MEDLABNEWS.GR / IATRIKA NEA: EΞΕΤΑΣΕΙΣ

Responsive Ad Slot

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα EΞΕΤΑΣΕΙΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα EΞΕΤΑΣΕΙΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τι σημαίνει να έχεις ηπατίτιδα C; Τι μπορεί να προκαλέσει; Το ξέρετε ότι θεραπεύεται; ΔΕΝ κινδυνεύετε να κολλήσετε από....

Δεν υπάρχουν σχόλια 0

H ηπατίτιδα C αποτελεί ένα από τα συχνότερα αίτια ηπα­τικής νόσου παγκοσμίως. Ειδικότερα στην Ελλάδα υπο­λογίζεται ότι περίπου 135.000 με 160.000 άνθρωποι, έχουν χρόνια λοίμωξη με τον ιό της ηπα­τίτιδας C.
Read more »

Το πρήξιμο, η διόγκωση λεμφαδένα είναι επικίνδυνο; Ποιες εξετάσεις θα πρέπει να κάνετε;

Δεν υπάρχουν σχόλια 0
Το πρήξιμο, διόγκωση, λεμφαδένα είναι επικίνδυνο; Ποιες εξετάσεις θα πρέπει να κάνετε;


Στο ανθρώπινο σώμα υπάρχουν περίπου 500-600 λεμφαδένες. Οι λεμφαδένες είναι μικροί σχηματισμοί μεγέθους ολίγων χιλιοστών, οι οποίοι φιλτράρουν υγρά, που κυκλοφορούν στο σώμα κι έτσι αποτελούν σταθμοί συλλογής ξένων σωμάτων, όπως βακτηρίων ιών ή καρκινικών κυττάρων.

Στη συνέχεια τα λευκά αιμοσφαίρια επιτίθενται επί των συλλεχθέντων ξένων σωμάτων εντός των λεμφαδένων και τα εξολοθρεύουν. Οι φυσιολογικοί λεμφαδένες (λεμφογάγγλια), το σχήμα των οποίων μοιάζει με αυτό των νεφρών, είναι ευκίνητοι και ελαστικοί και λειτουργούν ως «ισθμός» μέσω του οποίου συγκρατούνται υπολείμματα κατεστραμμένων κυττάρων, νεοπλασματικά κύτταρα αλλά και ξένα σωματίδια, μικρόβια κ.λπ. Τα μέρη του σώματός μας όπου συνήθως εντοπίζονται διογκωμένοι λεμφαδένες είναι ο λαιμός, οι μασχάλες και οι βουβωνικές χώρες. Εσωτερικές λεμφαδενικές διογκώσεις μπορούν όμως να παρουσιαστούν και στους πνεύμονες, στην κοιλιά καθώς και σε άλλα, σπανιότερα μέρη.

Σε ποιες παθήσεις πρήζονται οι λεμφαδένες;

Τα νοσήματα που μπορούν να δώσουν την εικόνα παθολογικής λεμφαδενικής διόγκωσης είναι αρκετά, με σημαντικότερα τα εξής:

Λοιμώδη νοσήματα. Κάποιες ιογενείς λοιμώδεις νόσοι συχνά συνοδεύονται από πρησμένους λεμφαδένες. Μερικές από αυτές είναι 
  • η ερυθρά,
  • η ιλαρά,
  • η ανεμοβλογιά,
  • ο έρπης,
  • η λοιμώδης μονοπυρήνωση,
  • το AIDS κ.ά.
Επίσης κάποιες μικροβιακές λοιμώξεις όπως
  • η φυματίωση,
  • η βρουκέλλωση,
  • η οστρακιά κ.λπ.,
ενώ το ίδιο σύμπτωμα μπορεί να εμφανίζεται και σε αρκετά παρασιτικά νοσήματα όπως
  • η τοξοπλάσμωση,
  • η λεϊσμανίαση,
  • η ακτινομυκητίαση κ.λπ.

Νεοπλασίες. Σε αυτή την κατηγορία ανήκουν όλα:

  • τα κακοήθη νεοπλάσματα,
  • λεμφώματα,
  • λευχαιμίες και
  • άλλα σπάνια κακοήθη νοσήματα που μπορεί να χαρακτηρίζονται από διογκωμένους λεμφαδένες.

Αυτοάνοσα νοσήματα. Τα νοσήματα του συνδετικού ιστού όπως αποκαλούνται διαφορετικά τα αυτοάνοσα, για παράδειγμα
  • ο λύκος,
  • η ρευματοειδής αρθρίτιδα,
  • η σαρκοείδωση,
  • η αμυλοείδωση κ.λπ., μπορούν επίσης να συνοδεύονται από παθολογικούς λεμφαδένες.

Πόσο επικίνδυνη είναι η διόγκωση των λεμφαδένων;

Πρέπει να γνωρίζουμε ότι η ηλικία και η πιθανή ευαισθησία του ασθενούς καθώς και το μέγεθος των διογκωμένων λεμφαδένων, η σύστασή τους και η διάρκεια της διόγκωσης παίζουν σημαντικό ρόλο στη διάγνωση. Ειδικά στα μικρά παιδιά εντοπίζονται συχνά πρησμένοι λεμφαδένες, κάτι που όμως θεωρείται φυσιολογικό. Κάθε ανησυχητική διαπίστωση κατά την ψηλάφηση ωστόσο πρέπει να οδηγεί αμέσως στον γιατρό.

Εργαστηριακός έλεγχος.

Ο αιματολογικός έλεγχος θα μας δώσει μια εικόνα της γενικής κατάστασης της υγείας του ασθενούς, ενώ κάποιες ειδικές αιματολογικές εξετάσεις ή η ανίχνευση αντισωμάτων κατά ορισμένων ιών, μπορεί και να αποκαλύψει την αιτία της διόγκωσης, όπως στην περίπτωση των διογκωμένων λεμφαδένων φλεγμονώδους αιτιολογίας.
Η πρώτη απεικονιστική εξέταση που χρειάζεται να ζητηθεί είναι το υπερηχογράφημα. Εξέταση εύκολη, ανώδυνη και άριστα ανεκτή από τον ασθενή, είναι σε θέση σε ικανά χέρια να μας δώσει πληροφορίες, όχι απλά εφάμιλλες τη αξονικής ή και της μαγνητικής τομογραφίας, αλλά να προσεγγίσει και αυτήν ακόμα την ιστολογική ταυτότητα της διόγκωσης. Σε μεμονωμένες, πάντως, περιπτώσεις, θα χρειασθεί να συμπληρωθεί ο απεικονιστικός έλεγχος με αξονική και σπανιότερα, μαγνητική τομογραφία. 

