Ο Λάμπρος Ταπεινός από την Αχλαδερή Ευβοίας για τρίτη φορά δήμαρχος Moreland

Ο ομογενής δημοτικός σύμβουλος Moreland της Μελβούρνης, Λάμπρος Ταπεινός, ανέλαβε για άλλη μια φορά, κατά τη διάρκεια της καριέρας του στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, τη θέση του δημάρχου της περιοχής, στην οποία κατοικεί και μεγάλος αριθμός ομογενών.

Βράβευσαν τον πατέρα Αντώνιο για τη δράση του στην «Κιβωτού του Κόσμου»

Ο Πατήρ Αντώνιος, ο ιδρυτής και η ψυχή της «Κιβωτού του Κόσμου» στις 22 Οκτωβρίου κέρδισε το Βραβείο Επίδειξης Θάρρους στην Ηγεσία Mary Chirwa (Mary Chirwa Award for Courageous Leadership) σε μια τελέτη που έλαβε χώρα στις 22 Οκτωβρίου στο Παλάτι της Ειρήνης και Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης.

O Πατέρας Φιλόθεος Φάρος μιλάει σοφά για τον καρκίνο, που πάσχει και ο ίδιος

Διημερίδα με τίτλο «Καρκίνος του Μαστού: Άλματα ζωής μέσα από διαλόγους» διοργάνωσε στις 3 και 4 Οκτωβρίου ο Σύλλογος Γυναικών με Καρκίνο Μαστού Ν. Θεσσαλονίκης «Άλμα Ζωής» στο ΚΕΔΕΑ του ΑΠΘ. Σε αυτό το πλαίσιο, μίλησε και ο πατήρ Φιλόθεος Φάρος, τα λόγια του οποίου έγιναν viral χάρη στην ανάρτηση της δημοσιογράφου Βικτωρίας Καβουριάρη.

«Μπάρμπι, από πού κουμπώνει το σκάφανδρο;» | Της Έλενας Ακρίτα

Η περίπτωση της Ελένης Αντωνιάδου της οποίας το επιστημονικό ανάστημα απεδείχθη περασιά με την μοκέτα, πρώτον μάς ψυχαγώγησε, δεύτερον μάς εξόργισε. Μας εξόργισε γιατί - ενώ η ίδια αυτοπλασαριζόταν ως θηλυκός Δημήτρης Νανόπουλος το λιγότερο - τελικώς αποδείχτηκε πως ούτε διδακτορικό δεν έχει. Έστησε ένα ολόκληρο self branding, βασισμένη στο απολύτως τίποτα. Πήγε σε ένα summer camp στη NASA και δήλωσε εκπαιδεύτρια των αστροναυτών.

Ο χειρουργός Χρήστος Χρήστου αναλαμβάνει διεθνής πρόεδρος των «Γιατρών Χωρίς Σύνορα»

Νέος διεθνής πρόεδρος των «Γιατρών Χωρίς Σύνορα» αναλαμβάνει ο χειρουργός και πρόεδρος του ελληνικού τμήματος της οργάνωσης, Χρήστος Χρήστου, έπειτα από απόφαση της Διεθνούς Γενικής Συνέλευσης της ΜΚΟ.

Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ: «Σε κατάπτωση η παιδεία, σε παρακμή η Ελλάδα αλλά δεν θα πεθάνει»

Μια γυναίκα δυναμική και πρωτοπόρα, μια προσωπικότητα σοφή και χαρισματική, ταυτόχρονα όμως ένας άνθρωπος σεμνός, απλός και τόσο προσιτός που διαλύει κάθε αναστολή και φόβο που ενδέχεται να έχει ο συνομιλητής της. Είναι δύσκολο να κάνεις συνέντευξη με αυτή τη γυναίκα σύμβολο. Σε διευκολύνει όμως εκείνη με τον μοναδικό τρόπο που έχει να δημιουργεί ένα ζεστό, φιλικό κλίμα.

 

Η συνάντηση με την κ. Αρβελέρ έγινε στο ξενοδοχείο «Caramel» της Grecotel, το απόγευμα της Τετάρτης. Η διάσημη βυζαντινολόγος, που χαίρει της εκτίμησης, του σεβασμού και του θαυμασμού των ιστορικών παγκόσμια, η διανοούμενη με τους τίτλους και τις πολλές διακρίσεις, εντυπωσιάζει από την πρώτη στιγμή της συνάντησης λόγω της αμεσότητας και της απλότητας της. Δεν είναι εύκολο να συναντήσει κανείς πραγματικά διάσημους ανθρώπους χωρίς έπαρση και αλαζονεία, όπως η κ. Αρβελέρ.

Η φλόγα της ψυχής της, η νεανικότητα της σκέψης της, η ενέργεια και η ικμάδα της, πλημμύρισαν τον χώρο. Είναι φανερό πως ο χρόνος για κείνη είναι μόνο αριθμοί. Και όπως είχε πει σε παλιότερη συνέντευξη της, σημασία δεν έχουν οι αριθμοί αλλά οι ρυθμοί. Χείμαρρος τα λόγια της, μαχαίρια οι αλήθειες της, αφοπλιστικό το χιούμορ της.

 

Μίλησε στα «Ρ.Ν.» για όλα. Για το Πανεπιστήμιο Κρήτης, για τον πολιτισμό, για την παιδεία και την εκπαίδευση, για την πολιτική-οικονομική και κοινωνική κατάσταση που βιώνει η Ελλάδα.

 

Η σπουδαία Ελληνίδα βρέθηκε για δυο μέρες στο Ρέθυμνο, φιλοξενούμενη του κ. Γιάννη Παλλήκαρη, εμπνευστή και ιδρυτή του Πανεπιστημίου των Ορέων και της κ. Βαρβάρας Τερζάκη-Παλλήκαρη, για να κηρύξει την έναρξη των «Εορτών του νήματος» το βράδυ της Τετάρτης, στην Κράνα Μυλοποτάμου. Γιορτές για την υφαντική τέχνη που αναβιώνει και διαδίδει η Αποστολή Πηνελόπη Gandhi.

 

«Είμαι εδώ γιατί δύο γόνοι, Κρητικάκια, η Βαρβάρα Τερζάκη και ο Γιάννης Παλλήκαρης, με κάλεσαν. Κι αφού μου είπαν έλα, ήρθα. Ήρθα να δω την προγονική Ελλάδα. Ξέρω ότι είναι προγονικές κινήσεις αυτές τις υφαντικής τέχνης. Πάνε αιώνες πίσω κι ακόμα γίνονται με τον ίδιο τρόπο από όσες συνεχίζουν να το κάνουν. Αυτό δεν το βρίσκεις πολύ συχνά» λέει η κ. Αρβελέρ. Η ίδια μπορεί να μην ξέρει να υφαίνει νήματα, ωστόσο γνωρίζει να «υφαίνει» αριστουργήματα με τα λόγια. Η απάντηση της εξάλλου το επιβεβαιώνει: «Η δική μου η υφαντική είναι τα λόγια. Άλλα τα λόγια και άλλα τα νήματα. Η υφαντική των λόγων είναι μόνο ποιητική. Γιατί τα επιστημονικά λόγια είναι σαν τα μυθιστορήματα τελείως πεζά πράγματα. Ενώ η υφαντική των λόγων είναι ακριβώς τα ποιήματα».

