Άλμπερτ Μπουρλά: Ο Θεσσαλονικιός επικεφαλής της Pfizer διεθνώς, επίτιμος Διδάκτορας Ιατρικής

«Ως Έλληνας είμαι υπερήφανος που λαμβάνω αυτή τη διάκριση από ένα πανεπιστήμιο που τροφοδοτεί την Ελλάδα με επαγγελματίες ανώτατου επιπέδου και προσανατολίζεται στην ιατρική έρευνα κορυφαίας ποιότητας», δήλωσε ο CEO της Pfizer, Δρ. 'Αλμπερτ Μπουρλά, αποδεχόμενος τον τίτλο του επίτιμου Διδάκτορα του Τμήματος Ιατρικής της Σχολής Επιστημών Υγείας του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης «για την πολυετή προσφορά του στον χώρο της υγείας, στον τομέα της έρευνας και της μελέτης νέων φαρμάκων και για το μεγάλο φιλανθρωπικό του έργο».

«Η συγκίνησή μου είναι μεγάλη», ξεκίνησε την ομιλία του, γυρίζοντας πίσω στο 1991, όταν «μετά από πέντε χρόνια σκληρής δουλειάς μου απονεμήθηκε ο τίτλος του διδάκτορα στην Κτηνιατρική του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου». «Θυμάμαι ακόμη πολύ ζωντανά, ότι το ακροατήριο ήταν γεμάτο κυρίως από καθηγητές όλων των βαθμίδων, συναδέλφους και λιγοστούς συγγενείς και φίλους. Είδα τον πατέρα μου να δακρύζει. Το ίδιο βράδυ σε μια ταβέρνα στη Νέα Κρήνη ανακοίνωνα με στόμφο στους φίλους μου ότι στο εξής θα ήμουν για όλους πλέον ο Δρ. 'Αλμπερτ Μπουρλά και όταν με ρώτησαν αν ίσχυε για τους ίδιους σκέφτηκα ότι για εκείνους θα ίσχυε σκέτο δρ 'Αλμπερ. Σήμερα, σχεδόν μετά από 30 χρόνια, το σκηνικό επαναλαμβάνεται κατά κάποιον τρόπο, μου απονέμεται ο τίτλος του επίτιμου διδάκτορα -της Ιατρικής αυτή τη φορά- το ακροατήριο είναι μεγαλύτερο, ο πατέρας μου και μητέρα μου δεν είναι πια εδώ, αλλά πολλοί από τους συναδέλφους και φίλους είναι οι ίδιοι είναι», είπε.
Αναγνωρίζοντας τη συμβολή που διαδραμάτισε στη μετέπειτα πορεία του η εκπαίδευση που έλαβε από το ΑΠΘ τόνισε ότι «υπερβαίνει κατά πολύ τα όρια της επιστημονικής γνώσης που μου προσέφερε». 
«Το Αριστοτέλειο, οι καθηγητές του, οι συμφοιτητές μου  διαμόρφωσαν τον χαρακτήρα και προσωπικότητα μου στην πιο καθοριστική δεκαετία της ζωή μου, από την ηλικία τω 18 έως των 28 ετών. Σε αυτό το διάστημα απέκτησα το σύστημα ιδανικών και αξιών, που με έκαναν αυτό που είμαι και με οδήγησαν στην όποια επαγγελματική επιτυχία και το πιο σημαντικό, σε μια ευτυχισμένη προσωπική ζωή», επισήμανε, ομολογώντας πως «παρότι ποτέ δε φανταζόμουν ότι θα γινόμουν CEO της μεγαλύτερης φαρμακευτικής εταιρείας του κόσμου, σήμερα αντιλαμβάνομαι ότι η εκπαίδευση, η επαγγελματική δεοντολογία και οι κοινωνικές ευαισθησίες που αποκόμισα με προετοίμασαν καλά».
