MEDLABNEWS.GR / IATRIKA NEA: Μονεμβασιτης Γιωργος

Responsive Ad Slot

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Μονεμβασιτης Γιωργος. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Μονεμβασιτης Γιωργος. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Iνοαδένωμα ο συχνότερος όγκος του μαστού; Μπορεί να είναι καρκίνος;

fibroadenoma
του Γιώργου ΜονεμβασίτηM.D.*, medlabnews.gr iatrikanea

Το ινοαδένωμα (fibroadenoma) πρόκειται για το συχνότερο καλοήθη όγκο του μαστού. Δεν είναι νεοπλασία. Ανευρίσκεται συνηθέστερα σε νεαρές γυναίκες της αναπαραγωγικής ηλικίας. Μπορεί να είναι ένας όμως όχι σπάνια πολλαπλά ογκίδια, μπορεί να υπάρχουν στον ένα ή και τους δύο μαστούς.

Κατά κανόνα πρόκειται για ογκίδιο σφαιρικό, σχετικά σκληρό, με ομαλή, λεία επιφάνεια, που δε συμφύεται με τους γύρω ιστούς, αλλά μετακινείται εύκολα, χαρακτήρες διαφορετικοί από αυτούς που χαρακτηρίζουν ογκίδια κακοήθους φύσεως.

fibroadenoma.

Ένα ινοαδένωμα αποτελείται από στοιχεία ινώδη, προερχόμενα από ιστό που προορίζεται για την υποστήριξη του μαστικού αδένα και αδενικά, προερχόμενα από υπερπλασία λοβίων αυτού του ίδιου του αδένα.

Πώς γίνεται η διάγνωση στο ινοαδένωμα;

Αποτελεί σύνηθες εμφανές εύρημα στον απλό μαστογραφικό και υπερηχοτομογραφικό έλεγχο.

Εάν το μέγεθός του και το μέγεθος του μαστού το επιτρέπουν, είναι αντιληπτό και στην αυτοεξέταση του μαστού, όπου αναγνωρίζονται οι ανωτέρω χαρακτήρες. Χαρακτηριστικά η γυναίκα φορέας τέτοιου ογκιδίου μπορεί να αναφέρει, πως ψηλαφά κάποιο ογκίδιο, το οποίο ξεγλιστρά από τα δάκτυλά της και μετακινείται, ενώ διογκώνεται, σκληραίνει και ίσως γίνεται επώδυνο κατά τη διάρκεια της εμμήνου ρύσεως.



Η υπερηχοτομογραφική μελέτη στο μεγαλύτερο ποσοστό των περιπτώσεων θα δώσει απάντηση. Γίνονται εύκολα με αυτήν αναγνωρίσιμοι οι χαρακτήρες των καλόηθων αυτών ογκιδίων. Στον υπέρηχο, το ινοαδένωμα εμφανίζεται σαν υπόηχο μόρφωμα με σαφή και ομαλά όρια, και με περιφερική αιμάτωση. Υπάρχουν όμως και δυσκολοδιάγνωστες περιπτώσεις για τις οποίες τελικά θα χρειαστεί μαγνητική τομογραφία ή βιοψία με λεπτή/χοντρή βελόνη.


ινοαδένωμα

Ποιο είναι το μέγεθός του ινοαδενώματος;

Συνήθως είναι από 1 μέχρι 5 εκατοστά. Σπανιότερα ανευρίσκονται γιγαντιαία ινοαδενώματα, που φθάνουν και τα 15 εκατοστά. Η φυσική πορεία ενός ινοαδενώματος μπορεί να το οδηγήσει σε υποστροφή (ελάττωση του μεγέθους) όπως συμβαίνει μετά την εμμηνόπαυση ή αντιθέτως να το οδηγήσει σε αύξηση του μεγέθους όπως παρατηρείται συχνά στην εγκυμοσύνη. Στο ένα τρίτο των περιπτώσεων, πάντως, το μέγεθος παραμένει αμετάβλητο.


Ποια είναι η ενδεικνυόμενη θεραπεία του ινοαδενώματος;

Μικρά ινοαδενώματα, που δεν προκαλούν συμπτώματα, δε μεταβάλλονται σε μέγεθος και η βιοψία τους δεν προκαλεί ανησυχία, δε χρειάζονται περαιτέρω θεραπεία, πλην επαναλαμβανόμενων ελέγχων με υπερηχογράφημα.
Οι ενδείξεις για την χειρουργική εκτομή ενός ινοαδενώματος είναι πολύ συγκεκριμένες και έχουν ως εξής:
  • Ραγδαία αύξηση του μεγέθους ενός ινοαδενώματος (πάνω από 20% του όγκου) σε σύντομο χρονικό διάστημα (μέχρι 6 μήνες).
  • Μέγεθος ινοαδενώματος πάνω από 2 εκατοστά.
  • Στοιχεία κυτταρικής ατυπίας σε παρακέντηση δια λεπτής βελόνης (ή άλλης βιοψίας).
  • Μεγάλο ινοαδένωμα σε μικρό μαστό που προκαλεί αισθητική παραμόρφωση.


Η αφαίρεση των ινοαδενωμάτων μπορεί να γίνει με τοπική ή γενική αναισθησία. Η γυναίκα δεν χρειάζεται να παραμείνει στο νοσοκομείο περισσότερο από μερικές ώρες, ακόμα και αν χειρουργηθεί με γενική αναισθησία. Η ημερήσια νοσηλεία είναι στην μεγάλη πλειοψηφία των περιπτώσεων η κατάλληλη πρακτική. Τα τελευταία χρόνια έχουν δοκιμαστεί με επιτυχία μέθοδοι με ειδικές συσκευές που είτε εξαχνώνουν ( καίνε), είτε απομακρύνουν κομμάτι – κομμάτι, είτε καταψύχουν και νεκρώνουν τα ινοαδενώματα. Επειδή, αυτές οι τεχνικές δεν δημιουργούν τόσο μεγάλες ουλές, όσο η ανοικτή βιοψία, έχουν καλές προοπτικές να τύχουν στο μέλλον ευρύτερης αποδοχής.

