινε δείχνει ότι δεν φταίει μόνο ο σταθμάρχης. Φταίνε οι κυβερνήσεις πριν, φταίει η κυβέρνηση τώρα. Όλοι αυτοί που πέρασαν από τα χέρια τους κοιμούνται καλά. Εγώ κοιμάμαι καλά; Δεν πρέπει να περιμένουμε να πεθαίνουν παιδιά για να αναπτύξουμε κάποια δίκτυα!

Έχω συναισθηματική μοναξιά και νιώθω ότι δεν μπορώ να συνδεθώ πλέον με τους φίλους μου. Γιατί αυτά που έχω δει εγώ μπορεί να μην τα δουν ποτέ και εύχομαι να μην τα δουν!».  O Πέτρος Βερτζάγιας, φοιτητής στη Θεσσαλονίκη, ήταν ένας από τους επιζώντες της τραγωδίας στα Τέμπη και μιλώντας στην εκπομπή «Mega Stories» του τηλεοπτικού σταθμού Mega που μεταδόθηκε τα ξημερώματα της Τρίτης (28/3) αναφέρθηκε στη φρίκη που βίωσε.

«Το πιο έντονο που μου έρχεται στο μυαλό είναι φρενάρισμα, οι φωνές και τα ουρλιαχτά. Με τον τρόπο που βρέθηκα στο βαγόνι, είχα μια εμπειρία κοντά στον θάνατο. Ήμουν στο Β4. Πεταχτήκανε όλα πάνω μας, παράθυρα, χαλίκια, σπίθες από το φρενάρισμα. Στην αρχή ήταν σαν να καθόσουν σε φούρνο, την ένιωθες την ζέστη της σύγκρουσης. Δεν έβλεπες λόγω της σκόνης και του καπνού. Δύσκολες στιγμές αυτές που πέρασα στο βαγόνι, δεν ξεχνιέται τόσο εύκολα», είπε αρχικά μιλώντας στη δημοσιογράφο Δώρα Αναγνωστοπούλου.

«Εκείνη τη στιγμή κάποιος έπρεπε να κρατήσει τα ηνία της ηρεμίας γιατί όλοι φώναζαν και έτρεχαν γύρω στο βαγόνι. Επειδή έβλεπα έξω από το βαγόνι και είχα αποδεχτεί ότι θα πεθάνω, ήμουν σχετικά ήρεμος. Μου ήταν εύκολο να σκεφτώ τρόπους να βγούμε από μέσα… Πήρα την βαλίτσα μου και την πετάξαμε από το ραγισμένο τζάμι γιατί δεν έσπασε τελείως. Βγάλαμε γυναικόπαιδα και μετά εμείς… Όταν έβλεπες λιπόθυμο, ακρωτηριασμένο, ήθελες να τους βοηθήσεις. Δεν μπορούσες να τους αφήσεις έτσι. Φως δεν υπήρχε. Υπήρχε ένα απόλυτο τίποτα και δύο βαγόνια να έχουν γεμίσει φλόγες και δεν μπορούσες να καταλάβεις τι είχε γίνει. Εγώ στην αρχή νόμιζα υπήρχε εκτροχιασμός. Βιβλικές καταστάσεις, επικρατούσε χάος. Οι κραυγές ήταν το λιγότερο που άκουγες», συνέχισε ο φοιτητής.

«Τελευταία στιγμή δεν το έκλεισα»

Ο Πέτρος Βερτζάγιας, είπε επίσης πως «είχα προγραμματίσει ότι θα φύγω με των 17:00 και καθυστερήσαμε με έναν φίλο μου και πήρα των 19:00. Είναι η πρώτη φορά που μπαίνω σε βραδινό τρένο και σκεφτόμουν να κλείσω στο πρώτο βαγόνι. Γιατί ήταν βράδυ, δωματιάκι και να ξάπλωνα και λίγο. Είναι ανατριχιαστική αυτή η σκέψη, τελευταία στιγμή δεν το έκλεισα».

«Νιώθω ταυτόχρονα τυχερός που έζησα και θλίψη για όσους έφυγαν. Θα μπορούσα να ήμουν εγώ, ο αδερφός μου, ο κολλητός μου. Και η κοινωνία θεωρεί ότι μπορώ να προχωρήσω έτσι σαν να ήταν απλά μια καθυστέρηση.

Αν μείνεις πίσω χάνεις σε άλλα κομμάτια πίσω, δεν γίνεται να μείνεις στο παρελθόν! Είτε πάρεις βοήθεια είτε όχι. Αποφάσισα ότι ήθελα ψυχολογική στήριξη όχι τόσο για να κατανοήσω τα συναισθήματα αλλά το πώς λειτουργεί ένας άνθρωπος σε αυτές τις καταστάσεις. Είναι πράγματα που σου μένουν! Έχουν υπάρξει βράδια που δεν έχω κοιμηθεί και άλλες που έχω κοιμηθεί καλά. Έχω σταματήσει να βλέπω όνειρα, δεν μπορώ να φέρω εικόνες από το τρένο. Άλλα παιδιά λένε ότι δεν μπορούν να κοιμηθούν!», πρόσθεσε.

Ερωτώμενος για το ποια θα ήταν η ιδανική αντιμετώπιση από την κοινωνία, απάντησε: «Το γεγονός ότι έγινε αυτό το δυστύχημα στο βαθμό που έγινε δείχνει ότι δεν φταίει μόνο ο σταθμάρχης. Φταίνε οι κυβερνήσεις πριν, φταίει η κυβέρνηση τώρα. Όλοι αυτοί που πέρασαν από τα χέρια τους κοιμούνται καλά. Εγώ κοιμάμαι καλά; Δεν πρέπει να περιμένουμε να πεθαίνουν παιδιά για να αναπτύξουμε κάποια δίκτυα!

Έχω συναισθηματική μοναξιά και νιώθω ότι δεν μπορώ να συνδεθώ πλέον με τους φίλους μου. Γιατί αυτά που έχω δει εγώ μπορεί να μην τα δουν ποτέ και εύχομαι να μην τα δουν!».

Πηγή Δώρα Αναγνωστοπούλου.

Mega Stories