Σε ό,τι αφορά τη θέση ευθύνης που κατέχει εξήγησε ότι «η θέση του CEO της Pfizer αφορά πολύ περισσότερα από τη διοίκηση μιας επιχείρησης», καθώς «αφορά τη διαμόρφωση του παγκόσμιου χάρτη της δημόσιας υγείας, αφορά τη λήψη αποφάσεων που έχουν τη δυνατότητα να επιφέρουν σημαντικές αλλαγές σε ανθρώπινες ζωές». «Η επιτυχία, η όποια επιτυχία στο τέλος τη θητείας μου», παραδέχθηκε, «θα μετρηθεί με το πόσες ασθένειες θα αντιμετωπιστούν, πόσα νέα εμβόλια θα υπάρξουν». Στο πλαίσιο αυτό προέβλεψε ότι «τα χρόνια που θα έλθουν θα δούμε συγκλονιστικές  νέες θεραπείες», με τις πιο σημαντικές τάσεις να αφορούν σε καινοτόμες θεραπείες σε νέους τομείς, γονιδιακές και άλλου τύπου θεραπείες, στη δημιουργία ενός πιο συνεργατικού καινοτόμου συστήματος έρευνας και τεχνολογιών σε ένα περιβάλλον ανάλυσης δεδομένων και στην εμφάνιση εξατομικευμένων θεραπειών. 
«Όλοι επιθυμούμε ένα μέλλον, όπου δε θα νικά η ασθένεια», τόνισε, προτρέποντας στην κατεύθυνση αυτή τους φοιτητές «να μην περιορίζετε τα όρια σας, καθώς αυτός ο κόσμος μπορεί να γίνει δικός σας, αν επικεντρωθείτε στο να κάνετε άριστα τη δουλειά σας, αν ξεπεράσετε τον πήχη, αν βάλετε τον πήχη ψηλότερα ξανά και ξανά, μέχρι να κάνετε το όνειρο σας πραγματικότητα». Στους εκπροσώπους της ακαδημαϊκής κοινότητας επισήμανε την ανάγκη «να συνεργαστείτε με βιομηχανία, ώστε να σημειωθεί ακόμη μεγαλύτερη πρόοδος σε ένα οικοσύστημα που παράγει καινοτομίες και ανάπτυξη», ενώ ενθάρρυνε τους φορείς χάραξης πολιτικής «να υποστηρίξετε πολιτικές υπέρ των ασθενών και υπέρ της καινοτομίας, που να διασφαλίζουν τη δυνατότητα του κλάδου να συνεχίσει να παράγει σημαντικά επιστημονικά επιτεύγματα, για μια ευτυχισμένη και υγιή κοινωνία και μια πετυχημένη οικονομική ανάπτυξη». 
                                                                                                                       
«Ένας βέρος  Θεσσαλονικιός»

«'Ακη, καλώς όρισες ξανά στο σπίτι σου». Με την προσφώνηση αυτή και με τους στίχους του ποιητή Τάκη Σινόπουλου «Εδώ γεννήθηκα. Εδώ μεγάλωσα. Λοιπόν, αυτά μου χρειάζονται
για την οργή μου και την περηφάνια μου. Για να κρατήσω και να κρατηθώ. Δεν έχω Θεούς. Και δε φοβάμαι», ο πρύτανης του ΑΠΘ, καθηγητής Νίκος Παπαϊωάννου υποδέχθηκε «έναν βέρο Θεσσαλονικιό, η ιστορία του οποίου συνυφαίνεται με αυτήν της πόλης μας».
«Ο κύριος Μπουρλά, απόφοιτος και διδάκτορας της Κτηνιατρικής Σχολής του ΑΠΘ, είναι σήμερα CEO της Pfizer ανά τον κόσμο. Και μαθαίνοντας την προσωπική του πορεία, δεν μπορείς παρά να θαυμάσεις τη ρότα που ακολουθεί μια ζωή, με όλες τις ανατροπές και απογοητεύσεις, που γίνονται έναυσμα και κίνητρο για κάτι καλύτερο», τόνισε ο κ. Παπαϊωάννου, μη παραλείποντας να αναφερθεί στην οικογενειακή ιστορία του τιμωμένου που «είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τις ποικίλες εκφάνσεις της Θεσσαλονίκης ανά τους αιώνες, αλλά και με την εποχή του ναζιστικού ολέθρου». «Μαζί με αυτήν», συνέχισε ο πρύτανης, «οι ιστορίες πολλών χιλιάδων συμπολιτών μας, που εκτοπίστηκαν και εξοντώθηκαν στα χρόνια του Ολοκαυτώματος», όμως, «ως πατρίδα, δεν σας σταθήκαμε, όπως θα οφείλαμε∙ δεν αποδειχτήκαμε αντάξιοι της Ιστορίας».