H εξέταση ΡΕΤ/CT. Η εξέταση σε ποζιτρονικό / αξονικό τομογράφο (PET/CT) συνδυάζει την αξονική τομογραφία με την ποζιτρονική τομογραφία. Παρέχει εικόνες υψηλής ποιότητας συνδυάζοντας την ανατομική πληροφορία που παρέχει ο αξονικός τομογράφος (CT) με την πληροφορία για τη μεταβολική δραστηριότητα των μελετώμενων ιστών και οργάνων από τον ποζιτρονικό τομογράφο (ΡΕΤ). Στην κλινική πράξη η ποζιτρονική τομογραφία (PET) σήμερα χρησιμοποιείται για την καλύτερη διερεύνηση κυρίως ογκολογικών και νευρολογικών παθήσεων, όπως επίσης και για τη μελέτη της βιωσιμότητας του μυοκαρδίου σε προχωρημένα στάδια ισχαιμικής καρδιοπάθειας. Οι ενδείξεις όμως διευρύνονται και σε άλλα πεδία συνεχώς.

Οι εξετάσεις αυτές θα πρέπει να γίνουν με χορήγηση σκιαγραφικής και παραμαγνητικής ουσίας αντίστοιχα. Ο απεικονιστικός έλεγχος θα μας πληροφορήσει για το μέγεθος της διόγκωσης, για το αν είναι συμπαγής ή κυστική και για τη σχέση της με τα μεγάλα αγγεία ή άλλα σημαντικά όργανα. Τα στοιχεία αυτά θα βοηθήσουν και στο σχεδιασμό ενδεχόμενης χειρουργικής επέμβασης για την αφαίρεση του όγκου.
Με την ολοκλήρωση του απεικονιστικού ελέγχου, έχουν συλλεχτεί αρκετές πληροφορίες, ώστε να μπορούμε, στις περισσότερες περιπτώσεις, να προχωρήσουμε στη θεραπευτική αντιμετώπιση. Σε ορισμένες περιπτώσεις ωστόσο, είναι απαραίτητο να γνωρίζουμε την ιστολογική ταυτότητα της διόγκωσης, για παράδειγμα όταν πρόκειται να προχωρήσουμε σε μεγάλη και ακρωτηριαστική επέμβαση, όπως ο λεμφαδενικός καθαρισμός. Στις περιπτώσεις αυτές, προχωρούμε σε παρακέντηση της διόγκωσης. Η παρακέντηση με λεπτή βελόνα και η λήψη υλικού για κυτταρολογική εξέταση (FNA) μπορεί σε μεγάλο ποσοστό να αποκαλύψει την ιστολογική ταυτότητα της διόγκωσης.
Αν η κυτταρολογική εξέταση δεν αποδώσει τα αναμενόμενα αποτελέσματα, είναι προτιμότερο να επαναληφθεί, παρά να προχωρήσουμε σε ανοικτή βιοψία. 
Η ανοικτή βιοψία έχει το μειονέκτημα ότι παραβιάζει τα όρια του όγκου και σε περιστατικά κακοήθειας ενδέχεται να οδηγήσει σε ανεπιθύμητη διασπορά. Σε ειδικές περιπτώσεις πάντως, όπως στα λεμφώματα, η ανοικτή βιοψία ίσως να είναι απαραίτητη. Η τομή για την ανοικτή βιοψία θα πρέπει να είναι τέτοια, ώστε να μπορεί σε δεύτερο χρόνο, να επεκταθεί για την ολική αφαίρεση του όγκου ή για να διενεργηθεί λεμφαδενικός καθαρισμός του τραχήλου.
Με την ολοκλήρωση των διαγνωστικών εξετάσεων, λαμβάνεται η απόφαση για τη θεραπευτική αντιμετώπιση της διόγκωσης.

Η οποιαδήποτε διόγκωση λεμφαδένα στο σώμα μας, θα πρέπει να μας οδηγήσει άμεσα στον ιατρό. Οι διογκωμένοι λεμφαδένες είναι τα καμπανάκια που χτυπούν πάντα όταν τα όργανα που φρουρούν πάσχουν από οτιδήποτε.

Διαβάστε επίσης

Λεμφαδένες και λέμφος. Τι είναι; Πότε πρήζονται; Πότε πρέπει να αφαιρούνται;

Δεν υπάρχουν σχόλια 0
λεμφαδένες

του Αλέξανδρου Γιατζίδη, M.D., medlabnews.gr iatrikanea

Η διόγκωση των λεμφαδένων αποτελεί συχνή αιτία επίσκεψης στον γιατρό, καθώς μπορεί να οφείλεται σε αρκετές παθήσεις. 
Το λεμφικό σύστημα αποτελείται από τα λεμφικά όργανα, τα λεμφαγγεία και τα λεμφικά τριχοειδή. Στα λεμφικά όργανα ανήκουν ο θύμος αδένας, ο σπλήνας και οι λεμφαδένες. Λεμφοζίδια, δηλαδή μικρότερες συλλογές λεμφικού ιστού που αποτελούνται κυρίως από οζώδεις αθροίσεις, βρίσκονται στο βλεννογόνο του γαστρεντερικού συστήματος (αμυγδαλές, πλάκες του Peyer και σκωληκοειδής απόφυση),του αναπνευστικού, του αναπαραγωγικού και του ουροποιογεννητικού συστήματος και σχηματίζουν το λεμφικό ιστό που συνοδεύει βλεννογόνους

Τι είναι η λέμφος;

Η λέμφος είναι ένα υγρό μέσα στο οποίο κολυμπούν τα κύτταρα. Κυκλοφορεί μέσα σε ειδικά, πολύ λεπτά αγγεία, τα λεμφαγγεία, στην πορεία των οποίων παρεμβάλλονται οι λεμφαδένες. Ο συνολικός όγκος της λέμφου σ΄ ένα ενήλικα άνθρωπο υπολογίζεται στα 20 λίτρα. Η λέμφος είναι ένα διαυγές διάφανο υγρό που αποτελείται κατά 95% από νερό. Η λέμφος περιέχει επίσης πρωτεΐνες, γλυκόζη και άλατα με μεγάλους αριθμούς λευκοκυττάρων και κυρίως λεμφοκύτταρα.

Τι είναι οι λεμφαδένες;

Οι λεμφαδένες (lymph glands) είναι μικροί σχηματισμοί μεγέθους ολίγων χιλιοστών, οι οποίοι φιλτράρουν υγρά, που κυκλοφορούν στο σώμα κι έτσι αποτελούν σταθμοί συλλογής ξένων σωμάτων, όπως βακτηρίων ιών ή καρκινικών κυττάρων. Στη συνέχεια λευκά αιμοσφαίρια επιτίθενται επί των συλλεχθέντων ξένων σωμάτων εντός των λεμφαδένων και τα εξολοθρεύουν. 
Σε κάποιες μορφές καρκίνου η μετανάστευση (μετάσταση) των καρκινικών κυττάρων γίνεται αρχικά προς τους επιχώριους (γειτονικούς) λεμφαδένες κι εν συνεχεία προς τους πιο απομακρυσμένους σταθμούς λεμφαδένων. Αυτή η μεταστατική οδός ονομάζεται λεμφογενής. Η γενική ιδέα του φρουρού λεμφαδένα συνίσταται στο ότι η πιο πρώιμη μετάσταση λεμφογενώς γίνεται προς τον πιο κοντινό λεμφαδένα κι επομένως εάν η βιοψία του συγκεκριμένου λεμφαδένα αποβεί αρνητική, υπάρχει βάσιμη αποδοχή, πως ο καρκίνος δεν έχει διασπαρεί προς άλλα μέρη του σώματος. 
Περίπου 500-600 λεμφαδένες υπάρχουν στο ανθρώπινο σώμα. Οι ομάδες των λεμφαδένων που βρίσκονται στο λαιμό, την κλείδα, η υπό τα όπλα (μασχάλη) και στη βουβωνική χώρα. Οι λεμφαδένες ονομάζεται σύμφωνα με τη θέση τους στον οργανισμό.