Σε κάθε περίπτωση μη αφαίρεσης ενός ογκιδίου που απεικονιστικά μοιάζει ως ινοαδένωμα θα πρέπει πάντα να γίνεται βιοψία που να επιβεβαιώνει ιστολογικά ότι πρόκειται πράγματι για ινοαδένωμα. Εφόσον αυτό επιβεβαιωθεί, τότε και μόνο τότε, μπορεί κανείς απλά να παρακολουθεί το ή τα ινοαδένωμα με υπερηχοτομογράφημα ανά εξάμηνο κοιτώντας για τυχόν αλλαγές στο σχήμα ή το μέγεθος.

Υπάρχει κίνδυνος να προκαλέσουν καρκίνο;

Η πιθανότητα κακοήθους εξαλλαγής και η δημιουργία καρκίνου του μαστού ενός απλού ινοαδενώματος είναι πάρα πολύ μικρή και δεν διαφέρει από την γενική πιθανότητα ανάπτυξης καρκίνου του μαστού στα φυσιολογικά κύτταρα του αδένα. Πιο συχνά( και πάλι όμως σπάνια) έχει διαπιστωθεί να υπάρχει καρκίνος, συνήθως λοβιακού τύπου, δίπλα σ’ ένα ινοαδένωμα. Από την άλλη μεριά, πολύ σπάνια, ιδίως σε γυναίκες μετά τα 40, δεν αποκλείεται ένας όγκος που είχε διαγνωστεί ως ινοαδένωμα, να αποδειχθεί πως ήταν κακοήθης μετά την αφαίρεση του. 
Μία γυναίκα που έχει εμφανίσει ινοαδένωμα και έχει επιβαρυμένο οικογενειακό ιστορικό, όπως επίσης οι γυναίκες που σε ιστολογική εξέταση έχουν και άλλες βλάβες του μαζικού αδένα, φαίνεται πως έχουν έναν πιο αυξημένο κίνδυνο να εμφανίσουν καρκίνο του μαστού.


* Ο Γιώργος Μονεμβασίτης είναι Μαιευτήρας-Γυναικολόγος.
Επ. Καθηγητής Παν/μίου Cornell, H.Π.Α., 
Εξειδικευτής στην Ουρογυναικολογία και Χειρουργική Χαλάρωσης Πυέλου.
Τηλ. 210 8053176 Μαρούσι, τηλ 210 7777787 Δορυλαίου 10-12 Αθήνα

Διαβάστε επίσης

Ο αναπαραγωγικός κύκλος της γυναίκας. Παράγοντες που προκαλούν ορμονικές διαταραχές


ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΑΝΑΠΑΡΑΓΩΓΙΚΟ ΚΥΚΛΟ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ;

Το γυναικείο αναπαραγωγικό σύστημα είναι σχεδιασμένο έτσι ώστε να διεξάγει ποικίλες λειτουργίες όπως η παραγωγή ωαρίων, η σύλληψη και η παραγωγή ορμονών που ρυθμίζουν τον αναπαραγωγικό κύκλο.

Οι λεμφαδένες της μασχάλης. Η σημασία των λεμφαδένων στον καρκίνο του μαστού. Πόσοι και που είναι;

