Προδιαβήτης. Μπορεί να προληφθεί και θεραπευτεί; Η σημασία της διατροφής και της άσκησης

Ξενοφώντα Τσούκαλη
Dr.
PhD
του Ξενοφώντα Τσούκαλη, M.D., medlabnews.gr iatrikanea

Η παχυσαρκία και ο Σακχαρώδης Διαβήτης αποτελούν τη σύγχρονη παγκόσμια πανδημία, η οποία βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη.
Μόνο στις Η.Π.Α ο αριθμός των ατόμων με διαβήτη ανέρχεται σε 21,1 εκατομμύρια, παρουσιάζοντας αύξηση κατά περίπου 3 εκατομμύρια τα δύο τελευταία χρόνια ενώ, τουλάχιστον το 25% των ατόμων με διαβήτη στις Η.Π.Α, δεν γνωρίζουν ότι έχουν ΣΔ. Καθώς ο επιπολασμός του διαβήτη συνεχώς αυξάνει, οι σχετιζόμενες με τον διαβήτη νοσηρότητα και θνητότητα έχουν εξελιχθεί σε μείζονα ζητήματα της δημόσιας υγείας. Στη σύγχρονη εποχή, εκτός από τις κοινωνικές παραμέτρους της νόσου, υπάρχει ακόμα μια σημαντική παράμετρος, η οικονομική πλευρά του ζητήματος. Ο διαβήτης είναι μια ακριβή νόσος.
Οι ασθενείς με διαβήτη είναι επιρρεπείς σε πολλαπλές και σύνθετες επιπλοκές. Αυτές οι επιπλοκές περιλαμβάνουν τόσο την καρδιαγγειακή νόσο (καρδιακές παθήσεις, αγγειακό εγκεφαλικό επεισόδιο και περιφερική αγγειακή νόσο), όσο και την μικροαγγειακή νόσο (αμφιβληστροειδοπάθεια, νευροπάθεια και μικροαλβουμινουρία). 

Επιδημιολογικά δεδομένα της τελευταίας 5ετίας έχουν αποδείξει ότι οι επιπλοκές στον διαβήτη ξεκινούν νωρίς κατά τη «διαδρομή» από τη φυσιολογική ανοχή στη γλυκόζη έως την εμφάνιση του διαβήτη. Υπάρχει ένα διάστημα στη γλυκαιμική κατάσταση μεταξύ της φυσιολογικής ανοχής της γλυκόζης και του διαβήτη, οι τιμές του οποίου δεν είναι «αθώες», αλλά αποτελούν τον προάγγελο του διαβήτη και των επιπλοκών του.
Η πρώιμη διαπίστωση και θεραπευτική παρέμβαση των ατόμων τα οποία βρίσκονται σε αυτήν τη γλυκαιμική κατάσταση έχει την δυναμική της μείωσης ή καθυστέρησης της εξέλιξης σε διαβήτη και της εμφάνισης των σχετιζομένων με αυτόν μακροαγγειακών και μικροαγγειακών επιπλοκών.

Ο προδιαβήτης

Ο προδιαβήτης είναι μια μεταβολική διαταραχή που χαρακτηρίζεται από αντίσταση στην ινσουλίνη και πρωτογενή ή δευτερογενή δυσλειτουργία των β κυττάρων του παγκρέατος. Η αντίσταση στην ινσουλίνη είναι μια κατάσταση κατά την οποία τα κύτταρα του οργανισμού δεν ‘αναγνωρίζουν’ την ορμόνη ινσουλίνη, με αποτέλεσμα η γλυκόζη να μην μπορεί να εισέλθει στα κύτταρα για να μεταβολιστεί.
Τα β κύτταρα του παγκρέατος είναι τα κύτταρα από τα οποία εκκρίνεται η ινσουλίνη. Αποτέλεσμα αυτών των δύο δυσλειτουργιών είναι η αδυναμία των κυττάρων του οργανισμού να χρησιμοποιούν τη γλυκόζη και έτσι να εμφανίζεται υπεργλυκαιμία (υψηλά επίπεδα γλυκόζης στο αίμα), μια κατάσταση επιβαρυντική και μακροπρόθεσμα τοξική για τον οργανισμό μας.
Η ύπαρξη είτε διαταραγμένης γλυκόζης νηστείας (Impaired Fasting Glucose, IFG), είτε διαταραγμένης ανοχής στη γλυκόζη (Impaired Glucose Tolerance, IGT), είτε συνδυασμού των δύο, εξηγείται ως ένδειξη παρουσίας προδιαβήτη.
Ως προδιαβήτης χαρακτηρίζεται η διαταραγμένη γλυκόζη νηστείας (IFG) με σάκχαρο νηστείας 100-125mg/dl, και η διαταραγμένη ανοχή στη γλυκόζη (IGT) με σάκχαρο νηστείας εντός των φυσιολογικών ορίων και μετά τη δίωρη καμπύλη ανοχής γλυκόζης (OGTT) με σάκχαρο 140-199mg/dl. Οι καταστάσεις αυτές μπορεί να εμφανίζονται ξεχωριστά ή και να συνυπάρχουν. Η διάγνωση του διαβήτη στις μέρες μας τίθεται όταν το σάκχαρο νηστείας σε
τουλάχιστον δύο μετρήσεις είναι μεγαλύτερο από 126mg/dl, όταν είναι μεγαλύτερο από 200mg/dl 2 ώρες μετά από φόρτιση με γλυκόζη, όταν είναι >200mg/dl σε τυχαία μέτρηση ή όταν η HbA1c είναι ≥ 6,5% σύμφωνα με πρόσφατη δήλωση ομοφωνίας της Αμερικανικής Διαβητολογικής Εταιρείας (ADA).
Ο προδιαβήτης είναι αρχικό στάδιο στην εξέλιξη της φυσικής ιστορίας του Σακχαρώδη Διαβήτη τύπου 2. Η συγκεκριμένη μεταβολική διαταραχή, αν και δεν έχει κλινική συμπτωματολογία και δεν αποτελεί ιδιαίτερη νοσολογική οντότητα, πρέπει και να ανιχνεύεται έγκαιρα και να αντιμετωπίζεται με την ανάλογη σοβαρότητα, διότι εξελίσσεται σε σακχαρώδη διαβήτη και συνδέεται με καρδιαγγειακά συμβάματα.

Έχοντας προδιαβήτη δεν σημαίνει αυτόματα ότι θα αναπτύξετε διαβήτη, αλλά σίγουρα βρίσκεστε σε αυξημένο κίνδυνο. Ο προδιαβήτης είναι επίσης ένας παράγοντας κινδύνου για καρδιακή νόσο. Όπως και οι άνθρωποι με διαβήτη τύπου 2, τα άτομα με προδιαβήτη τείνουν να είναι υπέρβαρα, να έχουν υψηλή αρτηριακή πίεση και αυξημένα επίπεδα χοληστερόλης.

Συμπτώματα

Ο προδιαβήτης είναι συχνά μια «σιωπηλή» κατάσταση επειδή συνήθως δεν εμφανίζει συμπτώματα. Μπορείτε να έχετε προδιαβήτη για χρόνια χωρίς να το γνωρίζετε. Ορισμένοι παράγοντες κινδύνου αυξάνουν την πιθανότητα να έχετε προδιαβήτη. Αυτοί είναι:
▪ Να είστε υπέρβαρος
▪ Να είστε 45 ετών και άνω
▪ Να έχετε οικογενειακό ιστορικό διαβήτη
▪ Να έχετε χαμηλά επίπεδα υψηλής πυκνότητας λιποπρωτεΐνη (HDL χοληστερόλη – «καλή» χοληστερόλη)
▪ Να έχετε υψηλά επίπεδα τριγλυκεριδίων
▪ Να έχετε υψηλή αρτηριακή πίεση
▪ Να είχατε διαβήτη κύησης

Έλεγχος προδιαβήτη: 

Το πρόβλημα του προδιαβήτη είναι μεγάλο και κατά τα πρότυπα του διαβήτη λαμβάνει σταδιακά διαστάσεις επιδημίας. Παγκοσμίως ο αριθμός των ατόμων με προδιαβήτη είναι περίπου 314 εκατομμύρια, ενώ υπολογίζεται ότι το 2025 ο αριθμός των ατόμων με προδιαβήτη θα ανέρχεται σε 418 εκατομμύρια. Είναι γνωστό ότι ο προδιαβήτης αυξάνει τον βραχυπρόθεσμο κίνδυνο εμφάνισης Σακχαρώδη Διαβήτη τύπου 2 (ΣΔτ2) από 3 έως 10 φορές με κάποιους πληθυσμούς να παρουσιάζουν μεγαλύτερο κίνδυνο από άλλους. 
Ο έλεγχος για προδιαβήτη πρέπει να γίνεται στον πληθυσμό εκείνο ο οποίος έχει αυξημένο κίνδυνο εμφάνισης διαβήτη που είναι:
- τα άτομα με οικογενειακό ιστορικό Σ. Δ.
- τα άτομα με καρδιαγγειακή νόσο
- τα άτομα με παχυσαρκία ή καθιστική ζωή
- τα άτομα με υπέρταση ή υπερλιπιδαιμία
- τα άτομα που λαμβάνουν αντιψυχωσικά φάρμακα
- οι γυναίκες με ιστορικό διαβήτη κύησης ή σύνδρομο πολυκυστικών ωοθηκών

Από τη στιγμή που θα διαπιστωθεί κάποιο από τα παραπάνω, θα πρέπει να υπάρχει τακτικότερος έλεγχος (τουλάχιστον μια φορά το χρόνο ή το 6/μηνο). Οι καταστάσεις αυτές δεν είναι μόνιμες. Συνήθως μπορούν (και πρέπει) να υποχωρήσουν, κυρίως με σωστή δίαιτα, απώλεια βάρους και συστηματικό πρόγραμμα άσκησης, έτσι ώστε να μην προχωρήσουν σύντομα σε «επίσημο» διαβήτη.