 

Αναπόφευκτα η συζήτηση θα σταθεί στο θέμα πολιτισμός. Παράγει η Ελλάδα σήμερα πολιτισμό; Απαντά η κ. Αρβελέρ:

«Άκου, ο πολιτισμός είμαστε όλοι. Είμαστε όλοι καταναλωτές πολιτισμού, ό,τι φοράς και ό,τι λες είναι πολιτισμός. Άλλο όμως να καταναλώνεις πολιτισμό και άλλο να δημιουργείς πολιτισμό. Αυτό που είναι ακόμα ελπιδοφόρο, είναι ότι στην Ελλάδα υπάρχουν πολλοί δημιουργοί πολιτισμού. Να, θεωρώ την υφαντική των γυναικών πολιτισμό. Γιατί οι απλές γυναίκες δεν έχουν και πολλές δυνατότητες να δημιουργήσουν πολιτισμό. Η μόνη δημιουργία υλική που μπορεί να κάνει μια γυναίκα απλή, η οποία δεν έχει περάσει από την εκπαίδευση, αλλά έχει την προγονική παιδεία, είναι η υφαντική».

 

Και προσθέτει: «Ξέρεις τι λέμε στη Γαλλία ότι είναι πολιτισμός; Αυτό που μένει όταν έχεις ξεχάσει όλα τα άλλα».

Και ερωτώμενη αν ισχύει στην Ελλάδα σήμερα κάτι τέτοιο, λέει με μια δόση πικρίας: «Όχι, και ξέρεις γιατί; Ξέρεις τι σημαίνει αυτό; Ότι σέβεσαι τον εαυτό σου, τον άλλο και τον έτερον. Αυτόν που δεν έχει το ίδιο χρώμα με εσένα, την ίδια θρησκεία, την ίδια γλώσσα και όλα αυτά. Τώρα όταν έχεις τη Χρυσή Αυγή ως τρίτο κόμμα, να μην πούμε τίποτα άλλο».

 

Γλυκαίνει το πρόσωπο της κ. Αρβελέρ όταν η συζήτηση επιστρέφει στη σχέση της με το Ρέθυμνο και ειδικά με το Πανεπιστήμιο Κρήτης, λέγοντας: «Εδώ, είναι το Πανεπιστήμιο μου. Με έκαναν και επίτιμο διδάκτορα. Είχα και την καλύτερή μου φίλη, ως καθηγήτρια βυζαντινολόγο, την Άννα Αβραμέα. Ερχόμουν συχνά για διαλέξεις, μαθήματα και κάποια στιγμή η Πέλλα Καλογιαννάκη μού λέει «έχουμε ένα ωραίο κτίριο βενετσιάνικο και το κάναμε Ινστιτούτο Αρβελέρ». Τους έδωσα 3.000 τόμους από τα βιβλία μου, την τήβεννο μου, ό,τι είχα από τα διδακτορικά μου των διαφόρων πανεπιστημίων και άλλα. Δεν ήξερα καν τι έχουν μαζέψει. Όταν πήγα να δω το Ινστιτούτο είδα να έχουν δημιουργήσει μέχρι και ένα πολυέλαιο με 600 μολύβια. Όλα αυτά με δένουν με το Ρέθυμνο σχεδόν περισσότερο από ότι με το Παρίσι … που λέει ο λόγος».

 

Το Πανεπιστήμιο Κρήτης συμπληρώνει φέτος σαράντα χρόνια λειτουργίας και η κ. Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ σχολιάζει: «Το Πανεπιστήμιο κάνει μια μεγάλη προσπάθεια. Όμως, να ξέρετε, ότι δεν υπάρχει Πανεπιστήμιο καλό σε όλες τις επιστήμες. Αυτό είναι ψέματα. Ούτε το Χάρβαρντ δεν είναι καλό σε όλες τις επιστήμες. Άρα το Πανεπιστήμιο Κρήτης κάνει μια διεθνή δουλειά σε τομείς, όπως ας πούμε η βιολογία. Κάνει μια τέλεια δουλειά και σε πάρα πολλά άλλα επίπεδα. Εύχομαι να συνεχίσει να κάνει σπουδαία πράγματα. Αρκεί να μην αφήσει το άσυλο να γίνει άσυλο ανομίας».

 

Κι όταν ερωτάται ποια η γνώμη της για το πανεπιστημιακό άσυλο, δεν διστάζει να πει ευθέως την άποψη της τονίζοντας: «Εδώ έχουμε καταντήσει το άσυλο να το θεωρούμε άβατο για τον νόμο. Είναι βατό διά την ανομία, δεν μπορείς να μπεις μέσα, αλλά για τον νόμο είναι άβατο. Έχουν φτάσει οι πρυτάνεις στο σημείο να φοβούνται τον ίσκιο τους. Εγώ έβαλα (και με συγχωρείς που τα λέω τώρα για τον εαυτό μου) 22 φορές τη γαλλική αστυνομία στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης. Πήγαινα πάντοτε πρώτη εγώ και από πίσω η Αστυνομία. Χρειάζεται και λίγο το δικό τους κουράγιο και το θάρρος και να κάνουν τα πράγματα υπεύθυνα, μιας και ζητήσανε να είναι πρυτάνεις. Γιατί ο πρύτανης δεν είναι για να κάνει μόνο ερευνητική δουλειά. Έχει υποχρέωση να βάλει το πανεπιστήμιο σε μια τάξη που θα επιτρέψει στα παιδιά να έχουν τη δυνατότητα να γίνουν όχι μόνο γνώστες μιας επιστήμης, αλλά να μπορούν να τη διαδώσουν όσο το δυνατόν ευρύτερα».

                   

 

«Η εκπαίδευση δεν είναι σαλάμι να τεμαχίζεται. Έχει συνέχεια»

 

 

Απογοητευμένη η κ. Αρβελέρ για την παιδεία και την εκπαίδευση στην Ελλάδα, γίνεται αυστηρή: «Θλίβομαι για την κατάπτωση της παιδείας, της ελληνικής παιδείας.

