Aρρώστησε ο μικρός τους γιος, πιέστηκαν οικονομικά. Δεν υπάρχει τίποτα πιο άδικο από το να ξεριζώνεις μια οικογένεια από το σπίτι της

επιμέλεια νομικός σύμβουλος για το medlabnews.gr 

Δεν υπάρχει τίποτα πιο άδικο από το να ξεριζώνεις μια οικογένεια από το σπίτι της. Κι όμως, σε μια γειτονιά γεμάτη ήλιο και παιδικά γέλια, ένα σπίτι σφράγισε βουβά την ιστορία του, μαζί με τα όνειρα αυτών που το είχαν χτίσει με αγάπη, ιδρώτα και πίστη ότι η ζωή μπορεί να τους ανήκει.

Ο Γιάννης και η Μαρία μεγάλωσαν εκεί τα δυο τους παιδιά. Ήταν εργάτες της καθημερινότητας — εκείνος υδραυλικός, εκείνη φροντίστρια ηλικιωμένων. Δούλευαν από το χάραμα ως το βράδυ. Δεν ζήτησαν ποτέ ελεημοσύνη. Μόνο αξιοπρέπεια. Το σπίτι τους δεν ήταν βίλα. Ήταν όμως γεμάτο φωτογραφίες, μυρωδιές από φρεσκοψημένο ψωμί, χειροποίητες ζωγραφιές στους τοίχους και μια αυλή όπου κάθε καλοκαίρι έστηναν αυτοσχέδιες γιορτές.

Όταν αρρώστησε ο μικρός τους γιος και χρειάστηκε να σταματήσουν προσωρινά τη δουλειά, τα δάνεια φούσκωσαν σαν καρκίνωμα. Η τράπεζα, στην αρχή ευγενική, μετά απρόσωπη, στο τέλος αμείλικτη. Χωρίς προειδοποίηση, χωρίς έλεος. Ο πλειστηριασμός έγινε μέσα σε λίγα λεπτά. Το όνομά τους διαγράφηκε από το Κτηματολόγιο πιο εύκολα απ’ ό,τι γράφτηκε.

Στις 6 το πρωί, ένα φορτηγό και δυο δικαστικοί επιμελητές χτύπησαν την πόρτα. Ο μεγάλος γιος προσπάθησε να κρατήσει τον πατέρα του να μην ξεσπάσει. Η Μαρία, σφιγμένη σαν να κρατούσε όλο το σπίτι στην αγκαλιά της, ψιθύρισε: «Μη μας πετάτε σαν σκουπίδια. Εδώ είναι η ζωή μας».

Αλλά η ζωή τους δεν είχε καμία σημασία εκείνο το πρωί. Ούτε τα χρόνια που πλήρωναν, ούτε τα φάρμακα του παιδιού, ούτε το γεγονός ότι η οφειλή ήταν μικρότερη από την αντικειμενική αξία του σπιτιού. Το νέο «ιδιοκτησιακό καθεστώς» είχε ήδη αποφασίσει.

Περπατούσαν στους δρόμους με μια τσάντα κι ένα κουτί φωτογραφίες. Πίσω τους, το σπίτι έμενε όρθιο αλλά έρημο. Έκλαιγε μαζί τους.

Γιατί τελικά, δεν είναι τα τούβλα που κάνουν ένα σπίτι. Είναι οι άνθρωποι που το γεμίζουν φως. Κι όταν αυτοί ξεριζώνονται, το σπίτι πεθαίνει.

Μην αφήνουμε άλλα σπίτια να πεθαίνουν σιωπηλά.