Δικαστές λαμβάνουν υπόψη τους το facebook για αποφάσεις ακόμα και του νόμου Κατσέλη

Σύμμαχος αλλά και εχθρός των διαδίκων μπορεί να αποδειχθούν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αφού ό,τι «ανεβάζουμε» μένει και μπορεί είτε να χρησιμοποιηθεί για καλό είτε να γυρίσει μπούμερανγκ.
Δύο πρόσφατες αποφάσεις Ειρηνοδικείων στηρίχθηκαν, μεταξύ άλλων, στις αναρτήσεις εκείνων που υπέβαλαν αίτηση για ένταξη στον νόμο Κατσέλη, εκδίδοντας για τον έναν θετική απόφαση και αρνητική για τη δεύτερη. Ιδιαίτερη σημασία έχει, όμως, το γεγονός ότι οι δικαστές έκαναν χρήση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, κρίνοντας ότι το «προφίλ» ενός ατόμου στο Facebook, όταν είναι δημόσιο, παύει να έχει στοιχεία «ιδιωτικότητας» και πως ό,τι προβάλλεται μπορεί να χρησιμοποιηθεί ακόμη και εάν ο χρήστης δεν έχει δώσει τη συναίνεσή του.

Πρόσεχε τι... ανεβάζεις
Η περίπτωση γυναίκας η οποία διατηρούσε εμπορική επιχείρηση με ρούχα και γυναικεία αξεσουάρ σε τουριστική περιοχή της Πελοποννήσου, διατηρώντας παράλληλα την ιδιότητα του δημοσίου υπαλλήλου, είναι χαρακτηριστική για την προσοχή που πρέπει να δείχνουν οι χρήστες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Η προσφεύγουσα με αίτησή της στο δικαστήριο υποστήριζε ότι παρουσιάζει αδυναμία αποπληρωμής των δανειακών της υποχρεώσεων και ζητούσε τη ρύθμιση των χρεών της από το δικαστήριο καθώς και τριετή περίοδο χάριτος. Οι τράπεζες, ωστόσο, δεν έμειναν με σταυρωμένα τα χέρια και έψαξαν το «προφίλ» της, παρακινώντας με αυτόν τον τρόπο και το δικαστήριο να επιβεβαιώσει τους ισχυρισμούς τους.

Ψάχνοντας τον λογαριασμό της προσφεύγουσας, το δικαστήριο διαπίστωσε ότι αυτό ήταν δημόσιο, δεν ήταν δηλαδή προσβάσιμο μόνο στους «φίλους», και πως σε αυτό διαφήμιζε την εμπορική επιχείρηση την οποία «έτρεχε» η ίδια, παρότι ήταν στο όνομα του πρώην συζύγου της. Στις αναρτήσεις εμφανίζονταν τα εμπορεύματα και οι προσφορές που γίνονταν ή οι εκπτώσεις. Σύμφωνα με το δικαστικό σκεπτικό, οι φωτογραφίες ή οι κινηματογραφικές αναπαραστάσεις θεωρούνται ιδιωτικά έγγραφα τα οποία ως αποδεικτικά μέσα είναι απαράδεκτα όταν δεν δίνεται η συναίνεση των συμμετεχόντων σε αυτές. Το ίδιο συμβαίνει και με τις αναρτήσεις όταν αυτές απευθύνονται μόνο στους «φίλους». Τι γίνεται, όμως, στην περίπτωση που το προφίλ είναι δημόσιο;

«Οσο η ιδιωτική ζωή είναι απόρρητη είναι άξια προστασίας, όμως όταν έχει ευρέως δημοσιοποιηθεί παύει να είναι άξια προστασίας από τον εν λόγω νόμο, ήτοι όταν τέτοια προσωπικά δεδομένα του ατόμου είναι γνωστά σε ένα σχετικά μεγάλο αριθμό προσώπων ή μπορούν να γίνουν εύκολα αντιληπτά και θεωρούνται εξακριβωμένα, τότε δεν προσβάλλεται το δικαίωμα για πληροφορική αυτοδιάθεση και στην ιδιωτική ζωή. Στην περίπτωση του μέσου κοινωνικής δικτύωσης Facebook, ο χρήστης έχει τη δυνατότητα να προβεί σε ρυθμίσεις ιδιωτικότητας στο “προφίλ” του εάν επιθυμεί να περιορίσει τον κύκλο των προσώπων που έχουν πρόσβαση σε αυτό, στις φωτογραφίες του και γενικότερα στις αναρτήσεις του, δηλαδή να προβεί σε ρυθμίσεις περιορισμού πρόσβασης στις πληροφορίες του.