Που εντοπίζονται οι λεμφαδένες;

Οι λεμφαδένες εντοπίζονται στις μασχάλες, τη βουβωνική χώρα, στον τράχηλο (λαιμό), στον θώρακα και στην κοιλιά. Συγκεκριμένα οι βασικές κατηγορίες λεμφαδένων είναι:
  • •  Οι Μασχαλιαίοι Λεμφαδένες
    •  Οι Λεμφαδένες του τραχήλου (λαιμός)
    •  Οι Μηριαίοι Λεμφαδένες
    •  Οι Βουβωνικοί Λεμφαδένες (χαμηλά στην κοιλιά)
    •  Τα Μεσοπνευμόνια Λεμφογάγγλια
    •  Τα Μεσεντέρια Λεμφογάγγλια
Oι φυσιολογικοί λεμφαδένες (λεμφογάγγλια), το σχήμα των οποίων μοιάζει με αυτό των νεφρών, είναι ευκίνητοι και ελαστικοί και λειτουργούν ως «ισθμός» μέσω του οποίου συγκρατούνται υπολείμματα κατεστραμμένων κυττάρων, νεοπλασματικά κύτταρα αλλά και ξένα σωματίδια, μικρόβια κ.λπ. Τα μέρη του σώματός μας όπου συνήθως εντοπίζονται διογκωμένοι λεμφαδένες είναι ο λαιμός, οι μασχάλες και οι βουβωνικές χώρες. Εσωτερικές λεμφαδενικές διογκώσεις μπορούν όμως να παρουσιαστούν και στους πνεύμονες, στην κοιλιά καθώς και σε άλλα, σπανιότερα μέρη.

H λειτουργία των λεμφαδένων

  •       Οι λεμφαδένες αποτελούν μια σειρά φίλτρων, σημαντικών για την άμυνα εναντίον των μικροοργανισμών και για τη διασπορά των νεοπλασματικών κυττάρων. Η πολύπλοκη αρχιτεκτονική τόσο του υποκάψιου, όσο και των μυελικών κόλπων επιβραδύνει τη ροή της λέμφου διαμέσω του λεμφαδένα, με αποτέλεσμα να διευκολύνεται η πρόσληψη και πέψη ξένων υλικών από τα μακροφάγα και τα δενδριτικά κύτταρα. η ροή της λέμφου διαμέσω των λεμφαδένων αποσκοπεί σον καθαρισμό της από ξένα σώματα, προτού επιστρέψει στην κυκλοφορία.
  •       Τα Β-κύτταρα που περιέχονται στα λεμφοζίδια αντιδρούν με αντιγόνα, αυξάνονται σε μέγεθος και πολλαπλασιάζονται παράγοντας ανοσοκύτταρα. Τα ανοσοκύτταρα με τη σειρά τους παράγουν πλασματοκύτταρα, τα οποία συνθέτουν αντισώματα.

Πού οφείλεται η διόγκωση των λεμφαδένων;

Τα νοσήματα που μπορούν να δώσουν την εικόνα παθολογικής λεμφαδενικής διόγκωσης είναι αρκετά, με σημαντικότερα τα εξής:

• Λοιμώδη νοσήματα. Κάποιες ιογενείς λοιμώδεις νόσοι συχνά συνοδεύονται από πρησμένους λεμφαδένες. Μερικές από αυτές είναι η ερυθρά, η ιλαρά,
η ανεμοβλογιά, ο έρπης, η λοιμώδης μονοπυρήνωση, το AIDS κ.ά. Επίσης κάποιες μικροβιακές λοιμώξεις όπως
η φυματίωση, η βρουκέλλωση, η οστρακιά κ.λπ., ενώ το ίδιο σύμπτωμα μπορεί να εμφανίζεται και σε αρκετά παρασιτικά νοσήματα όπως η τοξοπλάσμωση, η λεϊσμανίαση, η ακτινομυκητίαση κ.λπ.

• Νεοπλασίες. Σε αυτή την κατηγορία ανήκουν όλα τα κακοήθη νεοπλάσματα, λεμφώματα, λευχαιμίες και άλλα σπάνια κακοήθη νοσήματα που μπορεί να χαρακτηρίζονται από διογκωμένους λεμφαδένες.

• Αυτοάνοσα νοσήματα. Τα νοσήματα του συνδετικού ιστού όπως αποκαλούνται διαφορετικά τα αυτοάνοσα, για παράδειγμα ο λύκος, η ρευματοειδής αρθρίτιδα, η σαρκοείδωση, η αμυλοείδωση κ.λπ., μπορούν επίσης να συνοδεύονται από παθολογικούς λεμφαδένες. 

Χρήσιμες συμβουλές

Πρέπει να γνωρίζουμε ότι η ηλικία και η πιθανή ευαισθησία του ασθενούς καθώς και το μέγεθος των διογκωμένων λεμφαδένων, η σύστασή τους και η διάρκεια της διόγκωσης παίζουν σημαντικό ρόλο στη διάγνωση. Ειδικά στα μικρά παιδιά εντοπίζονται συχνά πρησμένοι λεμφαδένες, κάτι που όμως θεωρείται φυσιολογικό. Κάθε ανησυχητική διαπίστωση κατά την ψηλάφηση ωστόσο πρέπει να οδηγεί αμέσως στον γιατρό.
Σήμερα διαθέτουμε ένα πλούσιο διαγνωστικό και θεραπευτικό οπλοστάσιο για τη διόγκωση των λεμφαδένων, όπως π.χ. τη βιοψία, η οποία είναι ακριβής και ακίνδυνη, καθώς και η PET/CT (η εξέταση σε ποζιτρονικό / αξονικό τομογράφο (PET/CT) συνδυάζει την αξονική τομογραφία με την ποζιτρονική τομογραφία. Παρέχει εικόνες υψηλής ποιότητας συνδυάζοντας την ανατομική πληροφορία που παρέχει ο αξονικός τομογράφος (CT) με την πληροφορία για τη μεταβολική δραστηριότητα των μελετώμενων ιστών και οργάνων από τον ποζιτρονικό τομογράφο (ΡΕΤ)). Γι' αυτό δεν χρειάζεται να δείχνουμε ούτε φόβο ούτε όμως και αδιαφορία.

Η οποιαδήποτε διόγκωση λεμφαδένα στο σώμα μας, θα πρέπει να μας οδηγήσει άμεσα στον γιατρό. Οι διογκωμένοι λεμφαδένες είναι τα καμπανάκια που χτυπούν πάντα όταν τα όργανα που φρουρούν πάσχουν από οτιδήποτε.


