Η βαρβαρότητα του πολέμου της Μόσχας κατά της Ουκρανίας παίρνει δύο ξεχωριστές μορφές,

medlabnews.gr iatrikanea

Σε μια φωτογραφία από το προάστιο του Κιέβου, Μπούσα, στην Ουκρανία, μια γυναίκα στέκεται στην αυλή ενός σπιτιού, με το χέρι της να καλύπτει το στόμα της με φρίκη, τα σώματα τριών νεκρών αμάχων σκορπισμένα μπροστά της. Οταν η Ασετ Τσαντ (Aset Chad) είδε αυτή τη φωτογραφία, άρχισε να τρέμει και να «ορμάει» 22 χρόνια πίσω στο χρόνο.

Τον Φεβρουάριο του 2000, μπήκε στην αυλή του γείτονά της στην Τσετσενία και είδε τα πτώματα τριών ανδρών και μιας γυναίκας που είχαν πυροβοληθεί επανειλημμένα μπροστά στα μάτια της 8χρονης κόρης της. Ρώσοι στρατιώτες είχαν σαρώσει το χωριό τους και είχαν δολοφονήσει τουλάχιστον 60 ανθρώπους, βίασαν τουλάχιστον έξι γυναίκες και λεηλάτησαν τα χρυσά δόντια των θυμάτων, όπως διαπίστωσαν παρατηρητές ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

«Εχω τις πιο άσχημες αναδρομές», είπε η κ. Τσαντ, που ζει τώρα στη Νέα Υόρκη, σε μια τηλεφωνική συνέντευξη. «Βλέπω ακριβώς τι συμβαίνει: βλέπω τον ίδιο Στρατό, τις ίδιες ρωσικές απάνθρωπες τακτικές που χρησιμοποιούν στον λαό».

Η βαρβαρότητα του πολέμου της Μόσχας κατά της Ουκρανίας παίρνει δύο ξεχωριστές μορφές, γνωστές σε όσους έχουν δει τον ρωσικό στρατό σε δράση αλλού.

Υπάρχει η προγραμματική βία που ασκείται από τις ρωσικές βόμβες και πυραύλους εναντίον αμάχων, καθώς και στρατιωτικών στόχων, που σκοπό έχουν να αποθαρρύνουν και να αποτρέψουν την ήττα. Αυτές οι επιθέσεις θυμίζουν την αεροπορική καταστροφή το 1999 και το 2000 της πρωτεύουσας της Τσετσενίας, Γκρόζνι, και το 2016 του προπύργιου των Σύριων ανταρτών στο Χαλέπι.

Και μετά υπάρχει η σκληρότητα μεμονωμένων στρατιωτών και μονάδων, η φρίκη της Μπούσα φαίνεται να έχει προέλθει απευθείας από τη σφαγή πριν από μια γενιά στο χωριό της κυρίας Τσαντ, Νόβιε Αλντι (Novye Aldi).

Οι θάνατοι αμάχων και τα εγκλήματα που διαπράττονται από στρατιώτες περιλαμβάνονται σε κάθε πόλεμο, ιδίως σε αυτούς που πολέμησαν οι Ηνωμένες Πολιτείες τις τελευταίες δεκαετίες στο Βιετνάμ, το Αφγανιστάν και το Ιράκ. Ηταν πάντα δύσκολο να εξηγήσουμε γιατί οι στρατιώτες διαπράττουν φρικαλεότητες ή να περιγράψουμε πώς οι εντολές των διοικητών, η στρατιωτική κουλτούρα, η εθνική προπαγάνδα, η απογοήτευση στο πεδίο της μάχης και η ατομική κακία μπορούν να συνδυαστούν για να δημιουργήσουν τέτοιες φρικαλεότητες.

