Πέθανε ο πατέρας της ελληνικής λοιμωξιολογίας καθηγητής Γεώργιος Δαΐκος σε ηλικία 107 ετών.

 medlabnews.gr iatrikanea

Σε ηλικία 107 ετών έφυγε από τη ζωή, ο εισηγητής της ελληνικής Λοιμωξιολογίας, Γεώργιος Δαΐκος.

Γεννημένος στη Ζαχάρω, ο Γεώργιος Δαΐκος αποφοίτησε από το τμήμα Ιατρικής του Πανεπιστημίου Αθηνών και το 1940 απέκτησε ειδικότητα στην Παθολογία. Ακολούθησε σπουδές στην Παθολογία φοιτώντας στα πανεπιστήμια του Χάρβαρντ και της Βοστώνης (1947-1951) και εξειδικεύτηκε στον τομέα των λοιμώξεων. Το έτος 1952 γύρισε στην Ελλάδα και εργάσθηκε στην Δ΄ Παθολογική Κλινική του Νοσοκομείου «ο Ευαγγελισμός».

Μετεκπαιδεύτηκε στη Βοστώνη, αρχικά στο Boston City Hospital και στη συνέχεια στο τμήμα Μικροβιολογίας του Πανεπιστημίου Harvard και στο Hayne’s Memorial Hospital, όπου εξειδικεύθηκε στις λοιμώξεις. Είχε αρχίσει να χτίζει μια λαμπρή καριέρα. Κι όμως, αποφάσισε να γυρίσει στην Ελλάδα, γνωρίζοντας ότι αυτό «στην κυριολεξία θα ήταν μια βουτιά, αφού ήταν δεδομένο ότι αναμένοντας να “ανοίξει” κάποια θέση θα εργαζόμουν για αρκετά μεγάλο διάστημα άμισθος». Γιατί, λοιπόν, το έκανε; «Για προσωπικούς οικογενειακούς λόγους», απαντάει. «Οταν έφυγα προξένησα μεγάλο πόνο στον πατέρα μας, οποίος δεν είχε ξαναφτιάξει τη ζωή του μετά τον θάνατο της μητέρας μας, για να αφοσιωθεί σε εμάς. Δεν άντεχε και δεν άντεχα να μας χωρίζει ένας ωκεανός».

Επιστρέφοντας στην Αθήνα στα μέσα της δεκαετίας του 1950, ο Γεώργιος Δαΐκος εντάχθηκε στη Δ΄ Παθολογική Κλινική του νοσοκομείου «Ο Ευαγγελισμός», δίπλα στον πρωτοπόρο Βασίλειο Μαλάμο, ο οποίος, όταν εξελέγη καθηγητής, δημιούργησε μια επιστημονική ομάδα από νέους γιατρούς στο νεόδμητο «Αλεξάνδρα». Ο Δαΐκος τον ακολούθησε ως πανεπιστημιακός επιμελητής στη θεραπευτική κλινική του. «Ο Μαλάμος δημιούργησε ουσιαστικά μια σχολή που επέζησε του δικού του πρόωρου θανάτου. Ηταν σαν ένας επιδέξιος μαέστρος που –με σκληρή εργασία, συνέπεια, ακεραιότητα και αξιοκρατία– επεδίωκε να έχει ικανούς σολίστ στην ορχήστρα του. Ολοι όσοι συνεργαστήκαμε μαζί του αισθανόμαστε ακόμη μέλη μιας οικογένειας».

Εκτοτε η πορεία του ήταν διαρκώς ανοδική. Το 1968 έγινε καθηγητής Παθολογίας και δημιούργησε στο «Αλεξάνδρα» τον πρώτο πυρήνα για την ανάπτυξη της ελληνικής λοιμωξιολογίας, εστιάζοντας στην αντιμικροβιακή χημειοθεραπεία, που για τη χώρα μας ήταν άγνωστο πεδίο, με πλήθος δημοσιεύσεων και ανακοινώσεων σε συνέδρια, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Στη συνέχεια ανέλαβε την Παθολογική Κλινική στο «Λαϊκό» απ’ όπου αφυπηρέτησε. Στόχος του δεν ήταν μόνο η επιστημονική κατάρτιση των φοιτητών του, αλλά και η ευρύτερη διαπαιδαγώγησή τους· όχι η απλή μετάδοση γνώσεων και ικανοτήτων, αλλά η ανάπτυξη μιας ολοκληρωμένης προσωπικότητας. Τους δίδασκε «με ταπεινότητα και με συναίσθηση του μέτρου και της ευθύνης, να δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους για τον πάσχοντα συνάνθρωπο», όπως εξηγεί ο ίδιος. Στην Ιστορία έχουν μείνει οι εαρινές εκδρομές της Α΄ Προπαιδευτικής Παθολογικής Κλινικής, που με τη βοήθεια της συζύγου του διοργάνωνε κάθε χρόνο στον αρχαιολογικό χώρο του Αμφιαραείου, στον Ωρωπό – ο Αμφιάραος θεωρείτο «δεύτερος Ασκληπιός». Αλλά και οι πρώτες καμπάνιες κατά του καπνίσματος που υλοποίησε.