Φυσιολογικές τιμές
Για τη γλυκόζη νηστείας
▪ Κανονική - Κάτω από 100 mg/dL
▪ Προδιαβήτης - Μεταξύ 100 και 125 mg/dL
▪ Διαβήτης - 126 mg/dL ή υψηλότερο

Από του στόματος δοκιμασία ανοχής στη γλυκόζη

▪ Κανονική - Κάτω από 140 mg/dL
▪ Προδιαβήτης - Μεταξύ 140 mg/dL και 199 mg/dL
▪ Διαβήτης - 200 mg/dL ή υψηλότερο

Γλυκοζυλιωμένη αιμοσφαιρίνη HbA1c

▪ Κανονική – 5,6% ή χαμηλότερα

Θεραπευτική παρέμβαση:
Σε άτομα που έχουν διαγνωσθεί με προδιαβήτη, αλλαγές στον τρόπο ζωής μπορούν να καθυστερήσουν ή και να αποτρέψουν την ανάπτυξη σακχαρώδους διαβήτη. Περίπου το 30% των ατόμων με διαταραγμένη ανοχή στη γλυκόζη θα αναπτύξουν σακχαρώδη διαβήτη μέσα στα επόμενα 5 χρόνια.

Η υγιεινοδιαιτητική παρέμβαση είναι απαραίτητη σε όλες τις ηλικιακές ομάδες με εξατομικευμένες αλλαγές και προσαρμογές. Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε όμως, όπως άλλωστε έχουν αποδείξει πρόσφατες μελέτες, ότι για να έχει αποτέλεσμα η υγιεινοδιαιτητική παρέμβαση πρέπει να περιλαμβάνει όλες τις πτυχές της (διατροφή, άσκηση, απώλεια βάρους), αφού φαίνεται ότι αν χαθεί ένας κρίκος από την αλυσίδα της παρέμβασης, τότε τα οφέλη της ειδικά σε περιπτώσεις διαταραχής ανοχής γλυκόζης είναι αμφιλεγόμενα.
Πέραν από τους όποιους προβληματισμούς για την θεραπευτική αντιμετώπιση του προδιαβήτη, σύμφωνα με τις συστάσεις της Αμερικάνικης Διαβητολογικής Εταιρείας, η χρήση μετφορμίνης συνίσταται μόνο όταν εκτός του προδιαβήτη (IFG + IGT) συνυπάρχει κάποιος παράγοντας κινδύνου, όπως ηλικία < 60έτη, ΒΜΙ > 30Kg/m2, οικογενειακό ιστορικό διαβήτη σε α’ βαθμού συγγενείς, αυξημένα τριγλυκερίδια, μειωμένη HDL, αρτηριακή υπέρταση και HbA1c>6%

Η καθημερινή διατροφή χρειάζεται σωστό προγραμματισμό. Είναι απαραίτητο να θυμόμαστε ότι τα μικρά και τακτικά γεύματα -από τέσσερα έως έξι την ημέρα- βοηθούν να διατηρηθεί η γλυκόζη στο αίμα σε σταθερά επίπεδα.

Απαραίτητη είναι και η ισορροπημένη διατροφή. Δεν χρειάζεται να αποκλειστεί κάποια ομάδα τροφών. Καλύτερα είναι τα τρόφιμα με χαμηλή περιεκτικότητα σε λίπος, ενώ πρέπει να περιοριστεί η κατανάλωση κορεσμένων λιπαρών οξέων. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί με τη χρήση ελαιολάδου, την αντικατάσταση του κόκκινου κρέατος από λευκό κρέας ή ψάρι κλπ. Επιπλέον, θα πρέπει να προσλαμβάνετε όσο το δυνατό μεγαλύτερες ποσότητες φυτικών ινών στο καθημερινό διαιτολόγιό σας.

Ελαχιστοποιήστε την κατανάλωση ζάχαρης. Δεν είναι απαραίτητο να την αποκλείσετε από τη διατροφή σας αλλά χρειάζεται μέτρο και έλεγχος. Περιορίστε επίσης την κατανάλωση αλατιού ώστε η ποσότητα που τρώτε κάθε μέρα να μην ξεπερνά το ένα κουταλάκι του γλυκού. Εναλλακτικά μπορείτε να χρησιμοποιήσετε χυμό λεμονιού ή διάφορα καρυκεύματα.

Ασκηθείτε λίγες ώρες την εβδομάδα. Εκτός από την απώλεια βάρους, η σωματική άσκηση μειώνει την αντίσταση του οργανισμού στην ινσουλίνη κάτι που σε βάθος χρόνου κάνει πιο αποτελεσματική τη χρησιμοποίηση της γλυκόζης από τον οργανισμό.

Πως μπορείς να προλάβεις και να θεραπεύσεις τον προδιαβήτη;

Η πρόληψη του προδιαβήτη (και του διαβήτη τύπου ΙΙ) είναι εφικτή ακόμη και αν υπάρχει οικογενειακή προδιάθεση. Στα περισσότερα άτομα με προδιαβήτη η εξέλιξη προς διαβήτη μπορεί να αποφευχθεί με αλλαγές στον τρόπο ζωής που περιλαμβάνει:

1. διατροφή ισορροπημένη χαμηλή σε λιπαρά και υψηλή σε φρούτα, λαχανικά και πιτυρούχα δημητριακά.
2. Κανονική φυσική δραστηριότητα (1/2 h 5 φορές την εβδομάδα).

Διαβάστε επίσης

• Η δοκιμασία ανοχής της γλυκόζης (καμπύλη σακχάρου), ο προδιαβήτης και ο διαβήτης.
• Τα πολλά γλυκά δεν φέρνουν διαβήτη. Η σημασία της μεσογειακής διατροφής και της άσκησης στον διαβήτη.
• Ποιοί κινδυνεύουν από διαβήτη; Τι συμπτώματα μπορεί να έχει και τι εξετάσεις πρέπει να κάνει ο διαβητικός;
• H καλή διατροφή του διαβητικού. Οδηγίες διατροφής για διαβητικούς.

Καρκίνος νεφρών. Αδενοκαρκίνωμα νεφρού, νεφρικών κυττάρων. Συμπτώματα που φωνάζουν;

του Ξενοφώντα Τσούκαλη, M.D., medlabnews.gr iatrikanea

Στο νεφρό αναπτύσσονται κακοήθεις όγκοι είτε πρωτοπαθώς, είτε δευτεροπαθώς δηλαδή σαν συνέπεια μετάστασης όγκου από άλλο σημείο του σώματος.

Ο συχνότερος πρωτοπαθής κακοήθης όγκος του νεφρού (80-90% των περιπτώσεων) είναι το καρκίνωμα των νεφρικών κυττάρων (ή αλλιώς αδενοκαρκίνωμα του νεφρού) που αναπτύσσεται στο νεφρικό φλοιό, ενώ σε συχνότητα ακολουθεί το καρκίνωμα των κυττάρων του μεταβατικού επιθηλίου που αναπτύσσεται στη νεφρική πύελο και συγγενεύει ιστολογικά με τους όγκους που αναπτύσσονται στην ουροδόχο κύστη. 

Στα παιδιά συχνός είναι ο όγκος Wilms ή νεφροβλάστωμα.

Αδενοκαρκίνωμα του νεφρού

Το αδενοκαρκίνωμα του νεφρού RCC (Renal clear carcinoma)  αντιπροσωπεύει το 2-3% όλων των καρκίνων με τη μεγαλύτερη επίπτωση να απαντάται στις αναπτυγμένες χώρες. Μέχρι πρότινος στην Ευρώπη υπήρχε μια ετήσια αύξηση της επίπτωσης του καρκίνου του νεφρού περίπου στο 2%, με εξαίρεση τη Δανία και τη Σουηδία.
Προέρχεται από την φλοιώδη μοίρα του νεφρού και συγκεκριμένα από τον νεφρώνα, από τα κύτταρα του εγγύς εσπειραμένου σωληναρίου. Η εξεργασία συνήθως είναι μελανή και μονοεστιακή στο παρέγχυμα.

Το αδενοκαρκίνωμα του νεφρού εμφανίζεται συχνότερα σε άνδρες μετά την ηλικία των 50 ετών.

Η αιτιολογία του είναι άγνωστη, φαίνεται όμως ότι στην εμφάνισή του προδιαθέτουν:

• Το κάπνισμα: Οι ειδικοί πιστεύουν ότι μέχρι 40% των περιστατικών του καρκίνου του νεφρού, προκαλούνται από το κάπνισμα. Αυτοί που καπνίζουν πούρα ή πίπες διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο.
 


• Η παχυσαρκία: Το υπερβολικό σωματικό βάρος έχει συσχετισθεί με αυξημένο κίνδυνο για καρκίνο του νεφρού τόσο στις γυναίκες όσο και στους άνδρες.
 


• Η υπέρταση: Έρευνες έχουν δείξει μια σαφή σχέση μεταξύ της υπέρτασης και του καρκινώματος νεφρικών κυττάρων στους άνδρες.
 


• Περιβαλλοντικές τοξίνες: Εργάτες σε εργοστάσια παραγωγής ατσαλιού με φούρνους άνθρακα, παρουσιάζουν αυξημένα  ποσοστά καρκίνου του νεφρού. Επίσης άτομα τα οποία έχουν εκτεθεί στον αμίαντο έχουν μεγαλύτερο κίνδυνο να εκδηλώσουν καρκίνο του νεφρού όπως και καρκίνο στους πνεύμονες.
 


• Αιμοκάθαρση: Άτομα που υποβάλλονται σε μακροχρόνια αιμοκάθαρση για νεφρική ανεπάρκεια, λόγω της μείωσης της άμυνας του οργανισμού που συνυπάρχει (ανοσοκαταστολή), έχουν αυξημένο κίνδυνο εκδήλωσης καρκίνου του νεφρού. Για τους ίδιους λόγους έχουν μεγαλύτερο κίνδυνο και οι ασθενείς που έχουν υποβληθεί σε μεταμόσχευση νεφρού και λαμβάνουν ανοσοκατασταλτική θεραπεία.
 


• Ακτινοβολία: Η ακτινοβολία κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις είναι δυνατόν να προκαλέσει καρκίνο νεφρών.
 