Ορισμένοι καρκίνοι μεθίστανται καθυπεροχήν με τη λεμφική οδό. Ανάμεσα σε αυτούς κατά κύριο λόγο είναι ο καρκίνος του μαστού και το μελάνωμα. Μέχρι πριν λίγα χρόνια η χειρουργική εξαίρεση τέτοιων καρκίνων συνδυαζόταν σχεδόν πάντα με σύγχρονη αφαίρεση και άλλοτε άλλων ομάδων λεμφαδένων, προς αποκλεισμό της διαφυγής του όγκου από τα στενά όρια της πρωτοπαθούς εστίας. Έτσι η μαστεκτομή συνδυαζόταν με λεμφαδενικό καθαρισμό της σύστοιχης μασχαλιαίας κοιλότητας (10-30 λεμφαδένες). Η επέμβαση αυτή παρείχε το πλεονέκτημα, πως όλοι οι επιχώριοι λεμφαδένες τίθεντο στη διάθεση του παθολογοανατόμου προς εξέταση, οπότε καθοριζόταν με ακρίβεια η λεμφογενής μετάσταση ή όχι. Είχε όμως το μειονέκτημα να συνδυάζεται με σοβαρές και ιδιαίτερα νοσηρές παρενέργειες, όπως κινητικά προβλήματα στον ώμο, επιμόλυνση του τραύματος, νευρικές βλάβες και λεμφοίδημα στο χέρι. Το λεμφοίδημα είναι έντονο πρήξιμο οφειλόμενο στη συσσώρευση λεμφικού υγρού.

 Με το σχεδιασμό κι εφαρμογή μιας λιγότερο επεμβατικής χειρουργικής πράξης, όπως είναι η βιοψία του φρουρού λεμφαδένα, επετεύχθη η σχεδόν εξαφάνιση των μετεγχειρητικών επιπλοκών, η μείωση του εγχειρητικού χρόνου, ο λιγότερος μετεγχειρητικός πόνος, το καλύτερο αισθητικό αποτέλεσμα και τελικά η βραχύτερη περίοδος ανάρρωσης. 


Οι γιατροί παίρνουν βιοψίες από περιοχές που φαίνονται παθολογικές και τις χρησιμοποιούν προκειμένου να ανιχνεύσουν καρκίνους, προκαρκινικές καταστάσεις, λοιμώξεις και άλλες παθήσεις. Για ορισμένα είδη βιοψιών ο γιατρός εισάγει μία βελόνα στο δέρμα και απομακρύνει ένα δείγμα από τον ιστό που τον ενδιαφέρει ενώ σε άλλες περιπτώσεις απαιτείται χειρουργική επέμβαση.

Διαβάστε επίσης:



ΨΗΦΙΑΚΗ ΧΑΡΤΟΓΡΑΦΗΣΗ ΜΕ ΕΛΕΓΧΟ 
ΤΩΝ ΣΠΙΛΩΝ (ΕΛΙΩΝ) ΤΟΥ ΔΕΡΜΑΤΟΣ
ΣΤΟ ΜΕDLAB IATΡΙΚΟ ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟ

Έχει το παιδί σας πυρετό; Τι πρέπει να προσέξετε; Πυρετικοί σπασμοί. Τι ΔΕΝ πρέπει να κάνετε;

Δεν υπάρχουν σχόλια 0

του Ξενοφώντα Τσούκαλη, M.D., medlabnews.gr iatrikanea

Ο πυρετός από μόνος του δεν είναι επικίνδυνος, επικίνδυνη όμως μπορεί να είναι η αιτία για την οποία το παιδί έχει πυρετό και η θερμοκρασία του παιδιού σας θα επανέλθει στο φυσιολογικό όταν η λοίμωξη περάσει.
Βρέφη ηλικίας κάτω των τριών μηνών διατρέχουν τον μεγαλύτερο κίνδυνο όταν έχουν πυρετό και πρέπει να ελέγχονται από παιδίατρο.

Τι είναι ο πυρετός;

Ο πυρετός είναι όταν η θερμοκρασία του σώματος του παιδιού σας είναι μεγαλύτερη από το κανονικό. Η κανονική θερμοκρασία του σώματος είναι περίπου 37. Κελσίου, αλλά αυτή μπορεί να κυμαίνεται κατά τη διάρκεια της ημέρας. Στα παιδιά, η θερμοκρασία πάνω από 38.C υποδηλώνει πυρετό. Δεν αποτελεί πάντοτε ένδειξη σοβαρής ασθένειας. Ο πυρετός πρέπει να φθάσει τους 42.C για να προκαλέσει βλάβη στο παιδί σας (ή να τους προκαλέσει βλάβη στον εγκέφαλο). Αυτό είναι πολύ σπάνιο. Η θερμοκρασία του παιδιού σας θα ανεβοκατεβαίνει περίπου κάθε τέσσερις ώρες. Αυτό αποτελεί τη φυσική μέθοδο του σώματος για την καταπολέμηση μιας μόλυνσης. Αντιπυρετικά φάρμακα μπορεί να μην έχουν καμία συνέπεια στη θερμοκρασία του παιδιού σας ή μειώνουν τη θερμοκρασία μόνο για μικρό χρονικό διάστημα. Αυτό είναι φυσιολογικό και δεν πρέπει να προκαλέσει ανησυχία.

Τι προκαλεί πυρετό;

Ο πυρετός δεν είναι αρρώστια, είναι σύμπτωμα (όπως, για παράδειγμα, ο βήχας) που οφείλεται σε πολλά αίτια.
Ο πυρετός συνήθως προκαλείται από μια λοίμωξη κάπου στο σώμα. Ορισμένοι τύποι λοιμώξεων που οδηγούν σε πυρετό περιλαμβάνουν:
• ιογενή (που προκαλείται από έναν ιό) - περίπου εννέα στα δέκα παιδιά με πυρετό θα έχουν μια ιογενή ασθένεια, όπως το κρύωμα, τη γρίπη ή τη γαστρεντερίτιδα
• βακτηριακή (προκαλείται από βακτήρια) - όπως ορισμένες λοιμώξεις του αυτιού, η πνευμονία ή λοιμώξεις των ούρων.

Ποια είναι τα συμπτώματα;
Ένα παιδί μπορεί:
• να φαίνεται αναψοκοκκινισμένο και να το νιώθετε ότι καίει
(τα χέρια και τα πόδια τους μπορεί να νοιώθουν κρύα)
• να αισθάνεται ενοχλημένο και κουρασμένο (που μπορεί να
θέλουν να κοιμηθούν περισσότερο)
• να αναπνέει ταχύτερα ή/και ο παλμός τους είναι γρήγορος ή
‘χτυπά δυνατά’
• να μη θέλει να φάει.