του Γιώργου Μονεμβασίτη, M.D., medlabnews.gr iatrikanea


Οι λεμφαδένες είναι μικροί σχηματισμοί μεγέθους ολίγων χιλιοστών, οι οποίοι φιλτράρουν υγρά, που κυκλοφορούν στο σώμα κι έτσι αποτελούν σταθμοί συλλογής ξένων σωμάτων, όπως βακτηρίων ιών ή καρκινικών κυττάρων. 
Στη συνέχεια λευκά αιμοσφαίρια επιτίθενται επί των συλλεχθέντων ξένων σωμάτων εντός των λεμφαδένων και τα εξολοθρεύουν.
Σε κάποιες μορφές καρκίνου η μετανάστευση (μετάσταση) των καρκινικών κυττάρων γίνεται αρχικά προς τους επιχώριους (γειτονικούς) λεμφαδένες κι εν συνεχεία προς τους πιο απομακρυσμένους σταθμούς λεμφαδένων. Αυτή η μεταστατική οδός ονομάζεται λεμφογενής. 
Η γενική ιδέα του φρουρού λεμφαδένα συνίσταται στο, ότι η πιο πρώιμη μετάσταση λεμφογενώς γίνεται προς τον πιο κοντινό λεμφαδένα κι επομένως εάν η βιοψία του συγκεκριμένου λεμφαδένα αποβεί αρνητική, υπάρχει βάσιμη αποδοχή, πως ο καρκίνος δεν έχει διασπαρεί προς άλλα μέρη του σώματος. Περίπου 500-600 λεμφαδένες υπάρχουν στο ανθρώπινο σώμα. Οι ομάδες των λεμφαδένων που βρίσκονται στο λαιμό, την κλείδα, η υπό τα όπλα (μασχάλη) και στη βουβωνική χώρα. Οι λεμφαδένες ονομάζονται σύμφωνα με τη θέση τους στον οργανισμό.
Oι φυσιολογικοί λεμφαδένες (λεμφογάγγλια), το σχήμα των οποίων μοιάζει με αυτό των νεφρών, είναι ευκίνητοι και ελαστικοί και λειτουργούν ως «ισθμός» μέσω του οποίου συγκρατούνται υπολείμματα κατεστραμμένων κυττάρων, νεοπλασματικά κύτταρα αλλά και ξένα σωματίδια, μικρόβια κ.λπ. 
Οι λεμφαδένες που σχετίζονται με τον μαστό βρίσκονται στο λίπος της μασχάλης (μασχαλιαίοι λεμφαδένες), στην περιοχή πάνω από την κλείδα (υπερκλείδιος χώρος), στο κατώτερο τριτημόριο του λαιμού (κατώτεροι τραχηλικοί λεμφαδένες) καθώς και στο έσω ημιθωράκιο πίσω από την πλάγια επιφάνεια του στέρνου (έσω μαστικοί λεμφαδένες).
Από όλες αυτές τις ομάδες λεμφαδένων το μεγαλύτερο ενδιαφέρον συγκεντρώνεται στους μασχαλιαίους λεμφαδένες, καθότι είναι αυτοί που επηρεάζονται πιο συχνά στον καρκίνο του μαστού. Με την σειρά τους οι μασχαλιαίοι λεμφαδένες διακρίνονται σε τρεις ομάδες με βάση την ανατομική τους θέση:
1) Ομάδα Ι: αφορά τους κεντρικούς λεμφαδένες της μασχάλης που βρίσκονται προς τα έξω του ελάσσονος θωρακικού μυός.
2) Ομάδα ΙΙ: αφορά τους λεμφαδένες που βρίσκονται ακριβώς πίσω από τον ελάσσονα θωρακικό μυ.
3) Ομάδα ΙΙΙ: αφορά τους λεμφαδένες που βρίσκονται προς τα έσω του ελάσσονος θωρακικού μυ.
Προσέξτε ότι στους λεμφαδένες της μασχάλης έρχεται και η λέμφος από το χέρι. 
Η πιο συχνή αρχική θέση επέκτασης του καρκίνου του μαστού είναι οι μασχαλιαίοι λεμφαδένες.
Η κατάσταση της μασχάλης, το κατά πόσο δηλαδή έχει εξαπλωθεί η νόσος στους λεμφαδένες της μασχάλης, αποτελεί έναν από τους πιο σημαντικούς ανεξάρτητους προγνωστικούς δείκτες της νόσου. Η διήθηση των λεμφαδένων υποδηλώνει την επέκταση της νόσου πέρα από το μαστό και αυτό έχει αντίκτυπο στην επιλογή της συμπληρωματικής θεραπείας. Στην ουσία αποτελεί δείκτη επικινδυνότητας να κυκλοφορούν καρκινικά κύτταρα και σε άλλα σημεία και όργανα του σώματος.  Όταν δεν υπάρχουν θετικοί λεμφαδένες, τότε οι πιθανότητες για κάτι τέτοιο είναι πολύ μικρότερες. Όσο μικρότερος σε μέγεθος είναι ο καρκίνος τόσο μικρότερες είναι και οι πιθανότητες να έχουν προσβληθεί οι μασχαλιαίοι λεμφαδένες. Σε γενικές γραμμές αν υπολογίσουμε όλα τα στάδια της νόσου μαζί (από το πιο αρχικά μέχρι και τα πιο προχωρημένα) μόνο το 30% των περιπτώσεων καρκίνου του μαστού θα εμφανίζουν διηθημένους (θετικούς) λεμφαδένες. Στα αρχικά στάδια της νόσου, δηλαδή σε όγκους μέχρι 1εκατοστό σε διάμετρο, η πιθανότητα να υπάρχουν θετικοί λεμφαδένες ανέρχεται στο 5-10%. Στον καθαρά μη-διηθητικό καρκίνο η πιθανότητα αυτή είναι μηδενική, ενώ αν ο μη-διηθητικός καρκίνος συνοδεύεται από εστίες μικροδιήθησης η πιθανότητα ανέρχεται στο 1-5%. Η γνώση της πραγματικής κατάστασης των λεμφαδένων δυστυχώς δεν γίνεται (στην πλειονότητα των περιπτώσεων) να προσδιοριστεί με απεικονιστικές εξετάσεις και μόνο δια της χειρουργικής αφαίρεση και ιστολογικής εξέτασης μπορούμε να είμαστε βέβαιοι. Ο τρόπος για να το πετύχουμε αυτό είναι η αφαίρεση μερικών ή και όλων των λεμφαδένων ταυτόχρονα με την αφαίρεση του όγκου.  Όμως όπως συμβαίνει σε κάθε χειρουργική επέμβαση έτσι και η αφαίρεση των λεμφαδένων μπορεί να έχει επιπλοκές. Η συχνότητα εμφάνισης αλλά και η βαρύτητα των επιπλοκών αυτών είναι ανάλογη της έκτασης του λεμφαδενικού καθαρισμού. Έτσι όταν εφαρμόζεται η ελάχιστη επεμβατική τεχνική του λεμφαδένα φρουρού (αφαιρούνται μερικοί μόνο λεμφαδένες) το ποσοστό των επιπλοκών είναι πολύ χαμηλό, σε αντίθεση με τον πλήρη λεμφαδενικός καθαρισμός που περιλαμβάνει την αφαίρεση όλων των μασχαλιαίων λεμφαδένων.
Η κατάσταση των μασχαλιαίων λεμφαδένων είναι σημαντικός προγνωστικός παράγων σε ασθενείς με χειρουργήσιμο καρκίνο του μαστού και παραμένει ισχυρός προγνωστικός δείκτης της υποτροπής και της επιβίωσης.
Ο ακριβής προσδιορισμός της κατάστασης των μασχαλιαίων λεμφαδένων είναι σημαντικός για α) την σταδιοποίηση, β) την πρόγνωση, γ) την καθοδήγηση για την επιλογή της θεραπείας και δ) τον τοπικό έλεγχο της νόσου.