• Ασθένεια του Von Hippel-Lindaou: Είναι κληρονομική ασθένεια, εκδηλώνεται από την παιδική ηλικία με αιμαγγειώματα του αμφιβληστροειδούς χιτώνα, αιμαγγειοβλάστωμα στην παρεγκεφαλίδα, στο νωτιαίο μυελό και με όγκους στο πάγκρεας και στους νεφρούς.

Συμπτωματολογία των ασθενών που έρχονται με κλινική εκδηλωμένη  νόσο:

Στα αρχικά στάδια συνήθως η νόσος δεν εμφανίζει ιδιαίτερα συμπτώματα. Στις περιπτώσεις αυτές η διάγνωση μπορεί να γίνει μόνο τυχαία (π.χ κατά τον υπερηχογραφικό έλεγχο της κοιλίας για άλλο λόγο).

Καθώς ο όγκος αυξάνεται μπορεί να εμφανιστεί αιματουρία, άλγος στην οσφύ και ψηλαφητή μάζα στην κοιλιακή χώρα.

Τα συχνότερα συμπτώματα του καρκίνου του νεφρού είναι:


• Η αιματουρία: Το αίμα στα ούρα μπορεί να φαίνεται μακροσκοπικά, δηλαδή με το μάτι. Όμως είναι δυνατόν να χρειάζεται μικροσκοπική εξέταση των ούρων για να διαπιστωθεί η ύπαρξή του.
 

• Πόνος πίσω στην πλάτη, στην περιοχή κάτω από τις πλευρές, ο οποίος είναι επίμονος και δεν έχει σχέση με κάποιον τραυματισμό.
 

• Μάζα στην περιοχή των νεφρών που ανιχνεύεται συνήθως κατά τη διάρκεια μιας κλινικής εξέτασης .
 

• Κούραση  πού δεν συνδυάζεται με υπερβολική εργασία ή γενικά με αυξημένη  σωματική δραστηριότητα .
 

• Απώλεια βάρους πού δεν δικαιολογείται από το διαιτολόγιο μας  ή από άλλη σωματική ή ψυχική κατάσταση ή ασθένεια.
 

• Αυξημένη  αρτηριακή πίεση
 

• Πυρετός  που είναι επαναλαμβανόμενος, χωρίς να υπάρχει οποιαδήποτε μολυσματική αιτιολογία .
 

• Πόνος σε άλλα μέρη του σώματος, στις περιπτώσεις που ο καρκίνος έχει κάνει μεταστάσεις .
 

• Οίδημα στους αστράγαλους και στα πόδια.

Διάγνωση:
• Ιστορικό.• Κλινική εξέταση• Εργαστηριακός έλεγχος.
Δεν υπάρχουν ειδικά εργαστηριακά ευρήματα. Η αιματουρία εμφανίζεται στο 40-60% των περιπτώσεων με καρκίνο. Αυξημένη ταχύτητα καθίζησης (Τ.Κ.Ε.) παρατηρείται στο 55-75%. Επίσης, αναιμία εμφανίζει το ένα τρίτο των ασθενών.
Οι κυριότερες απεικονιστικές μέθοδοι που χρησιμοποιούνται είναι:

• Υπερηχογράφημα: Έχει προσφέρει σημαντικά στην πρώιμη διάγνωση του νεφροκυτταρικού  καρκινώματος (RCC) , έχοντας μάλιστα ανακαλύψει εντελώς τυχαία την ύπαρξη καρκινικών βλαβών σε πρόωρο στάδιο.

• Αξονική Τομογραφία κοιλίας και οπισθοπεριτοναϊκού χώρου: Αποτελεί εξέταση εκλογής για τη διάγνωση αλλά ταυτόχρονα προσφέρει και σημαντική βοήθεια και την σταδιοποίηση του καρκίνου του νεφρού.

• Μαγνητική Τομογραφία κοιλίας και οπισθοπεριτοναϊκού χώρου: Είναι ισοδύναμη με την αξονική τομογραφία στη διάγνωση του RCC, αλλά πλεονεκτεί στη σταδιοποίηση του.
 
Η διάγνωση τίθεται με την αξονική τομογραφία και μπορεί να επιβεβαιωθεί με τη μαγνητική τομογραφία (η οποία ελέγχει καλύτερα και την τοπική επέκταση του όγκου στους παρακείμενους ιστούς). Σπάνια θα απαιτηθεί προεγχειρητικά βιοψία για επιβεβαίωση της διάγνωσης.

 Έλεγχος για μεταστάσεις πρέπει να γίνει στο θώρακα (με αξονική τομογραφία) και στα οστά (με σπινθηρογράφημα).

Μετά τον ανωτέρω έλεγχο μπορεί να γίνει η σταδιοποίηση, που θα καθορίσει τη θεραπεία αλλά και την πρόγνωση της νόσου:

Στάδιο Ι: Όγκος μικρότερος των 7 εκατοστών, που περιορίζεται στο νεφρό, χωρίς μεταστάσεις ή λεμφαδενική συμμετοχή.

Στάδιο ΙΙ:  Όγκος μεγαλύτερος των 7 εκατοστών, που περιορίζεται στο νεφρό, χωρίς μεταστάσεις ή λεμφαδενική συμμετοχή.

Στάδιο ΙΙΙ: Όγκος που διηθεί το επινεφρίδιο, τους γύρω ιστούς ή την κάτω κοίλη φλέβα, ή έχει προσβάλλει τους κοιλιακούς λεμφαδένες.

ΘΕΡΑΠΕΙΑ:

Η χειρουργική εξαίρεση του νεφρού (ριζική νεφρεκτομή) ή σε επιλεγμένες περιπτώσεις (μονόνεφρος, αμφοτερόπλευροι όγκοι, μικρό μέγεθος και περιφερική εντόπιση του όγκου) του τμήματος που περιέχει τον όγκο (μερική νεφρεκτομή) αποτελεί τη θεραπεία εκλογής, με πολύ καλά αποτελέσματα για τα πρώτα 3 στάδια της νόσου.

Αλλά και όταν η νόσος έχει προχωρήσει στο τέταρτο στάδιο, πρέπει να γίνεται χειρουργική εξαίρεση του όγκου (όσο αυτό είναι δυνατόν) σε συνδυασμό βέβαια με φαρμακευτική αγωγή. Όταν δεν μπορεί να γίνει χειρουργική εξαίρεση, μπορεί να εφαρμοστεί εμβολισμός, κρυοθεραπεία ή υπερηχοθεραπεία του όγκου.

Η ριζική νεφρεκτομή, κατά προτίμηση λαπαροσκοπική, συστήνεται για ασθενείς με εντοπισμένο RCC που δεν μπορούν να υποβληθούν σε μερική νεφρεκτομή. Η ανοικτή μερική νεφρεκτομή παραμένει η προτεινόμενη θεραπεία. Λαπαροσκοπική μερική νεφρεκτομή πρέπει να πραγματοποιείται μόνο σε κέντρα με την ανάλογη εμπειρία.

Εναλλακτική θεραπεία του RCC-ελάχιστα επεμβατικές τεχνικές

Η εφαρμογή ελάχιστα επεμβατικών τεχνικών όπως είναι η διαδερμική εφαρμογή ραδιοσυχνοτήτων (Percutaneous radiofrequency (RF) abla- tion),η κρυοθεραπεία (Cryoablation), η χρήση μικροκυμάτων (Mi- crowave ablation) και οι υψηλής συχνότητας εστιασμένοι υπέρηχοι (High-intensity focused ultrasound ablation-HIFU), έχουν προταθεί ως εφικτές εναλλακτικές προτάσεις. Πιθανά πλεονεκτήματα αυτών των τεχνικών είναι η μικρότερη νοσηρότητα, ο μικρός χρόνος νοσηλείας και η θεραπεία ασθενών υψηλού κινδύνου στους οποίους αντενδείκνυται το χειρουργείο.

Η χημειοθεραπεία και η ακτινοθεραπεία παίζουν μόνο παρηγορητικό ρόλο με όχι καλά αποτελέσματα, μιας και ο καρκίνος του νεφρού είναι ένας χημειάντοχος και ακτινοάντοχος.

Στις περιπτώσεις που ό καρκίνος έχει διηθήσει τους παρακείμενους ιστούς και τους περιοχικούς λεμφαδένες, ή χειρουργική παρέμβαση αποτελεί ένα από τα βήματα της θεραπευτικής αντιμετώπισης  και ακολουθείται συνήθως με μια από τις ακόλουθες θεραπείες  ανάλογα  και με το αν έχει κάνει μεταστάσεις .


• Ακτινοθεραπεία. Μολονότι δεν έχει κανένα θεραπευτικό ρόλο στα αρχικά στάδια του νεφρικού καρκίνου, είναι δυνατόν να εφαρμοστεί ως παρηγορητική θεραπεία σε ασθενείς με μεταστατική νόσο.


• Χημειοθεραπεία. Πολλές μελέτες που πραγματοποιήθηκαν απέδειξαν ότι το αδενοκαρκίνωμα του νεφρού είναι ένα από τα ανθεκτικότερα νεοπλάσματα στα χημειοθεραπευτικά. Παρά ταύτα χρησιμοποιούνται σε περιπτώσεις διασποράς των καρκινικών κυττάρων σε άλλα όργανα προκειμένου να τα καταστρέψουν ή και προεγχειρητικά  για να συρρικνώνουν  τον όγκο και να διευκολύνουν την εξαίρεση του.


• Ανοσοθεραπεία. Στον καρκίνο του νεφρού έχουν χρησιμοποιηθεί η ιντερφερόνη-α (IFNα), η ιντερλευκίνη-2 (IL-2) με πολύ χαμηλά ποσοστά αποτελεσματικότητας. Ο συνδυασμός IL-2 και IFNα γενικά οδηγεί σε καλύτερη συνολική ανταπόκριση (περίπου 25%, με 8% πλήρη). Παρενέργειες αυτών των ουσιών περιλαμβάνουν , ρίγη , πυρετό , ναυτία , εμέτους  και μείωση της όρεξης.


