Συγκινητικό. Ένας ασθενής μας γράφει: Πώς είναι να σου παίρνουν το σπίτι ενώ παλεύεις για τη ζωή σου

 επιμέλεια medlabnews.gr iatrikanea

Δεν είμαι άνθρωπος δυνατός.

Ούτε κάποιος που έχει μάθει να σηκώνει κεφάλι απέναντι σε τράπεζες, εταιρείες, δικηγόρους και χαρτιά.

Είμαι ένας απλός άνθρωπος, ένας ασθενής που παλεύει χρόνια με την υγεία του, με γιατρούς, εξετάσεις, θεραπείες, και το μόνο που ζητούσα ήταν λίγη ηρεμία.

Κι όμως, εκεί που νόμιζα πως τα χειρότερα της ζωής μου τα έχω ήδη περάσει στο νοσοκομείο, ανακάλυψα πως έξω, στον “πραγματικό κόσμο”, τα χειρότερα ήταν μπροστά.

Το σπίτι μου…

το σπίτι που μεγάλωσαν τα παιδιά μου…

το σπίτι που έζησα τα πιο δύσκολα βράδια της αρρώστιας μου…

το σπίτι που με κρατούσε όρθιο…

εκτιμήθηκε σαν να ήταν μια αποθήκη.

Ενώ είναι χρόνια τακτοποιημένο, με χώρους που υπήρχαν από τότε που το αγοράσαμε, με θέσεις στάθμευσης, με δουλειές, με κόπο, με αναμνήσεις… το έβγαλαν σε τιμή που δεν θα αγόραζες ούτε ένα μικρό διαμέρισμα.

Και το πήραν

Το πήραν μισοτιμής.

Και τα χρήματα αυτά, όλα, έφυγαν σε ένα fund στο εξωτερικό.

Κι εγώ

Εγώ, ο άνθρωπος που τους έδωσε το σπίτι του,

εμφανίζομαι ότι…

συνεχίζω να χρωστάω.

Σαν να μην έφτανε ο πόνος της αρρώστιας μου.

Σαν να μην έφτανε η ταπείνωση του να σε φωνάζουν “οφειλέτη”.

Σαν να μην έφτανε το να βλέπεις το σπίτι σου να φεύγει από τα χέρια σου.

Τώρα πρέπει να αποδείξω κιόλας ότι υπάρχω.

Ότι δεν είμαι ένας αριθμός.

Ότι δεν είμαι ένα «στοιχείο σε χαρτί».

Ότι είμαι άνθρωπος.

Και δεν είναι μόνο αυτό.

Με κυνηγούν ακόμη.

Ξανακάνουν αιτήσεις, ξαναπροσπαθούν να περάσουν χαρτιά που έχουν ήδη απορριφθεί.

Σαν να μην έφτασε αυτό που μου έκαναν.

Σαν να μην φτάνει η απώλεια.

Σαν να πρέπει να με λυγίσουν εντελώς.

Δεν είμαι ούτε δυνατός ούτε πλούσιος.

Είμαι κουρασμένος.

Είμαι τρομαγμένος.

Και νιώθω ότι αυτό που ζω δεν το αξίζει κανένας άνθρωπος.

Θέλω να πιστεύω ότι κάπου υπάρχει μια δικαιοσύνη για όσους δεν έχουν φωνή.

Ότι κάπου υπάρχει μια Ελλάδα που δεν αφήνει τον άρρωστο, τον αδύναμο, τον απλό πολίτη να τον πατάνε εταιρείες.

Γιατί όταν σου παίρνουν το σπίτι σε τιμή που δεν θα το δεχόταν ούτε μεσίτης για πλάκα…

και μετά σου λένε πως συνεχίζεις και να χρωστάς…

και επιμένουν, ξανά και ξανά…

τότε δεν είναι απλώς μια αδικία.

Είναι ένας δεύτερος πόνος, χειρότερος από τον πρώτο.

Και αυτό δεν θα έπρεπε να το ζει κανένας άνθρωπος,

ιδιαίτερα ένας ασθενής που απλώς ζητούσε να συνεχίσει τη ζωή του με αξιοπρέπεια. 

Ένας ασθενής που παλεύει να κρατήσει την αξιοπρέπειά του