1. ΕΠΙΠΕΔΟ Ι, (Χαμηλό) [Λεμφαδένες επί τα εκτός του ελάσσονος θωρακικού μυός]
2. ΕΠΙΠΕΔΟ ΙΙ, (Μεσαίο) [Λεμφαδένες πίσω από τον ελάσσονα θωρακικό μυ]
3. ΕΠΙΠΕΔΟ ΙΙΙ, (Υψηλό-κορυφαίο) [Λεμφαδένες επί τα εντός του ελάσσονος θωρακικού μυός]
4. Υπερκλείδιοι λεμφαδένες
5. Λεμφαδένες έσω μαστικής

Οι μασχαλιαίοι λεμφαδένες διηθούνται συνήθως διαδοχικά: 

Αρχικά του επιπέδου Ι, κατόπιν του επιπέδου ΙΙ και τελικά του επιπέδου ΙΙΙ. Μπορεί όμως να συμβεί και μεμονωμένη διήθηση του επιπέδου ΙΙ και/ή του επιπέδου ΙΙΙ (διήθηση “καθ' άλματα” “skip involvement”). Η διήθηση μόνο του επιπέδου ΙΙΙ είναι σπάνια. Με την εκτομή των επιπέδων Ι και ΙΙ συνήθως προκύπτουν περί τους 10 λεμφαδένες, αριθμός ικανοποιητικός για την ακριβή σταδιοποίηση της νόσου στο 97% περίπου των ασθενών. Όταν η εκτομή περιοριστεί στο επίπεδο Ι η σταδιοποίηση μπορεί να είναι ανακριβής στο 25% των ασθενών.
Η 5ετής και 10ετής συνολική επιβίωση και η επιβίωση ελεύθερης νόσου επιδεινώνονται με την αύξηση του αριθμού των διηθημένων λεμφαδένων. Ο αριθμός επίσης των μεταστατικών μασχαλιαίων λεμφαδένων σχετίζεται με την τοπική-περιοχική υποτροπή. Όταν οι λεμφαδένες είναι αρνητικοί το ποσοστό τοπικής υποτροπής είναι 0%-11%, ενώ με >ή=4 θετικούς λεμφαδένες, φτάνει το 40%-50%. Οι υποτροπές αυτές εμφανίζονται κυρίως στο θωρακικό τοίχωμα, στις παραστερνικές και στις υπερκλείδιες χώρες. Τα δεδομένα αυτά συνηγορούν υπέρ του ΜΛΚ των επιπέδων Ι και ΙΙ.


Διαβάστε επίσης


Ινομυώματα, ποια τα συμπτώματά; Μπορεί να εξελιχθούν σε κακοήθεις όγκοι; Τι μπορεί να προκαλέσουν στην κύηση, τον τοκετό;

fibroids

του Γιώργου Μονεμβασίτη, M.D.*, medlabnews.gr iatrikanea

Τα ινομυώματα (fibroids) είναι καλοήθεις όγκοι. Είναι από τους πιο συχνούς καλοήθεις όγκους της μήτρας. Αποτελούνται από ίνες κολλαγόνου (ινο-μύωμα) και μυϊκού ιστού (ινο-μύ-ωμα) και έχουν συνήθως σφαιρικό σχήμα. Πολύ σπάνια μπορούν να εξελιχθούν σε κακοήθεις όγκους. 

Κυρίως διαγιγνώσκονται σε νεαρές γυναίκες αναπαραγωγικής ηλικίας, κυρίως επειδή μπορεί να εμποδίζουν την γονιμότητα. Η ανάπτυξή τους εξαρτάται από τις ορμόνες του κύκλου. Το μέγεθός τους τους ποικίλει. Έτσι μπορεί να είναι πολύ λίγα εκατοστά έως και τόσο μεγάλα που καταλαμβάνουν ολόκληρη την κοιλιά και φαίνονται σαν πρήξιμο της κοιλιάς.

Ένα ποσοστό 40-50% των γυναικών δημιουργεί και αναπτύσσει ινομυώματα στην αναπαραγωγική ηλικία. Η ηλικία που εμφανίζονται είναι συνήθως μετά τα 35, αλλά πιο σπάνια μπορούν να εμφανιστούν και σε ηλικίες κάτω των 30.  



Ανάλογα με τη θέση τους σε σχέση με την ανατομία της μήτρας διακρίνουμε:

1) τα υπορογόνια που βρίσκονται στην εξωτερική επιφάνεια της μήτρας
2) τα ενδοτοιχωματικά που εγκλωβίζονται στο πλάτος του τοιχώματος της μήτρας και
3) τα υποβλεννογόνια, τα οποία προβάλουν μέσα στην ενδομητρική κοιλότητα.