• Μοριακή στοχευμένη θεραπεία. Τα τελευταία χρόνια χρησιμοποιούνται ουσίες, που στοχεύουν σε μοριακό επίπεδο σε διάφορα στάδια εξέλιξης του όγκου, με ενθαρρυντικά αποτελέσματα. Αυτά τα φάρμακα αφήνουν αρκετές υποσχέσεις σε σχέση με την θεραπεία τών όγκων πού έχουν επεκταθεί σε άλλα σημεία του σώματος . Αυτές οί στοχευμένες θεραπείες με το bevacizumab (Avastin), pazopanib (Votrient), sorafenib (Nexavar) and sunitinib (Sutent) μπλοκάρουν τά σήματα πού παίζουν ρόλο στην ανάπτυξη των αγγείων πού παρέχουν τά θρεπτικά συστατικά στα καρκινικά κύτταρα και τους επιτρέπουν να διασκορπισθούν σε άλλα  σημεία του σώματος. Φάρμακα όπως τό Temsirolimus (Torisel) and everolimus (Afinitor) μπλοκάρουν τά σήματα πού επιτρέπουν στα καρκινικά κύτταρα να επιζήσουν και να αναπτυχθούν. Οί θεραπείες αυτές , έχουν βέβαια μερικές σοβαρές παρενέργειες ,όπως ένα πολύ σοβαρό ερύθημα , διάρροιες και εκ σεσημασμένη  αδυναμία. 
  


Πρόγνωση 

Ο σημαντικότερος προγνωστικός παράγοντας στον καρκίνο του νεφρού είναι το στάδιο της νόσου κατά τη στιγμή της διάγνωσης. Η επιβίωση των ασθενών είναι αντιστρόφως ανάλογη του παθολογοανατομικού σταδίου.

Διαβάστε επίσης

• Πέτρες στα νεφρά (νεφρολιθίαση). Τι είναι και πώς δημιουργούνται; Τι πρέπει να κάνετε για να την προλάβετε; Ποια η κατάλληλη διατροφή και ποια βότανα μπορούν βοηθήσουν στην αντιμετώπιση;
• Αιματουρία. Ποιες οι αιτίες που την προκαλούν, πώς γίνεται η διάγνωση και πόσο σοβαρό μπορεί να είναι το αίμα στα ούρα;
• Ποια τα σημάδια ότι οι νεφροί δεν λειτουργούν φυσιολογικά; Ποιοι οι παράγοντες κινδύνου και πως μπορείτε να προλάβετε την νεφροπάθεια;

PhD

Τρέμουν τα χέρια σας; Που οφείλεται; Σε νόσο Πάρκινσον ή σε ιδιοπαθή τρόμο;

του Ξενοφώντα Τσούκαλη, M.D., medlabnews.gr iatrikanea

Το κοινό τρέμουλο των χεριών συνήθως είναι ανώδυνο και δεν αποτελεί ένδειξη κάποιου σοβαρού προβλήματος. Θεραπεία γι’ αυτό δεν υπάρχει, αλλά η μείωση της κατανάλωσης καφεΐνης, απ’ όπου κι αν προέρχεται αυτή (π.χ. καφέ, τσάι, προϊόντα με σοκολάτα, ενεργειακά ροφήματα κ.ο.κ.) μπορεί να βοηθήσει, διότι η καφεΐνη είναι διεγερτική.

Το τρέμουλο αυτό συνήθως έχει κληρονομική συνιστώσα και σπανίως είναι τόσο σοβαρό ώστε απαιτεί κάποια ιατρική παρέμβαση, η οποία συνήθως είναι η λήψη φαρμάκων, όπως οι β-αναστολείς, επειδή εμποδίζουν την δράση της αδρεναλίνης.


Τα χέρια που τρέμουν ρυθμικά όταν κάνουμε κάτι, όπως όταν κρατάμε ένα φλιτζάνι ή μια εφημερίδα – και σταματούν όταν τα ξεκουράζουμε, σηματοδοτούν τον ιδιοπαθή τρόμο. Αυτός δεν οφείλεται σε κάποιο πρόβλημα υγείας, αλλά σε ιδιαιτερότητα του οργανισμού που μπορεί να έχει κληρονομική συνιστώσα, δεδομένου ότι στο 50-60% των περιπτώσεων υπάρχει οικογενειακό ιστορικό. 

Συνήθως εκδηλώνεται μετά την ηλικία των 50 ετών, αλλά μπορεί να εμφανιστεί και πολύ νωρίτερα, ακόμα και στην εφηβεία. Υπολογίζεται ότι μεταξύ των ανθρώπων άνω των 40 ετών, 1 στους 20 παρουσιάζει ιδιοπαθή τρόμο. Υπολογίζεται ότι στις ηλικίες άνω των 65 ετών, το 20% των ενηλίκων έχουν ιδιοπαθή τρόμο.

Πρόκειται για μια διαταραχή της κινητικότητας κατά την οποία συνήθως τρέμουν τα χέρια και οι βραχίονες. Μερικά άτομα εκδηλώνουν τρόμο μόνο σε ορισμένες στάσεις (στατικό τρέμουλο) ενώ άλλοι το παρουσιάζουν όταν κάνουν κάτι όπως για παράδειγμα όταν γράφουν ή όταν τρώνε (κινητικό τρέμουλο). Οι περισσότεροι ασθενείς με ιδιοπαθές τρέμουλο, έχουν και τις δύο μορφές.

Σε γενικές γραμμές, το τρέμουλο αυτό προκαλείται από λανθασμένα μηνύματα από τις περιοχές του εγκεφάλου που ρυθμίζουν την κίνηση των μυών στα χέρια και σε άλλα τμήματα του σώματος. Το τρέμουλο αρχίζει συνήθως από το ένα χέρι, αλλά αργότερα εκδηλώνεται και στο άλλο. Αρκετές φορές, εξάλλου, τρέμει και το κεφάλι ή το πιγούνι, ενώ σπανιότερα τα πόδια.

Ο ιδιοπαθής τρόμος συνήθως μειώνεται όταν ο πάσχων είναι ακίνητος, αλλά αυξάνεται όταν πρέπει να κάνει κάτι (αυτό λέγεται τρόμος ενεργείας) ή όταν το χέρι βρίσκεται σε μια ορισμένη θέση (αυτό λέγεται τρόμος θέσεως). Επιπλέον, η μυϊκή κόπωση, η ψυχική ένταση, ο θυμός, το στρες και το άγχος τον εντείνουν.

Ένα άλλο χαρακτηριστικό είναι πως καταστέλλεται με ένα και μοναδικό οινοπνευματώδες ποτό, επειδή το αλκοόλ δρα ως ηρεμιστικό του νευρικού συστήματος και καταστέλλει τα λανθασμένα νευρικά μηνύματα

Ο ιδιοπαθής τρόμος δεν θεραπεύεται, αλλά αν δημιουργεί προβλήματα στην καθημερινή ζωή απαιτεί φαρμακευτική αντιμετώπιση.  Τα φάρμακα μπορούν να ελαττώσουν τη σοβαρότητα του τρόμου περίπου 50 έως 60%. Τα φάρμακα αυτά είναι:

Β-αναστολείς, Φάρμακα κατά των σπασμών, Ηρεμιστικά,  Τοξίνη της αλλαντίασης. 

Η εξάλειψη της καφεΐνης και άλλων διεγερτικών ουσιών από την καθημερινή διατροφή μπορεί να βοηθήσει. Το ίδιο η φυσικοθεραπεία και οι μέθοδοι αποκατάστασης.

Η συναισθηματική φόρτιση

Η συχνότερη   αιτία που προκαλεί στους περισσότερους τρέμουλο στα χέρια είναι η συναισθηματική φόρτιση. Οποιοδήποτε δυνατό συναίσθημα, όπως θυμός, φόβος, άγχος, κρίσεις πανικού μπορεί να προκαλέσει τρόμο των χεριών.

Υπερβολική καφεΐνη

Στην περίπτωση που καταναλώνετε υπερβολικές ποσότητες καφεΐνης μπορεί να προκαλέσουν νευρικότητα και τρέμουλο.

Πρόβλημα με το θυρεοειδή

Αν διαπιστώσετε ότι τρέμουν τα χέρια σας καλό θα ήταν να ελέγξετε το θυρεοειδή σας. Τα ύποπτα  συμπτώματα της νόσου είναι η νευρικότητα, ο τρόμος των χεριών, η απώλεια κιλών και οι ταχυκαρδίες.

Έντονο άγχος

Όταν το άγχος σας κυριεύει επηρεάζονται άμεσα τα χέρια, το κεφάλι, τη φωνή και άλλα μέρη του σώματος. Τα συμπτώματα συνήθως απουσιάζουν ή είναι μηδαμινά κατά την ηρεμία, ενώ χειροτερεύουν όταν το άτομο προσπαθήσει να κρατήσει τα χέρια του ή ένα αντικείμενο σταθερό.

Πότε μπορεί να σκεφτούμε την νόσο Parkinson

Όταν τρέμει μόνο το ένα χέρι όταν είναι ακίνητο και ταυτοχρόνως ο πάσχων παρουσιάζει επιβράδυνση στις κινήσεις και στην ομιλία του, μπορεί να υποκρύπτεται νόσος του Πάρκινσον – ιδίως όταν τα τελευταία χρόνια πάσχει κάποιος από δυσκοιλιότητα, απώλεια της όσφρησης και δυσκολίες στον ύπνο, δεδομένου ότι η νόσος προσβάλλει το κέντρο του εγκεφάλου που ρυθμίζει όλες αυτές τις λειτουργίες.

Όταν το χέρι τρέμει έντονα και ανεξέλεγκτα όταν το τεντώνουμε για να πιάσουμε κάτι, μπορεί να αποτελεί ένδειξη αταξίας - μίας διαταραχής που μερικές φορές σχετίζεται με την σκλήρυνση κατά πλάκας. Άλλα συμπτώματα είναι «μπερδεμένη» ομιλία και αστάθεια στη βάδιση.