 

Απογοητευμένη από τον τρόπο με τον οποίο οι εκάστοτε υπουργοί Παιδείας πειραματίζονται, κάνοντας καθένας τους τις δικές του δήθεν μεταρρυθμίσεις. Δεν παραλείπει όμως να τονίσει και τη μεγάλη σημασία που έχει η παιδεία μέσα στην οικογένεια λέγοντας:

 

«Ρωτήσανε έναν νομπελίστα Αμερικάνο, όχι από αυτούς που γράφουν μυθιστορήματα, ποιο είναι το καλύτερο σχολειό που έκανε και από πού έχει μάθει τα περισσότερα πράγματα. Σκέφτηκε, ξανασκέφτηκε και απάντησε: από τον παιδικό κήπο, από το νηπιαγωγείο. Απόρησαν με την απάντηση του. Ναι ξανααπαντά, εκείνος. Γιατί εκεί μού έμαθαν να πλένω τα χέρια μου πριν φάω, εκεί μου μάθανε να μην παίρνω τα παιχνίδια του διπλανού παιδιού, εκεί μού έμαθαν ποιοι είναι οι κανόνες του παιχνιδιού και εκεί μού έμαθαν να δίνω το χέρι στο άλλο παιδί για να περάσουμε στο απέναντι πεζοδρόμιο. Αυτό είναι το μεγάλο σχολειό».

 

Και προσθέτει η κ. Αρβελέρ: «Άρα, ποιος φταίει; Οι μάνες και οι πατεράδες. Και το σχολειό δεν είναι υποχρεωμένο να απαντήσει στις ελλείψεις της οικογένειας. Λέμε ότι να ναι, όπως «Έλληνες εισί, οι της ημετέρας παιδείας μετέχοντες» ενώ το σωστό είναι «Οι της ημετέρας παιδεύσεως μετέχοντες».

 Η παιδεία αρχίζει από το σπίτι, γιατί είναι η μόνη δυνατότητα να μάθει το παιδί τι είναι κοινωνία. Βρίσκεται μαζί με τον άλλον άνθρωπο, ο οποίος δεν είναι ο άλλος που τον προστατεύει, όπως η μάνα. Είναι ο άλλος που έχει τα ίδια δικαιώματα με εκείνον. Αυτό είναι το μεγαλύτερο μάθημα και αυτό πρέπει να το μαθαίνεις από νωρίς και να σέβεσαι τον άλλον».

Για την εκπαίδευση η άποψη της κ. Αρβελέρ είναι κατηγορηματική: «Η εκπαίδευση δεν είναι σαλάμι. Δηλαδή άλλο το δημοτικό, άλλο το γυμνάσιο, άλλο το λύκειο και άλλο το πανεπιστήμιο. Η εκπαίδευση έχει μια συνέχεια.

 

Κάποτε με κάλεσε ένας από τους υπουργούς να μιλήσω σε μια συνάντηση για την εκπαίδευση. Ήταν διάφοροι εκεί. Άκουγα και δεν έλεγα τίποτα. Μου λέει ο υπουργός, κυρία Αρβελέρ δεν λέτε τίποτα; Του απαντώ: «Ακούστε, θα πω πολλά αν μου πείτε τι θα κάνετε στο δημοτικό». Μα ήρθαμε να μιλήσουμε για το πανεπιστήμιο μού λέει. Η δική μου απάντηση ήταν, λυπούμαι, αν δεν ξέρω τι κάνετε στο δημοτικό, δεν μπορώ να σας πω τίποτα για το πανεπιστήμιο.

 

Μιλάμε όλοι για τα υλικά πράγματα, αλλά κανείς δεν μιλάει για τα προγράμματα. Ποιά είναι τα προγράμματα του πανεπιστημίου; Ποιος τα καθορίζει; Πού είναι η ελευθερία των πανεπιστημιακών; Το άσυλο είναι η ελευθερία των μαθημάτων, δεν είναι η ελευθερία των παιδιών.

 

Τι μπορεί να γίνει; Να αρχίσει ο καθένας να κάνει τη δουλειά του υπεύθυνα. Να σταματήσει ο καθένας να κάνει τη μεταρρύθμισή του. Εδώ πέρα έχουν περάσει στα δέκα χρόνια είκοσι υπουργοί και έχεις είκοσι μεταρρυθμίσεις. Στη Γαλλία λέμε ότι υπάρχουν τρία πράγματα για τα οποία πρέπει όλοι να είναι σύμφωνοι όταν ψηφίζονται οι προϋπολογισμοί, ασχέτως κομμάτων. Υγεία, παιδεία και ασφάλεια. Αν αυτά τα τρία πράγματα ψηφιστούν από όλα τα κόμματα, τότε θα είναι καλύτερα».

 

Δεν αφήνει έξω από την κριτική της τους εκπαιδευτικούς και τις ευθύνες τους λέγοντας: «Η ευθύνη των δασκάλων είναι τεράστια. Δεν φταίει μόνο το κράτος αλλά κι εμείς οι δάσκαλοι και οι καθηγητάδες που αρχίζουμε να λέμε τι θέλει καθένας μας για την επιστήμη μας, σαν να είναι χωρισμένα όλα αυτά τα πράγματα. Και ξαναλέω πως παιδεία και εκπαίδευση δεν είναι σαλάμι. Είναι όλη μαζί και για όλους. Δυστυχώς η κατηγοριοποίηση υπάρχει και στις επιστήμες όπως και στην κοινωνία και τη βλέπουμε συνεχώς. Γεγονός που κάνει το «όλοι μαζί» να είναι αδύνατο. Γι' αυτό έχει γίνει και σύνθημα. Πού αλλού έχει γίνει σύνθημα το όλοι μαζί;»

  

  Ζητώντας από την κ. Αρβελέρ να μας πει για τους Έλληνες επιστήμονες που εγκαταλείπουν τη χώρα μας για να αναζητήσουν το επαγγελματικό τους μέλλον στο εξωτερικό, απαντά: «Οι Έλληνες επιστήμονες είναι καλοί εκεί που κάνουν τη δουλειά τους καλά. Και πού κάνουν καλά τη δουλειά τους; Έξω. Αλλά όχι αυτοί που έρχονται πρωτοετείς. Να το προσέξουμε. Όσοι αποτυγχάνουν εδώ στις εξετάσεις στις πανελλήνιες και έρχονται έξω, γιατί ξέρουν πέντε γαλλικούλια ή οι πατεράδες τους έχουν ευρώ ή δολάρια, αυτοί δεν κάνουν τίποτα. Εκείνοι που κάνουν κάτι είναι όσοι έρχονται για μεταπτυχιακά και έχουν το θάρρος να αντέξουν σε αυτή τη δύσκολη πειθαρχία που είναι τα ξένα πανεπιστήμια».

 

            «Η Ελλάδα βρίσκεται σε στάδιο παρακμής αλλά δεν θα πεθάνει»

 

 

  Αυστηρή στην κριτική της η κ. Αρβελέρ και για την πολιτική, οικονομική και κοινωνική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η Ελλάδα.

 

«Κάθε φορά που έρχομαι από τη Γαλλία στην Ελλάδα τα πράγματα είναι χειρότερα. Δεν βλέπω δηλαδή από πού μπορούμε να δούμε κάτι καλύτερο κάποια στιγμή. Γιατί το λέω αυτό; Διότι κάθε φορά τα παιδιά φεύγουν έξω, κάθε φορά βλέπεις ανθρώπους να αναζητούν τρόπους για να βοηθήσουν τους ηλικιωμένους γονείς τους επειδή μειώθηκε η σύνταξη τους και ηλικιωμένους να αναζητούν τρόπους να βοηθήσουν τα παιδιά και τα εγγόνια τους. Όλα αυτά τα πράγματα με κάνουν να λέω ότι από τη στιγμή που ένα εθνικό θέμα γίνεται πολιτικό, ένα πολιτικό θέμα γίνεται κομματικό και ένα κομματικό θέμα γίνεται προσωπικό, πως βρισκόμαστε σε παρακμή».