Τα συμπτώματα αυτά είναι όλα λόγω του πυρετού και θα ξεπεραστούν όταν η θερμοκρασία του παιδιού σας ομαλοποιηθεί. Οι πυρετοί είναι πολύ συχνοί στην παιδική ηλικία, ειδικά στα παιδιά που πηγαίνουν σε ημερήσια φροντίδα, βρεφικό σταθμό ή νηπιαγωγείο. Τα παιδιά μπορεί να αρρωστήσουν από ιογενή ασθένεια και να αναπτύξουν πυρετό αρκετές φορές μέσα σ’ ένα χρόνο. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι τα παιδιά συχνά αρρωσταίνουν από άλλα παιδιά που είναι άρρωστα, συνήθως επειδή μοιράζονται παιχνίδια, τρόφιμα και ποτά και απλά και μόνο με το φτάρνισμα και το βήχα. Το να αρρωστήσουν βοηθά τα παιδιά να δημιουργήσουν ένα ισχυρότερο ανοσοποιητικό σύστημα, και είναι φυσιολογικό μέρος της παιδικής ηλικίας.

Θεραπεία

Δεν είναι πάντα απαραίτητο να κάνετε θεραπεία για πυρετό. Μπορεί να σας συμβουλεύσουν να δώσετε στο παιδί σας αντιπυρετικά φάρμακα, για να προσφέρετε στο παιδί σας μεγαλύτερη άνεση. Αυτό συνιστάται αν το παιδί σας είναι ενοχλημένο, ευερέθιστο ή πονά και όχι για τη θεραπεία του ίδιου του πόνου. Ο πυρετός δεν είναι επιβλαβής και βοηθά το σώμα του παιδιού να καταπολεμήσει τη λοίμωξη. Με άλλα λόγια, καταπολεμούμε τον πυρετό όχι γιατί αυτός είναι επικίνδυνος, αλλά διότι προκαλεί κακουχία στο παιδί. Εάν το παιδί είναι ζωηρό και έχει όρεξη για παιχνίδι, έστω κι αν έχει 39° , δεν είναι απαραίτητο να πάρει αντιπυρετικό. Με το να μειώσετε τον πυρετό, η ασθένεια του παιδιού σας μπορεί να παραταθεί. Εάν το παιδί σας έχει μια ιογενή ασθένεια είναι πιθανό να καλυτερέψει χωρίς θεραπεία, και τα αντιβιοτικά δεν θα είναι χρήσιμα. Εάν το παιδί σας έχει μια βακτηριακή λοίμωξη μπορεί να χρειαστεί αντιβιοτικά για να καταπολεμήσει τη λοίμωξη.  

Η αιτία του πυρετού ενός παιδιού μπορεί να μην είναι προφανής.

Περιστασιακά το παιδί σας μπορεί να χρειάζεται να κάνει ορισμένες εξετάσεις (όπως δείγματα ούρων και αίματος), για να διαγνώσουν την αιτία της νόσου. Τα αντιπυρετικά φάρμακα κυκλοφορούν σε ποικίλες μορφές (σιρόπια, υπόθετα, σταγόνες κ.ά.). Καθεμία από τις μορφές αυτές περιέχει ορισμένο ποσό δραστικής ουσίας. Η δόση των αντιπυρετικών καθορίζεται ανάλογα με το βάρος του παιδιού, και γι' αυτό οι γονείς πρέπει να συμβουλεύονται τον παιδίατρο. Όταν δίνουμε αντιπυρετικό σε μορφή σιροπιού, σωστό είναι, για να είμαστε ακριβείς, να μετρούμε την ποσότητα με μία σύριγγα και όχι με κουταλάκι του γλυκού.

Αντιμετώπιση στο σπίτι.
Δώστε στο παιδί σας να πιει πολύ. Να προσφέρετε συχνά νερό ή αραιωμένο χυμό. Αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό αν το παιδί σας έχει διάρροια ή εμετό. Αν το θηλάζετε, να του προσφέρετε το στήθος πιο συχνά και στο μεσοδιάστημα να του δώσετε βραστό νερό που κρύωσε, αν χρειαστεί. Μην ανησυχείτε αν το μωρό σας ή το παιδί σας δεν τρώει. Η όρεξή τους θα επανέλθει τη στιγμή που θα νιώσουν καλύτερα (συνήθως μετά από δύο με τρεις ημέρες). Τα υγρά είναι τα πιο σημαντικά, καθώς αυτά συμβάλλουν να προληφθεί η αφυδάτωση (η απώλεια νερού) του παιδιού σας.
Να εξετάσετε το ενδεχόμενο να δώσετε στο παιδί σας παρακεταμόλη  για τον πόνο ή την ενόχληση.
Να ελέγξετε προσεκτικά την ετικέτα για τη σωστή δόση και να βεβαιωθείτε ότι δεν δίνετε στο παιδί σας οποιαδήποτε άλλα προϊόντα που περιέχουν παρακεταμόλη (όπως κάποια φάρμακα για το βήχα και τον πόνο και παρασκευάσματα για το κρύο και τη γρίπη).
Να παρέχετε στο παιδί σας άνεση με πολλές αγκαλιές και διαβεβαίωση. 
Να ενθαρρύνετε το παιδί σας να ξεκουραστεί ή να παίξει ήσυχα αν δεν αισθάνεται καλά. Να μη βάλετε το παιδί σας σε κρύο μπάνιο ή σε κρύο ρεύμα αέρα, και να μη δώσετε στο παιδί σας ασπιρίνη. 

Αν ο πυρετός ξεπερνά τους 39,8°C ή το παιδί νιώσει δυσφορία, εκτός από το αντιπυρετικό, θα βοηθούσε ένα ολόσωμο μπάνιο (εφ' όσον το παιδί το δέχεται). Το νερό πρέπει να έχει θερμοκρασία γύρω στους 30°  (το νερό της βρύσης έχει θερμοκρασία 18-20° C). Το να πλένετε ένα παιδί με πυρετό με σφουγγάρι δεν βοηθά στη μείωση του πυρετού και μπορεί να αναστατώσει το παιδί σας. Είναι προτιμότερο να τα ντύσετε ελαφρά.

Πως να πάρετε τη θερμοκρασία του παιδιού σας

Για να πάρετε τη θερμοκρασία του παιδιού σας, χρησιμοποιήστε ένα ψηφιακό θερμόμετρο, το οποίο μπορείτε να προμηθευτείτε από ένα φαρμακείο. Ακολουθήστε τις οδηγίες καθώς το κάθε θερμόμετρο είναι διαφορετικό. Είναι καλύτερα να καθοδηγείστε από τον τρόπο που το παιδί σας φαίνεται ή αισθάνεται παρά να ελέγχετε συνεχώς τη
θερμοκρασίας τους.
Τι να περιμένετε
Τα περισσότερα παιδιά αναρρώνουν μέσα σε δύο με τρεις ημέρες, χωρίς περαιτέρω θεραπεία.