Τα κινητικά συμπτώματα είναι ο τρόμος στην ηρεμία (τρέμουλο) που είναι συνήθως στα χέρια, η βραδύτητα στις κινήσεις όπως στο περπάτημα, και το ντύσιμο, η δυσκαμψία των μυών και  η αστάθεια ή διαταραχή στην ισορροπία, που μπορεί να προκαλεί συχνά πτώσεις. Χαρακτηριστικό είναι το περπάτημα: στην αρχή ο ασθενής δυσκολεύεται να ξεκινήσει (σαν να είναι κολλημένος στο πάτωμα) και το βάδισμά του είναι με μικρά – συρτά βήματα, σκύβοντας μπροστά σα να κυνηγάει το κέντρο βάρους του. Ο ασθενής δεν μπορεί να εκτελέσει κινήσεις καθημερινές όπως το ανοιγοκλείσιμο των ματιών, το χαμόγελο, οι γκριμάτσες κλπ. Σε προχωρημένα στάδια το πρόσωπο του ασθενούς είναι «σαν μάσκα». Παρουσιάζει δυσκολία στην ομιλία. Ο ασθενής μπορεί να τραυλίζει, να μιλάει μονότονα (χωρίς χρωματισμό στη φωνή), να μη βρίσκει τις λέξεις κ.ο.κ. Ο ασθενής νιώθει τα χέρια και τα πόδια του βαριά και δυσκίνητα. Ορισμένες φορές αυτό σημαίνει και πόνο στα άκρα. Το πρώτο σύμπτωμα που παρατηρεί κανείς στον ασθενή, είναι ότι όταν περπατάει δεν αιωρούνται τα χέρια του, αλλά μένουν κρεμασμένα κάτω.

Τα μη κινητικά συμπτώματα μπορεί να είναι, η υπόταση, η αυξημένη εφίδρωση, οι διαταραχές του ύπνου, η κατάθλιψη, η δυσκοιλιότητα και η εύκολη κόπωση. Σε όψιμα στάδια, διαταράσσεται η μνήμη, η οργανωμένη σκέψη, η λήψη αποφάσεων κλπ. Κάθε ασθενής είναι μοναδικός και δεν εμφανίζει όλα τα συμπτώματα.

Διαβάστε επίσης

• Η νόσος του Πάρκινσον τι είναι; Ποια τα συμπτώματα και πώς γίνεται η διάγνωση; Μάθετε να φροντίζετε τον εαυτό σας και πώς να κινήστε χωρίς να πέφτετε.
• Έχετε τρέμουλο στα χέρια, αργείτε να δέσετε τα κορδόνια σας, προβλήματα στην ισορροπία και την ομιλία; Μπορεί να έχετε νόσο του Πάρκινσον
• Η νόσος του Πάρκινσον
• 10 μυστικά για την πρόληψη της άνοιας. Τι είναι η άνοια και ποιές οι συνηθέστερες μορφές της.
• Περίεργα συμπτώματα. Μάθετε τί κρύβουν
• Η δυσκοιλιότητα αντιμετωπίζεται με άσκηση και άφθονες τροφές πλούσιες σε ίνες.
• Τι προξενεί την δυσκοιλιότητα, πώς μπορείτε να την προλάβετε και πώς μπορεί να αντιμετωπιστεί;

Ξενοφώντα Τσούκαλη
Dr.
PhD

Νόσος Πάρκινσον αν έχετε τρέμουλο στα χέρια, αργείτε να δέσετε τα κορδόνια σας, πρόβλημα στην ισορροπία, την ομιλία

του Ξενοφώντα Τσούκαλη, M.D., medlabnews.gr iatrikanea

Η νόσος Πάρκινσον είναι μια χρόνια εγκεφαλική κατάσταση που πρωταρχικά επηρεάζει την κίνηση. Οι κινήσεις γίνονται σιγανότερες και πιο άκαμπτες. Μερικές φορές άτομα με νόσο Πάρκινσον (ΝΠ) αναπτύσσουν ένα τρεμούλιασμα, συνήθως στο ένα χέρι. Παρόλο που δεν υπάρχει θεραπεία για την νόσο Πάρκινσον, η αγωγή μπορεί να βοηθήσει στη διαχείριση των συμπτωμάτων. Τα περισσότερα άτομα που πάσχουν από ΝΠ μπορούν να έχουν μια ενεργητική και ικανοποιητική ζωή για πολλά χρόνια.

Η Παγκόσμια Ημέρα κατά της Ασθένειας του Πάρκινσον καθιερώθηκε το 1997 με πρωτοβουλία της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την Ασθένεια Πάρκινσον (EPDA) και την υποστήριξη του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας. Τον ίδιο χρόνο δόθηκε στη δημοσιότητα η «Χάρτα της EPDA», που σκοπό είχε να ενημερώσει τους πάσχοντες από την ασθένεια για τα δικαιώματά τους, αλλά και να ευαισθητοποιήσει το παγκόσμιο κοινό.

Γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 11 Απριλίου, ημερομηνία γέννησης το 1775 του Άγγλου γιατρού Τζέιμς Πάρκινσον. Ο Πάρκινσον το 1817 ανακάλυψε τη συμπτωματολογία της ασθένειας, που πλήττει το νευρικό σύστημα του ανθρώπου και σήμερα είναι γνωστή με το όνομά του.

• Η νόσος του Πάρκινσον είναι μια πάθηση του νευρικού συστήματος που προσβάλλει το 1% περίπου των ατόμων ηλικίας άνω των 50 ετών και το 1,6% περίπου των ατόμων ηλικίας 65 ετών και άνω.
• Η νόσος του Πάρκινσον μπορεί να εκδηλωθεί σε άτομα κάθε ηλικίας, ωστόσο είναι πιο συνηθισμένη σε ηλικιωμένους από ότι σε νεαρούς ενήλικες.
• Τα άτομα διατρέχουν αυξημένο κίνδυνο να εμφανίσουν νόσο του Πάρκινσον καθώς μεγαλώνουν σε ηλικία. Συμπτώματα της νόσου παρατηρούνται συνήθως σε ασθενείς άνω των 50 ετών, αν και σε πολλούς πάσχοντες τα συμπτώματα εμφανίζονται μόνο μετά την ηλικία των 70 ή 80 ετών.
• Παρόλο που πολλά συμπτώματα της νόσου ελέγχονται συνήθως καλά με φαρμακευτική αγωγή, οι περισσότεροι ασθενείς παρουσιάζουν μία επιδείνωση με την πάροδο του χρόνου, με αποτέλεσμα να χρειάζεται ρύθμιση του φαρμακευτικού τους σχήματος ή χορήγηση άλλων αγωγών.
• Η νόσος του Πάρκινσον είναι μια πάθηση η οποία επιδεινώνεται βαθμιαία. Παρότι δεν θεραπεύεται, πολλά από τα συμπτώματά της μπορούν να υποχωρήσουν χάρη στις σύγχρονες ιατρικές θεραπείες.
• Είναι σημαντικό να θυμάστε ότι η νόσος του Πάρκινσον επηρεάζει με διαφορετικό τρόπο το κάθε άτομο. Ο ρυθμός προόδου της νόσου ποικίλλει και για κάποιους ασθενείς η πάθηση δεν θα θεωρηθεί ποτέ ως το κύριο πρόβλημα της υγείας τους.
• Η νόσος του Πάρκινσον αναφέρεται μερικές φορές με τον όρο ιδιοπαθής νόσος του Πάρκινσον (αυτό σημαίνει ότι η αιτία είναι άγνωστη). 
• Στην Ελλάδα υπολογίζεται ότι έχουμε 15-20 χιλιάδες παρκινσονικούς ασθενείς. Η νόσος μπορεί να εμφανισθεί ακόμα και σε νεαρά άτομα, όμως η συχνότητα αυξάνει με την ηλικία. Έτσι, από νόσο του Πάρκινσον πάσχει το 1% του πληθυσμού πάνω από 60 ετών.

Αν εσείς ή κάποιο άλλο άτομο που γνωρίζετε έχει διαγνωστεί με την νόσο Πάρκινσον, οι ακόλουθες πληροφορίες θα σας βοηθήσουν να καταλάβετε την κατάσταση.

Ποιά είναι η αιτία για την νόσο Πάρκινσον;

Η νόσο Πάρκινσον οφείλεται σε ζημιά σε μέρος του εγκεφάλου που παράγει ένα χημικό που ονομάζεται ντοπαμίνη. Η στέρηση αυτού του εγκεφαλικού χημικού δημιουργεί συμπτώματα Ασθένειας Πάρκινσον. Όμως δεν είναι σίγουρο ότι είναι η αιτία για τη ζημιά στον εγκέφαλο.
Ποιά είναι τα συμπτώματα της νόσου Πάρκινσον;
Η ΝΠ μπορεί να επηρεάσει διαφορετικά άτομα με διαφορετικό τρόπο. Κανένας δεν έχει τα ίδια συμπτώματα. Τα συμπτώματα τείνουν να είναι αρχικά ήπια, αλλά προοδευτικά γίνονται σοβαρότερα για πολλά χρόνια. Επειδή η ΝΠ επηρεάζει την κίνηση, αν χειροτερεύσουν τα συμπτώματα, οι καθημερινές δουλειές μπορούν να γίνουν δύσκολες. Υπάρχουν διάφοροι τρόποι να γίνονται οι καθημερινές δουλειές, όπως όταν τα φάρμακα είναι αποτελεσματικότερα και να επιτρέπουμε περισσότερο χρόνο για να γίνουν τα πράγματα.

