Καρπαζοεισπράκτορες

 Του Χρήστου Χωμενίδη 

Τι είναι η ευλογιά των μαϊμούδων ή "των πιθήκων" όπως τη μεταφράζουν; 

Μια ασθένεια καταγεγραμμένη από το 1958. Μία παραλλαγή της ευλογιάς, η οποία εξαλείφθηκε από τον πλανήτη το 1977. Παραλλαγή ασυγκρίτως ελαφρύτερη, με θνησιμότητα 3% έως 6% εφόσον δεν ασκηθεί στον ασθενή καμία θεραπευτική παρέμβαση. Με εμβόλια διαθέσιμα, με εμβολιασμό που τη γιατρεύει ακόμα και μετά τη μόλυνση. Η μετάδοσή της απαιτεί πολύ στενή σωματική συνάφεια επί αρκετή ώρα με τον πάσχοντα, προσομοιάζει κατά τούτο με αφροδίσιο νόσημα. Η ευλογιά των μαϊμούδων γίνεται αληθινά μεταδοτική μόνον αφότου ο μολυνθείς παρουσιάσει συμπτώματα. Τα διευκρινίζει όλα τα παραπάνω ο Ηλίας Μόσιαλος, κατατοπιστικότατος όπως πάντα. Τα επιβεβαιώνει στο BBC ο καθηγητής Τζίμι Γουίθφορθ. "Δεν πιστεύω ότι το κοινό πρέπει να ανησυχήσει σε αυτή τη φάση... Δεν είμαστε απέναντι στην ευλογιά των μαϊμούδων αθωράκιστοι όπως ήμασταν με την εμφάνιση του κόβιντ…" Και καταλήγει ο Μόσιαλος ρητά: "Δεν υπάρχει σημαντικός κίνδυνος πανδημίας από αυτόν τον ιό".

Και όμως. Οι υγειονομικές αρχές έχουν τεθεί σε συναγερμό. Όπως προ εβδομάδων γιά εκείνη την παιδική ηπατίτιδα, που μάς θορύβησε ως γονείς κι έπειτα εξαφανίστηκε από την ειδησεογραφία. Όπως όποτε -κάθε τρεις και λίγο δηλαδή- καταγράφεται μια μετάλλαξη ή υπομετατάλλαξη του κόβιντ, εν δυνάμει βαριά.

Τα δε ΜΜΕ ανταγωνίζονται ποιό θα περιγράψει την καινούργια απειλή με ζωηρότερα, με μελανότερα τουτέστιν, χρώματα. Ποιό τους θα κρούσει πιο εκκωφαντικά τον κώδωνα ενός -μικρού πιθανότατα για τον γενικό πληθυσμό- κινδύνου.

Οι συνωμοσιολόγοι δίνουν τα ρέστα τους σε εφιαλτικές προβλέψεις. Προεξοφλούν δισεκατομμύρια νεκρούς -κατόπιν, εννοείται, σχεδίου, στο οποίο εμπλέκεται ο Μπίλ Γκέιτς- και βρίσκουν βεβαίως ευήκοα ώτα. 

Τι έχουμε πάθει; Καμένοι στον χυλό του κορονοϊού, φυσάμε πλέον και το γιαούρτι;

Συμβαίνει, φοβάμαι, κάτι πολύ πιο θλιβερό. Έχουμε εθιστεί στην αγωνία. Στον τρόμο. Σαν τους καρπαζοεισπράκτορες, κοιτάζουμε έντρομοι γύρω μας, από πού θα μάς έρθει η επόμενη σφαλιάρα. "Εάν δεν μάς βρει καμιά καινούργια συμφορά, θα περάσουμε φέτος ένα πολύ καλό καλοκαίρι…" λέγαμε χθες σε μια παρέα. Η έμφαση ήταν στη συμφορά. Βαρέσαμε όλοι ξύλο, το τραπέζι με τους μεζέδες.

Λογικό. Δεν μάς έχουν χτυπήσει και λίγα τα τελευταία δώδεκα χρόνια, ειδικά εμάς εδώ. Από τη χρεοκοπία του κράτους και τα μνημόνια, στην πανδημία. Κι εκεί που είχαμε πιστέψει πως θα παίρναμε βαθιές ανάσες…  Ότι θα μπαίναμε σε μια ευφρόσυνη, δημιουργική εποχή -οι οικονομολόγοι μιλούσαν για "ενάρετο κύκλο" και προέβλεπαν πως θα διαρκούσε καμιά δεκαετία-, να’σου η εισβολή στην Ουκρανία. Η ενεργειακή κρίση. Η προτροπή της Γερμανίδας υπουργού προς τους συμπολίτες της να αρχίσουν να σωρεύουν στις αποθήκες των σπιτιών τους είδη πρώτης ανάγκης.

