Το σύνδρομο της Κίνας.

Παρακολουθούμε μία άσκηση για την πολιτική επιστήμη, κατά την οποία ουδείς διανοείται να καταγγείλει την παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων αφού συμφωνούμε ότι η Υγεία, ως υπέρτατο αγαθό, προηγείται της ελευθερίας. Είναι μία συνθήκη με ασύμμετρα χαρακτηριστικά. Δεν ισχύουν ούτε τα στεγανά, ούτε οι ιδέες μας


Το κλασικό, ποιητικό, παράδειγμα για τη θεωρία του Χάους είναι αυτό με την πεταλούδα που κουνάει τα φτερά της στον Αμαζόνιο και προκαλεί καταιγίδα στην Κίνα. Μπορεί να διατυπωθεί και αλλιώς: ένας Κινέζος τρώει κρέας νυχτερίδας (ή μυρμηγκοφάγου) και προκαλεί παγκόσμια αναστάτωση. Αυτή τη στιγμή είναι το πιθανότερο σενάριο για το πέρασμα του ιού στον άνθρωπο. Το κρέας εκτέθηκε στην αγορά της Γουχάν και εκεί ο ιός βρήκε νέο ξενιστή, τον άνθρωπο. Και κάπως έτσι, βρεθήκαμε όλοι να παρακολουθούμε μία ταινία επιστημονικής φαντασίας με δυστοπικό σενάριο, στην οποία δεν αποκλείεται να πάρουμε μέρος ως κομπάρσοι -μιλάμε για υπερπαραγωγή. Εκατομμύρια άνθρωποι βρίσκονται σε καραντίνα. Και όταν μπαίνουν οι μάσκες μπροστά στο στόμα, δεν μπορεί να βγει ούτε κουβέντα για ανθρώπινα δικαιώματα και νομικά κωλύματα. Ούτως ή άλλως στην Κίνα αυτές οι έννοιες είναι υποκειμενικές, συστέλλονται και διαστέλλονται κατά συνθήκη. Ενδεχομένως το ίδιο να συνέβαινε και σε οποιαδήποτε άλλη χώρα του κόσμου αν και δεν μπορώ να φανταστώ πώς θα μπορούσε να επιβληθεί καραντίνα σε μία ευρωπαϊκή ή αμερικανική πόλη. Ακόμα και αν η Δικαιοσύνη συναινούσε, οι άνθρωποι θα αντιδρούσαν σε τέτοιο βαθμό, ώστε τα μέτρα θα κατέρρεαν.

Στην Κίνα, όμως, είναι αλλιώς. Εκεί οι αντιρρήσεις δεν έχουν νόημα. Αν υπάρχει ένας τρόπος για να περιοριστεί η επέκταση του ιού, μέχρι να κατασκευαστεί το εμβόλιο, είναι αυτός. Παρακολουθούμε, λοιπόν, μία ενδιαφέρουσα άσκηση για την πολιτική επιστήμη, κατά την οποία ουδείς διανοείται να καταγγείλει την παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων αφού συμφωνούμε ότι η Υγεία, ως υπέρτατο αγαθό, προηγείται της ελευθερίας. Είναι μία συνθήκη με ασύμμετρα χαρακτηριστικά. Δεν ισχύουν ούτε τα στεγανά, ούτε οι ιδέες μας. Και σκέφτομαι ότι αν για τον περιορισμό του ιού ήταν απαραίτητη η θανάτωση των φορέων του, θα το είχαμε αποδεχθεί ως μία σκληρή αναγκαιότητα. Αρκεί να έμενε μακριά από μας. Δεν λειτουργούμε ως πολίτες, αλλά ως ζωντανοί οργανισμοί που προτάσσουν το ένστικτο της επιβίωσης. Κάποια στιγμή όλο αυτό θα τελειώσει, θα ξεχαστεί. Μέχρι να εμφανιστεί κάτι άλλο, πάλι από την Κίνα. Οι μεγαλύτερες επιδημίες των τελευταίων πενήντα χρόνων έχουν ξεκινήσει από την Κίνα. Σημειολογικά, αυτό μας επιτρέπει να δούμε τι ακριβώς αντιπροσωπεύει η Κίνα στον σύγχρονο κόσμο. Μήπως είναι, τελικά, απειλή; 

Ένας γίγαντας ή ένα τέρας που, με το άνοιγμά του προς τον κόσμο, καταλαμβάνει συνεχώς όλο και μεγαλύτερο ζωτικό χώρο. Αν αναλογιστείτε πόσα κινέζικα πράγματα κρατάτε στα χέρια σας ή φοράτε κάθε μέρα, αν μετρήσετε το μέγεθος της κινέζικης επιρροής που αυξάνεται χρόνο με τον χρόνο σε κάθε σημείο του πλανήτη, τότε και η υπόθεση του ιού θα φανεί απολύτως φυσιολογική. Αφού τα πάντα σε αυτόν τον κόσμο γίνονται κινέζικα, γιατί να μη γίνουν και οι αρρώστιες; 

Κώστας Γιαννακίδης 
Πηγή: Protagon.gr