Αιμορραγικό εγκεφαλικό επεισόδιο. Οι κυριότερες αιτίες πρόκλησης αιμορραγικών εγκεφαλικών επεισοδίων.

 

του Ξενοφώντα Τσούκαλη, M.D., medlabnews.gr iatrikanea

Τα εγκεφαλικά επεισόδια (ΑΕΕ) αποτελούν την τρίτη αιτία θανάτου στον δυτικό κόσμο, μετά τα καρδιαγγειακά νοσήματα και τον καρκίνο. Τα τελευταία 30 χρόνια, πάντως, έχει παρατηρηθεί μια μείωση κατά 45% στους θανάτους που οφείλονται σε ΑΕΕ. Σήμερα, το 70% των ανθρώπων που παθαίνουν εγκεφαλικό συνεχίζουν να έχουν την αυτονομία τους, ενώ το 10% αναρρώνουν πλήρως.

Τα αιμορραγικά εγκεφαλικά επεισόδια οφείλονται στο ότι ένα ή περισσότερα αιμοφόρα αγγεία στον εγκέφαλο παθαίνουν ρήξη.

Οι συνέπειες για τον εγκέφαλο μπορεί να είναι καταστροφικές για δύο βασικά λόγους. Ο πρώτος είναι διότι ζωτικές περιοχές του εγκεφάλου στερούνται οξυγόνου λόγω της διακοπής παροχής αίματος. Οι απώλειες εγκεφαλικών νευρώνων για κάθε λεπτό που περνά χωρίς οξυγόνο, είναι τεράστιες.

Ο δεύτερος λόγος για τον οποίο τα αιμορραγικά εγκεφαλικά επεισόδια είναι ιδιαίτερα σοβαρά, είναι διότι το αίμα που διαχέεται ελεύθερα στον εγκέφαλο μετά τη ρήξη των αιμοφόρων αγγείων είναι επιβλαβές, δημιουργεί αιματώματα και μπορεί να προκαλεί συμπιεστικά φαινόμενα.

Αιμορραγικά εγκεφαλικά επεισόδια μπορούν να συμβούν σε παιδιά, έφηβους και νέους ενήλικες. Η ανεύρεση της αιτίας που προκάλεσε την αιμορραγία είναι σημαντικός παράγοντας για την αντιμετώπιση του προβλήματος.

Σε μελέτες βρέθηκε ότι η πρώτη σε συχνότητα αιτία που προκαλεί την απότομη αύξηση της πίεσης και τη ρήξη των ανευρυσμάτων είναι περιέργως ο καφές. Ο καφές, που στην περίπτωση ενός καρδιοπαθούς τον προστατεύει από την καρδιακή προσβολή, φαίνεται ότι στην περίπτωση ενός ανευρύσματος λειτουργεί ανάστροφα. Ένα ποσοστό της τάξης του 10,6% των ρήξεων αποδίδεται στον καφέ. Δηλαδή περισσότερες από μια στις δέκα εγκεφαλικές αιμορραγίες έχουν σαν αίτιο που τις πυροδοτεί, τον καφέ.

Άλλες αιτίες που ακολουθούν τον καφέ κατά σειρά συχνότητας είναι:

• Η έντονη και εργώδης άσκηση ή το έντονο υπερβολικό και αγχωτικό sex
• Το έντονο φύσημα της μύτης σε συνάχι
• Το σφίξιμο κατά την αποπάτηση σε παρατεταμένη δυσκοιλιότητα
• Η υπερβολική χρήση Cola
• Ο απότομος και υπερβολικός φόβος
• Ο έντονος θυμός

Όλες αυτές οι αιτίες μπορούν να προκαλέσουν απότομη, ολιγόλεπτη και μεγάλη αύξηση της πίεσης η οποία όμως είναι αρκετή για να προκαλέσει την ρήξη του ανευρύσματος.

Τέλος η κακή ποιότητα ύπνου που συνήθως συμβαίνει μετά απο ένα χωρισμό δεν προκαλεί μόνο μαύρους κύκλους αλλά και αύξηση της αρτηριακής πίεσης, το οποίο μπορεί να έχει σοβαρές επιπτώσεις. Πρέπει να σημειωθεί ότι η υψηλή αρτηριακή πίεση τριπλασιάζει τον κίνδυνο εμφράγματος και εγκεφαλικού, και επιπλέον μπορεί να οδηγήσει σε βλάβες στα νεφρά και τα μάτια.

Στους νέους οι κυριότερες αιτίες πρόκλησης αιμορραγικών εγκεφαλικών επεισοδίων είναι:

• Αρτηριοφλεβικές δυσπλασίες, ανεύρυσμα εγκεφαλικής αρτηρίας
• Ναρκωτικά: Κοκαΐνη, μαριχουάνα, αμφεταμίνες (χάπι έκσταση)
• Υψηλή πίεση
• Αιμορροφιλία.

Οι παράγοντες που αυξάνουν την πιθανότητα να υποστεί κάποιος ένα αγγειακό εγκεφαλικό επεισόδιο είναι :

1. η ύπαρξη ενός παρόμοιου επεισοδίου στο παρελθόν, είτε για τον ίδιο τον ασθενή, είτε για έναν από τους γονείς του

2. η ύπαρξη παροδικού εγκεφαλικού επεισοδίου (transient ischemic attack)

3. ή ύπαρξη εμφράγματος του μυοκαρδίου (σημαίνει ότι όλο το αγγειακό σύστημα πάσχει)

4. η ηλικία. Αν είναι κανείς πάνω από 55 ετών αυξάνονται σαφώς οι πιθανότητες να προσβληθεί, αν και εγκεφαλικό επεισόδιο περιγράφεται σε κάθε ηλικία, ακόμα και σε παιδιά.    Διπλασιάζεται με κάθε δεκαετία μέχρι την ηλικία των 80 ετών. 

5. η αρτηριακή υπέρταση

6. η στένωση των καρωτίδων από αθηροσκλήρωση

7. το κάπνισμα

8. η υψηλή χοληστερόλη αίματος

9. ο σακχαρώδης διαβήτης

10. η παχυσαρκία

11. η καθιστική ζωή

12. άλλα νοσήματα της καρδιάς πχ καρδιακή ανεπάρκεια, αρρυθμίες όπως η κολπική μαρμαρυγή (atrial fibrillation) κλπ

13. η θεραπεία με οιστρογόνα / αντισυλληπτικά

14. ο αλκοολισμός

15. παθήσεις που σχετίζονται με την πήξη του αίματος πχ θρομβοφιλία

16. η χρήση ευφοριογόνων ουσιών πχ κοκαΐνη, αμφεταμίνες

17. τέλος, οι άνθρωποι της μαύρης φυλής, προσβάλλονται συχνότερα από ισχαιμικό εγκεφαλικό επεισόδιο.