Πυρετικοί σπασμοί

Μερικά παιδιά με πυρετό μπορεί να έχουν πυρετικούς (με πυρετό), σπασμούς (νευρική κρίση ή παροξυσμό), όπου το παιδί χάνει τις αισθήσεις του και τα χέρια και τα πόδια τους κινούνται σπασμωδικά. Οι περισσότεροι παροξυσμοί δεν διαρκούν πολύ, συνήθως λιγότερο από δύο λεπτά και δεν έχουν σαν αποτέλεσμα εγκεφαλική βλάβη. Ο παροξυσμός μπορεί να είναι τρομακτικός για το γονέα αλλά δεν είναι επικίνδυνος εκτός αν διαρκεί για μεγάλο χρονικό διάστημα (συνήθως περισσότερο από 15 λεπτά). Αυτό δεν σημαίνει ότι το παιδί σας έχει επιληψία. Η χρήση της παρακεταμόλης για τον ‘έλεγχο’ του πυρετού δεν θα εμποδίσει τον παροξυσμό και μπορεί να μη μειώσει τη θερμοκρασία.

Τι πρέπει να κάνω αν το παιδί μου πάθει νευρική κρίση;

• Να παραμείνετε ήρεμοι και να μην πανικοβληθείτε.
• Να μην σπρώξετε ή βάλετε τίποτα στο στόμα του παιδιού σας, ούτε και τα δάχτυλά σας.
• Να βεβαιωθείτε ότι το παιδί σας είναι ασφαλές βάζοντας το στο δάπεδο και αφαιρώντας κάθε αντικείμενο που θα μπορούσε να το τραυματίσει.
• Να έχετε υπόψη το χρόνο που άρχισε και σταμάτησε η νευρική κρίση, για να το πείτε στο γιατρό σας.
• Μόλις έχει σταματήσει η νευρική κρίση να βάλετε το παιδί σας να ξαπλώσει σε πλάγια θέση και να το κάνετε να αισθάνεται άνετα.
• Να μην ανακινείστε ή χαστουκίστε το παιδί σας να το ξυπνήσετε.
• Να μη περιορίσετε το παιδί σας.
• Να πάτε το παιδί σας στον παιδίατρο ή το τμήμα επειγόντων περιστατικών (το συντομότερο δυνατό) για μία γενική ιατρική εξέταση για να εξετάσουν αν χρειάζονται θεραπεία της λοίμωξης που προκαλεί τον πυρετό.

Δείτε τον παιδίατρο, αν το παιδί σας:

  • Αρνείται να πιει για 12-24 ώρες
  • Το παιδί ξυπνά δύσκολα, είναι θολωμένο ή έχει παραλήρημα.
  • Έχει υπερβολικούς εμετούς ή διάρροια
  • Έκανε σπασμούς.
  • Το παιδί κλαίει απαρηγόρητα.

  • Παραπονιέται ότι στραβολαίμιασε / τα μάτια τους πονούν από το φως
  • Πάσχει από χρόνιο νόσημα που το κάνει πιο ευπαθές σε σοβαρές λοιμώξεις
  • Είναι υπνηλία / φαίνεται αδιάθετο
  • Αναπτύξει εξάνθημα
  • Το παιδί είναι μικρότερο των 3 μηνών
  • Δεν καλυτερεύσει σε δύο ή τρεις ημέρες.
  • Ο πυρετός είναι πάνω από 40,5 βαθμούς.
Διαβάστε επίσης

Χρόνια Αποφρακτική Πνευμονοπάθεια η τέταρτη αιτία θανάτου διεθνώς. Οδηγίες για όσους έχουν ΧΑΠ

Δεν υπάρχουν σχόλια 0

του Αλέξανδρου Γιατζίδη, M.D., medlabnews.gr iatrikanea

Τι είναι η Χρόνια Αποφρακτική Πνευμονοπάθεια;

Με τον όρο ΧΑΠ περιγράφουμε μία ομάδα χρόνιων πνευμονικών παθήσεων (την χρόνια βρογχίτιδα και το πνευμονικό εμφύσημα) οι οποίες έχουν κοινό παρονομαστή τον προοδευτικό περιορισμό της ροής του αέρα στους βρόγχους και επακόλουθη δυσκολία στην αναπνοή.

Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας κατατάσσει τη Χρόνια Αποφρακτική Πνευμονοπάθεια ως τέταρτη αιτία θανάτου διεθνώς, μετά δηλαδή τη στεφανιαία νόσο, τα αγγειακά εγκεφαλικά επεισόδια και τις οξείες λοιμώξεις του αναπνευστικού, ενώ αναμένεται να αποτελεί την τρίτη αιτία θανάτου και την πέμπτη αιτία αναπηρίας έως το έτος 2030. Στην Ελλάδα υπολογίζεται πάσχουν από ΧΑΠ περίπου 700.000 άτομα, τα μισά από τα οποία αγνοούν ότι νοσούν. 

 Η Παγκόσμια Ημέρα κατά της Χρόνιας Αποφρακτικής Πνευμονοπάθειας γιορτάζεται κάθε χρόνο την τρίτη Τετάρτη του Νοεμβρίου από την «Παγκόσμια Πρωτοβουλία κατά της ΧΑΠ», που συσπειρώνει στους κόλπους της οργανώσεις γιατρών και ασθενών, και υπό την αιγίδα της Π.Ο.Υ.

Μπορεί να ελεγχθεί πλήρως με τη διακοπή του καπνίσματος.

Σε «εξολοθρευτή» του ανθρωπίνου γένους, με «φονικό όπλο» το τσιγάρο, εξελίσσεται χρόνο με χρόνο η Χρόνια Αποφρακτική Πνευμονοπάθεια (ΧΑΠ). Σε ετήσια βάση η πάθηση στερεί τη ζωή σε περισσότερους από 3.000.000 συνανθρώπους μας παγκοσμίως, ενώ το πλέον ανησυχητικό είναι ότι η επίπτωση της έχει σταθερά αυξητική πορεία. Ευθύνεται για το 13% των νοσηλειών ενώ το 56% αυτών που πάσχουν δεν το γνωρίζουν. Αντίστοιχα περισσότερα από 500.000 άτομα στη χώρα μας πάσχουν από Άσθμα ενώ 250.000 παγκοσμίως κάθε χρόνο πεθαίνουν από άσθμα

Τι είναι η χρόνια βρογχίτιδα;

Η χρόνια βρογχίτιδα ανήκει στη ΧΑΠ. Χαρακτηρίζεται από φλεγμονή και μεγάλη παραγωγή βλέννας μέσα στους βρόγχους με στένωση των βρόγχων, βήχα, και φλέγματα. Είναι η πάθηση κατά την οποία ο ασθενής , καπνιστής συνήθως, έχει παραγωγικό βήχα, δηλαδή βήχα με πτύελα, για τις περισσότερες μέρες τριών συνεχόμενων μηνών και για δύο συνεχόμενα χρόνια. Πρέπει, βέβαια, να αποκλειστούν άλλες αιτίες παραγωγικού βήχα, όπως είναι ο καρκίνος των πνευμόνων, οι βρογχιεκτασίες, η φυματίωση, οι συχνές λοιμώξεις των πνευμόνων κ.α.