«Όχι λίγοι, όχι άδικα, φύγανε από τη Θεσσαλονίκη, συνειδητά αρνούμενοι να κοιτάξουν πίσω τους. Εσείς όμως, κύριε Μπουρλά, δε μας ξεχάσατε. Δεν λησμονήσατε το Τμήμα της Κτηνιατρικής από το οποίο προέρχεστε και το οποίο σας οφείλει πολλά. Και είστε απόψε εδώ, την ίδια στιγμή που ένα έργο μείζονος σημασίας για την πόλη μας αρχίζει να λαμβάνει σάρκα και οστά, χάρη και στη δική σας προσωπική συμβολή», υπογράμμισε.
Τον Έπαινο του τιμωμένου εκφώνησε ο καθηγητής του Τμήματος Ιατρικής του ΑΠΘ, Δημήτρης Κούβελας, εστιάζοντας σε στιγμιότυπα της προσωπικής φιλίας που τους συνδέει. «Δεν επαινώ σήμερα μόνο τον CEO της PFIZER --πώς θα μπορούσα κιόλας. Εγώ επαινώ τον δικό μας 'Ακη, τον συνομήλικο, τον συμπατριώτη, το παιδί που μεγάλωσε στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, όπως κι εγώ και πολλοί άλλοι». «Φυσικά κάθε ένα από τα 23 χρόνια που ζει στο εξωτερικό, αδιαλείπτως επιστρέφει το καλοκαίρι στην Ελλάδα για να κάνει διακοπές με παιδικούς φίλους του που σήμερα είναι εδώ μαζί μας και τον περιμένουν πάντα με την ίδια λαχτάρα», πρόσθεσε.
«Ο 'Ακης ο συμφοιτητής, το γκαρντάσι, ο δικός μας 'Ακης, κατάφερε, με υλικό που σε όλους μας ήταν διαθέσιμο, χωρίς πολλά χρήματα, από γονείς που επιβίωσαν του ολοκαυτώματος τα δύσκολα μεταπολεμικά χρόνια, φοιτώντας στα ίδια δημόσια σχολεία και πανεπιστήμιο, πηγαίνοντας στα ίδια μέρη και αγναντεύοντας την ίδια θάλασσα, να καταφέρει, με αυτό ακριβώς το υλικό, αλλά και τον πνευματικό, αισθητικό και ηθικό αέρα της που απλόχερα χαρίζει η Θεσσαλονίκη μας, να ανοίξει τα φτερά του και να κατακτήσει όλες τις κορυφές που συνάντησε στο δρόμο του», παρατήρησε.
«Ο λόγος που αιτήθηκα την απονομή του επίτιμου διδάκτορα στον Albert», εξήγησε, «είναι όχι για να τον τιμήσω -αυτός με τιμάει με την ζωή του- αλλά για να δώσω την ευκαιρία σε όλους μας, αλλά και κυρίως στα παιδιά μας, να δουν, να αγγίξουν και κυρίως να ακούσουν από τον δικό μας 'Ακη, ότι το εφαλτήριο της Ψωροκόσταινας δεν είναι τίποτα», αλλά «είναι τόσα πολλά πράγματα που κάνουν τους σπόρους της, όταν βρεθούν στο κατάλληλο έδαφος να γίνουν ότι κανείς μας ίσως δεν κατάφερε να ονειρευτεί». «Συγχαρητήρια 'Ακη και ευχαριστώ πολύ με όλη την καρδιά μου. Είσαι το καλύτερο παράδειγμα και ελπίδα, που θα μπορούσαν να έχουν ζωντανό τα παιδιά μας», έκλεισε τον έπαινό του ο καθηγητής.