Πόσα να αντέξει ο άνθρωπος δίχως να καταντήσει φοβικός; Αλγολάγνος;

Παρατηρώ πως και όταν δεν υπάρχει κάποια μαζική απειλή -ή όταν η πολιορκία τού Κίεβου και της Μαριούπολης φαντάζει μακρινή, εκτός της καθημερινότητάς μας- αναζητούμε ως κοινωνία και καταλώνουμε ακόρεστα τον ζόφο στα συμβάντα του αστυνομικού δελτίου. 

Όλη η Ελλάδα ασχολούνταν εξαντλητικά επί ένα και πλέον μήνα με την υπόθεση της Πάτρας. Φρικαλέα ιστορία, αδιανόητη, εφόσον αληθεύουν οι κατηγορίες και οι εικασίες. Μεμονωμένο εντούτοις περιστατικό. Από το οποίο ελάχιστα μπορείς να βγάλεις συμπεράσματα με κάποιο ευρύτερο ενδιαφέρον. Μέχρι στην εκταφή τής αδικοχαμένης Τζωρτζίνας έστειλαν κάμερες τα κανάλια… Κι αφού η κοινή γνώμη ενέκυψε στα χιλιάδες σμς που είχε ανταλλάξει η κυρία Πισπιρίγκου με τον τέως σύζυγό της, το ενδιαφέρον μετακύλησε στον δολοφόνο των Γλυκών Νερών. Σε δουλειά - σε φρίκη μάλλον- να βρισκόμαστε.

"Τέτοιες θηριωδίες δεν έχουν ξανασυμβεί!" θα αναφωνήσει κάποιος εγκληματολογικά ανιστόρητος. Αρκεί να φυλλομετρήσεις τα βιβλία του εθνικού μας αστυνομικού ρεπόρτερ Πάνου Σόμπολου, για να διαπιστώσεις ότι ανέκαθεν ορισμένοι, ελάχιστοι, άνθρωποι σχεδίαζαν και πραγματοποιούσαν πράξεις αποτρόπαιες. Που ανατρίχιαζαν την κοινή γνώμη. 

Όπως ανέκαθεν ξεσπούσαν επιδημίες, πόλεμοι, συνέβαιναν φυσικές καταστροφές. 

Στις μέρες μας, τα κακά νέα διαδίδονται ραγδαία. Μπαίνουν κάτω από το μικροσκόπιο, μεγεθύνονται υπέρμετρα. Πέφτουν πάνω τους όλοι οι προβολείς. 

Έτσι λοιπόν να περάσουμε την υπόλοιπη ζωή μας; Δηλητηριαζόμενοι καθημερινά; Τρέμοντας μη μας έρθει ο ουρανός σφοντύλι, μη μας χτυπήσει πανδημία ή πυρηνική καταστροφή ενώ παράλληλα η κλιματική αλλαγή θα ερημώνει τον πλανήτη; Καρπαζοεισπράχτορες ανίκανοι να αντιδράσουμε παρά με θρήνους ή με κλαψουρίσματα; 

Σε τέτοια ατμόσφαιρα θα συγκροτηθούν ψυχικά τα παιδιά μας; Παρατηρείται ήδη στις νεότερες ηλικίες γενικευμένη απαισιοδοξία, υπαρξιακή παραίτηση. Απροθυμία -είτε αδυναμία- συναισθηματικής επένδυσης σε οτιδήποτε…

Ο άνθρωπος είναι το ηλιοτρόπιο της χαράς. Έχει ζωτική, απόλυτη ανάγκη να ποντάρει στο μέλλον. Να χτίζει, πρώτα με τη φαντασία του κι έπειτα με τα χέρια του. Εάν του στερήσεις την προοπτική, θα τον σκοτώσεις ψυχικά προτού να πεθάνει.  

"Και τι να λέμε δηλαδή; Ψέμματα;" Ψέμματα λέμε έτσι κι αλλιώς, όποτε ξεκινάμε τις φράσεις μας με "θα". Άδηλο γαρ το μέλλον. Ας είναι τα ψέμματά μας γλυκά. Ας αφήνουν τουλάχιστον μια χαραμάδα ελπίδας.

* Ο κ. Χρήστος Χωμενίδης είναι συγγραφέας 

Πηγή Capital.gr