Τι είναι το Πνευμονικό εμφύσημα;

Το εμφύσημα ξεκινά με την καταστροφή των κυψελίδων των πνευμόνων. Οι κυψελίδες είναι οι φυσαλίδες στην επιφάνεια του πνεύμονα όπου γίνεται η ανταλλαγή του οξυγόνου της ατμόσφαιρας με το διοξείδιο του άνθρακα που παράγεται στο σώμα μας από τις καύσεις. Η καταστροφή αυτή είναι μη αντιστρεπτή και καταλήγει σε διάταση και στη δημιουργία μόνιμων τρυπών στον ιστό των πνευμόνων. Καθώς καταστρέφονται οι κυψελίδες, οι πνεύμονες μεταφέρουν όλο και λιγότερο οξυγόνο προς την κυκλοφορία του αίματος, προκαλώντας βράχυνση (συντόμευση) της αναπνοής. Χάνεται, επίσης, η ελαστικότητα του πνεύμονα, η οποία είναι υπεύθυνη για να κρατάει του πνεύμονες ανοιχτούς. Τα συμπτώματα του εμφυσήματος περιλαμβάνουν βήχα, δύσπνοια, βράχυνση της αναπνοής, αδυναμία και περιορισμένη αντοχή στην άσκηση. Καθώς η νόσος εξελίσσεται, το έργο της αναπνοής (δηλαδή η προσπάθεια που καταβάλει ο ασθενής για να αναπνεύσει) γίνεται τόσο μεγάλο, που οδηγεί σε μεγάλη απώλεια βάρους.
Τα συμπτώματα ξεκινούν στην ηλικία των 35-40 ετών με τον λεγόμενο ‘τσιγαρόβηχα’ με τον οποίο μπορεί να αποβάλλονται πτύελα. Κάποιες φορές ο καπνιστής μπορεί να αισθάνεται την αναπνοή του να ‘σφυρίζει’, ενώ τα κρυολογήματα γίνονται πιο συχνά. Σε αυτή τη φάση εάν το άτομο δεν δώσει σημασία στα συμπτώματα αυτά , και συνεχίζει να καπνίζει, μετά από λίγα χρόνια προστίθεται η δυσκολία στην αναπνοή (δύσπνοια), αρχικά στο γρήγορο βάδισμα, στην ανηφόρα ή στο ανέβασμα σκάλας. Από εκεί και μετά η κατάσταση χειροτερεύει γρήγορα. Γύρω στην ηλικία των 55-60 ετών η δύσπνοια θα έχει επιδεινωθεί τόσο που ο ασθενής θα δυσκολεύεται να κάνει δουλείες ακόμη και μέσα στο σπίτι του.

Σιγά - σιγά ο ασθενής καθηλώνεται μέσα στο σπίτι του λόγω της πολύ έντονης δύσπνοιας και της αναπνευστικής ανεπάρκειας με ανάγκη για συνεχή φαρμακευτική αγωγή και οξυγονοθεραπεία τις περισσότερες ώρες της ημέρας.

Η δύσπνοια θα τον εμποδίζει ακόμη και να πλυθεί, να ντυθεί, ενώ πολύ συχνά θα καταφεύγει στο εφημερεύοντα νοσοκομείο. Η κοινωνική απομόνωση και η κακή κατάσταση της υγείας επηρεάζουν την ψυχική υγεία με πολύ συχνά την εμφάνιση αγχωδών αντιδράσεων και κατάθλιψη.

Ποια είναι τα πιθανά αίτια της ΧΑΠ; 

Το κάπνισμα είναι η σημαντικότερη αιτία της ΧΑΠ. Περίπου 1 σε κάθε 5 καπνιστές θα πάθει αναπηρία από ΧΑΠ. Σταματώντας το κάπνισμα επιβραδύνεται ο ρυθμός βλάβης και παρατείνεται η ζωή. Το κάπνισμα ερεθίζει τους αεραγωγούς, οι οποίοι στενεύουν, κάνοντας δυσκολότερη την αναπνοή. Οι αεραγωγοί παράγουν υπερβολικά πτύελα (φλέγμα), που καθιστά πιθανότερες τις λοιμώξεις. Λιγότερο οξυγόνο εισέρχεται στο αίμα λόγω της βλάβης στις αεροφόρους κύστεις. Η άσκηση γίνεται όλο και πιο δύσκολη. Τα νέα δεν είναι εντελώς άσχημα! Αν κόψετε το κάπνισμα και πάρετε τα σωστά φάρμακα μπορείτε να διευκολύνετε την αναπνοή και να ασκείστε περισσότερο. Όσο πιο πολύ ασκείστε, τόσο πιο καλά θα αισθάνεστε.
Επειδή ο φυσιολογικός πνεύμονας έχει μεγάλη χωρητικότητα, μπορεί να έχετε ΧΑΠ χωρίς καθόλου συμπτώματα. Ωστόσο, πολλοί ασθενείς βήχουν και φτύνουν πτύελα τις περισσότερες ημέρες. Ορισμένοι πάσχουν από συχνές, παρατεταμένες λοιμώξεις του θώρακα.

Άλλες αιτίες:
• Η μόλυνση του ατμοσφαιρικού αέρα δρα επιβαρυντικά, κυρίως το διοξείδιο του θείου.
• Το παθητικό κάπνισμα.
• Οι συχνές λοιμώξεις του αναπνευστικού κατά την παιδική ηλικία.
• Η εργατική έκθεση σε βιομηχανικούς ρύπους και σκόνες αυξάνει τον κίνδυνο.
• Το χαμηλό κοινωνικο-οικονομικό επίπεδο.
• Η ανεπάρκεια της α1- αντιθρυψίνης, μιας πρωτεΐνης που παράγεται από το συκώτι και ασκεί προστατευτική δράση στους πνεύμονες. Η ανεπάρκειά της είναι γενετική ανωμαλία και ο κίνδυνος ανάπτυξης εμφυσήματος είναι πολύ μεγαλύτερος στα άτομα που εμφανίζουν ανεπάρκεια αυτής της πρωτεΐνης.
• Το φύλο φαινόταν μέχρι πρότινος να παίζει κάποιο ρόλο. Τα προηγούμενα χρόνια η εμφάνιση της ΧΑΠ φαίνονταν να είναι συχνότερη στους άνδρες παρά στις γυναίκες, πιθανόν εξαιτίας του μεγαλύτερου ποσοστού καπνιστών. Τα τελευταία χρόνια η επίπτωση της νόσου έχει διπλασιαστεί ανάμεσα και στις γυναίκες. Αφ’ ενός διότι αυξήθηκαν τα ποσοστά καπνιστριών και αφ’ ετέρου γιατί οι γυναίκες φαίνεται να εμφανίζουν μεγαλύτερη ευαισθησία στον καπνό.
• Ερευνητικά έχει φανεί ότι και κάποιοι κληρονομικοί παράγοντες κινδύνου σε συνδυασμό με το  κάπνισμα αυξάνουν τον κίνδυνο για ΧΑΠ.