Η μήτρα μπορεί να δημιουργήσει ινομυώματα μέσα στο εσωτερικό της, που λέγεται ενδομήτριο (υποβλεννογόνια), στο τοίχωμά της (ενδοτοιχωματικά) και τέλος στην εξωτερική της επιφάνεια (υπορρογόνια). Τα ενδομήτρια ινομυώματα δημιουργούν συνήθως υπογονιμότητα και μηνορραγίες. Τα τοιχωματικά μπορούν κι αυτά να προκαλέσουν προβλήματα, όπως και τα προηγούμενα, όταν ξεπεράσουν το μέγεθος των 4-5 εκατοστών. Τα εξωτερικά ή υποορογόνια, όπως ονομάζονται, σπανίως προκαλούν ενοχλήσεις και χειρουργούνται μόνο σε περιπτώσεις που, λόγω μεγέθους, πιέζουν τα γύρω όργανα. 
Τα ινομυώματα φαίνεται να τα δημιουργεί ο ίδιος μας ο οργανισμός. Σε ποσοστό 40 -50% υπάρχει κάποιο γενετικό σφάλμα που βρίσκεται στα γονίδιά μας το οποίο δημιουργεί τα ινομυώματα και καθορίζει και την ταχύτητα ανάπτυξης τους. 
Τα ινομυώματα περιέχουν στην επιφάνεια των κυττάρων τους “υποδοχείς”. Τα οιστρογόνα και η προγεστερόνη, που είναι οι γυναικείες ορμόνες , συνδέονται με τους “υποδοχείς” και δίνουν εντολή για αύξηση των ινομυωμάτων. Ανάλογα με τον αριθμό των υποδοχέων στην επιφάνεια των ινομυωμάτων καθορίζεται και η ταχύτητα ανάπτυξής τους. Ο αριθμός των υποδοχέων στην επιφάνεια των κυττάρων, όπως αναφέρθηκε προηγουμένως, καθορίζεται γενετικά. Μετά την εμμηνόπαυση μειώνονται οι γυναικείες ορμόνες, οπότε σταματάει και η ανάπτυξη των ινομυωμάτων, τα οποία συρρικνώνονται. 

Τα συμπτώματα

Τα ινομυώματα ποικίλλουν σε αριθμό, μέγεθος και θέση στη μήτρα. Μπορεί να είναι μονήρη (μεμονωμένα) ή πολλαπλά (μέχρι και περισσότερα των 20) και το μέγεθός τους μπορεί να είναι από αυτό μιας φακής έως ενός μικρού καρπουζιού. Τα συμπτώματα λοιπόν, αποτελούν μια συνάρτηση των παραπάνω παραγόντων (αριθμός και μέγεθος), όπως επίσης και της ανατομικής θέσης που κατέχουν στη μήτρα.
Τα πιο συχνά συμπτώματα που προκαλούν τα ινομυώματα είναι:
βαριές και παρατεταμένης διάρκειας περίοδοι, με πήγματα και κατά συνέπεια αναιμία, εύκολη κόπωση, ζαλάδα, νωθρότητα: τα ινομυώματα βρίσκονται στο εσωτερικό της μήτρας και την εμποδίζουν να συσπαστεί αποτελεσματικά κατά το τέλος της περιόδου.
υπογονιμότητα: τα ινομυώματα, ακόμα και μικρά σε μέγεθος, όταν ασκούν πίεση ή παραμορφώνουν την είσοδο της μήτρας (τράχηλος) ή τα στόμια των σαλπίγγων, εμποδίζουν την ομαλή δίοδο του σπέρματος προς τις σάλπιγγες όπου γίνεται η γονιμοποίηση.
συχνουρία, συχνές ουρολοιμώξεις, ακράτεια ούρων: τα μεγάλα συνήθως σε μέγεθος ινομυώματα, ασκούν πίεση στην ουροδόχο κύστη που βρίσκεται σε άμεση επαφή με τη μήτρα, εμποδίζοντας την πλήρη διάτασή της και την ομαλή λειτουργία της.
αποβολές πρώτου τριμήνου κύησης: τα ινομυώματα που συνήθως καταλαμβάνουν χώρο στην κοιλότητα της μήτρας, εμποδίζουν την ομαλή εμφύτευση του εμβρύου στην εσωτερική επιφάνεια της μήτρας (ενδομήτριο).
κοιλιακά άλγη, συνήθως σταδιακής έναρξης και με διαλείποντα ή συνεχή χαρακτήρα: τα ινομυώματα, λόγω μεγέθους προκαλούν την αίσθηση βάρους, ενώ λόγω ανεπαρκούς αιματώσεώς τους προκαλούν ισχαιμικούς πόνους παρόμοιους με αυτούς που προκαλεί η καρδία κατά το έμφραγμα του μυοκαρδίου. Οξύς και ισχυρός πόνος μπορεί να προκληθεί σπάνια κατά τη συστροφή ενός μισχωτού ινομυώματος γύρω από τον άξονά του.

Διάγνωση

Αν και σε πολλές περιπτώσεις είναι εύκολη η διάγνωση των ινομυωμάτων κατά τη διάρκεια της γυναικολογικής εξέτασης, επιπλέον εξετάσεις είναι απαραίτητες προκειμένου η διάγνωση να είναι ακριβής. Οι εξετάσεις αυτές περιλαμβάνουν:
  • Υπερηχογράφημα της μήτρας, κοιλιακό ή/και διακολπικό.
  • Υστεροσαλπιγγογραφία. Με την εξέταση αυτή διαπιστώνεται ακτινολογικά η ροή ειδικής σκιαγραφικής ουσίας μέσω της μήτρας και των σαλπίγγων. Η εξέταση αυτή μας δίνει σημαντικές πληροφορίες για την κοιλότητα της μήτρας και τη διαβατότητα των σαλπίγγων.
  • Υστεροσκόπηση. Εξετάζεται λεπτομερώς η ενδομητρική κοιλότητα, με τη χρήση ενδοσκοπίου μέσω του τραχήλου εξέταση αυτή συνήθως πραγματοποιείται λίγες ημέρες μετά το τέλος της περιόδου, όταν το ενδομήτριο είναι λεπτό και τα στόμια των σαλπίγγων ευκολότερα ορατά.
  • Λαπαροσκόπηση. Στην επέμβαση αυτή, που πραγματοποιείται με γενική αναισθησία, η κοιλιακή κοιλότητα της ασθενούς διατείνεται με διοξείδιο του άνθρακα έτσι ώστε τα όργανα να είναι πιο ορατά. Κατόπιν ένα ενδοσκόπιο εισάγεται στο εσωτερικό της κοιλιάς μέσα από μια μικροσκοπική τομή κοντά στον αφαλό. Με τη βοήθεια του ενδοσκοπίου και παρατηρώντας με μεγάλη προσοχή, ο ειδικός χειρουργός ελέγχει την κατάσταση των κοιλιακών οργάνων και εντοπίζει αν υπάρχουν παθολογικές καταστάσεις (π.χ. ενδομητρίωση, πυελικές συμφύσεις, ινομυώματα) που προκαλούν υπογονιμότητα.
  • Μαγνητική τομογραφία. Με την εξέταση αυτή είναι δυνατόν να προσδιοριστεί η θέση και το μέγεθος των ινομυωμάτων και να διαπιστωθεί αν τα ινομυώματα αυτά παραμορφώνουν ή όχι την μητρική κοιλότητα. Αν και ως μέθοδος είναι πολύ ακριβής, σπάνια χρησιμοποιείται για τη διάγνωση ινομυωμάτων. Περισσότερο χρησιμοποιείται για τη διαφορική διάγνωση τους και τοπογραφική συσχέτισή τους.