 

Ποια είναι η εκτίμηση της; Θα βγει σύντομα από το αδιέξοδο η χώρα μας; Η κ. Αρβελέρ απαντά με τον δικό της ξεχωριστό τρόπο.

«Το 1974 η κόρη μου ήταν μικρό παιδάκι. Ήξερε ένα ελληνικό τραγούδι μόνο και το τραγουδούσε συνεχώς: «Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει». Υπάρχει μια γαλλική φράση η «Sac à malice» (σακ α μαλίς) που σημαίνει ένας σάκος με πονηριές και οι Γάλλοι το λένε για τον πολυμήχανο Οδυσσέα, ότι μπόρεσε δηλαδή με τις πονηριές του να κάνει σπουδαία πράγματα.

Η κόρη μου λοιπόν άκουγε τότε να φωνάζουν «Καραμανλής» και μού λέει κάποια στιγμή: «Φωνάζουν «ένα καρο α μαλις». Λοιπόν, μάς λείπει ένα «car à malice» για να ξεμπλέξουμε».

 

  Ευτυχώς, η σπουδαία Ελληνίδα Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ έχει να στείλει ένα αισιόδοξο μήνυμα στην κοινωνία. Κλείνει τη συζήτηση μας με τη φράση «Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει».

rethnea.gr

 

Η Ναταλία Λινού σε Οργανισμό Υγείας και Ανθρωπίνων δικαιωμάτων του Χάρβαρντ

Η Ναταλία Λινού εργαζόταν, από το 2007, για τα Ηνωμένα Έθνη και για το Πρόγραμμα Ανάπτυξης του οργανισμού

Τρεις Έλληνες ερευνητές θα χρηματοδοτηθούν από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο Έρευνας (ERC)

Τρεις Έλληνες ερευνητές που βρίσκονται στο αρχικό στάδιο της καριέρας τους, περιλαμβάνονται στη νέα «φουρνιά» των 408 νέων και πολλά υποσχόμενων επιστημόνων, τους οποίους επέλεξε το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο Έρευνας (ERC) για να χρηματοδοτήσει με συνολικά 621 εκατομμύρια ευρώ.

Έλληνας χειρουργός επινόησε πατέντα που αλλάζει για πάντα την παγκόσμια ιατρική

Άρχισε ειδικότητα, στη χειρουργική, το 2012. Τα νοσοκομεία ή δεν είχαν ό,τι χρειάζονταν ή τα εργαλεία ήταν κακής ποιότητας. Ο Πέτρος Μπαγγέας σκέφτηκε τι μπορούσε να κάνει. Κατέληξε σε παγκόσμια πρωτοτυπία που «ρίχνει» 14 φορές το κόστος των χειρουργικών εργαλείων. Αυτή είναι η ιστορία του.

Ελένη Γλύκατζη - Αρβελέρ: Είχα εκπαιδευτεί να μην έχω γραμμένο ότι είναι να πω...

Με είχαν ορίσει αρχηγίσκο
στην Ενιαία Πανελλαδική Οργάνωση Νέων (Ε.Π.Ο.Ν) στην Κατοχή,
κι έπρεπε να μεταφέρω μηνύματα.

Έλληνας επιστήμονας έλυσε μαθηματικό γρίφο 78 ετών

Στα μαθηματικά υπάρχουν θεωρήματα, εικασίες και υποθέσεις, που παιδεύουν τους επιστήμονες περισσότερο από 100 χρόνια.

Ναταλία Κρίτσαλη: Έρχεται να λύσει το πρόβλημα του να θέλεις αίμα και να μην μπορείς να βρεις

Είναι σκληρό να χρειάζεσαι αίμα για σένα ή για δικό σου άνθρωπο και να µην µπορείς να βρεις. Στην Ελλάδα το ποσοστό των ετήσιων αναγκών για αίµα που καλύπτονται από εθελοντική αιµοδοσία ξεπερνά οριακά το 50%. Η Ναταλία Κρίτσαλη, λάτρης των παζλ, η οποία αντιµετωπίζει την κάθε δυσκολία ως ευκαιρία, αφυπνίστηκε από µικρή και δηµιούργησε το Bloode, την πρώτη ψηφιακή κοινότητα εθελοντών αιµοδοτών, σε µια προσπάθεια να αλλάξει τον τρόπο µε τον οποίο οι Έλληνες αντιλαµβάνονται την εθελοντική αιµοδοσία. Με το bloode.org, που έχει κατακτήσει αρκετές διακρίσεις σε Ελλάδα και εξωτερικό, ο εθελοντισµός για αιµοδοσία γίνεται άµεσος και διαδραστικός. Οι ενδιαφερόµενοι εθελοντές µπαίνουν σε µια πολύτιµη λίστα άµεσης δράσης και λαµβάνουν ειδοποίηση όταν προκύψει ανάγκη για αίµα.

Η ιδέα άρχισε γρήγορα να γίνεται πράξη όταν η νεαρή φοιτήτρια συνειδητοποίησε την κατάσταση στην Ελλάδα. Ξεκίνησαν µε την οµάδα της να διοργανώνουν εθελοντικές αιµοδοσίες και δηµιούργησαν την ιστοσελίδα. Στη συνέχεια επεκτάθηκαν στις ενηµερωτικές εκδηλώσεις και τα εκπαιδευτικά προγράµµατα, ενώ ακολούθησε και ο σχεδιασµός της εφαρµογής για κινητά τηλέφωνα. Εκτιµάται ότι την τελευταία τριετία η Bloode έχει βοηθήσει –τόσο µέσω της πλατφόρµας των εκκλήσεων όσο και µέσω της διοργάνωσης εθελοντικών αιµοδοσιών– περισσότερους από 10.000 ασθενείς να εξασφαλίσουν µετάγγιση αίµατος στην Ελλάδα, ενώ έχει συνάψει συνεργασίες µε 23 πολυεθνικές επιχειρήσεις οι οποίες στοχεύουν στην ενίσχυση και τη διοργάνωση εταιρικών εθελοντικών αιµοδοσιών.