18. Αυξημένα επίπεδα ομοκυστείνης (αμινοξύ στο αίμα)

19. Οι διαζευγμένοι άντρες έχουν αυξημένο κίνδυνο εγκεφαλικού

Διαβάστε επίσης

• Ισχαιμικά και Αιμορραγικά Αγγειακά εγκεφαλικά επεισόδια. Πώς θα αναγνωρίσετε τα σημάδια;
• Παγκόσμια Ημέρα Εγκεφαλικών Επεισοδίων. Αναγνωρίστε το εγκεφαλικό γρήγορα F.A.S.T. (video).
• Τι πρέπει να κάνετε σε περίπτωση εγκεφαλικού επεισοδίου. Πρώτες βοήθειες για εγκεφαλικό
• ΜΕΓΑΛΟΣ ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΟΥ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟΥ και ΟΞΕΟΣ ΣΤΕΦΑΝΙΑΙΟΥ ΣΥΝΔΡΟΜΟΥ ΣΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΜΕ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ
• Εγκεφαλική αιμορραγία από Ανεύρυσμα– «Κεραυνός εν αιθρία»

Γιατί δεν πρέπει να «πνίγουμε» το φτέρνισμα κρατώντας κλειστή την μύτη; Δείτε τι έπαθε 34χρονος;

 

επιμέλεια medlabnews.gr iatrikanea

Καταπιέζοντας το φτέρνισμα με το να κρατάμε σφιχτά κλειστά την μύτη και το στόμα μας κινδυνεύουμε να προκαλέσουμε οργανικές βλάβες, προειδοποιούν οι γιατροί και επικαλούνται την περίπτωση ενός 34χρονου, ο οποίος τραυμάτισε σοβαρά τον λάρυγγά του στην προσπάθειά του να κρατήσει ένα δυνατό φτέρνισμα.

Γιατροί στο Λέστερ της Αγγλίας, όπως αναφέρει το BBC, ανακοίνωσαν ότι ο Βρετανός, το όνομα του οποίου δεν δόθηκε στη δημοσιότητα, προκάλεσε ρήξη λάρυγγα και οδηγήθηκε στο νοσοκομείο.

Όπως προειδοποιούν οι ίδιοι σε άρθρο τους που δημοσιεύεται στην επιστημονική επιθεώρηση BMJ Case Reports, "εγκλωβίζοντας" ένα φτέρνισμα μπορούμε να προκαλέσουμε βλάβη στα αυτιά μας (όπως διάτρηση τυμπανικού υμένα) ή ακόμη και ρήξη ανευρύσματος εγκεφάλου.

Τι συνέβη στην περίπτωση του 34χρονου; Η πίεση που δεν εκτονώθηκε με το φτέρνισμα προκάλεσε ρήξη των μαλακών ιστών του λάρυγγα. Οι γιατροί προειδοποιούν ότι παρότι αυτό είναι ασυνήθιστο και σπάνιο, ο κίνδυνος είναι υπαρκτός.

Ο Βρετανός περιέγραψε ότι ένιωσε "σαν κάτι να πετάγεται" μέσα στον λαιμό του όταν συνέβη αυτό και στη συνέχεια αισθάνθηκε πόνο και δυσκολία στην κατάποση και στην ομιλία.

Όταν τον εξέτασαν οι γιατροί διαπίστωσαν ότι υπήρχε οίδημα στον λάρυγγα και γύρω από τον λαιμό του.

Ακτινογραφία αποκάλυψε ότι αέρας εξερχόταν από την τραχεία του προς τον μαλακό ιστό του μέσω της "ρωγμής" που είχε σχηματιστεί.

Ο άνδρας τρεφόταν επί επτά μέρες με σωλήνα ώστε να μπορέσουν να επουλωθούν οι μαλακοί ιστοί. Αφού παρέμεινε επί μια εβδομάδα στο νοσοκομείο επέστρεψε σπίτι του και ανάρρωσε πλήρως.

Γιατί δεν πρέπει να «πνίγουμε» το φτέρνισμα

Με αφορμή αυτό το περιστατικό γιατροί του πανεπιστημίου του Νταντί επισημαίνουν ότι δεν πρέπει να κλείνουμε τη μύτη και το στόμα τη στιγμή που φτερνιζόμαστε.

Με μια τέτοια κίνηση, η πίεση στην ανώτερη αναπνευστική οδό μπορεί να αυξηθεί κατά περίπου 20 φορές. Αυτό μπορεί να προκαλέσει τραυματισμούς, μεταξύ άλλων ρήξη τυμπάνου, ανεύρυσμα, ακόμη και κάταγμα στα πλευρά.

Ο δρ. Ράσαντς Μίζιροβς, επικεφαλής συντάκτης της έκθεσης, δήλωσε στο BBC ότι οι άνθρωποι θα πρέπει να φτερνίζονται ελεύθερα, καθώς πρόκειται για φυσικό αμυντικό μηχανισμό του σώματος.

«Πρέπει να καλύπτουμε απαλά το πρόσωπο, είτε με την παλάμη μας είτε με το εσωτερικό του αγκώνα», σημείωσε, εξηγώντας ότι έτσι θα προστατεύσουμε τους γύρω μας από τους ιούς.

Επίσης ανέφερε ότι υπάρχουν κάποιες μέθοδοι για να «πνίγει» κάποιος το φτέρνισμα, χωρίς να κλείνει το στόμα και τη μύτη. «Εγώ χρησιμοποιώ μια άλλη τεχνική: πιέζω τον αντίχειρα στο άνω χείλος, ακριβώς κάτω από τη μύτη, για λίγα δευτερόλεπτα και για εμένα έχει αποτέλεσμα», εξήγησε.