ΙΝΟΜΥΩΜΑΤΑ ΚΑΙ ΚΥΗΣΗ

Τα ινομυώματα αφαιρούνται πριν από την κύηση όταν: 


  • Λόγω μεγέθους, παραμορφώνουν την ενδομήτρια κοιλότητα-
  • Προβάλλουν μέσα στην κοιλότητα του ενδομητρίου.
  • Αν η γυναίκα είχε προηγούμενες αποβολές.
  • Αποτυχημένες προσπάθειες με εξωσωματική γονιμοποίηση.
  • Αν είναι πάνω από 3-5 και διαταράσσουν την αρχιτεκτονική του μυομητρίου, δηλαδή του τοιχώματος της μήτρας.

Κύηση 

Η γυναίκα μπορεί να μείνει έγκυος 6 μήνες μετά από χειρουργική η λαπαροσκοπική αφαίρεση ινομυώματος. Η έκβαση της κύησης όταν υπάρχει ινομύωμα - ινομυώματα συνήθως είναι ομαλή. Αν γίνει η διάγνωση κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, η αντιμετώπιση είναι μόνο παρακολούθηση. Η αφαίρεσή τους αντενδείκνυται κατά τη διάρκεια καισαρικής τομής. Σπανίως, αν είναι μεγάλα, μπορεί να προκαλέσουν αιμορραγία κατά τη διάρκεια της κύησης ή μετά τον τοκετό. Οι παλίνδρομες κυήσεις του πρώτου τριμήνου δεν προκαλούνται από την ύπαρξη ινομυωμάτων. 

Τοκετός 

Συνήθως, όταν αφαιρούνται τοιχωματικά ινομυώματα μεγαλύτερα από 4-5 εκατοστά, σωστό είναι ο τοκετός να γίνεται με καισαρική τομή. Εξαίρεση αποτελούν τα υποορογόνια ή μισχωτά ινομυώματα, δηλαδή εκτός μήτρας, όπου δε χρειάζεται να κοπεί το μυϊκό τοίχωμα της μήτρας. 

ΘΕΡΑΠΕΙΑ
Η αντιμετώπιση των ινομυωμάτων καθορίζεται από την θέση,  το μέγεθος, την συμπτωματολογία και την ηλικία της γυναίκας. Συνήθως αποφασίζεται εκπυρήνιση (δηλ. αφαίρεσή τους). Η εκπυρήνιση  γίνεται λαπαροτομικά, λαπαροσκοπικά ή υστεροσκοπικά  ενώ μερικές φορές χορηγούνται προεγχειρητικά ορμονικά σκευάσματα (GnRH- ανάλογα) για να μειωθούν σε μέγεθος και να μειωθεί η αιμάτωσή τους . Σε γυναίκες μεγαλύτερης ηλικίας που έχουν ολοκληρώσει το αναπαραγωγικό τους έργο συνήθως αφαιρούνται όλα τα γυναικολογικά όργανα με ολική υστερεκτομή με τα εξαρτήματα (σάλπιγγες-ωοθήκες).

Αμιγώς φαρμακευτική

Έχει δύο στόχους:
1) να ανακουφίσει από τα συμπτώματα π.χ. αιμορραγία και 2) να μειώσει το μέγεθος των ινομυωμάτων.
Είναι γνωστό ότι τα ινομυώματα κατά την εμμηνόπαυση συρρικνώνονται. Υπάρχουν λοιπόν ενέσεις που προκαλούν ψευδο-εμμηνόπαυση, συρρικνώνουν τα ινομυώματα για μικρό χρονικό διάστημα (6 μήνες) μετά το οποίο επανέρχονται στο αρχικό τους μέγεθος. Επίσης, οι θεραπείες αυτές κατά τη διάρκεια της χορήγησής τους συνοδεύονται από παρενέργειες, όπως εφιδρώσεις, εκνευρισμό, κατάθλιψη και μείωση της οστικής μάζας.
Εδώ ανήκουν: 