Τα κύρια συμπτώματα περιλαμβάνουν:
• Αργές κινήσεις
Το κύριο πρόβλημα της νόσου Πάρκινσον είναι η επιβράδυνση των κινήσεων. Οι μικρές κινήσεις όπως το γράψιμο, το κούμπωμα κουμπιών ή το δέσιμο κορδονιών γίνονται με δυσκολία. Απαιτείται περισσότερος χρόνος για να κάνετε πράγματα και αυτό μπορεί να γίνει εκνευριστικό.
• Τρεμούλιασμα
Αυτό συνήθως αρχίζει στην παλάμη, στον καρπό ή στο χέρι. Συνήθως είναι χειρότερο από την μια πλευρά του σώματος και είναι πιο προφανές όταν το άτομο δεν κινείται. Το συναισθηματικό στρες και ο ενθουσιασμός μπορούν να κάνουν το τρεμούλιασμα χειρότερο. Παρόλο που το τρεμούλιασμα μπορεί να είναι μόνο ήπιο στα αρχικά στάδια, μπορεί να γίνει σοβαρότερο καθώς προχωρά η ασθένεια. Αυτό μπορεί να δυσκολέψει τη διεξαγωγή απλών κινήσεων, όπως το κράτημα ενός φλιτζανιού ή το βούρτσισμα των δοντιών.
• Μυϊκή ακαμψία και δυσκαμψία
Μπορεί να αισθανθείτε τα πόδια και τα χέρια πιο άκαμπτα και να πονάνε. Το κούνημα των χεριών μπορεί να μειωθεί από τη μια πλευρά. Σε μερικά (αλλά όχι όλα τα άτομα) αυτή η ακαμψία μπορεί να επηρεάσει άλλα μέρη του σώματος. Οι δύσκαμπτοι μυώνες του προσώπου, για παράδειγμα, μπορούν να κάνουν το πρόσωπο ενός ατόμου να φαίνεται ανέκφραστο. Οι δύσκαμπτοι μυώνες στα έντερα ή στην ουροδόχο κύστη μπορούν να δημιουργήσουν δυσκοιλιότητα ή αλλαγές στο ουροποιητικό σύστημα.
• Προβλήματα με την ισορροπία
Όταν τα άτομα πάσχουν από ΝΠ για μερικά χρόνια μπορεί να επηρεαστεί η ισορροπία τους. Είναι δυσκολότερο να αποκτήσουν πάλι την ισορροπία τους αν αρχίσουν να πέφτουν κάτω.
Υπάρχουν επίσης άλλα συμπτώματα που επηρεάζουν μερικά άτομα, αλλά όχι όλα. Πάλι, αυτά τα συμπτώματα συνήθως μπορούν να διαχειριστούν για πολλά χρόνια. Αυτά τα συμπτώματα περιλαμβάνουν:

• Κόπωση
• ∆ιαταραγμένο ύπνο
• Κατάθλιψη
• Άγχος
• Προβλήματα με την ομιλία και την κατάποση
• ∆υσκολία με την συγκέντρωση και το σχεδιασμό.

Πως επηρεάζει η νόσο Πάρκινσον την ικανότητα του ατόμου να λειτουργήσει;

Η ΝΠ μπορεί να επηρεάσει την ικανότητα ενός ατόμου να εργαστεί (παρόλο που πολλά άτομα μπορούν να συνεχίσουν να εργάζονται στα πρώτα στάδια της ασθένειας). Μπορεί επίσης να επηρεάσει τις σχέσεις με το σύντροφο του/της και την οικογένεια.
Επηρεάζει η νόσος Πάρκινσον την νοημοσύνη του ατόμου;
Στα αρχικά στάδια της ΝΠ η νοημοσύνη δεν επηρεάζεται. Αλλά τελικά μερικά άτομα θα αναπτύξουν προβλήματα μνήμης και μπορεί να βρουν ότι σκέφτονται πιο αργά. Αυτό είναι πιο κοινό σε αυτά τα άτομα που αναπτύσσουν ΝΠ σε αργότερο στάδιο της ζωής.

Πως γίνεται η διάγνωση της νόσου Πάρκινσον;

Τη διάγνωση χρειάζεται να την κάνει ένας γιατρός που ειδικεύεται σε εγκεφαλικές ασθένειες (νευρολόγος) με βάση το ιατρικό ιστορικό του ατόμου και με εξέταση. ∆εν υπάρχει μια διαγνωστική εξέταση για ΝΠ, αλλά ίσως χρειαστούν διάφορες εξετάσεις, όπως είναι το σπινθηρογράφημα των βασικών γαγγλίων (DΑT scan) για να αποκλειστούν άλλες αιτίες των συμπτωμάτων.

Ποιά άτομα επηρεάζει η νόσος Πάρκινσον;

Παρόλο που η ΝΠ είναι κοινή σε άτομα ηλικία πάνω των 50 χρόνων, μερικές φορές μπορεί να επηρεάσει άτομα κάτω των 40.

Είναι κληρονομική η νόσος Πάρκινσον;

Αυτό είναι ένα ζήτημα που χρειάζεται περισσότερη έρευνα. Σε λίγα άτομα που πάσχουν από ΝΠ υπάρχει ένα οικογενειακό ιστορικό της ασθένειας. Όμως, για τα περισσότερα άτομα που πάσχουν από την νόσο Πάρκινσον δεν υπάρχει απόδειξη κληρονομικότητας.

Ποιά είναι η αγωγή για την νόσο Πάρκινσον;

·                Με φάρμακα

Η μείωση της αποτελεσματικότητας στο τέλος της δόσης συμβαίνει συνήθως μέσα σε 2-5 χρόνια από την έναρξη της φαρμακευτικής αγωγής που περιέχει λεβοντόπα αν και σε πρόσφατες μελέτες υποστηρίζεται ότι συμπτώματα αυτά μπορούν και να εμφανιστούν και από τους 5-6 μήνες. Σε πολλούς παρκινσονικούς ασθενείς εμφανίζεται μείωση της αποτελεσματικότητας στο τέλος της δόσης μέσα σε 2 χρόνια από την έναρξη της λήψης θεραπείας με λεβοντόπα. Οι ειδικοί πιστεύουν ότι οι περισσότεροι ασθενείς που λαμβάνουν λεβοντόπα εμφανίζουν τελικά κινητικά συμπτώματα. 
Στις περιπτώσεις που η ανταπόκριση δεν είναι ικανοποιητική, έχουμε στη διάθεση μας πιο προχωρημένες μεθόδους όπως οι αντλίες συνεχούς έγχυσης του φαρμάκου ή η εμφύτευση ηλεκτροδίων στον εγκέφαλο. Επίσης, στο στάδιο των κλινικών δοκιμών βρίσκονται νέα φάρμακα που δρουν με διαφορετικό τρόπο από τα υπάρχοντα και τα οποία αναμένεται να αντιμετωπίσουν προβλήματα που παρουσιάζονται στην προχωρημένη νόσο, όπως είναι οι υπερκινησίες που αναφέρθηκαν πιο πριν. Δοκιμάζονται επίσης νέοι τρόποι χορήγησης γνωστών φαρμάκων, όπως εισπνεόμενη λεβοντόπα. Στις ΗΠΑ έχει κυκλοφορήσει ένα νέο σκεύασμα λεβοντόπα βραδείας αποδέσμευσης καθώς και ένα νέο φάρμακο για τις ψυχικές διαταραχές που παρουσιάζονται σε ορισμένους ασθενείς. Και τα δυο αναμένονται στην Ευρώπη στο άμεσο μέλλον

·                Με εγχείρηση
Μερικά άτομα που πάσχουν από ΝΠ υποβάλλονται σε χειρουργική επέμβαση. Οι χειρουργικές τεχνικές βελτιώνονται συνέχεια. Η επέμβαση περιλαμβάνει την τοποθέτηση ηλεκτροδίων, που διεγείρουν τον εγκέφαλο ή κάνουν μια πολύ μικρή τρύπα στον εγκέφαλο. Παρόλο που η επέμβαση δε μπορεί να θεραπεύσει την ΝΠ, μπορεί να βελτιώσει τα συμπτώματα για άτομα που πάσχουν σοβαρά. Η πείρα δείχνει ότι η χειρουργική επέμβαση είναι αποτελεσματικότερη σε άτομα κάτω των 60 χρόνων. 
·                Τα φάρμακα που έρχονται
Με τα σημερινά δεδομένα, δεν έχουμε την δυνατότητα να προλάβουμε ή να σταματήσουμε την εκφύλιση των κυττάρων. Όμως στον τομέα αυτό γίνεται εκτεταμένη έρευνα για την καλύτερη κατανόηση των μηχανισμών που οδηγούν στην καταστροφή των κυττάρων και ειδικότερα στη συσσώρευση της α-συνουκλεϊνης, της πρωτεΐνης που αναφέρθηκε πιο πάνω. Εδώ εντάσσεται και η πρόσφατη (πριν ένα χρόνο) ανακοίνωση Ελληνίδας ερευνήτριας από το Cambridge που προκάλεσε μεγάλο ενδιαφέρον, και γνώρισε δημοσιότητα στα ΜΜΕ. Αυτή τη στιγμή, περισσότερες από 30 ουσίες που παρεμβαίνουν στον μηχανισμό αυτόν, μελετώνται για την δυνατότητα τους να σταματήσουν η να καθυστερήσουν την εξέλιξη της νόσου. Τουλάχιστον τέσσερις από αυτές βρίσκονται στο στάδιο των κλινικών δοκιμών.
Υπάρχουν επίσης προσπάθειες να διορθωθούν τα ελλείμματα που έχουν ήδη δημιουργηθεί στον εγκέφαλο των ασθενών. Εδώ συναντάμε τις γονιδιακές θεραπείες και την μεταμόσχευση βλαστοκυττάρων. Οι γονιδιακές θεραπείες, στις οποίες με ειδικές τεχνικές εισάγονται στα κύτταρα του εγκεφάλου γονίδια που παράγουν μια επιθυμητή ουσία βρίσκονται αυτή τη στιγμή στο στάδιο των κλινικών δοκιμών. Για τις μεταμοσχεύσεις βλαστοκυττάρων που υπόσχονται να υποκαταστήσουν τα κύτταρα που έχουν εκφυλισθεί, οι κλινικές δοκιμές αναμένεται να ξεκινήσουν το 2018

Πως μπορούν να βοηθήσουν τους εαυτούς τους άτομα που πάσχουν από Νόσο Πάρκινσον;

• Με το να μιλήσουν στον γιατρό τους να βρουν όσο γίνεται περισσότερες πληροφορίες για το φάρμακό τους. Όταν γνωρίζουν πότε είναι αποτελεσματικότερο το φάρμακό τους είναι ευκολότερο να σχεδιάσουν δραστηριότητες. Να μάθουν να μειώνουν το άγχος (πχ με περισυλλογή ή άλλες χαλαρωτικές τεχνικές).
• Τακτική εξάσκηση και να είναι δραστήρια.
• Να τρώνε υγιεινή διατροφή́.
• Να λαμβάνουν υποστήριξη.
• Με τα να βοηθούν την οικογένεια και τους φίλους τους να κατανοήσουν πως τα επηρεάζει η ασθένεια και μπορούν να τα βοηθήσουν.