Διαβάστε επίσης

Έχω συνάχι και μπουκωμένη μύτη, έχω κοροναϊό, απλό κρυολόγημα ή γρίπη;

• Γρίπη ή κρυολόγημα; Ποια τα συμπτώματά τους, Πώς γίνεται η διάγνωση και τι είναι τα αντιικά φάρμακα και ποιοι μπορούν να τα παίρνουν;
• Ξυπνάτε από τον βήχα; Ποια είναι η αιτία και πώς μπορεί να αντιμετωπιστεί; Πότε πρέπει να ανησυχήσετε; 
• Οι θεραπευτικές ιδιότητες του ευκάλυπτου, από το κρυολόγημα και την ιγμορίτιδα μέχρι την ψωρίαση και την ακμή.
• Ψύξη, ρινίτιδα, κατάπτωση, πονοκέφαλο, βήχα μπορεί να προκαλέσει η κακή χρήση των κλιματιστικών
• Η ιγμορίτιδα ταλαιπωρεί όλους και κυρίως τα παιδιά. Πώς γίνεται η διάγνωση με υπερήχους; Ποια η θεραπεία;
• Κόπωση, πονοκέφαλος, διαταραχές ύπνου, ρινίτιδα, ιγμορίτιδα μπορεί να οφείλονται σε στραβό ρινικό διάφραγμα. Σκολίωση ρινικού διαφράγματος
• Προσοχή στην Αλλεργική ρινίτιδα. Προκαλεί συνάχι, μπουκωμένη μύτη, πονοκέφαλο, φτέρνισμα, ξηρό βήχα. Μέτρα πρόληψης και Φυσικοί τρόποι αντιμετώπισης

 

Περιφερική νευροπάθεια. Προκαλεί μούδιασμα, πόνο, δυσκολία στην κίνηση, απώλεια αίσθησης, διαταραχές στα μάτια

του Ξενοφώντα Τσούκαλη, M.D., medlabnews.gr iatrikanea

Η περιφερική νευροπάθεια πρόκειται για διαταραχή των νεύρων στη μεταφορά εντολών από το νωτιαίο μυελό και τον εγκέφαλο προς τις περιφερειακές μονάδες. Πρόκειται για παθήσεις των περιφερικών νεύρων οφειλόμενες σε διάφορα αίτια τα οποία συχνότερα είναι τοξικά, μεταβολικά και κληρονομικά.

Συμπτώματα της περιφερικής νευροπάθειας

Στα κύρια συμπτώματα της περιφερικής νευροπάθειας αναφέρονται το μούδιασμα, ο πόνος, η δυσκολία στην κίνηση, οι διαταραχές ούρησης, η στυτική δυσλειτουργία, οι διαταραχές στα μάτια και στο έντερο.

Πόνος, κάψιμο, μυρμηγκιάσματα, μούδιασμα, απώλεια της αίσθησης, μυϊκή αδυναμία, δερματικά έλκη (ανοικτές πληγές) στην περιφερική πολυνευροπάθεια που επηρεάζει την αισθητικότητα κυρίως αλλά και την κινητικότητα σε μικρότερο βαθμό των ποδιών και των χεριών. Πολλοί ασθενείς το μόνο που νιώθουν είναι απώλεια της αίσθησης στα πόδια. Εξαιτίας αυτής της απώλειας της αίσθησης στα πόδια μπορεί να τραυματισθούν εύκολα και να μην το καταλάβουν. Δημιουργούνται λοιπόν πληγές που αν δεν θεραπευτούν γίνονται δερματικά έλκη τα οποία παθαίνουν μόλυνση και μπορεί να οδηγήσουν ακόμη και σε γάγγραινα και ακρωτηριασμό.

Απώλεια του ελέγχου της κύστης, ακράτεια ούρων, αδυναμία κένωσης της κύστης, συχνές ουρολοιμώξεις, φούσκωμα στην κοιλιά,ναυτία, έμετοι, διάρροια, δυσκοιλιότητα, προβλήματα στύσης στον άνδρα και σεξουαλικά προβλήματα στη γυναίκα, ζάλη όταν περνάτε από την καθιστή στην όρθια θέση (ορθοστατική υπόταση), υπερβολική εφίδρωση ή πολύ λίγη εφίδρωση στην αυτόνομη νευροπάθεια η οποία επηρεάζει την κύστη, το έντερο, τα γεννητικά όργανα, τους ιδρωτοποιούς αδένες, τα μάτια και την καρδιά.

Που οφείλεται η περιφερική νευροπάθεια

Η περιφερική νευροπάθεια μπορεί να οφείλεται σε κληρονομικές ασθένειες όπως η νόσος Charcot- Marie- Tooth και η αταξία του Φρίντριχ. Άλλοι παράγοντες που φαίνεται ότι ευθύνονται είναι ο σακχαρώδης διαβήτης, η κατάχρηση αλκοόλ, το Aids, η ρευματοειδής αρθρίτιδα, ο ερυθηματώδης λύκος, πιθανός τραυματισμός νεύρων, έλλειψη βιταμινών κ. ά. Επίσης επίκτητες νεοπλασίες, παρανεοπλασματικά σύνδρομα.

H διαβητική νευροπάθεια είναι η βλάβη που παθαίνουν τα νεύρα από τα υψηλά επίπεδα του σακχάρου στο αίμα στους διαβητικούς ασθενείς. Όλα τα νεύρα στο σώμα μπορεί να πάθουν βλάβη. Διαβητική νευροπάθεια κινδυνεύουν να πάθουν πιο εύκολα άτομα που έχουν διαβήτη για πολλά χρόνια ή άτομα με διαβήτη που δεν ελέγχεται καλά (με υψηλό σάκχαρο). Η διαβητική νευροπάθεια δεν δίνει πάντα συμπτώματα. Μπορεί κάποιος να έχει διαβητική νευροπάθεια και να μην το γνωρίζει.

Διάγνωση της περιφερικής νευροπάθειας

Προηγείται η λεπτομερής καταγραφή του ιστορικού του ασθενούς. Αν χρειαστεί απαιτούνται ακτινολογικές και μικροβιολογικές εξετάσεις για τον αποκλεισμό λοιμωδών παθήσεων.
Η διάγνωση για την περιφερική νευροπάθεια γίνεται μέσω ειδικών νευρολογικών εξετάσεων, ηλεκτρομυογραφήματος, ηλεκτροφυσιολογικού ελέγχου (ταχύτητες αγωγής νεύρων, ηλεκτρομυογράφημα), για την αποκάλυψη της βαρύτητας, της κατανομής  αλλά και του τύπου βλάβης (αξονική, απομυελινωτική)

Υπέρηχος των περιφερικών νεύρων και του βραχιονίου πλέγματος, για την αποκάλυψη δομικών βλαβών του νευρικού συστήματος (οίδημα, ατροφία, υπετροφία), αλλά και χαρακτηριστικών ευρημάτων που μπορεία να οδηγήσουν στη διάγνωση μίας φλεγμονώδους πολυνευροπάθειας (π.χ. CIDP, Guillain-Barre)

Αιματολογικός έλεγχος, για την αποκάλυψη συχνότερα μεταβολικών (π.χ. έλλειψη βιταμινών) ή φλεγμονωδών (νόσος του Lyme, αγγειίτιδα) αιτιών

Ανά περίπτωση και ανάλογα με την ύπαρξη ή όχι σαφούς αιτίας της πολυνευροπάθειας, μπορεί να διευρυνθεί ο διαγνωστικός έλεγχος με βιοψία νεύρων ή απεικονιστικό έλεγχο με μαγνητική τομογραφία.