Mεθοδολογία: Από τις συνολικά 100 αρχικές υποψηφιότητες που έλαβε το "Forbes" –είτε μέσω αιτήσεων των ίδιων των ενδιαφερομένων είτε μέσω προτάσεων από ιδρύματα και σχετικούς φορείς–, η συντακτική ομάδα έκανε μια πρώτη διαλογή και κατέληξε σε 50. Η κριτική επιτροπή, η οποία αποτελούνταν από τους κ. Σπύρο Θεοδωρόπουλο (διευθύνοντα σύμβουλο της Chipita), Νίκο Καραμούζη (πρώην πρόεδρο της Eurobank και της Ελληνικής Ένωσης Τραπεζών, πρόεδρο της Grant Thornton), Μιχάλη Μπλέτσα (διευθυντή Πληροφορικής στο Media Lab του MIT), Θεοχάρη Φιλιππόπουλο (πρόεδρο του Capital.gr, πρόεδρο των Αττικών Εκδόσεων), βαθμολόγησε τις 50 υποψηφιότητες με βαθμολογίες από το 1 (χαμηλότερο) έως το 4 (υψηλότερο), με βάση τις οποίες προέκυψαν οι "30". Σε ό,τι αφορά τη σειρά δημοσίευσης, είναι αλφαβητική, ενώ έχει ομαδοποιηθεί με βάση τη βαθμολογία.

Μαρία Δημακοπούλου: Η 28χρονη που έδωσε λύση σε άλυτο πρόβλημα της Intel

Όταν το πάθος σου και η ειδικότητά σου είναι οι αλγόριθµοι Artificial Intelligence, όταν μπορείς να βρεις τη λύση σε άλυτο πρόβληµα των Intel επεξεργαστών, τότε μπορείς να συνεργαστείς µε την Google, τη Microsoft, τη Salesforce αλλά και τη Netflix.

Συγκινημένος ο γιατρός του Κέντρου Υγείας Νέας Μάκρης Νίκος Κουδούνας θυμάται το Μάτι (video)

Δεν μπορούσε να συγκρατήσει τα δάκρυά του ο γιατρός Νίκος Κουδούνης του Κέντρου Υγείας της Νέας Μάκρης. Ξεχείλιζε η οργή του περιγράφοντας τα όσα έζησε πηγαίνοντας και στην συνέχεια μέσα στο Κέντρο Υγείας. «Ξέραμε για τον πρώτο νεκρό από τις 19.20», είπε χαρακτηριστικά.

Ο μεγάλος Έλληνας που μάθαινε γράμματα τους τυφλούς της Αμερικής και άλλαξε τη μοίρα της Έλεν Κέλερ