Ακόμη, όμως, έχει τη δυνατότητα να καταστήσει δημόσια και ελεύθερα προσβάσιμα σε όλους (ακόμη και σε χρήστες του ∆ιαδικτύου που δεν έχουν λογαριασμό στο Facebook) τα στοιχεία αυτά με την καταχώρισή τους στον εν λόγω ιστότοπο χωρίς ρυθμίσεις ασφαλείας. Πληροφορίες, όμως, οι οποίες αναρτώνται από το υποκείμενο των δεδομένων σε δημόσια πρόσβαση στο ∆ιαδίκτυο δεν συνιστούν προσωπικό δεδομένο και δεν εμπίπτουν στις προστατευτικές διατάξεις του Ν. 2472/1997». Για το δικαστήριο (υπ’ αριθμόν 9/2019 απόφαση) η προσφεύγουσα είχε και την ιδιότητα της εμπόρου. Συνεπώς, δεν μπορεί να υπαχθεί στις ρυθμίσεις για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά, καθώς ο νόμος απαγορεύει την ένταξη των εμπόρων στις προστατευτικές του διατάξεις.

«Δωρεάν μαθήματα»
Αντίθετα, το Ειρηνοδικείο του Πειραιά, με την υπ’ αριθμόν 13/2019 απόφασή του, προχώρησε σε ρύθμιση των οφειλών του προσφεύγοντος, λαμβάνοντας υπόψη, μεταξύ άλλων, τη σελίδα του στο Facebook, αλλά και την ιστοσελίδα με το φροντιστήριο που διατηρούσε, κρίνοντας ότι στις υπηρεσίες του προείχε ο διδακτικός χαρακτήρας, και όχι ο εμπορικός.

«Εξάλλου, ενδεικτικό του ότι ο αιτών δεν αντιμετώπιζε τη διδασκαλία της αγγλικής γλώσσας ως επιχείρηση με σκοπό το κέρδος αποτελεί το γεγονός ότι λειτουργεί μέχρι και σήμερα την ιστοσελίδα, όπως και τους λογαριασμούς, και στο μέσο κοινωνικής δικτύωσης Facebook, παρέχοντας, μεταξύ άλλων, οδηγίες για την εκμάθηση και την ορθή χρήση της αγγλικής γλώσσας, ενώ ο ίδιος προθυμοποιείται να παρέχει στους χρήστες δωρεάν μαθήματα της αγγλικής γλώσσας» αναφέρει στην απόφασή του το δικαστήριο. «Ως αποδεικτικά στοιχεία για την υποστήριξη της νομικής κρίσης του δικαστή παρατηρούμε πλέον τη χρήση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης» σημειώνει η δικηγόρος Αννα Κορσάνου, η οποία χειρίστηκε την περίπτωση του δανειολήπτη στον Πειραιά.

«Στη μία από τις αποφάσεις που σχολιάζουμε ο δικαστής από μόνος του, με ίδια πρωτοβουλία, ανέτρεξε στο Facebook, προκειμένου να συλλέξει στοιχεία για την εμπορική ιδιότητα ή όχι του αιτούντος δανειολήπτη και τελικά αυτή η έρευνα βγήκε εις όφελος του δανειολήπτη, καθώς κρίθηκε ότι ο δανειολήπτης δεν έχει την εμπορική ιδιότητα, όπως υποστήριζε η τράπεζα. Στη δεύτερη απόφαση τη σχετική έρευνα είχε κάνει η πλευρά της τράπεζας και την έθεσε στην κρίση του δικαστή, που έκρινε ότι οι αναρτήσεις στο Facebook, εφόσον είναι δημόσιες, μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως νόμιμα αποδεικτικά μέσα χωρίς να προσβάλλουν τα προσωπικά δεδομένα του χρήστη. Στηριζόμενος σε αυτήν την παραδοχή και αξιοποιώντας την τεχνολογία, απέρριψε την αίτηση της δανειολήπτριας, θεωρώντας την έμπορο, αφού στο Facebook διαφήμιζε το κατάστημά της. Aρα, ό,τι αναρτούμε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μένει και μπορεί να το “βρούμε” μπροστά μας» καταλήγει η κυρία Κορσάνου.

ethnos.gr