α) τα αντισυλληπτικά χάπια και το Danazol τα οποία μειώνουν την ποσότητα της εμμήνου ρύσεως. Εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, σήμερα έχουν εγκαταλειφθεί από τους περισσότερους γυναικολόγους.
β) Τα ανάλογα των γοναδοτροπινών (GnRH analogue) είναι ορμονική θεραπεία που μειώνει στο ελάχστο την παραγωγή οιστρογόνων από τις ωοθήκες. Με την πτώση των επιπέδων των οιστρογόνων προκαλείται και συρίκνωση του μεγέθους των ινομυωμάτων και βελτίωση των συμπτωμάτων. Η πτώση, όμως των οιστρογόνων θέτει τη γυναίκα σε μια κατάσταση παρόμοια με αυτή της εμμηνόπαυσης, με τα συνοδά συμπτώματα των εξάψεων, της ατροφίας και του κινδύνου οστεοπόρωσης. Γι’αυτό η θεραπέια με GnRH ανάλογα περιορίζεται στους 6 μήνες διάρκειας διότι προκαλούν φαρμακευτική εμμηνόπαυση. Εδώ το κύριο πρόβλημα δεν είναι μόνο τα συμπτώματα της εμμηνόπαυσης αλλά κυρίως η μείωση της οστικής μάζας η οποία μπορεί να είναι καταστροφική σε κάποιες περιπτώσεις. Χρησιμοποιούνται πολύ και στις ημέρες μας κυρίως προεγχειρητικά.
γ) Τώρα τελευταία ερευνώνται τα SPRMs που είναι ειδικοί τροποποιητές των υποδοχέων της προγεστερόνης. Αυτά δρουν στο ενδομήτριο μειώνοντας αισθητά την διάρκεια και την σοβαρότητα των αιμορραγιών και δεύτερον μειώνουν το μέγεθος των ινομυωμάτων. Αυτά τα τελευταία φάρμακα απομένει να τα δούμε στην πράξη.

ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ - ΛΑΠΑΡΟΣΚΟΠΗΣΗ 

Η θεραπεία εκλογής σήμερα είναι η λαπαροσκόπηση για όλα τα ινομυώματα. Στην λαπαροσκόπηση χειρουργούμε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο όπως και σε ένα ανοιχτό χειρουργείο. Η διαφορά είναι ότι δεν ανοίγουμε την κοιλιά, δεν βάζουμε κομπρέσες οι οποίες τραυματίζουν τα εσωτερικά όργανα ( συμφύσεις), δεν ακουμπάμε τα εσωτερικά όργανα με τα χέρια μας – γάντια (συμφύσεις) και τέλος δεν έχουμε ανοιχτή κοιλιά εκτεθειμένη στον ατμοσφαιρικό αέρα (αφυδάτωση ιστών – μολύνσεις – συμφύσεις). 
Λαπαροτομία (ανοιχτό χειρουργείο) γίνεται όταν έχουμε: 
  • Ινομυώματα μεγαλύτερα από 9-10 εκ.
  • Συνολικός αριθμός μεγαλύτερος από 5-6.
  • Πολλές προηγούμενες επεμβάσεις με ανοιχτά χειρουργεία αποτελούν μια σχετική αντένδειξη, λόγω πιθανής ύπαρξης εκτεταμένων συμφύσεων

Πλεονεκτήματα λαπαροσκοπικής μεθόδου. 

  • Αισθητικό αποτέλεσμα.
  • Μεγέθυνση του εγχειρητικού πεδίου.
  • Μειωμένη αιμορραγία (σπάνιες μεταγγίσεις αίματος)
  • Μειωμένος μετεγχειρητικός πόνος.
  • Ταχύτερη επάνοδο στις καθημερινές δραστηριότητες.
  • Μία ημέρα νοσηλεία στο νοσοκομείο.
  • Λιγότερες συμφύσεις στο εσωτερικό του οργανισμού, γεγονός που σημαίνει καλύτερη γονιμότητα σε άτοκες γυναίκες.
  • Η νάρκωση κατά τη διάρκεια της επέμβασης είναι γενική διότι τοποθετείται αέριο στην κοιλιά για διάταση των τοιχωμάτων της, που δυσκολεύει την αναπνοή. Γι' αυτό είναι απαραίτητη η μηχανική υποστήριξη κατά τη διάρκεια του χειρουργείου. 


ΥΣΤΕΡΟΣΚΟΠΙΚΗ ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗ 

Τα εσωτερικά ινομυώματα (υποβλεννογόνια), τεμαχίζονται σε μικρά κομμάτια διαμέσου του τράχηλου της μήτρας με ένα ενδοσκοπικό εργαλείο που ονομάζεται υστεροσκόπιο. Το υστεροσκόπιο εισάγεται από τον τράχηλο απευθείας στην ενδομητρική κοιλότητα. Με χρήση ειδικών υγρών για διάταση της μήτρας διενεργείται διατομή του ινομυώματος κάτω από οπτικό έλεγχο. Οι κίνδυνοι να προκληθεί βλάβη στη μήτρα με αυτόν τον τρόπο είναι ελάχιστοι. Η επέμβαση απαιτεί ολική αναισθησία αλλά όχι τόσο βαθιά απαιτείται με την λαπαροσκόπηση. Η ασθενής μπορεί να φύγει από την κλινική την ίδια μέρα και να επιστρέψει άμεσα στις δραστηριότητές της. 

ΕΠΙΠΛΟΚΕΣ 
Είναι οι ίδιες ή και λιγότερες από αντίστοιχα ανοιχτά χειρουργεία. Δηλαδή, λιγότερες γυναίκες χρειάζονται μετάγγιση και λιγότερες γυναίκες παθαίνουν μετεγχειρητικές λοιμώξεις και πυρετούς σε σχέση με τα ανοιχτά χειρουργεία. Αυτό είναι λογικό γιατί οι τραυματικές επιφάνειες είναι πολύ μικρότερες με την λαπαροσκοπική τεχνική. 

Συνήθη ενοχλήματα μετά την επέμβαση Οι περισσότερες γυναίκες βλέπουν αίμα μετά το χειρουργείο και αυτό είναι απόλυτα φυσιολογικό. Φυσιολογικό είναι και το φούσκωμα όπως και ένα βάρος χαμηλά, το οποίο κρατάει για 1 – 2 εβδομάδες. Πόνοι δεξιά και αριστερά, όπως και ψηλά στο στήθος, δε μας ανησυχούν. Λίγη διάρροια, επίσης, μπορεί να υπάρξει μετά από το χειρουργείο, η οποία σταματάει σε μια - δυο μέρες. Ο πυρετός, όμως, έστω και δέκατα, δεν είναι φυσιολογικό και καλό είναι να επικοινωνούμε με τον γιατρό. 