Ο γνωστότερος Έλληνας των ΗΠΑ, Μιχαήλ Αναγνωστόπουλος, που μετατράπηκε σε εκπαιδευτικό φάρο της ειδικής αγωγής και ευεργέτη του τόπου του
«Μιχαήλ Αναγνωστόπουλος … καταγόταν από ένα ελληνικό χωριό / και όραμά του ήταν πάντα / το καλύτερο και το ανώτερο», γράφει το λατινικό επίγραμμα στην αναθηματική στήλη του Μάικλ Ανάγνος, όπως ήταν γνωστός στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, στο κεντρικό κτίριο του κορυφαίου σχολείου για τυφλούς των ΗΠΑ, του περιβόητου Perkins. Ο Ανάγνος ανήκει στην Ελλάδα, η φήμη του ωστόσο ήταν αποκλειστικά
αμερικανική υπόθεση, αν και το έργο του είναι πια κτήμα όλης της ανθρωπότητας. Αυτή θα ήταν με δυο λέξεις η ιστορία του μεγάλου παιδαγωγού και ευεργέτη στον τόπο του Μιχαήλ Αναγνωστόπουλου από το Πάπιγκο. Ενός ανθρώπου που προσέφερε πολλά αλλά παρέμεινε άγνωστος στην πατρίδα του, παρά τις τιμές που απόλαυσε και συνεχίζει να απολαμβάνει στην Αμερική. Και όχι μόνο γιατί ήταν αυτός που δέχτηκε να βοηθήσει ένα τυφλό κοριτσάκι που θα μεγάλωνε και θα γινόταν η ηρωίδα της ζωής Έλεν Κέλερ, η γυναίκας που θα έκανε το προσωπικό δράμα θρίαμβο της θέλησης και της αποφασιστικότητας. Ο μεγάλος εκπαιδευτής της σχολής τυφλών Perkins γεννήθηκε στο τουρκοκρατούμενο Πάπιγκο Ζαγορίου το 1837 και τον τράβηξαν αμέσως τα γράμματα. Φοίτησε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και αναγορεύτηκε διδάκτορας σε ηλικία 24 ετών, πριν δουλέψει ως δημοσιογράφος και γνωριστεί τελικά με τον μεγάλο φιλλέληνα Σάμιουελ Χάου, ο οποίος είχε κατέβει για πρώτη φορά στην Ελλάδα στις αρχές του 1825 για να συμμετάσχει στην Επανάσταση του 1821. Ο ντελικάτος Βοστονέζος επέστρεψε στη χώρα μας το 1866 για να συνδράμει για άλλη μια φορά τον ελληνικό αγώνα για ανεξαρτησία, τώρα στις περιπέτειες της Κρητικής Επανάστασης. Στην Κρήτη θα γνωρίσει τον δημοσιογράφο Μιχαήλ Αναγνωστόπουλο, με τον θα συνεργαστεί στη νέα του απόπειρα να βοηθήσει το ελληνικό ζήτημα με χρήμα και προσωπικό ιδρώτα. Πριν φύγει από την Ελλάδα, ο Χάου προτείνει στον Αναγνωστόπουλο να τον πάρει στην Αμερική, καθώς το πνεύμα του ακαδημαϊκού είναι ανήσυχο και πολυσχιδές. Ο Αναγνωστόπουλος καταφτάνει στις ΗΠΑ στα τέλη του 1867, διασχίζοντας τον αφιλόξενο ωκεανό με την οικογένεια Χάου, την κόρη του οποίου σύντομα θα ερωτευόταν. Ο Χάου ήταν ιδρυτής και πρόεδρος του ινστιτούτου τυφλών της Βοστόνης, Perkins, και αφήνει διάδοχό του τον φωτισμένο έλληνα γαμπρό του, τον οποίο θα εκλέξει αργότερα διευθυντή της σχολής το διοικητικό συμβούλιο.
Ήταν ώρα για τις μεγάλες συνεισφορές του Ανάγνος στην ειδική αγωγή αλλά και στο θαύμα που άκουγε στο όνομα Έλεν Κέλερ, ένα θαύμα που τον είχε φύλακα-άγγελο. Ο Αναγνωστόπουλος βοήθησε τα μέγιστα ώστε να γίνει η μικρή τυφλή και κωφάλαλη Κέλερ διδάκτωρ φιλοσοφίας και επιστήμονας της ειδικής αγωγής! Ο οραματιστής δάσκαλος που άφησε μεγάλη συνεισφορά στην εκπαίδευση των τυφλών δεν ξέχασε ποτέ τον τόπο του, για τον οποίο υπήρξε άλλωστε μεγάλος ευεργέτης. Έχτισε σχολεία στο Πάπιγκο («Καλίνεια Σχολεία»), τα Γιάννενα και την Κόνιτσα και μερίμνησε ιδιαίτερα για τη μόρφωση των ηπειρωτών συμπατριωτών του. Στην Αμερική εγκωμίασαν το έργο του και τίμησαν τη μνήμη του εκτεταμένα, περιλαμβάνοντας το όνομά του ακόμα και στο μνημείο του Αγάλματος της Ελευθερίας. Ο δάσκαλος του αγαθού και μεγάλος οδηγός των τυφλών θεμελίωσε νέες τεχνικές γραφής και ανάγνωσης στο πεδίο της ειδικής αγωγής, κάνοντας τον κόσμο σαφώς καλύτερο μετά το πέρασμά του… Πρώτα χρόνια
Ο Μιχαήλ Αναγνωστόπουλος γεννιέται στις 7 Νοεμβρίου 1837 στο ορεινό χωριό Πάπιγκο του ιστορικού Ζαγορίου της Ηπείρου. Φτωχή η κοινότητα και υπό τουρκική μάλιστα κατοχή, ο μικρός Μιχάλης μοιράζει τον χρόνο του μεταξύ του σχολείου και των προβάτων, βοηθώντας από την πρώτη στιγμή τον βοσκό πατέρα του Δημήτρη, τον οποίο θα έχανε ωστόσο σύντομα, μένοντας προστάτης της οικογένειας. Είναι όμως γερός στα γράμματα και είναι κρίμα να χαθεί τέτοιο πνεύμα, συμφωνούν οι προύχοντες του χωριού και του δίνουν μια υποτροφία για να μπορέσει να φοιτήσει στη Ζωσιμαία Σχολή Ιωαννίνων και να βγάλει το σχολείο. Εκείνος δικαιώνει την εμπιστοσύνη των Παπιγκιωτών τελειώνοντας τη σχολή με άριστα και το 1856 γίνεται δεκτός στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, με μοναστηριακό πια βοήθημα, από την οποία θα αναγορευτεί διδάκτορας φιλοσοφίας το 1861. Μέχρι τότε οι αρχαίοι έλληνες φιλόσοφοι θα έχουν κατακτήσει και την καρδιά και το πνεύμα του. Τώρα θέλει να κάνει καριέρα στη δημοσιογραφία και αρχίζει να αρθρογραφεί στην αθηναϊκή εφημερίδα «Εθνοφύλαξ», της οποίας σύντομα θα είναι αρχισυντάκτης. Και είναι μόλις 24 ετών! Από τις στήλες της εφημερίδας θα φανεί ο άδολος πατριωτισμός του, ξεσηκώνοντας άρχοντες και λαό για την ενίσχυση της Κρητικής Επανάστασης που ξεσπά. Τα καυστικά σχόλιά του κατά του Όθωνα όμως θα προκαλέσουν όχι μόνο την απόλυσή του, αλλά και την εξάμηνη φυλάκισή του. Βγαίνοντας, μεταβαίνει στην Κρήτη και το 1867 πιάνει δουλειά ως γραμματέας στον περιβόητο Αμερικανό φιλέλληνα Σάμιουελ Χάου, γνωστό στον τόπο μας ήδη από την Επανάσταση του 1821, όταν είχε περάσει έξι χρόνια ως γιατρός στο πεδίο της μάχης περιθάλποντας τους τραυματισμένους αγωνιστές.