Θεραπεία της περιφερικής νευροπάθειας

Σημαντικό ρόλο για τη θεραπεία της περιφερικής νευροπάθειας παίζει η αντιμετώπιση της βασικής νόσου. Συχνά συνιστώνται φυσικοθεραπείες και αναλγητικά φάρμακα.

Στις ελλείψεις βιταμινών, η χορήγηση των ανάλογων βιταμινούχων σκευασμάτων που χρειάζεται ο οργανισμός μπορεί να βελτιώσει την κατάσταση. Παράλληλα η υγιεινή διατροφή είναι η καλύτερη διασφάλιση για παροχή στον οργανισμό των βιταμινών που χρειάζεται καθημερινά.

Στους αλκοολικούς, εκτός από την υγιεινή διατροφή και τη χορήγηση βιταμινών που χρειάζονται στον οργανισμό τους, επιβάλλεται η διακοπή κατανάλωσης αλκοόλ.

Στους διαβητικούς, ο έλεγχος της γλυκόζης αίματος είναι απαραίτητη προϋπόθεση για τη βελτίωση της κατάστασης των νεύρων του ασθενούς. Οι διαβητικοί πρέπει να γνωρίζουν ότι οι βλάβες που δημιουργούνται στον οργανισμό τους λόγω ψηλής γλυκόζης στο αίμα δεν είναι αναστρέψιμες. Για αυτό απαιτείται ιδιαίτερη προσοχή στη θεραπεία τους για πρόληψη σοβαρών βλαβών που πιθανόν να απειλούν τη ζωή τους.

Για την αντιμετώπιση του πόνου που συνοδεύει τις περιφερικές νευροπάθειες, χρησιμοποιούνται φάρμακα αναλγητικά, αντιφλεγμονώδη, και νευροληπτικά φάρμακα, όπως ορισμένα αντιεπιληπτικά και αντικαταθλιπτικά. Στην τελευταία κατηγορία περιλαμβάνεται ένας μεγάλος αριθμός ουσιών που έχουν πάρει ένδειξη για το νευροπαθητικό πόνο με ιδιαίτερα ικανοποιητικά αποτελέσματα ή ακόμα και για συγκεκριμένες παθήσεις, όπως είναι η νευραλγία τριδύμου νεύρου. Χαρακτηριστικά μπορούν να αναφερθούν η καρβαμαζεπίνη (Tegretol) και η οξκαρβαζεπίνη (Trileptal), το βαλπροϊκό (Depakine), η γκαμπαπεντίνη (Neurontin), η λεβατιρασετάμη (Keppra), η πρεγκαμπαλίνη (Lyrica), η ντουλοξετίνη (Cymbalta) κ.α.

Επιπλοκές της περιφερικής νευροπάθειας

Στις επιπλοκές για την περιφερική νευροπάθεια αναφέρονται η νευρολογική δυσλειτουργία και η αδυναμία αισθητικότητας και κινητικότητας.

Οδηγίες για ασθενείς με περιφερική νευροπάθεια

Οι ασθενείς που έχουν στην οικογένειά τους ιστορικό περιφερικής νευροπάθειας πρέπει να υιοθετούν έναν υγιεινό τρόπο ζωής, με διακοπή του καπνίσματος και της κατανάλωσης αλκοόλ και κατανάλωση υγιεινής διατροφής.

Προληπτικά μέτρα για να αποφύγετε επιπλοκές της νευροπάθειας

Για να αποφύγετε τα έλκη (πληγές) στα πόδια και τους ακρωτηριασμούς και να προστατεύσετε τα  πόδια σας, θα πρέπει να ελέγχετε τα πόδια σας κάθε μέρα, να φοράτε πάντα παπούτσια ή παντόφλες (να μην περπατάτε ποτέ ξυπόλυτοι) και καθαρές, στεγνές κάλτσες, να αγοράζετε πάντα παπούτσια που σας είναι βολικά και άνετα (να μην σας πληγώνουν), να ζητήσετε πάντα βοήθεια αν χρειάζεται από ειδικό γιατρό. Επιπλέον, καλό είναι να πλένετε, να στεγνώνετε και να ελέγχετε τα πόδια σας κάθε μέρα, να κοιτάτε πάντα για κάλους, εκδορές, πληγές, κοψίματα, ερυθρότητα ή οιδήματα στα πόδια σας, να κόβετε τα νύχια σας τουλάχιστον μία φορά την εβδομάδα, να βάζετε κρέμα για ξηροδερμία, αλλά όχι ανάμεσα στα δάκτυλα.

Διαβάστε επίσης

• Η Περιφερική αγγειακή νόσος μπορεί να προκαλεί χωλότητα, πόνο, κράμπες, μούδιασμα στα πόδια σας. Πώς γίνεται η διάγνωση και πώς θεραπεύεται;
• Ποιος ο λόγος που μπορεί να πονάνε τα πόδια σας; Όλες οι αιτίες από τις πιο απλές μέχρι τις πιο σοβαρές.
• Αλγοδυστροφία ή σύνδρομο σύμπλοκου περιοχικού πόνου που προκαλεί πόνο και αίσθημα καψίματος σε πόδια ή χέρια
• Γιατί ο διαβήτης είναι επικίνδυνος; Αναγνωρίστε τα συμπτώματα, μειώστε τον κίνδυνο.
• Που οφείλεται ο πόνος στα πέλματα; Απλές συμβουλές για να τα προστατεύσεις

Τι είναι ο προδιαβήτης; Πώς γίνεται η διάγνωση; Πώς αντιμετωπίζεται;

του Ξενοφώντα Τσούκαλη, M.D., medlabnews.gr iatrikanea

O προδιαβήτης είναι μια κατάσταση κατά την οποία οι τιμές γλυκόζης αίματος ανευρίσκονται πάνω από το φυσιολογικό, αλλά όχι σε τέτοια επίπεδα που να τίθεται η διάγνωση του σακχαρώδη διαβήτη (Σ.Δ.). Θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι η «είσοδος» προς το Σ.Δ..


Ποια είναι τα αίτια του προδιαβήτη;

Όπως είπαμε, ο προδιαβήτης είναι μια κατάσταση πριν από το Σ.Δ., άρα τα αίτια είναι αυτά τού Σ.Δ.: η παχυσαρκία, η καθιστική ζωή, η μεγάλη κατανάλωση υδατανθράκων στη «δυτικού» τύπου διατροφή, καθώς και η κληρονομικότητα αποτελούν τους παράγοντες της «εισόδου» ενός ατόμου στον προδιαβήτη.