Διαβάστε επίσης

Η νόσος του Πάρκινσον τι είναι; Ποια τα συμπτώματα και πώς γίνεται η διάγνωση; Μάθετε να φροντίζετε τον εαυτό σας και πώς να κινήστε χωρίς να πέφτετε.

Ο όζος του Θυρεοειδούς είναι καλοήθης ή κακοήθης (καρκίνος); Πως αντιμετωπίζονται οι θυρεοειδικοί όζοι;

του Ξενοφώντα Τσούκαλη, M.D., medlabnews.gr iatrikanea

Όζος του θυρεοειδούς είναι ένα «εξόγκωμα» σε ένα φυσιολογικό αδένα. Οι όζοι είναι πολύ συχνοί και έχει υπολογισθεί ότι μία στις 12 με 15 γυναίκες και ένας στους 45 με 50 άνδρες έχουν όζο στον θυρεοειδή.

Από τους ασθενείς που είναι ασυμπτωματικοί, εάν εξετασθούν με υπερηχοτομογράφο, το 50 με 70% έχουν όζο. Λιγότερο από το 5% αυτών θα έχουν κακοήθεια, ενώ οι περισσότεροι είναι κύστεις.
Οι πιο συχνοί τύποι καλοηθών όζων είναι αδενώματα, κύστεις και θυρεοειδίτιδα Hashimoto. Λιγότερο συχνοί τύποι είναι η υποξεία θυρεοειδίτιδα, η θυρεοειδίτιδα του Riedel. Το 60% των κακοηθών όζων είναι θηλώδες καρκίνωμα. Το καρκίνωμα αυτό είναι καλά διαφοροποιημένο και έχει καλή πρόγνωση. Οι αλλαγές στη φωνή (βράγχος), η ταχεία αύξηση του μεγέθους ενός μορφώματος στον τράχηλο, ο επίμονος πόνος στην περιοχή, αποτελούν αιτίες άμεσης παραπομπής σε χειρουργό ενδοκρινών αδένων. Σε περίπτωση εμφάνισης συριγμού, ο ασθενής πρέπει να απευθύνεται σε ειδικό ακόμα και την ίδια ημέρα. Μονήρεις συμπαγείς μάζες στον θυρεοειδή είναι εξαιρετικά σπάνιες στα παιδιά, όταν όμως παρατηρούνται κατά 80% είναι κακοήθεις και σε ποσοστό 80% υπάρχει και λεμφαδενική συμμετοχή.

Οι περισσότεροι όζοι του θυρεοειδούς είναι ασυμπτωματικοί. Μπορούν να παρουσιαστούν ως ψηλαφητή μάζα στον τράχηλο ή να δώσουν την αίσθηση τάσης στην περιοχή. Σε εξαιρετικά σπάνιες περιπτώσεις παρουσιάζεται πόνος ή δυσκαταποσία.

Η παρουσία των όζων αυξάνεται κατά 10 φορές μετά από υπερηχογράφημα , εγχείρηση η νεκροψία. Με την πάροδο της ηλικίας η συχνότητα των θυρεοειδικών όζων από τους οποίους το 50% είναι ψηλαφητά μονήρεις αυξάνεται, είναι δε τέσσερις φορές πιο συχνοί στις γυναίκες. Η διάγνωση και θεραπεία του μονήρους είναι ίδια με εκείνη ενός κυρίαρχου όζου η ενός όζου που έχει διαφορετική σύσταση από τους άλλους σε πολυοζώδεις βρογχοκήλες.

Από το ιστορικό πρέπει να λαμβάνεται υπόψη η ηλικία αφού είναι γνωστό ότι οι θυρεοειδικοί όζοι που εμφανίζονται σε μικρές και μεγάλες ηλικίες έχουν αυξημένη πιθανότητα να είναι κακοήθεις. Σε μία πρόσφατη μελέτη τα παιδιά που εμφανίζουν ψυχρό όζο στο θυρεοειδή έχουν διπλάσια πιθανότητα να εμφανίσουν καρκίνο σε σύγκριση με τους ενήλικες . Η εμφάνιση μονήρους όζου στους άνδρες έχει επίσης αυξημένη επίπτωση εμφάνισης κακοήθειας. Η γρήγορη ανάπτυξη του όζου και συμπτώματα τοπικής διήθησης αυξάνουν την πιθανότητα κακοήθειας αλλά λίγοι ασθενείς έχουν αυτά τα συμπτώματα. Η έκθεση σε εξωτερική ακτινοβολία του τραχήλου ή του θώρακος σε χαμηλές ή υψηλές δόσεις αυξάνουν την πιθανότητα εμφάνισης καλοήθων ή κακοήθων θυρεοειδικών όζων. Μετά από δόσεις 200-500 rads οι όζοι του θυρεοειδούς εμφανίζεται με συχνότητα 2% το χρόνο φθάνοντας στο peak σε 15-25 χρόνια. Οι θερμοί όζοι είναι συνήθως καλοήθεις αλλά υπάρχουν και εξαιρέσεις. Ένας ψηλαφητός ψυχρός όζος σε N. Graves είναι ύποπτος για κακοήθεια.

Όζοι, 1 εκατοστού, μπορεί εύκολα να ανευρεθούν εκτός εάν βρίσκονται βαθιά η κατασκευή του τραχήλου είναι τέτοια που δεν μας επιτρέπει την εύκολη ψηλάφηση. Η εξέταση του ασθενούς με θυρεοειδικό όζο πρέπει να περιλαμβάνει μια προσεκτική εκτίμηση του όζου εάν είναι σκληρός, ομαλός εάν συμφύεται με τους υποκείμενους η υπερκείμενους ιστούς εάν είναι μονήρης η εάν υπάρχουν και άλλοι όζοι δηλαδή είναι ένας κυρίαρχος στα πλαίσια οζώδους βρογχοκήλης. Ακόμα αναζητούνται ψηλαφητοί τραχηλικοί λεμφαδένες περιπτώσεις στις οποίες η κακοήθεια είναι πολύ αυξημένη.

Όταν διαπιστώνεται όζος πρέπει να απαντηθούν 3 ερωτήματα:

1 Αν είναι καλοήθης ή κακοήθης.

2 Αν είναι λειτουργικά ανενεργής, δηλαδή ψυχρός, ή εάν παράγει μεγάλες ποσότητες θυρεοειδικών ορμονών, δηλαδή είναι θερμός, και

3 Αν λόγω του μεγέθους και της θέσης του δημιουργεί προβλήματα, πιέζοντας παρακείμενα όργανα και σχηματισμούς, όπως:

α) την τραχεία, προκαλώντας δύσπνοια,

β) τον οισοφάγο, προκαλώντας δυσχέρεια στην κατάποση, και

γ) το λάρυγγα ή νεύρα, με αποτέλεσμα δυσκολία στην ομιλία και βράγχος φωνής. Μετά από εξέταση και το κατάλληλο εργαστηριακό έλεγχο η συνήθης απάντηση είναι όχι σε όλα. Στις περισσότερες περιπτώσεις υπάρχει ένας ή περισσότεροι όζοι μικρού ή μετρίου μεγέθους, που είναι ανενεργοί, δεν παράγουν δηλαδή θυρεοειδικές ορμόνες και δεν προκαλούν πιεστικά φαινόμενα. Σπάνια ο όζος υπερλειτουργεί, παράγοντας ανεξέλεγκτα πολλές θυρεοειδικές ορμόνες, με αποτέλεσμα ο/η ασθενής να έχει υπερθυρεοειδισμό, οπότε και εργαστηριακά παρατηρείται αύξηση της T4 ή/και της T3 και πάρα πολύ χαμηλή TSH (Θυρεοειδοτρόπος Ορμόνη). Στο σπινθηρογράφημα απεικονίζεται ο όζος που υπερλειτουργεί και καλείται θερμός (αυτόνομος). Εάν υπερλειτουργούν πολλοί όζοι, έχουμε την ¨πολυοζώδη τοξική βρογχοκήλη¨

Ο παρακλινικός έλεγχος περιλαμβάνει τον προσδιορισμό των ορμονών το υπερηχογράφημα, το σπινθηρογράφημα και την βιοψία με λεπτή βελόνα.
Με τον ορμονολογικό έλεγχο θα εκτιμηθεί εάν ο ασθενής είναι ευθυρεοειδικός υπερ-υποθυρεοειδικός και αυτό γίνεται κυρίως με τον προσδιορισμό της TSH και με την μέτρηση των θυρεοειδικών ορμονών.
Δυσλειτουργία του θυρεοειδούς δεν αποκλείει το ενδεχόμενο κακοήθειας αλλά αυτό είναι πιο σπάνιο.

Το υψηλής ευκρίνειας υπερηχογράφημα έχει την ικανότητα να μετρά τον όγκο του αδένα και τον αριθμό και το μέγεθος των όζων που υπάρχουν. Η διακριτική ικανότητα φθάνει στο ανιχνεύει όζους 2-4 χιλ. Ανάλογα με τη σύσταση τους οι όζοι διακρίνονται σε συμπαγείς, κυστικοί και μεικτοί δηλαδή με συμπαγή και κυστικά στοιχεία. Οι καθαρά κυστικοί όζοι είναι πάρα πολύ σπάνιοι. Αν και το υπερηχογράφημα δεν μας βοηθά στον διαχωρισμό καλοήθων και κακοήθων όζων περισσότεροι όζοι με κακοήθεια είναι συμπαγείς, ακανόνιστοι και υποηχογενείς. Αποτιτανώσεις υπάρχουν σε 10-15% όλων των όζων και εάν εντοπίζονται στη περιφέρεια του όζου είναι υπέρ της καλοήθειας ενώ εάν υπάρχουν στικτές αποτιτανώσεις μέσα στον όζο είναι πιθανόν να πρόκειται για θηλώδες καρκίνωμα.