Ο Χάου επέστρεψε στις ΗΠΑ αλλά δεν ξέχασε ποτέ τον αγώνα των απελπισμένων Ελλήνων. Έστελνε συχνά οικονομικά βοηθήματα, τρόφιμα και ρούχα στον τόπο μας μέσω φιλελληνικών εράνων που διοργάνωνε στις ΗΠΑ και κατέβαινε συχνά-πυκνά στην Ελλάδα για να οργανώσει προσφυγικούς καταυλισμούς και δομές υγείας. Το 1831, όταν επέστρεψε στη Βοστόνη έπειτα από έξι χρόνια στην μπαρουτοκαπνισμένη ελληνική επικράτεια, ίδρυσε το πρώτο σχολείο για τυφλούς στις Ηνωμένες Πολιτείες, το Perkins, του οποίου διετέλεσε και πρώτος διευθυντής. Το 1848 ίδρυσε ένα ανάλογο σχολείο ειδικής αγωγής για άτομα με νοητικές διαταραχές. Τώρα, το 1866, γηραιός πλέον, βρίσκεται για μια ακόμα φορά στην Ελλάδα, κι αυτό για να συνδράμει τους επαναστατημένους Κρητικούς! Ο μεγάλος αυτός ευεργέτης των σκλαβωμένων Ελλήνων άφησε και πάλι τη σφραγίδα του στον ελληνισμό, αυτή τη φορά ερχόμενος μάλιστα στην Αθήνα οικογενειακώς. Εκεί θα γνωρίσει ο Αναγνωστόπουλος την κόρη του Χάου, Τζούλια Ρομάνα, με την οποία θα ερωτευτούν κεραυνοβόλα.
Ο Χάου τον προσκαλεί να τον πάρει μαζί του στις ΗΠΑ, έχοντας εκτιμήσει το πνεύμα και το άδολο του χαρακτήρα του. Ο μέντορας του Αναγνωστόπουλου σύντομα ωστόσο θα γινόταν και πεθερός του! O δάσκαλος Αναγνωστόπουλος
Τέλη του 1867 λοιπόν ο Μιχάλης Αναγνωστόπουλος αποβιβάζεται στον Νέο Κόσμο και σύντομα θα γεννηθεί ο Μάικλ Ανάγνος, ο φωτισμένος διευθυντής του Perkins! To 1970 θα παντρευτεί την εκλεκτή της καρδιάς του, μία από τις δύο κόρες του Χάου, κάτι που θα τον δέσει με συγγενικούς δεσμούς τόσο με τον φιλέλληνα Χάου όσο και με το τρομερό του σχολείο. Ο Αναγνωστόπουλος θα περάσει δέκα χρόνια ως αναπληρωτής διευθυντής και βοηθός ουσιαστικά του πεθερού του στο Perkins, το διασημότερο πλέον ίδρυμα τυφλών παγκοσμίως. Πέρα από τα διοικητικά καθήκοντα, ασκεί επί σειρά ετών και διδακτικό έργο, θέλοντας να γνωρίσει καλύτερα το λειτούργημα που συντελούνταν στη σχολή της Βοστόνης. Αλλά και να μάθει στα τυφλά παιδάκια ελληνικά και λατινικά! Ο Χάου έφυγε από τον κόσμο το 1876 και τη διεύθυνση
της σχολής εμπιστεύτηκε τώρα πανηγυρικά το διοικητικό συμβούλιο στον 39χρονο Ανάγνος. Άριστος γνώστης των κλασικών του πνεύματος και με πρότυπό του τον Σωκράτη, ο οραματιστής Αναγνωστόπουλος καθιέρωσε πλήθος παιδαγωγικών καινοτομιών στην εκπαίδευση ειδικής αγωγής, αντιμετωπίζοντας πρωτίστως τα τυφλά παιδιά ως ισότιμα μέλη της κοινωνίας. Ο δικός του αγώνας ήταν να πείσει όλους, από δασκάλους και συνεργάτες μέχρι και την κοινωνία την ίδια τελικά, πως τα τυφλά παιδιά είχαν τις δικές τους ικανότητες θέτοντας ως στόχο ζωής να τα βοηθήσει να αναδείξουν τις αρετές τους και να διεκδικήσουν έτσι μια καλύτερη θέση στον κόσμο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η Έλεν Κέλερ, η οποία στην αυτοβιογραφία της το 1966 εκφράζει τη βαθιά της ευγνωμοσύνη στον Μιχαήλ Αναγνωστόπουλο.
Μέχρι το 1886, όταν θα χάσει τελικά την αγαπημένη του σύζυγο και παντοτινή αρωγό στην εκπαιδευτική του μεταρρύθμιση, ήταν μακράν ο γνωστότερος Έλληνας της ομογένειας και ένας από τους διασημότερους
εκπαιδευτικούς ειδικής αγωγής του κόσμου. Στα 30 χρόνια που θα περάσει στο τιμόνι του Perkins, ο Αναγνωστόπουλος ίδρυσε ακόμα και ειδικό τυπογραφείο, την ίδια ώρα που εκπροσωπούσε τόσο την αμερικανική εκπαίδευση όσο και την κυβέρνηση των ΗΠΑ σε συνέδρια και παγκόσμιους φορείς ειδικής αγωγής (όπως το 1900 στο Παρίσι, όταν παρακολούθησε ως επίσημος εκπρόσωπος της Αμερικής το διεθνές συνέδριο διδασκάλων ειδικής αγωγής). Στη δουλειά του ήταν πραγματικά ασίγαστος, καθώς το έργο του ήταν ιερό. Έχοντας τη συνολική εποπτεία της σχολής, μελέτησε ενδελεχώς ό,τι αφορούσε στην εκπαίδευση των τυφλών και κωφάλαλων παιδιών και αναζήτησε συμπληρωματικά μέτρα και περισσότερη ενισχυτική διδασκαλία. Ο στόχος του ήταν να βελτιωθούν οι εκπαιδευτικές υπηρεσίες του ιδρύματος και η προσφορά του στα παιδιά. Πέρα από τα γενναία κονδύλια που κατάφερε να αποσπάσει από φορείς και κράτος, ίδρυσε νηπιαγωγείο για τυφλά παιδιά (1887) και έφτιαξε την πληρέστερη βιβλιοθήκη ειδικής αγωγής του κόσμου. Ιδιαίτερη μέριμνα έλαβε και για τη μουσική παιδεία των μαθητών του, εξοπλίζοντας τις μουσικές αίθουσες με όλων των λογιών τα καλούδια. Κι αυτό γιατί θεωρούσε πως η μουσική θα μπορούσε να αποτελέσει πεδίο επαγγελματικής αποκατάστασης για τους τυφλούς, διδάσκοντάς τη μάλιστα ως μάθημα τεχνικής κατάρτισης! Το καινοτόμο πρόγραμμα του Αναγνωστόπουλου υιοθέτησε μαθήματα αλλά και παιδαγωγικές τεχνικές για τη βέλτιστη σωματική και πνευματική εξέλιξη των τυφλών μαθητών, καθιερώνοντας όπως είπαμε τον θεσμό της επαγγελματικής απασχόλησης των τυφλών ως μέρος του αμερικανικού εκπαιδευτικού συστήματος. Λειτούργησε ακόμα και προγράμματα απασχόλησης τυφλών στη βιομηχανία, με στόχο να κάνει τους τυφλούς συμπολίτες του αυτάρκεις ως ενήλικες.
Ταυτοχρόνως, όργωσε την Ευρώπη για να επισκεφτεί τα εκεί σχολεία ειδικής αγωγής, ανταλλάσσοντας τεχνογνωσία και εξοπλισμό. Τέτοιος ήταν ο αντίκτυπός του στην ειδική αγωγή που το 1892 τιμήθηκε από το Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ με τιμητικό μεταπτυχιακό τίτλο. Μέχρι τότε, ο διευθυντής του Perkins είχε κάνει τη σχολή ειδικής αγωγής τη σπουδαιότερη και πληρέστερη εκπαιδευτική δομή του κόσμου για τα τυφλά και κωφάλαλα παιδιά. Τα δύο επιστημονικά συγγράμματά του για την ειδική αγωγή (το «Εκπαίδευση των τυφλών: Ιστορικό σχεδίασμα, αφετηρία, ανάπτυξη και πρόγραμμα» του 1882 και το «Νηπιαγωγείο και Δημοτικό Σχολείο για τους τυφλούς» του 1886) θεωρήθηκαν τομές στον ακαδημαϊκό χώρο και εν πολλοίς αξεπέραστα στην κατηγορία τους… Ο ευεργέτης Αναγνωστόπουλος