Ακολούθησε η Θεραπευτική Κλινική του Νοσοκομείου «Αλεξάνδρα» (1955), όπου δημιούργησε και τον πρώτο πυρήνα για την ανάπτυξη της Λοιμωξιολογίας στην Ελλάδα. Το 1961 ίδρυσε, από κοινού με άλλους πανεπιστημιακούς και διευθυντές σε κλινικές, την Εταιρεία Ιατρικών Σπουδών. Το 1985 έλαβε τον τίτλο του ομότιμου καθηγητή και το 2016 του απονεμήθηκε η διάκριση «Αλκμαίων».

Ο Γεώργιος Δαΐκος προσέφερε στη Νέα Φιγαλεία (Ζούρτσα) του σημερινού Δήμου Ζαχάρως και συγκεκριμένα, στον ναό του Αγίου Νικολάου, στο Λαογραφικό Μουσείο, σε πέτρινες βρύσες, σε πέτρινες εκκλησίες, σε σχολικές μονάδες. Παραχώρησε την περιουσία του για να ανακατασκευαστεί το σπουδαιότερο και παλαιότερο Βυζαντινό Μνημείο της Ηλείας και εκ των παλαιοτέρων της Ελλάδας.

Η ιστοσελίδα «ΆλγουςἼασις» του Πανεπιστημίου Αθηνών, γράφει: «Έδωσε ιδιαίτερη έμφαση όχι μόνο στην διδασκαλία και στην ορθή άσκηση της ιατρικής αλλά και στην παιδεία των νέων ιατρών και την ευρύτερη καλλιέργειά τους. Θέσπισε τις ετήσιες εκδρομές στον αρχαιολογικό χώρο του Αμφιαράειου, στο Μαρκόπουλο, με την συμμετοχή φοιτητών, νέων ιατρών και όλων των μελών της Α΄ Προπαιδευτικής Παθολογικής Κλινικής. Κατά την παραμονή τους στο Αμφιαράειο πραγματοποιούνταν εισηγήσεις από τους φοιτητές πάνω στον Όρκο και άλλα Ιπποκρατικά κείμενα, ενώ η συζήτηση έκλεινε με παρατηρήσεις και προτάσεις των φοιτητών σχετικές με την εκπαίδευσή τους».

Ανακοίνωση του Ιατρικού Συλλόγου Αθηνών για τη μεγάλη απώλεια του Καθηγητή Γιώργου Δαΐκου

Ο Πρόεδρος Γ. Πατούλης και το ΔΣ του ΙΣΑ εκφράζει τη βαθύτατη θλίψη του, για την απώλεια του Καθηγητή Γιώργου Δαΐκου, μιας εξέχουσας προσωπικότητας της ελληνικής ιατρικής κοινότητας και κορυφαίου επιστήμονα στον χώρο της Παθολογίας και της Λοιμωξιολογίας.

Ο εκλιπών υπηρέτησε με απαράμιλλη αφοσίωση την επιστήμη, την πανεπιστημιακή εκπαίδευση και την κλινική πράξη. Δίδαξε γενιές γιατρών με ήθος, βαθιά γνώση και ανθρωπιστικό πνεύμα, ενώ με το πλούσιο ερευνητικό του έργο συνέβαλε ουσιαστικά στην πρόοδο της ιατρικής επιστήμης.

Ο Γεώργιος Δαΐκος γεννήθηκε το 1918 στην Ζαχάρω Ηλείας. Σπούδασε ιατρική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, αποφοίτησε το 1940 και απέκτησε την ειδικότητα της Παθολογίας. Μετεκπαιδεύτηκε στην Παθολογία στα πανεπιστήμια Χάρβαρντ και Βοστώνης (1947-1951) και εξειδικεύτηκε στις λοιμώξεις. Το 1952 επέστρεψε στην Ελλάδα και αρχικά εργάσθηκε στην Δ΄ Παθολογική Κλινική του Νοσοκομείου «ο Ευαγγελισμός» και στη συνέχεια στη Θεραπευτική Κλινική του Νοσοκομείου «Αλεξάνδρα» ,όπου δημιούργησε και τον πρώτο πυρήνα για την ανάπτυξη της Λοιμωξιολογίας στην Ελλάδα. Η συμβολή του στην οργάνωση και αναβάθμιση του δημόσιου συστήματος υγείας υπήρξε σημαντική, ενώ η ακεραιότητα του χαρακτήρα του και η αφοσίωση στους ασθενείς και τους φοιτητές του τον κατέστησαν πρότυπο για τις νεότερες γενιές ιατρών.

Ο ΙΣΑ τιμά τη μνήμη ενός σπουδαίου δασκάλου επιστήμονα και ανθρώπου, και εκφράζει τα ειλικρινή συλλυπητήριά του στην οικογένεια και στους οικείους του.