Ο προδιαβήτης είναι αρχικό στάδιο στην εξέλιξη της φυσικής ιστορίας του Σακχαρώδη Διαβήτη τύπου 2. Η συγκεκριμένη μεταβολική διαταραχή, αν και δεν έχει κλινική συμπτωματολογία και δεν αποτελεί ιδιαίτερη νοσολογική οντότητα, πρέπει και να ανιχνεύεται έγκαιρα και να αντιμετωπίζεται με την ανάλογη σοβαρότητα, διότι εξελίσσεται σε σακχαρώδη διαβήτη και συνδέεται με καρδιαγγειακά συμβάματα.

Το πρόβλημα του προδιαβήτη είναι μεγάλο και κατά τα πρότυπα του διαβήτη λαμβάνει σταδιακά διαστάσεις επιδημίας. Παγκοσμίως ο αριθμός των ατόμων με προδιαβήτη είναι περίπου 314 εκατομμύρια, ενώ υπολογίζεται ότι το 2025 ο αριθμός των ατόμων με προδιαβήτη θα ανέρχεται σε 418 εκατομμύρια. 

Είναι γνωστό ότι ο προδιαβήτης αυξάνει τον βραχυπρόθεσμο κίνδυνο εμφάνισης Σακχαρώδη Διαβήτη τύπου 2 από 3 έως 10 φορές με κάποιους πληθυσμούς να παρουσιάζουν μεγαλύτερο κίνδυνο από άλλους. Ο έλεγχος για προδιαβήτη πρέπει να γίνεται στον πληθυσμό εκείνο ο οποίος έχει αυξημένο κίνδυνο εμφάνισης διαβήτη που είναι:

         -  τα άτομα με οικογενειακό ιστορικό Σ. Δ.

         -  τα άτομα με καρδιαγγειακή νόσο

         -  τα άτομα με παχυσαρκία ή καθιστική ζωή

         -  τα άτομα με υπέρταση ή υπερλιπιδαιμία

         -  τα άτομα που λαμβάνουν αντιψυχωσικά φάρμακα
- οι γυναίκες με ιστορικό διαβήτη κύησης ή σύνδρομο πολυκυστικών ωοθηκών

Με τον όρο «προ-διαβήτης» χαρακτηρίζονται δύο καταστάσεις, δύο διαταραχές, που παρότι δεν είναι επίσημα διαβήτης, ξεφεύγουν από τα φυσιολογικά όρια του υγιούς και συνοδεύονται από αυξημένη πιθανότητα εκδήλωσης διαβήτη στο μέλλον. Αυτές οι καταστάσεις είναι:

- Διαταραγμένη γλυκόζη νηστείας (IFG - Impaired Fasting Glucose). Ορίζεται ως πρωινό σάκχαρο 100-125 mg/dl (νηστικός). Κάτω από 100 είναι το φυσιολογικό, ενώ από 126 και πάνω είναι διαβήτης.

- Διαταραγμένη ανοχή στη γλυκόζη (IGT - Impaired Glucose Tolerance). Βρίσκεται με τη δοκιμασία ανοχής της γλυκόζης και ορίζεται ως σάκχαρο στις 2 ώρες 140-199 mg/dl. Κάτω από 140 είναι το φυσιολογικό, ενώ πάνω από 200 είναι διαβήτης.

Η Αμερικανική Διαβητολογική Εταιρεία (ADA) συμπεριέλαβε σε αυτήν την κατηγορία αυξημένου κινδύνου για ανάπτυξη διαβήτη και όσα (μη διαβητικά) άτομα έχουν γλυκοζυλιωμένη αιμοσφαιρίνη μεταξύ 5,7% και 6,4%.

Από τη στιγμή που θα διαπιστωθεί κάποιο από τα παραπάνω, θα πρέπει να υπάρχει τακτικότερος έλεγχος (τουλάχιστον μια φορά το χρόνο ή το 6/μηνο). Οι καταστάσεις αυτές δεν είναι μόνιμες. Συνήθως μπορούν (και πρέπει) να υποχωρήσουν, κυρίως με σωστή δίαιτα, απώλεια βάρους και συστηματικό πρόγραμμα άσκησης, έτσι ώστε να μην προχωρήσουν σύντομα σε «επίσημο» διαβήτη.

Είναι σημαντική η διάγνωση του προδιαβήτη;

Είναι πολύ σημαντικό να γνωρίζουμε ότι ένα άτομο βρίσκεται στο στάδιο του προδιαβήτη, γιατί πρέπει να δώσουμε τις κατάλληλες οδηγίες για την αντιμετώπισή του, καθώς έχει αποδειχθεί, σύμφωνα με τελευταίες μελέτες, ότι το στάδιο του προδιαβήτη είναι εξίσου σημαντικό με αυτό του Σ.Δ. στην εμφάνιση αγγειοπάθειας, και μάλιστα καρδιαγγειακών συμβαμάτων.

Θεραπεύεται ο προδιαβήτης;


Όπως και ο Σ.Δ., ο προδιαβήτης είναι μια κατάσταση συνεχώς εξελισσόμενη. Ο στόχος μας πρέπει να είναι η όσο το δυνατόν καλύτερη αντιμετώπισή του. Η αλλαγή τρόπου ζωής με καθημερινή άσκηση, η αλλαγή των διατροφικών μας συνηθειών με διατροφή πλούσια σε φυτικές ίνες, λιγότερα λίπη και αποφυγή των «κακών» υδατανθράκων (κυρίως των έτοιμων φαγητών), των γλυκών και γενικότερα της ζάχαρης, βοηθούν στην όσο το δυνατόν καλύτερη αντιμετώπιση του προδιαβήτη, επιβραδύνοντας την έλευση του Σ.Δ..

Αν χαθεί ένας κρίκος από την αλυσίδα της παρέμβασης, τότε τα οφέλη της ειδικά σε περιπτώσεις διαταραχής ανοχής γλυκόζης είναι αμφιλεγόμενα.

Πέραν από τους όποιους προβληματισμούς για την θεραπευτική αντιμετώπιση του προδιαβήτη, σύμφωνα με τις συστάσεις της Αμερικάνικης Διαβητολογικής Εταιρείας, η χρήση μετφορμίνης συνίσταται μόνο όταν εκτός του προδιαβήτη (IFG + IGT) συνυπάρχει κάποιος παράγοντας κινδύνου, όπως ηλικία < 60έτη, ΒΜΙ > 30Kg/m2, οικογενειακό ιστορικό διαβήτη σε α’ βαθμού συγγενείς, αυξημένα τριγλυκερίδια, μειωμένη HDL, αρτηριακή υπέρταση και HbA1c>6%.[

Προσυμπτωματικός έλεγχος

Σαν προσυμπτωματικός έλεγχος, στα πλαίσια πρόληψης, προτείνεται ο έλεγχος σακχάρου νηστείας στα άτομα που πληρούν τις προϋποθέσεις :

•   Ηλικία άνω των 45 ετών.