Το σπινθηρογράφημα του θυρεοειδούς δείχνει το σχήμα, το μέγεθος και τη λειτουργία του αδένα και των οζιδίων αυτού, χρησιμοποιώντας ελάχιστες ποσότητες ραδιοφαρμάκου, όπως το ιώδιο. Εφόσον το οζίδιο προσλαμβάνει το ραδιενεργό ιώδιο χαρακτηρίζεται ως «θερμός όζος» και είναι σχεδόν πάντα καλοήθης. Στην αντίθετη περίπτωση, δηλαδή όταν το οζίδιο προσλαμβάνει ελάχιστα ή καθόλου το ραδιοφάρμακο σε σχέση με τον υπόλοιπο θυρεοειδή, τότε ονομάζεται «ψυχρός όζος». Οι ψυχροί όζοι του θυρεοειδούς μπορεί να είναι ή και να μην είναι κακοήθεις. Το σπινθηρογράφημα δεν μπορεί να μας διαχωρίσει εάν ένας όζος είναι καλοήθης η κακοήθης αλλά μπορεί να μας δώσει την πληροφορία εάν υπάρχουν αυξημένες πιθανότητες ο όζος να έχει κακοήθεια. Είναι γνωστό ότι το 15% περίπου των ψυχρών είναι κακοήθεις ενώ οι χλιαροί όζοι που αντιπροσωπεύουν το 10% των όζων έχουν 6% πιθανότητα κακοήθειας ενώ το 5% των θερμών όζων εμφανίζουν κακοήθεια πάρα πολύ σπάνια.

Η παρακέντηση διά λεπτής βελόνης του οζιδίου του θυρεοειδούς παρέχει τη δυνατότητα για μικροσκοπική εξέταση (βιοψία). Με τη μέθοδο αυτή μπορούμε να καθορίσουμε με ακρίβεια 90% την πιθανότητα καρκίνου στο οζίδιο. Η βιοψία με λεπτή βελόνα ( FNA ) έγινε πρωταρχική εξέταση στη πλειονότητα των ασθενών με μονήρη όζο γιατί είναι ασφαλής φθηνή και μας κατευθύνει ποιοι ασθενείς θα πρέπει να χειρουργηθούν Τα αποτελέσματα τα οποία μπορούμε να πάρουμε όταν το υλικό της βιοψίας είναι ικανοποιητικό είναι Καλοήθης, κακοήθης απροσδιόριστο (ύποπτο). Η ακρίβεια της μεθόδου φθάνει το 70-97 % και εξαρτάται από την εμπειρία του γιατρού που κάνει την βιοψία και την ικανότητα του κυτταρολόγου να αξιολογεί τα ευρήματα που υπάρχουν. Η πλειονότητα των αποτελεσμάτων (75%) είναι αρνητικά για κακοήθεια και αφορούν Ν. Hashimoto και κολλοειδή βρογχοκήλη. Τα ψευδώς αρνητικά κυτταρολογικά αποτελέσματα είναι 1-6% και αφορούν κυρίως μη ικανοποιητική λήψη υλικού η λάθος διάγνωση. Τα λάθη αυτά γίνονται κυρίως σε όζους που είναι μικρότεροι του 1 εκ η μεγαλύτεροι 4 εκ, αιμορραγικούς όζους η πολυοζωδεις βρογχοκήλες όπου θα πρέπει να γίνονται πολλές βιοψίες και ενδεχομένως υπό υπερηχογραφική κάλυψη. Μια ανεπαρκής λήψη υλικού είναι μια αιτία για να έχει κανείς ψευδώς αρνητικά αποτελέσματα και αυτό αφορά το 20% των βιοψιών όπου λίγα μόνο κύτταρα υπάρχουν και είναι αδύνατο η στήριξη μιας ασφαλούς διάγνωσης.

Επανάληψη της βιοψίας είναι δυνατό στο 50% των περιπτώσεων να δώσει υλικό για διάγνωση.

Οι περισσότερες περιπτώσεις ανεπαρκούς υλικού αφορούν απλές κύστης ή εκφυλίσεις αδενωμάτων και η ανεπάρκεια οφείλεται στα λίγα κύτταρα που περιέχονται σ’αυτά. Θετικά κυτταρολογικά αποτελέσματα έχουμε στο 5-10% των περιπτώσεων και τα ψευδώς θετικά κυμαίνονται μεταξύ 3-6%. Τα αδιευκρίνιστα η ύποπτα αποτελούν το 20% περίπου και αφορούν περιπτώσεις θυλακιωδών νεοπλασμάτων. Η πιο συχνή καλοήθης κυτταρολογική εικόνα είναι του κολλοειδούς όζου που εμφανίζουν τα μακροθυλακιώδη αδενώματα. Η πιο συχνή κακοήθης διάγνωση είναι του θηλώδους καρκινώματος. Στη κατηγορία των αδιευκρίνιστων η ύποπτων παρασκευασμάτων είναι το μικροθυλακιώδες αδένωμα, εμβρυϊκό αδένωμα το αδένωμα από κύτταρα Hurthle. H ακρίβεια της βιοψίας με χονδρή ή λεπτή βελόνα από πολλά κέντρα είναι η ίδια γι αυτό η βιοψία με χονδρή βελόνα έχει καταργηθεί. Όπως προαναφέραμε η ακρίβεια της βιοψίας με λεπτή βελόνα φθάνει το 80-97%, η ειδικότητα 90-98% και η ευαισθησία το 80-90%. 

Πως αντιμετωπίζονται οι θυρεοειδικοί όζοι;

Εφόσον με τις παραπάνω εξετάσεις θεωρήσουμε ότι το οζίδιο είναι καλοήθης, τότε ο ασθενής παρακολουθείται σε τακτά χρονικά διαστήματα. Επίσης λαμβάνει την ορμόνη του θυρεοειδούς ως θεραπεία καταστολής του οζιδίου. Σε λίγες περιπτώσεις το οζίδιο συνεχίζει να αυξάνει σε μέγεθος ή προκαλεί αίσθημα πίεσης στο λαιμό, οπότε και αφαιρείται.

Ακόμα και αν υπάρχει υπόνοια κακοήθειας, τότε ο ασθενής οδηγείται στο χειρουργείο και αφαιρείται σχεδόν όλος ο θυρεοειδής (σχεδόν ολική θυρεοειδεκτομή), διότι πάντοτε παραμένουν ελάχιστα υπολείμματα.

Η διάγνωση του καρκίνου του θυρεοειδούς δεν πρέπει να μας φοβίζει αφού δεν έχει καμιά σχέση με τον καρκίνο σε κάποιο άλλο μέρος του σώματός μας. Η πρόγνωση του καρκίνου του θυρεοειδούς είναι εξαιρετικά καλή επειδή θεραπεύεται εύκολα με τη χειρουργική επέμβαση. Στο χειρουργείο αφαιρείται όλος ο θυρεοειδής αδένας καθώς και όσοι λεμφαδένες της περιοχής παρουσιάζονται διογκωμένοι. Με την πρόοδο της χειρουργικής επιστήμης, η αφαίρεση του θυρεοειδούς αποτελεί μια απλή επέμβαση, εξαιρετικά ασφαλής και γίνεται διαμέσου μιας πολύ μικρής τομής, με γενική ή τοπική αναισθησία. Ο ασθενής έχει ελάχιστο πόνο και παραμένει στο νοσοκομείο μία ή το πολύ δύο ημέρες. Επιπλέον, στην περίπτωση καρκίνου του θυρεοειδούς, έξι εβδομάδες μετά την εγχείρηση χρησιμοποιούμε ραδιενεργό ιώδιο για να καταστρέψουμε τυχόν εναπομείναντα καρκινικά κύτταρα. 

Η θεραπευτική αντιμετώπιση και στρατηγική του Καρκίνου του Θυρεοειδούς εξαρτάται από τον τύπο του καρκίνου και από την επέκταση του σε άλλους ιστούς και όργανα. Οι θεραπευτικές επιλογές είναι οι εξής:

• H χειρουργική αφαίρεση όλου ή σχεδόν όλου του αδένα, και αν είναι δυνατόν και των γειτονικών λεμφαδένων. Μετά την επέμβαση, ο ασθενής πρέπει να λαμβάνει για όλη του τη ζωή θυροξίνη σε μεγάλες δόσεις για να υποκαταστήσει τις θυρεοειδικές ορμόνες που δεν μπορεί πλέον να παράγει και να προλάβει μελλοντικές υποτροπές.
• Χορήγηση ραδιενεργού ιωδίου στον ασθενή για να καταστραφεί τυχόν υπόλειμμα του αδένα μετά τη χειρουργική αφαίρεση ή δευτεροπαθείς εστίες του καρκίνου σε λεμφαδένες ή άλλα όργανα και μέρη του σώματος.
• Εξωτερική ακτινοβόληση: μπορεί να είναι ευεργετική ειδικά σε ασθενείς με προχωρημένη νόσο οι οποίοι δεν μπορούν να υποβληθούν σε χειρουργική επέμβαση.
• Χημειοθεραπεία: μπορεί να είναι ευεργετική μόνο σε ασθενείς με Αναπλαστικό Καρκίνο του Θυρεοειδούς.

Όλοι οι ασθενείς που χειρουργούνται για οζίδιο θυρεοειδούς οφείλουν να λαμβάνουν φάρμακο με την ορμόνη του θυρεοειδούς δια βίου.

Διαβάστε επίσης

• Παχαίνει ο υποθυρεοειδισμός; Tι είναι η Hashimoto. Ποια τα συμπτώματα, η διάγνωση και η θεραπεία.
• Οι διαταραχές του θυρεοειδούς αδένα. Τι προκαλούν, πώς ανιχνεύονται και πώς αντιμετωπίζονται
• Κούραση, υπνηλία, κατάθλιψη και δυσκοιλιότητα, μπορεί να οφείλεται σε θυρεοειδίτιδα Hashimoto;
• Πότε πρέπει να γίνεται ο υπέρηχος του θυρεοειδούς; Τι δείχνει και τι προετοιμασία απαιτείται;