Μεγάλος πατριώτης καθώς ήταν, ο Ανάγνος δεν ξέχασε ποτέ τον τόπο του και σήμερα φαντάζει ως ο μεγαλύτερος από τους εβδομήντα περίπου εθνικούς ευεργέτες που έβγαλε το Πάπιγκο! Αφού ίδρυσε και κράτησε για χρόνια το τιμόνι της Τοπικής Ένωσης Ελλήνων Αμερικής (παράρτημα Βοστόνης), μέσω της οποίας προωθούσε τα ελληνικά ζητήματα στην αμερικανική κυβέρνηση και έχτισε την ορθόδοξη εκκλησία της Βοστόνης, στράφηκε κατόπιν οικονομικά στην ιδιαίτερη πατρίδα του, την Ήπειρο. Τα μεγάλα εθνικά θέματα τον συγκινούν διαχρονικά και βαθύτατα, γι’ αυτό και ιδρύει στη Βοστόνη την «Εθνική Ένωση» για την ενίσχυση του Μακεδονικού Αγώνα. Το κάλεσμα που απευθύνει στον απόδημο ελληνισμό θα βρει απάντηση και τα κονδύλια που στέλνονται στην Ελλάδα από την ομογένεια θα κατευθυνθούν τελικά στη δημιουργία του ελληνικού πολεμικού στόλου. Οι χρηματικές δωρεές του γενναίες και εκτεταμένες, καθώς στράφηκαν προς νομικά πρόσωπα, εκπαιδευτικά σωματεία κ.λπ. Ταυτοχρόνως, ιδρύει δημοτικά σχολεία τον Μάιο του 1906 στη γενέθλια γη, τα «Καλλίνεια» του Παπίγκου (στη μνήμη της μητέρας του Καλλίνας), χτίζει και λειτουργεί τη Γεωργική Σχολή της Κόνιτσας, ανοίγει δημοτικά
σχολεία στα Γιάννενα κ.ά.
Διορίζει την τετραμελή «Διαχειριστική Επιτροπή των Καλλινείων Σχολείων Παπίγκου», την οποία αναγκάζει να λειτουργεί βάσει του κανονισμού που συντάσσει ο ίδιος, ώστε να εγγυηθεί τη μακροημέρευση των σχολείων του αλλά και του κληροδοτήματός του, από το οποίο πληρώνονται εξάλλου όλοι οι δάσκαλοι των δημοτικών που ευεργετεί. Αγοράζει και ένα μεγάλο κτήμα 7,5 στρεμμάτων μέσα στα Γιάννενα, «γνωστόν με την ονομασίαν ‘‘Παπιγκιώτικη Μάνδρα’’», όπως μας βεβαιώνει ο παραπάνω κανονισμός, το οποίο εμπιστεύεται στη Μητρόπολη Ιωαννίνων για να στεγαστούν δυο νέα δημοτικά σχολεία. Στην Πολυχρόνειο Σχολή στο Πάπιγκο, που ανεγέρθηκε το 1897, έσπευσαν να στήσουν στον προαύλιο χώρο την προτομή του Αναγνωστόπουλου, καθώς χωρίς την οικονομική συνδρομή του δεν θα είχε αποπερατωθεί το έργο. Η φράση που χαράκτηκε στην προτομή συμπυκνώνει ίσως τη ζωή του: «Ζήσας επί μακρόν χρόνον εν τη αλλοδαπή ούτε εν ταις λύπαις, ούτε εν ταις ευτυχίαις ελησμόνησα την αγαπητήν μου πατρίδα, διετέλεσα δε ενθαρρύνων αείποτε». Ανάγνος και Έλεν Κέλερ
Ο Μάικλ Άναγνος λαμβάνει μια επιστολή το 1886 από την ανήσυχη οικογένεια Κέλερ, η οποία ζει σε μια μικρή πόλη της Αλαμπάμα και μεγαλώνει ένα εξάχρονο κορίτσι χωρίς όραση και ακοή. Τη σχολή Perkins τη συστήνει στον βετεράνο λοχαγό του αμερικανικού εμφυλίου Άρθουρ Κέλερ ο ίδιος ο Αλεξάντερ Γκράχαμ Μπελ, καθώς ξέρει πως η ευκατάστατη οικογένεια βρίσκεται σε απόγνωση μεγαλώνοντας ένα μικρό «αγρίμι», όπως λένε, που δεν μπορεί να επικοινωνήσει ουσιαστικά με κανέναν. Ο Αναγνωστόπουλος συγκινείται από το γράμμα και αναλαμβάνει την ευθύνη αλλά και το παιδαγωγικό ρίσκο να στείλει στο σπίτι των Κέλερ μια εικοσάχρονη μαθήτριά του, την Άνι Σάλιβαν. Η Σάλιβαν, με προβλήματα όρασης κι αυτή, είναι ένα επίσης βασανισμένο κορίτσι που θέλει να ξεφύγει από τα ιδρύματα, διαθέτοντας πάθος για διδασκαλία αλλά και γνώσεις στην ειδική αγωγή.
Η Σάλιβαν θα καταφέρει σταδιακά, με απαράμιλλο πείσμα και υπομονή, να μάθει στην Έλεν τις πρώτες της λέξεις παρέχοντάς της συνεχή ερεθίσματα για εξέλιξη. Κέλερ και Σάλιβαν έμειναν αχώριστες μέχρι το τέλος και η δασκάλα πρόλαβε να καμαρώσει την πρωτόγνωρη εξέλιξη της μαθήτριάς της. Αμφότερες είχαν να χρωστούν πολλά στον Αναγνωστόπουλο, που ήταν πάντα εκεί να συνδράμει οικονομικά, εκπαιδευτικά αλλά και ηθικά, όταν η Σάλιβαν ένιωθε πως δεν σημείωνε καμία πρόοδο.
Οι επιστολές του Αναγνωστόπουλου τόσο με την Έλεν Κέλερ και τη Σάλιβαν όσο και με τους γονείς του κοριτσιού επιβίωσαν ως τις μέρες μας και φυλάσσονται στο Perkins. Όταν η Κέλερ επισκέφθηκε εξάλλου την Ελλάδα το 1946 για μια διάλεξη, δεν παρέλειψε να αναφέρει τον μέντορα όλων των τυφλών της Αμερικής, Μάικλ Ανάγνος… Τελευταία χρόνια
Ο Αναγνωστόπουλος ξεκίνησε στις 17 Μαρτίου 1906 από τις ΗΠΑ για αυτό που έμελλε να γίνει το στερνό επαγγελματικό του ταξίδι στα Βαλκάνια. Έπειτα από άλλη μια περιοδεία του στην Ελλάδα, την Τουρκία, τη Σερβία και τη Βουλγαρία, όπου επισκέφτηκε τις ελληνικές κοινότητες και έδωσε μια σειρά από διαλέξεις, βρέθηκε στο πλαίσιο των επαγγελματικών αναγκών του στη Ρουμανία και μετέβη στην πόλη Ντρομπέτα-Τούρνου Σεβερίν, όπου όχι μόνο υπήρχε ισχυρή ηπειρώτικη παροικία αλλά εκεί ζούσε και ο θείος του, Κωνσταντίνος Παναγιωτέσκο. Εκεί θα αφήσει την τελευταία του πνοή ο Μιχάλης Αναγνωστόπουλος στις 29 Ιουνίου 1906 κάτω από αδιευκρίνιστες και μυστηριώδεις συνθήκες. Οι αναφορές έκαναν λόγο για υποτροπή κάποιου σοβαρού προβλήματος υγείας που τον ταλαιπωρούσε εδώ και χρόνια, αν και στις τόσες εκδοχές για τον αιφνίδιο θάνατό του έχει υποστηριχθεί ακόμα και το ενδεχόμενο της δολοφονίας. Ενταφιάστηκε στο ορθόδοξο κοιμητήριο της πόλης και χρόνια αργότερα τα απομεινάρια του μεταφέρθηκαν στην Κόνιτσα, όπου βρίσκεται πλέον ο τάφος του.
Στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, έσπευσαν να γράψουν το όνομά του στο Άγαλμα της Ελευθερίας και ο κυβερνήτης της Μασαχουσέτης τον αποχαιρέτισε ως εξής: «Το όνομα του Μάικλ Ανάγνος ανήκει στην Ελλάδα, η φήμη του στις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά το έργο του στην ανθρωπότητα». Το επίγραμμα στην αναθηματική στήλη του Αναγνωστόπουλου που υπάρχει στο κεντρικό κτίριο του ινστιτούτου Perkins γράφει «Michael Anagnos – November 7, 1837 – June 29, 1906 – Vico Ortus Graeco – Tendebat sember – Ad Meliora – Atque Exelsiora». Ο κήρυκας των ελληνικών αξιών ενσάρκωνε πια το πανανθρώπινο πρότυπο του ηθικού κάλλους και της άδολης φιλανθρωπίας. Εκείνος θα περιοριζόταν στα σίγουρα στον επικήδειο που έγραψε γι’ αυτόν μεγάλη αμερικανική εφημερίδα: «Έκανε τους τυφλούς να βλέπουν»