•   Περιφέρεια μέσης >102 cm (άντρες) και >88 cm (γυναίκες).

•   Δείκτης μάζας σώματος >30 kg/m².

•   Θετικό οικογενειακό ιστορικό για Σακχαρώδη Διαβήτη τύπου 2.

• Ιστορικό αρτηριακής υπέρτασης ή άλλης καρδιαγγειακής νόσου.

•   Ιστορικό Σακχαρώδους Διαβήτη Κύησης.

•   Γέννηση παιδιών άνω των 4 κιλών.

•   Γυναίκες με σύνδρομο πολυκυστικών ωοθηκών.

• Λήψη φαρμάκων που ευνοούν την δυσγλυκαιμία (π.χ. κορτιζόνη).

Αν η τιμή σακχάρου νηστείας είναι φυσιολογική προτείνεται επανάληψη της μέτρησης σε 3 έτη. Στα άτομα που έχουν είτε υψηλές τιμές σακχάρου νηστείας είτε φυσιολογικές τιμές, αλλά με ισχυρή υποψία για ύπαρξη διαβήτη, είτε υψηλή τιμή σακχάρου μεταγευματικά (>140mg/dl στις 2ώρες μετά το γεύμα) προτείνεται η διενέργεια δοκιμασίας ανοχής γλυκόζης.

Διαβάστε επίσης

• Τι είναι ο προδιαβήτης, ποιοι κινδυνεύουν και πώς μπορεί να προληφθεί και θεραπευτεί
• Η δοκιμασία ανοχής της γλυκόζης (καμπύλη σακχάρου), ο προδιαβήτης και ο διαβήτης.
• Τα πολλά γλυκά δεν φέρνουν διαβήτη. Η σημασία της μεσογειακής διατροφής και της άσκησης στον διαβήτη.
• Ποιοι κινδυνεύουν από διαβήτη; Τι συμπτώματα μπορεί να έχει και τι εξετάσεις πρέπει να κάνει ο διαβητικός;
• H καλή διατροφή του διαβητικού. Οδηγίες διατροφής για διαβητικούς.

Υποψιάζεστε διαβήτη; Τα κοινά συμπτώματα περιλαμβάνουν

 του Ξενοφώντα Τσούκαλη, M.D., medlabnews.gr iatrikanea

Τα τελευταία χρόνια με την καθημερινότητα μπροστά σε μια οθόνη κινητού, τάμπλετ, κομπιούτερ, τηλεόραση και σε συνδυασμό με την ψυχολογική πίεση που βιώνουμε, έχει αυξηθεί η κατανάλωση κάθε είδους άχρηστων και ανθυγιεινών θερμίδων.

Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα την αύξηση των ασθενών με προδιαβήτη και διαβήτη.

Στον διαβήτη τύπου 2, πολλοί άνθρωποι δεν έχουν καθόλου συμπτώματα, ενώ άλλες ενδείξεις μπορεί να περάσουν απαρατήρητες επειδή θεωρούνται συνέπεια της «προχωρημένης ηλικίας». Ως εκ τούτου, από τη στιγμή που γίνονται αντιληπτά τα συμπτώματα, οι επιπλοκές του διαβήτη μπορεί να είναι ήδη παρούσες.

Ο Διαβήτης θα χρειασθεί μέχρι και 10 χρόνια για να προκαλέσει συμπτώματα που θα μας οδηγήσουν σε γιατρό.

Δείτε παρακάτω, ποια είναι τα κύρια συμπτώματα του διαβήτη

Τα κοινά συμπτώματα περιλαμβάνουν:

• Μεγαλύτερη δίψα από τη συνηθισμένη. 

• Ξηροστομία και θέλεις να πίνεις πολύ νερό (πολυδιψία) Η απώλεια νερού με τα ούρα προκαλεί και κάποιου βαθμού αφυδάτωση

• Πηγαίνετε στην τουαλέτα πιο συχνά, ιδιαίτερα τη νύχτα. Επειδή υπάρχει πολύ σάκχαρο στο αίμα, αυτό διαφεύγει και στα ούρα παρασύροντας και νερό.

• Αίσθημα κόπωσης και λήθαργου. Συμβαίνει λόγω έλλειψη ενέργειας.

• Νιώθετε ότι πεινάτε συνεχώς. Αυτό συμβαίνει γιατί ο οργανισμός θέλει να βρει τα θρεπτικά συστατικά που του λείπουν από τα κύτταρα.

• Τραύματα που αργούν να επουλωθούν

• Φαγούρα, μολύνσεις του δέρματος ή εξανθήματα

• Αλλαγές στο βάρος

• Ανεξήγητη απώλεια βάρους (τύπου 1)

• Εμετοί και στομαχικός πόνο

• Πονοκεφάλους

• Αλλαγή διάθεσης

• Πόνο ή μούδιασμα στα σκέλη ή στα πόδια

• Αίσθημα ζάλης

• Έλλειψη ενδιαφέροντος και συγκέντρωσης

Αν έχετε λοιπόν κάτι από τα παραπάνω τότε διαβάστε την συνέχεια εδώ

Επίσης διαβάστε

Τι είναι ο προδιαβήτης; Ποιοι κινδυνεύουν; Mπορεί να προληφθεί και θεραπευτεί;

Tο συκώτι σας λειτουργεί φυσιολογικά; Πώς γίνεται ο έλεγχος ηπατικής λειτουργίας;.

του Ξενοφώντα Τσούκαλη, M.D., medlabnews.gr  iatrikanea

Το συκώτι (ήπαρ) είναι ένα από τα μεγαλύτερα και σημαντικότερα όργανα. Βρίσκεται κάτω από τα πλευρά, δεξιά από την κοιλιά. Ζυγίζει γύρω στο 1,5 κιλό και εκτελεί περισσότερες από 500 ζωτικές λειτουργίες. Χωρίς το συκώτι δεν μπορούμε να αffπορροφήσουμε τα θρεπτικά στοιχεία ούτε να απομακρύνουμε τις επικίνδυνες ουσίες πιο απλά, δεν μπορούμε να ζήσουμε.
 Το συκώτι είναι εντυπωσιακά ευπροσάρμοστο. Μπορεί να παραμείνει λειτουργικό ακόμη και αν χάσει το 80-90% των κυττάρων του από κάποια νόσο. Μπορεί ακόμη να αναγεννηθεί εντελώς μέσα σε μερικές εβδομάδες, αν ένα τμήμα του αφαιρεθεί κατά τη διάρκεια χειρουργικής επέμβασης. Όμως δεν είναι ένα άφθαρτο όργανο. 