Η περίοδος μετά την αφαίρεση Η περίοδος συνεχίζει φυσιολογικά μετά την επέμβαση και με την ίδια συχνότητα, ενώ η ποσότητα της μειώνεται διαδοχικά μέσα σε δύο περίπου κύκλους στα φυσιολογικά επίπεδα. Αν το ινομύωμα βρισκόταν μέσα στην μήτρα, τότε η αιμορραγία σταματάει άμεσα μετά την επέμβαση. 

Άλλες μέθοδοι. 

Ρομποτική αντιμετώπιση

αποτελεί την πλέον σύγχρονη εξέλιξη της λαπαροσκοπικής τεχνικής που εξασφαλίζει λιγότερη αιμορραγία, ενώ προσφέρει στο χειρουργό εξαιρετική τρισδιάστατη αντίληψη του εσωτερικού της κοιλιάς κατά τη διάρκεια του χειρουργείου.
Εμβολισμός
Εκτός των προαναφερθέντων μεθόδων, σε κέντρα με ανάλογη εμπειρία μπορεί να εφαρμοστεί ο εμβολισμός της μητριαίας αρτηρίας (η απόφραξη του αγγείου που τρέφει το ινομύωμα με συνέπεια τη συρίκνωσή του) και η υπερηχογραφική καταστροφή κατευθυνόμενη με μαγνητική τομογραφία. 

Θεραπεία με κατευθυνόμενη δέσμη υψηλής έντασης υπερήχων. 

Είναι μία νέα αναίμακτη μέθοδος που γίνεται με την καθοδήγηση του Μαγνητικού τομογράφου. Η ασθενής δέχεται δέσμες υπερήχων που στοχεύουν το ινομύωμα, και προκαλείται έτσι αύξηση της θερμοκρασίας στο ινομύωμα που φθάνει τους 85ο C. Με τον τρόπο αυτό γίνεται θερμική καταστροφή του ινομυώματος και μείωση στο μέγεθός του. Η μέθοδος δεν έχει καλά αποτελέσματα σε μεγάλα ινομυώματα και σε πολλαπλά ινομυώματα, ενώ σε ποσοστό 20%, χρειάζεται και κάποια άλλη συμπληρωματική μέθοδος. Δεν υπάρχουν δεδομένα ακόμη, για την διατήρηση της γονιμοποιητικής ικανότητας της γυναίκας μετά την εφαρμογή αυτής της θεραπείας.

Καταπολέμηση με ραδιοσυχνότητες

Ο γιατρός εισάγει έναν καθετήρα στο κέντρο του ινομυώματος, πραγματοποιεί τη θεραπεία και εξέρχεται, οπότε δεν υπάρχει ούτε κίνδυνος αιμορραγίας». Το μεγάλο πλεονέκτημα της νέας μεθόδου είναι η αποφυγή της υστερεκτομής. «Πρόκειται για μια σχετικά σύντομη διαδικασία, ελάχιστα επεμβατική, που δεν απαιτεί νοσοκομειακό περιβάλλον. Το VizAblate θα μπορεί να αντιμετωπίσει μονάχα κάποιες περιπτώσεις, όπου τα ινομυώματα θα είναι μικρού μεγέθους ή σε εύκολο σημείο για να τα προσεγγίσει η συσκευή.

 ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ 
  • Τα ινομυώματα είναι καλοήθεις όγκοι της μήτρας. Αναλόγως της θέσης και του μεγέθους τους μπορούν να προκαλέσουν μητρορραγίες και στειρότητα.
  • Αποτελούν την πιο συνηθισμένη παθολογία των γυναικολογικών παθήσεων, 40-50% γυναικών δημιουργούν ινομυώματα.
  • Είναι γενετικής προέλευσης.
  • Η πιθανότητα κακοήθειας σε ινομυώματα είναι σπανιότατη.
  • Σχεδόν όλα τα ινομυώματα χειρουργούνται ενδοσκοπικά (Λαπαροσκόπηση η Υστεροσκόπηση).
  • Οι μετεγχειρητικές επιπλοκές, όπως δημιουργία συμφύσεων ή απώλεια αίματος είναι λιγότερες στη λαπαροσκόπηση σε σχέση με ανοιχτά χειρουργεία.
  • Τοιχωματικά ινομυώματα πάνω από 5 εκατοστά που πιέζουν την κοιλότητα σε γυναίκες με υπογονιμότητα, πρέπει να αφαιρούνται.
  • Ινομυώματα εντός της κοιλότητας της μήτρας, μεγέθους άνω του 1 εκατοστού, πρέπει να αφαιρούνται υστεροσκοπικά.
* Ο Γιώργος Μονεμβασίτης είναι Μαιευτήρας-Γυναικολόγος.
Επ. Καθηγητής Παν/μίου Cornell, H.Π.Α., 
Εξειδικευτής στην Ουρογυναικολογία και Χειρουργική Χαλάρωσης Πυέλου.
Τηλ. 210 8053176 Μαρούσι, τηλ 210 7777787 Δορυλαίου 10-12 Αθήνα

Διαβάστε επίσης

Copyright © 2015-2022 MEDLABNEWS.GR / IATRIKA NEA All Right Reserved. Τα κείμενα είναι προσφορά και πνευματική ιδιοκτησία του medlabnews.gr
Kάθε αναδημοσίευση θα πρέπει να αναφέρει την πηγή προέλευσης και τον συντάκτη. Aπαγορεύεται η εμπορική χρήση των κειμένων