Πέταξαν ασθενή με εγκεφαλικό στον δρόμο. Δικαστική απόφαση σοκ υπέρ fund, ενώ εκκρεμούν προσφυγές

 του Αλέξανδρου Γιατζίδη, Γενικού Γραμματέα Ινστιτούτου Ενημέρωσης και Επικοινωνίας της Υγείας, medlabnews.gr iatrikanea

Σε μια χώρα που υποτίθεται πως σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα, σε μια κοινωνία που θέλει να λέγεται πολιτισμένη, σημειώθηκε μια ακόμα πράξη βαρβαρότητας. Ένας ηλικιωμένος άνθρωπος, χτυπημένος από εγκεφαλικό επεισόδιο, ανήμπορος και σε ανάγκη φροντίδας, πετάχτηκε από το ίδιο του το σπίτι, με απόφαση δικαστηρίου που έκρινε... ότι το fund έχει τον «νόμιμο τίτλο».

Το σπίτι του δεν ήταν πολυτελής βίλα. Ήταν ένα ταπεινό διαμέρισμα, γεμάτο μνήμες, φωτογραφίες και φαρμακευτικά κουτιά. Εκεί όπου έζησε δεκαετίες, εκεί όπου έδωσε μάχη με τη ζωή μετά το εγκεφαλικό. Εκεί όπου τον βρήκε η «διαταγή αποβολής» από το fund που αγόρασε το δάνειό του για λίγα λεπτά στο ευρώ – αλλά το ζητά τώρα στο πολλαπλάσιο.

Κι ενώ ο δικηγόρος του έχει ήδη καταθέσει ανακοπή πλειστηριασμού, έχει ζητήσει αναστολή εκτέλεσης, και υπάρχουν ακόμα εκκρεμείς αποφάσεις για την ουσία της υπόθεσης, το Πρωτοδικείο έδωσε το πράσινο φως στο fund να τον αποβάλει από την κατοικία του. Με μια απόφαση-κεραυνό, επικαλέστηκε ότι "τυπικά, ο τίτλος υπάρχει", αδιαφορώντας πλήρως για τη σωματική κατάσταση του ανθρώπου, αλλά και για το γεγονός ότι δεν έχει ακόμα κριθεί αν ο πλειστηριασμός ήταν νόμιμος.

Η απορία είναι απλή, ανθρώπινη και ουσιαστική:

Πώς είναι δυνατόν η Δικαιοσύνη να προχωρά σε αποβολή ασθενούς με εγκεφαλικό, πριν καν εξεταστούν οι ενστάσεις του για παρανομίες στη διαδικασία πλειστηριασμού;

Αυτή δεν είναι απλώς μια απόφαση. Είναι μια κοινωνική καταδίκη. Ένα μήνυμα ότι ο πιο αδύναμος, ο πιο ευάλωτος, μπορεί να πεταχτεί στον δρόμο με μια υπογραφή.

Η υπόθεση εγείρει τεράστια ερωτήματα:

• Γιατί δεν εφαρμόστηκε η αρχή της αναλογικότητας και της προστασίας της κατοικίας ασθενούς;
• Πού είναι ο Άρειος Πάγος, η Εισαγγελία, οι κοινωνικές υπηρεσίες;
• Τι θα απομείνει από την κοινωνική συνοχή, όταν δεν προστατεύουμε ούτε όσους δεν μπορούν καν να υπερασπιστούν τον εαυτό τους;

Αυτός ο άνθρωπος δεν έχασε μόνο το σπίτι του. Έχασε την αξιοπρέπειά του, την πίστη του σε μια Πολιτεία που τον άφησε έρμαιο στα νύχια απρόσωπων funds, με σφραγίδες που σκοτώνουν πιο αθόρυβα κι από την αρρώστια.

Δεν ζητάμε φιλανθρωπία. Ζητάμε δικαιοσύνη με ψυχή. Δικαιοσύνη που να μη λειτουργεί ως εργαλείο εκκαθάρισης κοινωνικών «υπολοίπων». Ζητάμε ένα Κράτος που δεν κλείνει τα μάτια στον πόνο, αλλά στέκεται ως ασπίδα σε όσους δεν έχουν φωνή να φωνάξουν.

Και τέλος, ρωτάμε: Αν δεν αξίζει αναστολή εκτέλεσης ένας κατάκοιτος ασθενής με εγκεφαλικό, τότε ποιος την αξίζει;