Οι λειτουργίες του ήπατος αφορούν την παραγωγή και εναπόθεση ενέργειας (μεταβολισμός γλυκόζης-γλυκογόνου, αμινοξέων, λιπών), την αδρανοποίηση και απομάκρυνση ουσιών (αμμωνίας, χολερυθρίνης, χοληστερίνης), την πέψη των τροφών (χολικά οξέα-άλατα), τον μεταβολισμό και απέκκριση τοξικών ουσιών, αιθυλικής αλκοόλης, ορμονών και φαρμάκων, την παραγωγή ουσιών (λευκωματίνες, παράγοντες πήξεως), την 2 αποθήκευση ουσιών (σίδηρος, χαλκός, βιταμίνες), την ανοσιακή απάντηση (χυμική, κυτταρική), την αιμοποίηση, την αιμόσταση και την οξεοβασική ισορροπία. Η παραγωγή και έκκριση χολής βοηθά στην πέψη των τροφών και στην απομάκρυνση τοξικών ουσιών. Το ήπαρ καταβολίζει τα περισσότερα φάρμακα. Για να απεκκριθούν τα φάρμακα στην χολή ή στο νεφρό πρέπει να είναι υδροδιαλυτά. Τα περισσότερα φάρμακα είναι λιποδιαλυτά και ο ηπατικός μεταβολισμός τους τα καθιστά υδροδιαλυτά. Kάθε φάρμακο μπορεί να παρουσιάσει δυνητικά ηπατοτοξικότητα, που κλινικώς συχνά δε μπορεί να διαφοροδιαγνωσθεί εύκολα από ηπατοπάθειες άλλης αιτιολογίας. 

Τοξικές ουσίες όπως το αλκοόλ και ιοί όπως ο ιός της ηπατίτιδας Β και C μπορεί να προκαλέσουν μόνιµες βλάβες. Όταν η ηπατική νόσος φτάσει σε προχωρημένο στάδιο (κίρρωση) ο υγιής ιστός αντικαθίστανται από ένα ουλώδη ιστό (διήθηση) και το συκώτι δεν μπορεί πια να επιδιορθώσει τη βλάβη που έχει υποστεί. Τότε χάνει τη λειτουργικότητα του έως ότου γίνει λειτουργικά ανεπαρκές. Αν και στα αρχικά στάδια η κίρρωση μπορεί να θεραπευτεί, συνήθως ο μόνος αποτελεσματικός τρόπος θεραπείας είναι η μεταμόσχευση. Ένα υγιές ήπαρ έχει την μορφή κώνου, με μία λεία ελαστική επιφάνεια. Το χρώμα του είναι σκούρο καφέ προς το κόκκινο επειδή κάθε στιγμή συγκρατεί περίπου μισό λίτρο αίμα. Διαιρείται σε δύο λοβούς: ένα μεγάλο δεξιό λοβό και ένα μικρότερο αριστερό. Το ήπαρ αποτελεί το βιοχημικό εργοστάσιο του οργανισμού. 

Οι ηπατικές παθήσεις (κλινικο-παθολογοανατομική έκφραση) είναι: 

• Oξεία και χρονία ηπατίτιδα 

• Oξεία και χρονία χολόσταση 

• Λίπωση (μικρο- και μεγαλο-φυσαλιδώδης) 

• Ίνωση-κίρρωση 

• Aπόφραξη ηπατικών φλεβών ή πυλαίας 

• Καλοήθη και κακοήθη νεοπλάσματα

Κάθε ασυμπτωματική διαταραχή της ηπατικής βιοχημείας πρέπει πάντα να διερευνάται, επειδή μπορεί να υποδηλώνει ηπατική νόσο, αλλά και φυσιολογικές τιμές δεν αποκλείουν πάντα με βεβαιότητα αυτό το ενδεχόμενο, ιδιαίτερα σε κάποιες ομάδες του πληθυσμού, όπως για παράδειγμα χρήστες ενδοφλέβιων ουσιών (υψηλός επιπολασμός ιογενών ηπατιτίδων) ή άτομα που κάνουν κατάχρηση αλκοόλ. Οι εξετάσεις βιοχημείας του ήπατος κυρίως κατευθύνουν και σπάνια προσφέρουν από μόνες τους τη διάγνωση. Ήπια αύξηση αμινοτρανσφερασών δεν είναι ειδική και μπορεί να ομαλοποιηθεί σε επανάληψη, αλλά χρειάζεται πάντα προσοχή και παρακολούθηση. 

Η μη αλκοολική λιπώδης νόσος του ήπατος αποτελεί το συχνότερο αίτιο ήπιας τρανσαμιναιμίας στο γενικό πληθυσμό των δυτικών κοινωνιών

Ο έλεγχος της καλής λειτουργίας του στο κλινικό εργαστήριο γίνεται με μια σειρά βιοχηµικών εξετάσεων. Κάποιες από αυτές αποτελούν εξετάσεις ρουτίνας π.χ. τα ένζυµα GOT, GPT, ALP, γGT και η χολερυθρίνη που µετρώνται τακτικά στις εξετάσεις τύπου checkup, άλλες όµως είναι πιο σπάνιες και µετρώνται µόνο όπου το ιατρικό ιστορικό το επιβάλει.

Οι τρανσαμινάσες 

Πρόκειται για δύο πολύ γνωστά ένζυμα που χρησιμοποιούνται για την διάγνωση παθήσεων κυρίως του ήπατος αλλά και της καρδιάς (βλ. αντίστοιχο κεφάλαιο). Ονομάζονται αµινοτρανσφεράσες (ή τρανσαμινάσες) επειδή η λειτουργία τους στον οργανισμό είναι να μεταφέρουν αμινομάδες από αμινοξέα σε μια ομάδα χημικών ενώσεων που ονομάζονται οξοκετογλουταρικά. Τα ένζυμα αυτά είναι γνωστά με τους παρακάτω συμβολισμούς και ονόματα:

γ-γλουταρυλ-τρανσπεπτιδάση 

Η γ-γλουταρυλ-τρανσπεπτιδάση (γ-GT) είναι ευαίσθητος αλλά όχι ειδικός δείκτης διαταραχών στο ήπαρ και την χολή. Στην διάγνωση αυτών είναι περισσότερο ευαίσθητη από την ALP ή την 5-νουκλεοτιδάση. Ιδιαίτερα αυξημένες τιμές γ-GT στο ήπαρ παρατηρούνται σε τοξικές βλάβες του ήπατος όπως στην αλκοολική κίρρωση (αλκοολισμός).