Στη Ρωσία, ωστόσο, τέτοιες πράξεις σπάνια ερευνώνται ή ακόμη και αναγνωρίζονται, πόσο μάλλον τιμωρούνται. Αυτό αφήνει ασαφές κατά πόσο η χαμηλού επιπέδου βαρβαρότητα πηγάζει από την πρόθεση των υπευθύνων ή αν οι διοικητές απέτυχαν να ελέγξουν τα στρατεύματά τους. Σε συνδυασμό με την προφανή στρατηγική του βομβαρδισμού αμάχων στόχων, πολλοί παρατηρητές καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι η ρωσική κυβέρνηση και, ίσως, ένα μέρος της ρωσικής κοινωνίας, στην πραγματικότητα συγχωρεί τη βία κατά αμάχων.

Ορισμένοι αναλυτές βλέπουν το πρόβλημα ως δομικό και πολιτικό, με την έλλειψη λογοδοσίας των ρωσικών Ενόπλων Δυνάμεων να μεγεθύνεται από την απουσία ανεξάρτητων θεσμών στο αυταρχικό σύστημα του Βλαντιμίρ Β. Πούτιν ή στη Σοβιετική Ενωση πριν από αυτό. Σε σύγκριση με τη Δύση, λιγότεροι άνθρωποι τρέφουν ψευδαισθήσεις ότι τα ατομικά δικαιώματα υπερτερούν της ωμής εξουσίας.

«Νομίζω ότι υπάρχει αυτού του είδους η κουλτούρα βίας», είπε ο Βολοντίμιρ Γερμολένκο (Volodymyr Yermolenko), ένας Ουκρανός φιλόσοφος. «’Η κυριαρχείς, ή κυριαρχείσαι».

Στην Ουκρανία, οι Ρώσοι στρατιώτες, από κάθε άποψη, μπορούν να συνεχίσουν να σκοτώνουν αμάχους ατιμώρητα, όπως υπογραμμίζεται από το γεγονός ότι ουσιαστικά κανένας από τους δράστες των εγκλημάτων πολέμου στην Τσετσενία, όπου το Κρεμλίνο συνέτριψε ένα κίνημα ανεξαρτησίας με κόστος δεκάδων χιλιάδων αμάχων, διώχθηκαν ποτέ στη Ρωσία.

Τότε, Ρώσοι ερευνητές είπαν στην κ. Τσαντ ότι οι δολοφονίες στο Νόβιε Αλντι μπορεί να έγιναν από Τσετσένους, ντυμένοι Ρώσοι στρατιώτες, θυμάται. Τώρα, το Κρεμλίνο λέει ότι οποιεσδήποτε θηριωδίες στην Ουκρανία είτε οργανώνονται είτε πραγματοποιούνται από τους Ουκρανούς και τους Δυτικούς «προστάτες» τους, ενώ καταγγέλλουν ως «ναζί» όποιον αντιστέκεται στη ρωσική προέλαση.

Πολλοί Ρώσοι πιστεύουν αυτά τα ψέματα, ενώ όσοι δεν το πιστεύουν μένουν να παλεύουν με το πώς θα μπορούσαν να γίνουν τέτοια εγκλήματα στο όνομά τους.

Η βία παραμένει συνηθισμένη στο ρωσικό στρατό, όπου περισσότεροι ανώτεροι στρατιώτες κακοποιούν συνήθως τους κατώτερους. Παρά τις προσπάθειες δύο δεκαετιών να γίνει ο Στρατός πιο επαγγελματική δύναμη, ποτέ δεν ανέπτυξε μια ισχυρή μεσαία βαθμίδα παρόμοια με τους υπαξιωματικούς που γεφυρώνουν το χάσμα μεταξύ διοικητών και στρατιωτών χαμηλότερης βαθμίδας στον αμερικανικό στρατό. Το 2019, ένας στρατιώτης στη Σιβηρία άνοιξε πυρ και σκότωσε οκτώ στη στρατιωτική του βάση, ισχυριζόμενος ότι άλλοι στρατιώτες του είχαν κάνει τη ζωή «κόλαση».

Πηγή «Εθνικός Κήρυξ»  ekirikas.com