Διάγνωση της ΧΑΠ

Η διάγνωση της ΧΑΠ γίνεται με μια εύκολη εξέταση αναπνοής που αποκαλείται σπιρομετρία. Σας ζητούν να φυσήξετε δυνατά σε σωλήνα που είναι συνδεδεμένος με ένα μηχάνημα. Το αποτέλεσμα λέει στο γιατρό τη σοβαρότητα της πάθησης. Η εξέταση αυτή μετράει την ποσότητα του αέρα που βγαίνει από τους πνεύμονες και την ροή, δηλαδή την ταχύτητα με την οποία βγαίνει ο αέρας στην εκπνοή. Στην ΧΑΠ λόγω της στένωσης των βρόγχων, τόσο η ποσότητα όσο και η ροή μειώνονται κάτω από τα αναμενόμενα όρια.
Ήπια - Η ικανότητα αναπνοής είναι 60-80% της φυσιολογικής.
Αισθάνεστε λίγη δύσπνοια αν εργάζεστε εντατικά ή περπατάτε γρήγορα, ειδικά σε λόφους και σκαλοπάτια.
Μέτρια - Η ικανότητα αναπνοής είναι 40-60% της φυσιολογικής.
Αισθάνεστε δύσπνοια αν περπατάτε γρήγορα και χρειάζεται να βαδίζετε πιο αργά σε λόφους και σκαλοπάτια.
Μπορεί να έχετε πρόβλημα κάνοντας εντατική εργασία ή δουλειές.
Σοβαρή- Η ικανότητα αναπνοής είναι λιγότερη από το 40% της φυσιολογικής.
Ίσως να μη μπορείτε να εργαστείτε ή να κάνετε δουλειές στο σπίτι.
-Δεν μπορείτε να ανεβείτε τις σκάλες ή να βαδίσετε στο δωμάτιο πολύ καλά.
Κουράζετε εύκολα.

Η ακτινογραφία θώρακος, είναι απαραίτητη για να μας αποκλείσει άλλα νοσήματα με παρόμοια συμπτώματα. Η εξέταση των αερίων του αρτηριακού αίματος, σε προχωρημένο στάδιο της ΧΑΠ (αναπνευστική ανεπάρκεια), η τάση του οξυγόνου είναι κάτω από 55-60 mmHg (φυσιολογικές τιμές 80 mmHg) .

Η σύγχρονη ιατρική διαθέτει στο οπλοστάσιό της καινοτόμα φάρμακα και θεραπείες για την αποτελεσματική αντιμετώπιση της ΧΑΠ. Οι θεραπευτικές επιλογές για τους ασθενείς με ΧΑΠ είναι πολλές και αρκετά αποτελεσματικές. Βελτιώνουν τα συμπτώματα και τη ποιότητα ζωής και επιβραδύνουν την εξέλιξη της νόσου.
Ακρογωνιαίο λίθο της θεραπείας αποτελούν τα βρογχοδιασταλτικά φάρμακα ενώ και αντιφλεγμονώδη φάρμακα χρησιμοποιούνται με επιτυχία. Ταυτόχρονα, σε προχωρημένες μορφές της νόσου χορηγούνται από του στόματος αντιφλεγμονώδη.

Η Θεραπεία της ΧΑΠ περιλαμβάνει:

  • Την διακοπή του καπνίσματος
  • Βρογχοδιασταλτικά και εισπνεόμενα στεροειδή φάρμακα
  • Οξυγονοθεραπεία
  • Θεοφυλλίνες
  • Βλεννολυτικά
  • Αντιβιοτικά
Η καθημερινή άσκηση: παρόλο που η δύσπνοια περιορίζει τους ασθενείς που πάσχουν από Χρόνια Αποφρακτική Πνευμονοπάθεια, αντίθετα από ό,τι θα πίστευε κανείς το καθημερινό περπάτημα και η σωματική άσκηση κάνουν καλό. Σχετικές μελέτες έχουν δείξει ότι, όταν οι ασθενείς με αυτή τη νόσο ακινητοποιούνται και κλείνονται μέσα στο σπίτι για να αποφύγουν τη δύσπνοια, χειροτερεύουν την κατάσταση τους. Γιατί; Διότι με την ακινησία ατροφούν οι μύες του υπόλοιπου σώματος -οι οποίοι ζητούν περισσότερο οξυγόνο από τους πνεύμονες- με αποτέλεσμα να αυξάνει η δύσπνοια σε οποιαδήποτε προσπάθεια για κίνηση.
Η χειρουργική θεραπεία: η αφαίρεση μη λειτουργικών τμημάτων των πνευμόνων και η μεταμόσχευση πνευμόνων αποτελεί λύση για μερικούς ασθενείς.

ΧΡΗΣΙΜΕΣ ΟΔΗΓΙΕΣ ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΕΧΟΥΝ ΧΑΠ

Να ελέγχετε την κατάσταση των πνευμόνων σας και να έχετε σχέδιο δράσης για έλεγχο των συμπτωμάτων σας αν πάθετε λοίμωξη του θώρακα.
Ενδείξεις που θα πρέπει να προσέχετε:
• Αυξανόμενα πτύελα, πιο σκούρο χρώμα
• Αύξηση δύσπνοιας
• Αύξηση χρήσης ανακουφιστικού φαρμάκου
• Αυξανόμενο πρήξιμο αστραγάλων
• Ναυτία, ανορεξία, κούραση
• Πυρετός, ρίγη

1. Ειδοποιήστε το γιατρό σας εγκαίρως.
2. Έχετε έτοιμο ένα σχέδιο δράσης και φάρμακα (π.χ., αντιβιοτικά).
3. Ορισμένα άτομα χρειάζονται οξυγόνο όταν χειροτερεύουν. Αν ήδη παίρνετε οξυγόνο, μην αυξάνετε τη ροή εκτός αν το ορίσει ο γιατρός σας.

Χρησιμοποιώντας εγκαίρως ένα σχέδιο δράσης:

• Η σοβαρότητα του επεισοδίου μπορεί να μειωθεί.
• Η εισαγωγή σε νοσοκομείο μπορεί να αποφευχθεί ή να μειωθεί η περίοδος παραμονής.
• Να βλέπετε τακτικά το γιατρό σας
• Πηγαίνετε για γενικές εξετάσεις δύο φορές το χρόνο, ακόμα κι αν είστε καλά.
• Κάνετε εξετάσεις των πνευμόνων σας.
• Ζητήστε από το γιατρό να κάνει κατάλογο των φαρμάκων σας, πόσο να παίρνετε και πότε να τα παίρνετε.
• Φέρνετε τα φάρμακα ή τον κατάλογο σε κάθε εξέταση.
• Δείχνετε στην οικογένειά σας τον κατάλογο φαρμάκων σας και έχετέ τον πρόχειρο.
• Κάνετε εμβόλιο γρίπης κάθε χρόνο και εμβόλιο πνευμονίας κάθε 5 χρόνια.

Πηγή: MEDLAB Ιατρικό Ινστιτούτο

Διαβάστε επίσης
Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)
Copyright © 2015-2022 MEDLABNEWS.GR / IATRIKA NEA All Right Reserved. Τα κείμενα είναι προσφορά και πνευματική ιδιοκτησία του medlabnews.gr
Kάθε αναδημοσίευση θα πρέπει να αναφέρει την πηγή προέλευσης και τον συντάκτη. Aπαγορεύεται η εμπορική χρήση των κειμένων