Aλκαλική φωσφατάση

 Η αλκαλική φωσφατάση (ALP) είναι ένα ένζυµο το οποίο κυκλοφορεί στο αίμα με την μορφή τριών ισοενζύμων1 : το οστικό, το εντερικό και το ηπατικό. Τα ονόματα τους οφείλονται στο όργανο από το οποίο παράγονται. Το οστικό (80%) και το εντερικό κλάσμα (20%) υπάρχουν φυσιολογικά σε όλους τους ανθρώπους σε αντίθεση με το ηπατικό που μετράται κυρίως σε παθολογικές καταστάσεις. Φυσιολογικά το οστικό κλάσμα είναι πολύ αυξημένο στα παιδιά λόγω της ταχείας ανάπτυξης των οστών τους

5-Νουκλεοτιδάση 

Η 5-νουκλεοτιδάση (5-ΝU) είναι ένζυμο του ήπατος και της χολής όπως και η ALP. Χρησιμοποιείται για την διάγνωση ηπατοχολικών ασθενειών καθώς και της χολόστασης δηλαδή στο φραγμό της χολής εξαιτίας διαφόρων νόσων. H 5-ΝU προσδιορίζεται με χημική μέθοδο και συγκεκριμένα με ενζυμική κινητική μέθοδο στους 37o C (GLDH). To δείγμα μπορεί να είναι ορός ή πλάσμα (ηπαρίνη) χωρίς αιμόλυση ή λιπαιμικότητα. Ο αποχωρισμός ορού ή πλάσματος από τα έμμορφα στοιχεία θα πρέπει να γίνει αμέσως. Τα δείγματα διατηρούνται στους 2-8o C για 7 ημέρες ή για 1 μήνα στους -20ο C, 

Χολερυθρίνη 

Στον ορό κυκλοφορούν δύο ειδών χολερυθρίνες: η άμεση (DBILI) και η έμμεση (IBILI). Και οι δύο μαζί αποτελούν την ολική χολερυθρίνη (TBILI). Oι χολερυθρίνες είναι οργανικές ενώσεις που παράγονται από την αποδομή της αιμοσφαιρίνης. H άμεση χολερυθρίνη είναι ενωμένη με το γλυκουρονικό οξύ και επειδή είναι ευδιάλυτη όταν είναι αυξημένη στο αίμα αποβάλλεται και στα ούρα. Φυσιολογικά η χολερυθρίνη αυξάνεται στα νεογέννητα βρέφη, στους αγύμναστους ανθρώπους, σε μεγάλα ύψη, στην εγκυμοσύνη και στην έντονη άσκηση. 

Παθολογικά η έμμεση χολερυθρίνη αυξάνεται (μέχρι και έξι φορές) σε περιπτώσεις ραγδαίας αιμόλυσης. Αυξάνεται επίσης στην ιογενή ηπατίτιδα και σε περιπτώσεις μειωμένης απορρόφησης της χολερυθρίνης από το ήπαρ. Η άμεση χολερυθρίνη δεν αυξάνει στην αιμόλυση, παρά στην ιογενή ηπατίτιδα, σε όγκους του ήπατος και στην χολόσταση.

Ο έλεγχος αυτός δεν εκφράζει την ηπατοκυτταρική λειτουργία αλλά την βλάβη των ηπατοκυττάρων ή/και του επιθηλίου των χοληφόρων. O εκτενέστερος εργαστηριακός έλεγχος του ήπατος περιλαμβάνει την εξέταση της συνθετικής ικανότητας (μέτρηση της λευκωματίνης του ορού και του χρόνου προθρομβίνης) και την αναζήτηση αντιγόνων ή/και αντισωμάτων των ιογενών ηπατιτίδων, αυτοαντισωμάτων, διαταραχών των ανοσοσφαιρινών κλπ. Kάθε διαταραχή των εξετάσεων του ήπατος πρέπει να διερευνάται, γιατί μπορεί να υποδηλώνει σοβαρή ηπατική νόσο. 

Εξετάσεις αίματος σε διαταραχές της ηπατικής λειτουργίας:

-Γενική αίματος

-ΤΚΕ

-PT

-SGOT

-SGPT

-ALP

-γ-GT

-5-Νουκλεοτιδάση

-Αμμωνία

-LDH

-Χολερυθρίνη ολική

-Χολερυθρίνη άμεση

-Χολερυθρίνη έμμεση

-Ολικά λευκώματα

-Αλβουμίνη

-Σφαιρίνες

-CK-MB

-Anti-HAV

-Anti-HAV IgM

-HbsAg

-HbsAb

-HbcAb

-HbcAb IgM

-HbeAg

-HbeAb

-HBV-DNA

-Anti-HCV (NA-NB)

-HCV-RNA

-CMV IgM

-EBV IgM

-TOXO IgM

-Coxsackie IgM

-C.burnetti  IgM

-ANA

-AMA

-ASMA

-ANCA

-Anti-LKM1

-Anti-LKM2

-Προσδιορισμός αντιγόνων HLA DR με ολιγονουκλεοτίδια

Φυσικά αν βρεθούν παθολογικές εξετάσεις, αξιολογούνται από τον γιατρό και μπορούν να ζητηθούν πιο ειδικές εξετάσεις όπως υπέρηχος, βιοψία, χολοαγγειογραφία,κλπ

Διαβάστε επίσης

• Γαϊδουράγκαθο, ένα βότανο που αποτοξινώνει το συκώτι, κάνει καλό στις δίαιτες, στην μείωση του σακχάρου, αλλά και ως αντίδοτο σε δηλητηριάσεις
• Τι είναι η ηπατίτιδα; Βασικές Πληροφορίες για τις Ιογενείς Ηπατίτιδες
• Τι σημαίνει να έχεις ηπατίτιδα C, πόσο επικίνδυνο είναι και τι μπορεί να κάνεις;
• Σε ποιες παθήσεις αυξάνεται και σε ποιες μειώνεται η αλκαλική φωσφατάση; Πόσο σημαντική είναι η παρακολούθησή της;
• Οι αυξημένες τιμές τρανσαμινασών, στις εξετάσεις αίματος, τι μπορεί να σημαίνει; Τι πρέπει να κάνουμε;
• Μη αλκοολική λιπώδης διήθηση του ήπατος, που οφείλεται και ποια η σημασία της άσκησης;
• Τι είναι η γ-GT, τι μας δείχνει η αύξηση και τι η μείωση της, στο αίμα;